Το τέλος του συριακού πολέμου είναι η αρχή μιας νέας τάξης στην Μέση Ανατολή
Στη Μέση Ανατολή και πέρα από αυτήν γεωγραφικά, παρακολουθούμε μια σειρά πολιτικών συναντήσεων υψηλού επιπέδου μεταξύ αρκετών χωρών που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στη συριακή διένεξη αναφέρει το Strategic Culture Foundation.
Με την απελευθέρωση της πόλης Abu Kamal στα ιρακινά σύνορα, η οποία ήταν η τελευταία πόλη της Συρίας που ελεγχόταν από το ISIS, ο Συριακός Αραβικός Στρατός και οι σύμμαχοί του έχουν ολοκληρώσει το έργο της εξάλειψης του Χαλιφάτου στο συριακό έδαφος.
Το ISIS επιστρέφει στις αρχικές του διαστάσεις δηλαδή ως τρομοκρατική οργάνωση χωρίς να έχει τον έλεγχο οποιασδήποτε εδαφικής επικράτειας.
Αυτές είναι σημαντικές ημέρες, με πολιτικές συναντήσεις για το μέλλον της περιοχής και της ίδιας της Συρία που λαμβάνουν χώρα από το Σότσι μέχρι το Κάιρο και «περνούν»και από το Ριάντ.
Στο Σότσι, ο Assad συναντήθηκε με τον Putin για να επιβεβαιώσει τη συμμαχία καθώς και την αφοσίωση της Μόσχας στο κράτος της Συρίας και να επικεντρωθεί επίσης σε μια πολιτική λύση.
Οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Συρίας συμφώνησαν για την ανάγκη συμμετοχής του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού των κομμάτων της αντιπολίτευσης στη διαδικασία των μεταρρυθμίσεων.
Από αυτή την άποψη, η συνάντηση μεταξύ Ruhani, Erdogan και Putin, είχε επίσης ως στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για μια ολοκληρωμένη λύση για όσους συμφώνησαν να αφοπλιστούν και να ξεκινήσουν συνομιλίες με τη νόμιμη κυβέρνηση στη Δαμασκό.
Η Τουρκία είναι η χώρα που "φιλοξενεί" μέρος της αποκαλούμενης νόμιμης συριακής αντιπολίτευσης και οι κινήσεις του Erdogan επιβεβαίωσαν ότι η στρατηγική του στην περιοχή βασίζεται γύρω από τη στροφή προς τη Ρωσία μέσω μιας πλήρους συνεργασίας με τη Μόσχα.
Είναι μια σχεδόν πρωτόγνωρη διπλωματική νίκη για τη Ρωσία, που μέσα σε δύο χρόνια κατόρθωσε να μετατρέψει έναν πιθανό αντίπαλο σε έναν από τους κύριους εγγυητές της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Συρία.
Εν τω μεταξύ, το Ριάντ συγκεντρώνει τις μη μετριοπαθείς ομάδες της συριακής αντιπολίτευσης που είναι πολύ κοντά στον ισλαμικό εξτρεμισμό, Al Nusra (Al Qaeda) και της Daesh, και προσπαθεί να τις αναδιαμορφώσει.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι πρόσφατες συναντήσεις μεταξύ του Βασιλιά Salman και του Putin φαίνεται ότι έχουν ανοίξει κάποιο είδος διαλόγου Μόσχας με Ριάντ.
Πρώτον, ο Erdogan και έπειτα ο βασιλιάς Salman και ο γιος του Mohamad Bin Salman φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι μια στρατιωτική ήττα στη Συρία είναι πλέον αναπόφευκτη και οι τελευταίες εξελίξεις σχετίζονται με τις συνέπειες που απορρέουν από την ήττα των τρομοκρατών.
Η Τουρκία έχει πολλά να κερδίσει από μια βολική συμμαχία με τη Μόσχα, τόσο από πλευράς ενέργειας όσο και από εμπορικής άποψης εκμεταλλευόμενη την εμπορική οδό Ανατολής-Δύσης της κινεζικής πρωτοβουλίας "Belt and Road" αλλά και την εμπορική οδό Βορά-Νότου που περιλαμβάνεται στη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας, Ιράν, Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία.
Υπό το πρίσμα αυτό, ρωσικά αεροπλάνα πετούν πάνω από την Τουρκία για να φτάσουν στη Συρία.
Μια χώρα του ΝΑΤΟ αφήνει ρωσικά στρατιωτικά αεροσκάφη να πετάξουν πάνω στον εναέριο χώρο της για να φτάσουν στη Συρία, κάτι που θα ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς πολύ καιρό πριν.
Για τη Σαουδική Αραβία η κατάσταση είναι διαφορετική.
Ενώ η συνάντηση μεταξύ του Βασιλιά Salman και Putin αντιπροσωπεύει μια καινοτομία, η πρόσφατη επιβεβαίωση από τον Mohamad Bin Salman των προθέσεων της να αντιταχθεί στην άνοδο του Ιράν αντιβαίνουν στη δυνατότητα ειρήνης στην περιοχή.
Το αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία έχουν χαράξει μια νέα Μέση Ανατολή, καθώς Ριάντ, Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον, που προηγουμένως είχαν μεγάλη επιρροή στην Μέση Ανατολή τώρα φαίνεται να είναι λίγο ως πολύ αποκομμένοι από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Παρόλο που μπορεί να υποστηριχθεί ότι η Ουάσιγκτον έχει παίξει τον ρόλο της στην περιοχή με την ήττα της Daesh, χάρη στις «πρώτες Αμερικανικές» πολιτικές του Trump που αντιστέκονται στην άμεση συμμετοχή σε συγκρούσεις, το Ριάντ και το Τελ Αβίβ δεν φαίνεται να έχουν πρόθεση να δεχθούν το νέο ρόλο του Ιράν στην περιοχή, ακόμη και αν υποστηρίζεται από την τουρκική και τη ρωσική διπλωματία και ακόμη και τη στρατιωτική δύναμη.
Η επιθετικότητα εναντίον της κυβέρνησης της Συρίας είχε αρχικά ένα συμπαγές μέτωπο που περιελάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, το Κατάρ, την Ιορδανία, το Ισραήλ, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Όλα ήταν στην πρώτη γραμμή στο να οπλίσουν, να εκπαιδεύσουν, να χρηματοδοτήσουν τις δεκάδες χιλιάδες τρομοκρατών που στάλθηκαν στη Συρία.
Ήταν μια επιχείρηση αποσταθεροποίησης.
Σύμφωνα με τις προθέσεις της Δύσης ο Assad έπρεπε να απελαθεί εντός των πρώτων δώδεκα μηνών της σύγκρουσης.
Το μειονέκτημα ήταν η αδυναμία, για πολλούς λόγους, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του να παρέμβουνξ άμεσα όπως στη Λιβύη, κυρίως λόγω του καλού επιπέδου αεροπορικής άμυνας της Συρίας, καθώς και η αδυναμία των ΗΠΑ να αντιμετωπίσει το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος μιας ακόμη σύγκρουσης στην περιοχή, με την αναπόφευκτη κλιμάκωση που θα ακολουθούσε δεδομένης της συμμετοχής του Ιράν.
Μετά την αποτυχία της απομάκρυνσης του Assad, το επόμενο βήμα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής της Δύσης ήταν να αναπτύξουν το Daesh για να δημιουργήσουν χάος και να καταστρέψουν τη χώρα, καθώς αυτή η δύναμη γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της παράνομης κατοχής του Ιράκ από τις ΗΠΑ.
Η επέμβαση της Ρωσίας το 2015 στη Συρία, κατόπιν πρόσκλησης της νόμιμης κυβέρνησης στη Δαμασκό, κατέστρεψε τα δυτικά σχέδια, επιφέροντας την αναπόφευκτη ήττα του Daesh και εδραίωσε την εξουσία του Assad.
Υπάρχουν δύο γεγονότα μεταξύ της ρωσικής παρέμβασης και των προσπαθειών για "βαλκανοποίηση" της Συρίας μέσω της χρήσης των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας (SDF) που επιβεβαίωσαν ότι ο άξονας Ιράν-Συρία-Ρωσία ήταν προορισμένος να επικρατήσει στη σύγκρουση.
Ο πρώτος είναι ότι ο Donald Trump έγινε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
H νίκη Trump εξασφάλισε ότι οι ΗΠΑ δεν θα είχαν καμία άμεση παρέμβαση στη Συρία κατά του Assad και κατά της Ρωσίας.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με ό,τι θα συνέβαινε εάν η Clinton κέρδιζε τις εκλογές, η πρώην υπουργός Εξωτερικών είχε την πρόθεση να προκαλέσει περιφερειακή σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων δίνοντας εντολή να καταρριφθούν ρωσικά αεροπλάνα στη Συρία, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει πολεμική σύγκρουση.
Το άλλο γεγονός που αναστάτωσε την ισορροπία εξουσίας στην περιοχή αφορά τα γεγονότα που συνέβησαν στην Τουρκία τα τελευταία δύο χρόνια.
Τόσο το αποτυχημένο πραξικόπημα όσο και η πτώση του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Η κρίσιμη καμπή επετεύχθη με την επανάκτηση της πόλης του Χαλεπίου, γεγονός που έδειξε σαφή στρατιωτική αποτυχία από την αντιπολίτευση να ανατρέψει τον Assad.
Ο Erdogan αντιμετώπισε μια αναπόφευκτη επιλογή.
Nα υποστηρίξει τους τρομοκράτες και να αντιμετωπίσει ένα κουρδικό θύλακα στα συριακά σύνορα ή να επιτευχτεί μια ειρηνική λύση με τη Ρωσική Ομοσπονδία προκειμένου να περιοριστεί η απειλή των Κούρδων και να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της Συρίας.
Ο Erdogan έχει ανταμειφθεί με την επιλογή του να έρθει σε επαφή με τη Ρωσία και το Ιράν, αφήνοντας την Τουρκία σε καλύτερη θέση από εκείνη πριν από μερικά χρόνια, με τον οποίο τώρα είναι σε θέση να επηρεάσει τη μοίρα πολλών γεγονότων στη Μέση Ανατολή, να επικεντρωθεί στα δικά του εθνικά συμφέροντα, ιδίως στους Κούρδους.
Η αποτυχία του σχεδίου για "βαλκανοποίηση" της Συρία, με την έντονη προσπάθεια κήρυξης της ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν στο Ιράκ, οδήγησε μόνο στο τέλος της βασιλείας του Barzani.
Οι σκληροπυρηνικοί που δεσμεύτηκαν για αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό, όπως ο διεθνής συνασπισμός με επικεφαλής τον στρατό των ΗΠΑ προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο να σαμποτάρουν τον αγώνα του Συριακού Στρατού κατά της Daesh κατά μήκος του Ευφράτη.
Η Σαουδική Αραβία είχε σπεύσει να υποστηρίξει άμεσα τα κουρδικά κινήματα εντός του Ιράκ και το Ισραήλ ήταν η μόνη χώρα που υποστήριξε ανοιχτά το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία των Κούρδων.
Κατά τη διάρκεια αυτής της σειράς αλλαγών και αναταραχών, το μέτωπο κατά του Assad κατάφερε να αποξενώσει ακόμη και μια χώρα όπως το Κατάρ, η οποία έχει σαφείς δεσμούς με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Επιπλέον, το Κατάρ, μετά τη σαουδαραβική κρίση, επεδίωξε να διευρύνει τη γεωπολιτική στάση του, συμμετέχοντας άμεσα με συνομιλίες στην Μόσχα (υπήρξαν πολλές επαφές μεταξύ της οικογένειας Al Thani και του Κρεμλίνου) και του Ιράν, ενός ιστορικού εχθρού του Ριάντ.
Η ευρωπαϊκή συνιστώσα της συμμαχίας κατά του Assad βρίσκεται σε πλήρη ασυνεννοησία ενώ ο γάλλος πρόεδρος Macron στη Γαλλία διεξάγει μια πολύ δύσκολη διαμεσολάβηση μεταξύ του Mohamad Bin Salaman και του λιβανέζου πρωθυπουργού Hariri σε μια προσπάθεια να αποτρέψει περαιτέρω "πολιτικές καταστροφές" που προκλήθηκαν από τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, οι οποίες κινδυνεύουν να στείλουν το Λίβανο στην ιρανική σφαίρα επιρροής.
Στη Γερμανία, η Merkel βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δημιουργία κυβέρνησης.
Στην Αγγλία, οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της Brexit είναι ακόμα απτά, με μια ασταθή κυβέρνηση και μια σειρά δύσκολων διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον χρόνος ή πόροι για επενδύσεις στη Συρία.
Η διοίκηση του Trump δεν έχει καμία δυνατότητα ή πρόθεση να υποστηρίξει το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τη ιρανική επιρροή με βία.
Ούτε οι συνδυασμένες στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τη Χεζμπολάχ, πόσο μάλλον η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Αυτό που βλέπουμε είναι μια Μέση Ανατολή που προσπαθεί να αποκαταστήσει μια περιφερειακή τάξη που είναι πρακτική και λειτουργική.
Οι συναντήσεις στο Σότσι μεταξύ Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν στοχεύουν ακριβώς στην επίτευξη αυτού του στόχου.
Σε αυτό το σενάριο, η απουσία της Ουάσιγκτον είναι αξιοσημείωτη.
Η Ρωσία και οι σύμμαχοί της, μετά τη λήψη της στρατιωτικής πρωτοβουλίας, είναι έτοιμοι να καθοδηγήσουν τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης Assad και των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, που θα διεξαχθούν με τη συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών σε ρόλο εγγυητής.
Οι εγχώριες ενέργειες του Mohamad Bin Salman μαζί με τις απειλές του Netanyahou στο Ιράν και τη Χεζμπολάχ, αποκαλύπτουν την άρνηση αναγνώρισης της ήττας καθώς και, στην περίπτωση του Mohamad Bin Salman, μια τεράστια προσπάθεια να αποφευχθεί η απώλεια του ελέγχου της χώρας.
Για το Ισραήλ, το πρόβλημα είναι πιο περίπλοκο.
Ήδη το 2006 δεν μπόρεσε να νικήσει τη Χεζμπολάχ και τώρα η Χεζμπολάχ είναι πιο αναπτυγμένη, καλύτερα εκπαιδευμένη και πιο ικανή να προκαλέσει ζημιά στο εβραϊκό κράτος.
Σαουδάραβες και Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες γνωρίζουν περισσότερο ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν το Ιράν ή τη Χεζμπολάχ και ότι μόνο η άμεση συμμετοχή της Ουάσιγκτον θα είναι σε θέση να αλλάξει την πορεία των γεγονότων.
Αυτή η υπόθεση, ωστόσο, πρέπει επίσης να λάβει υπόψη την πραγματικότητα στο επίκεντρο, με τη Μόσχα να είναι πλέον σύμμαχος με την Τεχεράνη και τον Trump, να αντιτίθεται σε νέους πολέμους στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ.
Η νέα τάξη της Μέσης Ανατολής συμπίπτει με το κοντινό τέλος της σύγκρουσης στη Συρία και την πρόθεση να βρεθεί μια πολιτική λύση.
Πρόκειται για μια λύση που γίνεται ολοένα και πιο επιτυχημένη, ιδίως υπό το πρίσμα της εγκατάλειψης της Τουρκίας από το μέτωπο κατά του Assad.
Η Μόσχα αντικαθιστά αργά τις ΗΠΑ στην περιοχή και πέραν αυτής, επιλύοντας συγκρούσεις και συνοδεύοντας την προοδευτική απόσυρση της αμερικανικής στρατιωτικής και οικονομικής επιρροής στην περιοχή.
Για άλλη μια φορά, το στρατηγικό τρίγωνο μεταξύ Ιράν, Ρωσίας και Κίνας βρίσκεται νικηφόρα, κληρονομώντας και επιλύοντας μία από τις πιο περίπλοκες συγκρούσεις από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
www.bankingnews.gr
Με την απελευθέρωση της πόλης Abu Kamal στα ιρακινά σύνορα, η οποία ήταν η τελευταία πόλη της Συρίας που ελεγχόταν από το ISIS, ο Συριακός Αραβικός Στρατός και οι σύμμαχοί του έχουν ολοκληρώσει το έργο της εξάλειψης του Χαλιφάτου στο συριακό έδαφος.
Το ISIS επιστρέφει στις αρχικές του διαστάσεις δηλαδή ως τρομοκρατική οργάνωση χωρίς να έχει τον έλεγχο οποιασδήποτε εδαφικής επικράτειας.
Αυτές είναι σημαντικές ημέρες, με πολιτικές συναντήσεις για το μέλλον της περιοχής και της ίδιας της Συρία που λαμβάνουν χώρα από το Σότσι μέχρι το Κάιρο και «περνούν»και από το Ριάντ.
Στο Σότσι, ο Assad συναντήθηκε με τον Putin για να επιβεβαιώσει τη συμμαχία καθώς και την αφοσίωση της Μόσχας στο κράτος της Συρίας και να επικεντρωθεί επίσης σε μια πολιτική λύση.
Οι πρόεδροι της Ρωσίας και της Συρίας συμφώνησαν για την ανάγκη συμμετοχής του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού των κομμάτων της αντιπολίτευσης στη διαδικασία των μεταρρυθμίσεων.
Από αυτή την άποψη, η συνάντηση μεταξύ Ruhani, Erdogan και Putin, είχε επίσης ως στόχο τη δημιουργία των συνθηκών για μια ολοκληρωμένη λύση για όσους συμφώνησαν να αφοπλιστούν και να ξεκινήσουν συνομιλίες με τη νόμιμη κυβέρνηση στη Δαμασκό.
Η Τουρκία είναι η χώρα που "φιλοξενεί" μέρος της αποκαλούμενης νόμιμης συριακής αντιπολίτευσης και οι κινήσεις του Erdogan επιβεβαίωσαν ότι η στρατηγική του στην περιοχή βασίζεται γύρω από τη στροφή προς τη Ρωσία μέσω μιας πλήρους συνεργασίας με τη Μόσχα.
Είναι μια σχεδόν πρωτόγνωρη διπλωματική νίκη για τη Ρωσία, που μέσα σε δύο χρόνια κατόρθωσε να μετατρέψει έναν πιθανό αντίπαλο σε έναν από τους κύριους εγγυητές της ειρηνευτικής διαδικασίας στη Συρία.
Εν τω μεταξύ, το Ριάντ συγκεντρώνει τις μη μετριοπαθείς ομάδες της συριακής αντιπολίτευσης που είναι πολύ κοντά στον ισλαμικό εξτρεμισμό, Al Nusra (Al Qaeda) και της Daesh, και προσπαθεί να τις αναδιαμορφώσει.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι οι πρόσφατες συναντήσεις μεταξύ του Βασιλιά Salman και του Putin φαίνεται ότι έχουν ανοίξει κάποιο είδος διαλόγου Μόσχας με Ριάντ.
Πρώτον, ο Erdogan και έπειτα ο βασιλιάς Salman και ο γιος του Mohamad Bin Salman φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι μια στρατιωτική ήττα στη Συρία είναι πλέον αναπόφευκτη και οι τελευταίες εξελίξεις σχετίζονται με τις συνέπειες που απορρέουν από την ήττα των τρομοκρατών.
Η Τουρκία έχει πολλά να κερδίσει από μια βολική συμμαχία με τη Μόσχα, τόσο από πλευράς ενέργειας όσο και από εμπορικής άποψης εκμεταλλευόμενη την εμπορική οδό Ανατολής-Δύσης της κινεζικής πρωτοβουλίας "Belt and Road" αλλά και την εμπορική οδό Βορά-Νότου που περιλαμβάνεται στη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας, Ιράν, Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία.
Υπό το πρίσμα αυτό, ρωσικά αεροπλάνα πετούν πάνω από την Τουρκία για να φτάσουν στη Συρία.
Μια χώρα του ΝΑΤΟ αφήνει ρωσικά στρατιωτικά αεροσκάφη να πετάξουν πάνω στον εναέριο χώρο της για να φτάσουν στη Συρία, κάτι που θα ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς πολύ καιρό πριν.
Για τη Σαουδική Αραβία η κατάσταση είναι διαφορετική.
Ενώ η συνάντηση μεταξύ του Βασιλιά Salman και Putin αντιπροσωπεύει μια καινοτομία, η πρόσφατη επιβεβαίωση από τον Mohamad Bin Salman των προθέσεων της να αντιταχθεί στην άνοδο του Ιράν αντιβαίνουν στη δυνατότητα ειρήνης στην περιοχή.
Το αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία έχουν χαράξει μια νέα Μέση Ανατολή, καθώς Ριάντ, Τελ Αβίβ και Ουάσινγκτον, που προηγουμένως είχαν μεγάλη επιρροή στην Μέση Ανατολή τώρα φαίνεται να είναι λίγο ως πολύ αποκομμένοι από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Παρόλο που μπορεί να υποστηριχθεί ότι η Ουάσιγκτον έχει παίξει τον ρόλο της στην περιοχή με την ήττα της Daesh, χάρη στις «πρώτες Αμερικανικές» πολιτικές του Trump που αντιστέκονται στην άμεση συμμετοχή σε συγκρούσεις, το Ριάντ και το Τελ Αβίβ δεν φαίνεται να έχουν πρόθεση να δεχθούν το νέο ρόλο του Ιράν στην περιοχή, ακόμη και αν υποστηρίζεται από την τουρκική και τη ρωσική διπλωματία και ακόμη και τη στρατιωτική δύναμη.
Η επιθετικότητα εναντίον της κυβέρνησης της Συρίας είχε αρχικά ένα συμπαγές μέτωπο που περιελάμβανε τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία, το Κατάρ, την Ιορδανία, το Ισραήλ, τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Όλα ήταν στην πρώτη γραμμή στο να οπλίσουν, να εκπαιδεύσουν, να χρηματοδοτήσουν τις δεκάδες χιλιάδες τρομοκρατών που στάλθηκαν στη Συρία.
Ήταν μια επιχείρηση αποσταθεροποίησης.
Σύμφωνα με τις προθέσεις της Δύσης ο Assad έπρεπε να απελαθεί εντός των πρώτων δώδεκα μηνών της σύγκρουσης.
Το μειονέκτημα ήταν η αδυναμία, για πολλούς λόγους, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων του να παρέμβουνξ άμεσα όπως στη Λιβύη, κυρίως λόγω του καλού επιπέδου αεροπορικής άμυνας της Συρίας, καθώς και η αδυναμία των ΗΠΑ να αντιμετωπίσει το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος μιας ακόμη σύγκρουσης στην περιοχή, με την αναπόφευκτη κλιμάκωση που θα ακολουθούσε δεδομένης της συμμετοχής του Ιράν.
Μετά την αποτυχία της απομάκρυνσης του Assad, το επόμενο βήμα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής της Δύσης ήταν να αναπτύξουν το Daesh για να δημιουργήσουν χάος και να καταστρέψουν τη χώρα, καθώς αυτή η δύναμη γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της παράνομης κατοχής του Ιράκ από τις ΗΠΑ.
Η επέμβαση της Ρωσίας το 2015 στη Συρία, κατόπιν πρόσκλησης της νόμιμης κυβέρνησης στη Δαμασκό, κατέστρεψε τα δυτικά σχέδια, επιφέροντας την αναπόφευκτη ήττα του Daesh και εδραίωσε την εξουσία του Assad.
Υπάρχουν δύο γεγονότα μεταξύ της ρωσικής παρέμβασης και των προσπαθειών για "βαλκανοποίηση" της Συρίας μέσω της χρήσης των Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας (SDF) που επιβεβαίωσαν ότι ο άξονας Ιράν-Συρία-Ρωσία ήταν προορισμένος να επικρατήσει στη σύγκρουση.
Ο πρώτος είναι ότι ο Donald Trump έγινε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
H νίκη Trump εξασφάλισε ότι οι ΗΠΑ δεν θα είχαν καμία άμεση παρέμβαση στη Συρία κατά του Assad και κατά της Ρωσίας.
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με ό,τι θα συνέβαινε εάν η Clinton κέρδιζε τις εκλογές, η πρώην υπουργός Εξωτερικών είχε την πρόθεση να προκαλέσει περιφερειακή σύγκρουση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων δίνοντας εντολή να καταρριφθούν ρωσικά αεροπλάνα στη Συρία, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει πολεμική σύγκρουση.
Το άλλο γεγονός που αναστάτωσε την ισορροπία εξουσίας στην περιοχή αφορά τα γεγονότα που συνέβησαν στην Τουρκία τα τελευταία δύο χρόνια.
Τόσο το αποτυχημένο πραξικόπημα όσο και η πτώση του ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους έπαιξαν σημαντικό ρόλο.
Η κρίσιμη καμπή επετεύχθη με την επανάκτηση της πόλης του Χαλεπίου, γεγονός που έδειξε σαφή στρατιωτική αποτυχία από την αντιπολίτευση να ανατρέψει τον Assad.
Ο Erdogan αντιμετώπισε μια αναπόφευκτη επιλογή.
Nα υποστηρίξει τους τρομοκράτες και να αντιμετωπίσει ένα κουρδικό θύλακα στα συριακά σύνορα ή να επιτευχτεί μια ειρηνική λύση με τη Ρωσική Ομοσπονδία προκειμένου να περιοριστεί η απειλή των Κούρδων και να διασφαλιστεί η ακεραιότητα της Συρίας.
Ο Erdogan έχει ανταμειφθεί με την επιλογή του να έρθει σε επαφή με τη Ρωσία και το Ιράν, αφήνοντας την Τουρκία σε καλύτερη θέση από εκείνη πριν από μερικά χρόνια, με τον οποίο τώρα είναι σε θέση να επηρεάσει τη μοίρα πολλών γεγονότων στη Μέση Ανατολή, να επικεντρωθεί στα δικά του εθνικά συμφέροντα, ιδίως στους Κούρδους.
Η αποτυχία του σχεδίου για "βαλκανοποίηση" της Συρία, με την έντονη προσπάθεια κήρυξης της ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν στο Ιράκ, οδήγησε μόνο στο τέλος της βασιλείας του Barzani.
Οι σκληροπυρηνικοί που δεσμεύτηκαν για αλλαγή καθεστώτος στη Δαμασκό, όπως ο διεθνής συνασπισμός με επικεφαλής τον στρατό των ΗΠΑ προσπάθησαν με κάθε δυνατό τρόπο να σαμποτάρουν τον αγώνα του Συριακού Στρατού κατά της Daesh κατά μήκος του Ευφράτη.
Η Σαουδική Αραβία είχε σπεύσει να υποστηρίξει άμεσα τα κουρδικά κινήματα εντός του Ιράκ και το Ισραήλ ήταν η μόνη χώρα που υποστήριξε ανοιχτά το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία των Κούρδων.
Κατά τη διάρκεια αυτής της σειράς αλλαγών και αναταραχών, το μέτωπο κατά του Assad κατάφερε να αποξενώσει ακόμη και μια χώρα όπως το Κατάρ, η οποία έχει σαφείς δεσμούς με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Επιπλέον, το Κατάρ, μετά τη σαουδαραβική κρίση, επεδίωξε να διευρύνει τη γεωπολιτική στάση του, συμμετέχοντας άμεσα με συνομιλίες στην Μόσχα (υπήρξαν πολλές επαφές μεταξύ της οικογένειας Al Thani και του Κρεμλίνου) και του Ιράν, ενός ιστορικού εχθρού του Ριάντ.
Η ευρωπαϊκή συνιστώσα της συμμαχίας κατά του Assad βρίσκεται σε πλήρη ασυνεννοησία ενώ ο γάλλος πρόεδρος Macron στη Γαλλία διεξάγει μια πολύ δύσκολη διαμεσολάβηση μεταξύ του Mohamad Bin Salaman και του λιβανέζου πρωθυπουργού Hariri σε μια προσπάθεια να αποτρέψει περαιτέρω "πολιτικές καταστροφές" που προκλήθηκαν από τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, οι οποίες κινδυνεύουν να στείλουν το Λίβανο στην ιρανική σφαίρα επιρροής.
Στη Γερμανία, η Merkel βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δημιουργία κυβέρνησης.
Στην Αγγλία, οι συνέπειες και τα αποτελέσματα της Brexit είναι ακόμα απτά, με μια ασταθή κυβέρνηση και μια σειρά δύσκολων διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν φαίνεται να υπάρχει πλέον χρόνος ή πόροι για επενδύσεις στη Συρία.
Η διοίκηση του Trump δεν έχει καμία δυνατότητα ή πρόθεση να υποστηρίξει το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία στην προσπάθειά τους να περιορίσουν τη ιρανική επιρροή με βία.
Ούτε οι συνδυασμένες στρατιωτικές δυνάμεις του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για τη Χεζμπολάχ, πόσο μάλλον η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
Αυτό που βλέπουμε είναι μια Μέση Ανατολή που προσπαθεί να αποκαταστήσει μια περιφερειακή τάξη που είναι πρακτική και λειτουργική.
Οι συναντήσεις στο Σότσι μεταξύ Τουρκίας, Ρωσίας και Ιράν στοχεύουν ακριβώς στην επίτευξη αυτού του στόχου.
Σε αυτό το σενάριο, η απουσία της Ουάσιγκτον είναι αξιοσημείωτη.
Η Ρωσία και οι σύμμαχοί της, μετά τη λήψη της στρατιωτικής πρωτοβουλίας, είναι έτοιμοι να καθοδηγήσουν τις διπλωματικές διαπραγματεύσεις μεταξύ της κυβέρνησης Assad και των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, που θα διεξαχθούν με τη συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών σε ρόλο εγγυητής.
Οι εγχώριες ενέργειες του Mohamad Bin Salman μαζί με τις απειλές του Netanyahou στο Ιράν και τη Χεζμπολάχ, αποκαλύπτουν την άρνηση αναγνώρισης της ήττας καθώς και, στην περίπτωση του Mohamad Bin Salman, μια τεράστια προσπάθεια να αποφευχθεί η απώλεια του ελέγχου της χώρας.
Για το Ισραήλ, το πρόβλημα είναι πιο περίπλοκο.
Ήδη το 2006 δεν μπόρεσε να νικήσει τη Χεζμπολάχ και τώρα η Χεζμπολάχ είναι πιο αναπτυγμένη, καλύτερα εκπαιδευμένη και πιο ικανή να προκαλέσει ζημιά στο εβραϊκό κράτος.
Σαουδάραβες και Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες γνωρίζουν περισσότερο ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να νικήσουν το Ιράν ή τη Χεζμπολάχ και ότι μόνο η άμεση συμμετοχή της Ουάσιγκτον θα είναι σε θέση να αλλάξει την πορεία των γεγονότων.
Αυτή η υπόθεση, ωστόσο, πρέπει επίσης να λάβει υπόψη την πραγματικότητα στο επίκεντρο, με τη Μόσχα να είναι πλέον σύμμαχος με την Τεχεράνη και τον Trump, να αντιτίθεται σε νέους πολέμους στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ.
Η νέα τάξη της Μέσης Ανατολής συμπίπτει με το κοντινό τέλος της σύγκρουσης στη Συρία και την πρόθεση να βρεθεί μια πολιτική λύση.
Πρόκειται για μια λύση που γίνεται ολοένα και πιο επιτυχημένη, ιδίως υπό το πρίσμα της εγκατάλειψης της Τουρκίας από το μέτωπο κατά του Assad.
Η Μόσχα αντικαθιστά αργά τις ΗΠΑ στην περιοχή και πέραν αυτής, επιλύοντας συγκρούσεις και συνοδεύοντας την προοδευτική απόσυρση της αμερικανικής στρατιωτικής και οικονομικής επιρροής στην περιοχή.
Για άλλη μια φορά, το στρατηγικό τρίγωνο μεταξύ Ιράν, Ρωσίας και Κίνας βρίσκεται νικηφόρα, κληρονομώντας και επιλύοντας μία από τις πιο περίπλοκες συγκρούσεις από το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών