Strategic Culture: Πλήρως αποτυχημένη η στρατηγική των ΗΠΑ στην Ασία - Απέλπιδα προσπάθεια να μπλοκάρει την Ευρασιατική ολοκλήρωση
Η λειτουργία του Συριακού Αραβικού Στρατού στην επαρχία Idlib αποτελεί το τελευταίο βήμα της κεντρικής κυβέρνησης της Δαμασκού για την απελευθέρωση της χώρας από τη μάστιγα της ισλαμικής τρομοκρατίας αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Strategic Culture Foundation.
Με την ήττα του Daesh και την απομάκρυνση των υπολειπόμενων τμημάτων αντίστασης, οι στρατιώτες του Assad έχουν επιτύχει ένα εξαιρετικό έργο.
Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν την παράνομη παρουσία τους στη Συρία, υποστηρίζοντας την ΑΔΑ στο βόρειο τμήμα της χώρας, με στόχο τη διατήρηση του αποσταθεροποιητικού δυναμικού των τρομοκρατικών δικτύων στην περιοχή και πέρα από αυτήν. Υπό το πρίσμα αυτής της δυσμενούς κατάστασης για τους Αμερικανούς, είναι εύκολο να εξηγηθεί η μεταφορά διοικητών και τρομοκρατικών ομάδων από τη Συρία και το Ιράκ στο Αφγανιστάν, όπως επιβεβαιώνουν αρκετές επίσημες ρωσικές, ιρανικές, συριακές και ιρακινές πηγές.
Η λογική πίσω από μια τέτοια κίνηση έχει να κάνει με την συνεχιζόμενη διαδικασία της Ευρασιατικής ολοκλήρωσης.
Η πρόοδος στον τομέα αυτό ήταν πολύπλευρη τους τελευταίους μήνες και χρόνια.
Από το σημαντικότερο γεγονός, δηλαδή την είσοδο του Πακιστάν και της Ινδίας στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), σε άλλα λιγότερο γνωστά γεγονότα, όπως η υπογραφή της συνθήκης της Κασπίας Θάλασσας από το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν, το Καζακστάν, τη Ρωσία και το Τουρκμενιστάν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεσμευτεί να σταματήσουν αυτή την ολοκλήρωση, μένοντας πιστή στη μεγάλη στρατηγική του Brzezinski, βασισμένη στις έννοιες Heartland και Rimland, δεν ήταν δύσκολο για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους συμβούλους της σημερινής κυβέρνησης των ΗΠΑ να κατανοήσουν τη σημασία του Αφγανιστάν για να σταματήσουν τη διαδικασία της ευρασιατικής ολοκλήρωσης υποθάλποντας την τρομοκρατία.
Το Αφγανιστάν διαδραματίζει σημαντικό διττό ρόλο ως κόμβος μεταξύ της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου.
Η κεντρική γεωγραφική θέση του αφγανικού κράτους του δίνει ένα σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο. Οι περίπλοκες σχέσεις μεταξύ Ινδίας, Πακιστάν και Αφγανιστάν απορρέουν ουσιαστικά από τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραμάτισε το Πακιστάν στο Αφγανιστάν από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα, με την οικονομική υποστήριξη που έλαβε από τη Σαουδική Αραβία και τις πολιτικές, στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες υποστήριξη από τις ΗΠΑ.
Το Πακιστάν έχει μετατραπεί εδώ και δεκαετίες ως πύλη για περισσότερο ή λιγότερο επίσημες επιχειρήσεις από την εποχή της σοβιετικής παρουσίας στο Αφγανιστάν.
Οι Μουτζαχεντίν, υποστηριζόμενοι από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Reaganκ ως «Αγωνιστές της Ελευθερίας», δεν είναι τίποτα άλλο από τους προγόνους των σημερινών τρομοκρατών της Αλ Κάιντα, οι οποίοι έχουν μεταλλαχθεί σε άλλες ονομασίες στη Συρία, όπως οι Al Nusra και Daesh. Η φόρμουλα έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία 30 χρόνια, τα συστατικά είναι τα χρήματα της Σαουδικής Αραβίας, η πακιστανική στήριξη και τα αμερικανικά όπλα.
Η ευρασιατική ολοκλήρωση επιταχύνθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια χάρη στην επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, το Πεκίνο πρότεινε την κατασκευή διαφόρων έργων υποδομής (το πιο γνωστό είναι ο οικονομικός διάδρομος Κίνας-Πακιστάν ή CPEC) στο Πακιστάν για τη βελτίωση του δικτύου μεταφορών καθώς και την παράδοση αγαθών και εμπορίου.
Το Πακιστάν ήταν μια από τις πρώτες χώρες που προσχώρησαν πολιτικά και οικονομικά στην κινεζική πρωτοβουλία γνωστή ως One Belt One Road (μετονομασθείσα στην πρωτοβουλία Belt Road Initiative ή BRI).
Χάρη στο επιδέξιο διπλωματικό και πολιτικό έργο της Μόσχας, η έντονη δυσπιστία του Νέου Δελχί από τη νέα συμμαχία μεταξύ Κίνας και Πακιστάν μειώθηκε.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Putin και ο πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping δουλεύουν κυριολεκτικά για μήνες, αν όχι για χρόνια, τη διαδικασία επαναπροσέγγισης μεταξύ Πακιστάν, Ινδίας, Ρωσίας και Κίνας, με στόχο να τεθούν τα θεμέλια για την είσοδο των δύο χωρών στην ΕΕΚ.
Η ιδέα του Xi και του Putin βασίζεται σε μια στρατηγική ισοτιμία μεταξύ Νέου Δελχί και Ισλαμαμπάντ, ισορροπημένη χάρη σε δύο φιλικές χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Η είσοδος στην SCO είχε ήδη αναφερθεί το 2015 ως μια επαναστατική πράξη για την περιοχή, με σαφή στόχο να συνεργαστεί για να ειρηνεύσει το Αφγανιστάν και να προωθήσει την εμπορική και κοινωνική ένταξη της ευρασιατικής ηπείρου.
Η τρομοκρατία αποτελεί μνημειώδη πρόκληση σε αυτό το πλαίσιο και μία από τις κυριότερες απειλές για το κινεζικό σχέδιο BRI. Τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο πρέπει να προστατεύσουν τα εμπορικά και οικονομικά τους σχέδια στην περιοχή, εμποδίζοντας τη χρήση τρομοκρατικών πράξεων ως μέσο υπονόμευσης μελλοντικών έργων σιδηροδρομικών, οδικών και ενεργειακών έργων.
Η πρόθεση να χρησιμοποιηθεί το SCO ως διεθνές πλαίσιο για να φέρει τους πέντε βασικούς παράγοντες της περιοχής (Αφγανιστάν, Ινδία, Πακιστάν, Κίνα και Ρωσία) στο ίδιο τραπέζι είναι ένα κύριο επεισόδιο για το οποίο θα θυμούνται οι Xi Jinping και Putin.
Putin και Xi Jinping έχουν πολλά να προσφέρουν σε όλες σχεδόν τις προτάσεις που έγιναν, από την στρατιωτική άμυνα που εγγυώνται οι συμμαχίες ή οι πωλήσεις όπλων, στα οικονομικά οφέλη που απορρέουν από την οικονομική ισχύ του Πεκίνου.
Η Μόσχα και το Πεκίνο προσφέρουν τόσο στρατιωτική ασφάλεια όσο και οικονομική κάλυψη σε χώρες που ήταν πάντα εύκολοι στόχοι για τρομοκρατία, διαφθορά, ως αποτέλεσμα της προσοχής που προσελκύουν από το Πεκίνο και τους πολιτικούς αντιπάλους της Μόσχας, κυρίως την Ουάσιγκτον.
Το Αφγανιστάν είναι ένα παράδειγμα, αλλά η συμφωνία που υπεγράφη για την Κασπία Θάλασσα είναι επίσης ένα σαφές παράδειγμα της Ευρασιατικής ενσωμάτωσης που επικρατεί σε κάθε εξωτερική προσπάθεια να επηρεάσουν τα γεγονότα στην εύνοια της Ουάσινγκτον.
Η συμφωνία που υπεγράφη στο Ακτάου, μεταξύ Αζερμπαϊτζάν, Ιράν, Καζακστάν, Ρωσίας και Τουρκμενιστάν, σφραγίζει για πάντα στρατιωτικούς επεκτατικούς στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών ή των συμμάχων τους.
Στην Κασπία Θάλασσα δεν θα επιτρέπεται ποτέ καμία ξένη στρατιωτική παρουσία, ούτε καν προσωρινά.
Η συμφωνία για την Κασπία Θάλασσα αποτελεί μεγάλη νίκη για τη Μόσχα, μαζί με τις τριμερείς συζητήσεις μεταξύ Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδίας, οι οποίες επιτρέπουν στη Ρωσία να ενισχύσει τα νότια σύνορά της, να επεκτείνει νέες εμπορικές συμμαχίες και να καταπολεμήσει ενεργά την τρομοκρατία σε όλες τις μορφές της (Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν).
Για το Πεκίνο, αυτές οι τριμερείς συνομιλίες προωθούν δύο βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη της BRI.
Πρώτον, μετριάζει και, αν χρειαστεί, καταπολεμά τον κίνδυνο τρομοκρατίας, που συχνά χρησιμοποιείται ως μέσο κατά των έργων υποδομής του project ΒΡΙ από τους αντιπάλους της Κίνας, συνήθως τις ΗΠΑ.
Δεύτερον, εμβαθύνει τις συνομιλίες με την Ινδία και ανοίγει περισσότερους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ Πεκίνου και Νέου Δελχί καθώς και μεταξύ Modi και Xi Jinping.
Παρόλο που και οι δύο χώρες είναι μέλη των BRICS, η Ινδία έχει στενή σχέση με τους συμμάχους της Ουάσιγκτον, την Αυστραλία και την Ιαπωνία.
Το Νέο Δελχί προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως παράγοντα εξισορρόπησης που προσφέρει μια εναλλακτική λύση στις μικρές χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να χρησιμοποιήσει την ινδική επιρροή για να παίξει αυτές τις χώρες ενάντια στην Κίνα, αλλά το Νέο Δελχί και το Πεκίνο εργάζονται για να αποτρέψουν αυτό το γεγονός υπέρ της ευρύτερης ευρασιατικής ολοκλήρωσης.
Παρά το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει και να ενθαρρύνει, ο ρόλος του Νέου Δελχί δεν έρχεται κατ 'ανάγκην σε σύγκρουση με τις πολιτικές του Πεκίνου στην περιοχή.
Για να ξεπεραστούν οι υφιστάμενες εντάσεις, ιδίως μετά τις συγκρούσεις στα κοινά τους σύνορα πριν από περισσότερο από ένα χρόνο, ήταν ζωτικής σημασίας να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο κατάλληλο για την εξάλειψη της δυσπιστίας μεταξύ των δύο χωρών και την αύξηση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Υπό αυτή την έννοια, η ένταξη της Ινδίας στην SCO αποτελεί ένα μεγάλο κίνητρο για τη συνεχή βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι το εμπόριο μεταξύ Πεκίνου και Νέου Δελχί αυξάνεται διαρκώς και οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ Modi και Xi Jinping έχουν επανειλημμένα δείξει ότι βρίσκονται σε σημαντικά επίπεδα.
Η είσοδος του Πακιστάν και του Αφγανιστάν στην εξίσωση καθιστά την εικόνα πιο περίπλοκη, αλλά σίγουρα όχι αδύνατη.
Τέτοιου είδους φόρουμ για διαπραγματεύσεις, όπως το SCO παρέχει, επιτρέπει την εξάλειψη των διαφορών.
Εν τω μεταξύ, η Ουάσινγκτον δεν στέκεται άπραγη βλέποντας την ευρασιατική ολοκλήρωση να προχωράει και έχει αρχίσει να δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για περαιτέρω χάος στο Αφγανιστάν.
Οι Ταλιμπάν, έχοντας παραμείνει αήττητοι κατά τα τελευταία 18 χρόνια πολέμου, έχουν ξεκινήσει νέες παραβιάσεις στη χώρα, ενώ επεκτείνονται σε περιοχές που δεν έλεγχαν ποτέ από την άφιξη των Αμερικανών.
Θα μπορούσαν να καταλήξουν να ελέγχουν περισσότερο έδαφος από ό, τι πριν ξεκινήσει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.
Η Ουάσιγκτον αγωνίζεται να επιβάλει σταθερό έλεγχο στην επικράτεια.
Ωστόσο, έχει επίσης κάθε συμφέρον να διασφαλίσει ότι το Αφγανιστάν παραμένει πηγή αστάθειας στην περιοχή, συμπεριλαμβάνοντας επίσης το Πακιστάν σε αυτήν τη διαδικασία, επιδεινώνοντας τις τριβές μεταξύ Νέου Δελχί και Ισλαμαμπάντ και πιθανώς και με το Πεκίνο.
Οι επίμονες και αξιόπιστες εκθέσεις εξακολουθούν να υποδεικνύουν τη μετεγκατάσταση από τη Συρία μεγάλου αριθμού τοπικών ηγετών και διοικητών τρομοκρατικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Ουάσινγκτον.
Εκτός από την αποταμίευσή τους από την ήττα τους στα χέρια του Συριακού Αραβικού Στρατού, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αρχίσει να μετακινούν πολυάριθμους εξτρεμιστές Salafists πιστούς στο ISIS στην ευρασιατική χώρα για περισσότερο από ένα χρόνο.
Ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η αυξανόμενη παρουσία του ISIS στο Αφγανιστάν έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις με τους Ταλιμπάν, συμμετέχοντας σε έναν αγώνα εξουσίας σχετικά με τα χρήματα και τις εμπορικές οδούς των ναρκωτικών.
Όπως έδειξαν τα αντιπαραβαλλόμενα παραδείγματα της Συρίας και της Λιβύης, οι συμμαχίες μεταξύ των χωρών είναι οι πραγματικοί αγώνες κατά της διεθνούς τρομοκρατίας.
Στο Αφγανιστάν η κατάσταση περιπλέκεται από την παρουσία και την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αλλά μετά από 18 χρόνια, η δικαιολογία του Λευκού Οίκου ότι είναι εκεί για να καταπολεμήσει την τρομοκρατία είναι φθαρμένη.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Αφγανιστάν είναι μέλος παρατηρητή της SCO, διεξάγοντας όλο και συχνότερες συνομιλίες με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, συγκεκριμένα με την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και το Πακιστάν. Η κατεύθυνση είναι σίγουρα προς μια συμμαχία που έχει ως απώτερο σκοπό την εξάλειψη της Ντάες στη χώρα και έναν πολιτικό διάλογο με τους Ταλιμπάν, ακόμη και αν αυτός ο δεύτερος στόχος είναι μόνο αόριστη σήμερα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαπράττουν το ίδιο λάθος στο Αφγανιστάν, το οποίο διαπράχθηκε στο Ιράκ μετά τον πόλεμο το 2003 και στη Λιβύη μετά τη δολοφονία του Gaddafi το 2011.
Αυτές οι χώρες, οι οποίες δεν ήταν ανοιχτά εχθρικές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες (ιδίως Saddam Hussein, (Λιβύη), ενώ η Ουάσινγκτον και η Ιταλία παίζουν αδύναμο χέρι για την υποστήριξη της κυβέρνησης Fayez al-Sarraj ενώ η κυβέρνηση Haftar ελέγχει περισσότερο από το ήμισυ της χώρας με ρωσική και γαλλική υποστήριξη.
Στο Ιράκ, η κυβέρνηση είναι ανοιχτά υπέρ των Σιιτών, διατηρώντας προνομιούχες, άμεσες σχέσεις με το Ιράν και επιτρέποντας στη Ρωσία να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο για να στοχεύσει σε τρομοκράτες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ.
Η Ουάσινγκτον, με τη χρήση τακτικής καταστροφής και χάους, ανάγκασε αρκετές χώρες να επιδιώξουν την προστασία τους από τη Ρωσία και το Ιράν.
Το Αφγανιστάν κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, παρόλο που η χώρα έχει σήμερα δεκάδες χιλιάδες ξένους στρατιώτες που τελικά θα πρέπει να τερματίσουν την αποστολή πολέμου κάτω από το έμβλημα του ΝΑΤΟ, απελευθερώνοντας τελικά την περιοχή από την αρνητική επιρροή της Ουάσινγκτον και των συμμάχων της.
Οι πρόσφατες επιλογές της Ουάσιγκτον σίγουρα δεν βοηθούν στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή.
Ο πρόεδρος Trump ανέστειλε χρηματοδότηση προς τις πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις καθώς και αρκετά κοινά μαθήματα κατάρτισης μεταξύ των πακιστανικών και αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Η Ουάσινγκτον μπλοκάρει επίσης βοήθεια ύψους 300 εκατ. δολαρίων με αιτιολογία ότι το Ισλαμαμπάντ που δεν ενεργεί επαρκώς για την καταπολέμηση των μαχητών.
Η Ρωσία στο βορρά, η Κίνα στα ανατολικά και το Ιράν στο Νότο είναι έτοιμες να ενσωματώσουν το στρατηγικό τρίγωνο μεταξύ των συνόρων τους (Κασπία Θάλασσα, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδία) στο ευρασιατικό σχέδιο ανάπτυξης και προόδου.
Παρά τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον για σαμποτάζ, είτε οικονομικά είτε στρατιωτικά, συγκεκαλυμμένα ή ανοιχτά, η πορεία προς έναν νέο Ευρασιατικό αιώνα φαίνεται να συνδέεται με γεγονότα όπως η συνθήκη για την Κασπία Θάλασσα, ο τερματισμός του πολέμου στη Συρία και η επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας στο Αφγανιστάν .
Αυτά είναι όλα τα γεγονότα που σηματοδοτούν το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας στην περιοχή.
Το κομμάτι από το κομμάτι, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν αρπάζουν τους ιστορικούς συμμάχους, όπως η Τουρκία και το Πακιστάν, μακριά από την Ουάσινγκτον, με απώτερο στόχο την ώθηση της αμερικανικής επιρροής από την περιοχή. Χωρίς αυτούς τους βασικούς συμμάχους, η ικανότητα της Ουάσιγκτον να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μειώνεται σημαντικά.
Η συμφωνία για την Κασπία Θάλασσα, όπως και η SCO στην Κεντρική Ασία, εξυπηρετεί επομένως τον σκοπό της πρόληψης εξωτερικών παρεμβολών, ιδίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο όνομα της αποτελεσματικής καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της σταθεροποίησης βασικών χωρών όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και η Συρία, η Κίνα και η Ρωσία προωθούν το έργο της ευρασιατικής ολοκλήρωσης προς όφελος ολόκληρης της περιοχής και πέραν αυτής.
Η Ουάσιγκτον θα έχει ελάχιστη ικανότητα να ρίξει ένα κλειδί στα έργα και να προσπαθήσει να σαμποτάρει ολόκληρο το έργο καθώς βγαίνει προοδευτικά έξω από την περιοχή.
www.bankingnews.gr
Με την ήττα του Daesh και την απομάκρυνση των υπολειπόμενων τμημάτων αντίστασης, οι στρατιώτες του Assad έχουν επιτύχει ένα εξαιρετικό έργο.
Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν την παράνομη παρουσία τους στη Συρία, υποστηρίζοντας την ΑΔΑ στο βόρειο τμήμα της χώρας, με στόχο τη διατήρηση του αποσταθεροποιητικού δυναμικού των τρομοκρατικών δικτύων στην περιοχή και πέρα από αυτήν. Υπό το πρίσμα αυτής της δυσμενούς κατάστασης για τους Αμερικανούς, είναι εύκολο να εξηγηθεί η μεταφορά διοικητών και τρομοκρατικών ομάδων από τη Συρία και το Ιράκ στο Αφγανιστάν, όπως επιβεβαιώνουν αρκετές επίσημες ρωσικές, ιρανικές, συριακές και ιρακινές πηγές.
Η λογική πίσω από μια τέτοια κίνηση έχει να κάνει με την συνεχιζόμενη διαδικασία της Ευρασιατικής ολοκλήρωσης.
Η πρόοδος στον τομέα αυτό ήταν πολύπλευρη τους τελευταίους μήνες και χρόνια.
Από το σημαντικότερο γεγονός, δηλαδή την είσοδο του Πακιστάν και της Ινδίας στον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης (SCO), σε άλλα λιγότερο γνωστά γεγονότα, όπως η υπογραφή της συνθήκης της Κασπίας Θάλασσας από το Αζερμπαϊτζάν, το Ιράν, το Καζακστάν, τη Ρωσία και το Τουρκμενιστάν.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν δεσμευτεί να σταματήσουν αυτή την ολοκλήρωση, μένοντας πιστή στη μεγάλη στρατηγική του Brzezinski, βασισμένη στις έννοιες Heartland και Rimland, δεν ήταν δύσκολο για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους συμβούλους της σημερινής κυβέρνησης των ΗΠΑ να κατανοήσουν τη σημασία του Αφγανιστάν για να σταματήσουν τη διαδικασία της ευρασιατικής ολοκλήρωσης υποθάλποντας την τρομοκρατία.
Το Αφγανιστάν διαδραματίζει σημαντικό διττό ρόλο ως κόμβος μεταξύ της Ευρασίας και της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου.
Η κεντρική γεωγραφική θέση του αφγανικού κράτους του δίνει ένα σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο. Οι περίπλοκες σχέσεις μεταξύ Ινδίας, Πακιστάν και Αφγανιστάν απορρέουν ουσιαστικά από τον αποσταθεροποιητικό ρόλο που διαδραμάτισε το Πακιστάν στο Αφγανιστάν από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα, με την οικονομική υποστήριξη που έλαβε από τη Σαουδική Αραβία και τις πολιτικές, στρατιωτικές και μυστικές υπηρεσίες υποστήριξη από τις ΗΠΑ.
Το Πακιστάν έχει μετατραπεί εδώ και δεκαετίες ως πύλη για περισσότερο ή λιγότερο επίσημες επιχειρήσεις από την εποχή της σοβιετικής παρουσίας στο Αφγανιστάν.
Οι Μουτζαχεντίν, υποστηριζόμενοι από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Reaganκ ως «Αγωνιστές της Ελευθερίας», δεν είναι τίποτα άλλο από τους προγόνους των σημερινών τρομοκρατών της Αλ Κάιντα, οι οποίοι έχουν μεταλλαχθεί σε άλλες ονομασίες στη Συρία, όπως οι Al Nusra και Daesh. Η φόρμουλα έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία 30 χρόνια, τα συστατικά είναι τα χρήματα της Σαουδικής Αραβίας, η πακιστανική στήριξη και τα αμερικανικά όπλα.
Η ευρασιατική ολοκλήρωση επιταχύνθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια χάρη στην επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, το Πεκίνο πρότεινε την κατασκευή διαφόρων έργων υποδομής (το πιο γνωστό είναι ο οικονομικός διάδρομος Κίνας-Πακιστάν ή CPEC) στο Πακιστάν για τη βελτίωση του δικτύου μεταφορών καθώς και την παράδοση αγαθών και εμπορίου.
Το Πακιστάν ήταν μια από τις πρώτες χώρες που προσχώρησαν πολιτικά και οικονομικά στην κινεζική πρωτοβουλία γνωστή ως One Belt One Road (μετονομασθείσα στην πρωτοβουλία Belt Road Initiative ή BRI).
Χάρη στο επιδέξιο διπλωματικό και πολιτικό έργο της Μόσχας, η έντονη δυσπιστία του Νέου Δελχί από τη νέα συμμαχία μεταξύ Κίνας και Πακιστάν μειώθηκε.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας Putin και ο πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping δουλεύουν κυριολεκτικά για μήνες, αν όχι για χρόνια, τη διαδικασία επαναπροσέγγισης μεταξύ Πακιστάν, Ινδίας, Ρωσίας και Κίνας, με στόχο να τεθούν τα θεμέλια για την είσοδο των δύο χωρών στην ΕΕΚ.
Η ιδέα του Xi και του Putin βασίζεται σε μια στρατηγική ισοτιμία μεταξύ Νέου Δελχί και Ισλαμαμπάντ, ισορροπημένη χάρη σε δύο φιλικές χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Η είσοδος στην SCO είχε ήδη αναφερθεί το 2015 ως μια επαναστατική πράξη για την περιοχή, με σαφή στόχο να συνεργαστεί για να ειρηνεύσει το Αφγανιστάν και να προωθήσει την εμπορική και κοινωνική ένταξη της ευρασιατικής ηπείρου.
Η τρομοκρατία αποτελεί μνημειώδη πρόκληση σε αυτό το πλαίσιο και μία από τις κυριότερες απειλές για το κινεζικό σχέδιο BRI. Τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο πρέπει να προστατεύσουν τα εμπορικά και οικονομικά τους σχέδια στην περιοχή, εμποδίζοντας τη χρήση τρομοκρατικών πράξεων ως μέσο υπονόμευσης μελλοντικών έργων σιδηροδρομικών, οδικών και ενεργειακών έργων.
Η πρόθεση να χρησιμοποιηθεί το SCO ως διεθνές πλαίσιο για να φέρει τους πέντε βασικούς παράγοντες της περιοχής (Αφγανιστάν, Ινδία, Πακιστάν, Κίνα και Ρωσία) στο ίδιο τραπέζι είναι ένα κύριο επεισόδιο για το οποίο θα θυμούνται οι Xi Jinping και Putin.
Putin και Xi Jinping έχουν πολλά να προσφέρουν σε όλες σχεδόν τις προτάσεις που έγιναν, από την στρατιωτική άμυνα που εγγυώνται οι συμμαχίες ή οι πωλήσεις όπλων, στα οικονομικά οφέλη που απορρέουν από την οικονομική ισχύ του Πεκίνου.
Η Μόσχα και το Πεκίνο προσφέρουν τόσο στρατιωτική ασφάλεια όσο και οικονομική κάλυψη σε χώρες που ήταν πάντα εύκολοι στόχοι για τρομοκρατία, διαφθορά, ως αποτέλεσμα της προσοχής που προσελκύουν από το Πεκίνο και τους πολιτικούς αντιπάλους της Μόσχας, κυρίως την Ουάσιγκτον.
Το Αφγανιστάν είναι ένα παράδειγμα, αλλά η συμφωνία που υπεγράφη για την Κασπία Θάλασσα είναι επίσης ένα σαφές παράδειγμα της Ευρασιατικής ενσωμάτωσης που επικρατεί σε κάθε εξωτερική προσπάθεια να επηρεάσουν τα γεγονότα στην εύνοια της Ουάσινγκτον.
Η συμφωνία που υπεγράφη στο Ακτάου, μεταξύ Αζερμπαϊτζάν, Ιράν, Καζακστάν, Ρωσίας και Τουρκμενιστάν, σφραγίζει για πάντα στρατιωτικούς επεκτατικούς στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών ή των συμμάχων τους.
Στην Κασπία Θάλασσα δεν θα επιτρέπεται ποτέ καμία ξένη στρατιωτική παρουσία, ούτε καν προσωρινά.
Η συμφωνία για την Κασπία Θάλασσα αποτελεί μεγάλη νίκη για τη Μόσχα, μαζί με τις τριμερείς συζητήσεις μεταξύ Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδίας, οι οποίες επιτρέπουν στη Ρωσία να ενισχύσει τα νότια σύνορά της, να επεκτείνει νέες εμπορικές συμμαχίες και να καταπολεμήσει ενεργά την τρομοκρατία σε όλες τις μορφές της (Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν).
Για το Πεκίνο, αυτές οι τριμερείς συνομιλίες προωθούν δύο βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη της BRI.
Πρώτον, μετριάζει και, αν χρειαστεί, καταπολεμά τον κίνδυνο τρομοκρατίας, που συχνά χρησιμοποιείται ως μέσο κατά των έργων υποδομής του project ΒΡΙ από τους αντιπάλους της Κίνας, συνήθως τις ΗΠΑ.
Δεύτερον, εμβαθύνει τις συνομιλίες με την Ινδία και ανοίγει περισσότερους διαύλους επικοινωνίας μεταξύ Πεκίνου και Νέου Δελχί καθώς και μεταξύ Modi και Xi Jinping.
Παρόλο που και οι δύο χώρες είναι μέλη των BRICS, η Ινδία έχει στενή σχέση με τους συμμάχους της Ουάσιγκτον, την Αυστραλία και την Ιαπωνία.
Το Νέο Δελχί προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως παράγοντα εξισορρόπησης που προσφέρει μια εναλλακτική λύση στις μικρές χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η Ουάσιγκτον θα ήθελε να χρησιμοποιήσει την ινδική επιρροή για να παίξει αυτές τις χώρες ενάντια στην Κίνα, αλλά το Νέο Δελχί και το Πεκίνο εργάζονται για να αποτρέψουν αυτό το γεγονός υπέρ της ευρύτερης ευρασιατικής ολοκλήρωσης.
Παρά το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να ελπίζει και να ενθαρρύνει, ο ρόλος του Νέου Δελχί δεν έρχεται κατ 'ανάγκην σε σύγκρουση με τις πολιτικές του Πεκίνου στην περιοχή.
Για να ξεπεραστούν οι υφιστάμενες εντάσεις, ιδίως μετά τις συγκρούσεις στα κοινά τους σύνορα πριν από περισσότερο από ένα χρόνο, ήταν ζωτικής σημασίας να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο κατάλληλο για την εξάλειψη της δυσπιστίας μεταξύ των δύο χωρών και την αύξηση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Υπό αυτή την έννοια, η ένταξη της Ινδίας στην SCO αποτελεί ένα μεγάλο κίνητρο για τη συνεχή βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι το εμπόριο μεταξύ Πεκίνου και Νέου Δελχί αυξάνεται διαρκώς και οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ Modi και Xi Jinping έχουν επανειλημμένα δείξει ότι βρίσκονται σε σημαντικά επίπεδα.
Η είσοδος του Πακιστάν και του Αφγανιστάν στην εξίσωση καθιστά την εικόνα πιο περίπλοκη, αλλά σίγουρα όχι αδύνατη.
Τέτοιου είδους φόρουμ για διαπραγματεύσεις, όπως το SCO παρέχει, επιτρέπει την εξάλειψη των διαφορών.
Εν τω μεταξύ, η Ουάσινγκτον δεν στέκεται άπραγη βλέποντας την ευρασιατική ολοκλήρωση να προχωράει και έχει αρχίσει να δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για περαιτέρω χάος στο Αφγανιστάν.
Οι Ταλιμπάν, έχοντας παραμείνει αήττητοι κατά τα τελευταία 18 χρόνια πολέμου, έχουν ξεκινήσει νέες παραβιάσεις στη χώρα, ενώ επεκτείνονται σε περιοχές που δεν έλεγχαν ποτέ από την άφιξη των Αμερικανών.
Θα μπορούσαν να καταλήξουν να ελέγχουν περισσότερο έδαφος από ό, τι πριν ξεκινήσει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας.
Η Ουάσιγκτον αγωνίζεται να επιβάλει σταθερό έλεγχο στην επικράτεια.
Ωστόσο, έχει επίσης κάθε συμφέρον να διασφαλίσει ότι το Αφγανιστάν παραμένει πηγή αστάθειας στην περιοχή, συμπεριλαμβάνοντας επίσης το Πακιστάν σε αυτήν τη διαδικασία, επιδεινώνοντας τις τριβές μεταξύ Νέου Δελχί και Ισλαμαμπάντ και πιθανώς και με το Πεκίνο.
Οι επίμονες και αξιόπιστες εκθέσεις εξακολουθούν να υποδεικνύουν τη μετεγκατάσταση από τη Συρία μεγάλου αριθμού τοπικών ηγετών και διοικητών τρομοκρατικών ομάδων που υποστηρίζονται από την Ουάσινγκτον.
Εκτός από την αποταμίευσή τους από την ήττα τους στα χέρια του Συριακού Αραβικού Στρατού, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αρχίσει να μετακινούν πολυάριθμους εξτρεμιστές Salafists πιστούς στο ISIS στην ευρασιατική χώρα για περισσότερο από ένα χρόνο.
Ως εκ τούτου, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η αυξανόμενη παρουσία του ISIS στο Αφγανιστάν έχει οδηγήσει σε συγκρούσεις με τους Ταλιμπάν, συμμετέχοντας σε έναν αγώνα εξουσίας σχετικά με τα χρήματα και τις εμπορικές οδούς των ναρκωτικών.
Όπως έδειξαν τα αντιπαραβαλλόμενα παραδείγματα της Συρίας και της Λιβύης, οι συμμαχίες μεταξύ των χωρών είναι οι πραγματικοί αγώνες κατά της διεθνούς τρομοκρατίας.
Στο Αφγανιστάν η κατάσταση περιπλέκεται από την παρουσία και την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αλλά μετά από 18 χρόνια, η δικαιολογία του Λευκού Οίκου ότι είναι εκεί για να καταπολεμήσει την τρομοκρατία είναι φθαρμένη.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Αφγανιστάν είναι μέλος παρατηρητή της SCO, διεξάγοντας όλο και συχνότερες συνομιλίες με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, συγκεκριμένα με την Κίνα, τη Ρωσία, την Ινδία και το Πακιστάν. Η κατεύθυνση είναι σίγουρα προς μια συμμαχία που έχει ως απώτερο σκοπό την εξάλειψη της Ντάες στη χώρα και έναν πολιτικό διάλογο με τους Ταλιμπάν, ακόμη και αν αυτός ο δεύτερος στόχος είναι μόνο αόριστη σήμερα.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαπράττουν το ίδιο λάθος στο Αφγανιστάν, το οποίο διαπράχθηκε στο Ιράκ μετά τον πόλεμο το 2003 και στη Λιβύη μετά τη δολοφονία του Gaddafi το 2011.
Αυτές οι χώρες, οι οποίες δεν ήταν ανοιχτά εχθρικές προς τις Ηνωμένες Πολιτείες (ιδίως Saddam Hussein, (Λιβύη), ενώ η Ουάσινγκτον και η Ιταλία παίζουν αδύναμο χέρι για την υποστήριξη της κυβέρνησης Fayez al-Sarraj ενώ η κυβέρνηση Haftar ελέγχει περισσότερο από το ήμισυ της χώρας με ρωσική και γαλλική υποστήριξη.
Στο Ιράκ, η κυβέρνηση είναι ανοιχτά υπέρ των Σιιτών, διατηρώντας προνομιούχες, άμεσες σχέσεις με το Ιράν και επιτρέποντας στη Ρωσία να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο για να στοχεύσει σε τρομοκράτες που υποστηρίζονται από τις ΗΠΑ.
Η Ουάσινγκτον, με τη χρήση τακτικής καταστροφής και χάους, ανάγκασε αρκετές χώρες να επιδιώξουν την προστασία τους από τη Ρωσία και το Ιράν.
Το Αφγανιστάν κινείται προς την ίδια κατεύθυνση, παρόλο που η χώρα έχει σήμερα δεκάδες χιλιάδες ξένους στρατιώτες που τελικά θα πρέπει να τερματίσουν την αποστολή πολέμου κάτω από το έμβλημα του ΝΑΤΟ, απελευθερώνοντας τελικά την περιοχή από την αρνητική επιρροή της Ουάσινγκτον και των συμμάχων της.
Οι πρόσφατες επιλογές της Ουάσιγκτον σίγουρα δεν βοηθούν στην προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή.
Ο πρόεδρος Trump ανέστειλε χρηματοδότηση προς τις πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις καθώς και αρκετά κοινά μαθήματα κατάρτισης μεταξύ των πακιστανικών και αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών.
Η Ουάσινγκτον μπλοκάρει επίσης βοήθεια ύψους 300 εκατ. δολαρίων με αιτιολογία ότι το Ισλαμαμπάντ που δεν ενεργεί επαρκώς για την καταπολέμηση των μαχητών.
Η Ρωσία στο βορρά, η Κίνα στα ανατολικά και το Ιράν στο Νότο είναι έτοιμες να ενσωματώσουν το στρατηγικό τρίγωνο μεταξύ των συνόρων τους (Κασπία Θάλασσα, Αφγανιστάν, Πακιστάν και Ινδία) στο ευρασιατικό σχέδιο ανάπτυξης και προόδου.
Παρά τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον για σαμποτάζ, είτε οικονομικά είτε στρατιωτικά, συγκεκαλυμμένα ή ανοιχτά, η πορεία προς έναν νέο Ευρασιατικό αιώνα φαίνεται να συνδέεται με γεγονότα όπως η συνθήκη για την Κασπία Θάλασσα, ο τερματισμός του πολέμου στη Συρία και η επιδείνωση των συνθηκών ασφαλείας στο Αφγανιστάν .
Αυτά είναι όλα τα γεγονότα που σηματοδοτούν το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας στην περιοχή.
Το κομμάτι από το κομμάτι, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν αρπάζουν τους ιστορικούς συμμάχους, όπως η Τουρκία και το Πακιστάν, μακριά από την Ουάσινγκτον, με απώτερο στόχο την ώθηση της αμερικανικής επιρροής από την περιοχή. Χωρίς αυτούς τους βασικούς συμμάχους, η ικανότητα της Ουάσιγκτον να αποσταθεροποιήσει την περιοχή μειώνεται σημαντικά.
Η συμφωνία για την Κασπία Θάλασσα, όπως και η SCO στην Κεντρική Ασία, εξυπηρετεί επομένως τον σκοπό της πρόληψης εξωτερικών παρεμβολών, ιδίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο όνομα της αποτελεσματικής καταπολέμησης της τρομοκρατίας και της σταθεροποίησης βασικών χωρών όπως το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και η Συρία, η Κίνα και η Ρωσία προωθούν το έργο της ευρασιατικής ολοκλήρωσης προς όφελος ολόκληρης της περιοχής και πέραν αυτής.
Η Ουάσιγκτον θα έχει ελάχιστη ικανότητα να ρίξει ένα κλειδί στα έργα και να προσπαθήσει να σαμποτάρει ολόκληρο το έργο καθώς βγαίνει προοδευτικά έξω από την περιοχή.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών