γράφει : Σοφία Ζαφείρη
Μία οικονομική απομόνωση της Τουρκίας από την Ένωση θα άλλαζε άρδην τη στάση Erdogan
Ο Recep Tayyip Erdogan, σε πλήρη αντίθεση με την παράδοση που θέλει τους Τούρκους να είναι εξαιρετικοί διπλωμάτες, μοιάζει όλο και περισσότερο με μία αυτοκαταστροφική φιγούρα.
Στη συνέντευξη Τύπου μετά το πέρας της Συνόδου ΕΕ – Τουρκίας εμφανίστηκε αρκετά «μαζεμένος» -ακόμη και η στάση του σώματός του έδειχνε ότι είχε δεχθεί ισχυρές πιέσεις- και επικέντρωσε τις δηλώσεις του στα χρήματα που η Ένωση… οφείλει στη χώρα του.
Φυσικά μόλις απομακρύνθηκε ελαφρώς από τη Βάρνα ο Erdogan θυμήθηκε τον παλιό, καλό εαυτό του, απειλώντας θεούς και δαίμονες και δηλώνοντας ότι είναι έτοιμος να… πατάξει όποιον δεν είναι μαζί του.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας διεκδικεί ως φαίνεται για τον εαυτό του τον ρόλο του διαδόχου του G. W. Bush, ο οποίος είχε δηλώσει το περίφημο «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας».
Τελικά ο Erdogan έχει τόση δύναμη ώστε να απειλεί μόνιμα την Ευρώπη, κυρίως μέσω του γεγονότος ότι στα παράλια της Τουρκίας υπάρχουν περί των τεσσάρων εκατ. προσφύγων και μεταναστών;
Έχει, όντως, τη διάθεση να τους… αφήσει (ή ορθότερα να επιτρέψει στους λαθρέμπορους) να περάσουν το Αιγαίο και να ξεχυθούν αρχικά στην Ελλάδα και κατόπιν να προσπαθήσουν να φθάσουν στην Ευρώπη;
Το πιθανότερο είναι ότι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα ήταν θετική, εάν μπορούσε κάποιος να τον ρωτήσει.
Όμως η Ευρώπη δεν μπορεί και σαφώς δεν πρέπει να παραμείνει όμηρος των απειλών Erdogan.
Διαθέτει όλα τα μέσα να πείσει τον πρόεδρο της Τουρκίας ότι ένας «πόλεμος» μαζί της, πέραν των φραστικών εκτροχιασμών του, δεν συμφέρει πρώτα τον ίδιο και κατόπιν τη χώρα του.
Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αποτελεί δημοκρατία δυτικού τύπου έχει καταστεί κατανοητό και στον πλέον αδαή.
Πιθανώς δεν θα γίνει ποτέ και λόγω της ιστορικής διάρθρωσης του πολιτικού της συστήματος.
Ως εκ τούτου θα ήταν μάλλον μάταιο η Ευρώπη να προσπαθήσει να πείσει τον Erdogan να αλλάξει εσωτερική πολιτική.
Ταυτόχρονα, όμως, θα ήταν ανόητο και να τον απομονώσει, παρά τις αντιρρήσεις που μπορούν να εκφράζονται για τις δικτατορικές πρακτικές που εφαρμόζει εντός Τουρκίας.
Επιπρόσθετα θα ήταν το λιγότερο ουτοπικό να θεωρήσει κάποιος ότι με αντάλλαγμα την ένταξη στην ΕΕ ξαφνικά ο Erdogan και οι συν αυτώ θα μετατραπούν σε πολιτικούς που σέβονται τους αντιπάλους τους ή τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Ευρώπη, όμως, μπορεί να… στρώσει τις διαθέσεις του Τούρκου προέδρου μόνο με έναν τρόπο.
Την απειλή σε οικονομικό επίπεδο.
Η τουρκική οικονομία, μετά από μία περίοδο άνθησης, εξαρτάται άμεσα από την ΕΕ.
Οι εξαγωγές της Τουρκίας κατευθύνονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους σε χώρες της Ένωσης, ενώ οι μεγαλύτερες επενδύσεις στη χώρα έχουν γίνει από ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Και μόνο μία υπόνοια ότι η ΕΕ θα καταστεί μία περιοχή απαγορευτική για την τουρκική επιχειρηματική τάξη είναι ικανή να αλλάξει άρδην τις ισορροπίες δυνάμεων στο εσωτερικό της Τουρκίας.
www.bankingnews.gr
Στη συνέντευξη Τύπου μετά το πέρας της Συνόδου ΕΕ – Τουρκίας εμφανίστηκε αρκετά «μαζεμένος» -ακόμη και η στάση του σώματός του έδειχνε ότι είχε δεχθεί ισχυρές πιέσεις- και επικέντρωσε τις δηλώσεις του στα χρήματα που η Ένωση… οφείλει στη χώρα του.
Φυσικά μόλις απομακρύνθηκε ελαφρώς από τη Βάρνα ο Erdogan θυμήθηκε τον παλιό, καλό εαυτό του, απειλώντας θεούς και δαίμονες και δηλώνοντας ότι είναι έτοιμος να… πατάξει όποιον δεν είναι μαζί του.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας διεκδικεί ως φαίνεται για τον εαυτό του τον ρόλο του διαδόχου του G. W. Bush, ο οποίος είχε δηλώσει το περίφημο «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας».
Τελικά ο Erdogan έχει τόση δύναμη ώστε να απειλεί μόνιμα την Ευρώπη, κυρίως μέσω του γεγονότος ότι στα παράλια της Τουρκίας υπάρχουν περί των τεσσάρων εκατ. προσφύγων και μεταναστών;
Έχει, όντως, τη διάθεση να τους… αφήσει (ή ορθότερα να επιτρέψει στους λαθρέμπορους) να περάσουν το Αιγαίο και να ξεχυθούν αρχικά στην Ελλάδα και κατόπιν να προσπαθήσουν να φθάσουν στην Ευρώπη;
Το πιθανότερο είναι ότι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα ήταν θετική, εάν μπορούσε κάποιος να τον ρωτήσει.
Όμως η Ευρώπη δεν μπορεί και σαφώς δεν πρέπει να παραμείνει όμηρος των απειλών Erdogan.
Διαθέτει όλα τα μέσα να πείσει τον πρόεδρο της Τουρκίας ότι ένας «πόλεμος» μαζί της, πέραν των φραστικών εκτροχιασμών του, δεν συμφέρει πρώτα τον ίδιο και κατόπιν τη χώρα του.
Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν αποτελεί δημοκρατία δυτικού τύπου έχει καταστεί κατανοητό και στον πλέον αδαή.
Πιθανώς δεν θα γίνει ποτέ και λόγω της ιστορικής διάρθρωσης του πολιτικού της συστήματος.
Ως εκ τούτου θα ήταν μάλλον μάταιο η Ευρώπη να προσπαθήσει να πείσει τον Erdogan να αλλάξει εσωτερική πολιτική.
Ταυτόχρονα, όμως, θα ήταν ανόητο και να τον απομονώσει, παρά τις αντιρρήσεις που μπορούν να εκφράζονται για τις δικτατορικές πρακτικές που εφαρμόζει εντός Τουρκίας.
Επιπρόσθετα θα ήταν το λιγότερο ουτοπικό να θεωρήσει κάποιος ότι με αντάλλαγμα την ένταξη στην ΕΕ ξαφνικά ο Erdogan και οι συν αυτώ θα μετατραπούν σε πολιτικούς που σέβονται τους αντιπάλους τους ή τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Ευρώπη, όμως, μπορεί να… στρώσει τις διαθέσεις του Τούρκου προέδρου μόνο με έναν τρόπο.
Την απειλή σε οικονομικό επίπεδο.
Η τουρκική οικονομία, μετά από μία περίοδο άνθησης, εξαρτάται άμεσα από την ΕΕ.
Οι εξαγωγές της Τουρκίας κατευθύνονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους σε χώρες της Ένωσης, ενώ οι μεγαλύτερες επενδύσεις στη χώρα έχουν γίνει από ευρωπαϊκές επιχειρήσεις.
Και μόνο μία υπόνοια ότι η ΕΕ θα καταστεί μία περιοχή απαγορευτική για την τουρκική επιχειρηματική τάξη είναι ικανή να αλλάξει άρδην τις ισορροπίες δυνάμεων στο εσωτερικό της Τουρκίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών