Η ζώνη του ευρώ χρειάζεται να δημιουργήσει μία δημοσιονομική ένωση, υπογραμμίζει το ΔΝΤ
Η Ευρωζώνη έχει καταφέρει να επιστρέψει σε μία ισχυρή οικονομική ανάκαμψη, ωστόσο η αρχιτεκτονική του νομισματικού μπλοκ τη παραμένει ελλιπής και καθιστά την περιοχή ευάλωτη σε μελλοντικές χρηματοπιστωτικές κρίσεις, αναφέρει σε άρθρο του -στο προσωπικό του μπλογκ-το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), υπογραμμίζοντας την ανάγκη για οικοδόμηση μίας κοινής δημοσιονομικής πολιτικής.
Το άρθρο έρχεται με αφορμή το ότι, στις 23 Φεβρουαρίου 2018, θα παρουσιαστεί μια άκρως ενδιαφέρουσα έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα περιλαμβάνει τους όρους για να συμμετάσχει το ΔΝΤ σε μελλοντικά προγράμματα στήριξης.
Με αφορμή την έκθεση 63 σελίδων για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ παρουσιάστηκε και η έκθεση «σχεδιασμός προγραμμάτων σε νομισματικές ενώσεις» που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό και στην συμμετοχή του Ταμείου στα ελληνικά προγράμματα.
Με βάση ορισμένες πηγές οι όροι που θα τίθενται θα είναι πέντε:
1) Να έχει διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους της χώρας που θα λάβει την οικονομική στήριξη.
2) Να έχει διασφαλιστεί ότι δεν θα προκύψει τραπεζική κρίση που προϋποθέτει σωστά ανακεφαλαιοποιημένες και εξυγιασμένες τράπεζες.
3) Συμφωνημένο πλαίσιο μεταρρυθμίσεων και με τα υπόλοιπα μέλη που θα απαρτίζουν την ομάδα στήριξης όπως η τετραμερής ομάδα στην περίπτωση της Ελλάδος.
4) Να έχει διασφαλιστεί σαφές χρονοδιάγραμμα μεταρρυθμίσεων και οικονομικής στήριξης το μοντέλο Ιρλανδίας και Κύπρου ήταν πιο επιτυχημένο έναντι της Ελλάδος που ακόμη βρίσκεται σε μνημόνιο.
5) Να υπάρχει χρονοδιάγραμμα στήριξης της χώρας ώστε να επανέλθει στην κανονικότητα και στις αγορές.
Ένας παράλληλος συνδυασμός οικονομικής στήριξης και επανόδου στις αγορές θα είναι ο ιδεατός συνδυασμός.
Είναι προφανές ότι η έκθεση του ΔΝΤ θα είναι ένα φωτογραφικό πλαίσιο όρων για να συμμετάσχει το Ταμείο σε μελλοντικό πρόγραμμα της Ελλάδος.
Όπως σχολιάζεται στο άρθρο, xωρίς μία δημοσιονομική ένωση, η Ευρωζώνη θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει υπαρξιακούς κινδύνους που οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να αγνοούν, με την τρέχουσα περίοδο να αποτελεί μία καλή ευκαιρία για αρχή της συζήτησης επί του θέματος.
Η τωρινή νομισματική ένωση δεν είναι πολιτική ένωση, με τα κράτη-μέλη να παραμένουν εξ ολοκλήρου ανεξάρτητα.
«Αυτή η δομή αφήνει εκτεθειμένα τα κράτη σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις, ειδικά όταν τα επίπεδα του δημόσιου χρέους είναι ήδη υψηλά και οι κυβερνήσεις δεν έχουν αρκετό περιθώριο να ανταποκριθούν με κινήσεις δημοσιονομικής πολιτικής.
Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες της Ευρωζώνης διαθέτουν μεγάλα ποσά εγχώριων κρατικών χρεών, ανοίγοντας την πόρτα σε έναν φαύλο κύκλο στον οποίο το κράτος και η οικονομική δυσπραγία, αλληλοενισχύονται.
Όπως έδειξε η πρόσφατη οικονομική κρίση, αυτή η δυναμική μπορεί να έχει μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις σε άλλους, τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωζώνης», σημειώνει το Ταμείο, πραγματοποιώντας, στη συνέχεια, μία μικρή αναδρομή στην κρίση του μπλοκ, που άρχισε το 2012.
Σε ό,τι αφορά στην τραπεζική ένωση, αν και ζωτικής σημασίας, δεν αρκεί, επισημαίνεται.
Επί αυτού, σχολιάζει ότι, ελλείψει πλήρους τραπεζικής ένωσης, η κρίση που αντιμετωπίζει το κράτος-μέλος θα παραμείνει αναπόφευκτα απειλή για τη σταθερότητα των τραπεζών και το εγχώριο σύστημα πληρωμών, υπονομεύοντας την αξιοπιστία.
Όπως απεικονίζεται και στο παράδειγμα της Ελλάδας, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015, μια κρίση κρατικού δημοσίου χρέους μπορεί εύκολα να κλιμακωθεί σε μια πλήρη τραπεζική κρίση, με άμεσες συνέπειες για τις σχέσεις μιας χώρας με το σύστημα πληρωμών της Ευρωζώνης, θέτοντας σε κίνδυνο τη συμμετοχή στο νομισματικό μπλοκ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, κρίνεται αμφίβολο το αποτέλεσμα των διασώσεων για το τραπεζικό σύστημα.
Οι ιδιωτικές αγορές δεν παρέχουν επαρκή ασφάλεια έναντι της μείωσης της κατανάλωσης, κατά τη διάρκεια μίας οικονομικής κρίσης.
Οι κυβερνητικές δαπάνες -που δημιουργούν ελλείμματα- είναι μια εναλλακτική λύση, αλλά οδηγεί σε υψηλότερους φόρους ή χαμηλότερες δαπάνες αργότερα, ειδικά όταν το δημόσιο χρέος είναι ήδη πολύ υψηλό.
Η ιδανική εναλλακτική λύση είναι η εγκατάσταση ενός συστήματος μέσω του οποίου τα κράτη μέλη θα αλληλοβοηθούνται αμοιβαία, με την κατανομή του δημοσιονομικού κινδύνου».
Κλείνοντας, το Ταμείο σχολιάζει πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ολοκλήρωση της ζώνης του ευρώ είναι πολιτικά δύσκολη, αλλά αποτελεί, επίσης, μια οικονομική αναγκαιότητα.
Η πρόοδος απαιτεί εμπεριστατωμένο δημόσιο διάλογο σε μια εποχή που ακόμη και ο στόχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν μοιράζεται πλέον από όλους και οι αποφάσεις που δεν βασίζονται σε ευρεία δημόσια στήριξη, έχουν τη δυνατότητα να αντιστραφούν.
www.bankingnews.gr
Το άρθρο έρχεται με αφορμή το ότι, στις 23 Φεβρουαρίου 2018, θα παρουσιαστεί μια άκρως ενδιαφέρουσα έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα περιλαμβάνει τους όρους για να συμμετάσχει το ΔΝΤ σε μελλοντικά προγράμματα στήριξης.
Με αφορμή την έκθεση 63 σελίδων για την πορεία της ευρωπαϊκής οικονομίας στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ παρουσιάστηκε και η έκθεση «σχεδιασμός προγραμμάτων σε νομισματικές ενώσεις» που βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό και στην συμμετοχή του Ταμείου στα ελληνικά προγράμματα.
Με βάση ορισμένες πηγές οι όροι που θα τίθενται θα είναι πέντε:
1) Να έχει διασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους της χώρας που θα λάβει την οικονομική στήριξη.
2) Να έχει διασφαλιστεί ότι δεν θα προκύψει τραπεζική κρίση που προϋποθέτει σωστά ανακεφαλαιοποιημένες και εξυγιασμένες τράπεζες.
3) Συμφωνημένο πλαίσιο μεταρρυθμίσεων και με τα υπόλοιπα μέλη που θα απαρτίζουν την ομάδα στήριξης όπως η τετραμερής ομάδα στην περίπτωση της Ελλάδος.
4) Να έχει διασφαλιστεί σαφές χρονοδιάγραμμα μεταρρυθμίσεων και οικονομικής στήριξης το μοντέλο Ιρλανδίας και Κύπρου ήταν πιο επιτυχημένο έναντι της Ελλάδος που ακόμη βρίσκεται σε μνημόνιο.
5) Να υπάρχει χρονοδιάγραμμα στήριξης της χώρας ώστε να επανέλθει στην κανονικότητα και στις αγορές.
Ένας παράλληλος συνδυασμός οικονομικής στήριξης και επανόδου στις αγορές θα είναι ο ιδεατός συνδυασμός.
Είναι προφανές ότι η έκθεση του ΔΝΤ θα είναι ένα φωτογραφικό πλαίσιο όρων για να συμμετάσχει το Ταμείο σε μελλοντικό πρόγραμμα της Ελλάδος.
Όπως σχολιάζεται στο άρθρο, xωρίς μία δημοσιονομική ένωση, η Ευρωζώνη θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει υπαρξιακούς κινδύνους που οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν πρέπει να αγνοούν, με την τρέχουσα περίοδο να αποτελεί μία καλή ευκαιρία για αρχή της συζήτησης επί του θέματος.
Η τωρινή νομισματική ένωση δεν είναι πολιτική ένωση, με τα κράτη-μέλη να παραμένουν εξ ολοκλήρου ανεξάρτητα.
«Αυτή η δομή αφήνει εκτεθειμένα τα κράτη σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις, ειδικά όταν τα επίπεδα του δημόσιου χρέους είναι ήδη υψηλά και οι κυβερνήσεις δεν έχουν αρκετό περιθώριο να ανταποκριθούν με κινήσεις δημοσιονομικής πολιτικής.
Την ίδια στιγμή, οι τράπεζες της Ευρωζώνης διαθέτουν μεγάλα ποσά εγχώριων κρατικών χρεών, ανοίγοντας την πόρτα σε έναν φαύλο κύκλο στον οποίο το κράτος και η οικονομική δυσπραγία, αλληλοενισχύονται.
Όπως έδειξε η πρόσφατη οικονομική κρίση, αυτή η δυναμική μπορεί να έχει μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις σε άλλους, τόσο εντός όσο και εκτός της Ευρωζώνης», σημειώνει το Ταμείο, πραγματοποιώντας, στη συνέχεια, μία μικρή αναδρομή στην κρίση του μπλοκ, που άρχισε το 2012.
Σε ό,τι αφορά στην τραπεζική ένωση, αν και ζωτικής σημασίας, δεν αρκεί, επισημαίνεται.
Επί αυτού, σχολιάζει ότι, ελλείψει πλήρους τραπεζικής ένωσης, η κρίση που αντιμετωπίζει το κράτος-μέλος θα παραμείνει αναπόφευκτα απειλή για τη σταθερότητα των τραπεζών και το εγχώριο σύστημα πληρωμών, υπονομεύοντας την αξιοπιστία.
Όπως απεικονίζεται και στο παράδειγμα της Ελλάδας, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2015, μια κρίση κρατικού δημοσίου χρέους μπορεί εύκολα να κλιμακωθεί σε μια πλήρη τραπεζική κρίση, με άμεσες συνέπειες για τις σχέσεις μιας χώρας με το σύστημα πληρωμών της Ευρωζώνης, θέτοντας σε κίνδυνο τη συμμετοχή στο νομισματικό μπλοκ.
Υπό αυτές τις συνθήκες, κρίνεται αμφίβολο το αποτέλεσμα των διασώσεων για το τραπεζικό σύστημα.
Οι ιδιωτικές αγορές δεν παρέχουν επαρκή ασφάλεια έναντι της μείωσης της κατανάλωσης, κατά τη διάρκεια μίας οικονομικής κρίσης.
Οι κυβερνητικές δαπάνες -που δημιουργούν ελλείμματα- είναι μια εναλλακτική λύση, αλλά οδηγεί σε υψηλότερους φόρους ή χαμηλότερες δαπάνες αργότερα, ειδικά όταν το δημόσιο χρέος είναι ήδη πολύ υψηλό.
Η ιδανική εναλλακτική λύση είναι η εγκατάσταση ενός συστήματος μέσω του οποίου τα κράτη μέλη θα αλληλοβοηθούνται αμοιβαία, με την κατανομή του δημοσιονομικού κινδύνου».
Κλείνοντας, το Ταμείο σχολιάζει πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ολοκλήρωση της ζώνης του ευρώ είναι πολιτικά δύσκολη, αλλά αποτελεί, επίσης, μια οικονομική αναγκαιότητα.
Η πρόοδος απαιτεί εμπεριστατωμένο δημόσιο διάλογο σε μια εποχή που ακόμη και ο στόχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν μοιράζεται πλέον από όλους και οι αποφάσεις που δεν βασίζονται σε ευρεία δημόσια στήριξη, έχουν τη δυνατότητα να αντιστραφούν.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών