Μπαμπέτ Γαβριηλίδη (Interamerican): Η ασφάλιση είναι μια καταπληκτική ευελιξία επιλογής

Ήμουν εντυπωσιασμένη από την Μπαμπέτ πριν ακόμη τη συναντήσω, καθώς ενημερώθηκα αρμοδίως για τις επιδόσεις της: χαρτοφυλάκιο πάνω από 1,5 εκ. ευρώ, δείκτης διατηρησιμότητας που αγγίζει το 100% και συνεχείς βραβεύσεις τόσο στον κλάδο ζωής όσο και στον κλάδο γενικών ασφαλίσεων, από το ξεκίνημα της καριέρας της το 1990 μέχρι και σήμερα.
Η τηλεφωνική μας επικοινωνία, για να κλείσουμε το ραντεβού της συνέντευξης, μου έδωσε τις πρώτες πινελιές από το πορτραίτο της: ευγενής, πνευματώδης, αλλά και αντικομφορμίστρια («τι εννοείς να ντυθώ και να βαφτώ για τη φωτογράφιση; εγώ με το τζην μου κυκλοφορώ και ένα t-shirt, θέλω να νιώθω άνετα»).
Στη διάρκεια της συνάντησής μας, είχα τη δυνατότητα να απολαύσω την προσωπικότητα αυτής της μοναδικής γυναίκας να ξεδιπλώνεται. Ναι, ήταν αμακιγιάριστη, φορούσε τζην και t-shirt, αλλά ήταν υπέρκομψη.
Αιχμηρή, αυστηρή, λάτρης των κανόνων, αλλά παράλληλα πνεύμα ελεύθερο και ανατρεπτικό.
Μιλούσε έντονα, με πολλές χειρονομίες και γκριμάτσες, κοιτώντας με συνεχώς στα μάτια, πότε αγριεύοντας (όταν μιλούσε για τα κακώς κείμενα της χώρας και της αγοράς μας), πότε χαμογελώντας γλυκά και αφοπλιστικά (όταν μιλούσε για τα εγγόνια της, που λατρεύει) και την περισσότερη ώρα ξεχειλίζοντας από πάθος, καθώς μιλούσε για τη δουλειά της, που τη γεμίζει, την κάνει ευτυχισμένη και όλα αυτά τα χρόνια δεν την έχει κουράσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο... κυρίως όμως μιλούσε με πάθος για αυτήν την «καταπληκτική ευελιξία επιλογής οικονομικού προγραμματισμού», για την ιδιωτική ασφάλιση, της οποίας είναι δηλωμένη φανατική οπαδός από νεαρότατη ηλικία και συνεχίζει να την υπηρετεί με πλήρη αφοσίωση και αμείωτο ενθουσιασμό.

Πέπη Μοίραλη

Πώς ξεκίνησε η επαφή σου με το χώρο της ιδιωτικής ασφάλισης;

Κατ’ αρχάς υπήρξα ασφαλισμένη από νεαρότατη ηλικία, στα 22 μου, από καθαρά δική μου επιλογή.
Τότε ήταν ασύνηθες κάποιος να καλεί έναν ασφαλιστή με δική του πρωτοβουλία.
Το προϊόν που θεωρούσα τότε το πλέον ενδιαφέρον ήταν η ασφάλεια ζωής.
Και συνεχίζω να θεωρώ ότι είναι το πλέον ενδιαφέρον, για ανθρώπους που έχουν κάποιες υποχρεώσεις ή έστω αισθάνονται ότι έχουν. Εμένα επιλογή μου ήταν να έχω υποχρεώσεις από πολύ νωρίς.
Σκεπτόμουν λοιπόν ότι η ασφάλιση αποτελεί μία καταπληκτική ευελιξία επιλογής οικονομικού προγραμματισμού. Μου συμβαίνει μία κακοτυχία και έχω την ευελιξία να κινηθώ όπως επιθυμώ. Δεν μου επιβάλλει κάποιος ατάλαντος, ανίκανος, αποτυχημένος τις επιλογές του.
Παράδειγμα: πώς είναι δυνατόν εγώ, ένας άνθρωπος σκεπτόμενος, να εμπιστευτώ ένα σύστημα υγείας που τεκμηριωμένα δεν είναι επιτυχημένο; Άρα για τη ζωή μου ποιος θα αποφασίσει;
Ποιος θα επιλέξει; Ο λόγος λοιπόν που ασφαλίστηκα ήταν γιατί θεωρούσα πως ήταν ό,τι πιο έξυπνο μπορούσα να κάνω.

Και πώς αποφάσισες να γίνεις ασφαλίστρια;

Όταν αποφάσισα να εργαστώ, ενώ είχα οικογενειακή επιχείρηση στην οποία μπορούσα να απασχοληθώ, επέλεξα να γίνω ασφαλίστρια.
Αφ’ ενός γιατί, όπως σου είπα, πίστευα πολύ στον θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης και εφ’ ετέρου γιατί ήθελα ένα επάγγελμα που να μου παρέχει ευελιξία κινήσεων.
Δεν ήθελα να έχω εξαρτημένη σχέση εργασίας, δεν ήθελα συγκεκριμένο ωράριο. Επιδίωξη μου ήταν να μπορώ να εργάζομαι όσο ήθελα εγώ.
Ξεκίνησα λοιπόν την αναζήτησή μου, προκειμένου να επιλέξω την εταιρία με την οποία θα συνεργαζόμουν. Στην πρώτη εταιρία - αυτή στην οποία ήμουν ασφαλισμένη - το ραντεβού που είχα με τον διευθυντή ήταν πλήρως αποτυχημένο...
Άρχισε να μου περιγράφει πόσο εύκολα θα κέρδιζα πολλά χρήματα... Εγώ πάλι, ως άνθρωπος είμαι καλοπροαίρετα καχύποπτη, οπότε μόλις βγήκα από το κτήριο πέταξα τα διαφημιστικά έντυπα της εταιρίας στον κάλαθο των αχρήστων.
Στην επιστροφή για το σπίτι μου, είδα μια ταμπέλα της Interamerican και αποφάσισα να δοκιμάσω και εκεί.
Ο άνθρωπος που συνάντησα, στενός μου συνεργάτης αργότερα, μου μίλησε με σοβαρότητα, με αξιολόγησε σωστά, δεν μου είπε αστειότητες του τύπου «θα βγάλεις λεφτά σε δύο μήνες». Ήταν Μάρτιος του 1989 και συμφωνήσαμε να επιστρέψω τον Σεπτέμβριο για να παρακολουθήσω τα εκπαιδευτικά σεμινάρια της εταιρίας.
Έτσι και έγινε. Δε μετάνιωσα ποτέ για την επιλογή μου. Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη στον επαγγελματικό μου χώρο.
Επέλεξα αυτό που αγαπούσα, νιώθω ότι βρίσκομαι στο δεύτερο σπίτι μου. Και είμαι άνθρωπος με οικογένεια και με πολλά ενδιαφέροντα, οπότε η επιλογή μου είναι απολύτως συνειδητή.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως όλο αυτό το διάστημα συνεργάζομαι άριστα με τα στελέχη της εταιρίας και δεν έχω αισθανθεί άσχημα στον επαγγελματικό μου χώρο ούτε μία στιγμή. Κάποιοι θα πουν πως αυτό είναι θέμα τύχης. Εγώ όχι.
Γιατί θεωρώ ότι τις συνεργασίες τις επιλέγουμε, σε όλα τα επίπεδα. Επιλέγουμε να συνεργαστούμε με ανθρώπους που μας εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Αυτό λοιπόν έκανα ανέκαθεν, γιατί πιστεύω ακράδαντα πως τα πάντα είναι αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς. Μόνη μου δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα.
Είναι η εταιρία από πίσω μου, η οποία ανταποκρίνεται πλήρως, γιατί κι εγώ με την σειρά μου ενεργώ απαράβατα βάσει κανόνων. Πολλές φορές έχω κατηγορηθεί ότι είμαι υπέρ το δέον αναλυτική.
Αλλά αν δεν είσαι αναλυτικός δεν γίνεται τίποτα. Η ασφάλιση είναι μόνο κανόνες, απλοί κανόνες, ευκολονόητοι, που άπτονται της κοινής λογικής.
Αυτήν τη λογική πρέπει να είσαι σε θέση να τη μεταδώσεις στον άνθρωπο με τον οποίο συνεργάζεσαι. Σκέφτομαι ότι εγώ είμαι η εταιρία και η εταιρία είμαι εγώ. Δεν υπάρχει αντιπαλότητα μεταξύ μας.
Εστιάζω στο να αξιοποιήσω αυτά που μπορεί να δώσει η εταιρία, τόσο σε μένα όσο και στους πελάτες μου, για τους οποίους πάντα φροντίζω να έχουν αυτό που τους αρμόζει και στο σωστό κόστος και σε αυτό δε θα επιτρέψω να επέμβει ποτέ κανένας.

Ποια ήταν η εικόνα του ασφαλιστή τότε; Τι έχει αλλάξει; Τι πρέπει να αλλάξει;

Στην Ελλάδα εκείνη την εποχή ο ασφαλιστής δεν είχε καθόλου prestige. Τα κριτήρια επιλογής των ασφαλιστικών εταιριών ήταν συνήθως «αρκετά» ελαστικά. Συχνά άκουγες την έκφραση «έκανα χάρη στον τάδε και ασφαλίστηκα». Ωστόσο το επάγγελμά μας έχει εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις. Για να γίνει κάποιος ασφαλιστής, πρέπει να πληροί σοβαρές προϋποθέσεις. Πρέπει να έχει μία minimum μόρφωση. Αν δεν την έχει, να την αποκτήσει με τη σωστή εκπαίδευση.
Πρέπει να έχει υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, να ξέρει να διαβάζει, να αφουγκράζεται τον πελάτη του, να παρέχει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου.
Στις μέρες μας, αν έχεις πίστη στο θεσμό, πρέπει να έχεις μία σχετική οικονομική άνεση για να επενδύσεις στη δουλειά σου τουλάχιστον για έναν χρόνο, μέχρι να μπορέσεις να ενταχθείς ώστε να έχεις ένα ικανοποιητικό εισόδημα από αυτήν. Αλλά βέβαια sky is the limit. Όσο εργάζεσαι, όσο προσπαθείς, κανείς δεν σου βάζει όριο στο τι μπορείς να καταφέρεις, γιατί είσαι ελεύθερος επαγγελματίας.
Πρέπει να αλλάξει εντελώς το image του ασφαλιστή. Η ασφάλιση δεν είναι πώληση, είναι κάτι πολύ παραπάνω. Ασχολούμεθα με τις κακοτυχίες των ανθρώπων: κακοήθειες, εγκεφαλικά, τροχαία και γενικώς σοβαρά θέματα υγείας και όχι μόνον! Είναι πώληση το να υποστηρίξεις σωστά μία οικογένεια που αντιμετωπίζει που πλήττεται από τόσο σοβαρά θέματα; Από τι ανατρέπεται η ηρεμία και η ευτυχία σε μία οικογένεια; Από κακοτυχία.
Κι εμείς στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους στις στιγμές της κακοτυχίας τους. Εγώ εύχομαι πάντα στους ανθρώπους που συνεργάζομαι, στους πελάτες μου, να είναι πεταμένα τα λεφτά που θα δώσουν για να ασφαλιστούν.
Να μην χρειαστεί να τα αξιοποιήσουν ποτέ. Απλά τους παρέχω μία ευελιξία επιλογής, τους βοηθώ να κάνουν έναν σωστό οικονομικό προγραμματισμό.

Ναι, αλλά πολλοί σκέφτονται γιατί να στερηθώ τώρα την καλοπέραση, για να καλύψω κάτι που μπορεί να μη μου συμβεί και ποτέ;

Μα η ασφάλεια είναι η καλοπέραση, όχι τα άλλα. Η ασφάλεια σου επιτρέπει να καλοπεράσεις. Στατιστικά ποιος ασφαλισμένος δε θα πληρωθεί ποτέ; Μόνο αυτός που θα διακόψει το συμβόλαιό του.
Είναι δυνατόν μέσα σε μια οικογένεια να μη συμβεί ποτέ τίποτα σε κανέναν; Πόσοι είναι αυτοί που πεθαίνουν στα 92 τους στο κρεβάτι τους; Στους 1000 ο ένας. Α
κριβώς όπως πληρώνεις τη ΔΕΗ για να έχεις φως, η ασφάλιση θα πρέπει να είναι ένα πάγιο έξοδο για μια οικογένεια - το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου - κι εμείς έχουμε την υποχρέωση να μεταδώσουμε αυτή την αντίληψη.
Είναι πάρα πολύ σύνθετη η δουλειά μας, πάρα πολύ δύσκολη. Πρέπει να διαβάζεις πίσω από τα γραμμένα, από τους όρους, πρέπει να εξηγείς, πρέπει να σκέπτεσαι, πρέπει να βρίσκεσαι σε διαρκή εγρήγορση, πρέπει να είσαι πολύ σαφής, απαιτείται μεγάλη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Γιατί, τι περιμένει ο άνθρωπος που συνεργάζεται μαζί σου; Περιμένει όταν σηκώσεις το τηλέφωνο, να είσαι σε θέση να τον ηρεμήσεις και να τον καθοδηγήσεις.
Τρεις τέσσερις κουβέντες, όχι φλυαρίες.
Δυστυχώς μεγάλος αριθμός συναδέλφων δεν επέλεξε εν πλήρη γνώσει αυτή τη δουλειά, αλλά εισήλθε στον ασφαλιστικό κλάδο γοητευμένος από φρούδες υποσχέσεις για εύκολο πλουτισμό. Κάτι βέβαια που δεν ίσχυε ποτέ, ούτε καν το ’90.
Σκέψου ότι υπάρχουν ασφαλιστές που δεν είναι ασφαλισμένοι οι ίδιοι! Πώς λοιπόν να μεταδώσεις την πίστη σου στον άνθρωπο που κάθεται δίπλα σου, αν δεν πιστεύεις εσύ ο ίδιος στην αξία του θεσμού της ιδιωτικής ασφάλισης;

Ανέφερες νωρίτερα πως είσαι λάτρης της κλασικής ασφάλειας ζωής...

Όντως, για μένα η σοβαρότερη ασφάλιση για ανθρώπους που έχουν υποχρεώσεις είναι η ασφάλεια ζωής. Θα ήθελα να έχουμε όλοι ασφάλεια ζωής και έχω αγωνιστεί γι’ αυτό. Βέβαια οι άνθρωποι που συνεργάζομαι - γιατί αποφεύγω τον όρο «πελάτες μου» - οι άνθρωποι που με έχουν εμπιστευτεί, επιλέγουν μόνοι τους τη σύνθεση του συμβολαίου τους.
Δεν επιλέγω εγώ. Εγώ απλά επισημαίνω, ενημερώνω για όλες τις δυνατότητες που έχουν στη διάθεσή τους. Αυτός ήταν ο στόχος μου ανέκαθεν. Το επιτυχημένο συμβόλαιο είναι αυτό που είναι στα μέτρα του κάθε ενδιαφερόμενου.
Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας δεν αρέσκεται στην έννοια της ασφάλειας ζωής. Δεν είναι κάτι που τον απασχολεί, το τι θα συμβεί όταν εκείνος φύγει από τη ζωή. Επίσης δεν αγγίζουν καθόλου τους Έλληνες καλύψεις όπως π.χ. οι ανικανότητες. Δεν είναι στις προτεραιότητές μας το long term planning. Όλοι έχουν την αφέλεια να μη φαντάζονται ότι μπορεί να συμβεί σε κείνους μια ανικανότητα από ατύχημα ή από ασθένεια. Το κόστος της αποκατάστασης στην Ελλάδα δεν καλύπτεται καθόλου από τους ανάλγητους φορείς.
Φαντάσου λοιπόν να είσαι ανάπηρος και να παρακαλάς, να υφίστασαι αλαζονικές συμπεριφορές από ημιμορφωμένους ανθρώπους, που αποτελούν τις αρμόδιες για την τύχη σου επιτροπές. Στην Ελλάδα ευνοούνται οι τυφλοί που βλέπουν!
Είναι μία πάμφθηνη κάλυψη, αλλά δυστυχώς στους 100 ασφαλισμένους είναι ζήτημα αν ο ένας είναι καλυμμένος με ένα μικρό ποσοστό ανικανότητας. Εμένα με ενδιαφέρει ως ασφαλιστή, το επισημαίνω, το σχολιάζω, αλλά λίγοι άνθρωποι τελικώς το επιλέγουν. Τα αντίστοιχα ισχύουν και με την ασφάλιση κατοικίας: το κόστος είναι εξαιρετικά χαμηλό, αλλά λίγοι την επιλέγουν.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω από τη φορολογία μου το σπίτι που έχει χτίσει ο άλλος μέσα στο δάσος και απαιτεί από την κυβέρνηση να τον αποζημιώσει σε περίπτωση πυρκαγιάς; Ως λαός έχουμε μάθει να αποποιούμεθα των ευθυνών μας.

Βέβαια προϊόντα χαμηλού κόστους μεταφράζονται και σε χαμηλές προμήθειες...

Ό,τι έχει να κάνει με την ασφάλεια το υπηρετώ με πάθος. Άρα όταν συνομιλώ με έναν ενδιαφερόμενο, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναφερθώ σε όλες τις πιθανές καλύψεις που μπορώ να του προσφέρω, σε όλους τους κλάδους. Τη στιγμή που συνδιαλέγομαι μαζί σου, αν αξιολογήσω ότι σου αρμόζει το Χ προϊόν και μπορείς να το έχεις στο Ψ κόστος, δεν με απασχολεί τι κέρδος θα βγάλω ή αν θα πιάσω τον όποιο στόχο. Ένας top επαγγελματίας δε σκέπτεται ποτέ την ώρα που εργάζεται τι χρήματα θα κερδίσει. Ούτε μία φορά εδώ και 30 χρόνια δεν έχω σκεφτεί τι κέρδος θα έχω από τη δουλειά μου. Τις αμοιβές μου τις προσέχω βέβαια. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
 Όσο χρόνο θα αφιερώσω στον άνθρωπο που μου δίνει 300 ευρώ το χρόνο, τον ίδιο θα αφιερώσω και σε αυτόν που μου δίνει 3.000. Με τον ίδιο σεβασμό.

Πόσο πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει η κρίση τη δουλειά σου; Τα περιορισμένα εισοδήματα λειτουργούν αποτρεπτικά;

Η ασφάλιση δεν έχει να κάνει με τα εισοδήματα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ χαμηλά εισοδήματα κι όμως πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους. Είναι τόσο σημαντικό γι’ αυτούς να έχουν ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο για την προστασία τους, που επιλέγουν αυτό που είναι στα μέτρα τους και πληρώνουν το ασφάλιστρό τους.
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι κάποιος δεν μπορεί να πληρώσει για την ασφάλισή του, αλλά αγοράζει ένα πακέτο τσιγάρα την ημέρα, που κοστίζει 4,5 ευρώ, και έναν καφέ την ημέρα, που κοστίζει 1,5 ευρώ.
Άρα δεν δέχομαι και ότι αιτιολογούνται τα χαμηλά ποσοστά ασφάλισης από τα μειωμένα εισοδήματα. Ούτε πιστεύω πως οι μειώσεις των ασφαλίστρων είναι η λύση. Τα ασφαλιστικά προϊόντα πρέπει να είναι ποιοτικά.
Μόνο τιμή δεν είναι η ασφάλιση. Ο σωστός ασφαλιστής πάντα μπορεί να βρει το σωστό ασφάλιστρο για τους ανθρώπους που συνεργάζεται. Πάντα.
Εγώ αισθάνομαι απέραντο σεβασμό στον κόπο που κάνουν οι πελάτες μου να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, να πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους, ακόμη και μέσα στην κρίση. Πολλές φορές υπερβαίνουν των δυνατοτήτων τους.
Νιώθω λοιπόν υπεύθυνη απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί, εγώ δε θα είχα καταφέρει τίποτα.
Με εμπιστεύτηκαν και στόχος μου είναι να μην προδώσω ποτέ την εμπιστοσύνη τους. (μου δείχνει μια σειρά από ευχαριστήριες κάρτες που της έχουν στείλει πελάτες της) Αυτά είναι για μένα πολύ πιο σημαντικά από τα βραβεία που έχω πάρει.

Έχεις μία τεράστια συλλογή από βραβεία και διακρίσεις. Θα ήθελα όμως να σταθώ στο γεγονός ότι ήσουν η πρώτη ασφαλιστική σύμβουλος της Interamerican που τιμήθηκε με το βραβείο Ταμπουρά το 2009.

Το βραβείο Ταμπουρά ήταν μια εξαιρετική τιμή για μένα. Ήταν η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου. Είχε μόλις θεσπιστεί και ήμουν η πρώτη που της απονεμήθηκε.
Είναι ένα βραβείο για το ήθος, τη διατηρησιμότητα και την ποιότητα της δουλειάς μας. Παράλληλα ο Αλέξανδρος Ταμπουράς ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που πραγματικά με συγκίνησε και με ενέπνευσε.

Δεν έχεις θελήσει ποτέ να ασχοληθείς με το management;

Όχι, ποτέ. Κάνω μια δουλειά που αγαπώ και παράλληλα μου αποφέρει πολύ ικανοποιητικές αποδοχές. Management σημαίνει ότι φτιάχνεις μια ομάδα, ότι είσαι υπεύθυνος για τα μέλη της και «πληρώνεσαι» από τα μέλη της.
Δεν θεωρώ ότι οι προϋποθέσεις είναι κατάλληλες – βάσει των δικών μου προδιαγραφών – ώστε να έχω την ίδια επιτυχία και σε αυτόν τον τομέα. Έχω «φτιάξει» ασφαλιστές χωρίς να πάρω ποτέ bonus ή υπερπρομήθειες.
Τους έχω φτιάξει γιατί μου άρεσαν ως προσωπικότητες και θεώρησα ότι τους ταιριάζει πολύ αυτή η καριέρα. Όταν βέβαια τους πλησίασα, ήμουν ξεκάθαρη από την αρχή: κύριοι, αν θέλετε να βγάλετε χρήματα, πρέπει να ξεπατωθείτε στη δουλειά. Το επάγγελμα αυτό θέλει follow up, θέλει διάβασμα, θέλει συνέπεια, ήθος, θέλει... θέλει... και τι δε θέλει.
Αν τα μέλη της ομάδας μου δεν συμμορφώνονταν στις απαιτήσεις μου... θα γκρέμιζα το μαγαζί (γελάει)!
Επιπλέον, για να κάνεις στρατολόγηση και εκπαίδευση όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, χρειάζονται πολλά χρήματα και παράλληλα πολύ αυστηρά κριτήρια στην επιλογή των σωστών συνεργατών.
Πιστεύω ότι πρέπει η έμφαση να δοθεί στη σωστή εκπαίδευση, που θα καλλιεργήσει στους ασφαλιστές την ποιότητα παρουσίας, που για μένα είναι καθοριστική.
Επίσης θα πρέπει να ξεπεραστούν πια τα κλισέ της δεκαετίας του πενήντα που ακούγονται ακόμη και σε διεθνή εκπαιδευτικά συνέδρια. Χρειαζόμαστε ανθρώπους πρωτοπόρους που να μπορούν να μας εμπνεύσουν, να μας καθηλώσουν, να μας αλλάξουν τη ζωή!

Μετά από 28 χρόνια εξαιρετικά πετυχημένης παρουσίας σ’ αυτό το επάγγελμα, τι οραματίζεσαι για το αύριο;

Κατ’ αρχάς δεν με έχει κουράσει αυτό που κάνω ούτε για ένα δευτερόλεπτο! Στα χρόνια που έρχονται θέλω να γίνω ακόμη πιο δημιουργική, να προσφέρω όσα μπορώ στους γύρω μου.
Είναι μεγάλη χαρά για μένα το να μπορέσω να τους μεταδώσω κάτι από τις γνώσεις μου, από το κέφι μου, από την πίστη μου ότι αυτό το προϊόν που λέγεται ασφάλεια είναι κάτι που, όχι απλά είναι απαραίτητο, αλλά ένα από τα πιο σημαντικά πάγια έξοδα μιας οικογένειας. Αυτή την άποψη δεν μπορεί να μου την αλλάξει κανείς και δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά μου.
Δεν έχει να κάνει με το ότι εγώ απασχολούμαι επαγγελματικά σε αυτόν τον κλάδο. Μιλώ ως ασφαλισμένη.
Άλλωστε και σ’ αυτή μας τη συζήτηση πιο πολύ έχω μεταφέρει τα συναισθήματά μου και το τι εγώ έχω εισπράξει ως ασφαλισμένη από αυτόν τον θεσμό εδώ και τόσα πολλά χρόνια...

www.bankingnews.gr