Τα αφήνουν όλα στην τύχη, δεν προνοούν, δεν προσχεδιάζουν...

Τα αφήνουν όλα στην τύχη, δεν προνοούν, δεν προσχεδιάζουν...

Σήμερα πάλι διάβαζα ένα πολύ κατατοπιστικό φάκελο της Real για την υπόθεση, με πολλά ερωτηματικά για το “τις πταίει”, και ευθύνες που προέρχονται από πολλές πλευρές.
Καταλήγω ότι ένας βασικός παράγοντας – μαζί με όλα τα άλλα που αφορούν σε ευθύνες ημών των πολιτών- είναι ότι σ’ αυτήν τη χώρα οι άνθρωποι σε όλες τις βαθμίδες συνήθως σκέπτονται και ενεργούν σαν να μην υπάρχει αύριο ή σαν η κανονικότητα να είναι πάντα εξασφαλισμένη για την επόμενη μέρα. Τα αφήνουν όλα στην τύχη. Δεν προνοούν, δεν προσχεδιάζουν.

Σε πολιτικό επίπεδο, ο ορίζοντας είναι οι επόμενες εκλογές. Αν τη βγάλουμε καθαρή μέχρι τότε, έχει καλώς. Αν “κάτσει η στραβή”, θα το σώσουμε με επικοινωνιακούς χειρισμούς, μερικές παραιτήσεις και άλλα συναφή. Εξάλλου η μνήμη των ψηφοφόρων είναι σαν του χρυσόψαρου. Δεν θα είναι πρώτη φορά που θα την ξαναπατήσουν σαν τις “μωρές παρθένες”. Κι αυτό δεν αποτελεί μομφή μόνο για την παρούσα κυβέρνηση. Είναι διαχρονικό το πρόβλημα. Άλλωστε δεν είναι πρώτη φορά που η χώρα αυτή ζει τραγωδίες με πολλά θύματα. Ας μην αρχίσω αναδρομές στο παρελθόν. Όλοι τα ξέρουμε. Κι ας μη θέλουν κάποιοι να τα θυμούνται.

Ένας δεύτερος παράγοντας είναι η επιλογή των κατάλληλων ανθρώπων στις κατάλληλες θέσεις. Δεν θα αναφερθώ στα σώματα ασφαλείας όπου εκεί υπάρχει μια ιεραρχία και για να φτάσεις σε επιτελική θέση πρέπει να έχεις μια άλφα εμπειρία. Το μεγάλο ερώτημα είναι οι άλλοι κατά πόσο είναι σε θέση να διαχειριστούν μια τέτοια κρίση. Κατά πόσο είναι σε θέση να ηγηθούν και να λάβουν αποφάσεις.

Η λήψη αποφάσεων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι τόμπολα. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου πολλών ανθρώπων. Θέλει τεράστια γνώση και εμπειρία και φυσικά μεγάλη υπευθυνότητα που σπανίζει στον λαό μας. Γι’ αυτό κι εκείνοι που αναλαμβάνουν σε τέτοιες κρίσιμες θέσεις θα πρέπει να έχουν όλη τη γνώση και την εμπειρία που θα τους επιτρέψουν να λαμβάνουν αποφάσεις και να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του τομέα ευθύνης τους.

Ένας τρίτος σημαντικός παράγοντας, που δεν είδα να συζητιέται εξίσου με άλλα θέματα, είναι η απογύμνωση των υπηρεσιών. Θυμάμαι να ακούω ξαφνικά από κάποιο μέσο εκείνη την τραγική ημέρα “Στο σημείο επιχειρούν 50 πυροσβέστες με 20 οχήματα”. 50 πυροσβέστες με 20 οχήματα… Τι αριθμοί είναι αυτοί; Κι είμαι σίγουρη πως η πυροσβεστική έκανε το χρέος της με το παραπάνω. Δεδομένων των συνθηκών και των ελλείψεων.
Κάποιοι, όπως πάντα, τους πέταξαν το μπαλάκι των ευθυνών, γιατί εκείνοι ήταν λίγοι και ανεπαρκείς. Όπως γίνεται πάντα σ’ αυτήν τη χώρα.

Και ναι, το πιστεύω πως η χώρα είναι αθωράκιστη. Είναι αθωράκιστη γιατί φρόντισαν κάποιοι να μην γίνονται προσλήψεις σε καίριες υπηρεσίες που έχουν να κάνουν με τη ζωή των ανθρώπων, ενώ την ίδια ώρα γεμίζουν τα γραφεία από ημετέρους καρεκλοκένταυρους που την ώρα της ανάγκης νίπτουν τας χείρας τους και πετάνε την καυτή πατάτα σ’ εκείνους που αφιέρωσαν όλη τη ζωή τους στην προστασία του πολίτη. Είναι αθωράκιστη γιατί όπως προαναφέρθηκε δεν υπάρχει σχεδιασμός, δεν υπάρχει σύστημα, δεν υπάρχει οργάνωση, δεν υπάρχει ουσιαστικό ενδιαφέρον για να δημιουργήσουμε οργανωμένο κράτος. Όλα στην τύχη. 
Κι όσο πιο πολύ διαβάζω, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι για την κατάσταση αυτής της χώρας...
Αυτά από φίλη μας, μακρυά από φανατισμούς και με ανησυχία, έκδηλη....
ΔΕΙΤΕ και το παρακάτω...