γράφει : Σοφία Ζαφείρη
«Τα γκαρσόνια που έγιναν καταστηματάρχες», τρομάζουν τα «παιδιά του Κολεγίου»...
Εδώ και περισσότερα από τρία χρόνια, ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου είναι ο Αλέξης Τσίπρας.
Εκ των πραγμάτων λοιπόν αποδεικνύεται ότι η πρόβλεψη του Αντώνη Σαμαρά για «αριστερή παρένθεση» τουλάχιστον σε χρονικό επίπεδο έχει διαψευσθεί πλήρως.
Σε πολιτικό, βέβαια, επίπεδο έχει επιβεβαιωθεί, με δεδομένο ότι εάν εξαιρέσει κάποιος το πρώτο 6μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά τον Ιούλιο του 2015 η οικονομική πολιτική –ένα πεδίο που μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει την «αριστερή» από τη «δεξιά» οπτική – είναι τόσο ακραία νεοφιλελεύθερη ώστε ακόμη και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς θα δυσκολεύονταν να την εφαρμόσει.
Ο κ. Τσίπρας, όμως, μπορεί και το κάνει και εάν έχει σε κάτι δίκιο είναι ότι «εμείς κάνουμε αυτά που οι άλλοι δεν μπορούσαν» ή δεν άντεχαν θα προσθέταμε εμείς με τη σειρά μας.
Δεν είναι, όμως, αυτό το βασικό μας θέμα.
Το βασικό μας θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο η αντιπολίτευση –κυρίως ΝΔ και το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει αλλάξει όνομα αλλά όχι και διαθέσεις- αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και λιγότερο τα στελέχη των ΑΝΕΛ.
Είναι κάτι φανερό σε όλες τις εκφάνσεις και των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο δεν είναι τα «ψέματα» του κ. Τσίπρα (λες και οι ίδιοι έλεγαν πάντα την αλήθεια, έχοντας ξεχάσει τα «Ζάππεια» και φυσικά το περίφημο «λεφτά υπάρχουν») αλλά το γεγονός ότι τολμά ακόμη να βρίσκεται στην εξουσία.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζονταν ως ένα «συμπαθητικό» κόμμα της Αριστεράς, με μικρό ποσοστό, άρα και ακίνδυνο.
Μετά την προσχώρηση σε αυτόν αρκετών πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ ξαφνικά άρχισε να ανεβαίνει ποσοστά έως ότου κατέκτησε την εξουσία.
Και παράλληλα ανάγκασε κυρίως τη ΝΔ να… γονατίσει, έχοντας κερδίσει όλες τις αναμετρήσεις στις οποίες βρέθηκαν αντιμέτωπα τα δύο κόμματα.
Από τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, έως το δημοψήφισμα του 2015 και φυσικά τις δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015.
Τα στελέχη (είτε έχουν διατελέσει μέλη κυβερνήσεων είτε όχι) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι… συνηθισμένα να κυβερνούν.
Θεωρούν την εξουσία δική τους υπόθεση και το Μέγαρο Μαξίμου δικαιωματικά σπίτι τους.
Άλλωστε κάποιοι εξ αυτών εκεί ή σε κοντινή απόσταση… μεγάλωσαν.
Τους ενοχλεί πάνω απ’ όλα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία.
Ότι οι πρώην «χαριτωμένοι» αλλά «ακίνδυνοι» αριστεροί έγιναν ξαφνικά υπολογίσιμη δύναμη.
Έχουν λόγο και γίνονται υπουργοί.
Και όπως με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ειπώθηκε πρόσφατα στους νέους «10 μικρούς Μήτσους»: «Είναι δυνατόν τα γκαρσόνια να γίνουν καταστηματάρχες»;
Όπως, όμως όλα δείχνουν ναι είναι δυνατόν.
Το εάν έγιναν ή όχι «καλοί καταστηματάρχες» είναι άλλη υπόθεση, αλλά το γεγονός ότι οι πολίτες προτίμησαν τα γκαρσόνια είναι αυτό που θυμώνει τους πρώην ελέω θεού κατακτητές της εξουσίας.
Και τους οδηγεί σε ακραίες πολιτικές επιλογές και επίκληση του θυμικού των πολιτών.
Καλό θα ήταν, πάντως, κάποιος να τους θυμίσει ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι δεν πάσχουν από αμνησία.
Και όσο οι ίδιοι δεν βρίσκουν ένα νέο καλό (λέξη της δημοσιογραφικής μόδας) «αφήγημα» για να τους πείσουν για το αντίθετο, τόσο αυξάνει η πιθανότητα τα… γκαρσόνια να μην φύγουν ποτέ από το Μαξίμου.
Σοφία Ζαφείρη
www.bankingnews.gr
Εκ των πραγμάτων λοιπόν αποδεικνύεται ότι η πρόβλεψη του Αντώνη Σαμαρά για «αριστερή παρένθεση» τουλάχιστον σε χρονικό επίπεδο έχει διαψευσθεί πλήρως.
Σε πολιτικό, βέβαια, επίπεδο έχει επιβεβαιωθεί, με δεδομένο ότι εάν εξαιρέσει κάποιος το πρώτο 6μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά τον Ιούλιο του 2015 η οικονομική πολιτική –ένα πεδίο που μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει την «αριστερή» από τη «δεξιά» οπτική – είναι τόσο ακραία νεοφιλελεύθερη ώστε ακόμη και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς θα δυσκολεύονταν να την εφαρμόσει.
Ο κ. Τσίπρας, όμως, μπορεί και το κάνει και εάν έχει σε κάτι δίκιο είναι ότι «εμείς κάνουμε αυτά που οι άλλοι δεν μπορούσαν» ή δεν άντεχαν θα προσθέταμε εμείς με τη σειρά μας.
Δεν είναι, όμως, αυτό το βασικό μας θέμα.
Το βασικό μας θέμα είναι ο τρόπος με τον οποίο η αντιπολίτευση –κυρίως ΝΔ και το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει αλλάξει όνομα αλλά όχι και διαθέσεις- αντιμετωπίζουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατά κύριο λόγο και λιγότερο τα στελέχη των ΑΝΕΛ.
Είναι κάτι φανερό σε όλες τις εκφάνσεις και των δύο κομμάτων της αντιπολίτευσης ότι αυτό που τους ενοχλεί περισσότερο δεν είναι τα «ψέματα» του κ. Τσίπρα (λες και οι ίδιοι έλεγαν πάντα την αλήθεια, έχοντας ξεχάσει τα «Ζάππεια» και φυσικά το περίφημο «λεφτά υπάρχουν») αλλά το γεγονός ότι τολμά ακόμη να βρίσκεται στην εξουσία.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζονταν ως ένα «συμπαθητικό» κόμμα της Αριστεράς, με μικρό ποσοστό, άρα και ακίνδυνο.
Μετά την προσχώρηση σε αυτόν αρκετών πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ ξαφνικά άρχισε να ανεβαίνει ποσοστά έως ότου κατέκτησε την εξουσία.
Και παράλληλα ανάγκασε κυρίως τη ΝΔ να… γονατίσει, έχοντας κερδίσει όλες τις αναμετρήσεις στις οποίες βρέθηκαν αντιμέτωπα τα δύο κόμματα.
Από τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015, έως το δημοψήφισμα του 2015 και φυσικά τις δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015.
Τα στελέχη (είτε έχουν διατελέσει μέλη κυβερνήσεων είτε όχι) ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι… συνηθισμένα να κυβερνούν.
Θεωρούν την εξουσία δική τους υπόθεση και το Μέγαρο Μαξίμου δικαιωματικά σπίτι τους.
Άλλωστε κάποιοι εξ αυτών εκεί ή σε κοντινή απόσταση… μεγάλωσαν.
Τους ενοχλεί πάνω απ’ όλα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία.
Ότι οι πρώην «χαριτωμένοι» αλλά «ακίνδυνοι» αριστεροί έγιναν ξαφνικά υπολογίσιμη δύναμη.
Έχουν λόγο και γίνονται υπουργοί.
Και όπως με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ειπώθηκε πρόσφατα στους νέους «10 μικρούς Μήτσους»: «Είναι δυνατόν τα γκαρσόνια να γίνουν καταστηματάρχες»;
Όπως, όμως όλα δείχνουν ναι είναι δυνατόν.
Το εάν έγιναν ή όχι «καλοί καταστηματάρχες» είναι άλλη υπόθεση, αλλά το γεγονός ότι οι πολίτες προτίμησαν τα γκαρσόνια είναι αυτό που θυμώνει τους πρώην ελέω θεού κατακτητές της εξουσίας.
Και τους οδηγεί σε ακραίες πολιτικές επιλογές και επίκληση του θυμικού των πολιτών.
Καλό θα ήταν, πάντως, κάποιος να τους θυμίσει ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι δεν πάσχουν από αμνησία.
Και όσο οι ίδιοι δεν βρίσκουν ένα νέο καλό (λέξη της δημοσιογραφικής μόδας) «αφήγημα» για να τους πείσουν για το αντίθετο, τόσο αυξάνει η πιθανότητα τα… γκαρσόνια να μην φύγουν ποτέ από το Μαξίμου.
Σοφία Ζαφείρη
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών