SCF: Η συνεργασία ΗΠΑ – Ν. Κορέας μεγαλύτερη απειλή από τους πυραύλους του Kim

Η συνεργασία ΗΠΑ – Ν. Κορέας είναι μεγαλύτερη απειλή από τους πυραύλους του Kim Jong – Un’s του δικτάτορα της Βορείου Κορέας αναφέρει σε ειδική ανάλυση του το The Strategic Culture Foundation που ασχολείται με γεωστρατηγικές αναλύσεις σε Ευρώπη και Ασία.
«Εξετάζοντας τις πρόσφατες δοκιμές των δύο διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων ICBM της Βορείου Κορέας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η Pyongyang (Πιονγιάνγκ είναι η πρωτεύουσα της Βορείου Κορέας) επιθυμεί να αυξήσει τις εντάσεις στην περιοχή. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ανάλυση δείχνει πως η Λαϊκή Δημοκρατία της Βορείου Κορέας – ένα δικτατορικό κομουνιστικό καθεστώς - εφαρμόζει μια στρατηγική που πιθανόν θα αποτρέψει έναν καταστροφικό πόλεμο στην χερσόνησο της Κορέας.
Τις τελευταίες 4 εβδομάδες, η Βόρεια Κορέα φαίνεται να έχει εφαρμόσει τη δεύτερη φάση της στρατηγικής της έναντι της Νότιας Κορέας, της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας φαίνεται να έχει φτάσει σε ένα σημαντικό σημείο ανάπτυξης, προφανώς όχι με βάση τα δυτικά πρότυπα, με βάση τις δύο δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν στην αρχή και στο τέλος Ιουλίου 2017.
Και οι δύο πύραυλοι ήταν ικανοί να χτυπήσουν την αμερικανική ηπειρωτική χώρα, αν και εξακολουθούν να υπάρχουν αμφιβολίες ως προς την ικανότητα της βορείου Κορέας να χρησιμοποιήσει πυρηνική κεφαλή για να την τοποθετήσει σε ένα διηπειρωτικό βαλλιστικό πύραυλο (ICBM).
Ωστόσο, η κατεύθυνση στην οποία έχει στραφεί το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας αποτελεί ένα σημαντικό περιφερειακό αποτρεπτικό μέσο έναντι της Ιαπωνίας και της Νότιας Κορέας και υπό όρους των Ηνωμένων Πολιτειών, που είναι ο κύριος λόγος για την ανάπτυξη των ICBM της Βόρειας Κορέας.
Η πρόσφατη ιστορία έχει επανειλημμένα αποδείξει την ανόητη εμπιστοσύνη στη Δύση διαφόρων ηγετών (η μοίρα του Καντάφι παραμένει ακόμη).
Δεν είναι ένα μυστήριο που από το 2009 μέχρι σήμερα, η πυρηνική ικανότητα της Βόρειας Κορέας έχει αυξηθεί σε άμεση αναλογία με το επίπεδο δυσπιστίας προς την Pyongyang.
Από το 2009, οι συνομιλίες των έξι εμπλεκόμενων μερών κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Kim Jong-un έχει συνειδητοποιήσει ότι οι συνεχιζόμενες απειλές, πρακτικές και πωλήσεις όπλων των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα έπρεπε να αποτραπούν με κάποιο τρόπο για την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Βορείου Κορέας.
 Αντιμέτωπη με την μείωση των δαπανών από τις ΗΠΑ, Ν. Κορέα και Ιαπωνία η Βόρειος Κορέα επέλεξε μια διπλή στρατηγική: να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά όπλα ως απόλυτο μέτρο αποτροπής. Ταυτόχρονα να ενισχύσει τις συμβατικές της δυνάμεις, έχοντας κατά νου ότι η Σεούλ – πρωτεύουσα της Νοτίου Κορέας - βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το βορειοκορεατικό πυροβολικό.
Αυτή η διττή στρατηγική έχει ενισχύσει, σε αυτά τα οκτώ χρόνια, την ικανότητα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας να αντισταθεί στην παραβίαση της κυριαρχίας της.
Σε αντίθεση με την ιδέα που προωθείται συνήθως στα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, η Βόρειος Κορέα έχει υποσχεθεί να μην χρησιμοποιήσει πρώτη τα πυρηνικά όπλα, διατηρώντας τη χρήση τους μόνο ως απάντηση στην επιθετικότητα εναντίον της.
Με τον ίδιο τρόπο, μια προληπτική επίθεση στη Σεούλ της Νοτίου Κορέας χρησιμοποιώντας παραδοσιακό πυροβολικό θα θεωρηθεί ως απαράδεκτη επιθετικότητα, που θα σύριε την Βόριο Κορέα σε έναν καταστροφικό πόλεμο.
Η αποφασιστικότητα του Kim Jong-un στην ανάπτυξη συμβατικών και πυρηνικών αποτρεπτικών μέτρων κατάφερε να δημιουργήσει ισορροπία δυνάμεων που αποτρέπει την έναρξη ενός περιφερειακού πολέμου και συμβάλλει έτσι στην ενίσχυση της συνολικής ασφάλειας στην περιοχή, σε αντίθεση με αυτό που πολλοί πιστεύουν.
Ο λόγος για τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να αυξάνουν τις εντάσεις τους με την Βόρειο Κορέα και απειλούν με σύγκρουση δεν εξαιρείται από την ανησυχία των ΗΠΑ για την προστασία των Ιαπώνων ή της Νότιας Κορέας που είναι σύμμαχοι των αμερικανών.
Οι ΗΠΑ στην περιοχή έχουν έναν κεντρικό στόχο που δεν αφορά τον Kim Jong-un ή τα πυρηνικά του όπλα.
Αντίθετα, η στρατηγική των ΗΠΑ οδηγείται από την πολυετή αναγκαιότητα αύξησης των δυνάμεων στην περιοχή για λόγους διατήρησης της ισορροπίας στρατιωτικής δύναμης (Asia Pivot) με στόχο να συγκρατήσει την άνοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
Αυτή η στρατηγική δημιουργεί κινδύνους όχι μόνο για ολόκληρη την περιοχή αλλά, σε περίπτωση αντιπαράθεσης μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου, ολόκληρου του πλανήτη, δεδομένου του πυρηνικού οπλοστασίου που διαθέτουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας.
Από αυτή την άποψη, η τριγωνική σχέση μεταξύ Κίνας, Βόρειας Κορέας και Νότιας Κορέας παίρνει μια άλλη μορφή.
 Όπως πάντα, κάθε δράση συνοδεύεται από μια αντίδραση.
Η άποψη ότι η Κίνα θα προτιμούσε να απαλλαγεί από την ηγεσία της Βορείου Κορέας είναι αβάσιμη.
Η κεντρική ιδέα των κινέζων πολιτικών είναι η απειλή του περιορισμού των ΗΠΑ που θα μπορούσε να υπονομεύσει την οικονομική ανάπτυξη της Κίνας.
Αυτός ο στρατηγικός σχεδιασμός είναι γνωστός στην Βόρειο Κορέα και εξηγεί εν μέρει γιατί η ηγεσία της Κίνας εξακολουθεί να προβαίνει σε δράσεις.
Για την Κίνα η Βόρειος Κορέα δεν είναι εχθρική χώρα.
Η Βόρειος Κορέα έχει επίγνωση του οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού βάρους αυτής της κατάστασης, αλλά το ανέχεται, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέσα από το Πεκίνο για να επιβιώσει και να αναπτύξει τη χώρα.
Αυτή η πολύπλοκη σχέση οδηγεί τη Λαϊκή Δημοκρατία της Βορείου Κορέας να πραγματοποιήσει δοκιμές πυραύλων με την ελπίδα να κερδίσει πολλά οφέλη.
Πρώτον, ελπίζει να κερδίσει μια περιφερειακή, και ενδεχομένως μια παγκόσμια, αποτρεπτική ικανότητα από τυχόν αιφνιδιαστικές επιθέσεις.
Δεύτερον, αναγκάζει τη Νότια Κορέα να έχει συμμετρική αντίδραση  στις δοκιμές πυραύλων της Βορείου Κορέας και αυτή η στρατηγική δεν είναι ένας απλός αυτοσχεδιασμός.
Τα τελευταία χρόνια, η Νότιος Κορέας εγκατέστησε το τερματικό σύστημα υπεράσπισης του υπερυψωμένου χώρου (THAAD), το οποίο σχεδιάστηκε για να παρακολουθεί τους πυραύλους.
 Όπως έχει εξηγηθεί, είναι άχρηστο εναντίον πυραύλων της Βόρειας Κορέας, αλλά αποτελεί σοβαρή απειλή για το κινεζικό πυρηνικό οπλοστάσιο, καθώς τα ισχυρά ραντάρ του είναι σε θέση να ανιχνεύουν μεγάλο μέρος της επικράτειας της Κίνας, ιδανικά τοποθετημένα ώστε να παρεμποδίζουν (τουλάχιστον θεωρητικά) Πυρηνική δοκιμή από την Κίνα.
Με λίγα λόγια, το THAAD αποτελεί μια μεγάλη απειλή για τη στρατηγική πυρηνική ικανότητα της Κίνας.

Η στρατηγική των 4 εμπλεκομένων πλευρών

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα όσον αφορά την ανάπτυξη του THAAD: αυξάνοντας την πίεση στην Κίνα, ώστε να αγοράζει αμερικανικά οπλικά συστήματα.
Δίνει επίσης την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει επαρκώς το πυρηνικό πρόγραμμα της Βορείου Κορέας.
Ωστόσο, η Νότιος Κορέα βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη κατάσταση, ενώ ο πρώην πρόεδρος έχει συλληφθεί για διαφθορά.
Ο νέος πρόεδρος, Moon Jae-in, θα προτιμούσε το διάλογο παρά την ανάπτυξη νέων συστημάτων THAAD.
Σε κάθε περίπτωση, μετά την τελευταία δοκιμή ICBM, ο Moon απαιτούσε επιπλέον σύστημα THAAD.
Μια κλιμάκωση της έντασης στην χερσόνησο της Κορέας θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα στην ανθούσα οικονομία της Νοτίου Κορέας.
Η Βόρειος Κορέα διαπιστώνει αύξηση του αριθμού των συστημάτων THAAD κοντά στη χώρα και έτσι αυξάνεται η επιθετικότητα της.
Πράγματι, η στρατηγική της Βορείου Κορέας λειτουργεί:
Αφενός, αναπτύσσουν πυρηνικά όπλα για να αποτρέψουν τους εξωτερικούς εχθρούς.
Αφετέρου, υποχρεώνουν την Κίνα να υιοθετήσει μια ιδιαίτερα εχθρική στάση απέναντι στην ανάπτυξη της THAAD στην Νότιο Κορέα.
Με αυτή την έννοια, οι πολυάριθμες οικονομικές ενέργειες της Κίνας προς την Νότιο Κορέα μπορούν να εξηγηθούν ως απάντηση στην ανάπτυξη των συστημάτων THAAD.
Η Κίνα είναι ο κύριος οικονομικός εταίρος της Νότιας Κορέας και αυτός ο περιορισμός του εμπορίου και του τουρισμού είναι πολύ επιζήμιος για την οικονομία της Νότιας Κορέας.
Αυτή η τακτική έχει χρησιμοποιηθεί από τη Βόρεια Κορέα τα τελευταία χρόνια και τα αποτελέσματα, ήταν να οδηγήσουν έμμεσα στο τέλος της κυριαρχίας του διεφθαρμένου ηγέτη Park Geun-hye, της Νοτίου Κορέας.
 Η πίεση που ασκεί η Λαϊκή Δημοκρατία της Βορείου Κορέας στις διμερείς σχέσεις μεταξύ Κίνας και Νότιας Κορέας αυξάνεται με κάθε εκτόξευση πυραύλου ICBM.
Η Βόρειος Κορέα πιέζει την Κίνα, να εντείνει τις ενέργειες εναντίον της Νοτίου Κορέας για να την αναγκάσει να συμβιβαστεί σε μια διπλωματική διαπραγμάτευση χωρίς την υπερβολική παρουσία του αμερικανικού συμμάχου της που πιέζει για πόλεμο.
Το κύριο πρόβλημα στις σχέσεις μεταξύ της Νότιας Κορέας, της Κίνας και της Βόρειας Κορέας σχετίζεται με την αμερικανική επιρροή και την ανάγκη να αποφευχθεί μια προσέγγιση μεταξύ αυτών των μερών.
Όπως έχει ήδη αναφερθεί, οι Ηνωμένες Πολιτείες χρειάζονται την Βόρειο Κορέα για να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στην περιοχή, στοχεύοντας στην πραγματικότητα στην Κίνα.
Η Βόρειος Κορέα έχει απομονωθεί για σχεδόν 50 χρόνια, αλλά εξυπηρετεί να εξασφαλίσει τα νότια σύνορα της Κίνας με τη μορφή προστατευόμενου φίλου και όχι εχθρού.
Η Κίνα έχει πλήρη επίγνωση του βάρους του απομονωτισμού και της οικονομικής επιβάρυνσης της Βόρειας Κορέας, γι 'αυτό το Πεκίνο αυξάνει συμμετρικά την πίεση προς τη Νότια Κορέα ώστε να διαπραγματευτεί.
Σε αυτή την κατάσταση, οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να είναι παρούσες στην περιφερειακή διαμάχη, ενώ δεν έχουν την ικανότητα να επηρεάζουν τις κινεζικές αποφάσεις που βασίζονται σαφώς σε άλλες τακτικές, ασκώντας συγκεκριμένα πίεση στη Νότια Κορέα.
Με στρατιωτικούς όρους, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να ξεκινήσουν οποιαδήποτε στρατιωτική αντιπαράθεση κατά της Βορείου Κορέας. Οι συνέπειες, εκτός από εκατομμύρια θανάτους, θα οδηγήσουν τη Νότιο Κορέα να σπάσει τις σχέσεις της με την Ουάσινγκτον και να επιδιώξει άμεση ανακωχή, περιορίζοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες από τις διαπραγματεύσεις και ενδεχομένως διώχνοντας τα  αμερικανικά στρατεύματα από την επικράτειά της.
Ταυτόχρονα η επιρροή που μπορεί να ασκήσει η Ουάσινγκτον στην Βόρειο Κορέα είναι μηδενική, έχοντας ακυρώσει όλες τις επιλογές εδώ και μισό αιώνα.
Η ουσία είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επιτεθούν στη Βόρειο Κορέα.
Η Βόρειος Κορέα θα συνεχίσει να αναπτύσσει το δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο, με τη συγκεκαλυμμένη ευλογία της Κίνας, παρά την καταδίκη της χρήσης πυρηνικών.
Την ίδια στιγμή, η Νότιος Κορέα είναι πιθανό να επιμείνει σε μια εχθρική συμπεριφορά, ειδικά όσον αφορά την ανάπτυξη νέων συστημάτων THAAD.
Αυτό που θα οδηγήσει σε μια σημαντική αλλαγή στην περιοχή θα είναι η οικονομική επίδραση αυτών των περιορισμών που θα υποχρεώσουν τελικά τη Νότιο Κορέα να εξετάσει το ρόλο της στην περιοχή και το μέλλον της.
Η ηγεσία της Νοτίου Κορέας έχει επίγνωση τριών καταστάσεων που δύσκολα θα αλλάξουν,
1)Η Βόρειος Κορέα δεν θα επιτεθεί ποτέ πρώτη.
2)Η Κίνα θα συνεχίσει να στηρίζει τη Βόρεια Κορέα αντί να αποδεχτεί τις Ηνωμένες Πολιτείες στα σύνορά του.
3)Και οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να προσφέρουν λύσεις αλλά μόνο μεγαλύτερο χάος και επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης στην περιοχή.
Υπό το πρίσμα αυτού του σεναρίου, ο χρόνος είναι όλος στην πλευρά της Κίνας και της Βορείου Κορέας.
Τελικά η οικονομική κατάσταση για τη Νότιο Κορέα θα καταστεί αφόρητη, φέρνοντάς την στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με μια εξασθενημένη και σίγουρα επισφαλή θέση.
Κίνα και Βόρειος Κορέα έχουν έναν μακροπρόθεσμο κοινό στόχο, ο οποίος είναι να σπάσουν τον δεσμό της υποταγής μεταξύ της Νότιας Κορέας και των Ηνωμένων Πολιτειών, απελευθερώνοντας τη Σεούλ από τα νεο-συντηρητικά προγράμματα της Ουάσινγκτον.
Ο έμμεσος συντονισμός μεταξύ Κίνας και Βορείου Κορέας είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τους δυτικούς αναλυτές, αλλά εξετάζοντας κάθε πτυχή, ειδικά όσον αφορά τις σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος, οι αποφάσεις αυτές δεν είναι τόσο ακατανόητες και ακόμη πιο ορθολογικές σε μια ευρύτερη προβολή της περιοχής και των παιχνιδιών εξουσίας.
Η Νότιος Κορέα ή θα συμμαχήσει με την Βόρειο Κορέα σε ένα κοινό πλαίσιο υπό την αιγίδα της Κίνας.
 Αυτό θα ωφελήσει ιδιαίτερα το εμπόριο της Νότιας Κορέας με την Κίνα, επιστρέφοντας ενδεχομένως σε κανονικές σχέσεις μεταξύ των χωρών, με σημαντικά οικονομικά οφέλη.
Η εναλλακτική λύση είναι μια συμμαχία της Νοτίου Κορέας με την Ουάσιγκτον που θα εξαλείψει εντελώς τα οικονομικά οφέλη μιας υγιούς σχέσης με το Πεκίνο.
Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε έναν πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς κορεάτες και όχι αμερικανούς.
 Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν προσφέρουν καμία λύση στη Νότια Κορέα ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μακροπρόθεσμα.
Το μόνο που προσφέρει η Ουάσινγκτον είναι μια σταθερή παρουσία στη χώρα, μαζί με μια επίμονη αντικινεζική πολιτική που θα είχε σοβαρές οικονομικές συνέπειες στη Σεούλ.
Όσο παράδοξο μπορεί να φανεί, οι πύραυλοι του Kim Jong-un είναι πολύ λιγότερο απειλητικοί από τη συνεργασία της Νοτίου Κορέας με την Ουάσινγκτον στην περιοχή και στην πραγματικότητα φαίνεται να προσφέρουν στην Νότιο Κορέα την τελική λύση στην κρίση στη Κορεατική χερσόνησο.

Μεταφραστική επιμέλεια Πέτρος Λαζάρου

www.bankingnews.gr