γράφει : Δ.Ν.
Η υπόθεση του γερμανικού χρέους ως παράδειγμα για την περίπτωση της Ελλάδας
"'Ανδρο" καρτέλ και διαφθοράς η Γερμανία που έχει περιέλθει σε εξευτελιστική θέση!
Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, η Γερμανία είναι «άνδρο» καρτέλ με διεθνή δράση. Μερικά απ’ τα κυριότερα καρτέλ που αναγνωρίστηκαν από διάφορες αρχές σε ολόκληρο τον κόσμο και που έχουν καταδικαστεί στην πληρωμή τεράστιων προστίμων αφορούσαν σε προϊόντα όπως ο καφές, ο χαλκός, πλαστικά συνθετικά, λάστιχα, βιταμίνες, χημικά, φυσικό αέριο κλπ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Γερμανία είναι απ’ τις λίγες χώρες στον κόσμο (μαζί με Βόρεια Κορέα, Σουδάν, Συρία) που δεν έχει υπογράψει ακόμα το Σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στη διαφθορά στο δημόσιο τομέα, αλλά και αρνείται να επικυρώσει τη Σύμβαση του Ποινικού Δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πολλοί διεθνείς οργανισμοί έχουν επικρίνει το Βερολίνο για αυτήν του την συμπεριφορά.
Η «Διεθνής Διαφάνεια» (Transparency International) τονίζει χαρακτηριστικά ότι η Γερμανία «έχει περιέλθει σε μια εξευτελιστική θέση» και ότι είναι απορίας άξιο το θράσος με το οποίο «οι Γερμανοί ηγέτες καλούν άλλες χώρες να καταπολεμήσουν τη διαφθορά», ενώ παρόμοιες αναφορές γίνονται και απ’ τον «Όμιλο Κρατών εναντίον της Διαφθοράς» (Group of State against Corruption) αλλά και την «Παγκόσμια Αρχή για τη Διαφθορά» (Global Integrity).
ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΗ η παράνομη δραστηριότητα των γερμανών στην χώρα μας
Τα επί δεκαετίες σκάνδαλα της Siemens (ιδιαίτερα αυτό που αφορούσε την αναβάθμιση του ελληνικού τηλεφωνικού δικτύου στα τέλη της δεκαετίας του ’90) αλλά και οι υποθέσεις της Rheinmetall Defence Electronics (πώληση αντιαεροπορικού αμυντικού συστήματος), της Krauss Maffei Wegmann (υπεύθυνη για την παραγωγή του γερμανικού τανκ Leopard), της Daimler (παραγωγή στρατιωτικών οχημάτων) και της Ferrostaal (υπόθεση των υποβρυχίων), αφορούσαν την πραγματοποίηση δωροδοκιών σε έλληνες αξιωματούχους προκειμένου να συναφθούν επιχειρηματικά συμβόλαια.
Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι περιπτώσεις φοροδιαφυγής (οι αντιπροσωπείες της BMW, Mercedes και OPEL στην Ελλάδα υποτιμολογούσαν εισαγόμενα πολυτελή αυτοκίνητα, ενώ η γερμανική Hochtief που εκμεταλλευόταν για 20 χρόνια το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν απέδιδε το ΦΠΑ στο Δημόσιο), μπορούμε να αντιληφθούμε πως οι δραστηριότητες αυτές συνέβαλλαν στην διόγκωση του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Η έρευνα των Reinhart και Trebesch που αφορούσε 45 χώρες για το διάστημα 1920-1939 και 1978-2010, διαπίστωσε ότι η οικονομική κατάσταση των οφειλετριών χωρών βελτιώνεται σημαντικά μετά από την ελάφρυνση χρέους, αλλά μόνο αν η ελάφρυνση περιλαμβάνει και διαγραφή χρέους. Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληξε και η νέα έρευνα των Galofré-Vilà, McKee, Meissner και Stuckler η οποία αφορούσε τα αποτελέσματα που επέφερε στην γερμανική οικονομία η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το χρέος.
Η διαγραφή που πέτυχε η Γερμανία αντιστοιχούσε στο 22% του ΑΕΠ της, ενώ η αποπληρωμή του εναπομείναντος χρέους συνδέθηκε με την γερμανική οικονομική ανάπτυξη και τις εξαγωγές:
Ο δείκτης εξυπηρέτησης του χρέους/εσόδων από τις εξαγωγές, δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το 3%.
Αυτός ο όρος της συμφωνίας θυμίζει έντονα το αίτημα της Ελλάδας προς τους πιστωτές της για διασύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με τους ρυθμούς ανάπτυξής της.
Οι συνέπειες της συμφωνίας αυτής υπήρξαν εξόχως ευεργετικές για την οικονομία της Γερμανίας, καθώς δημιούργησαν δημοσιονομικές δυνατότητες για επέκταση των επενδυτικών και κοινωνικών της δαπανών, μείωσαν τον κίνδυνο χρεοκοπίας και περιόρισαν το κόστος δανεισμού – προσελκύοντας έτσι νέες επενδύσεις και κεφάλαια απ’ το εξωτερικό – αλλά και συνέβαλλαν στη σταθεροποίηση του πληθωρισμού.
Η απόφαση για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους δεν υπήρξε μόνο μια καθαρά οικονομική απόφαση, αλλά είχε και έναν έντονο πολιτικό χαρακτήρα, καθώς επέδρασε ως «ιατρικό» απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα που προκάλεσε για τη Γερμανία η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά και ως μια στρατηγική ενίσχυσης του δυτικού συνασπισμού έναντι του Κομμουνισμού κατά τις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου.
Αυτό καταδεικνύει ότι και στην ελληνική περίπτωση, απαιτείται μια ρύθμιση που θα έχει πολιτικά κίνητρα και όχι αυστηρά οικονομικο-τεχνικά κριτήρια. Καθώς το προσφυγικό ζήτημα, η τρομοκρατία και η εκτεταμένη λιτότητα τροφοδοτούν εκ νέου τον Εθνικισμό και την ξενοφοβία σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και δημιουργούν πρωτοβουλίες με «άρωμα» περιφερισμού – όπως η Μεσογειακή Σύνοδος – είναι αδήριτη ανάγκη η λήψη αποφάσεων με έντονο πολιτικό συμβολισμό.
Η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους αλλά και ο περιορισμός της δημοσιονομικής στενότητας που έχει επιβληθεί σ’ ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, θα είναι μια απόδειξη ότι η Ευρώπη ασπάζεται ακόμα το όραμα της ειρηνικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης των λαών. Αν οι πολιτικές ελίτ των Βρυξελλών δεν αναπτερώσουν σύντομα τις ελπίδες των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είναι σίγουρο ότι θα τροφοδοτήσουν την πυρκαγιά που θα κατακάψει μελλοντικά ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών, η Γερμανία είναι «άνδρο» καρτέλ με διεθνή δράση. Μερικά απ’ τα κυριότερα καρτέλ που αναγνωρίστηκαν από διάφορες αρχές σε ολόκληρο τον κόσμο και που έχουν καταδικαστεί στην πληρωμή τεράστιων προστίμων αφορούσαν σε προϊόντα όπως ο καφές, ο χαλκός, πλαστικά συνθετικά, λάστιχα, βιταμίνες, χημικά, φυσικό αέριο κλπ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Γερμανία είναι απ’ τις λίγες χώρες στον κόσμο (μαζί με Βόρεια Κορέα, Σουδάν, Συρία) που δεν έχει υπογράψει ακόμα το Σύμφωνο των Ηνωμένων Εθνών ενάντια στη διαφθορά στο δημόσιο τομέα, αλλά και αρνείται να επικυρώσει τη Σύμβαση του Ποινικού Δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης. Πολλοί διεθνείς οργανισμοί έχουν επικρίνει το Βερολίνο για αυτήν του την συμπεριφορά.
Η «Διεθνής Διαφάνεια» (Transparency International) τονίζει χαρακτηριστικά ότι η Γερμανία «έχει περιέλθει σε μια εξευτελιστική θέση» και ότι είναι απορίας άξιο το θράσος με το οποίο «οι Γερμανοί ηγέτες καλούν άλλες χώρες να καταπολεμήσουν τη διαφθορά», ενώ παρόμοιες αναφορές γίνονται και απ’ τον «Όμιλο Κρατών εναντίον της Διαφθοράς» (Group of State against Corruption) αλλά και την «Παγκόσμια Αρχή για τη Διαφθορά» (Global Integrity).
ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΗ η παράνομη δραστηριότητα των γερμανών στην χώρα μας
Τα επί δεκαετίες σκάνδαλα της Siemens (ιδιαίτερα αυτό που αφορούσε την αναβάθμιση του ελληνικού τηλεφωνικού δικτύου στα τέλη της δεκαετίας του ’90) αλλά και οι υποθέσεις της Rheinmetall Defence Electronics (πώληση αντιαεροπορικού αμυντικού συστήματος), της Krauss Maffei Wegmann (υπεύθυνη για την παραγωγή του γερμανικού τανκ Leopard), της Daimler (παραγωγή στρατιωτικών οχημάτων) και της Ferrostaal (υπόθεση των υποβρυχίων), αφορούσαν την πραγματοποίηση δωροδοκιών σε έλληνες αξιωματούχους προκειμένου να συναφθούν επιχειρηματικά συμβόλαια.
Αν στα παραπάνω προστεθούν και οι περιπτώσεις φοροδιαφυγής (οι αντιπροσωπείες της BMW, Mercedes και OPEL στην Ελλάδα υποτιμολογούσαν εισαγόμενα πολυτελή αυτοκίνητα, ενώ η γερμανική Hochtief που εκμεταλλευόταν για 20 χρόνια το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» δεν απέδιδε το ΦΠΑ στο Δημόσιο), μπορούμε να αντιληφθούμε πως οι δραστηριότητες αυτές συνέβαλλαν στην διόγκωση του ελληνικού δημοσίου χρέους.
- Η υπόθεση του γερμανικού χρέους ως παράδειγμα για την περίπτωση της Ελλάδας
Η έρευνα των Reinhart και Trebesch που αφορούσε 45 χώρες για το διάστημα 1920-1939 και 1978-2010, διαπίστωσε ότι η οικονομική κατάσταση των οφειλετριών χωρών βελτιώνεται σημαντικά μετά από την ελάφρυνση χρέους, αλλά μόνο αν η ελάφρυνση περιλαμβάνει και διαγραφή χρέους. Σε παρόμοια συμπεράσματα κατέληξε και η νέα έρευνα των Galofré-Vilà, McKee, Meissner και Stuckler η οποία αφορούσε τα αποτελέσματα που επέφερε στην γερμανική οικονομία η Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το χρέος.
Η διαγραφή που πέτυχε η Γερμανία αντιστοιχούσε στο 22% του ΑΕΠ της, ενώ η αποπληρωμή του εναπομείναντος χρέους συνδέθηκε με την γερμανική οικονομική ανάπτυξη και τις εξαγωγές:
Ο δείκτης εξυπηρέτησης του χρέους/εσόδων από τις εξαγωγές, δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το 3%.
Αυτός ο όρος της συμφωνίας θυμίζει έντονα το αίτημα της Ελλάδας προς τους πιστωτές της για διασύνδεση της αποπληρωμής του χρέους με τους ρυθμούς ανάπτυξής της.
Οι συνέπειες της συμφωνίας αυτής υπήρξαν εξόχως ευεργετικές για την οικονομία της Γερμανίας, καθώς δημιούργησαν δημοσιονομικές δυνατότητες για επέκταση των επενδυτικών και κοινωνικών της δαπανών, μείωσαν τον κίνδυνο χρεοκοπίας και περιόρισαν το κόστος δανεισμού – προσελκύοντας έτσι νέες επενδύσεις και κεφάλαια απ’ το εξωτερικό – αλλά και συνέβαλλαν στη σταθεροποίηση του πληθωρισμού.
Η απόφαση για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους δεν υπήρξε μόνο μια καθαρά οικονομική απόφαση, αλλά είχε και έναν έντονο πολιτικό χαρακτήρα, καθώς επέδρασε ως «ιατρικό» απέναντι στα καταστροφικά αποτελέσματα που προκάλεσε για τη Γερμανία η Συνθήκη των Βερσαλλιών, αλλά και ως μια στρατηγική ενίσχυσης του δυτικού συνασπισμού έναντι του Κομμουνισμού κατά τις απαρχές του Ψυχρού Πολέμου.
Αυτό καταδεικνύει ότι και στην ελληνική περίπτωση, απαιτείται μια ρύθμιση που θα έχει πολιτικά κίνητρα και όχι αυστηρά οικονομικο-τεχνικά κριτήρια. Καθώς το προσφυγικό ζήτημα, η τρομοκρατία και η εκτεταμένη λιτότητα τροφοδοτούν εκ νέου τον Εθνικισμό και την ξενοφοβία σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και δημιουργούν πρωτοβουλίες με «άρωμα» περιφερισμού – όπως η Μεσογειακή Σύνοδος – είναι αδήριτη ανάγκη η λήψη αποφάσεων με έντονο πολιτικό συμβολισμό.
Η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους αλλά και ο περιορισμός της δημοσιονομικής στενότητας που έχει επιβληθεί σ’ ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, θα είναι μια απόδειξη ότι η Ευρώπη ασπάζεται ακόμα το όραμα της ειρηνικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης των λαών. Αν οι πολιτικές ελίτ των Βρυξελλών δεν αναπτερώσουν σύντομα τις ελπίδες των Ευρωπαίων πολιτών απέναντι στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είναι σίγουρο ότι θα τροφοδοτήσουν την πυρκαγιά που θα κατακάψει μελλοντικά ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.
Σχόλια αναγνωστών