Ο Γιώργος Γκαρής έχει σπουδάσει Ευρωπαϊκή Πολιτική και Media. Παρακολουθεί την εσωτερική επικαιρότητα της Βρετανίας περισσότερα από είκοσι χρόνια και μετέχει σε αγγλικά think tank για την ευρωπαϊκή πολιτική ολοκλήρωση. Είναι μέλος της ΜΕΣΥΑ στο ΠΟΤΑΜΙ.
Η διχαστική ψήφος των Βρετανών έχει προϊστορία μισού αιώνα στη σχέση τους με την ενωμένη Ευρώπη.
Το νησί που ποτέ δεν κατακτήθηκε ολόκληρο απο τους Ρωμαίους, που οι κοινωνικοί διαχωρισμοί ουδέποτε ξεπεράσθηκαν, που στήριξε τη βιομηχανική επανάσταση και τα επιτεύγματά της, που συναποτέλεσε την οικονομική και πολεμική μηχανή για νικηφόρους πολέμους του ελεύθερου κόσμου, που υπήρξε το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας, ποτέ δεν θα καταδεχόταν να μετρηθεί στον παγκόσμιο χάρτη ως τίποτε λιγότερο απο Ηνωμένο(;) Βασίλειο.
Οι Βρετανοί ποτέ δεν αγάπησαν την ευρωπαϊκή ιδέα με όρους πολιτικής ένωσης.
Ποτέ δεν είδαν την Ευρώπη ως το κοινό μας σπίτι.
Εκείνοι είχαν σπίτι και μάλιστα με τριγύρω βράχια και θάλασσα.
Άλλωστε για εκείνους όταν η Μάγχη έκλεινε λόγω κακοκαιρίας, οι Ευρωπαίοι ήταν οι αποκλεισμένοι.
Παράθυρο για δουλειές ήταν η ΕΟΚ της δεκαετίας του '60, καθώς η Κοινοπολιτεία δεν αρκούσε για τις βρετανικές εξαγωγές.
Να θυμηθούμε ότι για τον λόγο αυτό συνίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών -με χώρες που δεν ήταν μέλη της ΕΟΚ.
Εγχείρημα που δεν είχε τη δυναμική που ανέμεναν.
Έτσι την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, κατέθεσαν αίτημα ένταξης στην ΕΟΚ το 1961. Μόνο που ο Πρόεδρος ΝτεΓκωλ συμπολεμιστής σε δύο παγκόσμιους πολέμους και γνώστης της διπλωματίας τους, γνώριζε αυτό που πραγματικά ζητούσαν οι Άγγλοι πίσω από το δημόσιο φιλοευρωπαϊσμό.
Ζωτικό χώρο για εμπόριο, λόγο στην ευρωπαϊκή ενέργεια και παρουσία στα ευρωπαϊκά fora, ειδικά σε εποχές ψυχρού πολέμου.
Με βάση αυτά, η κουλτούρα και η ιστορία των Βρετανών ποτέ δε θα επέτρεπε στο ευρωπαϊκό ιδεώδες να τους σφιχταγκαλιάσει, με ενδόμυχο το φόβο να τους μεταλλάξει σε αυτό που τρέμουν σε όλη την αγγλική και ουαλική ύπαιθρο. Σε Ευρωπαίους.
Ο ρεαλισμός των Βρετανών ηττήθηκε από τον λαϊκισμό και φούντωσε εθνικισμούς και μεγαλομανίες που στήριξαν το Brexit. Αυτό έβγαλε η κάλπη. Λυπηρό, αλλά είναι η αρχή ενός ισχυρού πανευρωπαϊκού τσουναμιού αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής ιδέας.
Κάποιοι φοβούνται απόσχιση της Ουαλίας και της Σκωτίας μετά το Brexit. Άλλοι ότι η Βρετανική Οικονομία θα υποστεί καθίζηση και θα οδηγηθεί στην παρακμή.
Όμως αυτό που στα British Politics μαθαίναμε ως establishment, έχει τον τρόπο του να συννενοείται και να δρα προς όφελος της χώρας και της κοινωνίας.
Η λαϊκή εντολή είναι σεβαστή. Οι Βρετανοί όμως βρίσκουν πάντα τους τρόπους να προσαρμόζονται, να συνεννοούνται και να αντιμετωπίζουν κινδύνους και απειλές με πρόσκαιρο κόστος, αλλά μακροπρόθεσμα οφέλη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα από το Brexit δεν το έχει η διαιρεμένη Βρετανική κοινωνία η οποία θα βρει τον τρόπο να επανενωθεί.
Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν.
Το πρόβλημα αφορά την Ευρώπη, που, "πρέπει να κάνει μία στάση και να σκεφθεί".
Χρειάζονται γενναίες αλλαγές στις Βρυξέλλες.
Χρειάζεται τόλμη και ακόμη περισσότερη τόλμη για να συγκρουστεί με την ανισότητα, την γραφειοκρατία, τον ελιτισμό, τον λαϊκισμό, την διαφθορά, την φτώχεια.
Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη για να κρατήσουμε ζωντανό το ευρωπαϊκό όνειρο. Το Brexit -στο βαθμό που διαπιστωθεί- ας είναι δύναμη αφύπνισης.
Το νησί που ποτέ δεν κατακτήθηκε ολόκληρο απο τους Ρωμαίους, που οι κοινωνικοί διαχωρισμοί ουδέποτε ξεπεράσθηκαν, που στήριξε τη βιομηχανική επανάσταση και τα επιτεύγματά της, που συναποτέλεσε την οικονομική και πολεμική μηχανή για νικηφόρους πολέμους του ελεύθερου κόσμου, που υπήρξε το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας, ποτέ δεν θα καταδεχόταν να μετρηθεί στον παγκόσμιο χάρτη ως τίποτε λιγότερο απο Ηνωμένο(;) Βασίλειο.
Οι Βρετανοί ποτέ δεν αγάπησαν την ευρωπαϊκή ιδέα με όρους πολιτικής ένωσης.
Ποτέ δεν είδαν την Ευρώπη ως το κοινό μας σπίτι.
Εκείνοι είχαν σπίτι και μάλιστα με τριγύρω βράχια και θάλασσα.
Άλλωστε για εκείνους όταν η Μάγχη έκλεινε λόγω κακοκαιρίας, οι Ευρωπαίοι ήταν οι αποκλεισμένοι.
Παράθυρο για δουλειές ήταν η ΕΟΚ της δεκαετίας του '60, καθώς η Κοινοπολιτεία δεν αρκούσε για τις βρετανικές εξαγωγές.
Να θυμηθούμε ότι για τον λόγο αυτό συνίδρυσαν την Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών -με χώρες που δεν ήταν μέλη της ΕΟΚ.
Εγχείρημα που δεν είχε τη δυναμική που ανέμεναν.
Έτσι την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, κατέθεσαν αίτημα ένταξης στην ΕΟΚ το 1961. Μόνο που ο Πρόεδρος ΝτεΓκωλ συμπολεμιστής σε δύο παγκόσμιους πολέμους και γνώστης της διπλωματίας τους, γνώριζε αυτό που πραγματικά ζητούσαν οι Άγγλοι πίσω από το δημόσιο φιλοευρωπαϊσμό.
Ζωτικό χώρο για εμπόριο, λόγο στην ευρωπαϊκή ενέργεια και παρουσία στα ευρωπαϊκά fora, ειδικά σε εποχές ψυχρού πολέμου.
Με βάση αυτά, η κουλτούρα και η ιστορία των Βρετανών ποτέ δε θα επέτρεπε στο ευρωπαϊκό ιδεώδες να τους σφιχταγκαλιάσει, με ενδόμυχο το φόβο να τους μεταλλάξει σε αυτό που τρέμουν σε όλη την αγγλική και ουαλική ύπαιθρο. Σε Ευρωπαίους.
Ο ρεαλισμός των Βρετανών ηττήθηκε από τον λαϊκισμό και φούντωσε εθνικισμούς και μεγαλομανίες που στήριξαν το Brexit. Αυτό έβγαλε η κάλπη. Λυπηρό, αλλά είναι η αρχή ενός ισχυρού πανευρωπαϊκού τσουναμιού αμφισβήτησης της ευρωπαϊκής ιδέας.
Κάποιοι φοβούνται απόσχιση της Ουαλίας και της Σκωτίας μετά το Brexit. Άλλοι ότι η Βρετανική Οικονομία θα υποστεί καθίζηση και θα οδηγηθεί στην παρακμή.
Όμως αυτό που στα British Politics μαθαίναμε ως establishment, έχει τον τρόπο του να συννενοείται και να δρα προς όφελος της χώρας και της κοινωνίας.
Η λαϊκή εντολή είναι σεβαστή. Οι Βρετανοί όμως βρίσκουν πάντα τους τρόπους να προσαρμόζονται, να συνεννοούνται και να αντιμετωπίζουν κινδύνους και απειλές με πρόσκαιρο κόστος, αλλά μακροπρόθεσμα οφέλη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα από το Brexit δεν το έχει η διαιρεμένη Βρετανική κοινωνία η οποία θα βρει τον τρόπο να επανενωθεί.
Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν.
Το πρόβλημα αφορά την Ευρώπη, που, "πρέπει να κάνει μία στάση και να σκεφθεί".
Χρειάζονται γενναίες αλλαγές στις Βρυξέλλες.
Χρειάζεται τόλμη και ακόμη περισσότερη τόλμη για να συγκρουστεί με την ανισότητα, την γραφειοκρατία, τον ελιτισμό, τον λαϊκισμό, την διαφθορά, την φτώχεια.
Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη για να κρατήσουμε ζωντανό το ευρωπαϊκό όνειρο. Το Brexit -στο βαθμό που διαπιστωθεί- ας είναι δύναμη αφύπνισης.
Σχόλια αναγνωστών