Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι να αποκατασταθεί η πίστωση στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας
Καλύτερα αργά παρά ποτέ και κάτι καλύτερο από τίποτα.
Αυτό είναι το συμπέρασμα του Martin Sandbu, σχολιαστή των Financial Times, με αφορμή τις αποφάσεις του Eurogroup για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Όπως αναφέρει ο ίδιος, ο Peter Spiegel, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ειδησεογραφικής κάλυψης των FT για την κρίση στην ευρωζώνη, μας υπενθυμίζει ότι οι εταίροι της ευρωζώνης υποσχέθηκαν την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους το 2012.
Τότε υποσχέθηκαν να μειώσουν το χρέος πολύ κάτω από το σημείο που πρόκειται τώρα να μειωθεί.
Όπως ήταν πάντοτε προβλέψιμο, δεν υπάρχουν καθαρές απομειώσεις του ονομαστικού ποσού του οφειλόμενου χρέους.
Αυτό αποτελεί μια πηγή ενόχλησης με την ελάφρυνση του χρέους στη Γερμανία και σε άλλες χώρες.
Αλλά οι κύριες "περικοπές" δεν ήταν ποτέ απαραίτητες.
Μπορεί κανείς πάντα να σχεδιάσει οικονομικά μια σημαντική ελάφρυνση του χρέους, μεταθέτοντας περαιτέρω τις πληρωμές στο μέλλον.
Αυτό ακριβώς έγινε, ανέφερε ο Sandbu.
Οι ιδιαιτερότητες του πακέτου περιλαμβάνουν μια αρχική δέσμευση για την επέκταση των επίσημων δανείων, καθώς και της περιόδου χάριτος για την καταβολή τόκων, κατά 10 έτη.
Αυτό σημαίνει ότι η μέση διάρκεια του χρέους κυμαίνεται από 32,5 έως 40 έτη και μειώνει σημαντικά τις ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας κατά την επόμενη δεκαετία.
Επιπλέον, μερικά από τα υπόλοιπα χρήματα στο δάνειο διάσωσης θα τοποθετηθούν σταδιακά σε ένα ταμείο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει η Αθήνα για να καλύψει την εξυπηρέτηση του χρέους.
Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα θα πρέπει να αποδεχθεί τη συνεχή παρακολούθηση και να τηρήσει τις δεσμεύσεις της για διαρθρωτικές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις καθώς και τους στόχους δημοσιονομικής πολιτικής.
Το τελευταίο περιλαμβάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2022, και κατά μέσο όρο 2,2% έως το 2060.
Οι αξιολογήσεις αυτής της «ημιεξόδου» τείνουν να επικεντρωθούν σε τρία πράγματα: εάν το χρέος είναι τώρα "βιώσιμο, εάν οι στόχοι του δημοσιονομικού πλεονάσματος είναι πολύ σκληροί και εάν οι ιδιώτες επενδυτές θα ξαναδανείσουν την ελληνική κυβέρνηση.
Και οι τρεις είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Όσον αφορά τη διατηρησιμότητα του χρέους, πρόκειται μόνο για ένα θέμα στο βαθμό που το χρέος πρέπει πραγματικά να καταβληθεί ή να επιστραφεί.
Ήδη το μεγαλύτερο μέρος της σημαντικής εξυπηρέτησης του χρέους είχε ωθηθεί αρκετά μακριά στο μέλλον, ώστε να μην είναι επείγον.
Οι περαιτέρω επεκτάσεις που συμφωνήθηκαν θα έπρεπε να είναι αυτές που εξακολουθούν να αφορούν.
Από μόνος του, ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ είναι μέχρι τώρα ένας σχεδόν άχρηστος αριθμός.
Οι διαμάχες - ιδίως μεταξύ του ΔΝΤ, αφενός, και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, αφετέρου - σχετικά με το εάν το 3,5% (ή το 2,2%) είναι εξωπραγματικό ή αδικαιολόγητα δύσκολο επίσης λείπουν.
Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι η Ελλάδα να έχει το περιθώριο ελιγμών για να πραγματοποιήσει μια αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική στο μέλλον.
Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να ερμηνεύεται γενναιόδωρα ο μακροπρόθεσμος "μέσος" στόχος σε κυκλικά προσαρμοσμένη βάση.
Πρέπει να επιτρέψει σημαντικές μεταβολές σε σχέση με τους οικονομικούς κύκλους, οι οποίοι δεν θα απομακρυνθούν και ενδέχεται να επηρεάσουν περισσότερο την Ελλάδα από άλλες χώρες, δεδομένων των προβληματικών αναμνήσεων των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και των επενδυτών.
Και τέλος, το ίδιο το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος έχει επεκταθεί τόσο πολύ σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε πολύ ανήσυχοι για την αποκατάσταση της πίστωσης αγοράς στην κυβέρνηση.
Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι να αποκατασταθεί η πίστωση στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας.
Αυτό θα προκαλέσει την αποκατάσταση της καταπιεσμένης ανάπτυξης της οικονομίας στο σύνολο των δυνατοτήτων της - και ελπίζουμε ότι η δυναμική ανάπτυξη αυτού του δυναμικού με την πάροδο του χρόνου.
www.bankingnews.gr
Αυτό είναι το συμπέρασμα του Martin Sandbu, σχολιαστή των Financial Times, με αφορμή τις αποφάσεις του Eurogroup για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.
Όπως αναφέρει ο ίδιος, ο Peter Spiegel, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ειδησεογραφικής κάλυψης των FT για την κρίση στην ευρωζώνη, μας υπενθυμίζει ότι οι εταίροι της ευρωζώνης υποσχέθηκαν την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους το 2012.
Τότε υποσχέθηκαν να μειώσουν το χρέος πολύ κάτω από το σημείο που πρόκειται τώρα να μειωθεί.
Όπως ήταν πάντοτε προβλέψιμο, δεν υπάρχουν καθαρές απομειώσεις του ονομαστικού ποσού του οφειλόμενου χρέους.
Αυτό αποτελεί μια πηγή ενόχλησης με την ελάφρυνση του χρέους στη Γερμανία και σε άλλες χώρες.
Αλλά οι κύριες "περικοπές" δεν ήταν ποτέ απαραίτητες.
Μπορεί κανείς πάντα να σχεδιάσει οικονομικά μια σημαντική ελάφρυνση του χρέους, μεταθέτοντας περαιτέρω τις πληρωμές στο μέλλον.
Αυτό ακριβώς έγινε, ανέφερε ο Sandbu.
Οι ιδιαιτερότητες του πακέτου περιλαμβάνουν μια αρχική δέσμευση για την επέκταση των επίσημων δανείων, καθώς και της περιόδου χάριτος για την καταβολή τόκων, κατά 10 έτη.
Αυτό σημαίνει ότι η μέση διάρκεια του χρέους κυμαίνεται από 32,5 έως 40 έτη και μειώνει σημαντικά τις ανάγκες χρηματοδότησης της Ελλάδας κατά την επόμενη δεκαετία.
Επιπλέον, μερικά από τα υπόλοιπα χρήματα στο δάνειο διάσωσης θα τοποθετηθούν σταδιακά σε ένα ταμείο το οποίο μπορεί να χρησιμοποιήσει η Αθήνα για να καλύψει την εξυπηρέτηση του χρέους.
Σε αντάλλαγμα, η Ελλάδα θα πρέπει να αποδεχθεί τη συνεχή παρακολούθηση και να τηρήσει τις δεσμεύσεις της για διαρθρωτικές και θεσμικές μεταρρυθμίσεις καθώς και τους στόχους δημοσιονομικής πολιτικής.
Το τελευταίο περιλαμβάνει ένα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% μέχρι το 2022, και κατά μέσο όρο 2,2% έως το 2060.
Οι αξιολογήσεις αυτής της «ημιεξόδου» τείνουν να επικεντρωθούν σε τρία πράγματα: εάν το χρέος είναι τώρα "βιώσιμο, εάν οι στόχοι του δημοσιονομικού πλεονάσματος είναι πολύ σκληροί και εάν οι ιδιώτες επενδυτές θα ξαναδανείσουν την ελληνική κυβέρνηση.
Και οι τρεις είναι δευτερεύουσας σημασίας.
Όσον αφορά τη διατηρησιμότητα του χρέους, πρόκειται μόνο για ένα θέμα στο βαθμό που το χρέος πρέπει πραγματικά να καταβληθεί ή να επιστραφεί.
Ήδη το μεγαλύτερο μέρος της σημαντικής εξυπηρέτησης του χρέους είχε ωθηθεί αρκετά μακριά στο μέλλον, ώστε να μην είναι επείγον.
Οι περαιτέρω επεκτάσεις που συμφωνήθηκαν θα έπρεπε να είναι αυτές που εξακολουθούν να αφορούν.
Από μόνος του, ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ είναι μέχρι τώρα ένας σχεδόν άχρηστος αριθμός.
Οι διαμάχες - ιδίως μεταξύ του ΔΝΤ, αφενός, και των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, αφετέρου - σχετικά με το εάν το 3,5% (ή το 2,2%) είναι εξωπραγματικό ή αδικαιολόγητα δύσκολο επίσης λείπουν.
Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι η Ελλάδα να έχει το περιθώριο ελιγμών για να πραγματοποιήσει μια αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική στο μέλλον.
Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να ερμηνεύεται γενναιόδωρα ο μακροπρόθεσμος "μέσος" στόχος σε κυκλικά προσαρμοσμένη βάση.
Πρέπει να επιτρέψει σημαντικές μεταβολές σε σχέση με τους οικονομικούς κύκλους, οι οποίοι δεν θα απομακρυνθούν και ενδέχεται να επηρεάσουν περισσότερο την Ελλάδα από άλλες χώρες, δεδομένων των προβληματικών αναμνήσεων των νοικοκυριών, των επιχειρήσεων και των επενδυτών.
Και τέλος, το ίδιο το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος έχει επεκταθεί τόσο πολύ σημαίνει ότι δεν πρέπει να είμαστε πολύ ανήσυχοι για την αποκατάσταση της πίστωσης αγοράς στην κυβέρνηση.
Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι να αποκατασταθεί η πίστωση στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδας.
Αυτό θα προκαλέσει την αποκατάσταση της καταπιεσμένης ανάπτυξης της οικονομίας στο σύνολο των δυνατοτήτων της - και ελπίζουμε ότι η δυναμική ανάπτυξη αυτού του δυναμικού με την πάροδο του χρόνου.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών