Οποιαδήποτε ουσιαστική αξιολόγηση του κόστους και του οφέλους της διαδικασίας της Βαρκελώνης και της Ένωσης για τη Μεσόγειο είναι απούσα
Τον Ιούλιο, η Μεσογειακή Ένωση (Ένωση για τη Μεσόγειο) γιόρτασε την 10ετή επέτειό της.
Ωστόσο, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είναι απίθανο να έχουν ακούσει για την Ένωση, πόσο μάλλον για την επέτειο.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σπάνια αναφέρουν την Ένωση για τη Μεσόγειο και τις δραστηριότητές της, διαπιστώνει σε ανάλυσή του ο Judith Bergman του The Gatestone Institute.
Οι συμμετέχουσες χώρες της Ένωσης για τη Μεσόγειο είναι οι 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οθ χώρες της νότιας Μεσογείου, η οποία περιλαμβάνει την Αλβανία, Αλγερία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ιορδανία, το Λίβανο, τη Μαυριτανία, το Μονακό, το Μαυροβούνιο, το Μαρόκο, η «Παλαιστίνη», η Συρία (προσωρινά έχει ανασταλεί η συμμετοχή της), η Τυνησία και η Τουρκία.
Η Λιβύη έχει καθεστώς παρατηρητή.
Η Ένωση για τη Μεσόγειο προεδρεύεται από μια «συμπροεδρία» που μοιράζεται μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ιορδανίας.
Η Γραμματεία της είναι υπεύθυνη για τις καθημερινές εργασίες της και διοικείται από Γενικό Γραμματέα, επί του παρόντος τον Nasser Kamel (Αίγυπτος).
Η Ένωση για τη Μεσόγειο ξεκίνησε από μια απόφαση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στο Παρίσι τον Ιούλιο του 2008, και αποτελεί θεσμοθέτηση της διαδικασίας της Βαρκελώνης, η οποία ξεκίνησε το Νοέμβριο του 1995 με την υπογραφή της Διακήρυξης της Βαρκελώνης.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο της Μεσογείου (IEMed), η Ευρω-μεσογειακή συμμαχία που ξεκίνησε η διαδικασία της Διακήρυξης της Βαρκελώνης «διαρθρώθηκε γύρω από τρεις κύριους τομείς εργασίας (πολιτικής, ασφάλειας και οικονομίας), μεταξύ της ΕΕ και κυρίως των μουσουλμανικών χωρών στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Τον Ιανουάριο του 2017 οι 43 υπουργοί Εξωτερικών της Ένωσης για τη Μεσόγειο συμφώνησαν σε ένα «χάρτη πορείας για δράση» στη Βαρκελώνη, ο οποίος έχει ως στόχο την «ενίσχυση της περιφερειακής συνεργασίας και ολοκλήρωσης στην περιοχή της Μεσογείου», ενώ καθορίζει «τρεις βασικές αλληλένδετες προτεραιότητες, την περιφερειακή σταθερότητα, την ανθρώπινη ανάπτυξη και την ολοκλήρωση».
Ήταν το πρώτο πολιτικό έγγραφο που εγκρίθηκε από τους υπουργούς εξωτερικών της Ένωσης για τη Μεσόγειο από το 2008.
Παρά την προφανή αποτυχία της διαδικασίας της Βαρκελώνης και της Ένωσης για τη Μεσόγειο, αυτή έχει «εισέλθει σε μια νέα φάση, με τους συμμετέχοντας να επιθυμούν επέκταση των δραστηριοτήτων με βάση τα παράθυρα ευκαιρίας που υπάρχουν για την περαιτέρω ανάπτυξη περιφερειακής συνεργασίας», αναφέρει ο Bergman.
Επίσης, είναι γεγονός ότι σχεδόν το ένα τέταρτο των επενδύσεων της Ευρώπης στις χώρες της νότιας ΕΜ, φαίνεται να έχει αποδώσει λίγα έως κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Και παρά την προαναφερθείσα εκτίμηση της Ένωσης για τη Μεσόγειο σχετικά με τις προκλήσεις που έχουν φθάσει σε "πρωτοφανή επίπεδα", η ΕΕ συνεχίζει τη διαδικασία της Βαρκελώνης υπό τη μορφή της ΕΜ.
Είναι επίσης περίεργο ότι οποιαδήποτε ουσιαστική αξιολόγηση του κόστους και του οφέλους της διαδικασίας της Βαρκελώνης και της Ένωσης για τη Μεσόγειο είναι απούσα από το δημόσιο λόγο, καταλήγει ο ίδιος.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι είναι απίθανο να έχουν ακούσει για την Ένωση, πόσο μάλλον για την επέτειο.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σπάνια αναφέρουν την Ένωση για τη Μεσόγειο και τις δραστηριότητές της, διαπιστώνει σε ανάλυσή του ο Judith Bergman του The Gatestone Institute.
Οι συμμετέχουσες χώρες της Ένωσης για τη Μεσόγειο είναι οι 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οθ χώρες της νότιας Μεσογείου, η οποία περιλαμβάνει την Αλβανία, Αλγερία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Αίγυπτο, το Ισραήλ, την Ιορδανία, το Λίβανο, τη Μαυριτανία, το Μονακό, το Μαυροβούνιο, το Μαρόκο, η «Παλαιστίνη», η Συρία (προσωρινά έχει ανασταλεί η συμμετοχή της), η Τυνησία και η Τουρκία.
Η Λιβύη έχει καθεστώς παρατηρητή.
Η Γραμματεία της είναι υπεύθυνη για τις καθημερινές εργασίες της και διοικείται από Γενικό Γραμματέα, επί του παρόντος τον Nasser Kamel (Αίγυπτος).
Η Ένωση για τη Μεσόγειο ξεκίνησε από μια απόφαση των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων στο Παρίσι τον Ιούλιο του 2008, και αποτελεί θεσμοθέτηση της διαδικασίας της Βαρκελώνης, η οποία ξεκίνησε το Νοέμβριο του 1995 με την υπογραφή της Διακήρυξης της Βαρκελώνης.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο της Μεσογείου (IEMed), η Ευρω-μεσογειακή συμμαχία που ξεκίνησε η διαδικασία της Διακήρυξης της Βαρκελώνης «διαρθρώθηκε γύρω από τρεις κύριους τομείς εργασίας (πολιτικής, ασφάλειας και οικονομίας), μεταξύ της ΕΕ και κυρίως των μουσουλμανικών χωρών στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή.
Τον Ιανουάριο του 2017 οι 43 υπουργοί Εξωτερικών της Ένωσης για τη Μεσόγειο συμφώνησαν σε ένα «χάρτη πορείας για δράση» στη Βαρκελώνη, ο οποίος έχει ως στόχο την «ενίσχυση της περιφερειακής συνεργασίας και ολοκλήρωσης στην περιοχή της Μεσογείου», ενώ καθορίζει «τρεις βασικές αλληλένδετες προτεραιότητες, την περιφερειακή σταθερότητα, την ανθρώπινη ανάπτυξη και την ολοκλήρωση».
Ήταν το πρώτο πολιτικό έγγραφο που εγκρίθηκε από τους υπουργούς εξωτερικών της Ένωσης για τη Μεσόγειο από το 2008.
Παρά την προφανή αποτυχία της διαδικασίας της Βαρκελώνης και της Ένωσης για τη Μεσόγειο, αυτή έχει «εισέλθει σε μια νέα φάση, με τους συμμετέχοντας να επιθυμούν επέκταση των δραστηριοτήτων με βάση τα παράθυρα ευκαιρίας που υπάρχουν για την περαιτέρω ανάπτυξη περιφερειακής συνεργασίας», αναφέρει ο Bergman.
Επίσης, είναι γεγονός ότι σχεδόν το ένα τέταρτο των επενδύσεων της Ευρώπης στις χώρες της νότιας ΕΜ, φαίνεται να έχει αποδώσει λίγα έως κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Και παρά την προαναφερθείσα εκτίμηση της Ένωσης για τη Μεσόγειο σχετικά με τις προκλήσεις που έχουν φθάσει σε "πρωτοφανή επίπεδα", η ΕΕ συνεχίζει τη διαδικασία της Βαρκελώνης υπό τη μορφή της ΕΜ.
Είναι επίσης περίεργο ότι οποιαδήποτε ουσιαστική αξιολόγηση του κόστους και του οφέλους της διαδικασίας της Βαρκελώνης και της Ένωσης για τη Μεσόγειο είναι απούσα από το δημόσιο λόγο, καταλήγει ο ίδιος.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών