Τα αποτελέσματα των γιγαντιαίων διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ είναι πενιχρά
Η Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ (ΚΑΠ), οι γεωργικές επιδοτήσεις που σήμερα αντιπροσωπεύουν το 39% του προϋπολογισμού της ΕΕ (και αντιπροσώπευαν σχεδόν το 70% κατά το παρελθόν), έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών επικρίσεων όλα αυτά τα χρόνια - και δικαίως, αναφέρει ανάλυση του Mises Institute.
Είναι σίγουρα μία από τις πιο άδικες κυβερνητικές πολιτικές στον κόσμο, καθώς στηρίζουν τους αγρότες οι οποίοι θα είχαν εγκαταλείψει τις εργασίες τους εδώ και πολύ καιρό, με τεράστια ποσά σε μεγάλες αγροτικές εταιρείες και πλούσιους γαιοκτήμονες, πληγώνοντας όμως τους αγρότες της Αφρικής αγρότες, καθιστώντας τους μη ανταγωνιστικούς.
Στο δράμα που περιβάλλει την ΚΑΠ, θα μπορούσε κανείς να ξεχάσει σχεδόν το δεύτερο μείζον αναδιανεμητικό πρόγραμμα της ΕΕ: την πολιτική της συνοχής, ή όπως καλώς ονομάζεται, τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία και ταμεία επενδύσεων (ESIF), τα οποία αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα τρίτο του προϋπολογισμού.
Όπως εξηγεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γι' αυτό το ταμείο:
"Η Περιφερειακή Πολιτική στοχεύει σε όλες τις περιφέρειες και τις πόλεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να στηρίξει τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, την οικονομική ανάπτυξη, την αειφόρο ανάπτυξη και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Προκειμένου να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι και να αντιμετωπιστούν οι ποικίλες αναπτυξιακές ανάγκες σε όλες τις περιφέρειες της ΕΕ, 351,8 δισ. ευρώ - σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΕ προορίζεται για την πολιτική συνοχής για την περίοδο 2014-2020".
Η πολιτική συνοχής είναι η πλησιέστερη στην ΕΕ για την άμεση ανακατανομή πλούτου από ορισμένες χώρες σε άλλες.
Τώρα, ίσως είναι αλήθεια ότι όλα τα κράτη μέλη λαμβάνουν σημαντικά ποσά από αυτήν την ανακατανομή, όπως φαίνεται στο ακόλουθο διάγραμμα της Υπηρεσίας Έρευνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:
Αλλά όταν κάνουμε ένα ακόμη βήμα πιο κοντά και κοιτάζοντας το Ταμείο Συνοχής, ένα επιμέρους κεφάλαιο του ESIF, το αναδιανεμητικό στοιχείο γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο.
Ενώ, για παράδειγμα, στην ΕΤΕπ η Γερμανία και η Γαλλία εξακολουθούν να κατέχουν τις θέσεις πέντε και έξι (αν και αυτός ο υπολογισμός δεν προσαρμόζεται στο μέγεθος της οικονομίας ή του πληθυσμού, και οι δύο χώρες είναι πολύ πίσω στην πραγματικότητα), οι μεγαλύτερες οικονομίες με ένα υψηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ δεν είναι ακόμη επιλέξιμες για το Ταμείο Συνοχής, το οποίο έχει ως σαφή στόχο να επιτευχθεί ο στόχος της «σύγκλισης», που σημαίνει να βοηθηθούν οι φτωχότερες χώρες, κυρίως στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, καλύπτοντας τη διαφορά με τις κορυφαίες οικονομίες, κυρίως στην Δυτική Ευρώπη.
Είναι εδώ όπου μεγάλες ποσότητες χρημάτων αποστέλλονται από τη μια πλευρά της ηπείρου στην άλλη, όπως φαίνεται στο γράφημα αυτό:
Τα αποτελέσματα αυτών των γιγαντιαίων διαρθρωτικών ταμείων είναι πενιχρά.
Μια μελέτη για τη Νότια Ιταλία, ένας μεγάλος αποδέκτης των χρηματικών ποσών (το σύνολο σχεδόν των 43,8 δισ. ευρώ που λαμβάνει η Ιταλία πηγαίνει κατευθείαν προς τα νότια), κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η ικανότητα αυτών των κεφαλαίων για να αντισταθμίσει τις αρνητικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης φαίνεται να είναι περιορισμένη.
Συνολικά, φαίνεται ότι τα κονδύλια, και ιδίως το Ταμείο Συνοχής, έχουν θετικό αντίκτυπο στις οικονομικές επιδόσεις, αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ μικρό.
Παρόμοια με το Σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο έριξε τεράστια χρηματικά ποσά σε φτωχές περιοχές, τελικά η ΕΕ δεν κατάφερε να εφαρμόσει μια άκρως επιτυχημένη είναι καλή πολιτική, δηλαδή, μικρή ρύθμιση, χαμηλούς φόρους και ασφαλή δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Εν τω μεταξύ, μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι αυτό που συνήθως ονομάζεται "κοινωνικό κεφάλαιο", δηλαδή η συνεργασία και η εμπιστοσύνη του πληθυσμού, θα μπορούσε να μειωθεί χάρη στην πολιτική συνοχής της ΕΕ.
Αλλά οι πιο πρόσφατες γνώσεις σχετικά με τις επιζήμιες συνέπειες των αναδιανεμητικών πολιτικών της ΕΕ προέρχονται από την κεντρική τράπεζα της Ιταλίας.
Σε ένα νέο έγγραφο εργασίας με τίτλο «Από τις ακούσιες συνέπειες των δημόσιων μεταφορών: στοιχεία από τη χρηματοδότηση της ΕΕ προς τη Νότια Ιταλία», τρεις μελετητές της Banca d'Italia εξέτασαν τις επιπτώσεις της πολιτικής για τη συνοχή στη νότια Ιταλία, και διαπιστώνουν ότι η διαφθορά έχει πράγματι αυξηθεί χάρη στις φορολογικές μεταφορές.
Οι εκτιμήσεις υποδηλώνουν ότι οι εκταμιεύσεις των κοινοτικών κονδυλίων αύξησαν σημαντικά τον αριθμό των εγκλημάτων των "λευκών κολάρων" στον αποδέκτη σε ένα δεδομένο έτος.
Συγκεκριμένα, διαπιστώνουμε ότι η εκταμίευση κονδυλίων της ΕΕ σε δήμους της νότιας Ιταλίας συνδέεται με αύξηση περίπου 4% του μέσου αριθμού των λευκών ποινικών υποθέσεων ανά δήμο και έτος.
Αυτό θα πρέπει να είναι μια μικρή έκπληξη.
Μετά από όλα, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι σε αυτό το μεγάλο σύστημα μεταφοράς, όπου το χρήμα διανέμεται από τις Βρυξέλλες - δηλαδή, από το Βέλγιο, και στη συνέχεια ρέει προς τα κάτω με τις περιοχές - για παράδειγμα, σε μια περιοχή της Νότιας Ιταλίας, καμία κυβέρνηση δεν έχει ιδέα πως να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια με τέτοιο τρόπο ώστε να μην... χρησιμοποιηθούν.
Πράγματι, η OLAF, το ελεγκτικό όργανο της ΕΕ, διαπίστωσε ότι οι εγκληματικές δραστηριότητες ύψους άνω των 600 εκατομμυρίων ευρώ πραγματοποιήθηκαν το 2016 (το 2015 ήταν σχεδόν ένα δισεκατομμύριο), και έγραψε ότι «ο τομέας των διαρθρωτικών ταμείων παραμένει στο επίκεντρο της ελεγκτικής δραστηριότητα της OLAF.
Αυτή είναι η φύση της γραφειοκρατίας και των κρατικών δραστηριοτήτων συνολικά, καθώς είναι δύσκολο να εντοπιστεί κάποιος υπεύθυνος.
"Η διαφθορά είναι η τακτική επίδραση των παρεμβάσεων", έγραψε ο Ludwig von Mises.
Έτσι, η κεντρική τράπεζα της Ιταλίας παρέχει μόνο έναν ακόμη λόγο για τον οποίο είναι απαραίτητο να ληφθούν (απότομες) περικοπές στην πολιτική συνοχής.
Αναδιανέμει τεράστια χρηματικά ποσά από τις πλούσιες χώρες (ή, καλύτερα, τους φορολογούμενους) σε φτωχότερες, με μικρά οικονομικά οφέλη, επιδείνωση της κοινωνίας των πολιτών και αύξηση της διαφθοράς.
Η συζήτηση σχετικά με τον επόμενο μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ, που θα διαρκέσει από το 2021 έως το 2027, είναι τώρα σε πλήρη εξέλιξη.
Η μόνη σύσταση για τις Βρυξέλλες πρέπει να είναι: να περικοπούν τα κεφάλαια αυτά.
Η σύσταση για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής εν γένει πρέπει εν τω μεταξύ να είναι: ό, τι κανείς σκέφτεται για τη θεωρητική ανακατανομή μπορεί να έχει κάποιες σοβαρές και αμιγώς αρνητικές συνέπειες.
www.bankingnews.gr
Είναι σίγουρα μία από τις πιο άδικες κυβερνητικές πολιτικές στον κόσμο, καθώς στηρίζουν τους αγρότες οι οποίοι θα είχαν εγκαταλείψει τις εργασίες τους εδώ και πολύ καιρό, με τεράστια ποσά σε μεγάλες αγροτικές εταιρείες και πλούσιους γαιοκτήμονες, πληγώνοντας όμως τους αγρότες της Αφρικής αγρότες, καθιστώντας τους μη ανταγωνιστικούς.
Στο δράμα που περιβάλλει την ΚΑΠ, θα μπορούσε κανείς να ξεχάσει σχεδόν το δεύτερο μείζον αναδιανεμητικό πρόγραμμα της ΕΕ: την πολιτική της συνοχής, ή όπως καλώς ονομάζεται, τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία και ταμεία επενδύσεων (ESIF), τα οποία αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα τρίτο του προϋπολογισμού.
Όπως εξηγεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γι' αυτό το ταμείο:
"Η Περιφερειακή Πολιτική στοχεύει σε όλες τις περιφέρειες και τις πόλεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να στηρίξει τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, την οικονομική ανάπτυξη, την αειφόρο ανάπτυξη και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών.
Προκειμένου να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι και να αντιμετωπιστούν οι ποικίλες αναπτυξιακές ανάγκες σε όλες τις περιφέρειες της ΕΕ, 351,8 δισ. ευρώ - σχεδόν το ένα τρίτο του συνολικού προϋπολογισμού της ΕΕ προορίζεται για την πολιτική συνοχής για την περίοδο 2014-2020".
Η πολιτική συνοχής είναι η πλησιέστερη στην ΕΕ για την άμεση ανακατανομή πλούτου από ορισμένες χώρες σε άλλες.
Τώρα, ίσως είναι αλήθεια ότι όλα τα κράτη μέλη λαμβάνουν σημαντικά ποσά από αυτήν την ανακατανομή, όπως φαίνεται στο ακόλουθο διάγραμμα της Υπηρεσίας Έρευνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:
Αλλά όταν κάνουμε ένα ακόμη βήμα πιο κοντά και κοιτάζοντας το Ταμείο Συνοχής, ένα επιμέρους κεφάλαιο του ESIF, το αναδιανεμητικό στοιχείο γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο.
Ενώ, για παράδειγμα, στην ΕΤΕπ η Γερμανία και η Γαλλία εξακολουθούν να κατέχουν τις θέσεις πέντε και έξι (αν και αυτός ο υπολογισμός δεν προσαρμόζεται στο μέγεθος της οικονομίας ή του πληθυσμού, και οι δύο χώρες είναι πολύ πίσω στην πραγματικότητα), οι μεγαλύτερες οικονομίες με ένα υψηλό κατά κεφαλήν ΑΕΠ δεν είναι ακόμη επιλέξιμες για το Ταμείο Συνοχής, το οποίο έχει ως σαφή στόχο να επιτευχθεί ο στόχος της «σύγκλισης», που σημαίνει να βοηθηθούν οι φτωχότερες χώρες, κυρίως στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, καλύπτοντας τη διαφορά με τις κορυφαίες οικονομίες, κυρίως στην Δυτική Ευρώπη.
Είναι εδώ όπου μεγάλες ποσότητες χρημάτων αποστέλλονται από τη μια πλευρά της ηπείρου στην άλλη, όπως φαίνεται στο γράφημα αυτό:
Τα αποτελέσματα αυτών των γιγαντιαίων διαρθρωτικών ταμείων είναι πενιχρά.
Μια μελέτη για τη Νότια Ιταλία, ένας μεγάλος αποδέκτης των χρηματικών ποσών (το σύνολο σχεδόν των 43,8 δισ. ευρώ που λαμβάνει η Ιταλία πηγαίνει κατευθείαν προς τα νότια), κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «η ικανότητα αυτών των κεφαλαίων για να αντισταθμίσει τις αρνητικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης φαίνεται να είναι περιορισμένη.
Συνολικά, φαίνεται ότι τα κονδύλια, και ιδίως το Ταμείο Συνοχής, έχουν θετικό αντίκτυπο στις οικονομικές επιδόσεις, αλλά το αποτέλεσμα είναι πολύ μικρό.
Παρόμοια με το Σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο έριξε τεράστια χρηματικά ποσά σε φτωχές περιοχές, τελικά η ΕΕ δεν κατάφερε να εφαρμόσει μια άκρως επιτυχημένη είναι καλή πολιτική, δηλαδή, μικρή ρύθμιση, χαμηλούς φόρους και ασφαλή δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Εν τω μεταξύ, μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι αυτό που συνήθως ονομάζεται "κοινωνικό κεφάλαιο", δηλαδή η συνεργασία και η εμπιστοσύνη του πληθυσμού, θα μπορούσε να μειωθεί χάρη στην πολιτική συνοχής της ΕΕ.
Αλλά οι πιο πρόσφατες γνώσεις σχετικά με τις επιζήμιες συνέπειες των αναδιανεμητικών πολιτικών της ΕΕ προέρχονται από την κεντρική τράπεζα της Ιταλίας.
Σε ένα νέο έγγραφο εργασίας με τίτλο «Από τις ακούσιες συνέπειες των δημόσιων μεταφορών: στοιχεία από τη χρηματοδότηση της ΕΕ προς τη Νότια Ιταλία», τρεις μελετητές της Banca d'Italia εξέτασαν τις επιπτώσεις της πολιτικής για τη συνοχή στη νότια Ιταλία, και διαπιστώνουν ότι η διαφθορά έχει πράγματι αυξηθεί χάρη στις φορολογικές μεταφορές.
Οι εκτιμήσεις υποδηλώνουν ότι οι εκταμιεύσεις των κοινοτικών κονδυλίων αύξησαν σημαντικά τον αριθμό των εγκλημάτων των "λευκών κολάρων" στον αποδέκτη σε ένα δεδομένο έτος.
Συγκεκριμένα, διαπιστώνουμε ότι η εκταμίευση κονδυλίων της ΕΕ σε δήμους της νότιας Ιταλίας συνδέεται με αύξηση περίπου 4% του μέσου αριθμού των λευκών ποινικών υποθέσεων ανά δήμο και έτος.
Αυτό θα πρέπει να είναι μια μικρή έκπληξη.
Μετά από όλα, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι σε αυτό το μεγάλο σύστημα μεταφοράς, όπου το χρήμα διανέμεται από τις Βρυξέλλες - δηλαδή, από το Βέλγιο, και στη συνέχεια ρέει προς τα κάτω με τις περιοχές - για παράδειγμα, σε μια περιοχή της Νότιας Ιταλίας, καμία κυβέρνηση δεν έχει ιδέα πως να χρησιμοποιήσουν τα κεφάλαια με τέτοιο τρόπο ώστε να μην... χρησιμοποιηθούν.
Πράγματι, η OLAF, το ελεγκτικό όργανο της ΕΕ, διαπίστωσε ότι οι εγκληματικές δραστηριότητες ύψους άνω των 600 εκατομμυρίων ευρώ πραγματοποιήθηκαν το 2016 (το 2015 ήταν σχεδόν ένα δισεκατομμύριο), και έγραψε ότι «ο τομέας των διαρθρωτικών ταμείων παραμένει στο επίκεντρο της ελεγκτικής δραστηριότητα της OLAF.
Αυτή είναι η φύση της γραφειοκρατίας και των κρατικών δραστηριοτήτων συνολικά, καθώς είναι δύσκολο να εντοπιστεί κάποιος υπεύθυνος.
"Η διαφθορά είναι η τακτική επίδραση των παρεμβάσεων", έγραψε ο Ludwig von Mises.
Έτσι, η κεντρική τράπεζα της Ιταλίας παρέχει μόνο έναν ακόμη λόγο για τον οποίο είναι απαραίτητο να ληφθούν (απότομες) περικοπές στην πολιτική συνοχής.
Αναδιανέμει τεράστια χρηματικά ποσά από τις πλούσιες χώρες (ή, καλύτερα, τους φορολογούμενους) σε φτωχότερες, με μικρά οικονομικά οφέλη, επιδείνωση της κοινωνίας των πολιτών και αύξηση της διαφθοράς.
Η συζήτηση σχετικά με τον επόμενο μακροπρόθεσμο προϋπολογισμό της ΕΕ, που θα διαρκέσει από το 2021 έως το 2027, είναι τώρα σε πλήρη εξέλιξη.
Η μόνη σύσταση για τις Βρυξέλλες πρέπει να είναι: να περικοπούν τα κεφάλαια αυτά.
Η σύσταση για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής εν γένει πρέπει εν τω μεταξύ να είναι: ό, τι κανείς σκέφτεται για τη θεωρητική ανακατανομή μπορεί να έχει κάποιες σοβαρές και αμιγώς αρνητικές συνέπειες.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών