Η ύφεση στην παραγωγικότητα κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο, όχι το ενιαίο νόμισμα...
Ένα από τα μεγάλα «στοιχήματα» των 12 ιδρυτικών χωρών-μελών της Ευρωζώνης ήταν η περαιτέρω ανάκαμψη των ήδη ισχυρών οικονομιών, αλλά, κυρίως, η ραγδαία ανάπτυξη των ασθανέστερων οικονομικά χωρών της Ε.Ε., επισημαίνει σε ανάλυσή του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, αποτυπώνοντας την - μέχρι στιγμής - αποτυχία του νομισματικού μπλοκ να «πιάσει» τους στόχους του.
Όπως αναφέρεται, μερικά μόνο από τα πλεονεκτήματα που λήφθηκαν υπόψη με τον ερχομό της τρέχουσας χιλιετίας, όταν δημιουργήθηκε η Ευρωζώνη, ήταν ότι -μεταξύ άλλων- η μη ύπαρξη συναλλαγματικών ισοτιμιών στο εμπόριο και τις λοιπές συναλλαγές, σε συνδυασμό με την ελέυθερη διακίνηση εργατικοιύ δυναμικού και την αύξηση των επενδύσεων, θα βοηθούσαν κατά πολύ τις αδύναμες χώρες να φτάσουν τις ισχυρότερες.
Ωστόσο, δύο δεκαετίες περίπου μετά, τα απποτελέσματα δεν ικανοποιούν.
Μάλιστα, όπως διαπιστώνει το Ταμείο, ανακόπηκε και η οικονομική σύγκλιση που υπήρχε μέχρι και τότε, μετά και τη δημιουργία της Ε.Ε..
«Με την εμβάθυνση της οικονομικής ολοκλήρωσης, οι χώρες της ζώνης του ευρώ με χαμηλότερο κεφαλήν ΑΕΠ, όπως η Ισπανία ή η Ιρλανδία, αυξήθηκαν γρηγορότερα από ό,τι οι συνομηλίκοι τους με υψηλότερα εισοδήματα και οι εισοδηματικές διαφορές μεταξύ μειώθηκαν.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τις προσδοκίες, η διαδικασία σταμάτησε.
Από την κρίση κι έπειτα, η ανομοιογενής ανάκαμψη έχει προκαλέσει αποκλίσεις μεταξύ των ισχυρών χωρών και των αδύναμων, σε ότι αφορά στο κατά κεφαλήν εισόδημα, αντιστρέφοντας έτσι την πρόοδο που σημειώθηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες», αναφέρει το Ταμείο, παραθέτοντας και τα κάτωθι διαγράμματα:
Η διακύμανση των επιπέδων εισοδήματος ανά κάτοικο στις ιδρυτικές χώρες μέλη της ζώνης του ευρώ, περιορίστηκε πριν από την εισαγωγή του νομίσματος το 1999, παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητη κατά την πρώτη δεκαετία του 2000 και διευρύνθηκε έντονα μετά την κρίση.
Για τα νέα μέλη του ευρώ, οι διαφορές εισοδήματος συνέχισαν να μειώνονται μέχρι την κρίση, αλλά από τότε δεν έχουν αλλάξει.
Όπως φαίνεται, η κόκκινη γραμμή για τα πρώτα μέλη του ευρώ είναι σχεδόν επίπεδη, δηλαδή με πολύ μικρή σύγκλιση.
Εάν εξαιρεθεί η ταχέως αναπτυσσόμενη Ιρλανδία, δεν υπάρχει καμία σύγκλιση.
Η απογοητευτική οικονομική ανάπτυξη σε τρεις από τις τέσσερις ιδρυτικές χώρες της ζώνης του ευρώ με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 1993 -Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία- είναι η κύρια εξήγηση για την έλλειψη σύγκλισης μεταξύ των ιδρυτικών μελών, συμπαιρένει το Δ.Ν.Τ..
«Αυτές οι χώρες εμφάνισαν σημαντικές εισροές κεφαλαίων κατά την πρώτη δεκαετία του ευρώ, αλλά οι επενδύσεις αυτές τροφοδότησαν μη βιώσιμες αυξήσεις στην κατανάλωση και στην ακίνητη περιουσία και όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας».
Βήματα για την επανεκκίνηση της σύγκλισης
Η έρευνα του Δ.Ν.Τ. υποδηλώνει ότι η ύφεση στην παραγωγικότητα κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο και σχετίζεται περισσότερο με την έλλειψη επαρκών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε εθνικό επίπεδο, παρά με το ενιαίο νόμισμα.
Για να επαναληφθεί η σύγκλιση, οι φορείς χάραξης πολιτικής θα πρέπει να επικεντρωθούν στην αύξηση της παραγωγικότητας, σε χώρες που υστερούν.
Αν και η εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε τομείς όπως οι κεφαλαιαγορές, η ενέργεια και το ψηφιακό εμπόριο μπορούν να βοηθήσουν, η κύρια ευθύνη για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης της παραγωγικότητας έγκειται στις μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο.
ww.bankingnews.gr
Όπως αναφέρεται, μερικά μόνο από τα πλεονεκτήματα που λήφθηκαν υπόψη με τον ερχομό της τρέχουσας χιλιετίας, όταν δημιουργήθηκε η Ευρωζώνη, ήταν ότι -μεταξύ άλλων- η μη ύπαρξη συναλλαγματικών ισοτιμιών στο εμπόριο και τις λοιπές συναλλαγές, σε συνδυασμό με την ελέυθερη διακίνηση εργατικοιύ δυναμικού και την αύξηση των επενδύσεων, θα βοηθούσαν κατά πολύ τις αδύναμες χώρες να φτάσουν τις ισχυρότερες.
Ωστόσο, δύο δεκαετίες περίπου μετά, τα απποτελέσματα δεν ικανοποιούν.
Μάλιστα, όπως διαπιστώνει το Ταμείο, ανακόπηκε και η οικονομική σύγκλιση που υπήρχε μέχρι και τότε, μετά και τη δημιουργία της Ε.Ε..
«Με την εμβάθυνση της οικονομικής ολοκλήρωσης, οι χώρες της ζώνης του ευρώ με χαμηλότερο κεφαλήν ΑΕΠ, όπως η Ισπανία ή η Ιρλανδία, αυξήθηκαν γρηγορότερα από ό,τι οι συνομηλίκοι τους με υψηλότερα εισοδήματα και οι εισοδηματικές διαφορές μεταξύ μειώθηκαν.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τις προσδοκίες, η διαδικασία σταμάτησε.
Από την κρίση κι έπειτα, η ανομοιογενής ανάκαμψη έχει προκαλέσει αποκλίσεις μεταξύ των ισχυρών χωρών και των αδύναμων, σε ότι αφορά στο κατά κεφαλήν εισόδημα, αντιστρέφοντας έτσι την πρόοδο που σημειώθηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες», αναφέρει το Ταμείο, παραθέτοντας και τα κάτωθι διαγράμματα:
Η διακύμανση των επιπέδων εισοδήματος ανά κάτοικο στις ιδρυτικές χώρες μέλη της ζώνης του ευρώ, περιορίστηκε πριν από την εισαγωγή του νομίσματος το 1999, παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητη κατά την πρώτη δεκαετία του 2000 και διευρύνθηκε έντονα μετά την κρίση.
Για τα νέα μέλη του ευρώ, οι διαφορές εισοδήματος συνέχισαν να μειώνονται μέχρι την κρίση, αλλά από τότε δεν έχουν αλλάξει.
Όπως φαίνεται, η κόκκινη γραμμή για τα πρώτα μέλη του ευρώ είναι σχεδόν επίπεδη, δηλαδή με πολύ μικρή σύγκλιση.
Εάν εξαιρεθεί η ταχέως αναπτυσσόμενη Ιρλανδία, δεν υπάρχει καμία σύγκλιση.
Η απογοητευτική οικονομική ανάπτυξη σε τρεις από τις τέσσερις ιδρυτικές χώρες της ζώνης του ευρώ με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 1993 -Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία- είναι η κύρια εξήγηση για την έλλειψη σύγκλισης μεταξύ των ιδρυτικών μελών, συμπαιρένει το Δ.Ν.Τ..
«Αυτές οι χώρες εμφάνισαν σημαντικές εισροές κεφαλαίων κατά την πρώτη δεκαετία του ευρώ, αλλά οι επενδύσεις αυτές τροφοδότησαν μη βιώσιμες αυξήσεις στην κατανάλωση και στην ακίνητη περιουσία και όχι στην αύξηση της παραγωγικότητας».
Βήματα για την επανεκκίνηση της σύγκλισης
Η έρευνα του Δ.Ν.Τ. υποδηλώνει ότι η ύφεση στην παραγωγικότητα κρύβεται πίσω από αυτό το φαινόμενο και σχετίζεται περισσότερο με την έλλειψη επαρκών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων σε εθνικό επίπεδο, παρά με το ενιαίο νόμισμα.
Για να επαναληφθεί η σύγκλιση, οι φορείς χάραξης πολιτικής θα πρέπει να επικεντρωθούν στην αύξηση της παραγωγικότητας, σε χώρες που υστερούν.
Αν και η εμβάθυνση της ενιαίας αγοράς σε ευρωπαϊκό επίπεδο σε τομείς όπως οι κεφαλαιαγορές, η ενέργεια και το ψηφιακό εμπόριο μπορούν να βοηθήσουν, η κύρια ευθύνη για την αναζωογόνηση της ανάπτυξης της παραγωγικότητας έγκειται στις μεταρρυθμίσεις σε εθνικό επίπεδο.
ww.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών