Mises Institute: Χρήματα, διαφθορά και τράπεζες
Στην τρέχουσα προεκλογική εκστρατεία του Οντάριο στον Καναδά, οι Συντηρητικοί ελπίζουν ότι η εστίαση στα σκάνδαλα διαφθοράς της κυβέρνησης των Φιλελεύθερων θα τους παραδώσει τα κλειδιά της εξουσίας.
Αυτή είναι μια αποδεδειγμένη νικηφόρα στρατηγική, καθώς η διαφθορά (που ορίζεται ως η κατάχρηση δημόσιου αξιώματος για ιδιωτικό κέρδος) είναι ένα ζήτημα που εκθρονίζει τους δημόσιους λειτουργούς σε όλο τον κόσμο αναφέρει σε ανάλυσή του το The Mises Institute.
Μόλις τον Απρίλιο του 2017, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπό την ηγεσία της Christine Lagarde, δεσμεύτηκε να αντιμετωπίσει τη διαφθορά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ωστόσο, η διαφθορά του Κόμματος των Φιλελευθέρων (και άλλων πολιτικών κομμάτων αλλού), παρόλο που είναι προφανή, είναι σχεδόν ασήμαντη σε σύγκριση με την απολύτως καταστρεπτική διαφθορά του νομίσματος που έχει σημειωθεί με ρυθμό συνεχώς επιταχυνόμενο κατά τα τελευταία 50 χρόνια στα χέρια του τραπεζικού συστήματος.
Παραδόξως, αυτή η διαφθορά των χρημάτων έχει λάβει χώρα με τόσο λεπτό τρόπο ώστε να είναι σχεδόν ανεπαίσθητη, ακόμα κι αν η βλάβη που έχει προκαλέσει στα περισσότερα νοικοκυριά είναι πολύ προφανής.
Πώς διαπράχθηκε αυτή η τερατώδης απάτη;
Όπως αναφέρει το The Mises Institute το πρώτο βήμα ήταν να «σπάσει» τη σχέση μεταξύ του νομίσματός και της υποστήριξής του από πολύτιμα μέταλλα.
Μέχρι το 1967, τα κέρματα είχαν μια εγγενή αξία αργύρου και τα χαρτονομίσματα είχαν μια σιωπηρή αξία σε χρυσό.
Ένα δολάριο Καναδά ασήμι περιείχε 17.1 γρ. ασήμι.
Το καναδικό χαρτονόμισμα, εν τω μεταξύ, θα μπορούσε να αποτιμηθεί σε όρους χρυσού, καθώς σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας Bretton Woods η τιμή του χρυσού καθορίστηκε στα 35 δολάρια ΗΠΑ ανά ουγγιά.
Από το 1968, ωστόσο, η περιεκτικότητα σε ασήμι των καναδικών νομισμάτων μειώθηκε και τελικά εξαλείφθηκε, ενώ το 1971 το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών «ανέστειλε προσωρινά» τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό έναντι 35 δολαρίων/ουγκιά.
Δεδομένου ότι η "προσωρινή" αναστολή διαρκεί εδώ και πάνων από 47 έτη, θα πρέπει να είναι σαφές ότι το νόμισμα που υπάρχει τώρα στα πορτοφόλια και στους λογαριασμούς μας δεν θα έχει ποτέ αξία πέρα από την αξία που του προσφέρει η αγορά, συνεχίζοντας να το δέχεται ως πληρωμή για αγαθά και υπηρεσίες.
Αυτή η αποκοπή της σχέσης μεταξύ του νομίσματός και των πολύτιμων μετάλλων έθεσε τη βάση για ριζικές αλλαγές τόσο στην λειτουργία των Κεντρικών Τραπεζών όσο και των εμπορικών τραπεζών.
Πλέον η ποσότητα των χρημάτων που τύπωνε η Κεντρική Τράπεζα του Καναδά, δεν περιοριζόταν από την ποσότητα χρυσού και αργύρου που είχε στο θησατυροφυλάκιό της.
Ίσως ακόμη πιο σημαντικό, πλέον οι τράπεζες δεν περιορίζονταν στην ικανότητά τους να δίνουν δάνεια με τα κεφάλαια που είχαν ωε καταθέσεις.
Ως εκ τούτου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και εξής, το χρηματικό ποσό που κυκλοφορεί στην οικονομία του Καναδά(χρησιμοποιώντας το μέτρο του Μ3) έχει αυξηθεί πάρα πολύ, από λίγο κάτω από τα 38 δισ. δολάρια το 1970, στο σήμερα με ένα ποσό που προσεγγίζει τα 2,5 τρισ. δολάρια.
Αυτό αντιπροσωπεύει μια εκπληκτική αύξηση 65 φορές.
Μερικά από αυτά τα χρήματα δημιουργήθηκαν από την Τράπεζα του Καναδά για να αγοραστούν κρατικά ομόλογα.
Το χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Καναδά αυξήθηκε από λίγο περισσότερο από 20 δισ. δολάρια το 1970 σε πάνω από 700 δισ. δολάρια το 2018.
Ωστόσο, η κλίμακα της δημιουργίας χρημάτων από την Τράπεζα του Καναδά είναι πολύ χαμηλότερη σε σύγκριση με την κλίμακα δημιουργίας χρημάτων από τις εμπορικές τράπεζες του Καναδά.
Κατά την ίδια χρονική περίοδο, το επίπεδο του ιδιωτικού χρέους στον Καναδά έχει αυξηθεί από κάτω από 100 δισ. δολάρια σε σχεδόν 4 τρισ. δολάρια.
Αυτή η εκπληκτική αύξηση αντικατοπτρίζει μια τεράστια αλλαγή στη δύναμη των τραπεζών στην κοινωνία μας.
Ενώ πριν από το 1970 οι τράπεζες ήταν απλώς οι θεματοφύλακες των αποταμιεύσεων των καταθετών τους, από τη δεκαετία του 1970, έχουν εξουσιοδοτηθεί να δημιουργούν χρήματα από «αέρα».
Όπως εξηγείται από τον οικονομολόγο της Τράπεζας της Αγγλίας Andy Haldane το 2014, στο άρθρο του Δημιουργία χρημάτων στη σύγχρονη οικονομία:
«Κάθε φορά που μια τράπεζα δίνει ένα δάνειο, ταυτόχρονα δημιουργεί μια αντίστοιχη κατάθεση στον τραπεζικό λογαριασμό του δανειολήπτη, δημιουργώντας έτσι νέα χρήματα».
Πάρτε μια στιγμή για να το σκεφτείτε αυτό.
Στο παρελθόν, όταν μια τράπεζα χορηγούσε δάνειο, ενεργούσε μόνο ως διαμεσολαβητής για να δώσει στο δανειολήπτη τη χρήση των αποταμιεύσεων του γείτονά του.
Η τράπεζα δεν χρειάζεται να προσελκύσει τις αποταμιεύσεις των καταθετών που έχουν κερδίσει σκληρά για να έχουν τα μέσα να επεκτείνει το δάνειο, επειδή μπορούν απλά να δημιουργήσει χρήματα με λίγες κινήσεις από ένα πληκτρολόγιο ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Ωστόσο, ενώ οι τράπεζες μπορούν να κερδίζουν χρήματα χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια απλώς και μόνο με τη χορήγηση δανείων, όσοι έχουν λάβει τα δάνεια αναμένεται να εργαστούν σκληρά για να παράξουν πολύτιμα αγαθά και υπηρεσίες για να κερδίσουν τους μισθούς και τα κέρδη που απαιτούνται για την αποπληρωμή τους.
Αυτή η συγκλονιστική αδικία είχε προβλέψιμες επιζήμιες συνέπειες.
Τα υψηλότερα κόστη παραγωγής για τις επιχειρήσεις (τα οποία περιλαμβάνουν τους υψηλότερους φόρους που απαιτούνται για να πληρώσουν το αυξημένο κόστος παροχής δημόσιων υπηρεσιών), οι υψηλότερες τιμές των περιουσιακών στοιχείων και τα υψηλότερα έξοδα διαβίωσης για τους φτωχούς έχουν κάνει την οικονομία πιο στάσιμη και πιο άνιση.
Επιπλέον, η αυξανόμενη ανισότητα έχει επιδεινωθεί από το γεγονός ότι εκείνοι που επιτρέπεται να δημιουργούν χρήματα από το τίποτα (κυβέρνηση και τράπεζες) έχουν επωφεληθεί περισσότερο.
Όπως το έθεσε ο οικονομολόγος John Maynard Keynes «με μια συνεχιζόμενη διαδικασία πληθωρισμού, οι κυβερνήσεις μπορούν να κατασχέσουν, κρυφά και χωρίς επιφυλάξεις, ένα σημαντικό μέρος του πλούτου των πολιτών τους.
Με τη μέθοδο αυτή όχι μόνο κατάσχουν, αλλά κατάσχουν και αυθαίρετα.
Η οπτική της αυθαίρετης αναδιάταξης του πλούτου δεν χτυπά μόνο την ασφάλεια, αλλά και την εμπιστοσύνη στην ισότητα της υπάρχουσας διανομής του πλούτου».
Οι λαϊκιστικές εξεγέρσεις των τελευταίων ετών (Brexit, Trump ) έχουν αντλήσει μεγάλη δύναμη από την προδοσία που αισθάνονται πολλοί απλοί εργαζόμενοι και πολίτες που έχουν κάθε λόγο να αμφισβητήσουν την ισότητα της υπάρχουσας διανομής του πλούτου.
Ωστόσο, οι κυβερνήσεις είναι μόνοι υπεύθυνες για μια μικρή μερίδα της διαφθοράς η οποία έχει προκαλέσει αναιμική ανάπτυξη, αυξανόμενη ανισότητα και επαναλαμβανόμενες χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Όπως δήλωσε ο γερμανός τραπεζίτης Mayer Amschel Rothschild το 18ο αιώνα, «επιτρέψτε μου να εκδώσω και να ελέγξω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος νομοθετεί».
www.bankingnews.gr
Αυτή είναι μια αποδεδειγμένη νικηφόρα στρατηγική, καθώς η διαφθορά (που ορίζεται ως η κατάχρηση δημόσιου αξιώματος για ιδιωτικό κέρδος) είναι ένα ζήτημα που εκθρονίζει τους δημόσιους λειτουργούς σε όλο τον κόσμο αναφέρει σε ανάλυσή του το The Mises Institute.
Μόλις τον Απρίλιο του 2017, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπό την ηγεσία της Christine Lagarde, δεσμεύτηκε να αντιμετωπίσει τη διαφθορά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ωστόσο, η διαφθορά του Κόμματος των Φιλελευθέρων (και άλλων πολιτικών κομμάτων αλλού), παρόλο που είναι προφανή, είναι σχεδόν ασήμαντη σε σύγκριση με την απολύτως καταστρεπτική διαφθορά του νομίσματος που έχει σημειωθεί με ρυθμό συνεχώς επιταχυνόμενο κατά τα τελευταία 50 χρόνια στα χέρια του τραπεζικού συστήματος.
Παραδόξως, αυτή η διαφθορά των χρημάτων έχει λάβει χώρα με τόσο λεπτό τρόπο ώστε να είναι σχεδόν ανεπαίσθητη, ακόμα κι αν η βλάβη που έχει προκαλέσει στα περισσότερα νοικοκυριά είναι πολύ προφανής.
Πώς διαπράχθηκε αυτή η τερατώδης απάτη;
Όπως αναφέρει το The Mises Institute το πρώτο βήμα ήταν να «σπάσει» τη σχέση μεταξύ του νομίσματός και της υποστήριξής του από πολύτιμα μέταλλα.
Μέχρι το 1967, τα κέρματα είχαν μια εγγενή αξία αργύρου και τα χαρτονομίσματα είχαν μια σιωπηρή αξία σε χρυσό.
Ένα δολάριο Καναδά ασήμι περιείχε 17.1 γρ. ασήμι.
Το καναδικό χαρτονόμισμα, εν τω μεταξύ, θα μπορούσε να αποτιμηθεί σε όρους χρυσού, καθώς σύμφωνα με τους όρους της συμφωνίας Bretton Woods η τιμή του χρυσού καθορίστηκε στα 35 δολάρια ΗΠΑ ανά ουγγιά.
Από το 1968, ωστόσο, η περιεκτικότητα σε ασήμι των καναδικών νομισμάτων μειώθηκε και τελικά εξαλείφθηκε, ενώ το 1971 το αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών «ανέστειλε προσωρινά» τη μετατρεψιμότητα των δολαρίων σε χρυσό έναντι 35 δολαρίων/ουγκιά.
Δεδομένου ότι η "προσωρινή" αναστολή διαρκεί εδώ και πάνων από 47 έτη, θα πρέπει να είναι σαφές ότι το νόμισμα που υπάρχει τώρα στα πορτοφόλια και στους λογαριασμούς μας δεν θα έχει ποτέ αξία πέρα από την αξία που του προσφέρει η αγορά, συνεχίζοντας να το δέχεται ως πληρωμή για αγαθά και υπηρεσίες.
Αυτή η αποκοπή της σχέσης μεταξύ του νομίσματός και των πολύτιμων μετάλλων έθεσε τη βάση για ριζικές αλλαγές τόσο στην λειτουργία των Κεντρικών Τραπεζών όσο και των εμπορικών τραπεζών.
Πλέον η ποσότητα των χρημάτων που τύπωνε η Κεντρική Τράπεζα του Καναδά, δεν περιοριζόταν από την ποσότητα χρυσού και αργύρου που είχε στο θησατυροφυλάκιό της.
Ίσως ακόμη πιο σημαντικό, πλέον οι τράπεζες δεν περιορίζονταν στην ικανότητά τους να δίνουν δάνεια με τα κεφάλαια που είχαν ωε καταθέσεις.
Ως εκ τούτου, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 και εξής, το χρηματικό ποσό που κυκλοφορεί στην οικονομία του Καναδά(χρησιμοποιώντας το μέτρο του Μ3) έχει αυξηθεί πάρα πολύ, από λίγο κάτω από τα 38 δισ. δολάρια το 1970, στο σήμερα με ένα ποσό που προσεγγίζει τα 2,5 τρισ. δολάρια.
Αυτό αντιπροσωπεύει μια εκπληκτική αύξηση 65 φορές.
Μερικά από αυτά τα χρήματα δημιουργήθηκαν από την Τράπεζα του Καναδά για να αγοραστούν κρατικά ομόλογα.
Το χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης του Καναδά αυξήθηκε από λίγο περισσότερο από 20 δισ. δολάρια το 1970 σε πάνω από 700 δισ. δολάρια το 2018.
Ωστόσο, η κλίμακα της δημιουργίας χρημάτων από την Τράπεζα του Καναδά είναι πολύ χαμηλότερη σε σύγκριση με την κλίμακα δημιουργίας χρημάτων από τις εμπορικές τράπεζες του Καναδά.
Κατά την ίδια χρονική περίοδο, το επίπεδο του ιδιωτικού χρέους στον Καναδά έχει αυξηθεί από κάτω από 100 δισ. δολάρια σε σχεδόν 4 τρισ. δολάρια.
Αυτή η εκπληκτική αύξηση αντικατοπτρίζει μια τεράστια αλλαγή στη δύναμη των τραπεζών στην κοινωνία μας.
Ενώ πριν από το 1970 οι τράπεζες ήταν απλώς οι θεματοφύλακες των αποταμιεύσεων των καταθετών τους, από τη δεκαετία του 1970, έχουν εξουσιοδοτηθεί να δημιουργούν χρήματα από «αέρα».
Όπως εξηγείται από τον οικονομολόγο της Τράπεζας της Αγγλίας Andy Haldane το 2014, στο άρθρο του Δημιουργία χρημάτων στη σύγχρονη οικονομία:
«Κάθε φορά που μια τράπεζα δίνει ένα δάνειο, ταυτόχρονα δημιουργεί μια αντίστοιχη κατάθεση στον τραπεζικό λογαριασμό του δανειολήπτη, δημιουργώντας έτσι νέα χρήματα».
Πάρτε μια στιγμή για να το σκεφτείτε αυτό.
Στο παρελθόν, όταν μια τράπεζα χορηγούσε δάνειο, ενεργούσε μόνο ως διαμεσολαβητής για να δώσει στο δανειολήπτη τη χρήση των αποταμιεύσεων του γείτονά του.
Η τράπεζα δεν χρειάζεται να προσελκύσει τις αποταμιεύσεις των καταθετών που έχουν κερδίσει σκληρά για να έχουν τα μέσα να επεκτείνει το δάνειο, επειδή μπορούν απλά να δημιουργήσει χρήματα με λίγες κινήσεις από ένα πληκτρολόγιο ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Ωστόσο, ενώ οι τράπεζες μπορούν να κερδίζουν χρήματα χωρίς να καταβάλλουν προσπάθεια απλώς και μόνο με τη χορήγηση δανείων, όσοι έχουν λάβει τα δάνεια αναμένεται να εργαστούν σκληρά για να παράξουν πολύτιμα αγαθά και υπηρεσίες για να κερδίσουν τους μισθούς και τα κέρδη που απαιτούνται για την αποπληρωμή τους.
Αυτή η συγκλονιστική αδικία είχε προβλέψιμες επιζήμιες συνέπειες.
Τα υψηλότερα κόστη παραγωγής για τις επιχειρήσεις (τα οποία περιλαμβάνουν τους υψηλότερους φόρους που απαιτούνται για να πληρώσουν το αυξημένο κόστος παροχής δημόσιων υπηρεσιών), οι υψηλότερες τιμές των περιουσιακών στοιχείων και τα υψηλότερα έξοδα διαβίωσης για τους φτωχούς έχουν κάνει την οικονομία πιο στάσιμη και πιο άνιση.
Επιπλέον, η αυξανόμενη ανισότητα έχει επιδεινωθεί από το γεγονός ότι εκείνοι που επιτρέπεται να δημιουργούν χρήματα από το τίποτα (κυβέρνηση και τράπεζες) έχουν επωφεληθεί περισσότερο.
Όπως το έθεσε ο οικονομολόγος John Maynard Keynes «με μια συνεχιζόμενη διαδικασία πληθωρισμού, οι κυβερνήσεις μπορούν να κατασχέσουν, κρυφά και χωρίς επιφυλάξεις, ένα σημαντικό μέρος του πλούτου των πολιτών τους.
Με τη μέθοδο αυτή όχι μόνο κατάσχουν, αλλά κατάσχουν και αυθαίρετα.
Η οπτική της αυθαίρετης αναδιάταξης του πλούτου δεν χτυπά μόνο την ασφάλεια, αλλά και την εμπιστοσύνη στην ισότητα της υπάρχουσας διανομής του πλούτου».
Οι λαϊκιστικές εξεγέρσεις των τελευταίων ετών (Brexit, Trump ) έχουν αντλήσει μεγάλη δύναμη από την προδοσία που αισθάνονται πολλοί απλοί εργαζόμενοι και πολίτες που έχουν κάθε λόγο να αμφισβητήσουν την ισότητα της υπάρχουσας διανομής του πλούτου.
Ωστόσο, οι κυβερνήσεις είναι μόνοι υπεύθυνες για μια μικρή μερίδα της διαφθοράς η οποία έχει προκαλέσει αναιμική ανάπτυξη, αυξανόμενη ανισότητα και επαναλαμβανόμενες χρηματοπιστωτικές κρίσεις.
Όπως δήλωσε ο γερμανός τραπεζίτης Mayer Amschel Rothschild το 18ο αιώνα, «επιτρέψτε μου να εκδώσω και να ελέγξω τα χρήματα ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος νομοθετεί».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών