γράφει : Βασίλης Μεταξάς
Η οδική συμπεριφορά αποτελεί την καλύτερη μικρογραφία της ελληνικής νοοτροπίας
Τη στιγμή που η οικονομία έχει πάρει την κατιούσα για οκτώ και πλέον χρόνια, αυξάνεται (;) οι αριθμός των Ελλήνων -και μη- που συνειδητοποιούν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ.
Μία νοοτροπία που καλλιεργήθηκε επί δεκαετίες ως απόρροια του ξαφνικού πλουτισμού και των καταλοίπων του παρελθόντος, μία νοοτροπία που αποθεώνει το προσωπικό συμφέρον, τη ζήλεια (με την κακή έννοια) και το φαίνεσθαι (μήπως και κρυφτεί το είναι), εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και, ειδικότερα, των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων. Το ιστορικό που οδήγησε στην τρέχουσα «άρρωστη» κοινωνία δε χωρά σε ένα άρθρο, ούτε καν σε ένα βιβλίο. Ωστόσο, μπορούμε να εστιάσουμε σε απλά, καθημερινά πράγματα και συνήθειες, τα οποία αποτελούν μικρογραφία της ελληνικής νοοτροπίας. Ίσως αν βελτιωθούν αυτά τα καθημερινά «ασήμαντα» πράγματα, συμπληρωθεί το παζλ και υπάρξει επιτέλους ένας εκσυγχρονισμός. Ας μην αρκεστούμε στο να κατηγορούμε τους πολιτικούς (οι οποίοι φταίνε φυσικά…), κάθε δημοκρατική κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν.
Εκτός από τα σχόλια στο YouTube, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι η ακατανόητη οδική συμπεριφορά που έχει καθιερωθεί στην Ελλάδα, το κόστος της οποίας μετριέται σε ευρώ, υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και ζωές. Μία οδική συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από μία άκρα επιθετικότητα, από φιγούρα και, το σημαντικότερο, από μία πρωτοφανή ασέβεια σε οποιονδήποτε τυχαίνει να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή σε απόσταση βολής από το όχημα. Όσο πεζό και αν φαίνεται αυτό το ζήτημα για ορισμένους αναγνώστες, είναι φλέγον. Ο Έλληνας οδηγός έχει γίνει πλέον ένας «θρύλος» του δρόμου, με οδική συμπεριφορά που δεν παρατηρείται ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες με ανύπαρκτες υποδομές. Βέβαια, η αιτία για αυτήν την κατάντια δεν ήταν μόνο η έλλειψη υποδομών, αλλά και η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, είτε σε εκπαιδευτικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το σημαντικότερο κόστος. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην ήξερε κάποιον ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο. Οι θάνατοι από δυστυχήματα έχουν γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, είναι τόσο συνηθισμένοι που δεν προκαλούνε πλέον αίσθηση. Αν όμως η οδική συμπεριφορά των Ελλήνων ήταν πιο φυσιολογική, κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν ακόμη ζωντανοί. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2016, περίπου 750 πολίτες στην Ελλάδα πέθαναν σε τροχαία δυστυχήματα. Μάλιστα, η επίδοση είναι μειωμένη κατά 35% σε σχέση με το 2010. Από το 2000 έως το 2016, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και της Ε.Ε., ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε περίπου 23.500, όσο μία κωμόπολη, ενώ οι σοβαρά τραυματίες και οι ανάπηροι ξεπερνούν τις 33.000. Η πτωτική πορεία στον αριθμό των θανάτων οφείλεται, όπως αναφερόταν και στο πόρισμα (18 Νοεμβρίου 2017) της ειδικής μόνιμης επιτροπής που έχει συγκροτήσει η Βουλή για την οδική ασφάλεια, στη σταδιακή αποπεράτωση των οδικών αξόνων ΠΑΘΕ και ΕΓΝΑΤΙΑΣ ΟΔΟΥ, αλλά και την οικονομική κρίση. «Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης στη χώρα οι κυκλοφοριακοί φόρτοι μειώθηκαν μεταξύ 2009-2015 κατά περίπου 30%. Την ίδια περίοδο οι οδηγοί μείωσαν τη μέγιστη ταχύτητα κίνησής τους, λόγω εξοικονόμησης στην κατανάλωση βενζίνης», σημειώνεται χαρακτηριστικά στο πόρισμα. Η ίδια επιτροπή ανέφερε ότι το συνολικό κόστος των δαπανών που σχετίζονταν με την οδική ασφάλεια για την Ελλάδα, την περίοδο, ανέρχεται σε δεκάδες δισεκ. ευρώ, ωστόσο δεν θα επικεντρωθούμε στα χρήματα.
Η χώρα με την οποία θα υπάρξει σύγκριση σε αυτό το άρθρο, θα είναι η Σουηδία (μία χώρα σχεδόν ίσου πληθυσμού), όπου η οδική συμπεριφορά των πολιτών είναι υποδειγματική. Το 2016, λοιπόν, στη Σουηδία έχασαν τη ζωή τους σε δυστυχήματα περίπου 260 πολίτες, ένας αριθμός που παραμένει σχεδόν ίδιος από το 2000 (το σύνολο της περιόδου ανέρχεται σε περίπου 4.000, το ένα έκτο από την επίδοση της Ελλάδας). Σαφώς και υπάρχει μία διαφορά (υπέρ της σκανδιναβικής χώρας) σε ό,τι αφορά στις υποδομές των δύο κρατών, ωστόσο υπάρχουν έρευνες που διαπιστώνουν ότι οι υποδομές ή οι καιρικές συνθήκες προκαλούν μονοψήφιο ποσοστό των ατυχημάτων-δυστυχημάτων. Άρα συμπεραίνεται ότι πρόκειται καθαρά για ζήτημα οδικής συμπεριφοράς.
Μία άλλη πλευρά της οδήγησης είναι το παρκάρισμα. Το παρκάρισμα πάνω σε πεζοδρόμια δεν αποτελεί καν έκπληξη, γι’ αυτό θα επικεντρωθούμε στο παρκάρισμα σε θέσεις αναπήρων. Για κάποιο λόγο τα άτομα με ειδικές ανάγκες (προτιμώ το «ειδικές ικανότητες») έχουν διπλή ατυχία σε αυτή τη χώρα, καθώς, εκτός από την απάνθρωπη αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού, έχουν να αντιμετωπίσουν και την ασέβεια από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Σε αυτήν την κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι οδηγοί. Να συμπληρωθεί ότι, σε ό,τι αφορά στην Αθήνα, οι αρχές έχουν ήδη φροντίσει επί δεκαετίες να καταστήσουν εξαιρετικά δύσκολες τις συνθήκες μετακίνησης των αναπήρων (κάτι που θα εξεταστεί σε άλλο άρθρο), μέσω της ανύπαρκτης παροχής υποδομών. Για τις παρακάτω δύο φωτογραφίες, που απεικονίζουν οχήματα που έχουν παρκάρει σε ράμπες αναπήρων, χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό περπάτημα στην περιοχή των Αμπελοκήπων! Αν το περπάτημα διαρκούσε μισή ώρα, οι παρόμοιες φωτογραφίες θα ήταν δεκάδες…
(Ναι, είναι όχημα των ΕΛ.ΤΑ.!)
(Και ο προσωπικός «αγαπημένος»)
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η ασέβεια από πλευράς της πλειοψηφίας των οδηγών αφορά οποιονδήποτε έχει την «ατυχία» να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή στον δρόμο. Εδώ θα αποκαλύψουμε κάτι προς τους φίλους οδηγούς: οι διαβάσεις ΤΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ για να περάσουν οι πεζοί. Αυτό σίγουρα ακούγεται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των περισσοτέρων. Κι όμως, είναι η πραγματικότητα σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, ειδικά της βόρειας Ευρώπης. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, δε νοείται να μην σταματήσει ο οδηγός στη διάβαση για να περάσουν οι πεζοί. Μάλιστα, έξω από τη Στοκχόλμη οι οδηγοί σταματούν ακόμη και όταν έχουν «πράσινο» φανάρι! Δεν κορνάρουν, δεν βρίζουν, κατανοούν ότι ο πεζός και ο ποδηλάτης έχουν προτεραιότητα και ότι το αυτοκίνητο είναι δευτερεύουσας σημασίας στον δρόμο. Αυτό διότι, στην Ελλάδα, το αυτοκίνητο και η μηχανή μετατράπηκαν στο μυαλό των πολιτών σε κάτι μεγαλύτερο από ένα απλό μέσο μεταφοράς. Έγινε ένα σύμβολο πλούτου, ένα μέσο να «κερδίσει» ο κάθε πολίτης έναν άτυπο διαγωνισμό με το σύνολο της κοινωνίας, έναν διαγωνισμό φαίνεσθαι, φιγούρας και κομπλεξισμού. Για αυτό ίσως ορισμένοι πολίτες δε διανοούνται να περπατήσουν (εδώ γελάμε) ή να κάνουν ποδήλατο (αυτό και αν είναι ανέκδοτο) για μία απόσταση 500 μέτρων, πρέπει οπωσδήποτε να πάρουν το όχημά τους, προκειμένου οι υπόλοιποι να το δουν! Το παράδοξο είναι ότι η κρίση χτύπησε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ωστόσο ακόμη ένα όχημα παραμένει «όνειρο» πολλών. Ούτε οι σπουδές, ούτε η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, ούτε ο εθελοντισμός, ούτε η συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο, ούτε η βοήθεια των ασθενέστερων. Απλά ένα ακριβό και μεγαλοπρεπές όχημα.
Το θέμα της ζώνης εντός του αυτοκινήτου δεν χρήζει ανάλυσης… Ούτε οι οδηγοί ταξί δεν την φορούν…
Κλείνοντας, να παρατεθούν δύο προσωπικά παραδείγματα που θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις. Αν και μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν. Στην οδό Ζαχάρωφ, πριν τη διασταύρωση Κηφισίας-Αλεξάνδρας στην Αθήνα, υπάρχει μια διάβαση πεζών. Κανείς μα κανείς δεν έχει σταματήσει ποτέ για να περάσουν οι πεζοί. Μία ημέρα, λοιπόν, ένας ποδηλάτης σταμάτησε για να περάσουν οι 8-9 πεζοί που περίμεναν, όπως είναι το φυσιολογικό (σε μία φυσιολογική χώρα…). Αυτή η κίνηση ήταν αρκετή για να ακούσει αυτός ο άνθρωπος ασύλληπτες βρισιές για την οικογένειά του από τους υπόλοιπους οδηγούς, μέσα σε nanosecond! Γιατί απλά έκανε το νόμιμο και το φυσιολογικό! Το δεύτερο παράδειγμα, έλαβε χώρα σε κοντινή απόσταση, μία άλλη ημέρα. Δεκάδες παιδάκια δημοτικού βρίσκονταν σε εκδρομή. Όταν ήρθε η ώρα να περάσουν τη Μεσογείων, η δασκάλα βγήκε στον δρόμο με την πινακίδα του «STOP» -στη διάβαση- προς τους οδηγούς διότι ο χρόνος του φαναριού δεν ήταν αρκετός. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς ίδιο. Πολλές κόρνες και σιχαμερές βρισιές. Τόσο αναίσθητοι έχουμε γίνει πια, που ούτε η εικόνα των μικρών παιδιών δεν είναι αρκετή για να μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγα δευτερόλεπτα από αυτή την τρέλα;
Spoiler: Σε επόμενο άρθρο θα παρατεθούν ορισμένες -εφαρμοσμένες από άλλες πόλεις- προτάσεις για το κυκλοφοριακό χάος στην Αθήνα.
www.bankingnews.gr
Μία νοοτροπία που καλλιεργήθηκε επί δεκαετίες ως απόρροια του ξαφνικού πλουτισμού και των καταλοίπων του παρελθόντος, μία νοοτροπία που αποθεώνει το προσωπικό συμφέρον, τη ζήλεια (με την κακή έννοια) και το φαίνεσθαι (μήπως και κρυφτεί το είναι), εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και, ειδικότερα, των ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων. Το ιστορικό που οδήγησε στην τρέχουσα «άρρωστη» κοινωνία δε χωρά σε ένα άρθρο, ούτε καν σε ένα βιβλίο. Ωστόσο, μπορούμε να εστιάσουμε σε απλά, καθημερινά πράγματα και συνήθειες, τα οποία αποτελούν μικρογραφία της ελληνικής νοοτροπίας. Ίσως αν βελτιωθούν αυτά τα καθημερινά «ασήμαντα» πράγματα, συμπληρωθεί το παζλ και υπάρξει επιτέλους ένας εκσυγχρονισμός. Ας μην αρκεστούμε στο να κατηγορούμε τους πολιτικούς (οι οποίοι φταίνε φυσικά…), κάθε δημοκρατική κοινωνία έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν.
Εκτός από τα σχόλια στο YouTube, ένα από τα καλύτερα παραδείγματα είναι η ακατανόητη οδική συμπεριφορά που έχει καθιερωθεί στην Ελλάδα, το κόστος της οποίας μετριέται σε ευρώ, υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και ζωές. Μία οδική συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από μία άκρα επιθετικότητα, από φιγούρα και, το σημαντικότερο, από μία πρωτοφανή ασέβεια σε οποιονδήποτε τυχαίνει να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή σε απόσταση βολής από το όχημα. Όσο πεζό και αν φαίνεται αυτό το ζήτημα για ορισμένους αναγνώστες, είναι φλέγον. Ο Έλληνας οδηγός έχει γίνει πλέον ένας «θρύλος» του δρόμου, με οδική συμπεριφορά που δεν παρατηρείται ούτε σε τριτοκοσμικές χώρες με ανύπαρκτες υποδομές. Βέβαια, η αιτία για αυτήν την κατάντια δεν ήταν μόνο η έλλειψη υποδομών, αλλά και η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, είτε σε εκπαιδευτικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το σημαντικότερο κόστος. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας που να μην ήξερε κάποιον ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο. Οι θάνατοι από δυστυχήματα έχουν γίνει ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, είναι τόσο συνηθισμένοι που δεν προκαλούνε πλέον αίσθηση. Αν όμως η οδική συμπεριφορά των Ελλήνων ήταν πιο φυσιολογική, κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν ακόμη ζωντανοί. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2016, περίπου 750 πολίτες στην Ελλάδα πέθαναν σε τροχαία δυστυχήματα. Μάλιστα, η επίδοση είναι μειωμένη κατά 35% σε σχέση με το 2010. Από το 2000 έως το 2016, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., της ΕΛ.ΣΤΑΤ. και της Ε.Ε., ο αριθμός των νεκρών ανέρχεται σε περίπου 23.500, όσο μία κωμόπολη, ενώ οι σοβαρά τραυματίες και οι ανάπηροι ξεπερνούν τις 33.000. Η πτωτική πορεία στον αριθμό των θανάτων οφείλεται, όπως αναφερόταν και στο πόρισμα (18 Νοεμβρίου 2017) της ειδικής μόνιμης επιτροπής που έχει συγκροτήσει η Βουλή για την οδική ασφάλεια, στη σταδιακή αποπεράτωση των οδικών αξόνων ΠΑΘΕ και ΕΓΝΑΤΙΑΣ ΟΔΟΥ, αλλά και την οικονομική κρίση. «Ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης στη χώρα οι κυκλοφοριακοί φόρτοι μειώθηκαν μεταξύ 2009-2015 κατά περίπου 30%. Την ίδια περίοδο οι οδηγοί μείωσαν τη μέγιστη ταχύτητα κίνησής τους, λόγω εξοικονόμησης στην κατανάλωση βενζίνης», σημειώνεται χαρακτηριστικά στο πόρισμα. Η ίδια επιτροπή ανέφερε ότι το συνολικό κόστος των δαπανών που σχετίζονταν με την οδική ασφάλεια για την Ελλάδα, την περίοδο, ανέρχεται σε δεκάδες δισεκ. ευρώ, ωστόσο δεν θα επικεντρωθούμε στα χρήματα.
Η χώρα με την οποία θα υπάρξει σύγκριση σε αυτό το άρθρο, θα είναι η Σουηδία (μία χώρα σχεδόν ίσου πληθυσμού), όπου η οδική συμπεριφορά των πολιτών είναι υποδειγματική. Το 2016, λοιπόν, στη Σουηδία έχασαν τη ζωή τους σε δυστυχήματα περίπου 260 πολίτες, ένας αριθμός που παραμένει σχεδόν ίδιος από το 2000 (το σύνολο της περιόδου ανέρχεται σε περίπου 4.000, το ένα έκτο από την επίδοση της Ελλάδας). Σαφώς και υπάρχει μία διαφορά (υπέρ της σκανδιναβικής χώρας) σε ό,τι αφορά στις υποδομές των δύο κρατών, ωστόσο υπάρχουν έρευνες που διαπιστώνουν ότι οι υποδομές ή οι καιρικές συνθήκες προκαλούν μονοψήφιο ποσοστό των ατυχημάτων-δυστυχημάτων. Άρα συμπεραίνεται ότι πρόκειται καθαρά για ζήτημα οδικής συμπεριφοράς.
Μία άλλη πλευρά της οδήγησης είναι το παρκάρισμα. Το παρκάρισμα πάνω σε πεζοδρόμια δεν αποτελεί καν έκπληξη, γι’ αυτό θα επικεντρωθούμε στο παρκάρισμα σε θέσεις αναπήρων. Για κάποιο λόγο τα άτομα με ειδικές ανάγκες (προτιμώ το «ειδικές ικανότητες») έχουν διπλή ατυχία σε αυτή τη χώρα, καθώς, εκτός από την απάνθρωπη αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού, έχουν να αντιμετωπίσουν και την ασέβεια από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Σε αυτήν την κατηγορία συμπεριλαμβάνονται και οι οδηγοί. Να συμπληρωθεί ότι, σε ό,τι αφορά στην Αθήνα, οι αρχές έχουν ήδη φροντίσει επί δεκαετίες να καταστήσουν εξαιρετικά δύσκολες τις συνθήκες μετακίνησης των αναπήρων (κάτι που θα εξεταστεί σε άλλο άρθρο), μέσω της ανύπαρκτης παροχής υποδομών. Για τις παρακάτω δύο φωτογραφίες, που απεικονίζουν οχήματα που έχουν παρκάρει σε ράμπες αναπήρων, χρειάστηκε μόλις ένα λεπτό περπάτημα στην περιοχή των Αμπελοκήπων! Αν το περπάτημα διαρκούσε μισή ώρα, οι παρόμοιες φωτογραφίες θα ήταν δεκάδες…
(Ναι, είναι όχημα των ΕΛ.ΤΑ.!)
(Και ο προσωπικός «αγαπημένος»)
Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, η ασέβεια από πλευράς της πλειοψηφίας των οδηγών αφορά οποιονδήποτε έχει την «ατυχία» να βρίσκεται εκείνη τη στιγμή στον δρόμο. Εδώ θα αποκαλύψουμε κάτι προς τους φίλους οδηγούς: οι διαβάσεις ΤΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ για να περάσουν οι πεζοί. Αυτό σίγουρα ακούγεται σαν ανέκδοτο στα αυτιά των περισσοτέρων. Κι όμως, είναι η πραγματικότητα σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες, ειδικά της βόρειας Ευρώπης. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, δε νοείται να μην σταματήσει ο οδηγός στη διάβαση για να περάσουν οι πεζοί. Μάλιστα, έξω από τη Στοκχόλμη οι οδηγοί σταματούν ακόμη και όταν έχουν «πράσινο» φανάρι! Δεν κορνάρουν, δεν βρίζουν, κατανοούν ότι ο πεζός και ο ποδηλάτης έχουν προτεραιότητα και ότι το αυτοκίνητο είναι δευτερεύουσας σημασίας στον δρόμο. Αυτό διότι, στην Ελλάδα, το αυτοκίνητο και η μηχανή μετατράπηκαν στο μυαλό των πολιτών σε κάτι μεγαλύτερο από ένα απλό μέσο μεταφοράς. Έγινε ένα σύμβολο πλούτου, ένα μέσο να «κερδίσει» ο κάθε πολίτης έναν άτυπο διαγωνισμό με το σύνολο της κοινωνίας, έναν διαγωνισμό φαίνεσθαι, φιγούρας και κομπλεξισμού. Για αυτό ίσως ορισμένοι πολίτες δε διανοούνται να περπατήσουν (εδώ γελάμε) ή να κάνουν ποδήλατο (αυτό και αν είναι ανέκδοτο) για μία απόσταση 500 μέτρων, πρέπει οπωσδήποτε να πάρουν το όχημά τους, προκειμένου οι υπόλοιποι να το δουν! Το παράδοξο είναι ότι η κρίση χτύπησε μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ωστόσο ακόμη ένα όχημα παραμένει «όνειρο» πολλών. Ούτε οι σπουδές, ούτε η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, ούτε ο εθελοντισμός, ούτε η συνεισφορά στο κοινωνικό σύνολο, ούτε η βοήθεια των ασθενέστερων. Απλά ένα ακριβό και μεγαλοπρεπές όχημα.
Το θέμα της ζώνης εντός του αυτοκινήτου δεν χρήζει ανάλυσης… Ούτε οι οδηγοί ταξί δεν την φορούν…
Κλείνοντας, να παρατεθούν δύο προσωπικά παραδείγματα που θα πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις. Αν και μερικά πράγματα δύσκολα αλλάζουν. Στην οδό Ζαχάρωφ, πριν τη διασταύρωση Κηφισίας-Αλεξάνδρας στην Αθήνα, υπάρχει μια διάβαση πεζών. Κανείς μα κανείς δεν έχει σταματήσει ποτέ για να περάσουν οι πεζοί. Μία ημέρα, λοιπόν, ένας ποδηλάτης σταμάτησε για να περάσουν οι 8-9 πεζοί που περίμεναν, όπως είναι το φυσιολογικό (σε μία φυσιολογική χώρα…). Αυτή η κίνηση ήταν αρκετή για να ακούσει αυτός ο άνθρωπος ασύλληπτες βρισιές για την οικογένειά του από τους υπόλοιπους οδηγούς, μέσα σε nanosecond! Γιατί απλά έκανε το νόμιμο και το φυσιολογικό! Το δεύτερο παράδειγμα, έλαβε χώρα σε κοντινή απόσταση, μία άλλη ημέρα. Δεκάδες παιδάκια δημοτικού βρίσκονταν σε εκδρομή. Όταν ήρθε η ώρα να περάσουν τη Μεσογείων, η δασκάλα βγήκε στον δρόμο με την πινακίδα του «STOP» -στη διάβαση- προς τους οδηγούς διότι ο χρόνος του φαναριού δεν ήταν αρκετός. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς ίδιο. Πολλές κόρνες και σιχαμερές βρισιές. Τόσο αναίσθητοι έχουμε γίνει πια, που ούτε η εικόνα των μικρών παιδιών δεν είναι αρκετή για να μας κάνει να ξεχαστούμε για λίγα δευτερόλεπτα από αυτή την τρέλα;
Spoiler: Σε επόμενο άρθρο θα παρατεθούν ορισμένες -εφαρμοσμένες από άλλες πόλεις- προτάσεις για το κυκλοφοριακό χάος στην Αθήνα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών