Η Ευρώπη αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κρίση κρύβοντας τις ανισορροπίες κάτω από ένα μαζικό κύμα ρευστότητας
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα Έχει προαναγγείλει το τέλος του προγράμματος αγοράς περιουσιακών στοιχείων και πιθανή αύξηση των επιτοκίων πριν από το 2019.
Μετά από αγορές άνω των 2 τρισ. ευρώ και πολιτική μηδενικού επιτοκίου, αυτή η αλλαγή έρχεται καθυστερημένα.
Το τεράστιο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης έχει δημιουργήσει πολύ σημαντικές ανισορροπίες και οι κίνδυνοι αντισταθμίζουν τα αμφίβολα οφέλη.
Ο ισολογισμός της ΕΚΤ είναι τώρα περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης.
Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, ωστόσο, δεν προετοίμασαν καθόλου για το τέλος της υπερ-χαλαρής νομισματικής πολιτικής.
Το αντίθετο μάλιστα...
Τα κράτη της Ευρωζώνης συχνά ισχυρίζονται ότι τα ελλείμματα έχουν μειωθεί και οι κίνδυνοι έχουν ελεγχθεί.
Ωστόσο, μια πιο λεπτομερής εξέταση δείχνει ότι ο κύριος όγκος των μειώσεων του ελλείμματος προήλθε από το χαμηλότερο κόστος του χρέους.
Οι κυβερνητικές δαπάνες της Ευρωζώνης υποχώρησαν ελάχιστα, παρά τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση των φορολογικών εσόδων.
Τα διαρθρωτικά ελλείμματα παραμένουν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αμετάβλητα από τα επίπεδα του 2013.
Οι 19 χώρες της ευρωζώνης έσωσαν συνολικά 1,15 τρισ. ευρώ από τόκους από το 2008 λόγω των μειώσεων του επιτοκίου της ΕΚΤ και των παρεμβάσεων της νομισματικής πολιτικής, σύμφωνα με την Handelsblatt.
Μείωση του κόστους στο βωμό των απωλειών των συνταξιούχων και των αποταμιευτών.
Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση της αποταμίευσης και της σταθερότητας του προϋπολογισμού μπορεί γρήγορα να εξαφανιστεί, καθώς οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν τεράστιες διάρκειες κατά την περίοδο 2018-2020 και χάνονται πολύτιμα χρόνια ποσοτικής χαλάρωσης χωρίς την εφαρμογή ισχυρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Η φορολογική επιβάρυνση αυξήθηκε για τις οικογένειες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ οι τρέχουσες δαπάνες των κυβερνήσεων μειώθηκαν ελάχιστα, η ανταγωνιστικότητα παρέμεινε φτωχή και ένα τεράστιο όγκο μη εξυπηρετούμενων δανείων εγείρουν αμφιβολίες για την υγεία του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Οι κύριες οικονομίες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν ομόλογα άνω των 2,1 τρισ. ευρώ σε διάρκειες μεταξύ 2018 και 2021.
Αυτό, που προστίθεται στα χαμηλότερα φορολογικά έσοδα λόγω της επιβράδυνσης και των αυξανόμενων δαπανών από τις λαϊκιστικές απαιτήσεις, δημιουργεί τεράστιο κίνδυνο μιας μεγάλης κρίσης χρέους που καμία κεντρική τράπεζα δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει.
Εν τη απουσία διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η ευρωζώνη αντιμετωπίζει μια στασιμότητα, όπως συνέβη στην Ιαπωνία ή μια ακόμη κρίση χρέους.
Η ΕΚΤ προειδοποίησε το 2014 ότι "πολλές χώρες της ζώνης του ευρώ δεν επωφελήθηκαν από τις ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες πριν από την κρίση για τη δημιουργία ενός δημοσιονομικού αποθέματος για μελλοντικές κρίσεις".
Αυτό συμβαίνει και πάλι, αλλά με πολύ χειρότερο, καθώς το μέσο χρέος προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί σε σχεδόν 90% και οι δημόσιες δαπάνες παραμένουν πάνω από 40% του ΑΕΠ, σε ένα περιβάλλον μάλιστα με μηδενικά επιτόκια και μαζικές αγορές περιουσιακών στοιχείων.
Η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΚΤ δεν διαθέτει εργαλεία για την αντιμετώπιση μιας νέας κρίσης μέσω της προσφοράς χρήματος και των περικοπών των επιτοκίων.
Βασικό ερώτημα είναι που θα ήταν οι αποδόσεις των ομολόγων αν η ΕΚΤ δεν ήταν ο μεγαλύτερος αγοραστής των ομολόγων της Ευρωζώνης;
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα, διότι δεν υπάρχει εμφανής δευτερεύουσα ζήτηση σε αυτά τα επίπεδα.
Σήμερα, το πρόγραμμα της ΕΚΤ είναι περισσότερο από το τριπλάσιο των καθαρών εκδόσεων.
Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ιδέα για το ποια είναι η πραγματική ζήτηση της αγοράς για κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης και ποιες αποδόσεις θα απαιτούσαν οι επενδυτές.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι αποδόσεις θα ήταν μαζικά υψηλότερες.
Το πιθανότερο σενάριο είναι να ήταν τουλάχιστον 120 μονάδες βάσης πάνω από τις τρέχουσες αποδόσεις για να αντανακλούν τις προσδοκίες για τον πληθωρισμό και να προσεγγίσουν τις αποδόσεις κατά την καμπύλη.
Φυσικά, η Ευρωζώνη δεν θα αισθάνεται όλη την αύξηση των αναμενόμενων αποδόσεων.
Στην κορυφή της κρίσης του ευρώ, η μέση απόδοση για χρέος της Ισπανίας ήταν 3,4%, αλλά η επιστροφή των αποδόσεων σε κανονικά επίπεδα θα επηρεάσει πιθανώς την εμπιστοσύνη καθώς το εικονικό αποτέλεσμα του QE εξαφανίζεται και η πραγματικότητα επιστρέφει.
Σε αυτό το περιβάλλον καμία χώρα στην Ευρωζώνη εκτός από τη Γερμανία, ίσως και την Ολλανδία, είναι έτοιμη για το τέλος του QE.
Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν δαπανήσει όλα τα οφέλη του QE σε υψηλότερες τρέχουσες δαπάνες και έχουν διατηρήσει διαρθρωτικά ελλείμματα.
Η συνολική βελτίωση του καθαρού εξόδου από τόκους έχει σπαταληθεί σε υψηλότερες γραφειοκρατικές δαπάνες.
Έτσι, ακόμη και αν η ΕΚΤ αποφασίσει να καθυστερήσει το τέλος του QE, η πραγματικότητα είναι ότι οι κυριότερες αποδόσεις και οι συμβάσεις αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου αυξάνονται.
Όχι μόνο λόγω της ιταλικής κρίσης, αλλά λόγω των αποδεικτικών στοιχείων των ανεπίλυτων ζητημάτων που επανέρχονται στην επιφάνεια της Ευρώπης.
Το χειρότερο σενάριο είναι οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη πιθανότατα θα αποφασίσουν να αυξήσουν τους φόρους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα αυξανόμενα ελλείμματα που προέρχονται από τα στοιχεία της επιβράδυνσης της ευρωζώνης.
Ο συνδυασμός της ήδη σαφούς επιβράδυνσης με υψηλότερες φορολογικές αυξήσεις, επίμονα υψηλές δαπάνες και αυξανόμενα ελλείμματα και επιτόκια μπορεί να είναι μια τέλεια καταιγίδα για την Ευρώπη, η οποία πιθανότατα θα επαναφέρει το φάντασμα της κρίσης.
Η Ευρώπη αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κρίση κρύβοντας τις ανισορροπίες κάτω από ένα μαζικό κύμα ρευστότητας, ενώ οι κυβερνήσεις εγκατέλειψαν όλες τις μεταρρυθμίσεις αφήνοντας τη σωτηρία τους στη νομισματική πολιτική.
Τώρα, η πραγματικότητα είναι πιθανό να δείξει το πρόσωπό της απότομα.
Και καμία από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν είναι έτοιμη, επειδή δεν γνωρίζουν καν την έκταση του προβλήματος.
www.bankingnews.gr
Μετά από αγορές άνω των 2 τρισ. ευρώ και πολιτική μηδενικού επιτοκίου, αυτή η αλλαγή έρχεται καθυστερημένα.
Το τεράστιο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης έχει δημιουργήσει πολύ σημαντικές ανισορροπίες και οι κίνδυνοι αντισταθμίζουν τα αμφίβολα οφέλη.
Ο ισολογισμός της ΕΚΤ είναι τώρα περισσότερο από το 40% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης.
Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, ωστόσο, δεν προετοίμασαν καθόλου για το τέλος της υπερ-χαλαρής νομισματικής πολιτικής.
Το αντίθετο μάλιστα...
Τα κράτη της Ευρωζώνης συχνά ισχυρίζονται ότι τα ελλείμματα έχουν μειωθεί και οι κίνδυνοι έχουν ελεγχθεί.
Ωστόσο, μια πιο λεπτομερής εξέταση δείχνει ότι ο κύριος όγκος των μειώσεων του ελλείμματος προήλθε από το χαμηλότερο κόστος του χρέους.
Οι κυβερνητικές δαπάνες της Ευρωζώνης υποχώρησαν ελάχιστα, παρά τη μείωση της ανεργίας και την αύξηση των φορολογικών εσόδων.
Οι 19 χώρες της ευρωζώνης έσωσαν συνολικά 1,15 τρισ. ευρώ από τόκους από το 2008 λόγω των μειώσεων του επιτοκίου της ΕΚΤ και των παρεμβάσεων της νομισματικής πολιτικής, σύμφωνα με την Handelsblatt.
Μείωση του κόστους στο βωμό των απωλειών των συνταξιούχων και των αποταμιευτών.
Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση της αποταμίευσης και της σταθερότητας του προϋπολογισμού μπορεί γρήγορα να εξαφανιστεί, καθώς οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν τεράστιες διάρκειες κατά την περίοδο 2018-2020 και χάνονται πολύτιμα χρόνια ποσοτικής χαλάρωσης χωρίς την εφαρμογή ισχυρών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.
Η φορολογική επιβάρυνση αυξήθηκε για τις οικογένειες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ οι τρέχουσες δαπάνες των κυβερνήσεων μειώθηκαν ελάχιστα, η ανταγωνιστικότητα παρέμεινε φτωχή και ένα τεράστιο όγκο μη εξυπηρετούμενων δανείων εγείρουν αμφιβολίες για την υγεία του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Οι κύριες οικονομίες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν ομόλογα άνω των 2,1 τρισ. ευρώ σε διάρκειες μεταξύ 2018 και 2021.
Αυτό, που προστίθεται στα χαμηλότερα φορολογικά έσοδα λόγω της επιβράδυνσης και των αυξανόμενων δαπανών από τις λαϊκιστικές απαιτήσεις, δημιουργεί τεράστιο κίνδυνο μιας μεγάλης κρίσης χρέους που καμία κεντρική τράπεζα δεν θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει.
Εν τη απουσία διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η ευρωζώνη αντιμετωπίζει μια στασιμότητα, όπως συνέβη στην Ιαπωνία ή μια ακόμη κρίση χρέους.
Η ΕΚΤ προειδοποίησε το 2014 ότι "πολλές χώρες της ζώνης του ευρώ δεν επωφελήθηκαν από τις ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες πριν από την κρίση για τη δημιουργία ενός δημοσιονομικού αποθέματος για μελλοντικές κρίσεις".
Αυτό συμβαίνει και πάλι, αλλά με πολύ χειρότερο, καθώς το μέσο χρέος προς το ΑΕΠ έχει αυξηθεί σε σχεδόν 90% και οι δημόσιες δαπάνες παραμένουν πάνω από 40% του ΑΕΠ, σε ένα περιβάλλον μάλιστα με μηδενικά επιτόκια και μαζικές αγορές περιουσιακών στοιχείων.
Η πραγματικότητα είναι ότι η ΕΚΤ δεν διαθέτει εργαλεία για την αντιμετώπιση μιας νέας κρίσης μέσω της προσφοράς χρήματος και των περικοπών των επιτοκίων.
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα, διότι δεν υπάρχει εμφανής δευτερεύουσα ζήτηση σε αυτά τα επίπεδα.
Σήμερα, το πρόγραμμα της ΕΚΤ είναι περισσότερο από το τριπλάσιο των καθαρών εκδόσεων.
Αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε ιδέα για το ποια είναι η πραγματική ζήτηση της αγοράς για κρατικά ομόλογα της ευρωζώνης και ποιες αποδόσεις θα απαιτούσαν οι επενδυτές.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι οι αποδόσεις θα ήταν μαζικά υψηλότερες.
Το πιθανότερο σενάριο είναι να ήταν τουλάχιστον 120 μονάδες βάσης πάνω από τις τρέχουσες αποδόσεις για να αντανακλούν τις προσδοκίες για τον πληθωρισμό και να προσεγγίσουν τις αποδόσεις κατά την καμπύλη.
Φυσικά, η Ευρωζώνη δεν θα αισθάνεται όλη την αύξηση των αναμενόμενων αποδόσεων.
Στην κορυφή της κρίσης του ευρώ, η μέση απόδοση για χρέος της Ισπανίας ήταν 3,4%, αλλά η επιστροφή των αποδόσεων σε κανονικά επίπεδα θα επηρεάσει πιθανώς την εμπιστοσύνη καθώς το εικονικό αποτέλεσμα του QE εξαφανίζεται και η πραγματικότητα επιστρέφει.
Σε αυτό το περιβάλλον καμία χώρα στην Ευρωζώνη εκτός από τη Γερμανία, ίσως και την Ολλανδία, είναι έτοιμη για το τέλος του QE.
Οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχουν δαπανήσει όλα τα οφέλη του QE σε υψηλότερες τρέχουσες δαπάνες και έχουν διατηρήσει διαρθρωτικά ελλείμματα.
Η συνολική βελτίωση του καθαρού εξόδου από τόκους έχει σπαταληθεί σε υψηλότερες γραφειοκρατικές δαπάνες.
Έτσι, ακόμη και αν η ΕΚΤ αποφασίσει να καθυστερήσει το τέλος του QE, η πραγματικότητα είναι ότι οι κυριότερες αποδόσεις και οι συμβάσεις αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου αυξάνονται.
Όχι μόνο λόγω της ιταλικής κρίσης, αλλά λόγω των αποδεικτικών στοιχείων των ανεπίλυτων ζητημάτων που επανέρχονται στην επιφάνεια της Ευρώπης.
Το χειρότερο σενάριο είναι οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη πιθανότατα θα αποφασίσουν να αυξήσουν τους φόρους προκειμένου να αντιμετωπίσουν τα αυξανόμενα ελλείμματα που προέρχονται από τα στοιχεία της επιβράδυνσης της ευρωζώνης.
Ο συνδυασμός της ήδη σαφούς επιβράδυνσης με υψηλότερες φορολογικές αυξήσεις, επίμονα υψηλές δαπάνες και αυξανόμενα ελλείμματα και επιτόκια μπορεί να είναι μια τέλεια καταιγίδα για την Ευρώπη, η οποία πιθανότατα θα επαναφέρει το φάντασμα της κρίσης.
Η Ευρώπη αποφάσισε να αντιμετωπίσει την κρίση κρύβοντας τις ανισορροπίες κάτω από ένα μαζικό κύμα ρευστότητας, ενώ οι κυβερνήσεις εγκατέλειψαν όλες τις μεταρρυθμίσεις αφήνοντας τη σωτηρία τους στη νομισματική πολιτική.
Τώρα, η πραγματικότητα είναι πιθανό να δείξει το πρόσωπό της απότομα.
Και καμία από τις κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν είναι έτοιμη, επειδή δεν γνωρίζουν καν την έκταση του προβλήματος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών