Η πολιτική του παρεμβατισμού πρέπει να τελειώσει, επειδή δεν μπορεί να οδηγήσει σε ένα μόνιμο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης
Οι παρεμβατικές πολιτικές, όπως εφαρμόζονται εδώ και πολλές δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις της καπιταλιστικής Δύσης, έχουν επιφέρει όλα αυτά τα αποτελέσματα που προέβλεπαν οι οικονομολόγοι. Υπάρχουν πόλεμοι και εμφύλιοι πόλεμοι, αδυσώπητη καταπίεση των μαζών από ομάδες δικτατόρων, οικονομική ύφεση, μαζική ανεργία, κατανάλωση κεφαλαίου, λιμοί.
Ωστόσο, αυτά τα καταστροφικά γεγονότα δεν οδήγησαν στην κρίση του παρεμβατισμού.
Οι παρεμβατικοί δογματιστές και οι οπαδοί τους εξηγούν όλες αυτές τις ανεπιθύμητες συνέπειες ως τα αναπόφευκτα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, όπως αναφέρει το Mises Institute.
Όπως το βλέπουν, ακριβώς αυτές οι καταστροφές αποδεικνύουν σαφώς την ανάγκη εντατικοποίησης του παρεμβατισμού.
Οι αποτυχίες των παρεμβατικών πολιτικών δεν επηρεάζουν τουλάχιστον τη δημοτικότητα αυτών των προταγμάτων.
Αυτές ερμηνεύονται έτσι ώστε να ενισχύουν, και όχι να μειώνουν, το κύρος τους.
Καθώς μια φρικτή οικονομική θεωρία δεν μπορεί απλώς να αντικρουστεί από την ιστορική εμπειρία, οι προπαγανδιστές του παρεμβατισμού μπόρεσαν να συνεχίσουν τις διακηρύξεις τους παρά τα δεινά που έχουν επιφέρει.
Ωστόσο, η εποχή του παρεμβατισμού φτάνει στο τέλος της.
Ο παρεμβατισμός έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του και πρέπει να εξαφανιστεί.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα παρέχεται από τις μεθόδους που εφαρμόζονται στη λειτουργία των εθνικοποιημένων και των δημοσίων επιχειρήσεων.
Αυτές οι επιχειρήσεις συχνά οδηγούνται σε οικονομική αποτυχία. οι λογαριασμοί τους εμφανίζουν τακτικά ζημίες που επιβαρύνουν το κράτος ή το δημόσιο ταμείο.
Δεν είναι χρήσιμο να διερευνηθεί κατά πόσον τα ελλείμματα οφείλονται στην αξιοσημείωτη αναποτελεσματικότητα της δημόσιας επιχειρηματικής δραστηριότητας ή, τουλάχιστον εν μέρει, στην ανεπάρκεια των τιμών στις οποίες πωλούνται τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες στους πελάτες.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το γεγονός ότι οι φορολογούμενοι πρέπει να καλύπτουν αυτά τα ελλείμματα.
Οι παρεμβατιστές εγκρίνουν πλήρως αυτή τη ρύθμιση. Απορρίπτουν με πάθος τις δύο άλλες πιθανές λύσεις: να πωλούν τις επιχειρήσεις σε ιδιώτες επιχειρηματίες ή να αυξάνουν τις τιμές που χρεώνονται στους πελάτες σε τέτοιο ύψος ώστε να μην παραμένει άλλο έλλειμμα.
Η πρώτη από αυτές τις προτάσεις είναι προφανώς αντιδραστική στα μάτια τους, επειδή η αναπόφευκτη τάση της ιστορίας είναι προς την όλο και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση.
Το δεύτερο θεωρείται "αντικοινωνικό" επειδή θέτει ένα βαρύτερο φορτίο στις καταναλώτριες μάζες.
Είναι δικαιότερο να κάνουν οι φορολογούμενοι, δηλαδή οι πλούσιοι πολίτες, να φέρουν το βάρος.
Η ικανότητά τους να πληρώνουν είναι μεγαλύτερη από εκείνη των μέσων ανθρώπων που ταξιδεύουν με τις εθνικοποιημένες σιδηροδρομικές γραμμές, τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία.
Κάποιος μπορεί επίσης να στοχεύσει στην αυτονομία των δρόμων και των δημόσιων σχολείων.
Είναι προφανές ότι η προσφυγή στην αρχή της ικανότητας πληρωμής εξαρτάται από την ύπαρξη τέτοιων εισοδημάτων και περιουσιών που μπορούν να φορολογηθούν ακόμη.
Δεν μπορεί πλέον να καταφύγει σε περίπτωση εξάντλησης αυτών των πρόσθετων κονδυλίων από φόρους και άλλα παρεμβατικά μέτρα.
Αυτή είναι ακριβώς η παρούσα κατάσταση των πραγμάτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο μέχρι στιγμής. αλλά εάν η πραγματική τάση των οικονομικών πολιτικών της δεν θα μεταβληθεί ριζικά πολύ σύντομα, θα είναι στην ίδια κατάσταση σε λίγα χρόνια.
Ο παρεμβατισμός που υποστηρίζει πρόσθετες δημόσιες δαπάνες αγνοεί το γεγονός ότι τα διαθέσιμα κεφάλαια είναι περιορισμένα.
Δεν συνειδητοποιεί ότι η αύξηση των δαπανών σε ένα τμήμα προϋποθέτει περιορισμό του σε άλλα τμήματα.
Κατά τη γνώμη του υπάρχουν πολλά διαθέσιμα χρήματα.
Το εισόδημα και ο πλούτος των πλουσίων μπορούν να αξιοποιηθούν ελεύθερα.
Προτείνοντας μεγαλύτερους πόρους για τα σχολεία, τονίζει απλώς το σημείο ότι θα ήταν καλό να ξοδέψουμε περισσότερα για την εκπαίδευση.
Δεν θέλει να αποδείξει ότι η αύξηση των πόρων για τα σχολεία είναι πιο συμφέρουσα από την αύξηση αυτού του άλλου τμήματος, π.χ. της υγείας.
Δεν τους φαίνεται ποτέ ότι θα μπορούσαν να προωθηθούν σοβαρά επιχειρήματα υπέρ του περιορισμού των δημοσίων δαπανών και της μείωσης του βάρους της φορολογίας.
Οι πρωταγωνιστές των περικοπών στον προϋπολογισμό είναι στα μάτια τους απλώς οι υπερασπιστές των προδήλων άδικων ταξικών συμφερόντων των πλουσίων.
Με το σημερινό ύψος των φορολογικών συντελεστών εισοδήματος και κληρονομιών, το αποθεματικό αυτό ταμείο, από το οποίο οι παρεμβατιστές επιδιώκουν να καλύψουν όλες τις δημόσιες δαπάνες, συρρικνώνεται ταχέως.
Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Στις ΗΠΑ οι πρόσφατες εξελίξεις των φορολογικών συντελεστών παρήγαγαν μόνο αμελητέα έσοδα πέραν του τι θα προέκυπτε από μια πορεία που σταμάτησε με πολύ χαμηλότερα ποσοστά.
Τα υψηλά επιτόκια για τους πλούσιους είναι πολύ δημοφιλή με τους παρέχοντες υπηρεσίες και τους δημαγωγούς, αλλά εξασφαλίζουν μόνο μικρές προσθήκες στα έσοδα.
Από μέρα σε μέρα καθίσταται ολοένα και πιο προφανές ότι οι μεγάλες προσθήκες στο ποσό των δημόσιων δαπανών δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τους πλούσιος αλλά ότι το φορτίο πρέπει να μεταφερθεί από τις μάζες.
Η παραδοσιακή φορολογική πολιτική της εποχής του παρεμβατισμού, τα βάρη της προοδευτικής φορολογίας και οι πολυπληθείς δαπάνες, μεταφέρθηκαν σε ένα σημείο στο οποίο ο παραλογισμός τους δεν μπορεί πλέον να αποκρύπτεται.
Η διαβόητη αρχή ότι, ενώ οι ιδιωτικές δαπάνες εξαρτώνται από το μέγεθος του διαθέσιμου εισοδήματος, τα δημόσια έσοδα πρέπει να ρυθμίζονται ανάλογα με τις δαπάνες, έρχεται σε αντίθεση
Εφεξής, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ένα δολάριο δεν μπορεί να δαπανηθεί δύο φορές και ότι τα διάφορα στοιχεία των δημόσιων δαπανών βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Οι επιπλέον κυβερνητικές δαπάνες θα πρέπει να συγκεντρωθούν από ακριβώς εκείνους τους ανθρώπους που μέχρι τώρα είχαν την πρόθεση να μετατοπίσουν το κύριο βάρος σε άλλες ομάδες.
Εκείνοι που επιθυμούν να λάβουν επιδοτήσεις θα πρέπει να επιβαρύνουν το λογαριασμό τους για αυτές.
Τα ελλείμματα των κρατικών επιχειρήσεων θα επιβαρύνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Η πολιτική του παρεμβατισμού πρέπει να τελειώσει, επειδή δεν μπορεί να οδηγήσει σε ένα μόνιμο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης.
Οι λόγοι είναι τρεις:
Πρώτον: Περιοριστικά μέτρα μειώνουν πάντα την παραγωγή και την ποσότητα των εμπορευμάτων που διατίθενται προς κατανάλωση.
Όποια κι αν είναι τα επιχειρήματα υπέρ των συγκεκριμένων περιορισμών και απαγορεύσεων, τα μέτρα αυτά καθαυτά δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν ένα σύστημα κοινωνικής παραγωγής.
Δεύτερον: Όλες οι ποικιλίες παρεμβάσεων στην αγορά όχι μόνο δεν επιτυγχάνουν τους στόχους που επιδιώκουν οι υποστηρικτές τους, αλλά επιφέρουν μια κατάσταση πραγμάτων που, από την άποψη των εκτιμήσεων των πολιτικών και των οπαδών τους είναι λιγότερο επιθυμητή από την προηγούμενη κατάσταση των πραγμάτων που είχαν σχεδιάσει να αλλάξουν.
Αν θέλουμε να διορθώσουμε την προφανή ακαταλληλότητα και την αθέμιτη συμπεριφορά τους, συμπληρώνοντας τις πρώτες πράξεις παρέμβασης με όλο και περισσότερες τέτοιες πράξεις, πρέπει να προχωρούμε περισσότερο και περισσότερο μέχρις ότου η οικονομία της αγοράς καταστραφεί εντελώς και ο σοσιαλισμός την αντικαταστήσει.
Τρίτον: Ο παρεμβατισμός στοχεύει στη δήμευση του «πλεονάσματος» ενός τμήματος του πληθυσμού και στην τοποθέτησή του στο άλλο.
Μόλις εξαντληθεί αυτό το πλεόνασμα με συνολική δήμευση, δεν είναι δυνατή η περαιτέρω συνέχιση αυτής της πολιτικής.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, αυτά τα καταστροφικά γεγονότα δεν οδήγησαν στην κρίση του παρεμβατισμού.
Οι παρεμβατικοί δογματιστές και οι οπαδοί τους εξηγούν όλες αυτές τις ανεπιθύμητες συνέπειες ως τα αναπόφευκτα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, όπως αναφέρει το Mises Institute.
Όπως το βλέπουν, ακριβώς αυτές οι καταστροφές αποδεικνύουν σαφώς την ανάγκη εντατικοποίησης του παρεμβατισμού.
Οι αποτυχίες των παρεμβατικών πολιτικών δεν επηρεάζουν τουλάχιστον τη δημοτικότητα αυτών των προταγμάτων.
Αυτές ερμηνεύονται έτσι ώστε να ενισχύουν, και όχι να μειώνουν, το κύρος τους.
Καθώς μια φρικτή οικονομική θεωρία δεν μπορεί απλώς να αντικρουστεί από την ιστορική εμπειρία, οι προπαγανδιστές του παρεμβατισμού μπόρεσαν να συνεχίσουν τις διακηρύξεις τους παρά τα δεινά που έχουν επιφέρει.
Ωστόσο, η εποχή του παρεμβατισμού φτάνει στο τέλος της.
Ο παρεμβατισμός έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητές του και πρέπει να εξαφανιστεί.
Ένα ενδεικτικό παράδειγμα παρέχεται από τις μεθόδους που εφαρμόζονται στη λειτουργία των εθνικοποιημένων και των δημοσίων επιχειρήσεων.
Αυτές οι επιχειρήσεις συχνά οδηγούνται σε οικονομική αποτυχία. οι λογαριασμοί τους εμφανίζουν τακτικά ζημίες που επιβαρύνουν το κράτος ή το δημόσιο ταμείο.
Δεν είναι χρήσιμο να διερευνηθεί κατά πόσον τα ελλείμματα οφείλονται στην αξιοσημείωτη αναποτελεσματικότητα της δημόσιας επιχειρηματικής δραστηριότητας ή, τουλάχιστον εν μέρει, στην ανεπάρκεια των τιμών στις οποίες πωλούνται τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες στους πελάτες.
Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι το γεγονός ότι οι φορολογούμενοι πρέπει να καλύπτουν αυτά τα ελλείμματα.
Οι παρεμβατιστές εγκρίνουν πλήρως αυτή τη ρύθμιση. Απορρίπτουν με πάθος τις δύο άλλες πιθανές λύσεις: να πωλούν τις επιχειρήσεις σε ιδιώτες επιχειρηματίες ή να αυξάνουν τις τιμές που χρεώνονται στους πελάτες σε τέτοιο ύψος ώστε να μην παραμένει άλλο έλλειμμα.
Η πρώτη από αυτές τις προτάσεις είναι προφανώς αντιδραστική στα μάτια τους, επειδή η αναπόφευκτη τάση της ιστορίας είναι προς την όλο και μεγαλύτερη κοινωνικοποίηση.
Το δεύτερο θεωρείται "αντικοινωνικό" επειδή θέτει ένα βαρύτερο φορτίο στις καταναλώτριες μάζες.
Είναι δικαιότερο να κάνουν οι φορολογούμενοι, δηλαδή οι πλούσιοι πολίτες, να φέρουν το βάρος.
Η ικανότητά τους να πληρώνουν είναι μεγαλύτερη από εκείνη των μέσων ανθρώπων που ταξιδεύουν με τις εθνικοποιημένες σιδηροδρομικές γραμμές, τα τρόλεϊ και τα λεωφορεία.
Κάποιος μπορεί επίσης να στοχεύσει στην αυτονομία των δρόμων και των δημόσιων σχολείων.
Είναι προφανές ότι η προσφυγή στην αρχή της ικανότητας πληρωμής εξαρτάται από την ύπαρξη τέτοιων εισοδημάτων και περιουσιών που μπορούν να φορολογηθούν ακόμη.
Δεν μπορεί πλέον να καταφύγει σε περίπτωση εξάντλησης αυτών των πρόσθετων κονδυλίων από φόρους και άλλα παρεμβατικά μέτρα.
Αυτή είναι ακριβώς η παρούσα κατάσταση των πραγμάτων στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο μέχρι στιγμής. αλλά εάν η πραγματική τάση των οικονομικών πολιτικών της δεν θα μεταβληθεί ριζικά πολύ σύντομα, θα είναι στην ίδια κατάσταση σε λίγα χρόνια.
Ο παρεμβατισμός που υποστηρίζει πρόσθετες δημόσιες δαπάνες αγνοεί το γεγονός ότι τα διαθέσιμα κεφάλαια είναι περιορισμένα.
Δεν συνειδητοποιεί ότι η αύξηση των δαπανών σε ένα τμήμα προϋποθέτει περιορισμό του σε άλλα τμήματα.
Κατά τη γνώμη του υπάρχουν πολλά διαθέσιμα χρήματα.
Το εισόδημα και ο πλούτος των πλουσίων μπορούν να αξιοποιηθούν ελεύθερα.
Προτείνοντας μεγαλύτερους πόρους για τα σχολεία, τονίζει απλώς το σημείο ότι θα ήταν καλό να ξοδέψουμε περισσότερα για την εκπαίδευση.
Δεν θέλει να αποδείξει ότι η αύξηση των πόρων για τα σχολεία είναι πιο συμφέρουσα από την αύξηση αυτού του άλλου τμήματος, π.χ. της υγείας.
Δεν τους φαίνεται ποτέ ότι θα μπορούσαν να προωθηθούν σοβαρά επιχειρήματα υπέρ του περιορισμού των δημοσίων δαπανών και της μείωσης του βάρους της φορολογίας.
Οι πρωταγωνιστές των περικοπών στον προϋπολογισμό είναι στα μάτια τους απλώς οι υπερασπιστές των προδήλων άδικων ταξικών συμφερόντων των πλουσίων.
Με το σημερινό ύψος των φορολογικών συντελεστών εισοδήματος και κληρονομιών, το αποθεματικό αυτό ταμείο, από το οποίο οι παρεμβατιστές επιδιώκουν να καλύψουν όλες τις δημόσιες δαπάνες, συρρικνώνεται ταχέως.
Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Στις ΗΠΑ οι πρόσφατες εξελίξεις των φορολογικών συντελεστών παρήγαγαν μόνο αμελητέα έσοδα πέραν του τι θα προέκυπτε από μια πορεία που σταμάτησε με πολύ χαμηλότερα ποσοστά.
Τα υψηλά επιτόκια για τους πλούσιους είναι πολύ δημοφιλή με τους παρέχοντες υπηρεσίες και τους δημαγωγούς, αλλά εξασφαλίζουν μόνο μικρές προσθήκες στα έσοδα.
Από μέρα σε μέρα καθίσταται ολοένα και πιο προφανές ότι οι μεγάλες προσθήκες στο ποσό των δημόσιων δαπανών δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τους πλούσιος αλλά ότι το φορτίο πρέπει να μεταφερθεί από τις μάζες.
Η παραδοσιακή φορολογική πολιτική της εποχής του παρεμβατισμού, τα βάρη της προοδευτικής φορολογίας και οι πολυπληθείς δαπάνες, μεταφέρθηκαν σε ένα σημείο στο οποίο ο παραλογισμός τους δεν μπορεί πλέον να αποκρύπτεται.
Η διαβόητη αρχή ότι, ενώ οι ιδιωτικές δαπάνες εξαρτώνται από το μέγεθος του διαθέσιμου εισοδήματος, τα δημόσια έσοδα πρέπει να ρυθμίζονται ανάλογα με τις δαπάνες, έρχεται σε αντίθεση
Εφεξής, οι κυβερνήσεις θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ένα δολάριο δεν μπορεί να δαπανηθεί δύο φορές και ότι τα διάφορα στοιχεία των δημόσιων δαπανών βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Οι επιπλέον κυβερνητικές δαπάνες θα πρέπει να συγκεντρωθούν από ακριβώς εκείνους τους ανθρώπους που μέχρι τώρα είχαν την πρόθεση να μετατοπίσουν το κύριο βάρος σε άλλες ομάδες.
Εκείνοι που επιθυμούν να λάβουν επιδοτήσεις θα πρέπει να επιβαρύνουν το λογαριασμό τους για αυτές.
Τα ελλείμματα των κρατικών επιχειρήσεων θα επιβαρύνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Η πολιτική του παρεμβατισμού πρέπει να τελειώσει, επειδή δεν μπορεί να οδηγήσει σε ένα μόνιμο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης.
Οι λόγοι είναι τρεις:
Πρώτον: Περιοριστικά μέτρα μειώνουν πάντα την παραγωγή και την ποσότητα των εμπορευμάτων που διατίθενται προς κατανάλωση.
Όποια κι αν είναι τα επιχειρήματα υπέρ των συγκεκριμένων περιορισμών και απαγορεύσεων, τα μέτρα αυτά καθαυτά δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν ένα σύστημα κοινωνικής παραγωγής.
Δεύτερον: Όλες οι ποικιλίες παρεμβάσεων στην αγορά όχι μόνο δεν επιτυγχάνουν τους στόχους που επιδιώκουν οι υποστηρικτές τους, αλλά επιφέρουν μια κατάσταση πραγμάτων που, από την άποψη των εκτιμήσεων των πολιτικών και των οπαδών τους είναι λιγότερο επιθυμητή από την προηγούμενη κατάσταση των πραγμάτων που είχαν σχεδιάσει να αλλάξουν.
Αν θέλουμε να διορθώσουμε την προφανή ακαταλληλότητα και την αθέμιτη συμπεριφορά τους, συμπληρώνοντας τις πρώτες πράξεις παρέμβασης με όλο και περισσότερες τέτοιες πράξεις, πρέπει να προχωρούμε περισσότερο και περισσότερο μέχρις ότου η οικονομία της αγοράς καταστραφεί εντελώς και ο σοσιαλισμός την αντικαταστήσει.
Τρίτον: Ο παρεμβατισμός στοχεύει στη δήμευση του «πλεονάσματος» ενός τμήματος του πληθυσμού και στην τοποθέτησή του στο άλλο.
Μόλις εξαντληθεί αυτό το πλεόνασμα με συνολική δήμευση, δεν είναι δυνατή η περαιτέρω συνέχιση αυτής της πολιτικής.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών