Τελευταία Νέα
Απόψεις - Άρθρα

Πολιτικά ορθό

tags :
Πολιτικά ορθό
Οι κατά περιόδους έντονες αντιπαραθέσεις σχετικά με το ζήτημα Πολιτικά Ορθού, στρέφονται συχνά κατά μίας νεοφιλελεύθερης προκατάληψης που διαχέεται σε ακαδημαϊκούς και εκπαιδευτικούς κύκλους
Ο κυρίαρχος ίσως ευφημισμός (;) της εποχής μας χρησιμοποιείται ευρύτατα για να περιγράψει συνοπτικά, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί του, την χρήση των κατάλληλων εκφράσεων, πολιτικών ή μέτρων με σκοπό να αποφευχθεί η προσβολή ή η υποβάθμιση σε μειονεκτική θέση είτε ατόμων, είτε μελών συγκεκριμμένων ομάδων σε μία κοινωνία.
Κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών επιβάλλεται με επιτακτικό σχεδόν τρόπο για να απομακρύνει είτε λεκτικές εκφράσεις, είτε σχόλια που θεωρούνται πως εξαιρούν, περιθωριοποιούν ή προσβάλλουν ομάδες ανθρώπων που λογίζεται ότι μειονεκτούν ή αποτελούν θύματα προκαταλήψεων ειδικά λόγω φύλλου ή φυλής. Στον δημόσιο διάλογο και κυρίως στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης χρησιμοποιείται ως υποτιμητική επίπληξη για να περιορίσει την αμετροέπεια και τον προσβλητικό τρόπο λεκτικής συμπεριφοράς.

Ένα Σύντομο Ιστορικό

Αν και η έκφραση προέρχεται από τον αγγλόφωνο κόσμο (Politically Correct), με πρώτη επίσημη εμφάνιση στις ΗΠΑ το 1793 σε απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε υπόθεση πολιτικής αγωγής, στις πρώτες δεκαετίες του ΧΧ αιώνα αποκτά άλλη δυναμική, δραπετεύοντας από τις δικαστικές αίθουσες. Αρχικά σχετίζεται με κατηγορίες που εκτοξεύονται εναντίον των μαρξιστικών-λενινιστικών κινήσεων και με την εδραίωση του αποκαλούμενου υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ρωσσία, χαρακτηρίζει με αρκετή δόση ειρωνείας την κομματική αντίληψη των κομμουνιστικών παρατάξεων, που επιμένει πως η κομμουνιστική θεώρηση παρέχει τις μοναδικές "ορθές" θέσεις σε οποιοδήποτε πολιτικό θέμα.
Στις τελευταίες δεκαετίες του ΧΧ αιώνα αξιοποιείται στα πλαίσια μίας συντηρητικής κριτικής των κινημάτων της αποκαλούμενης Νέας Αριστεράς και συγγραφείς όπως ο Roger Kimball ή ο Dinesh D'Souza προωθούν την θέση πως εντάσσεται σε μία ευρύτερη προσπάθεια επιβολής της αυτοθυματοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας μέσω της γλώσσας, με βασικό στόχο την παιδεία και την στροφή των νεαρών ανθρώπων σε ελεγχόμενους τρόπους σκέψης και δράσης. Από την άλλη πλευρά σχολιαστές της ευρύτερης αριστεράς διαμαρτύρονται σε όλους τους τόνους, θεωρώντας πως οι συντηρητικοί πολιτικοί τους αντίπαλοι χρησιμοποιούν κατά κόρον την συγκεκριμμένη έκφραση για να υποβαθμίσουν και να αποσπάσουν την προσοχή του κοινού που ούτως ή άλλως επιβάλλεται σε θέματα συμπεριφορών, οι οποίες επιτάσσουν διακρίσεις εναντίον ομάδων που μειονεκτούν και εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα μέσα σε μία κοινωνία.
Επιμένουν μάλιστα πως η αποκαλούμενη πολιτική δεξιά επιβάλλει τις δικές της μορφές του Πολιτικά Ορθού με σκοπό να περιορίσει και να λογοκρίνει την κριτική σε βάρος της, κυρίως όταν στρέφεται εναντίον των προσφιλών της θεμάτων και ιδεολογικών απόψεων. Ειδικώτερα κατά την διάρκεια των τελευταίων αμερικανικών προεδρικών εκλογών το ζήτημα αναδεικνύεται σε μείζον πρόβλημα και προβάλλεται κατά κόρον σε διεθνές επίπεδο, για να αξιοποιηθεί επικοινωνιακά με τον κατάλληλο (;) τρόπο από τα προεκλογικά επιτελεία των υποψηφίων. Δυστυχώς, ενώ η αρχική πρόθεση όσων τον υιοθετούν πριν από δύο αιώνες για να απομακρύνουν σκοτεινές πλευρές της κοινωνίας,  στρεφόμενοι εναντίον προκαταλήψεων, εμμονών, διακρίσεων και μίσους, καταλήγει να επιβάλλει την αντικατάσταση των παλαιών προκαταλήψεων με νέες, περιχαρακώνοντας θέματα που θεωρούνται πλέον ταμπού, απαγορεύοντας εκφράσεις, ακόμα και χειρονομίες, με την αιτιολογία ότι προσβάλλουν ή υποτιμούν. Κατά τον γνωστό παλαίμαχο αρθρογράφο και πολιτικό σχολιαστή των The New York Times Robert D. McFadden, το ζήτημα της χρήσης του έχει λάβει πλέον τέτοιες διαστάσεις που εύλογα διερωτάται κανείς εάν και κατά πόσον πρόκειται για ένα νέο εργαλείο ελέγχου των προκαταλήψεων ή για κάτι άλλο που αφορμάται από μάλλον διαφορετικά κίνητρα και επιδιώξεις.


Μία γελοιογραφία του σατυρικού περιοδικού Punch που καυτηριάζει το πολιτικό κλίμα της προεκλογικής περιόδου του 1878 στην Μεγάλη Βρεταννία. Ο διευθυντής του σχολαρχείου επιτιμά τους δύο καλύτερους σπουδαστές του, τους William Everett Gladstone (ηγέτης των Φιλελευθέρων) και Benjamin Disraeli (ηγέτης των Συντηρητικών) για το αλόγιστο παιγνίδι τους με λασπόπιττες που δεν συνάδει με το πολιτικά ήθη της χώρας, αμαυρώνοντας βάναυσα το όπως εννοείται τότε Πολιτικά Ορθό (Punch, August 1878)

Απόψεις και Αντιπαραθέσεις

Οι κατά περιόδους έντονες αντιπαραθέσεις σχετικά με το ζήτημα Πολιτικά Ορθού, στρέφονται συχνά κατά μίας νεοφιλελεύθερης προκατάληψης που διαχέεται σε ακαδημαϊκούς και εκπαιδευτικούς κύκλους, απειλώντας με επικίνδυνες παρωπίδες τους εφήβους και τους νέους ανθρώπους. Οι νέοι λεκτικοί κώδικες που προωθούνται δημιουργούν ένα κλίμα καταπίεσης που σύμφωνα με πολλούς, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Pennsylvania Alan Charles Kors και ο καθηγητής νομικής Harvey A. Silverglate, επαναφέρουν με διεστραμμένο τρόπο την μαρξιστική λογική του διάσημου διανοητή της αριστεράς Herbert Marcuse. Οι νέοι κώδικες επικοινωνίας επιτάσσουν μία αναθεώρηση της βασικής άποψης για την ελευθερία του ατόμου, με αιτιολογία ότι η επιβολή μίας σειράς νέων ηθικών αξιωμάτων και κωδίκων δικαιολογείται απόλυτα, παρά το γεγονός ότι αποδίδει περιορισμένη έμφαση στα ατομικά δικαιώματα, προτιμώντας να αποδώσει συλλογικά σε ιστορικά καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες τα μέσα για να ανελιχθούν σε καθεστώς απόλυτης (;) ισότητας.


Το Πολιτικά Ορθό στο θέμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων (David Hughes)

Πριν από δύο δεκαετίες τα μεγάλης κυκλοφορίας αμερικανικά περιοδικά Forbes και Newsweek, χρησιμοποιούν την έκφραση "Αστυνομία της Σκέψης" στους τίτλους τους για να αναλύσουν τις επιπτώσεις της εφαρμογής κωδίκων που επιτάσσει η επικοινωνιακή εκστρατεία του Πολιτικά Ορθού. Παράλληλα ο διάσημος εκπαιδευτικός Herbert Kohl αποκαλύπτει ότι προβεβλημένες προσωπικότητες στους κύκλους των σκληρών νεοσυντηρητικών που υπερθεματίζουν υπέρ του Πολιτικά Ορθού στον δημόσιο διάλογο και στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, προέρχονται από μαρξιστικές κινήσεις της αριστεράς και έχουν εξοικειωθεί με την μαρξιστική λογική αξιοποίησης της έκφρασης. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να προωθήσουν έμμεσα  την ιδέα ότι οι δημοκρατικές ιδέες και αξίες είναι στην πραγματικότητα προϊόντα ενός αυταρχισμού που έχει σαφείς επιρροές από τα κομμουνιστικά καθεστώτα του παρελθόντος, με αποτέλεσμα κάθε κίνηση προς την ελευθερία της έκφρασης να υπακούει κατά την άποψή τους σε αυταρχικά κίνητρα καταπίεσης συγκεκριμμένων δημογραφικών ομάδων.
Τόσον στην Ευρώπη, όσον και στις ΗΠΑ, παρατηρείται μία αναθεώρηση των κωδίκων συμπεριφοράς στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, με την ενθάρρυνση των σπουδαστών και των φοιτητών να καταγγέλλουν οτιδήποτε θεωρούν προσβλητικό, με έμφαση στις περιπτώσεις των αποκαλούμενων ιστορικά καταπιεσμένων ομάδων. Η τακτική αυτή επαναφέρει στο προσκήνιο έναν νέου τύπου Μακαρθισμό, όπου πλέον τα πάντα διέπονται από ένα κυνήγι μαγισσών, στο οποίο τελικά το μοναδικό πραγματικό θύμα είναι οι ατομικές ελευθερίες.

Κοινωνικά Φαινόμενα  και Προβλήματα

Η τακτική αυτή επεκτείνεται και σε κοινωνικά πεδία χάρη στην ύπαρξη μίας άλλης στρατιάς επικοινωνιολόγων που εισάγουν με την σειρά τους μία παράλληλη σειρά καινοφανών εκφράσεων με γνώμονα το Πολιτικά Ορθό που υπακούουν, όπως υποστηρίζουν, σε αντικειμενικά επιστημονικά κριτήρια, αν και στην πραγματικότητα αποτελούν τις χειρότερες δυνατές ψευδοεπιστημονικές επινοήσεις. Η Αποδιάρθρωση Κοινωνικού Ιστού (Social Structure Decomposition) αναμφίβολα αποτελεί έναν εύσχημο τρόπο αναφοράς που συγκαλύπτει φαινόμενα ανέχειας, εξαθλίωσης, αναίτιων θανάτων, μετατρέποντας την καταβαράθρωση μίας κοινωνίας σε ένα αποστειρωμένο φαινόμενο  που περιγράφεται υποτίθεται επιστημονικά, χωρίς να οδηγεί σε επικίνδυνους συνειρμούς και συγκρίσεις που είναι πιθανόν να διεγείρουν τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις των απλών ανθρώπων έναντι των κινδύνων που απειλούν την καθημερινή τους επιβίωση. Η έκφραση ενταφιάζει αριστοτεχνικά τα εκφυλιστικά φαινόμενα κοινωνικής εντροπίας, που ουσιαστικά εξωθούν ολόκληρους πληθυσμούς στην κοινωνική απάθεια, την αδιαφορία, την αδυναμία συνεννόησης, την αποδοχή του δεσποτισμού και τελικά στο χάος.


Ο γνωστός Ταύρος του Χρηματιστηρίου της Wall Street αντιμέτωπος με το άγαλμα μίας νεαρής που έχει τοποθετηθεί σχετικά πρόσφατα στον χώρο. Για του οπαδούς των κωδίκων που επιβάλλει το Πολιτικά Ορθό, η τοποθέτηση κρίνεται απαράδεκτη και προσβλητική (The Federalist)

Ο μύθος της επικοινωνίας υποστηρίζεται από δεκάδες καινοφανείς όρους που υιοθετούν αρχές που καθορίζει το Πολιτικά Ορθό και οι μηχανισμοί του, συνιστώντας ισάριθμες ιδεολογικές συνιστώσες, που παραπέμπουν σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα αναπρογραμματισμού και ελέγχου της ανθρώπινης σκέψης. Λόγου χάρη η Σύνδεση και η Διασύνδεση (Connection και Interconnection), παύουν να εννοούν την συνηθισμένη ανθρώπινη επαφή ή μία μορφή κοινωνικοποίησης, ορίζοντας την τεχνική εκδοχή της λατρείας της επαφής που επιβάλλει σε κάποιον να παραμένει ηλεκτρονικά συνδεδεμένος, καλωδιωμένος και προσιτός σε όλους όσους αποκτούν πρόσβαση στα μέσα που διαχειρίζεται. Η δυνητική επαφή που επιτάσσεται μέσω της τεχνολογίας, επαρκεί για να υποκαταστήσει την πραγματική επαφή σε κατάσταση αυθεντικής ανταλλαγής. Η Διάδραση (Interactivity), που υπακούει σε ένα ανάλογο τέχνασμα, προκύπτει ως αποτέλεσμα των προηγουμένων καταστάσεων, αφού οι όροι αυτοί προϋποθέτουν την ύπαρξη μεγάλων εικονικών κοινοτήτων, που επικοινωνούν ηλεκτρονικά και προσδοκούν να τις προσεγγίσει ο καθένας για να εκπληρώσει το ιδεατό της πανανθρώπινης συνάθροισης και συνύπαρξης.
Το ίδιο φαινόμενο διαχέεται σε κοινωνικο-πολιτικό επίπεδο με όρους όπως Συσπειρώσεις ή Συλλογικότητες, με τους οποίους επιχειρείται να εξοβελισθεί η πραγματική ταυτότητα μίας ομάδας, μίας ένωσης, ενός συλλόγου, με την υποκατάστασή της από έναν εννοιολογικά ομιχλώδη ορισμό που υποτίθεται πως καλύπτει τα πάντα και τους πάντες, ενώ στην πραγματικότητα διαιρεί με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την κοινωνία. Αν και παραπέμπουν συνειρμικά στην έννοια της άθροισης, στην πραγματικότητα παγιώνουν την πράξη της διαίρεσης.
Ανάλογη πρόθεση αποκαλύπτει ο υποτιθέμενος δημοκρατικός και κατά κόρον προβαλλόμενος όρος Συναίνεση (Consent), που προϋποθέτει την ύπαρξη μίας άνευ όρων συλλογικής συγκατάθεσης σε λανθάνουσα μορφή, η οποία πάντως αρκεί για να στοιχισθούν οι πάντες χωρίς αντιρρήσεις στους σκοπούς της, καταργώντας την διαφωνία, τον διάλογο, τις διασκέψεις, τις συνεδριάσεις και όλες εκείνες τις πολιτικές διεργασίες που είναι απαραίτητες για την επίτευξη βιώσιμων συμφωνιών, με πλειοψηφική έγκριση.

Η Μεγάλη Εικόνα

Στην πραγματικότητα πάντως το αποκαλούμενο Πολιτικά Ορθό (Politically Correct), αποτελεί το αποκορύφωμα της όλης προσπάθειας κάποιων φαινομενικά ετερόκλητων και συνήθως αντιμαχόμενων κύκλων με στόχο να επιβάλλουν νέους τρόπους έκφρασης και επικοινωνίας,  με συνέπεια να απειλούν αυτά καθαυτά τα θεμέλια των ανοικτών κοινωνιών, αποπροσανατολίζοντας τον μέσο άνθρωπο από τις αναφαίρετες διεκδικήσεις του σε οποιοδήποτε κοινωνικό σύνολο. Αν και συνειρμικά η έκφραση οφείλει να παραπέμπει στην ορθοέπεια, δηλαδή στο να κυριολεκτεί κάποιος με ακρίβεια και σαφήνεια στις εκφράσεις του, στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το πρώτο και κυρίαρχο χαρακτηριστικό απορρέει από το γεγονός ότι η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης είναι εφικτό να περιορίζεται ανά πάσα στιγμή, όταν κάποιος καταγγέλλει πως όροι, προσδιορισμοί ή απόψεις, δεν κυριολεκτούν, αλλά προσβάλλουν. Από την άλλη πλευρά επιτρέπει σε μειοψηφικές ομάδες να καταστρατηγούν κάθε έννοια πρόκλησης με την επίκληση μειοψηφικών δικαιωμάτων. Η δημόσια χρήση και επίδειξη θρησκευτικών συμβόλων, κάτι αδιανόητο για τους Ευρωπαίους των προηγουμένων δεκαετιών, αποτελεί υποτίθεται έκφραση πολυπολιτισμικότητας που οφείλει να μην ενοχλεί κανέναν. Η υποβάθμιση και η βάναυση συμπεριφορά έναντι των γυναικών λόγω θρησκευτικών και ιδεολογικών μονομανιών σε μειοψηφικές ομάδες κυρίως αλλοδαπών, δεν θίγει το ευρωπαϊκό κεκτημένο, αλλά αντίθετα συμβάλλει στην εδραίωση και προστασία των πολιτιστικών διαφοροποιήσεων.  Συγκεκριμμένες συμπεριφορές που πηγάζουν από θρησκευτικές μονομανίες και πλήττουν βάναυσα άτομα παιδικής ηλικίας (ακρωτηριασμοί, σεξουαλικές σχέσεις), θεωρούνται απλώς εσωτερικά προβλήματα κάποιων κοινοτήτων, κατά άλλα σεβαστών στο καθεστώς της ποικιλομορφίας μίας δημοκρατικής κατά τα άλλα κοινωνίας. Με βάση αυτά τα δεδομένα, η σφαγή στο γαλλικό περιοδικό Charlie Hebdo στις 7 Ιανουαρίου του 2015, μετά από πολυετείς διαδηλώσεις ακραίων μουσουλμάνων εναντίον του εντύπου με αφετηρία τον Φεβρουάριο του 2006, δεν είναι παρά μία άλλη στρεβλή διατύπωση κάποιων που λειτουργούν με γνώμονα το Πολιτικά Ορθό σύμφωνα με τις προσωπικές τους απόψεις.


Ο σφοδρός πολέμιος – τουλάχιστον επικοινωνιακά – των μεθόδων που ακολουθούνται στην πολιτική με γνώμονα το Πολιτικό Ορθό, Donald Trump (Newsweek)

Σε ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου η ομοιομορφία και η συναίνεση επιβάλλονται με την απειλή των όπλων, το καθεστώς επιτάσσει το κατάλληλο πολιτικά λεξιλόγιο, απαγορεύοντας τις επικίνδυνες εκφράσεις. Όμως σε ένα δημοκρατικό σύστημα που επικαλείται την ελευθερία, την ισονομία, την ανοχή και την προστασία των πάσης φύσεως δικαιωμάτων, επιβάλλεται στους πολίτες να αυτολογοκρίνονται εφαρμόζοντας κώδικες που συνάδουν με το Πολιτικά Ορθό, ώστε να διασφαλίζεται η ομαλή λειτουργία της κοινωνίας προς συγκεκριμμένες κατευθύνσεις, χωρίς τριγμούς και εντάσεις. Ακόμα πάντως και εάν υποθέσει κανείς πως τα κίνητρα για την επιδίωξη μίας ομογενοποίησης και αναπροσανατολισμού της έκφρασης είναι θετικά, αφού αποθαρρύνουν και καταδικάζουν μεταξύ των άλλων την βία, τις διακρίσεις, το μίσος ή τις ανισότητες, καταλήγουν αναπόφευκτα στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή στην εξαφάνιση της ανοχής, στην πλύση εγκεφάλου και στην καταστρατήγηση της ελευθερίας της σκέψης.
Η μέθοδος μεταμφιέζεται σε ευγένεια, καλλιέπεια, επίδειξη ανοχής και αλληλεγγύης, αλλά στην πραγματικότητα αναστέλλει την ελευθερία του λόγου, δαιμονοποιώντας κάθε στοιχείο που δυνητικά απειλεί τους καθεστωτικούς κύκλους. Κυρίαρχα στην διαδικασία αυτή παραμένουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, που βομβαρδίζουν τον κόσμο με μία ακατάσχετη και συνήθως ανάξια λόγου ροή πληροφοριών, που όμως από την άλλη πλευρά επιβραχύνει και απομειώνει την μνήμη, με συνέπεια σημαντικά συμβάντα και γεγονότα να βυθίζονται στην λήθη σε χρονικά διαστήματα που δεν καλύπτουν ούτε μία εβδομάδα.


Μία τραγελαφική εικόνα που θυμίζει σταλινικές μεθόδους. Για να τηρηθεί το Πολιτικά Ορθό στο θέμα της εκστρατείας κατά του καπνίσματος, ο γνωστός αρειμάνιος καπνιστής Winston Churchill εμφανίζεται σε μία αισθητά παραποιημένη φωτογραφία χωρίς το αγαπημένο του πούρο που αντιπαραβάλλεται με την πραγματική στα αριστερά της (Daily Mail)

Τα Μέτρα Αποτροπής

Με αιχμή τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πολιτικοί των μεγάλων παρατάξεων στις χώρες της δύσης προωθούν μέτρα προστασίας συγκεκριμμένων δημογραφικών ομάδων, με στόχο να διασφαλίσουν σε κοινωνικό κυρίως επίπεδο την ισότιμη αντιμετώπισή τους από το κοινωνικό σύνολο. Όμως υιοθετώντας μέτρα που υπαγορεύονται από το Πολιτικά Ορθό για να εξοβελίσουν τις οποιεσδήποτε προκαταλήψεις,  παγιδεύονται σε μία διαδικασία αργής, αλλά σταθερής καταστροφής της γλώσσας, καθώς αφαιρούν όχι μόνον την δυνατότητα της σαφήνειας και της ακριβολογίας στην έκφραση, αλλά μέσω των γλωσσικών παρεμβάσεων, επηρεάζουν αρνητικούς τρόπους σκέψης, που αποδομούν τον κοινωνικό ιστό και καθιστούν τους ανθρώπους περισσότερο δεκτικούς σε καταστάσεις δεσποτισμού, που απειλούν τα θεμέλια των ανοικτών κοινωνιών.
Το πρόβλημα αυτών των σχετικά γενικευμένων αποφάσεων εστιάζεται στο γεγονός ότι καλύπτοντας, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, συγκεκριμμένες ομάδες, αδιαφορούν για τις επιπτώσεις σε ευρύτερα σύνολα, τους πιθανούς περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης και το κυριώτερο, την δημιουργία μειοψηφικών δικτατοριών σε ανοικτές κατά τα άλλα κοινωνίες.  Το νομικό σκέλος αυτού του σκεπτικού πάσχει από το γεγονός ότι δεν εστιάζεται στην προστασία ενός εμβίου όντος χάριν του εαυτού του, ώστε να μετατραπεί σε υποκείμενο προστασίας πέραν όλων των ορίων των υπαρχουσών νομικών διατάξεων, απλώς και μόνον λόγω του ότι η διαφορά αποτελεί κάτι αυθύπαρκτο, συνυφασμένο με την προσωπικότητά του και την ύπαρξή του. Από την στιγμή που η διαφορά αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό, αφού κανείς δεν είναι ίδιος με κανένα σε μία κοινωνία, το στοιχείο που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής και προστασίας αφορά κατά συνέπεια πιθανές παραμέτρους της διαφοράς που είναι δυνατόν να προκαλέσουν διακρίσεις, οριοθετήσεις ανωτέρων και κατωτέρων, προσδιορισμούς επωφελών ή μη και  άλλων, ακόμα και βία, εφόσον βέβαια οι παράμετροι της διαφοράς μίας προσωπικότητας δεν εμπίμπτουν σε διατάξεις του κοινού ποινικού κώδικα, όπως λόγου χάρη οι κατά συρροή δολοφονίες, η παιδοφιλία,  οι βιασμοί και άλλα σοβαρά εγκλήματα.


Μία ινδική γελοιογραφία που σατυρίζει το Πολιτικά Ορθό στις θρησκευτικές πεποιθήσεις (Sandeep Adhwaryu/Times of India)

Πάντως ένα τυπικό παράδειγμα διαχείρισης της κοινής γνώμης με γνώμονα το Πολιτικά Ορθό παραθέτει ο Πακιστανός δικηγόρος και γεωπολιτικός αναλυτής Nauman Sadiq (FOREIGN POLICY JOURNAL, Islamabad), με επίκεντρο τις υποθέσεις της Λιβύης και της Συρίας και αφετηρία το 2011. Οι χώρες του δυτικού κόσμου κατακλύζονται από μία απίθανη εκστρατεία των στρατευμένων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης για την αναγκαιότητα ανθρωπιστικών παρεμβάσεων, της εγκαθίδρυσης και εδραίωσης της δημοκρατίας, της διάσωσης των υπέρτατων πολιτιστικών αξιών και άλλων κοινωνικών θεσμών, που κακοποιούνται βάναυσα από τα απάνθρωπα δικτατορικά καθεστώτα των Muammar Qaddafi και Bashar al-Assad. Στην πραγματικότητα το κατά τα άλλα επικοινωνιακά ανθρωπιστικό προσωπείο που υπαγορεύεται από το Πολιτικό Ορθό, καλύπτει τις άμεσες και έμμεσες ένοπλες παρεμβάσεις στις δύο χώρες με συνέπεια χιλιάδες θύματα στον άμαχο πληθυσμό, ενώ ταυτόχρονα οι ακραίες πολιτοφυλακές που επίσημα διακηρύσσουν πως αγωνίζονται να επιβάλλουν την Shari’a (δηλαδή τον ισλαμικό νόμο), παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη της Ευρώπης και των ΗΠΑ με την πλαστογραφημένη ταυτότητα μίας ενιαίας δημοκρατικής αντιπολίτευσης (!), που μάχεται κατά των απάνθρωπων δικτατορικών καθεστώτων. Μία εξαετία αργότερα, οι δυτικές κοινωνίες αγωνίζονται ακόμα να κατανοήσουν τα αίτια που έχουν οδηγήσει στην ανάδυση πανίσχυρων εγκληματικών οργανώσεων, όπως  η ISIS  στο Ιράκ και την Συρία, η al-Nusra στην Συρία, η Misrata και η Ansar al-Shari’a στην Λιβύη, η Boko Haram στην Νιγηρία ή η al-Shabab στην Σομαλία και στο κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων που πλήττει την Ευρώπη.
Προβάλλει κατά συνέπεια το ερώτημα του πως οφείλει κάποιος να αντιδράσει σε αυτό το απίστευτο κύμα στρεβλής πληροφόρησης και καταναγκασμού, ώστε να διασφαλίσει τις προσωπικές του επιλογές και κυρίως τις ελευθερίες του. Η απάντηση εστιάζεται στην χρήση της κοινής λογικής και της κριτικής σκέψης, αν και με δεδομένη την μαζική παράκρουση των κοινωνιών σε Ευρώπη και ΗΠΑ, τέτοιου είδους λύσεις παραμένουν ευχολόγια…

Περισσότερα:

Σχετικά με το Πολιτικά Ορθό:
-Richard Bernstein, THE RISING HEGEMONY OF THE POLITICALLY CORRECT, The New York Times, 28 October 1990.
-Robert D. McFadden, POLITICAL CORRECYNESS: NEW BIAS TEST? The New York Times, 5 May 1991.
-Herbert Kohl, UNCOMMON DIFFERENCES: ON POLITICAL CORRECTNESS AND DEMOCRACY IN EDUCATION, The Lion and the Unicorn, Vol. 16, Νο1, 1992.
-Nat Hentoff, FREE SPEECH FOR ME–BUT NOT FOR THEE, Harper Collins, 1992.
-Paul Lauter, POLITICAL CORRECTNESS AND THE ATTACK ON AMERICAN COLLEGES, 1993.
-Joan Gorham, MASS MEDIA, Dushkin Publishing Group, Indiana University, 1996.
 -Howard S. Schwartz, PSYCHODYNAMICS OF POLITICAL CORRECTNESS, Journal of Applied Behavioral Science, Vol. 33, No 2, 1997.
-Valerie L. Scatamburlo, SOLDIERS OF MISFORTUNE: THE NEW RIGHTT'S CULTURE WAR AND THE POLITICS OF POLITICAL CORRECTNESS, 1998.
-William McGowan, COLOURING THE NEWS: HOW POLITICAL CORRECTNESS HAS CORRUPTED AMERICAN JOURNALISM, Encounter Books, San Francisco, California, 2003.
-David E. Bernstein, YOU CAN'T SAY THAT! THE GROWING THREAT TO CIVIL LIBERTIES FOR ANTIDISCRIMINATION LAWS, Cato Institute, 2003.
-Jérôme Jamin, CULTURAL MARXISM AND THE RADICAL RIGHT, in A. Shekhovtsov, P. Jackson, THE POST-WAR ANGLO-AMERICAN FAR RIGHT: A SPECIAL RELATIONSHIP OF HATE, Palgrave Macmillan, Basingstoke, 2014.
Σχετικά με την νομική διατύπωση της ουσίας της διαφοράς των ανθρώπων, αλλά και γενικότερα των εμβίων όντων:
-Luc Ferry, THE NEW ECOLOGICAL ORDER, University of Chicago Press, 1995.
-Joachim Radkau, Frank Uekötter, NATURSCHUTZ UND NATIONALSOZIALISMUS, Campus Verlag, 2003.

Γ. Ζ. Η.
www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης