Strategic Culture Foundation: Αυτοκρατορίες σύρονται σε πολέμους για να υπερασπιστούν μικρές χώρες και στο τέλος καταστρέφονται
Η εμμονή του ΝΑΤΟ να προσχωρήσουν στη συμμαχία όσο το δυνατόν περισσότερες μικρές, ασταθείς και ενδεχομένως εξτρεμιστικές χώρες από την Ανατολική Ευρώπη καθιστά έναν παγκόσμιο πόλεμο αναπόφευκτο, αναφέρει σε ανάλυσή του το Strategic Culture Foundation.
Ο λόγος για αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλός ή σαφής.
Οι μικρές χώρες ξεκινούν τους παγκόσμιους πολέμους και καταστρέφουν τις αυτοκρατορίες και τα μεγάλα έθνη που πηγαίνουν στον πόλεμο για να τις υπερασπιστούν.
Το Βέλγιο καταδίκασε την Αγγλία και η Σερβία καταδίκασε τη Ρωσία το 1914.
Η ρωσική αυτοκρατορία, το μεγαλύτερο έθνος στον κόσμο από γεωγραφικής έκτασης και η τρίτη μεγαλύτερη μετά τη βρετανική αυτοκρατορία και την Κίνα από την άποψη του πληθυσμού τότε, εισήλθε στον πόλεμο για να υπερασπιστεί τη Σερβία από την εισβολή Αυστρίας-Ουγγαρίας.
Αυτή ήταν μια θεαματικά περιττή και καταστροφική απόφαση.
Ο Κόμης Witte, ο μεγάλος παλαιότερος πολιτικός της τσαρικής αριστοκρατίας, ήταν εντελώς αντίθετος.
Αντίθετος ήταν και ο διαβόητος, Gregory Rasputin.
Προσπάθησε να μεταπείσει τον Τσάρο Nikolai II 'να μην πάρει την μοιραία απόφαση.
Η Ρωσία στην πραγματικότητα δεν όφειλε στη Σερβία τίποτα πέρα από ένα γενικό αίσθημα αλληλεγγύης για έναν σλαβικό έθνος.
Η στάση της σερβικής κυβέρνησης απέναντι στη Ρωσία ήταν πολύ διαφορετική.
Ήταν αποφασισμένη να «τραβήξει» τη Ρωσία σε πόλεμο πλήρους κλίμακας με την Αυστρία-Ουγγαρία με στόχο να καταστραφεί η ρωσική αυτοκρατορία. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι οποιοσδήποτε από τη σερβική κυβέρνηση εξέφρασε οποιαδήποτε ανησυχία ή λύπη στη συνέχεια για τους 3,4 εκατομμύρια νεκρούς ρώσους στον πόλεμο, για να μην αναφέρουμε τα πολλά εκατομμύρια που σκοτώθηκαν στο ρωσικό εμφύλιο πόλεμο.
Πράγματι, η Σερβία, με σύγχρονους όρους, ήταν ένα κράτος – τρομοκράτης το 1914.
Η Σερβική αντικατασκοπεία χρηματοδότησε, οργάνωσε και έπλασε την τρομοκρατική ομάδα Black Hand που σκότωσε τον Αρχιδούκα Franz Ferdinand, τον κληρονόμο του αυτοκρατορικού θρόνου της Αυστρο -Ουγγαρίας.
Η είσοδος της Βρετανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ακόμη πιο περιττή από αυτή της Ρωσίας.
Η Βρετανία δεν είχε καμία δέσμευση να πάει σε βοήθεια της Γαλλίας αλλά είχε μια συνθήκη που εγγυόταν την ασφάλεια του μικροσκοπικού Βελγίου. Ωστόσο, η συνθήκη του Λονδίνου του 1839 ήταν πλέον 75 ετών - ακόμη και μεγαλύτερη σε διάρκεια από τη συμμαχία του ΝΑΤΟ είναι σήμερα και οι Βρετανοί ήταν ελεύθεροι να την αγνοήσουν.
Αντ 'αυτού, οι Βρετανοί εισήλθαν στον πόλεμο το 1914, μέσα σε ένα όργιο του δημόσιου συναισθήματος για να υπερασπιστούν το « μικρό Βέλγιο».
Αλλά το βασίλειο του Βελγίου δεν ήταν καθόλου «χαλαρό».
Μόλις τέσσερα χρόνια πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, η διεθνής πίεση ανάγκασαν τον Βέλγο βασιλιά Leopold να τερματίσει μια 30ετή γενοκτονία στην καρδιά της Αφρικής, το Βελγικό Κονγκό, γνωστό αργότερα ως Ζαΐρ και σήμερα ως Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Ήταν μια από τις χειρότερες γενοκτονίες και παραδείγματα μαζικής δολοφονίας στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι πράκτορες του Leopold σκότωσαν περίπου 10 εκατομμύρια ανθρώπους στο Κονγκό σε μια περίοδο 30 ετών για να λεηλατήσουν τη χώρα από όλες τις μορφές φυσικών πόρων και πλούτου.
Ως εκ τούτου, η Βρετανία εισήλθε στον πόλεμο το 1914 για να προστατέψει ένα καθεστώς στο μικροσκοπικό Βέλγιο, το οποίο προχωρούσε σε γενοκτονίες.
Ωστόσο, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε στο θάνατο, ή στον τραυματισμό τον ένα στους τρεις Βρετανούς από την ηλικία των 18 έως 45 ετών.
Όπως έγραψε αργότερα ο μεγάλος Βρετανός μυθιστοριογράφος του 20ου αιώνα CS Forester στο βιβλίο του The General, «οι Άγγλοι μέσα από αυτή τη σύγκρουση πεθαίνουν σε μεγαλύτερους αριθμούς και με ταχύτερο ρυθμό από οποτεδήποτε καιρό μετά την επιδημία της μαύρης θανατηφόρου πανώλης της δεκαετίας του 1340, 570 χρόνια νωρίτερα».
Το μάθημα σχετικά με τις μικρές και ανεύθυνες χώρες που «τράβηξαν» άσκοπα μεγάλα έθνη και αυτοκρατορίες στην καταστροφή τους, έλαβε χώρα ένα τέταρτο αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία και η Γαλλία πήγαν στον πόλεμο με τη Ναζιστική Γερμανία για να υπερασπιστούν την Πολωνία το 1939.
Τη δεκαετία του 1930 η Πολωνία, όπως αναφέρει ο βρετανός ιστορικός Paul Johnson ήταν ένα ρατσιστικό καθεστώς, του οποίου τα συστήματα νόμιμης δίωξης εναντίον Ρώσων, Ουκρανών και Εβραίων συμπίπτουν με εκείνα του Απαρτχάιντ, των λευκών της Νοτίου Αφρικής τον 20ό αιώνα.
Ωστόσο, οι Πολωνοί, που είχαν προηγουμένως επιτύχει να καταλάβουν εδάφη από τη Λιθουανία, την Τσεχοσλοβακία και ακόμη και από τη Σοβιετική Ένωση το 1920, αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συνεργαστούν με τη Σοβιετική Ένωση, το μόνο έθνος στρατιωτικά ικανό τη στιγμή να αποτρέψει οποιαδήποτε ναζιστική επίθεση.
Οι Βρετανοί και οι Γάλλοι συμφώνησαν με τους Πολωνούς.
Ως εκ τούτου, απέτυχαν να λάβουν τη μοναδική αξιόπιστη δράση που θα μπορούσε να είχε εμποδίσει τον πόλεμο.
Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρούν στο μοιραίο μονοπάτι που ακολούθησε όλοι ο Τσάρος Nikolai ο Β’, οι Βρετανοί το 1914 και οι Δυτικοί Σύμμαχοι το 1939.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεσμεύονται να υπερασπιστούν την Πολωνία, τη Λιθουανία, την Εσθονία και τη Λετονία.
Η Ουάσιγκτον έχει δημιουργήσει απερίσκεπτα, σοβαρές δεσμεύσεις απέναντι στην Ουκρανία και τη Γεωργία.
Σε κάθε περίπτωση, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών είναι συχνά αυστηρά αντιρωσικές και επιρρεπείς σε ακραίες και ανεύθυνες εθνικιστικές πιέσεις. Πρόκειται για επικίνδυνες δεσμεύσεις για μια πυρηνική υπερδύναμη.
Οι δεσμεύσεις των μικρών εθνών από τα μεγάλα έθνη είναι σχεδόν πάντα επικίνδυνες.
Το μεγαλύτερο έθνος θυσιάζει τα δικά του συμφέροντα για να διατηρήσει ένα άδειο κύρος μεταξύ των μικρών χωρών που δεν αξίζει να έχει.
Ακόμη χειρότερο είναι ότι μεγάλα έθνη όπως η Ρωσία το 1914 ή η Βρετανία και η Γαλλία το 1939 έρχονται σε συγκεχυμένες τοπικές συγκρούσεις όπου δεν έχουν συμφέροντα δικά τους και από τα οποία δεν μπορούν να ωφεληθούν.
Ωστόσο, κινδυνεύουν να εισέλθουν σε παγκόσμιους πολέμους που μπορούν να καταστρέψουν τις χώρες τους.
Ποτέ δεν αξίζει τον κόπο.
www.bankingnews.gr
Ο λόγος για αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο απλός ή σαφής.
Οι μικρές χώρες ξεκινούν τους παγκόσμιους πολέμους και καταστρέφουν τις αυτοκρατορίες και τα μεγάλα έθνη που πηγαίνουν στον πόλεμο για να τις υπερασπιστούν.
Το Βέλγιο καταδίκασε την Αγγλία και η Σερβία καταδίκασε τη Ρωσία το 1914.
Η ρωσική αυτοκρατορία, το μεγαλύτερο έθνος στον κόσμο από γεωγραφικής έκτασης και η τρίτη μεγαλύτερη μετά τη βρετανική αυτοκρατορία και την Κίνα από την άποψη του πληθυσμού τότε, εισήλθε στον πόλεμο για να υπερασπιστεί τη Σερβία από την εισβολή Αυστρίας-Ουγγαρίας.
Αυτή ήταν μια θεαματικά περιττή και καταστροφική απόφαση.
Ο Κόμης Witte, ο μεγάλος παλαιότερος πολιτικός της τσαρικής αριστοκρατίας, ήταν εντελώς αντίθετος.
Αντίθετος ήταν και ο διαβόητος, Gregory Rasputin.
Προσπάθησε να μεταπείσει τον Τσάρο Nikolai II 'να μην πάρει την μοιραία απόφαση.
Η Ρωσία στην πραγματικότητα δεν όφειλε στη Σερβία τίποτα πέρα από ένα γενικό αίσθημα αλληλεγγύης για έναν σλαβικό έθνος.
Η στάση της σερβικής κυβέρνησης απέναντι στη Ρωσία ήταν πολύ διαφορετική.
Ήταν αποφασισμένη να «τραβήξει» τη Ρωσία σε πόλεμο πλήρους κλίμακας με την Αυστρία-Ουγγαρία με στόχο να καταστραφεί η ρωσική αυτοκρατορία. Δεν υπάρχει κανένα σημάδι ότι οποιοσδήποτε από τη σερβική κυβέρνηση εξέφρασε οποιαδήποτε ανησυχία ή λύπη στη συνέχεια για τους 3,4 εκατομμύρια νεκρούς ρώσους στον πόλεμο, για να μην αναφέρουμε τα πολλά εκατομμύρια που σκοτώθηκαν στο ρωσικό εμφύλιο πόλεμο.
Πράγματι, η Σερβία, με σύγχρονους όρους, ήταν ένα κράτος – τρομοκράτης το 1914.
Η Σερβική αντικατασκοπεία χρηματοδότησε, οργάνωσε και έπλασε την τρομοκρατική ομάδα Black Hand που σκότωσε τον Αρχιδούκα Franz Ferdinand, τον κληρονόμο του αυτοκρατορικού θρόνου της Αυστρο -Ουγγαρίας.
Η είσοδος της Βρετανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ακόμη πιο περιττή από αυτή της Ρωσίας.
Η Βρετανία δεν είχε καμία δέσμευση να πάει σε βοήθεια της Γαλλίας αλλά είχε μια συνθήκη που εγγυόταν την ασφάλεια του μικροσκοπικού Βελγίου. Ωστόσο, η συνθήκη του Λονδίνου του 1839 ήταν πλέον 75 ετών - ακόμη και μεγαλύτερη σε διάρκεια από τη συμμαχία του ΝΑΤΟ είναι σήμερα και οι Βρετανοί ήταν ελεύθεροι να την αγνοήσουν.
Αντ 'αυτού, οι Βρετανοί εισήλθαν στον πόλεμο το 1914, μέσα σε ένα όργιο του δημόσιου συναισθήματος για να υπερασπιστούν το « μικρό Βέλγιο».
Αλλά το βασίλειο του Βελγίου δεν ήταν καθόλου «χαλαρό».
Μόλις τέσσερα χρόνια πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, η διεθνής πίεση ανάγκασαν τον Βέλγο βασιλιά Leopold να τερματίσει μια 30ετή γενοκτονία στην καρδιά της Αφρικής, το Βελγικό Κονγκό, γνωστό αργότερα ως Ζαΐρ και σήμερα ως Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Ήταν μια από τις χειρότερες γενοκτονίες και παραδείγματα μαζικής δολοφονίας στην ανθρώπινη ιστορία.
Οι πράκτορες του Leopold σκότωσαν περίπου 10 εκατομμύρια ανθρώπους στο Κονγκό σε μια περίοδο 30 ετών για να λεηλατήσουν τη χώρα από όλες τις μορφές φυσικών πόρων και πλούτου.
Ως εκ τούτου, η Βρετανία εισήλθε στον πόλεμο το 1914 για να προστατέψει ένα καθεστώς στο μικροσκοπικό Βέλγιο, το οποίο προχωρούσε σε γενοκτονίες.
Ωστόσο, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε στο θάνατο, ή στον τραυματισμό τον ένα στους τρεις Βρετανούς από την ηλικία των 18 έως 45 ετών.
Όπως έγραψε αργότερα ο μεγάλος Βρετανός μυθιστοριογράφος του 20ου αιώνα CS Forester στο βιβλίο του The General, «οι Άγγλοι μέσα από αυτή τη σύγκρουση πεθαίνουν σε μεγαλύτερους αριθμούς και με ταχύτερο ρυθμό από οποτεδήποτε καιρό μετά την επιδημία της μαύρης θανατηφόρου πανώλης της δεκαετίας του 1340, 570 χρόνια νωρίτερα».
Το μάθημα σχετικά με τις μικρές και ανεύθυνες χώρες που «τράβηξαν» άσκοπα μεγάλα έθνη και αυτοκρατορίες στην καταστροφή τους, έλαβε χώρα ένα τέταρτο αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία και η Γαλλία πήγαν στον πόλεμο με τη Ναζιστική Γερμανία για να υπερασπιστούν την Πολωνία το 1939.
Τη δεκαετία του 1930 η Πολωνία, όπως αναφέρει ο βρετανός ιστορικός Paul Johnson ήταν ένα ρατσιστικό καθεστώς, του οποίου τα συστήματα νόμιμης δίωξης εναντίον Ρώσων, Ουκρανών και Εβραίων συμπίπτουν με εκείνα του Απαρτχάιντ, των λευκών της Νοτίου Αφρικής τον 20ό αιώνα.
Ωστόσο, οι Πολωνοί, που είχαν προηγουμένως επιτύχει να καταλάβουν εδάφη από τη Λιθουανία, την Τσεχοσλοβακία και ακόμη και από τη Σοβιετική Ένωση το 1920, αρνήθηκαν κατηγορηματικά να συνεργαστούν με τη Σοβιετική Ένωση, το μόνο έθνος στρατιωτικά ικανό τη στιγμή να αποτρέψει οποιαδήποτε ναζιστική επίθεση.
Οι Βρετανοί και οι Γάλλοι συμφώνησαν με τους Πολωνούς.
Ως εκ τούτου, απέτυχαν να λάβουν τη μοναδική αξιόπιστη δράση που θα μπορούσε να είχε εμποδίσει τον πόλεμο.
Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες προχωρούν στο μοιραίο μονοπάτι που ακολούθησε όλοι ο Τσάρος Nikolai ο Β’, οι Βρετανοί το 1914 και οι Δυτικοί Σύμμαχοι το 1939.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεσμεύονται να υπερασπιστούν την Πολωνία, τη Λιθουανία, την Εσθονία και τη Λετονία.
Η Ουάσιγκτον έχει δημιουργήσει απερίσκεπτα, σοβαρές δεσμεύσεις απέναντι στην Ουκρανία και τη Γεωργία.
Σε κάθε περίπτωση, οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών είναι συχνά αυστηρά αντιρωσικές και επιρρεπείς σε ακραίες και ανεύθυνες εθνικιστικές πιέσεις. Πρόκειται για επικίνδυνες δεσμεύσεις για μια πυρηνική υπερδύναμη.
Οι δεσμεύσεις των μικρών εθνών από τα μεγάλα έθνη είναι σχεδόν πάντα επικίνδυνες.
Το μεγαλύτερο έθνος θυσιάζει τα δικά του συμφέροντα για να διατηρήσει ένα άδειο κύρος μεταξύ των μικρών χωρών που δεν αξίζει να έχει.
Ακόμη χειρότερο είναι ότι μεγάλα έθνη όπως η Ρωσία το 1914 ή η Βρετανία και η Γαλλία το 1939 έρχονται σε συγκεχυμένες τοπικές συγκρούσεις όπου δεν έχουν συμφέροντα δικά τους και από τα οποία δεν μπορούν να ωφεληθούν.
Ωστόσο, κινδυνεύουν να εισέλθουν σε παγκόσμιους πολέμους που μπορούν να καταστρέψουν τις χώρες τους.
Ποτέ δεν αξίζει τον κόπο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών