Η υψηλή φορολογία αποθαρρύνει την οικονομική δραστηριότητα, τις επενδύσεις και την κατανάλωση και επιπροσθέτως, τα φορολογικά έσοδα αποδυναμώνονται..υποστηρίζει το Mises Institute
Μόνη λύση η μείωση των φορολογικών συντελεστών, καθώς συμβάλει στην ανάπτυξη και μειώνει την ανεργία όλα τα άλλα είναι εξαπάτηση αναφέρει σε ανάλυση του το αυστριακό ινστιτούτο, Mises Institute.
Όποτε μιλάμε για φορολογικές περικοπές και φορολογικά προγράμματα προσανατολισμένα στην ανάπτυξη στην Ευρώπη, πολλοί υποστηρίζουν ότι «δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν» και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα τα επιτρέψει.
Ωστόσο, αυτό είναι ψευδές.
Τα ελκυστικά φορολογικά συστήματα με προσανατολισμό στην ανάπτυξη είναι εφικτά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι χώρες που τα εφαρμόζουν έχουν υψηλότερα ποσοστά οικονομικής ανάπτυξης, λιγότερη ανεργία και ένα καλώς χρηματοδοτούμενο κράτος πρόνοιας.
Για να μας εξαπατήσουν, σκόπιμα αγνοούν την Ιρλανδία, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.
Ο χαμηλότερος φόρος και η μεγαλύτερη απελευθέρωση στην αγορά εργασίας σημαίνουν υψηλότερη ανάπτυξη, μεγαλύτερο πλούτο και μεγαλύτερη κοινωνική ευημερία.
Το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας δεν είναι κρατισμός.
Το μυστικό του στηρίζεται στην δημοσιονομική σταθερότητα, την προσέλκυση επενδύσεων, την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Η Ιρλανδία έχει εταιρικό φόρο 12,5% και φορολογικό συντελεστή 6,25% επί του εισοδήματος από διπλώματα ευρεσιτεχνίας και πνευματικής ιδιοκτησίας.
Ο κατώτατος μισθός στην Ιρλανδία είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και άλλων χωρών της Ευρωζώνης, η μέση σύνταξη είναι επίσης υψηλότερη και τα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης άλλων χωρών.
Η Ιρλανδία έχει 9 πανεπιστήμια μεταξύ των καλύτερων στον κόσμο σύμφωνα με λίστα με τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο 2018.
Το χρέος της Ιρλανδίας ανέρχεται στο 73% του ΑΕΠ, η ανεργία είναι 5,1% (ανεργία των νέων στο 11,4%), το δημόσιο έλλειμμα είναι μόλις 0,7% του ΑΕΠ.
Μόνο πριν από λίγα χρόνια, η Ιρλανδία ήταν κοντά στην χρεοκοπία και η απόδοση των δεκαετών ομολόγων της είχαν φθάσει στο 14%.
Η Ιρλανδία θεωρήθηκε ως ένας από τους υψηλότερους κινδύνους της Ευρώπης με την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιταλία.
Έκτοτε, οι χαμηλοί φόροι, ο δημοσιονομικός έλεγχος και οι μεταρρυθμίσεις που προσανατολίζονται στην προσέλκυση κεφαλαίων έχουν καταστήσει την Ιρλανδία την πιο ταχέως αναπτυσσόμενη ευρωπαϊκή οικονομία, με ποσοστό ανεργίας στο μισό ποσοστό από ότι στην Ισπανία.
Τα ελλείμματα έχουν υμειωθεί, το χρέος είναι υπό έλεγχο, η οικονομία αναμένεται να αυξηθεί κατά 5,1% το 2018 και η οικονομία αναμένεται να φθάσει την πλήρη απασχόληση το 2019.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν χρειάζεται να εναρμονίσει τα φορολογικά συστήματα, αλλά εάν το κάνει, θα πρέπει να εφαρμόσει συστήματα που προάγουν την ανάπτυξη και την απασχόληση και όχι εκείνα που προωθούν τη στασιμότητα.
Ένα υψηλό και δυσλειτουργικό φορολογικό σύστημα και ένας υπερτροφικός δημόσιος τομέας έχουν δημιουργήσει μόνο χρέη και στασιμότητα στις χώρες της Ευρωζώνης.
Η Γαλλία είναι ένα βασικό κακό παράδειγμα.
Την τελευταία φορά που η Γαλλία είχε ισορροπημένο προϋπολογισμό ήταν το 1980 και από το 1974 δεν έχει δημιουργήσει ποτέ πλεόνασμα.
Το δημόσιο χρέος της Γαλλίας έφθασε το 97% του ΑΕΠ και η οικονομία παραμένει στάσιμη για δύο δεκαετίες.
Η ανεργία ανέρχεται σε 9,2% (με 20,4% ανεργία των νέων) και το 2017 εξακολουθεί να έχει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ύψους 6,5 δισ. ευρώ, ενώ η ευρωζώνη έχει πλεόνασμα.
Σε μια χώρα όπου οι δημόσιες δαπάνες υπερβαίνουν το 57% του ΑΕΠ, όπου οι δαπάνες της δημόσιας διοίκησης αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 13% από το 2008 και το 22% του ενεργού πληθυσμού εργάζεται για το κράτος, τις τοπικές κυβερνήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες αυτό δεν είναι σταθερότητα και ανάπτυξη αλλά αστείο.
Επιπλέον, η Γαλλία έχει ξοδέψει δεκάδες δισεκατομμύρια σε σχέδια κινήτρων από το 2009 και συγκεκριμένα 47 δισεκατομμύρια ευρώ το 2009 και μόλις 1,24 δισεκατομμύρια ευρώ για την αυτοκινητοβιομηχανία και δύο σχέδια ανάπτυξης βάσει της πολιτικής Hollande: 37,6 δισεκατομμύρια ευρώ σε «επενδύσεις» και 16,5 δισ. ευρώ σε «τεχνολογία».
Όταν μιλάμε για φορολογία στην Ευρωζώνη, συνήθως μιλάμε για τα φορολογικά έσοδα έναντι του ΑΕΠ και όχι για τη φοροδοτική ικανότητα, κάτι που ο καθένας από εμάς πληρώνει σε φόρους επί του συνολικού μας εισοδήματος.
Σύμφωνα με τη μελέτη PricewaterhouseCoopers του 2018, οι ευρωπαϊκές εταιρείες υφίστανται φορολογική επιβάρυνση ύψους 40%.
Αυτή η φορολογική επιβάρυνση είναι σχεδόν 40% χαμηλότερη σε χώρες όπως το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία ή η Δανία και κατά 12% στις Κάτω Χώρες.
Οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης φορολογούν τις οικογένειες με ένα εισόδημα και δύο παιδιά σχεδόν σε διπλάσιο ποσοστό από το μέσο όρο της Ιρλανδίας, της Ελβετίας ή του Λουξεμβούργου και κατά 20% υψηλότερα από την Ολλανδία.
Αλλά τι γίνεται με την κοινωνική προστασία και την ευημερία;
Η Ιρλανδία, οι Κάτω Χώρες ή το Λουξεμβούργο διαθέτουν μερικά από τα πιο ορθολογικά και καλά χρηματοδοτούμενα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας.
Ορισμένοι μιλάνε για τις σκανδιναβικές χώρες με υψηλούς φόρους και παρόλα αυτά η φορολογική επιβάρυνση είναι χαμηλότερη για τις επιχειρήσεις και τις οικογένειες από ότι ο μέσος όρος της Ευρωζώνης.
Οι χώρες με υψηλότερους φόρους δεν έχουν καλύτερη πρόνοια ή κοινωνική προστασία, αλλά έχουν υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, ασθενέστερη ανάπτυξη και υψηλότερο χρέος.
Η υψηλή φορολογία αποθαρρύνει την οικονομική δραστηριότητα, τις επενδύσεις και την κατανάλωση και επιπροσθέτως, τα φορολογικά έσοδα αποδυναμώνονται.
Ο Macron ζητεί εναρμόνιση των φορολογικών συστημάτων στην Ευρώπη.
Όμως ας εναρμονιστούμε με το επίπεδο της Ιρλανδίας και όχι με το αναποτελεσματικό σύστημα της Γαλλίας.
Οι κυβερνήσεις αγνοούν προφανώς την ευεργετική επίδραση της φορολογίας προσανατολισμένης στην ανάπτυξη, επειδή ο στόχος τους δεν είναι η ανάπτυξη, η επένδυση ή η απασχόληση, αλλά ο έλεγχος.
Το φορολογικό μοντέλο της Ευρώπης δεν μπορεί να επιβάλει κάτι που δεν αποδίδει.
Πρέπει να μειώσουμε τους φόρους, να αναπτυχθούμε και να δημιουργήσουμε περισσότερη απασχόληση.
Οι υψηλοί φόροι δεν εγγυώνται το κράτος πρόνοιας, το καθιστούν μη βιώσιμο.
www.bankingnews.gr
Όποτε μιλάμε για φορολογικές περικοπές και φορολογικά προγράμματα προσανατολισμένα στην ανάπτυξη στην Ευρώπη, πολλοί υποστηρίζουν ότι «δεν είναι δυνατόν να υλοποιηθούν» και ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα τα επιτρέψει.
Ωστόσο, αυτό είναι ψευδές.
Τα ελκυστικά φορολογικά συστήματα με προσανατολισμό στην ανάπτυξη είναι εφικτά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι χώρες που τα εφαρμόζουν έχουν υψηλότερα ποσοστά οικονομικής ανάπτυξης, λιγότερη ανεργία και ένα καλώς χρηματοδοτούμενο κράτος πρόνοιας.
Για να μας εξαπατήσουν, σκόπιμα αγνοούν την Ιρλανδία, την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.
Ο χαμηλότερος φόρος και η μεγαλύτερη απελευθέρωση στην αγορά εργασίας σημαίνουν υψηλότερη ανάπτυξη, μεγαλύτερο πλούτο και μεγαλύτερη κοινωνική ευημερία.
Το οικονομικό θαύμα της Ιρλανδίας δεν είναι κρατισμός.
Το μυστικό του στηρίζεται στην δημοσιονομική σταθερότητα, την προσέλκυση επενδύσεων, την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Η Ιρλανδία έχει εταιρικό φόρο 12,5% και φορολογικό συντελεστή 6,25% επί του εισοδήματος από διπλώματα ευρεσιτεχνίας και πνευματικής ιδιοκτησίας.
Ο κατώτατος μισθός στην Ιρλανδία είναι σχεδόν διπλάσιος από αυτόν της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και άλλων χωρών της Ευρωζώνης, η μέση σύνταξη είναι επίσης υψηλότερη και τα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης άλλων χωρών.
Η Ιρλανδία έχει 9 πανεπιστήμια μεταξύ των καλύτερων στον κόσμο σύμφωνα με λίστα με τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο 2018.
Το χρέος της Ιρλανδίας ανέρχεται στο 73% του ΑΕΠ, η ανεργία είναι 5,1% (ανεργία των νέων στο 11,4%), το δημόσιο έλλειμμα είναι μόλις 0,7% του ΑΕΠ.
Μόνο πριν από λίγα χρόνια, η Ιρλανδία ήταν κοντά στην χρεοκοπία και η απόδοση των δεκαετών ομολόγων της είχαν φθάσει στο 14%.
Η Ιρλανδία θεωρήθηκε ως ένας από τους υψηλότερους κινδύνους της Ευρώπης με την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα και την Ιταλία.
Έκτοτε, οι χαμηλοί φόροι, ο δημοσιονομικός έλεγχος και οι μεταρρυθμίσεις που προσανατολίζονται στην προσέλκυση κεφαλαίων έχουν καταστήσει την Ιρλανδία την πιο ταχέως αναπτυσσόμενη ευρωπαϊκή οικονομία, με ποσοστό ανεργίας στο μισό ποσοστό από ότι στην Ισπανία.
Τα ελλείμματα έχουν υμειωθεί, το χρέος είναι υπό έλεγχο, η οικονομία αναμένεται να αυξηθεί κατά 5,1% το 2018 και η οικονομία αναμένεται να φθάσει την πλήρη απασχόληση το 2019.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν χρειάζεται να εναρμονίσει τα φορολογικά συστήματα, αλλά εάν το κάνει, θα πρέπει να εφαρμόσει συστήματα που προάγουν την ανάπτυξη και την απασχόληση και όχι εκείνα που προωθούν τη στασιμότητα.
Ένα υψηλό και δυσλειτουργικό φορολογικό σύστημα και ένας υπερτροφικός δημόσιος τομέας έχουν δημιουργήσει μόνο χρέη και στασιμότητα στις χώρες της Ευρωζώνης.
Η Γαλλία είναι ένα βασικό κακό παράδειγμα.
Την τελευταία φορά που η Γαλλία είχε ισορροπημένο προϋπολογισμό ήταν το 1980 και από το 1974 δεν έχει δημιουργήσει ποτέ πλεόνασμα.
Το δημόσιο χρέος της Γαλλίας έφθασε το 97% του ΑΕΠ και η οικονομία παραμένει στάσιμη για δύο δεκαετίες.
Η ανεργία ανέρχεται σε 9,2% (με 20,4% ανεργία των νέων) και το 2017 εξακολουθεί να έχει έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ύψους 6,5 δισ. ευρώ, ενώ η ευρωζώνη έχει πλεόνασμα.
Σε μια χώρα όπου οι δημόσιες δαπάνες υπερβαίνουν το 57% του ΑΕΠ, όπου οι δαπάνες της δημόσιας διοίκησης αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 13% από το 2008 και το 22% του ενεργού πληθυσμού εργάζεται για το κράτος, τις τοπικές κυβερνήσεις και τις δημόσιες υπηρεσίες αυτό δεν είναι σταθερότητα και ανάπτυξη αλλά αστείο.
Επιπλέον, η Γαλλία έχει ξοδέψει δεκάδες δισεκατομμύρια σε σχέδια κινήτρων από το 2009 και συγκεκριμένα 47 δισεκατομμύρια ευρώ το 2009 και μόλις 1,24 δισεκατομμύρια ευρώ για την αυτοκινητοβιομηχανία και δύο σχέδια ανάπτυξης βάσει της πολιτικής Hollande: 37,6 δισεκατομμύρια ευρώ σε «επενδύσεις» και 16,5 δισ. ευρώ σε «τεχνολογία».
Όταν μιλάμε για φορολογία στην Ευρωζώνη, συνήθως μιλάμε για τα φορολογικά έσοδα έναντι του ΑΕΠ και όχι για τη φοροδοτική ικανότητα, κάτι που ο καθένας από εμάς πληρώνει σε φόρους επί του συνολικού μας εισοδήματος.
Σύμφωνα με τη μελέτη PricewaterhouseCoopers του 2018, οι ευρωπαϊκές εταιρείες υφίστανται φορολογική επιβάρυνση ύψους 40%.
Αυτή η φορολογική επιβάρυνση είναι σχεδόν 40% χαμηλότερη σε χώρες όπως το Λουξεμβούργο, η Ιρλανδία ή η Δανία και κατά 12% στις Κάτω Χώρες.
Οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης φορολογούν τις οικογένειες με ένα εισόδημα και δύο παιδιά σχεδόν σε διπλάσιο ποσοστό από το μέσο όρο της Ιρλανδίας, της Ελβετίας ή του Λουξεμβούργου και κατά 20% υψηλότερα από την Ολλανδία.
Αλλά τι γίνεται με την κοινωνική προστασία και την ευημερία;
Η Ιρλανδία, οι Κάτω Χώρες ή το Λουξεμβούργο διαθέτουν μερικά από τα πιο ορθολογικά και καλά χρηματοδοτούμενα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας.
Ορισμένοι μιλάνε για τις σκανδιναβικές χώρες με υψηλούς φόρους και παρόλα αυτά η φορολογική επιβάρυνση είναι χαμηλότερη για τις επιχειρήσεις και τις οικογένειες από ότι ο μέσος όρος της Ευρωζώνης.
Οι χώρες με υψηλότερους φόρους δεν έχουν καλύτερη πρόνοια ή κοινωνική προστασία, αλλά έχουν υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, ασθενέστερη ανάπτυξη και υψηλότερο χρέος.
Η υψηλή φορολογία αποθαρρύνει την οικονομική δραστηριότητα, τις επενδύσεις και την κατανάλωση και επιπροσθέτως, τα φορολογικά έσοδα αποδυναμώνονται.
Ο Macron ζητεί εναρμόνιση των φορολογικών συστημάτων στην Ευρώπη.
Όμως ας εναρμονιστούμε με το επίπεδο της Ιρλανδίας και όχι με το αναποτελεσματικό σύστημα της Γαλλίας.
Οι κυβερνήσεις αγνοούν προφανώς την ευεργετική επίδραση της φορολογίας προσανατολισμένης στην ανάπτυξη, επειδή ο στόχος τους δεν είναι η ανάπτυξη, η επένδυση ή η απασχόληση, αλλά ο έλεγχος.
Το φορολογικό μοντέλο της Ευρώπης δεν μπορεί να επιβάλει κάτι που δεν αποδίδει.
Πρέπει να μειώσουμε τους φόρους, να αναπτυχθούμε και να δημιουργήσουμε περισσότερη απασχόληση.
Οι υψηλοί φόροι δεν εγγυώνται το κράτος πρόνοιας, το καθιστούν μη βιώσιμο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών