Πώς θα κινηθούν οι τιμές του χρυσού κατά τη διάρκεια της επόμενης οικονομικής κρίσης
Είναι γνωστό στους οικονομικούς κύκλους ότι τα πολύτιμα μέταλλα, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού, τείνουν να είναι ασφαλής επένδυση σε περιόδους δημοσιονομικής αβεβαιότητας.
Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό.
Τα πολύτιμα μέταλλα έχουν θεμελιώδη στοιχεία που παρέχουν σταθερότητα στο εμπόριο.
Αυτά περιλαμβάνουν την εγγενή σπανιότητά τους (και όχι την τεχνητή σπανιότητα όπως αυτή που συνδέεται με τα κρυπτονομίσματα), την φυσική κατοχή τους (μπορεί οποιοσδήποτε να κρατήσει χρυσό στα χέρια του και είναι σχετικά δύσκολο να καταστραφεί τυχαία) και τα πολύτιμα μέταλλα είναι εύκολα στο εμπόριο.
Εκτός και εάν κάποιος επενδυτής προσπαθεί να πραγματοποιήσει συναλλαγές στο εξωτερικό ή σε ονομαστικές αξίες δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα πολύτιμα μέταλλα είναι η πιο ευπροσάρμοστη και απτή πλατφόρμα συναλλαγών που υπάρχει.
Υπάρχουν μερικοί περιορισμοί στα μέταλλα, αλλά οι συνηθέστερες παρωχημένες επικρίσεις κατά του χρυσού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι λανθασμένες.
Για παράδειγμα, εξετάστε το επιχείρημα ότι οι περιορισμένες ποσότητες χρυσού και αργύρου καταπνίγουν τη ρευστότητα και δημιουργούν ένα εμπορικό περιβάλλον όπου σχεδόν κανείς δεν έχει νόμισμα για το εμπόριο επειδή τόσο λίγοι άνθρωποι μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τα πολύτιμα μέταλλα.
Αυτή είναι μια αφελής ιδέα που βασίζεται σε μια λογική πλάνη.
Χρυσά νομίσματα υπάρχουν εδώ και αιώνες παράλληλα με το εμπόριο μετάλλων.
Η κρίση ρευστότητας ήταν σπάνιο θέμα και όταν είχαν λάβει χώρα τέτοια γεγονότα, ήταν για σύντομη χρονική διάρκεια.
Στην πραγματικότητα, η τελευταία μεγάλη κρίση ρευστότητας σημειώθηκε το 1914 και την ίδια χρονιά ξεκίνησε η λειτουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED) και το ίδιο έτος που ξεκίνησε ο Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αυτή η κρίση, όπως πάντα, κατασκευάστηκε ουσιαστικά από τις Kεντρικές Tράπεζες ανά τον κόσμο.
Ο Benjamin Strong, ο επικεφαλής της Fed της Νέας Υόρκης το 1914 και ένας χρηματιστής της JP Morgan, είχαν παρεμποδίσει τις συνήθεις διαδικασίες ροής χρυσού στις ΗΠΑ και έτσι υπονόμευσαν τη φυσική λειτουργία της εμπορίας χρυσού.
Οι Κεντρικές Τράπεζες στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία άσκησαν επίσης επιρροή για να διαταράξουν τις ροές χρυσών νομισμάτων και χρυσού, προκαλώντας παγκόσμιο πανικό.
Για όσους ενδιαφέρονται, η ιστορία της κρίσης ρευστότητας του 1914 περιγράφεται λεπτομερώς στο βιβλίο Lords Of Finance: The Bankers Who Broke The World, του Liaquat Ahamed.
Όταν ο χρυσός και τα νομίσματα συνδέονται μεταξύ τους, οι τιμές του χρυσού τείνουν να παραμένουν μάλλον σταθερές.
Το 1914, η τιμή του χρυσού ήταν 20 δολάρια ανά ουγγιά και διατήρησε αυτή την κατά προσέγγιση τιμή για δεκαετίες.
Για να καταλάβει κανείς την τότε αξία, το 1914 η αξία του μέσου σπιτιού ήταν 3.500 δολάρια ή 175 ουγκιές χρυσού.
Αλλά τι συμβαίνει όταν ο χρυσός και τα εθνικά νομίσματα διαχωρίζονται ο ένας από τον άλλο;
Ρίξτε μια ματιά στην υπερπληθωριστική κρίση στη Βαϊμάρη της Γερμανίας.
Η τιμή του χρυσού ανά ουγγιά έφτασε από 170 μάρκα στα 87 τρισ. μάρκα μέσα σε πέντε χρόνια!
Κατά τη διάρκεια της ίδιας πενταετούς περιόδου, η αξία του χρυσού στη Γερμανία είχε αυξηθεί σχεδόν δύο φορές περισσότερο από ότι ο ρυθμός πληθωρισμού, υποδεικνύοντας ότι ο χρυσός όχι μόνο συνέχιζε την υποτίμηση του μάρκου, αλλά έκανε όποιον κρατούσε χρυσό αρκετά πλούσιο.
Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός.
Το κοινό επιχείρημα κατά του χρυσού είναι ότι το μέταλλο δεν είναι πραγματικά μια επένδυση που δημιουργεί πλούτο, αλλά απλώς προστατεύει την αγοραστική δύναμη των επενδυτών, ιδιωτών.
Όπως δείχνει η κρίση της Βαϊμάρης, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, συχνά σε περιόδους οικονομικής καταστροφής, τα πολύτιμα μέταλλα μπορούν στην πραγματικότητα να παράγουν περισσότερο πλούτο από το ποσό που έχει επενδυθεί σε αυτά.
Στη συνέχεια, υπάρχει το ζήτημα της κρατικής παρέμβασης στις αγορές χρυσού και το εμπόριο κατά τη διάρκεια κρίσεων.
Καθώς η Μεγάλη Ύφεση στις ΗΠΑ συνεχιζόταν, οι επενδυτές στράφηκαν επιθετικά στην αγορά χρυοσύ και ασημιού ως μέσο αντιστάθμισης της πτώσης της αξίας των άλλων περιουσιακών τους στοιχείων.
Σε μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη κίνηση το 1933, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Roosevelt έθεσε εκτός νόμου την ιδιωτική ιδιοκτησία των ράβδων χρυσού και έθεσε την τιμή του χρυσού στα 35 δολάρια ανά ουγγιά.
Οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι όπως ο Ben Bernanke προσπαθούν συχνά να ισχυριστούν ότι ο κανόνας του χρυσού ήταν ο λόγος για τον οποίο τα επιτόκια έπρεπε να αυξηθούν καθώς η οικονομική κρίση κλιμακωνόταν και ότι αυτό ήταν το αίτιο μιας μεγαλύτερης οικονομικής συντριβής.
Μόνο το μισό είναι σωστό.
Η αύξηση των επιτοκίων προκάλεσε πράγματι μεγαλύτερη και παρατεταμένη κρίση, αλλά αυτό δεν είχε καμιά σχέση με τον κανόνα του χρυσού.
Είναι σαφές ότι το 2008 οι ΗΠΑ και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν είχαν τον κανόνα του χρυσού, παρόλα αυτά υποφέραν από μια παρόμοια κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών όπως συνέβη στη Μεγάλη Ύφεση.
Επίσης, δεν υπάρχει ο κανόνας του χρυσού που υποχρεώνει την Federal Reserve να αυξήσει τα επιτόκια σήμερα, αλλά το πραγματοποιεί παρόλες τις κλιμακούμενες αρνητικές ενδείξεις από την πραγματική οικονομία.
Το αν αυτό θα προκαλέσει ακόμη πιο βίαιη οικονομική καταστροφή παραμένει άγνωστο, αλλά ο Jerome Powell, ο νέος πρόεδρος της Fed, προειδοποίησε το 2012 ότι αυτό ακριβώς θα μπορούσε να συμβεί.
Ο Jerome Powell δήλωσε με βεβαιότητα ότι οι αυξήσεις των επιτοκίων θα συνεχιστούν υπό την προεδρία του το 2018.
Οι Κεντρικές Τράπεζες ήταν οι βασικοί θεσμοί που κατηγορούνται για τη Μεγάλη Ύφεση και όχι ο κανόνας του χρυσού, δεδομένου ότι οι Κεντρικές τράπεζες δεν ακολουθούσαν διεθνώς ένα πραγματικό κλασσικό χρυσό κανόνα και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο σύστημα ανταλλαγής καλαθιού πολλαπλών νομισμάτων με το χρυσό αυτό που αποκαλούσαν το "πρότυπο ανταλλαγής χρυσού".
Προσθέστε σε αυτό τις περιττές αυξήσεις των επιτοκίων, καθώς ο αποπληθωρισμός έπληττε τα περιουσιακά στοιχεία και έχετε μια τέλεια συνταγή για καταστροφή.
Ακόμα και ο Ben Bernanke, σε μια ομιλία του 2002 προς τιμήν του Milton Friedman, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι η Fed ήταν η βασική αιτία της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
"Εν ολίγοις, σύμφωνα με τον Friedman και τον Schwartz, λόγω των θεσμικών αλλαγών, ο τραπεζικός πανικός της Μεγάλης Ύφεσης ήταν πολύ πιο σοβαρός απ 'ό, τι θα συνέβαινε κανονικά κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης.
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω την ομιλία μου, εκμεταλλευόμενος ελαφρά την ιδιότητά μου ως επίσημου εκπροσώπου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Θα ήθελα να πω στους Milton και Schwartz, ότι όσον αφορά τη Μεγάλη Ύφεση, έχετε δίκιο, το κάναμε.
Λυπούμαστε πολύ.
Αλλά χάρη σε σας, δεν θα το επαναλάβουμε".
Η χρήση απαγόρευσης χρυσού είχε μικτά αποτελέσματα.
Προφανώς, δεν σταμάτησε το εμπόριο στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Στην πραγματικότητα, πιθανώς επιδείνωσε δυσκολίες στο εμπόριο και την εξοικονόμηση πόρων.
Οι μαύρες αγορές βρλέθηκαν στο προσκήνιο και τα πολύτιμα μέταλλα εξακολουθούσαν να είναι ιδιαίτερα περιζήτητα.
Όσον αφορά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (που συνεχίζεται ακόμα σήμερα), όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη με στην αγορά χρυσού. Από το 2004 έως το 2008, η τιμή του χρυσού διπλασιάστηκε.
Στη συνέχεια, μετά την αρχική πτώση των αγορών, από το 2008 έως το 2012, η τιμή του χρυσού διπλασιάστηκε ξανά.
Παρά τις προβλέψεις των οικονομολόγων, η τιμή του χρυσού δεν επέστρεψε στα επίπεδα που ήταν πριν από την κρίση.
Στην πραγματικότητα, ο χρυσός παρέμεινε ένα από τα πιο αποδοτικά περιουσιακά στοιχεία τα τελευταία χρόνια.
Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Εκτός της κατάσχεσης χρυσού ως παράγοντα (ένας παράγοντας που θα είναι αδύνατο να επιβληθεί στις σημερινές αγορές), μπορούμε να δούμε ότι το τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης των Κεντρικών Τραπεζών, θα οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση και την εκτίναξη της αξίας των περιουσιακών στοιχείων όπως ο χρυσός.
Ακόμη και με την αύξηση των επιτοκίων και την πιθανότητα άνοδο του δείκτη του δολαρίου, εάν η υπόλοιπη οικονομία βρεθεί σε απότομη πτώση, οι επενδυτές θα στραφούν προς τα πολύτιμα μέταλλα.
Η αρχική αντίδραση των τιμών του χρυσού στις ταχύτερες αυξήσεις των επιτοκίων μπορεί να είναι αρνητική.
Τούτου λεχθέντος, η τιμή του χρυσού δε θα μειωθεί όσο αναμένουν οι οικονομολόγοι.
Μόλις τα υψηλότερα επιτόκια "σκοτώσουν" τη φούσκα της χρηματιστηριακής αγοράς και τη στεγαστική και πιστωτική φούσκα, η τιμή του χρυσού θα εκτοξευθεί ως μία από τις μοναδικές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων με απτή πραγματική παγκόσμια αξία.
www.bankingnews.gr
Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτό.
Τα πολύτιμα μέταλλα έχουν θεμελιώδη στοιχεία που παρέχουν σταθερότητα στο εμπόριο.
Αυτά περιλαμβάνουν την εγγενή σπανιότητά τους (και όχι την τεχνητή σπανιότητα όπως αυτή που συνδέεται με τα κρυπτονομίσματα), την φυσική κατοχή τους (μπορεί οποιοσδήποτε να κρατήσει χρυσό στα χέρια του και είναι σχετικά δύσκολο να καταστραφεί τυχαία) και τα πολύτιμα μέταλλα είναι εύκολα στο εμπόριο.
Εκτός και εάν κάποιος επενδυτής προσπαθεί να πραγματοποιήσει συναλλαγές στο εξωτερικό ή σε ονομαστικές αξίες δισεκατομμυρίων δολαρίων, τα πολύτιμα μέταλλα είναι η πιο ευπροσάρμοστη και απτή πλατφόρμα συναλλαγών που υπάρχει.
Υπάρχουν μερικοί περιορισμοί στα μέταλλα, αλλά οι συνηθέστερες παρωχημένες επικρίσεις κατά του χρυσού στις περισσότερες περιπτώσεις είναι λανθασμένες.
Για παράδειγμα, εξετάστε το επιχείρημα ότι οι περιορισμένες ποσότητες χρυσού και αργύρου καταπνίγουν τη ρευστότητα και δημιουργούν ένα εμπορικό περιβάλλον όπου σχεδόν κανείς δεν έχει νόμισμα για το εμπόριο επειδή τόσο λίγοι άνθρωποι μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τα πολύτιμα μέταλλα.
Αυτή είναι μια αφελής ιδέα που βασίζεται σε μια λογική πλάνη.
Χρυσά νομίσματα υπάρχουν εδώ και αιώνες παράλληλα με το εμπόριο μετάλλων.
Η κρίση ρευστότητας ήταν σπάνιο θέμα και όταν είχαν λάβει χώρα τέτοια γεγονότα, ήταν για σύντομη χρονική διάρκεια.
Στην πραγματικότητα, η τελευταία μεγάλη κρίση ρευστότητας σημειώθηκε το 1914 και την ίδια χρονιά ξεκίνησε η λειτουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (FED) και το ίδιο έτος που ξεκίνησε ο Α 'Παγκόσμιος Πόλεμος.
Αυτή η κρίση, όπως πάντα, κατασκευάστηκε ουσιαστικά από τις Kεντρικές Tράπεζες ανά τον κόσμο.
Ο Benjamin Strong, ο επικεφαλής της Fed της Νέας Υόρκης το 1914 και ένας χρηματιστής της JP Morgan, είχαν παρεμποδίσει τις συνήθεις διαδικασίες ροής χρυσού στις ΗΠΑ και έτσι υπονόμευσαν τη φυσική λειτουργία της εμπορίας χρυσού.
Οι Κεντρικές Τράπεζες στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία άσκησαν επίσης επιρροή για να διαταράξουν τις ροές χρυσών νομισμάτων και χρυσού, προκαλώντας παγκόσμιο πανικό.
Για όσους ενδιαφέρονται, η ιστορία της κρίσης ρευστότητας του 1914 περιγράφεται λεπτομερώς στο βιβλίο Lords Of Finance: The Bankers Who Broke The World, του Liaquat Ahamed.
Όταν ο χρυσός και τα νομίσματα συνδέονται μεταξύ τους, οι τιμές του χρυσού τείνουν να παραμένουν μάλλον σταθερές.
Το 1914, η τιμή του χρυσού ήταν 20 δολάρια ανά ουγγιά και διατήρησε αυτή την κατά προσέγγιση τιμή για δεκαετίες.
Για να καταλάβει κανείς την τότε αξία, το 1914 η αξία του μέσου σπιτιού ήταν 3.500 δολάρια ή 175 ουγκιές χρυσού.
Αλλά τι συμβαίνει όταν ο χρυσός και τα εθνικά νομίσματα διαχωρίζονται ο ένας από τον άλλο;
Ρίξτε μια ματιά στην υπερπληθωριστική κρίση στη Βαϊμάρη της Γερμανίας.
Η τιμή του χρυσού ανά ουγγιά έφτασε από 170 μάρκα στα 87 τρισ. μάρκα μέσα σε πέντε χρόνια!
Κατά τη διάρκεια της ίδιας πενταετούς περιόδου, η αξία του χρυσού στη Γερμανία είχε αυξηθεί σχεδόν δύο φορές περισσότερο από ότι ο ρυθμός πληθωρισμού, υποδεικνύοντας ότι ο χρυσός όχι μόνο συνέχιζε την υποτίμηση του μάρκου, αλλά έκανε όποιον κρατούσε χρυσό αρκετά πλούσιο.
Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός.
Το κοινό επιχείρημα κατά του χρυσού είναι ότι το μέταλλο δεν είναι πραγματικά μια επένδυση που δημιουργεί πλούτο, αλλά απλώς προστατεύει την αγοραστική δύναμη των επενδυτών, ιδιωτών.
Όπως δείχνει η κρίση της Βαϊμάρης, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, συχνά σε περιόδους οικονομικής καταστροφής, τα πολύτιμα μέταλλα μπορούν στην πραγματικότητα να παράγουν περισσότερο πλούτο από το ποσό που έχει επενδυθεί σε αυτά.
Στη συνέχεια, υπάρχει το ζήτημα της κρατικής παρέμβασης στις αγορές χρυσού και το εμπόριο κατά τη διάρκεια κρίσεων.
Καθώς η Μεγάλη Ύφεση στις ΗΠΑ συνεχιζόταν, οι επενδυτές στράφηκαν επιθετικά στην αγορά χρυοσύ και ασημιού ως μέσο αντιστάθμισης της πτώσης της αξίας των άλλων περιουσιακών τους στοιχείων.
Σε μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη κίνηση το 1933, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Roosevelt έθεσε εκτός νόμου την ιδιωτική ιδιοκτησία των ράβδων χρυσού και έθεσε την τιμή του χρυσού στα 35 δολάρια ανά ουγγιά.
Οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι όπως ο Ben Bernanke προσπαθούν συχνά να ισχυριστούν ότι ο κανόνας του χρυσού ήταν ο λόγος για τον οποίο τα επιτόκια έπρεπε να αυξηθούν καθώς η οικονομική κρίση κλιμακωνόταν και ότι αυτό ήταν το αίτιο μιας μεγαλύτερης οικονομικής συντριβής.
Μόνο το μισό είναι σωστό.
Η αύξηση των επιτοκίων προκάλεσε πράγματι μεγαλύτερη και παρατεταμένη κρίση, αλλά αυτό δεν είχε καμιά σχέση με τον κανόνα του χρυσού.
Είναι σαφές ότι το 2008 οι ΗΠΑ και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου δεν είχαν τον κανόνα του χρυσού, παρόλα αυτά υποφέραν από μια παρόμοια κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών όπως συνέβη στη Μεγάλη Ύφεση.
Επίσης, δεν υπάρχει ο κανόνας του χρυσού που υποχρεώνει την Federal Reserve να αυξήσει τα επιτόκια σήμερα, αλλά το πραγματοποιεί παρόλες τις κλιμακούμενες αρνητικές ενδείξεις από την πραγματική οικονομία.
Το αν αυτό θα προκαλέσει ακόμη πιο βίαιη οικονομική καταστροφή παραμένει άγνωστο, αλλά ο Jerome Powell, ο νέος πρόεδρος της Fed, προειδοποίησε το 2012 ότι αυτό ακριβώς θα μπορούσε να συμβεί.
Ο Jerome Powell δήλωσε με βεβαιότητα ότι οι αυξήσεις των επιτοκίων θα συνεχιστούν υπό την προεδρία του το 2018.
Οι Κεντρικές Τράπεζες ήταν οι βασικοί θεσμοί που κατηγορούνται για τη Μεγάλη Ύφεση και όχι ο κανόνας του χρυσού, δεδομένου ότι οι Κεντρικές τράπεζες δεν ακολουθούσαν διεθνώς ένα πραγματικό κλασσικό χρυσό κανόνα και προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο σύστημα ανταλλαγής καλαθιού πολλαπλών νομισμάτων με το χρυσό αυτό που αποκαλούσαν το "πρότυπο ανταλλαγής χρυσού".
Προσθέστε σε αυτό τις περιττές αυξήσεις των επιτοκίων, καθώς ο αποπληθωρισμός έπληττε τα περιουσιακά στοιχεία και έχετε μια τέλεια συνταγή για καταστροφή.
Ακόμα και ο Ben Bernanke, σε μια ομιλία του 2002 προς τιμήν του Milton Friedman, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι η Fed ήταν η βασική αιτία της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
"Εν ολίγοις, σύμφωνα με τον Friedman και τον Schwartz, λόγω των θεσμικών αλλαγών, ο τραπεζικός πανικός της Μεγάλης Ύφεσης ήταν πολύ πιο σοβαρός απ 'ό, τι θα συνέβαινε κανονικά κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης.
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω την ομιλία μου, εκμεταλλευόμενος ελαφρά την ιδιότητά μου ως επίσημου εκπροσώπου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ.
Θα ήθελα να πω στους Milton και Schwartz, ότι όσον αφορά τη Μεγάλη Ύφεση, έχετε δίκιο, το κάναμε.
Λυπούμαστε πολύ.
Αλλά χάρη σε σας, δεν θα το επαναλάβουμε".
Η χρήση απαγόρευσης χρυσού είχε μικτά αποτελέσματα.
Προφανώς, δεν σταμάτησε το εμπόριο στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης.
Στην πραγματικότητα, πιθανώς επιδείνωσε δυσκολίες στο εμπόριο και την εξοικονόμηση πόρων.
Οι μαύρες αγορές βρλέθηκαν στο προσκήνιο και τα πολύτιμα μέταλλα εξακολουθούσαν να είναι ιδιαίτερα περιζήτητα.
Όσον αφορά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (που συνεχίζεται ακόμα σήμερα), όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη με στην αγορά χρυσού. Από το 2004 έως το 2008, η τιμή του χρυσού διπλασιάστηκε.
Στη συνέχεια, μετά την αρχική πτώση των αγορών, από το 2008 έως το 2012, η τιμή του χρυσού διπλασιάστηκε ξανά.
Παρά τις προβλέψεις των οικονομολόγων, η τιμή του χρυσού δεν επέστρεψε στα επίπεδα που ήταν πριν από την κρίση.
Στην πραγματικότητα, ο χρυσός παρέμεινε ένα από τα πιο αποδοτικά περιουσιακά στοιχεία τα τελευταία χρόνια.
Το ερώτημα είναι τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Εκτός της κατάσχεσης χρυσού ως παράγοντα (ένας παράγοντας που θα είναι αδύνατο να επιβληθεί στις σημερινές αγορές), μπορούμε να δούμε ότι το τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης των Κεντρικών Τραπεζών, θα οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση και την εκτίναξη της αξίας των περιουσιακών στοιχείων όπως ο χρυσός.
Ακόμη και με την αύξηση των επιτοκίων και την πιθανότητα άνοδο του δείκτη του δολαρίου, εάν η υπόλοιπη οικονομία βρεθεί σε απότομη πτώση, οι επενδυτές θα στραφούν προς τα πολύτιμα μέταλλα.
Η αρχική αντίδραση των τιμών του χρυσού στις ταχύτερες αυξήσεις των επιτοκίων μπορεί να είναι αρνητική.
Τούτου λεχθέντος, η τιμή του χρυσού δε θα μειωθεί όσο αναμένουν οι οικονομολόγοι.
Μόλις τα υψηλότερα επιτόκια "σκοτώσουν" τη φούσκα της χρηματιστηριακής αγοράς και τη στεγαστική και πιστωτική φούσκα, η τιμή του χρυσού θα εκτοξευθεί ως μία από τις μοναδικές κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων με απτή πραγματική παγκόσμια αξία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών