Το ΔΝΤ εστιάζει, μέσω σχετικής ανάλυσης, στις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που προκαλεί η οικονομική κρίση
Τα αποτελέσματα είναι κάτι παραπάνω από εμφανή, τόσο βραχυπρόθεσμο όσο και μεσοπρόθεσμα, στις χώρες που χτυπήθηκαν από μία οικονομική κρίση, όπως αποδεικνύεται και από την εμπειρία των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια.
Ωστόσο, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) υποστηρίζει ότι ο αντίκτυπος αφορά και τις οικονομικές επιδόσεις σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, ακόμη και αν το εκάστοτε κράτος έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη.
Με άλλα λόγια, η πραγματική ανάπτυξη θα μπορούσε να είναι υψηλότερη, σε περίπτωση που δεν είχε εμφανισθεί μία ύφεση.
Όπως αναφέρεται στην ανάλυση του ΔΝΤ -αποτελεί αναπροσαρμοσμένη ανάλυση προηγούμενης μελέτης του Ταμείου, το 2008-, σχεδόν μια δεκαετία μετά την άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση και την ύφεση που ακολούθησε, η παγκόσμια οικονομία φαίνεται να βρίσκεται στα πρόθυρα μίας ισχυρής ανάπτυξης.
Βέβαια, μέχρι πρόσφατα, οι οικονομικές επιδόσεις κυμαίνονταν σταθερά κάτω από τις προβλέψεις που έκαναν λόγο για έντονη ανάκαμψη.
Κάποιοι ερευνητές εξήγησαν την υποτονική ανάπτυξη μετά την κρίση, ως αποτέλεσμα των δημογραφικών τάσεων ή άλλων παραγόντων, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, αυτή η εξήγηση αγνοεί το γεγονός ότι η δυναμική της παραγωγής μετά την κρίση ακολούθησε ένα παρόμοιο μοτίβο σε άλλες χώρες, υπογραμμίζει το Ταμείο.
Εξετάζοντας ένα δείγμα 190 χωρών, μεταξύ 1974 και 2012, το ΔΝΤ συμπεραίνει ότι, κατά μέσο όρο, το μέγεθος της απώλειας για την παραγωγή (ένα από τα συστατικά του ΑΕΠ) -μακροπρόθεσμα- διαμορφώνεται σε περίπου 5% όταν έχει προηγηθεί κρίση ισοζυγίου πληρωμών, στο 10% για τις τραπεζικές κρίσεις και στο 15% για σύνθετες κρίσεις.
«Όλοι οι τύποι ύφεσης, κατά μέσο όρο, οδηγούν σε μόνιμες απώλειες παραγωγής.
Επίσης, σε αντίθεση με τη συμβατική εκτίμηση, δείχνουμε ότι οι χώρες δεν έχουν συνήθως αναπτυξιακά κίνητρα πριν από κρίσεις και ύφεση.
Στην παραδοσιακή άποψη του επιχειρηματικού κύκλου, η ύφεση συνίσταται σε μια προσωρινή μείωση της παραγωγής κάτω από την τάση, αλλά και ταχεία ανάκαμψη της παραγωγής κατά τη φάση ανάκαμψης.
Αντίθετα, τα στοιχεία μας υποδηλώνουν ότι η ανάκαμψη συνίσταται μόνο στην επιστροφή της ανάπτυξης στο μακροπρόθεσμο ρυθμό επέκτασης -χωρίς την ανάκαμψη στα υψηλά επίπεδα ανάπτυξης της αρχικής τάσης.
Με άλλα λόγια, η ύφεση μπορεί να προκαλέσει μόνιμες οικονομικές ουλές.
Αυτές οι οικονομικές πληγές έχουν δραματικές μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή θεωρία, οι φτωχές χώρες πρέπει να καλύψουν τα επίπεδα εισοδήματος των πλούσιων χωρών.
Αλλά τα ιστορικά στοιχεία έρχονται σε αντίθεση με αυτή τη θεωρία.
Αντ 'αυτού, τα εισοδήματα των φτωχών χωρών έχουν μειωθεί περαιτέρω.
Οι φτωχές χώρες υφίστανται βαθύτερες και συχνότερες περιόδους ύφεσης και κρίσης.
Κάθε φορά υφίστανται μόνιμες απώλειες παραγωγής και χάνουν έδαφος», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) υποστηρίζει ότι ο αντίκτυπος αφορά και τις οικονομικές επιδόσεις σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, ακόμη και αν το εκάστοτε κράτος έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη.
Με άλλα λόγια, η πραγματική ανάπτυξη θα μπορούσε να είναι υψηλότερη, σε περίπτωση που δεν είχε εμφανισθεί μία ύφεση.
Όπως αναφέρεται στην ανάλυση του ΔΝΤ -αποτελεί αναπροσαρμοσμένη ανάλυση προηγούμενης μελέτης του Ταμείου, το 2008-, σχεδόν μια δεκαετία μετά την άνευ προηγουμένου χρηματοπιστωτική κρίση και την ύφεση που ακολούθησε, η παγκόσμια οικονομία φαίνεται να βρίσκεται στα πρόθυρα μίας ισχυρής ανάπτυξης.
Βέβαια, μέχρι πρόσφατα, οι οικονομικές επιδόσεις κυμαίνονταν σταθερά κάτω από τις προβλέψεις που έκαναν λόγο για έντονη ανάκαμψη.
Κάποιοι ερευνητές εξήγησαν την υποτονική ανάπτυξη μετά την κρίση, ως αποτέλεσμα των δημογραφικών τάσεων ή άλλων παραγόντων, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ωστόσο, αυτή η εξήγηση αγνοεί το γεγονός ότι η δυναμική της παραγωγής μετά την κρίση ακολούθησε ένα παρόμοιο μοτίβο σε άλλες χώρες, υπογραμμίζει το Ταμείο.
Εξετάζοντας ένα δείγμα 190 χωρών, μεταξύ 1974 και 2012, το ΔΝΤ συμπεραίνει ότι, κατά μέσο όρο, το μέγεθος της απώλειας για την παραγωγή (ένα από τα συστατικά του ΑΕΠ) -μακροπρόθεσμα- διαμορφώνεται σε περίπου 5% όταν έχει προηγηθεί κρίση ισοζυγίου πληρωμών, στο 10% για τις τραπεζικές κρίσεις και στο 15% για σύνθετες κρίσεις.
«Όλοι οι τύποι ύφεσης, κατά μέσο όρο, οδηγούν σε μόνιμες απώλειες παραγωγής.
Επίσης, σε αντίθεση με τη συμβατική εκτίμηση, δείχνουμε ότι οι χώρες δεν έχουν συνήθως αναπτυξιακά κίνητρα πριν από κρίσεις και ύφεση.
Στην παραδοσιακή άποψη του επιχειρηματικού κύκλου, η ύφεση συνίσταται σε μια προσωρινή μείωση της παραγωγής κάτω από την τάση, αλλά και ταχεία ανάκαμψη της παραγωγής κατά τη φάση ανάκαμψης.
Αντίθετα, τα στοιχεία μας υποδηλώνουν ότι η ανάκαμψη συνίσταται μόνο στην επιστροφή της ανάπτυξης στο μακροπρόθεσμο ρυθμό επέκτασης -χωρίς την ανάκαμψη στα υψηλά επίπεδα ανάπτυξης της αρχικής τάσης.
Με άλλα λόγια, η ύφεση μπορεί να προκαλέσει μόνιμες οικονομικές ουλές.
Αυτές οι οικονομικές πληγές έχουν δραματικές μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Σύμφωνα με την παραδοσιακή θεωρία, οι φτωχές χώρες πρέπει να καλύψουν τα επίπεδα εισοδήματος των πλούσιων χωρών.
Αλλά τα ιστορικά στοιχεία έρχονται σε αντίθεση με αυτή τη θεωρία.
Αντ 'αυτού, τα εισοδήματα των φτωχών χωρών έχουν μειωθεί περαιτέρω.
Οι φτωχές χώρες υφίστανται βαθύτερες και συχνότερες περιόδους ύφεσης και κρίσης.
Κάθε φορά υφίστανται μόνιμες απώλειες παραγωγής και χάνουν έδαφος», αναφέρεται χαρακτηριστικά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών