Εάν επαληθευτούν οι ανησυχίες, οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων θα αυξηθούν ξανά και οι διεθνείς αγορές θα δεχθούν πιέσεις
Η Ιταλία είναι μια εστία που θα σιγοκαίει και μπορεί να εκτροχιάσει ανά πάσα στιγμή την παγκόσμια οικονομία.
Αυτό είναι το συμπέρασμα που καταλήγουν οι περισσότεροι επενδυτικοί οίκοι, οι οποίοι προσπαθούν να εντοπίσουν τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία στις διεθνείς αγορές.
Μάλιστα, οι περισσότεροι θεωρούν ότι μπορεί το Κίνημα των 5 Αστέρων και η Λέγκα του Βορρά να συμφώνησαν στο σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά τα προβλήματα στην ιταλική χερσόνησο είναι μπροστά.
Και αυτό διότι δεν είναι τίποτα σαφές σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει η νεοπαγής κυβέρνηση, και πως θα διαμορφωθούν οι σχέσεις της με τις Βρυξέλλες.
Εάν επαληθευτούν οι ανησυχίες, οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων θα αυξηθούν ξανά και οι διεθνείς αγορές θα δεχθούν πιέσεις, τονίζουν οι αναλυτές.
Όπως αναφέρουν υπάρχουν ακόμη και φόβοι ότι η Ιταλία θα μπορούσε να προκαλέσει μια ακόμα παγκόσμια οικονομική κρίση, ειδικά εάν μια νέα εκλογική αναμέτρηση θεωρηθεί ως de facto δημοψήφισμα για το ευρώ.
Capital Economics: Δεν θα διατηρηθεί η ανάκαμψη στις μετοχές - Προσοχή στην Ιταλία
Τους λόγους που οδήγησαν τις μετοχές στο rebound της Δευτέρας καταγράφει η Capital Economics, με τους αναλυτές ωστόσο να εκτιμούν ότι δεν θα συνεχιστεί.
Ο πρώτος λόγος που οδήγησε στην ανάκαμψη των μετοχών διεθνώς, είναι το γεγονός ότι οι επενδυτές αντιμετωπίζουν την επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου από ΕΕ, Μεξικό και Καναδά, ως μια κίνηση τακτικισμού από την πλευρά του Donaldf Trump, παρά ως το έναυσμα του εμπορικού πολέμου.
Παρόλα αυτά, οι αναλυτές εκτιμούν ότι η απειλή ενός εμπορικού πολέμου είναι πιο μεγάλη από ποτέ.
Δεύτερος λόγος που έδωσε ώθηση στις αγορές, είναι η αποκλιμάκωση της πολιτικής κρίσης στη Ιταλία, η οποία προκάλεσε την πτώση στην απόδοση του 10ετούς ομολόγου.
Η νέα ιταλική κυβέρνηση που προέκυψε από τη συνεργασίας Λέγκας - Κινήματος Πέντε Αστέρων, ορκίστηκε την περασμένη Παρασκευή και φαίνεται πιο φιλική στις αγορές από ότι αναμενόταν.
«Ωστόσο τα προβλήματα της Ιταλίας δεν έχουν τελειώσει.
Εάν επαληθευτούμε, οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων θα αυξηθούν ξανά και οι διεθνείς αγορές θα δεχθούν πιέσεις», τονίζουν οι αναλυτές.
Τρίτη παράμετρος ανόδου των αγορών, είναι τα θετικά οικονομικά στοιχεία για την οικονομία των ΗΠΑ, με τις μετρήσεις για την απασχόληση και τη μεταποίηση, να ξεπερνούν τις εκτιμήσεις.
Η Capital Economics προειδοποιεί ωστόσο ότι το 2019 θα αρχίσει η επιβράδυνση της ανάπτυξης όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως, αν και όχι απαραίτητα με τον ίδιο ρυθμό.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, πρόκεται για μια πολύ σημαντική παράμετρο, καθώς το ράλι στις διεθνείς αγορές από τα μέσα του 2016 έχει «οδηγό» την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας.
JPMorgan: To Italexit είναι λύση - Με 426 δισ. έλλειμμα στο target 2 η Ιταλία – Με ελληνικό μοντέλο PSI θα ωφεληθεί μόνο 267 δισ
Με 426 δισ. έλλειμμα στο target 2 η Ιταλία μπορεί να διαλύσει το ευρώ υποστηρίζει σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της η αμερικανική επενδυτική τράπεζα J P Morgan.
Οι πρόσφατες σημαντικές πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία προκάλεσαν σοκ στις αγορές καθώς ο φόβος εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ επανήλθε.
Προφανώς και η νέα κυβέρνηση της Lega North και του Κινήματος 5 Αστέρων M5S θα κριθούν στην πράξη, πάντως δηλώνουν ότι θέλουν την Ιταλία στο ευρώ.
Όμως οι μεγάλες ανισορροπίες στο Target 2 επανεμφανίστηκαν μετά από χρόνια αδράνειας.
Το Target 2 είναι ένα σύστημα πληρωμών υπό την ιδιοκτησία και τη διαχείριση του Ευρωσυστήματος.
Είναι η κύρια ευρωπαϊκή πλατφόρμα για την επεξεργασία πληρωμών μεγάλων ποσών και χρησιμοποιείται τόσο από κεντρικές τράπεζες όσο και από εμπορικές τράπεζες για την επεξεργασία πληρωμών σε ευρώ σε συνεχή χρόνο.
Με τα 426 δισεκ. η Ιταλία έχει το υψηλότερο έλλειμμα Target 2 στο Ευρωσύστημα (η Ισπανία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη με 377 δισ), οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ θα προκαλέσει χάος.
όπως υποστηρίζει η JPMorgan, πριν από ένα χρόνο, τον Ιανουάριο του 2017, σε μια επιστολή προς τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο διοικητής της ΕΚΤ Draghi έκανε την εκπληκτική δήλωση ότι μια χώρα μπορεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη ή όπως είπε ο Draghi «εάν μία χώρα εγκαταλείψει το Ευρωσύστημα, οι απαιτήσεις της εθνικής κεντρικής τράπεζας ή οι υποχρεώσεις της στην ΕΚΤ θα χρειαστεί να διακανονιστούν πλήρως».
Συνδέοντας το κόστος εξόδου της Ευρωζώνης με τα υπόλοιπα Target2, όπου η Γερμανία έχει πλεόνασμα 1 τρισεκ. ευρώ, ο Draghi "υπενθύμισε" στους λαϊκιστές πολιτικούς στην Ευρώπη ότι η έξοδος ή το διαζύγιο από το ευρώ θα ήταν δύσκολο και ακόμη πιο δαπανηρό σε σχέση με το παρελθόν λόγω της συνεχιζόμενης αύξησης των υπολοίπων Target 2 μετά το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης QE της ΕΚΤ.
Με βάση την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών BIS, λόγω των διασυνοριακών ροών που προκλήθηκαν από την ποσοτική χαλάρωση από το 2015, οι συναλλαγές στο Target 2 εκτοξεύθηκαν από την έναρξη του QE της ΕΚΤ (και το τρίτο ελληνικό σχέδιο διάσωσης το 2015) σε σχέση με το 2012 που ξεκίνησε η κρίση χρέους του ευρώ.
Κατά την BIS η επιδείνωση του ισοζυγίου Target 2 από το 2015 είναι διαφορετική από εκείνη που παρατηρείται κατά την περίοδο 2010-2012, δεν αποτελεί απλώς τεχνική συνέπεια της ποσοτικής χαλάρωσης αλλά αντανακλά τις προτιμήσεις των επενδυτών.
Την εποχή εκείνη, κατά την περίοδο κρίσης του χρέους του ευρώ το 2010-2012, η επιδείνωση του ισοζυγίου Target2 οφειλόταν στην απώλεια πρόσβασης στις αγορές για άντληση κεφαλαίων, προκαλώντας τις τράπεζες στις περιφερειακές χώρες να αντικαταστήσουν τις ιδιωτικές πηγές χρηματοδότησης με τη ρευστότητα των κεντρικών τραπεζών.
Ωστόσο, από το 2015 η αύξηση των κεφαλαίων στο σύστημα Target 2 είναι περισσότερο αποτέλεσμα των διασυνοριακών ροών που προκαλεί η ποσοτική χαλάρωση.
Όπως εξηγεί η J P Morgan «για παράδειγμα, όταν η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας, μέσω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, αγοράζει ομόλογα από γερμανική τράπεζα ή βρετανική τράπεζα η ροή αυτή προκαλεί αύξηση του ελλείμματος Target 2 της Τράπεζας της Ιταλίας.
Όταν η Τράπεζα της Ιταλίας αγοράζει ομολογίες από έναν εγχώριο επενδυτή, αλλά αυτός ο εγχώριος επενδυτής χρησιμοποιεί τα έσοδα για να αγοράσει ξένο περιουσιακό στοιχείο, τότε η Τράπεζα της Ιταλίας αυξάνει επίσης την υποχρέωσή της έναντι του Ευρωσυστήματος και στις δύο περιπτώσεις η ρευστότητα που δημιουργείται από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Τράπεζας της Ιταλίας δεν παραμένει στην Ιταλία, αλλά μεταφέρεται στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες»
Επιπλέον, σύμφωνα με την ΕΚΤ, η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων που αγοράστηκαν από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες στο πλαίσιο του QE πωλήθηκαν από αντισυμβαλλομένους νομικά πρόσωπα που δεν είναι κάτοικοι της ίδιας χώρας με την εθνική κεντρική τράπεζα που αγοράζει.
Περίπου το ήμισυ των αγορών προέρχονταν από αντισυμβαλλομένους που βρίσκονταν εκτός της ευρωζώνης, τα περισσότερα από τα οποία έχουν πρόσβαση κυρίως στο σύστημα πληρωμών Target2 μέσω της Deutsche Bundesbank.
Με άλλα λόγια, λόγω των προτιμήσεων των επενδυτών, η πλεονάζουσα ρευστότητα που δημιούργησε το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης QE της ΕΚΤ από το 2015 δεν έμεινε σε περιφερειακές χώρες, αλλά καταλήγει σε χώρες πιστωτές όπως η Γερμανία, η οποία διαθέτει μια ακραία υψηλή ρευστότητα.
Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περιγράφει ο Mario Draghi της ΕΚΤ στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και στο ευρύ κοινό ήταν δήθεν πρόθεση του QE ήταν να ενισχύσει την περιφέρεια και όχι τον πυρήνα.
Σε κάθε περίπτωση, η διαφορετική φύση της υποβάθμισης του ισοζυγίου Target 2 από το 2015 και μετά δεν μεταβάλλει το γεγονός ότι οι υποχρεώσεις του Target 2 εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν κόστος για μια χώρα που εξέρχεται από το ευρώ, υποθέτοντας βεβαίως ότι η χώρα αυτή σκοπεύει να ικανοποιήσει τις άγραφες συμβατικές της υποχρεώσεις.
Με άλλα λόγια, οι υποχρεώσεις του target 2 αντιπροσωπεύουν τις απαιτήσεις των εθνικών κεντρικών τραπεζών ή τις υποχρεώσεις προς την ΕΚΤ, οι οποίες, σύμφωνα με τον Draghi, θα έπρεπε να διευθετηθούν πλήρως εάν μια χώρα αποφασίσει να φύγει από το ευρώ.
Όμως, όπως παρατηρεί η J P Morgan, αυτό είναι το σημείο όπου η υπάρχει αντιπαράθεση γιατί τι εάν μια χώρα αποφασίσει να φύγει από το ευρώ πιθανότατα πρόκειται να αθετήσει τις εξωτερικές της υποχρεώσεις καθώς θα αλλάξει το νόμισμά της οπότε δεν θα καλύψει τις υποχρεώσεις στο Target 2;
Στην πραγματικότητα η έξοδος από το ευρώ μιας χώρας της ευρωζώνης θα αποτελούσε μεγάλο κόστος για τις χώρες πιστωτές όπως η Γερμανία και όχι για το ίδιο το κράτος που θα αποχωρήσει – (υποχρεώσεις target 2) -.
H Γερμανία έχει σίγουρα πολλά οφέλη 1 τρισεκ. ευρώ ως αποτέλεσμα της διατήρησης μιας νομισματικής ένωσης που επέτρεψε στους γερμανούς εξαγωγείς να επωφεληθούν από ένα ευρώ σε σχέση με την περιφέρεια και ειδικά τον ευρωπαϊκό Νότο.
Όμως μόνο το Target 2 δεν παρέχει την πλήρη εικόνα του δυνητικού κόστους εάν μια χώρα αποχωρήσει από το ευρώ.
Όπως αναλύει η JPMorgan, οι υποχρεώσεις του Target 2 μιας χώρας οφειλέτη δίνουν μόνο μια μερική εικόνα του κόστους εξόδου μιας χώρας από το ευρώ.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα υπόλοιπα Target 2 αντιπροσωπεύουν μόνο ένα στοιχείο της καθαρής διεθνούς επενδυτικής θέσης μιας χώρας, δηλαδή τη διαφορά μεταξύ των συνολικών εξωτερικών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων μιας χώρας έναντι των υποχρεώσεων που έχει.
Ο σωστός δείκτης που πρέπει να χρησιμοποιείται είναι η Καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση για τις χώρες της ζώνης του ευρώ.
Αντίθετα με την ανισορροπία του Target 2, η Ιταλία π.χ. σε περίπτωση που εγκατέλειπε το ευρώ θα πλήξει πολύ λιγότερο τους πιστωτές από ό, τι η Ισπανία εάν έφευγε από το ευρώ.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι καθαρές διεθνείς επενδυτικές υποχρεώσεις της Ισπανίας στο τέλος του 2017, ήταν σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερες από τις υποχρεώσεις του Target 2.
Αντίθετα, οι καθαρές διεθνείς επενδυτικές υποχρεώσεις της Ιταλίας ήταν πολύ μικρότερες και ανήλθαν στα 115 δισ. ευρώ περίπου στο τέλος του 2017, περίπου το ένα τέταρτο των υποχρεώσεων Target 2 ύψους 426 δισ. ευρώ.
Αυτό, όπως εξηγεί η JPM, οφείλεται στο γεγονός ότι η Ιταλία έχει συσσωρεύσει κατά τη διάρκεια των ετών περισσότερα εξωτερικά περιουσιακά στοιχεία π.χ. χρέος που κατέχουν τρίτοι και άλλα, από την Ισπανία και πρέπει συνεπώς να είναι σε γενικές γραμμές πιο ικανή να εξοφλήσει τις εξωτερικές υποχρεώσεις της.
Με άλλα λόγια, ενώ οι ακαθάριστες εξωτερικές υποχρεώσεις είναι παρόμοιες στην Ιταλία και την Ισπανία, από την άποψη της καθαρής εξωτερικής υποχρέωσης, μια έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ πρέπει να είναι πολύ λιγότερο απειλητική για τα κράτη-πιστωτές παρά μια ισπανική έξοδος από το ευρώ.
Όμως κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τα σχεδόν 3 τρισ ακαθάριστων υποχρεώσεων κατοίκων της Ιταλίας στο εξωτερικό.
Κατά ειρωνικό τρόπο, οι εκπληκτικά χαμηλές καθαρές διεθνείς επενδυτικές υποχρεώσεις της Ιταλίας είναι αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της χώρας από την κρίση του χρέους του ευρώ το 2012 και των μικρότερων ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών σε σχέση με την Ισπανία πριν από την κρίση.
Το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών - θεωρητικά - διευκολύνει επίσης μια χώρα όπως η Ιταλία να αποχωρήσει από το ευρώ σε σχέση με μια χώρα με ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όσο υψηλότερο είναι το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μιας χώρας οφειλέτη, τόσο υψηλότερο είναι το κόστος μιας εξόδου για τη χώρα αυτή, καθώς το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα έπρεπε να κλείσει απότομα μετά την έξοδο.
Ομοίως, όσο υψηλότερο είναι το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μιας χώρας πιστωτή, τόσο υψηλότερο είναι το κόστος μιας εξόδου, λόγω της δυνητικά υψηλότερης ανατίμησης του νομίσματος.
Η Ιταλία, θα βρισκόταν κάπου στη μέση.
Το σημαντικότερο, το αποτέλεσμα του αξιοπρεπούς πλεονάσματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Ιταλίας, από την άποψη της στενής προσαρμογής του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, στο δικό της κόστος εξόδου από το ευρώ πρέπει να είναι σχετικά μικρό.
Και δεν είναι μόνο η Ιταλία.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι, με εξαίρεση την Ελλάδα, όλες οι περιφερειακές χώρες είχαν ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών το 2017 που αποτελεί μια τεράστια αλλαγή από τα μεγάλα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών του 2009-2010 πριν από την εμφάνιση της κρίσης του χρέους του ευρώ.
Εκτός από το Target 2 και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μια άλλη σημαντική αντανάκλαση της βελτίωσης της αποταμίευσης των περιφερειακών χωρών ήταν αυτό που η J P Morgan ονομάζει «εξημέρωση» του δημόσιου χρέους.
Αυτό οφείλεται στην απότομη μείωση της έκθεσης των ξένων τραπεζών στο ιταλικό χρέος.
Το αντιστάθμισμα, βεβαίως, είναι ότι καθώς οι ξένες τράπεζες μείωσαν την έκθεση τους στην Ιταλία ένα συγκεκριμένο hedge fund ενισχύθηκε και το αγόρασε όλα: η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία έχει αγοράσει 325 δισεκ. ιταλικά assets κυρίως κρατικά ομόλογα.
Η «εξημέρωση» των αγορών κρατικών ομολόγων της ζώνης του ευρώ ήταν ακόμα πιο έντονη για τις περιφερειακές τράπεζες, των οποίων τα μερίδια των μη εγχώριων ομολόγων κυμάνθηκαν σχεδόν στο 15% τα τελευταία χρόνια, από 40% το 2006.
Η JPMorgan επισημαίνει μία περίεργη επίπτωση από αυτές τις τάσεις ιδιοκτησίας της αγοράς κρατικών ομολόγων, η οποία συχνά παραβλέπεται: η ελάφρυνση του χρέους μέσω της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα (PSI) γίνεται λιγότερο ελκυστική επιλογή για μια χρεωμένη περιφερειακή χώρα, όταν τα περισσότερα ομόλογα κρατούνται στην εγχώρια αγορά.
Κατά την JPMorgan, «αυτό περιορίζει τις επιλογές που έχει μια χώρα όσον αφορά την προσαρμογή της οικονομίας της σε μια νομισματική ένωση».
Μέσα σε μια νομισματική ένωση, όπου η υποτίμηση του νομίσματος και η μείωση του χρέους με νομισματικά μέσα δεν είναι εφικτή - εκτός αν βέβαια υπάρχει έξοδος από το ευρώ - μια χώρα έχει ουσιαστικά δύο επιλογές: χρεοκοπία ή εσωτερική υποτίμηση (default and internal devaluation).
Η Ελλάδα, για παράδειγμα, έχει δοκιμάσει και τα δύο: την αδυναμία πληρωμής μέσω της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα το 2012 και την εσωτερική υποτίμηση μέσω της κατάρρευσης των μισθών και της αποδοχής προγράμματος προσαρμογής της Τρόικας.
Με βάση τους υπολογισμούς της J P Morgan οι διάφορες φάσεις χρεοκοπίας της Ελλάδας, γνωστές και ως συμμετοχές του ιδιωτικού τομέα, παρέχουν καθαρή ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα ήταν 67 δισεκ. ευρώ ή 33% του ΑΕΠ.
Παρ΄ όλα αυτά το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο.
Εφαρμόζοντας τις ίδιες υποθέσεις κουρέματος και PSI (δηλαδή μόνο τα κρατικά ομόλογα υποβάλλονται σε haircut), η καθαρή ελάφρυνση του χρέους προς την Ιταλία από απομειώσεις σε μη εγχώριους κατόχους θα ήταν μόνο 267 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ.
Συγκρίνοντας την Ελλάδα με την Ιταλία προκύπτουν τα εξής οι Ιταλικές τράπεζες είναι 13 φορές μεγαλύτερες από τις ελληνικές και το ΑΕΠ της Ιταλίας είναι 10 φορές μεγαλύτερο από της Ελλάδος.
Με άλλα λόγια, μια τέτοια ανάλυση κόστους / οφέλους μιας αποτελεσματικής μείωσης του χρέους μέσω ενός PSI ελληνικού τύπου θα ήταν μάλλον μη ελκυστικό για την Ιταλία.
Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μια μεγαλύτερη και ευρύτερη αναδιάρθρωση έναντι του ελληνικού PSI+, π.χ. με τη συμπερίληψη δανείων και χρέους περιφερειών ή τοπικών κυβερνήσεων ωστόσο θα παρουσίαζαν μεγαλύτερες νομικές προκλήσεις.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλες πολύ πιο διαρθρωτικές προκλήσεις, είναι σχεδόν αδύνατο αυτό που λειτούργησε στην Ελλάδα, δεν θα λειτουργήσει ποτέ στην Ιταλία, καθώς τα μεγέθη είναι χαοτικά διαφορετικά.
Επομένως, με λίγα κέρδη από την αθέτηση των υποχρεώσεων, η Ιταλία αφήνει μόνο μια επιλογή προσαρμογής: την εσωτερική υποτίμηση.
Δυστυχώς, όπως υπολογίζει η JPM, αυτή η εσωτερική υποτίμηση δεν είναι σαφής στην περίπτωση της Ιταλίας ειδικά στο σκέλος του κόστους εργασίας.
Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχουν κάνει τη μεγαλύτερη προσαρμογή μέχρι σήμερα, δηλαδή τη μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και μείωση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ενώ η Ιταλία είναι διαφορετική περίπτωση καθώς έχει μείνει στο 2009.
Με άλλα λόγια, έξι χρόνια από την κρίση του χρέους του ευρώ και η προσαρμογή του κόστους εργασίας στην Ιταλία δεν έχει ξεκινήσει ακόμη και αν συμβείο, είναι ασφαλές να πούμε ότι η Ιταλία θα αντιμετωπίσει μια πολιτική κρίση τεραστίων διαστάσεων.
Όλα αυτά μαζί, η έλλειψη εσωτερικής υποτίμησης μέχρι στιγμής και η έλλειψη ελκυστικότητας από ένα μοντέλο αναδιάρθρωσης χρέους ελληνικού τύπου PSI αφήνουν περιορισμένες επιλογές στην Ιταλία για να προσαρμοστεί στο πλαίσιο της νομισματικής ένωσης.
Αυτό, σε συνδυασμό με την τεράστια ανισορροπία Target 2 της Ιταλίας, η έξοδος από το ευρώ φαντάζει…λογική επιλογή.
Αυτό είναι εκπληκτικό, συμπέρασμα από την JPMorgan, ωστόσο όπως υποστηρίζει η αμερικανική επενδυτική τράπεζα υπάρχει και η επιλογή της προσαρμογής όμως όπως απέδειξε το ελληνικό φιάσκο του 2015, τίποτε δεν θα είναι εύκολο.
Η JPMorgan σημειώνει επίσης ότι σε όλα αυτά θα πρέπει να συμπεριληφθεί και ο κίνδυνος capital controls στις καταθέσεις των Ιταλών από τις ιταλικές τράπεζες.
Αν η Ιταλία φθάσει στο σημείο όπου πανικοβλημένοι καταθέτες σχημάτιζαν ουρές έξω από τις ιταλικές τράπεζες όπως το καλοκαίρι του 2015 στην Ελλάδα τότε σίγουρα θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το ευρώ και το ευρωπαϊκό πείραμα.
BBH: Οι 6 εβδομάδες που μπορούν να κλονίσουν τον κόσμο - Στο προσκήνιο, η Ιταλία
Κατά τους πέντε πρώτους μήνες του έτους συνέβησαν πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους επενδυτές.
Ο υπαρξιακός κίνδυνος στη ευρωζώνη φαίνεται ότι ενισχύεται και αντί να προέρχεται από την Ελλάδα, όπως μέχρι πρότινος, η Ιταλία, που είναι πολύ μεγαλύτερη, έρχεται στο προσκήνιο.
Την ίδια στιγμή προβληματισμός υπάρχει και για τις πολιτικές της αμερικανικής κυβέρνησης που αλλάζουν τα πάντα στις εμπορικές σχέσεις των τελευταίων 40 ετών.
«Οι επόμενες τέσσερις εβδομάδες ή λίγο περισσότερο θα δοκιμάσουν τα νεύρα και την πειθαρχία των επενδυτών» επισημαίνεται σε ανάλυση της Brown Broters Harriman όπου παρουσιάζονται τα events των επόμενων έξι εβδομάδων που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Ο Ιούνιος αρχίζει με τρία σημαντικά γεγονότα, εκτός των στοιχείων για την απασχόληση στις ΗΠΑ ή τον δείκτη Caixin PMI της Κίνας.
Πρώτον έληξε η απαλλαγή της ΕΕ, του Καναδά και του Μεξικό.
Αυτό πιθανόν να προκαλέσει κάποια αντίποινα από τον ΠΟΕ και, γενικότερα, να επιδεινώσει τις σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους.
Δεύτερον, οι μετοχές A κατηγορίες της Κίνας συμπεριλήφθηκαν στον δείκτη MSCI των αναδυόμενων αγορών.
Τρίτον, η ψήφος εμπιστοσύνης στην Ισπανία.
Η ακύρωση της Συνόδου ΗΠΑ - Βόρειας Κορέας
Παράλληλα, ο αναλυτής της Brown Broters Harriman αναφέρεται και στην ακύρωση της Συνόδου ΗΠΑ - Βόρειας Κορέας, που δεν αποκλείεται και να πραγματοποιηθεί τελικά.
«Εάν η Βόρεια Κορέα απαλλαγεί από τα πυρηνικά όπλα της, θα ήταν πράγματι ένα αξιοσημείωτο γεγονός» επισημαίνεται στην ανάλυση.
Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία αναμένεται και επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ - Κίνας, καθώς η αμερικανική κυβέρνηση αναμένει θετικά αποτελέσματα εάν η Κίνα χρησιμοποιήσει την επιρροή της.
Επισημαίνεται ότι στις 15 Ιουνίου, οι ΗΠΑ αναμένεται να δημοσιεύσουν τον κατάλογο των κινεζικών αγαθών (50 δισ. δολάρια), στα οποία θα επιβληθούν νέοι δασμοί.
H EKT θα επικαιροποιήσει τις προβλέψεις της
Οι βραχυπρόθεσμες προβλέψεις για την ανάπτυξη και τον πληθωρισμό ενδέχεται να περιοριστούν, αλλά μετά τα προκαταρκτικά στοιχεία του Μαΐου, ο πληθωρισμός φαίνεται να συμβαδίζει με τις προηγούμενες προβλέψεις.
Ο Draghi πιθανότατα θα έρθει αντιμέτωπος με ερωτήσεις σχετικά με την Ιταλία.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, η ΕΚΤ θα ολοκληρώσει τις αγορές ομολόγων φέτος, ενώ η πρώτη αύξηση των επιτοκίων αναμένεται μετά τα μέσα του 2019.
Η συνεδρίαση της Τράπεζας της Ιαπωνίας στις 15 Ιουνίου
Με την οικονομία να περιορίζεται το πρώτο τρίμηνο του 2017 και τον πληθωρισμό να κινείται προς τη λανθασμένη κατεύθυνση, η Τράπεζα της Ιαπωνίας δεν μπορεί να σκέφτεται την έξοδο από την τρέχουσα νομισματική πολιτική της.
Η συνεδρίαση του ΟΠΕΚ
Στις 22 Ιουνίου αναμένεται η επόμενη συνεδρίαση του ΟΠΕΚ.
«Αποκλείοντας μια νέα κρίση εφοδιασμού, εκτιμούμε ότι η ανάκαμψη των τιμών του πετρελαίου έχει σχεδόν τελειώσει» επισημαίνεται στην ίδια ανάλυση.
Σύνοδος Κορυφής στο τέλος Ιουνίου
Στα τέλη Ιουνίου, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ αναμένεται να εγκρίνει επίσημα τη μεταβατική περίοδο για το Brexit.
Roubini και Rossa: Το πάθημα της Ελλάδος, μάθημα για την Ιταλία, δεν θα φύγει από το ευρώ
Η ανάληψη της εξουσίας από μια ευρωσκεπτική κυβέρνηση της Lega North και του Κινήματος 5 Αστέρων M5S στην Ιταλία έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των επενδυτών αναφέρουν σε άρθρο που συνυπογράφουν ο γνωστός οικονομολόγος Nouriel Roubini και ο ιταλός οικονομολόγος του πανεπιστημίου London School of Economics Brunello Rosa στο Project Syndicate.
Όπως αναφέρουν υπάρχουν ακόμη και φόβοι ότι η Ιταλία θα μπορούσε να προκαλέσει μια ακόμα παγκόσμια οικονομική κρίση, ειδικά εάν μια νέα εκλογική αναμέτρηση θεωρηθεί ως de facto δημοψήφισμα για το ευρώ.
Ακόμη και πριν από τις εκλογές της Ιταλίας τον Μάρτιο του 2018, κατά τις οποίες το λαϊκιστικό Κίνημα Πέντε Αστέρων (M5S) και το ακροδεξιό κόμμα Λέγκα του Βορά που κατέγραψαν συνδυαστικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είχαμε προειδοποιήσει, αναφέρουν Rubini και Rossa, ότι η αγορά ήταν πολύ εφησυχασμένη.
Η Ιταλία βρίσκεται τώρα σε κάτι περισσότερο από μια μοναδική πολιτική κρίση.
Πρέπει να αντιμετωπίσει το βασικό εθνικό δίλημμα, εάν θα παραμείνει δεσμευμένη στο ευρώ ή εάν θα προσπαθήσει να ανακτήσει την οικονομική, πολιτική και θεσμική της κυριαρχία.
Οι δύο οικονομολόγοι εκτιμούν ότι η Ιταλία θα συμβιβαστεί και θα παραμείνει στην ευρωζώνη βραχυπρόθεσμα, μόνο για να αποφευχθεί η ζημιά που θα προκαλούσε μια πλήρης ρήξη με τις Βρυξέλλες.
Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, η Ιταλία θα μπορούσε να μπει όλο και περισσότερο στον πειρασμό να εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα.
Από τότε που η Ιταλία επέστρεψε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών το 1996 - μετά την αποχώρησή της από το 1992 - παρέδωσε τη νομισματική κυριαρχία της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Σε αντάλλαγμα, απολαμβάνει πολύ χαμηλότερο πληθωρισμό και κόστος δανεισμού, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση των τοκοχρεολυσίων που πλήρωνε από το 12% του ΑΕΠ στο 5% για το δημόσιο χρέος της.
Ωστόσο, οι Ιταλοί από καιρό δεν αισθάνονται άνετα την έλλειψη μιας ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής και αυτή η αίσθηση του χαμένου ελέγχου έχει σταδιακά επισκιάσει τα πλεονεκτήματα της ένταξης στο ευρώ.
Η υιοθέτηση του ευρώ είχε τεράστιες επιπτώσεις για τα εκατομμύρια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ιταλία που κάποτε βασίζονταν στην περιοδική υποτίμηση του νομίσματος για να αντισταθμίσουν τις ανεπάρκειες του ιταλικού οικονομικού συστήματος και να παραμείνουν ανταγωνιστικές.
Οι ανεπάρκειες είναι γνωστές.
Δυσκαμψία στην αγορά εργασίας, χαμηλές δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη, υψηλά επίπεδα διαφθοράς και φοροδιαφυγής καθώς και δυσλειτουργικό και δαπανηρό νομικό σύστημα και δημόσια γραφειοκρατία.
Ωστόσο, αρκετές γενιές ιταλιών πολιτικών ηγετών ανέφεραν «εξωτερικό περιορισμό» και όχι εγχώρια αναγκαιότητα, όταν προωθούνταν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν για την ένταξη της χώρας στο ευρώ, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν επιβληθεί στην Ιταλία.
Η απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας σημαίνει ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο αλυσίδες πολιτικής διοίκησης στην Ιταλία.
Από την γερμανική κυβέρνηση, μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ, μέχρι την ιταλική προεδρία, την κυβέρνηση και την Κεντρική Τράπεζα.
Αυτή η «θεσμική» αλυσίδα διοίκησης διασφαλίζει ότι η Ιταλία πληροί τις διεθνείς δεσμεύσεις της και διατηρεί την αυστηρή τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις.
Η άλλη αλυσίδα διοίκησης ξεκινά με τον ιταλό πρωθυπουργό και εκτείνεται μέσω των υπουργείων που είναι αρμόδια για τις εσωτερικές υποθέσεις.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι δύο αλυσίδες εντολών ευθυγραμμίζονται.
Αλλά όταν δεν ευθυγραμμίζονται, η σύγκρουση αναπόφευκτα προκύπτει.
Ως εκ τούτου, η κρίση που προέκυψε τώρα, έκαβε χώρα γιατί ο υποψήφιος πρωθυπουργός προσπάθησε να διορίσει τον Ευρωσκεπτικό οικονομολόγο Paolo Savona ως τον επόμενο υπουργό Οικονομικών της Ιταλίας χωρίς προηγουμένως να συμβουλευτεί την άλλη αλυσίδα διοίκησης.
Ο διορισμός αυτός απορρίφθηκε από τον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ας επιστρέψουμε στο ερώτημα εάν η Ιταλία θα επιλέξει τώρα να φύγει από τη στενωπό των Βρυξελλών.
Παρά τα πλεονεκτήματα του ευρώ, η οικονομία της Ιταλίας δεν έχει δει τα οφέλη.
Το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι σήμερα χαμηλότερο από ότι κατά την έναρξη του πειράματος του ευρώ το 1998, ενώ ακόμη και η Ελλάδα κατάφερε να καταγράψει ανάπτυξη παρά την κρίση που την ταλανίζει από το 2009 και μετά.
Κάποιοι εξηγούν αυτή την κακή απόδοση υποστηρίζοντας ότι η ευρωζώνη είναι μια ελλιπής νομισματική ένωση και ότι οι "βασικές" της χώρες όπως η Γερμανία αποστραγγίζουν το εργατικό δυναμικό και τα κεφάλαια από χώρες της "περιφέρειας" όπως η Ιταλία.
Άλλοι μπορεί να αντιταχθούν στο γεγονός ότι οι Ιταλοί απέτυχαν να συμμορφωθούν με τους κανόνες και τα πρότυπα και να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες βασίζεται μια επιτυχημένη νομισματική ένωση.
Αλλά η πραγματική εξήγηση δεν έχει σημασία.
Η επικρατούσα αφήγηση στην Ιταλία έχει καταστήσει το ευρώ υπεύθυνο για την οικονομική κακουχία της χώρας.
Και τα πολιτικά κόμματα που έχουν είτε ανοιχτά είτε σιωπηρά ζητήσει να εγκαταλείψει η Ιταλία την ευρωζώνη κατέχουν σήμερα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πιθανότατα θα τη διατηρήσουν στις επερχόμενες εκλογές αργότερα εντός του 2018 ή στις αρχές του 2019.
Αν οι Ιταλοί αντιμετώπιζαν την επιλογή να διατηρήσουν ή να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αρχικά θα αποφάσιζαν να παραμείνουν, λόγω του φόβου ενός bank run στις ιταλικές τράπεζες και της μη εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους του, όπως έζησε η Ελλάδα το 2012-2015.
Αλλά το μακροπρόθεσμο κόστος της παραμονής σε μια λέσχη που κυριαρχείται από εγγενώς αποπληθωριστικούς, γερμανικά υπαγορευμένους κανόνες θα μπορούσε να ωθήσει τους Ιταλούς στην έξοδο.
Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να βρεθεί στη μέση μιας άλλης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, ύφεσης ή ασύμμετρου σοκ που ταυτόχρονα πιέζει πολλές εύθραυστες χώρες από το ευρώ.
Όπως οι Brexiteers του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Ιταλοί θα μπορούσαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν ό, τι χρειάζεται για να επιτύχουν μόνοι τους στην παγκόσμια οικονομία.
Εξάλλου, η Ιταλία διαθέτει ένα μεγάλο βιομηχανικό τομέα που είναι σε θέση να εξάγει σε όλο τον κόσμο και οι εξαγωγικές εταιρίες θα ωφεληθούν από ένα ασθενέστερο νόμισμα.
Οι Ιταλοί ενδέχεται να μπουν στον πειρασμό να σκεφτούν.
Γιατί να μην ξεφύγουμε από το ευρώ, πριν αυτές οι βιομηχανίες καταρρεύσουν ή καταλήξουν σε ξένα χέρια, όπως συμβαίνει ήδη;
Εάν οι Ιταλοί επιλέξουν την αποχώρηση από το ευρώ, οι άμεσες επιπτώσεις θα επιβαρύνουν τους εγχώριους αποταμιευτές, των οποίων οι καταθέσεις αυτομάτως θα μετατραπούν σε υποτιμημένες λιρέτες.
Και το κόστος θα είναι ακόμη μεγαλύτερο εάν μια ιταλική έξοδος προκάλεσε μια άλλη οικονομική κρίση με περιορισμούς κεφαλαιακών ελέγχων.
Αντιμέτωποι με αυτές τις δυνατότητες, οι Ιταλοί - όπως οι Έλληνες το 2015 - ενδέχεται να κάνουν ένα βήμα πίσω και να παραμείνουν στο ευρώ.
Αλλά θα μπορούσαν επίσης να αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιλέξουν την μη συντεταγμένη έξοδο αποο το ευρώ.
Αν και η Ιταλία θα ήταν καλύτερα να παραμείνει στην ευρωζώνη και να αναμορφωθεί αναλόγως, Rubini και Rossa εκτιμούν ότι μια έξοδος θα μπορούσε να γίνει πιο πιθανή με την πάροδο του χρόνου.
Η Ιταλία είναι σαν ένα τρένο του οποίου ο κινητήρας έχει εκτροχιαστεί.
Ίσως να είναι μόνο θέμα χρόνου πριν ξεκινήσουν τα βαγόνια να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι.
Citigroup: Πως οι κυβερνήσεις Ιταλίας, Ισπανίας θα επηρεάσουν τις ισορροπίες στην ΕΕ
Δύο νέες κυβερνήσεις σχηματίστηκαν στην Ευρώπη, καθώς στην Ιταλία ο Πρόεδρος S. Mattarella έδωσε την έγκριση να σχηματίσει κυβέρνηση ο Giuseppe Conte, ενώ και ο ισπανός πρωθυπουργός Rajoy παραδέχθηκε την ήττα στο Κοινοβούλιο και επιβεβαίωσε ότι ο ηγέτης του PSOE, Pedro Sanchez θα τον διαδεχθεί.
Αυτό αναφέρει η Citigroup στην ανάλυση, τονίζοντας ότι η η ύπαρξη κυβέρνησης είναι ένα βήμα προς τα εμπρός για την Ιταλία, επειδή τουλάχιστον κάποιος θα έχει την εξουσία να καθησυχάσει την κατάσταση των αγορών, εάν προκύψει ανάγκη.
Επιπλέον, η συμφωνία με τον Πρόεδρο Mattarella απομακρύνει τον κίνδυνο να βγεί σκόπιμα η Lega / M5S από το ευρώ, κάτι που ποτέ δεν θεώρησε πιθανό, δεδομένου του τεράστιου κόστους και της λαϊκής υποστήριξης του ευρώ.
Το γεγονός ότι οι αναταράξεις της αγοράς είχαν επιβραδυντικό αποτέλεσμα στις ακραίες θέσεις του M5S και του Lega είναι θετικό, κατά την άποψη της Citigroup.
Ωστόσο, το βασικό μεσοπρόθεσμο πρόβλημα παραμένει άλυτο: η κυβερνητική πλατφόρμα διαρθρωτικής και δημοσιονομικής πολιτικής θα μπορούσε να υπονομεύσει τη συνοχή του ευρώ.
Οι αγορές τώρα έχουν ενσωματώσει αυτή την πιθανή απειλή, καθιστώντας την κατάσταση στην Ιταλία σοβαρό κίνδυνο πέραν της ίδιας της Ιταλίας.
Είναι πιθανό να κρατήσει τους οικονομικούς όρους αυστηρότερους για την Ιταλία και ενδεχομένως για την υπόλοιπη ευρωζώνη, επιβαρύνοντας την ανάπτυξη.
Στην Ισπανία τώρα, σύμφωνα με τη Citigroup, εφόσον δεν σημειωθούν περαιτέρω διαταραχές, η Ισπανία θα έχει μια νέα κυβέρνηση σήμερα.
Ο κ. Sanchez θα έχει ακόμα πιο εύθραυστη πλειοψηφία από τον κ. Rajoy, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για αλλαγές πολιτικής και πολύ πιθανές τις πρόωρες εκλογές.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ισπανία δεν αποτελεί απειλή, σε αντίθεση με την Ιταλία, είναι ότι δεν παρουσιάζει σοβαρό κίνδυνο πολιτικής.
Κανένα από τα τέσσερα μεγάλα κόμματα, τα οποία ενδέχεται να εξασφαλίσουν το 90% των ψήφων σε οποιαδήποτε εκλογή, δεν αμφισβητεί σοβαρά την ένταξη της Ισπανίας στην ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση ΡΡ του Rajoy έχει πολύ καλή οικονομική ιστορία, οπότε όποιος την κερδίσει στις εκλογές θα αναλάβει σοβαρούς κινδύνους εάν αλλάξει δραστικά την κατεύθυνση.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι στηρίζουν το φιλελεύθερο κόμμα Ciudadanos που προσεγγίζει το οικονομικό πρόγραμμα του Rajoy, αλλά δεν αντιμετωπίζει μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς.
Έτσι, εάν υπάρξουν πρόωρες εκλογές, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε προσεκτικά τις πλατφόρμες πολιτικής για να διαπιστώσουμε εάν υπάρχει μια προγραμματική διεισδυτική επίδραση από την Ιταλία.
BofA ML: Η Ιταλία λέει αντίο στο ευρώ; - Δύσκολη η επένδυση στις ιταλικές τράπεζες
Η κακή πολιτική κάνει τις ιταλικές τράπεζες μια δύσκολη επένδυση, παρατηρεί η Bank of America Merrill Lynch στην τελευταία της ανάλυση, με αφορμή τις εξελίξεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία.
Ειδικότερα, στην τελευταία 12σέλιδη ανάλυσή της υπό τον τίτλο "Bye bye Euro? Downgrading the banks" (Αντίο ευρώ; Υποβαθμίζοντας τις τράπεζες), που σας παρουσιάζει το bankingnews.gr, η BofA ML θεωρεί απίθανη η προσωρινή κυβέρνηση που μπορεί να σχηματιστεί στην Ιταλία να λάβει την κοινοβουλευτική υποστήριξη. Νέες εκλογές μπορούν να λάβουν χώρα μετά το καλοκαίρι και τα λαϊκιστικά κόμματα θα μπορούσαν να ενώσουν και πάλι τις δυνάμεις τους σε μια μη ρεαλιστική πλατφόρμα οικονομικής χαλάρωσης.
Αυτό οδηγεί την BofA ML να υποβαθμίσει τις σύσταση των ιταλικών τραπεζών, όπως και τις τιμές στόχους τους, λόγω υψηλότερου κόστους ιδίων κεφαλαίων και μείωσης των εκτιμήσεων για τα μεγέθη.
Αναλυτικά οι νέες συστάσεις και τιμές στόχοι:
Τα υψηλότερα spread των ιταλικών ομολόγων άλλωστε μαρτυρούν ότι η πιθανότητα ενός Italexit αναδύεται είτε αυτό είναι επιθυμητό από τους πολιτικούς είτε όχι.
Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να μην είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά τα spread της Ιταλίας έχουν κλιμακωθεί χωρίς (προφανώς) να προκαλέσουν οποιαδήποτε ανησυχία από τους πολιτικούς ηγέτες του M5S-League.
Η εξέλιξη όμως αυτή θα επηρεάσουν την κερδοφορία του ιταλικού τραπεζικού κλάδου, μέσω: i) χαμηλότερων περιθωρίων (υψηλότερο κόστος χρηματοδότησης), ii)
απομόχλευσης, καθώς οι τράπεζες πρέπει να αντισταθμίζουν το κόστος χρηματοδότησης με υψηλότερα περιθώρια δανείων, iii) χαμηλότερων τέλη λόγω της απόδοσης της αγοράς και iv) πιστωτικών ζημιών μετά την εφαρμογή του IFRS9.
Το μετοχικό κεφάλαιο θα πληγεί επίσης, εκτιμά η BofA ML.
Βέβαια, όπως σημειώνουν οι αναλυτές της BofA ML, οι ιταλικές τράπεζες έχουν ικανοποιητικές θέσεις ρευστότητας, αλλά αυτό βασίζεται στις θέσεις τους, διατηρώντας ένα σχετικά μεγάλο τμήμα των μη δεσμευμένων ιταλικών κρατικών ομολόγων στην ονομαστική τους αξία.
Η πρόσβαση στη διατραπεζική αγορά μπορεί επίσης να είναι περιορισμένη και αδύναμη, ενώ ενδέχεται να αντιμετωπίσουν και εκροές καταθέσεων.
Ένας αρνητικός πιστωτικός κύκλος μπορεί να επανεμφανιστεί, εκτιμά η BofA ML.
Άλλωστε, ο πιστωτικός κύκλος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από i) την αύξηση του ΑΕΠ, αλλά και από ii) το επίπεδο του κόστους πιστώσεων.
Προφανώς το i) και το ii) είναι αλληλένδετα, καθώς η συρρίκνωση της πίστωσης θα οδηγούσε σε χαμηλότερη οικονομική ανάπτυξη.
Οι ζημίες πιστωτικού κινδύνου μπορεί να αυξηθούν ως αποτέλεσμα της απομόχλευσης.
Οι πωλήσεις προβληματικών δανείων μπορεί να είναι πιο δύσκολες, εκτροχιάζοντας τα σχέδια για επιθετικές μειώσεις των NPLs.
Εάν αυξηθούν τα ασφάλιστρα της χώρας, ενδεχόμενος αγοραστής θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει υψηλότερες αποδόσεις.
Εξίσου, θα ήταν πιο δύσκολο να αξιοποιηθεί η πώλησή τους με τη χρήση κρατικών εγγυήσεων (GACAS).
Έτσι, η BofA ML θεωρεί ότι τα σχέδια πώλησης NPL βρίσκονται σε κίνδυνο.
Διαβάστε επίσης: Morgan Stanley: Για να μπορέσει να υλοποιηθεί το πρόγραμμα των M5S και Lega η Ιταλία χρειάζεται αύξηση ΑΕΠ 7% ετησίως
www.bankingnews.gr
Αυτό είναι το συμπέρασμα που καταλήγουν οι περισσότεροι επενδυτικοί οίκοι, οι οποίοι προσπαθούν να εντοπίσουν τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία στις διεθνείς αγορές.
Μάλιστα, οι περισσότεροι θεωρούν ότι μπορεί το Κίνημα των 5 Αστέρων και η Λέγκα του Βορρά να συμφώνησαν στο σχηματισμό κυβέρνησης, αλλά τα προβλήματα στην ιταλική χερσόνησο είναι μπροστά.
Και αυτό διότι δεν είναι τίποτα σαφές σχετικά με την πολιτική που θα ακολουθήσει η νεοπαγής κυβέρνηση, και πως θα διαμορφωθούν οι σχέσεις της με τις Βρυξέλλες.
Εάν επαληθευτούν οι ανησυχίες, οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων θα αυξηθούν ξανά και οι διεθνείς αγορές θα δεχθούν πιέσεις, τονίζουν οι αναλυτές.
Όπως αναφέρουν υπάρχουν ακόμη και φόβοι ότι η Ιταλία θα μπορούσε να προκαλέσει μια ακόμα παγκόσμια οικονομική κρίση, ειδικά εάν μια νέα εκλογική αναμέτρηση θεωρηθεί ως de facto δημοψήφισμα για το ευρώ.
Τι εκτιμούν όμως 6 επενδυτικοί οίκοι και αναλυτές;
Capital Economics: Δεν θα διατηρηθεί η ανάκαμψη στις μετοχές - Προσοχή στην Ιταλία
Τους λόγους που οδήγησαν τις μετοχές στο rebound της Δευτέρας καταγράφει η Capital Economics, με τους αναλυτές ωστόσο να εκτιμούν ότι δεν θα συνεχιστεί.
Ο πρώτος λόγος που οδήγησε στην ανάκαμψη των μετοχών διεθνώς, είναι το γεγονός ότι οι επενδυτές αντιμετωπίζουν την επιβολή δασμών από τις ΗΠΑ στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου από ΕΕ, Μεξικό και Καναδά, ως μια κίνηση τακτικισμού από την πλευρά του Donaldf Trump, παρά ως το έναυσμα του εμπορικού πολέμου.
Παρόλα αυτά, οι αναλυτές εκτιμούν ότι η απειλή ενός εμπορικού πολέμου είναι πιο μεγάλη από ποτέ.
Δεύτερος λόγος που έδωσε ώθηση στις αγορές, είναι η αποκλιμάκωση της πολιτικής κρίσης στη Ιταλία, η οποία προκάλεσε την πτώση στην απόδοση του 10ετούς ομολόγου.
Η νέα ιταλική κυβέρνηση που προέκυψε από τη συνεργασίας Λέγκας - Κινήματος Πέντε Αστέρων, ορκίστηκε την περασμένη Παρασκευή και φαίνεται πιο φιλική στις αγορές από ότι αναμενόταν.
«Ωστόσο τα προβλήματα της Ιταλίας δεν έχουν τελειώσει.
Εάν επαληθευτούμε, οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων θα αυξηθούν ξανά και οι διεθνείς αγορές θα δεχθούν πιέσεις», τονίζουν οι αναλυτές.
Τρίτη παράμετρος ανόδου των αγορών, είναι τα θετικά οικονομικά στοιχεία για την οικονομία των ΗΠΑ, με τις μετρήσεις για την απασχόληση και τη μεταποίηση, να ξεπερνούν τις εκτιμήσεις.
Η Capital Economics προειδοποιεί ωστόσο ότι το 2019 θα αρχίσει η επιβράδυνση της ανάπτυξης όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως, αν και όχι απαραίτητα με τον ίδιο ρυθμό.
Σύμφωνα με τους αναλυτές, πρόκεται για μια πολύ σημαντική παράμετρο, καθώς το ράλι στις διεθνείς αγορές από τα μέσα του 2016 έχει «οδηγό» την ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας.
JPMorgan: To Italexit είναι λύση - Με 426 δισ. έλλειμμα στο target 2 η Ιταλία – Με ελληνικό μοντέλο PSI θα ωφεληθεί μόνο 267 δισ
Με 426 δισ. έλλειμμα στο target 2 η Ιταλία μπορεί να διαλύσει το ευρώ υποστηρίζει σε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση της η αμερικανική επενδυτική τράπεζα J P Morgan.
Οι πρόσφατες σημαντικές πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία προκάλεσαν σοκ στις αγορές καθώς ο φόβος εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ επανήλθε.
Προφανώς και η νέα κυβέρνηση της Lega North και του Κινήματος 5 Αστέρων M5S θα κριθούν στην πράξη, πάντως δηλώνουν ότι θέλουν την Ιταλία στο ευρώ.
Όμως οι μεγάλες ανισορροπίες στο Target 2 επανεμφανίστηκαν μετά από χρόνια αδράνειας.
Το Target 2 είναι ένα σύστημα πληρωμών υπό την ιδιοκτησία και τη διαχείριση του Ευρωσυστήματος.
Είναι η κύρια ευρωπαϊκή πλατφόρμα για την επεξεργασία πληρωμών μεγάλων ποσών και χρησιμοποιείται τόσο από κεντρικές τράπεζες όσο και από εμπορικές τράπεζες για την επεξεργασία πληρωμών σε ευρώ σε συνεχή χρόνο.
Με τα 426 δισεκ. η Ιταλία έχει το υψηλότερο έλλειμμα Target 2 στο Ευρωσύστημα (η Ισπανία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη με 377 δισ), οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ θα προκαλέσει χάος.
όπως υποστηρίζει η JPMorgan, πριν από ένα χρόνο, τον Ιανουάριο του 2017, σε μια επιστολή προς τους βουλευτές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο διοικητής της ΕΚΤ Draghi έκανε την εκπληκτική δήλωση ότι μια χώρα μπορεί να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη ή όπως είπε ο Draghi «εάν μία χώρα εγκαταλείψει το Ευρωσύστημα, οι απαιτήσεις της εθνικής κεντρικής τράπεζας ή οι υποχρεώσεις της στην ΕΚΤ θα χρειαστεί να διακανονιστούν πλήρως».
Συνδέοντας το κόστος εξόδου της Ευρωζώνης με τα υπόλοιπα Target2, όπου η Γερμανία έχει πλεόνασμα 1 τρισεκ. ευρώ, ο Draghi "υπενθύμισε" στους λαϊκιστές πολιτικούς στην Ευρώπη ότι η έξοδος ή το διαζύγιο από το ευρώ θα ήταν δύσκολο και ακόμη πιο δαπανηρό σε σχέση με το παρελθόν λόγω της συνεχιζόμενης αύξησης των υπολοίπων Target 2 μετά το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης QE της ΕΚΤ.
Με βάση την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών BIS, λόγω των διασυνοριακών ροών που προκλήθηκαν από την ποσοτική χαλάρωση από το 2015, οι συναλλαγές στο Target 2 εκτοξεύθηκαν από την έναρξη του QE της ΕΚΤ (και το τρίτο ελληνικό σχέδιο διάσωσης το 2015) σε σχέση με το 2012 που ξεκίνησε η κρίση χρέους του ευρώ.
Κατά την BIS η επιδείνωση του ισοζυγίου Target 2 από το 2015 είναι διαφορετική από εκείνη που παρατηρείται κατά την περίοδο 2010-2012, δεν αποτελεί απλώς τεχνική συνέπεια της ποσοτικής χαλάρωσης αλλά αντανακλά τις προτιμήσεις των επενδυτών.
Την εποχή εκείνη, κατά την περίοδο κρίσης του χρέους του ευρώ το 2010-2012, η επιδείνωση του ισοζυγίου Target2 οφειλόταν στην απώλεια πρόσβασης στις αγορές για άντληση κεφαλαίων, προκαλώντας τις τράπεζες στις περιφερειακές χώρες να αντικαταστήσουν τις ιδιωτικές πηγές χρηματοδότησης με τη ρευστότητα των κεντρικών τραπεζών.
Ωστόσο, από το 2015 η αύξηση των κεφαλαίων στο σύστημα Target 2 είναι περισσότερο αποτέλεσμα των διασυνοριακών ροών που προκαλεί η ποσοτική χαλάρωση.
Όπως εξηγεί η J P Morgan «για παράδειγμα, όταν η Κεντρική Τράπεζα της Ιταλίας, μέσω του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, αγοράζει ομόλογα από γερμανική τράπεζα ή βρετανική τράπεζα η ροή αυτή προκαλεί αύξηση του ελλείμματος Target 2 της Τράπεζας της Ιταλίας.
Όταν η Τράπεζα της Ιταλίας αγοράζει ομολογίες από έναν εγχώριο επενδυτή, αλλά αυτός ο εγχώριος επενδυτής χρησιμοποιεί τα έσοδα για να αγοράσει ξένο περιουσιακό στοιχείο, τότε η Τράπεζα της Ιταλίας αυξάνει επίσης την υποχρέωσή της έναντι του Ευρωσυστήματος και στις δύο περιπτώσεις η ρευστότητα που δημιουργείται από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Τράπεζας της Ιταλίας δεν παραμένει στην Ιταλία, αλλά μεταφέρεται στη Γερμανία ή σε άλλες χώρες»
Επιπλέον, σύμφωνα με την ΕΚΤ, η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων που αγοράστηκαν από τις εθνικές κεντρικές τράπεζες στο πλαίσιο του QE πωλήθηκαν από αντισυμβαλλομένους νομικά πρόσωπα που δεν είναι κάτοικοι της ίδιας χώρας με την εθνική κεντρική τράπεζα που αγοράζει.
Περίπου το ήμισυ των αγορών προέρχονταν από αντισυμβαλλομένους που βρίσκονταν εκτός της ευρωζώνης, τα περισσότερα από τα οποία έχουν πρόσβαση κυρίως στο σύστημα πληρωμών Target2 μέσω της Deutsche Bundesbank.
Με άλλα λόγια, λόγω των προτιμήσεων των επενδυτών, η πλεονάζουσα ρευστότητα που δημιούργησε το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης QE της ΕΚΤ από το 2015 δεν έμεινε σε περιφερειακές χώρες, αλλά καταλήγει σε χώρες πιστωτές όπως η Γερμανία, η οποία διαθέτει μια ακραία υψηλή ρευστότητα.
Παρεμπιπτόντως, αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που περιγράφει ο Mario Draghi της ΕΚΤ στους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και στο ευρύ κοινό ήταν δήθεν πρόθεση του QE ήταν να ενισχύσει την περιφέρεια και όχι τον πυρήνα.
Σε κάθε περίπτωση, η διαφορετική φύση της υποβάθμισης του ισοζυγίου Target 2 από το 2015 και μετά δεν μεταβάλλει το γεγονός ότι οι υποχρεώσεις του Target 2 εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν κόστος για μια χώρα που εξέρχεται από το ευρώ, υποθέτοντας βεβαίως ότι η χώρα αυτή σκοπεύει να ικανοποιήσει τις άγραφες συμβατικές της υποχρεώσεις.
Με άλλα λόγια, οι υποχρεώσεις του target 2 αντιπροσωπεύουν τις απαιτήσεις των εθνικών κεντρικών τραπεζών ή τις υποχρεώσεις προς την ΕΚΤ, οι οποίες, σύμφωνα με τον Draghi, θα έπρεπε να διευθετηθούν πλήρως εάν μια χώρα αποφασίσει να φύγει από το ευρώ.
Όμως, όπως παρατηρεί η J P Morgan, αυτό είναι το σημείο όπου η υπάρχει αντιπαράθεση γιατί τι εάν μια χώρα αποφασίσει να φύγει από το ευρώ πιθανότατα πρόκειται να αθετήσει τις εξωτερικές της υποχρεώσεις καθώς θα αλλάξει το νόμισμά της οπότε δεν θα καλύψει τις υποχρεώσεις στο Target 2;
Στην πραγματικότητα η έξοδος από το ευρώ μιας χώρας της ευρωζώνης θα αποτελούσε μεγάλο κόστος για τις χώρες πιστωτές όπως η Γερμανία και όχι για το ίδιο το κράτος που θα αποχωρήσει – (υποχρεώσεις target 2) -.
H Γερμανία έχει σίγουρα πολλά οφέλη 1 τρισεκ. ευρώ ως αποτέλεσμα της διατήρησης μιας νομισματικής ένωσης που επέτρεψε στους γερμανούς εξαγωγείς να επωφεληθούν από ένα ευρώ σε σχέση με την περιφέρεια και ειδικά τον ευρωπαϊκό Νότο.
Όμως μόνο το Target 2 δεν παρέχει την πλήρη εικόνα του δυνητικού κόστους εάν μια χώρα αποχωρήσει από το ευρώ.
Όπως αναλύει η JPMorgan, οι υποχρεώσεις του Target 2 μιας χώρας οφειλέτη δίνουν μόνο μια μερική εικόνα του κόστους εξόδου μιας χώρας από το ευρώ.
Αυτό συμβαίνει επειδή τα υπόλοιπα Target 2 αντιπροσωπεύουν μόνο ένα στοιχείο της καθαρής διεθνούς επενδυτικής θέσης μιας χώρας, δηλαδή τη διαφορά μεταξύ των συνολικών εξωτερικών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων μιας χώρας έναντι των υποχρεώσεων που έχει.
Ο σωστός δείκτης που πρέπει να χρησιμοποιείται είναι η Καθαρή Διεθνής Επενδυτική Θέση για τις χώρες της ζώνης του ευρώ.
Αντίθετα με την ανισορροπία του Target 2, η Ιταλία π.χ. σε περίπτωση που εγκατέλειπε το ευρώ θα πλήξει πολύ λιγότερο τους πιστωτές από ό, τι η Ισπανία εάν έφευγε από το ευρώ.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι καθαρές διεθνείς επενδυτικές υποχρεώσεις της Ισπανίας στο τέλος του 2017, ήταν σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερες από τις υποχρεώσεις του Target 2.
Αντίθετα, οι καθαρές διεθνείς επενδυτικές υποχρεώσεις της Ιταλίας ήταν πολύ μικρότερες και ανήλθαν στα 115 δισ. ευρώ περίπου στο τέλος του 2017, περίπου το ένα τέταρτο των υποχρεώσεων Target 2 ύψους 426 δισ. ευρώ.
Αυτό, όπως εξηγεί η JPM, οφείλεται στο γεγονός ότι η Ιταλία έχει συσσωρεύσει κατά τη διάρκεια των ετών περισσότερα εξωτερικά περιουσιακά στοιχεία π.χ. χρέος που κατέχουν τρίτοι και άλλα, από την Ισπανία και πρέπει συνεπώς να είναι σε γενικές γραμμές πιο ικανή να εξοφλήσει τις εξωτερικές υποχρεώσεις της.
Με άλλα λόγια, ενώ οι ακαθάριστες εξωτερικές υποχρεώσεις είναι παρόμοιες στην Ιταλία και την Ισπανία, από την άποψη της καθαρής εξωτερικής υποχρέωσης, μια έξοδος της Ιταλίας από το ευρώ πρέπει να είναι πολύ λιγότερο απειλητική για τα κράτη-πιστωτές παρά μια ισπανική έξοδος από το ευρώ.
Όμως κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει τα σχεδόν 3 τρισ ακαθάριστων υποχρεώσεων κατοίκων της Ιταλίας στο εξωτερικό.
Κατά ειρωνικό τρόπο, οι εκπληκτικά χαμηλές καθαρές διεθνείς επενδυτικές υποχρεώσεις της Ιταλίας είναι αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της χώρας από την κρίση του χρέους του ευρώ το 2012 και των μικρότερων ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών σε σχέση με την Ισπανία πριν από την κρίση.
Το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών - θεωρητικά - διευκολύνει επίσης μια χώρα όπως η Ιταλία να αποχωρήσει από το ευρώ σε σχέση με μια χώρα με ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όσο υψηλότερο είναι το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μιας χώρας οφειλέτη, τόσο υψηλότερο είναι το κόστος μιας εξόδου για τη χώρα αυτή, καθώς το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα έπρεπε να κλείσει απότομα μετά την έξοδο.
Ομοίως, όσο υψηλότερο είναι το πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μιας χώρας πιστωτή, τόσο υψηλότερο είναι το κόστος μιας εξόδου, λόγω της δυνητικά υψηλότερης ανατίμησης του νομίσματος.
Η Ιταλία, θα βρισκόταν κάπου στη μέση.
Το σημαντικότερο, το αποτέλεσμα του αξιοπρεπούς πλεονάσματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Ιταλίας, από την άποψη της στενής προσαρμογής του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, στο δικό της κόστος εξόδου από το ευρώ πρέπει να είναι σχετικά μικρό.
Και δεν είναι μόνο η Ιταλία.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι, με εξαίρεση την Ελλάδα, όλες οι περιφερειακές χώρες είχαν ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών το 2017 που αποτελεί μια τεράστια αλλαγή από τα μεγάλα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών του 2009-2010 πριν από την εμφάνιση της κρίσης του χρέους του ευρώ.
Εκτός από το Target 2 και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, μια άλλη σημαντική αντανάκλαση της βελτίωσης της αποταμίευσης των περιφερειακών χωρών ήταν αυτό που η J P Morgan ονομάζει «εξημέρωση» του δημόσιου χρέους.
Αυτό οφείλεται στην απότομη μείωση της έκθεσης των ξένων τραπεζών στο ιταλικό χρέος.
Το αντιστάθμισμα, βεβαίως, είναι ότι καθώς οι ξένες τράπεζες μείωσαν την έκθεση τους στην Ιταλία ένα συγκεκριμένο hedge fund ενισχύθηκε και το αγόρασε όλα: η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία έχει αγοράσει 325 δισεκ. ιταλικά assets κυρίως κρατικά ομόλογα.
Η «εξημέρωση» των αγορών κρατικών ομολόγων της ζώνης του ευρώ ήταν ακόμα πιο έντονη για τις περιφερειακές τράπεζες, των οποίων τα μερίδια των μη εγχώριων ομολόγων κυμάνθηκαν σχεδόν στο 15% τα τελευταία χρόνια, από 40% το 2006.
Η JPMorgan επισημαίνει μία περίεργη επίπτωση από αυτές τις τάσεις ιδιοκτησίας της αγοράς κρατικών ομολόγων, η οποία συχνά παραβλέπεται: η ελάφρυνση του χρέους μέσω της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα (PSI) γίνεται λιγότερο ελκυστική επιλογή για μια χρεωμένη περιφερειακή χώρα, όταν τα περισσότερα ομόλογα κρατούνται στην εγχώρια αγορά.
Κατά την JPMorgan, «αυτό περιορίζει τις επιλογές που έχει μια χώρα όσον αφορά την προσαρμογή της οικονομίας της σε μια νομισματική ένωση».
Μέσα σε μια νομισματική ένωση, όπου η υποτίμηση του νομίσματος και η μείωση του χρέους με νομισματικά μέσα δεν είναι εφικτή - εκτός αν βέβαια υπάρχει έξοδος από το ευρώ - μια χώρα έχει ουσιαστικά δύο επιλογές: χρεοκοπία ή εσωτερική υποτίμηση (default and internal devaluation).
Η Ελλάδα, για παράδειγμα, έχει δοκιμάσει και τα δύο: την αδυναμία πληρωμής μέσω της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα το 2012 και την εσωτερική υποτίμηση μέσω της κατάρρευσης των μισθών και της αποδοχής προγράμματος προσαρμογής της Τρόικας.
Με βάση τους υπολογισμούς της J P Morgan οι διάφορες φάσεις χρεοκοπίας της Ελλάδας, γνωστές και ως συμμετοχές του ιδιωτικού τομέα, παρέχουν καθαρή ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα ήταν 67 δισεκ. ευρώ ή 33% του ΑΕΠ.
Παρ΄ όλα αυτά το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο.
Εφαρμόζοντας τις ίδιες υποθέσεις κουρέματος και PSI (δηλαδή μόνο τα κρατικά ομόλογα υποβάλλονται σε haircut), η καθαρή ελάφρυνση του χρέους προς την Ιταλία από απομειώσεις σε μη εγχώριους κατόχους θα ήταν μόνο 267 δισ. ευρώ ή 15% του ΑΕΠ.
Συγκρίνοντας την Ελλάδα με την Ιταλία προκύπτουν τα εξής οι Ιταλικές τράπεζες είναι 13 φορές μεγαλύτερες από τις ελληνικές και το ΑΕΠ της Ιταλίας είναι 10 φορές μεγαλύτερο από της Ελλάδος.
Με άλλα λόγια, μια τέτοια ανάλυση κόστους / οφέλους μιας αποτελεσματικής μείωσης του χρέους μέσω ενός PSI ελληνικού τύπου θα ήταν μάλλον μη ελκυστικό για την Ιταλία.
Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί μια μεγαλύτερη και ευρύτερη αναδιάρθρωση έναντι του ελληνικού PSI+, π.χ. με τη συμπερίληψη δανείων και χρέους περιφερειών ή τοπικών κυβερνήσεων ωστόσο θα παρουσίαζαν μεγαλύτερες νομικές προκλήσεις.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλες πολύ πιο διαρθρωτικές προκλήσεις, είναι σχεδόν αδύνατο αυτό που λειτούργησε στην Ελλάδα, δεν θα λειτουργήσει ποτέ στην Ιταλία, καθώς τα μεγέθη είναι χαοτικά διαφορετικά.
Επομένως, με λίγα κέρδη από την αθέτηση των υποχρεώσεων, η Ιταλία αφήνει μόνο μια επιλογή προσαρμογής: την εσωτερική υποτίμηση.
Δυστυχώς, όπως υπολογίζει η JPM, αυτή η εσωτερική υποτίμηση δεν είναι σαφής στην περίπτωση της Ιταλίας ειδικά στο σκέλος του κόστους εργασίας.
Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχουν κάνει τη μεγαλύτερη προσαρμογή μέχρι σήμερα, δηλαδή τη μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος και μείωση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ενώ η Ιταλία είναι διαφορετική περίπτωση καθώς έχει μείνει στο 2009.
Με άλλα λόγια, έξι χρόνια από την κρίση του χρέους του ευρώ και η προσαρμογή του κόστους εργασίας στην Ιταλία δεν έχει ξεκινήσει ακόμη και αν συμβείο, είναι ασφαλές να πούμε ότι η Ιταλία θα αντιμετωπίσει μια πολιτική κρίση τεραστίων διαστάσεων.
Όλα αυτά μαζί, η έλλειψη εσωτερικής υποτίμησης μέχρι στιγμής και η έλλειψη ελκυστικότητας από ένα μοντέλο αναδιάρθρωσης χρέους ελληνικού τύπου PSI αφήνουν περιορισμένες επιλογές στην Ιταλία για να προσαρμοστεί στο πλαίσιο της νομισματικής ένωσης.
Αυτό, σε συνδυασμό με την τεράστια ανισορροπία Target 2 της Ιταλίας, η έξοδος από το ευρώ φαντάζει…λογική επιλογή.
Αυτό είναι εκπληκτικό, συμπέρασμα από την JPMorgan, ωστόσο όπως υποστηρίζει η αμερικανική επενδυτική τράπεζα υπάρχει και η επιλογή της προσαρμογής όμως όπως απέδειξε το ελληνικό φιάσκο του 2015, τίποτε δεν θα είναι εύκολο.
Η JPMorgan σημειώνει επίσης ότι σε όλα αυτά θα πρέπει να συμπεριληφθεί και ο κίνδυνος capital controls στις καταθέσεις των Ιταλών από τις ιταλικές τράπεζες.
Αν η Ιταλία φθάσει στο σημείο όπου πανικοβλημένοι καταθέτες σχημάτιζαν ουρές έξω από τις ιταλικές τράπεζες όπως το καλοκαίρι του 2015 στην Ελλάδα τότε σίγουρα θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το ευρώ και το ευρωπαϊκό πείραμα.
BBH: Οι 6 εβδομάδες που μπορούν να κλονίσουν τον κόσμο - Στο προσκήνιο, η Ιταλία
Κατά τους πέντε πρώτους μήνες του έτους συνέβησαν πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους επενδυτές.
Ο υπαρξιακός κίνδυνος στη ευρωζώνη φαίνεται ότι ενισχύεται και αντί να προέρχεται από την Ελλάδα, όπως μέχρι πρότινος, η Ιταλία, που είναι πολύ μεγαλύτερη, έρχεται στο προσκήνιο.
Την ίδια στιγμή προβληματισμός υπάρχει και για τις πολιτικές της αμερικανικής κυβέρνησης που αλλάζουν τα πάντα στις εμπορικές σχέσεις των τελευταίων 40 ετών.
«Οι επόμενες τέσσερις εβδομάδες ή λίγο περισσότερο θα δοκιμάσουν τα νεύρα και την πειθαρχία των επενδυτών» επισημαίνεται σε ανάλυση της Brown Broters Harriman όπου παρουσιάζονται τα events των επόμενων έξι εβδομάδων που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Ο Ιούνιος αρχίζει με τρία σημαντικά γεγονότα, εκτός των στοιχείων για την απασχόληση στις ΗΠΑ ή τον δείκτη Caixin PMI της Κίνας.
Πρώτον έληξε η απαλλαγή της ΕΕ, του Καναδά και του Μεξικό.
Αυτό πιθανόν να προκαλέσει κάποια αντίποινα από τον ΠΟΕ και, γενικότερα, να επιδεινώσει τις σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους.
Δεύτερον, οι μετοχές A κατηγορίες της Κίνας συμπεριλήφθηκαν στον δείκτη MSCI των αναδυόμενων αγορών.
Τρίτον, η ψήφος εμπιστοσύνης στην Ισπανία.
Η ακύρωση της Συνόδου ΗΠΑ - Βόρειας Κορέας
Παράλληλα, ο αναλυτής της Brown Broters Harriman αναφέρεται και στην ακύρωση της Συνόδου ΗΠΑ - Βόρειας Κορέας, που δεν αποκλείεται και να πραγματοποιηθεί τελικά.
«Εάν η Βόρεια Κορέα απαλλαγεί από τα πυρηνικά όπλα της, θα ήταν πράγματι ένα αξιοσημείωτο γεγονός» επισημαίνεται στην ανάλυση.
Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία αναμένεται και επιδείνωση των σχέσεων ΗΠΑ - Κίνας, καθώς η αμερικανική κυβέρνηση αναμένει θετικά αποτελέσματα εάν η Κίνα χρησιμοποιήσει την επιρροή της.
Επισημαίνεται ότι στις 15 Ιουνίου, οι ΗΠΑ αναμένεται να δημοσιεύσουν τον κατάλογο των κινεζικών αγαθών (50 δισ. δολάρια), στα οποία θα επιβληθούν νέοι δασμοί.
H EKT θα επικαιροποιήσει τις προβλέψεις της
Οι βραχυπρόθεσμες προβλέψεις για την ανάπτυξη και τον πληθωρισμό ενδέχεται να περιοριστούν, αλλά μετά τα προκαταρκτικά στοιχεία του Μαΐου, ο πληθωρισμός φαίνεται να συμβαδίζει με τις προηγούμενες προβλέψεις.
Ο Draghi πιθανότατα θα έρθει αντιμέτωπος με ερωτήσεις σχετικά με την Ιταλία.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, η ΕΚΤ θα ολοκληρώσει τις αγορές ομολόγων φέτος, ενώ η πρώτη αύξηση των επιτοκίων αναμένεται μετά τα μέσα του 2019.
Η συνεδρίαση της Τράπεζας της Ιαπωνίας στις 15 Ιουνίου
Με την οικονομία να περιορίζεται το πρώτο τρίμηνο του 2017 και τον πληθωρισμό να κινείται προς τη λανθασμένη κατεύθυνση, η Τράπεζα της Ιαπωνίας δεν μπορεί να σκέφτεται την έξοδο από την τρέχουσα νομισματική πολιτική της.
Η συνεδρίαση του ΟΠΕΚ
Στις 22 Ιουνίου αναμένεται η επόμενη συνεδρίαση του ΟΠΕΚ.
«Αποκλείοντας μια νέα κρίση εφοδιασμού, εκτιμούμε ότι η ανάκαμψη των τιμών του πετρελαίου έχει σχεδόν τελειώσει» επισημαίνεται στην ίδια ανάλυση.
Σύνοδος Κορυφής στο τέλος Ιουνίου
Στα τέλη Ιουνίου, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ αναμένεται να εγκρίνει επίσημα τη μεταβατική περίοδο για το Brexit.
Roubini και Rossa: Το πάθημα της Ελλάδος, μάθημα για την Ιταλία, δεν θα φύγει από το ευρώ
Η ανάληψη της εξουσίας από μια ευρωσκεπτική κυβέρνηση της Lega North και του Κινήματος 5 Αστέρων M5S στην Ιταλία έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των επενδυτών αναφέρουν σε άρθρο που συνυπογράφουν ο γνωστός οικονομολόγος Nouriel Roubini και ο ιταλός οικονομολόγος του πανεπιστημίου London School of Economics Brunello Rosa στο Project Syndicate.
Όπως αναφέρουν υπάρχουν ακόμη και φόβοι ότι η Ιταλία θα μπορούσε να προκαλέσει μια ακόμα παγκόσμια οικονομική κρίση, ειδικά εάν μια νέα εκλογική αναμέτρηση θεωρηθεί ως de facto δημοψήφισμα για το ευρώ.
Ακόμη και πριν από τις εκλογές της Ιταλίας τον Μάρτιο του 2018, κατά τις οποίες το λαϊκιστικό Κίνημα Πέντε Αστέρων (M5S) και το ακροδεξιό κόμμα Λέγκα του Βορά που κατέγραψαν συνδυαστικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία, είχαμε προειδοποιήσει, αναφέρουν Rubini και Rossa, ότι η αγορά ήταν πολύ εφησυχασμένη.
Η Ιταλία βρίσκεται τώρα σε κάτι περισσότερο από μια μοναδική πολιτική κρίση.
Πρέπει να αντιμετωπίσει το βασικό εθνικό δίλημμα, εάν θα παραμείνει δεσμευμένη στο ευρώ ή εάν θα προσπαθήσει να ανακτήσει την οικονομική, πολιτική και θεσμική της κυριαρχία.
Οι δύο οικονομολόγοι εκτιμούν ότι η Ιταλία θα συμβιβαστεί και θα παραμείνει στην ευρωζώνη βραχυπρόθεσμα, μόνο για να αποφευχθεί η ζημιά που θα προκαλούσε μια πλήρης ρήξη με τις Βρυξέλλες.
Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, η Ιταλία θα μπορούσε να μπει όλο και περισσότερο στον πειρασμό να εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα.
Από τότε που η Ιταλία επέστρεψε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών το 1996 - μετά την αποχώρησή της από το 1992 - παρέδωσε τη νομισματική κυριαρχία της στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Σε αντάλλαγμα, απολαμβάνει πολύ χαμηλότερο πληθωρισμό και κόστος δανεισμού, με αποτέλεσμα τη δραματική μείωση των τοκοχρεολυσίων που πλήρωνε από το 12% του ΑΕΠ στο 5% για το δημόσιο χρέος της.
Ωστόσο, οι Ιταλοί από καιρό δεν αισθάνονται άνετα την έλλειψη μιας ανεξάρτητης νομισματικής πολιτικής και αυτή η αίσθηση του χαμένου ελέγχου έχει σταδιακά επισκιάσει τα πλεονεκτήματα της ένταξης στο ευρώ.
Η υιοθέτηση του ευρώ είχε τεράστιες επιπτώσεις για τα εκατομμύρια των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στην Ιταλία που κάποτε βασίζονταν στην περιοδική υποτίμηση του νομίσματος για να αντισταθμίσουν τις ανεπάρκειες του ιταλικού οικονομικού συστήματος και να παραμείνουν ανταγωνιστικές.
Οι ανεπάρκειες είναι γνωστές.
Δυσκαμψία στην αγορά εργασίας, χαμηλές δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις στην έρευνα και ανάπτυξη, υψηλά επίπεδα διαφθοράς και φοροδιαφυγής καθώς και δυσλειτουργικό και δαπανηρό νομικό σύστημα και δημόσια γραφειοκρατία.
Ωστόσο, αρκετές γενιές ιταλιών πολιτικών ηγετών ανέφεραν «εξωτερικό περιορισμό» και όχι εγχώρια αναγκαιότητα, όταν προωθούνταν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνταν για την ένταξη της χώρας στο ευρώ, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν επιβληθεί στην Ιταλία.
Η απώλεια της νομισματικής κυριαρχίας σημαίνει ότι υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο αλυσίδες πολιτικής διοίκησης στην Ιταλία.
Από την γερμανική κυβέρνηση, μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ, μέχρι την ιταλική προεδρία, την κυβέρνηση και την Κεντρική Τράπεζα.
Αυτή η «θεσμική» αλυσίδα διοίκησης διασφαλίζει ότι η Ιταλία πληροί τις διεθνείς δεσμεύσεις της και διατηρεί την αυστηρή τήρηση των δημοσιονομικών κανόνων της ΕΕ, ανεξάρτητα από τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις.
Η άλλη αλυσίδα διοίκησης ξεκινά με τον ιταλό πρωθυπουργό και εκτείνεται μέσω των υπουργείων που είναι αρμόδια για τις εσωτερικές υποθέσεις.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι δύο αλυσίδες εντολών ευθυγραμμίζονται.
Αλλά όταν δεν ευθυγραμμίζονται, η σύγκρουση αναπόφευκτα προκύπτει.
Ως εκ τούτου, η κρίση που προέκυψε τώρα, έκαβε χώρα γιατί ο υποψήφιος πρωθυπουργός προσπάθησε να διορίσει τον Ευρωσκεπτικό οικονομολόγο Paolo Savona ως τον επόμενο υπουργό Οικονομικών της Ιταλίας χωρίς προηγουμένως να συμβουλευτεί την άλλη αλυσίδα διοίκησης.
Ο διορισμός αυτός απορρίφθηκε από τον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ας επιστρέψουμε στο ερώτημα εάν η Ιταλία θα επιλέξει τώρα να φύγει από τη στενωπό των Βρυξελλών.
Παρά τα πλεονεκτήματα του ευρώ, η οικονομία της Ιταλίας δεν έχει δει τα οφέλη.
Το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι σήμερα χαμηλότερο από ότι κατά την έναρξη του πειράματος του ευρώ το 1998, ενώ ακόμη και η Ελλάδα κατάφερε να καταγράψει ανάπτυξη παρά την κρίση που την ταλανίζει από το 2009 και μετά.
Κάποιοι εξηγούν αυτή την κακή απόδοση υποστηρίζοντας ότι η ευρωζώνη είναι μια ελλιπής νομισματική ένωση και ότι οι "βασικές" της χώρες όπως η Γερμανία αποστραγγίζουν το εργατικό δυναμικό και τα κεφάλαια από χώρες της "περιφέρειας" όπως η Ιταλία.
Άλλοι μπορεί να αντιταχθούν στο γεγονός ότι οι Ιταλοί απέτυχαν να συμμορφωθούν με τους κανόνες και τα πρότυπα και να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις στις οποίες βασίζεται μια επιτυχημένη νομισματική ένωση.
Αλλά η πραγματική εξήγηση δεν έχει σημασία.
Η επικρατούσα αφήγηση στην Ιταλία έχει καταστήσει το ευρώ υπεύθυνο για την οικονομική κακουχία της χώρας.
Και τα πολιτικά κόμματα που έχουν είτε ανοιχτά είτε σιωπηρά ζητήσει να εγκαταλείψει η Ιταλία την ευρωζώνη κατέχουν σήμερα κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πιθανότατα θα τη διατηρήσουν στις επερχόμενες εκλογές αργότερα εντός του 2018 ή στις αρχές του 2019.
Αν οι Ιταλοί αντιμετώπιζαν την επιλογή να διατηρήσουν ή να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι αρχικά θα αποφάσιζαν να παραμείνουν, λόγω του φόβου ενός bank run στις ιταλικές τράπεζες και της μη εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους του, όπως έζησε η Ελλάδα το 2012-2015.
Αλλά το μακροπρόθεσμο κόστος της παραμονής σε μια λέσχη που κυριαρχείται από εγγενώς αποπληθωριστικούς, γερμανικά υπαγορευμένους κανόνες θα μπορούσε να ωθήσει τους Ιταλούς στην έξοδο.
Η απόφαση αυτή θα μπορούσε να βρεθεί στη μέση μιας άλλης παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, ύφεσης ή ασύμμετρου σοκ που ταυτόχρονα πιέζει πολλές εύθραυστες χώρες από το ευρώ.
Όπως οι Brexiteers του Ηνωμένου Βασιλείου, οι Ιταλοί θα μπορούσαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι έχουν ό, τι χρειάζεται για να επιτύχουν μόνοι τους στην παγκόσμια οικονομία.
Εξάλλου, η Ιταλία διαθέτει ένα μεγάλο βιομηχανικό τομέα που είναι σε θέση να εξάγει σε όλο τον κόσμο και οι εξαγωγικές εταιρίες θα ωφεληθούν από ένα ασθενέστερο νόμισμα.
Οι Ιταλοί ενδέχεται να μπουν στον πειρασμό να σκεφτούν.
Γιατί να μην ξεφύγουμε από το ευρώ, πριν αυτές οι βιομηχανίες καταρρεύσουν ή καταλήξουν σε ξένα χέρια, όπως συμβαίνει ήδη;
Εάν οι Ιταλοί επιλέξουν την αποχώρηση από το ευρώ, οι άμεσες επιπτώσεις θα επιβαρύνουν τους εγχώριους αποταμιευτές, των οποίων οι καταθέσεις αυτομάτως θα μετατραπούν σε υποτιμημένες λιρέτες.
Και το κόστος θα είναι ακόμη μεγαλύτερο εάν μια ιταλική έξοδος προκάλεσε μια άλλη οικονομική κρίση με περιορισμούς κεφαλαιακών ελέγχων.
Αντιμέτωποι με αυτές τις δυνατότητες, οι Ιταλοί - όπως οι Έλληνες το 2015 - ενδέχεται να κάνουν ένα βήμα πίσω και να παραμείνουν στο ευρώ.
Αλλά θα μπορούσαν επίσης να αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιλέξουν την μη συντεταγμένη έξοδο αποο το ευρώ.
Αν και η Ιταλία θα ήταν καλύτερα να παραμείνει στην ευρωζώνη και να αναμορφωθεί αναλόγως, Rubini και Rossa εκτιμούν ότι μια έξοδος θα μπορούσε να γίνει πιο πιθανή με την πάροδο του χρόνου.
Η Ιταλία είναι σαν ένα τρένο του οποίου ο κινητήρας έχει εκτροχιαστεί.
Ίσως να είναι μόνο θέμα χρόνου πριν ξεκινήσουν τα βαγόνια να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι.
Citigroup: Πως οι κυβερνήσεις Ιταλίας, Ισπανίας θα επηρεάσουν τις ισορροπίες στην ΕΕ
Δύο νέες κυβερνήσεις σχηματίστηκαν στην Ευρώπη, καθώς στην Ιταλία ο Πρόεδρος S. Mattarella έδωσε την έγκριση να σχηματίσει κυβέρνηση ο Giuseppe Conte, ενώ και ο ισπανός πρωθυπουργός Rajoy παραδέχθηκε την ήττα στο Κοινοβούλιο και επιβεβαίωσε ότι ο ηγέτης του PSOE, Pedro Sanchez θα τον διαδεχθεί.
Αυτό αναφέρει η Citigroup στην ανάλυση, τονίζοντας ότι η η ύπαρξη κυβέρνησης είναι ένα βήμα προς τα εμπρός για την Ιταλία, επειδή τουλάχιστον κάποιος θα έχει την εξουσία να καθησυχάσει την κατάσταση των αγορών, εάν προκύψει ανάγκη.
Επιπλέον, η συμφωνία με τον Πρόεδρο Mattarella απομακρύνει τον κίνδυνο να βγεί σκόπιμα η Lega / M5S από το ευρώ, κάτι που ποτέ δεν θεώρησε πιθανό, δεδομένου του τεράστιου κόστους και της λαϊκής υποστήριξης του ευρώ.
Το γεγονός ότι οι αναταράξεις της αγοράς είχαν επιβραδυντικό αποτέλεσμα στις ακραίες θέσεις του M5S και του Lega είναι θετικό, κατά την άποψη της Citigroup.
Ωστόσο, το βασικό μεσοπρόθεσμο πρόβλημα παραμένει άλυτο: η κυβερνητική πλατφόρμα διαρθρωτικής και δημοσιονομικής πολιτικής θα μπορούσε να υπονομεύσει τη συνοχή του ευρώ.
Οι αγορές τώρα έχουν ενσωματώσει αυτή την πιθανή απειλή, καθιστώντας την κατάσταση στην Ιταλία σοβαρό κίνδυνο πέραν της ίδιας της Ιταλίας.
Είναι πιθανό να κρατήσει τους οικονομικούς όρους αυστηρότερους για την Ιταλία και ενδεχομένως για την υπόλοιπη ευρωζώνη, επιβαρύνοντας την ανάπτυξη.
Στην Ισπανία τώρα, σύμφωνα με τη Citigroup, εφόσον δεν σημειωθούν περαιτέρω διαταραχές, η Ισπανία θα έχει μια νέα κυβέρνηση σήμερα.
Ο κ. Sanchez θα έχει ακόμα πιο εύθραυστη πλειοψηφία από τον κ. Rajoy, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για αλλαγές πολιτικής και πολύ πιθανές τις πρόωρες εκλογές.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ισπανία δεν αποτελεί απειλή, σε αντίθεση με την Ιταλία, είναι ότι δεν παρουσιάζει σοβαρό κίνδυνο πολιτικής.
Κανένα από τα τέσσερα μεγάλα κόμματα, τα οποία ενδέχεται να εξασφαλίσουν το 90% των ψήφων σε οποιαδήποτε εκλογή, δεν αμφισβητεί σοβαρά την ένταξη της Ισπανίας στην ευρωζώνη.
Η κυβέρνηση ΡΡ του Rajoy έχει πολύ καλή οικονομική ιστορία, οπότε όποιος την κερδίσει στις εκλογές θα αναλάβει σοβαρούς κινδύνους εάν αλλάξει δραστικά την κατεύθυνση.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι ψηφοφόροι στηρίζουν το φιλελεύθερο κόμμα Ciudadanos που προσεγγίζει το οικονομικό πρόγραμμα του Rajoy, αλλά δεν αντιμετωπίζει μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς.
Έτσι, εάν υπάρξουν πρόωρες εκλογές, θα πρέπει να παρακολουθήσουμε προσεκτικά τις πλατφόρμες πολιτικής για να διαπιστώσουμε εάν υπάρχει μια προγραμματική διεισδυτική επίδραση από την Ιταλία.
BofA ML: Η Ιταλία λέει αντίο στο ευρώ; - Δύσκολη η επένδυση στις ιταλικές τράπεζες
Η κακή πολιτική κάνει τις ιταλικές τράπεζες μια δύσκολη επένδυση, παρατηρεί η Bank of America Merrill Lynch στην τελευταία της ανάλυση, με αφορμή τις εξελίξεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης στην Ιταλία.
Ειδικότερα, στην τελευταία 12σέλιδη ανάλυσή της υπό τον τίτλο "Bye bye Euro? Downgrading the banks" (Αντίο ευρώ; Υποβαθμίζοντας τις τράπεζες), που σας παρουσιάζει το bankingnews.gr, η BofA ML θεωρεί απίθανη η προσωρινή κυβέρνηση που μπορεί να σχηματιστεί στην Ιταλία να λάβει την κοινοβουλευτική υποστήριξη. Νέες εκλογές μπορούν να λάβουν χώρα μετά το καλοκαίρι και τα λαϊκιστικά κόμματα θα μπορούσαν να ενώσουν και πάλι τις δυνάμεις τους σε μια μη ρεαλιστική πλατφόρμα οικονομικής χαλάρωσης.
Αυτό οδηγεί την BofA ML να υποβαθμίσει τις σύσταση των ιταλικών τραπεζών, όπως και τις τιμές στόχους τους, λόγω υψηλότερου κόστους ιδίων κεφαλαίων και μείωσης των εκτιμήσεων για τα μεγέθη.
Αναλυτικά οι νέες συστάσεις και τιμές στόχοι:
Τα υψηλότερα spread των ιταλικών ομολόγων άλλωστε μαρτυρούν ότι η πιθανότητα ενός Italexit αναδύεται είτε αυτό είναι επιθυμητό από τους πολιτικούς είτε όχι.
Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να μην είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά τα spread της Ιταλίας έχουν κλιμακωθεί χωρίς (προφανώς) να προκαλέσουν οποιαδήποτε ανησυχία από τους πολιτικούς ηγέτες του M5S-League.
Η εξέλιξη όμως αυτή θα επηρεάσουν την κερδοφορία του ιταλικού τραπεζικού κλάδου, μέσω: i) χαμηλότερων περιθωρίων (υψηλότερο κόστος χρηματοδότησης), ii)
απομόχλευσης, καθώς οι τράπεζες πρέπει να αντισταθμίζουν το κόστος χρηματοδότησης με υψηλότερα περιθώρια δανείων, iii) χαμηλότερων τέλη λόγω της απόδοσης της αγοράς και iv) πιστωτικών ζημιών μετά την εφαρμογή του IFRS9.
Το μετοχικό κεφάλαιο θα πληγεί επίσης, εκτιμά η BofA ML.
Βέβαια, όπως σημειώνουν οι αναλυτές της BofA ML, οι ιταλικές τράπεζες έχουν ικανοποιητικές θέσεις ρευστότητας, αλλά αυτό βασίζεται στις θέσεις τους, διατηρώντας ένα σχετικά μεγάλο τμήμα των μη δεσμευμένων ιταλικών κρατικών ομολόγων στην ονομαστική τους αξία.
Η πρόσβαση στη διατραπεζική αγορά μπορεί επίσης να είναι περιορισμένη και αδύναμη, ενώ ενδέχεται να αντιμετωπίσουν και εκροές καταθέσεων.
Ένας αρνητικός πιστωτικός κύκλος μπορεί να επανεμφανιστεί, εκτιμά η BofA ML.
Άλλωστε, ο πιστωτικός κύκλος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από i) την αύξηση του ΑΕΠ, αλλά και από ii) το επίπεδο του κόστους πιστώσεων.
Προφανώς το i) και το ii) είναι αλληλένδετα, καθώς η συρρίκνωση της πίστωσης θα οδηγούσε σε χαμηλότερη οικονομική ανάπτυξη.
Οι ζημίες πιστωτικού κινδύνου μπορεί να αυξηθούν ως αποτέλεσμα της απομόχλευσης.
Οι πωλήσεις προβληματικών δανείων μπορεί να είναι πιο δύσκολες, εκτροχιάζοντας τα σχέδια για επιθετικές μειώσεις των NPLs.
Εάν αυξηθούν τα ασφάλιστρα της χώρας, ενδεχόμενος αγοραστής θα προσπαθήσει να εξασφαλίσει υψηλότερες αποδόσεις.
Εξίσου, θα ήταν πιο δύσκολο να αξιοποιηθεί η πώλησή τους με τη χρήση κρατικών εγγυήσεων (GACAS).
Έτσι, η BofA ML θεωρεί ότι τα σχέδια πώλησης NPL βρίσκονται σε κίνδυνο.
Διαβάστε επίσης: Morgan Stanley: Για να μπορέσει να υλοποιηθεί το πρόγραμμα των M5S και Lega η Ιταλία χρειάζεται αύξηση ΑΕΠ 7% ετησίως
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών