Το συγκεκριμένο μέτρο, αφορά την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς
Η αλήθεια είναι πως φαινομενικά το μέτρο της μείωσης των συντάξεων που επίκειται να ισχύσει από 01/01/2019 μοιάζει αρκετά δημοσιονομικό, ένα ποσό κρατικών δαπανών απλώς.
Αν αναλύσει όμως κανείς τη φύση του μέτρου, θα παρατήσει αρκετά διαρθρωτικά χαρακτηριστικά.
Καταρχάς, δεν πρόκειται για μια οριζόντια περικοπή συντάξεων, ούτε αναλογική, όπως περίπου έγινε με τα προηγούμενα κύματα περικοπών.
Για την ακρίβεια, δεν είναι καν ακριβώς περικοπή, αλλά το αποτέλεσμα της αναπροσαρμογής των συντάξεων σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του τελευταίου νόμου για το Ασφαλιστικό (νόμος Κατρούγκαλου κοινώς).
Το συγκεκριμένο μέτρο, αφορά την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, δηλαδή του επιπλέον ποσού που συνεχίζουν να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι, παρόλο που σύμφωνα με τον υπολογισμό βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, και βάσει των ασφαλιστικών εισφορών που έχουν πληρώσει κατά τα χρόνια εργασίας τους, δικαιούνται μικρότερη σύνταξη.
Σε απλά λόγια, υπάρχει μια μερίδα συνταξιούχων που λαμβάνουν, ως προσωπική διαφορά, περισσότερα χρήματα από όσα θα έπρεπε, σύμφωνα με τον τελευταίο νόμο.
Αυτό το χαρακτηριστικό, καθιστά το μέτρο της μείωσης αυτομάτως διαρθρωτικό, διότι αλλάζει στην ουσία το ασφαλιστικό σύστημα που ισχύει από κυρίως αναδιανεμητικό (pay-as-you-go) σε περισσότερο κεφαλαιοποιητικό.
Με απλά λόγια, ενώ στο πρώτο σύστημα οι αποδοχές των ήδη συνταξιούχων εξαρτώνται κυρίως από τις ασφαλιστικές εισφορές εκείνων που είναι τώρα εργαζόμενοι (κι έτσι η νέα γενιά πληρώνει όχι τις δικές της συντάξεις, αλλά της προηγούμενης), στο δεύτερο σύστημα οι συντάξιμες αποδοχές υπολογίζονται βάσει κυρίως του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών που έχουν πληρωθεί κατά τον εργασιακό βίο από τον ίδιο τον εργαζόμενο/ δυνητικό συνταξιούχο (τοκισμένα με ένα σχετικό επιτόκιο).
Δηλαδή, περίπου λαμβάνεις ό,τι περίπου έχεις μαζέψει.
Παράλληλα, εφόσον ο ΕΦΚΑ είναι πλεονασματικός, δεδομένου ότι σύμφωνα με το επιχείρημα των υπέρμαχων της μη-περικοπής, υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για να μην εφαρμοστεί η μείωση.
Τότε, σε περίπτωση εφαρμογής της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, θα μπορούσε αυτός ο δημοσιονομικός χώρος να χρησιμοποιηθεί για την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στον ιδιωτικό τομέα που αφορά και το εμπορεύσιμο κομμάτι της οικονομίας.
Άλλωστε, η μείωση του μη-μισθολογικού κόστους, μπορεί να δώσει ώθηση στον εμπορεύσιμο τομέα καθώς εκείνος είναι που παράγει, εξάγει και μπορεί να δημιουργήσει αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.
Σοφία Τσαρουχά, Οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Αν αναλύσει όμως κανείς τη φύση του μέτρου, θα παρατήσει αρκετά διαρθρωτικά χαρακτηριστικά.
Καταρχάς, δεν πρόκειται για μια οριζόντια περικοπή συντάξεων, ούτε αναλογική, όπως περίπου έγινε με τα προηγούμενα κύματα περικοπών.
Για την ακρίβεια, δεν είναι καν ακριβώς περικοπή, αλλά το αποτέλεσμα της αναπροσαρμογής των συντάξεων σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του τελευταίου νόμου για το Ασφαλιστικό (νόμος Κατρούγκαλου κοινώς).
Το συγκεκριμένο μέτρο, αφορά την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, δηλαδή του επιπλέον ποσού που συνεχίζουν να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι, παρόλο που σύμφωνα με τον υπολογισμό βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας, και βάσει των ασφαλιστικών εισφορών που έχουν πληρώσει κατά τα χρόνια εργασίας τους, δικαιούνται μικρότερη σύνταξη.
Σε απλά λόγια, υπάρχει μια μερίδα συνταξιούχων που λαμβάνουν, ως προσωπική διαφορά, περισσότερα χρήματα από όσα θα έπρεπε, σύμφωνα με τον τελευταίο νόμο.
Αυτό το χαρακτηριστικό, καθιστά το μέτρο της μείωσης αυτομάτως διαρθρωτικό, διότι αλλάζει στην ουσία το ασφαλιστικό σύστημα που ισχύει από κυρίως αναδιανεμητικό (pay-as-you-go) σε περισσότερο κεφαλαιοποιητικό.
Με απλά λόγια, ενώ στο πρώτο σύστημα οι αποδοχές των ήδη συνταξιούχων εξαρτώνται κυρίως από τις ασφαλιστικές εισφορές εκείνων που είναι τώρα εργαζόμενοι (κι έτσι η νέα γενιά πληρώνει όχι τις δικές της συντάξεις, αλλά της προηγούμενης), στο δεύτερο σύστημα οι συντάξιμες αποδοχές υπολογίζονται βάσει κυρίως του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών που έχουν πληρωθεί κατά τον εργασιακό βίο από τον ίδιο τον εργαζόμενο/ δυνητικό συνταξιούχο (τοκισμένα με ένα σχετικό επιτόκιο).
Δηλαδή, περίπου λαμβάνεις ό,τι περίπου έχεις μαζέψει.
Παράλληλα, εφόσον ο ΕΦΚΑ είναι πλεονασματικός, δεδομένου ότι σύμφωνα με το επιχείρημα των υπέρμαχων της μη-περικοπής, υπάρχει δημοσιονομικός χώρος για να μην εφαρμοστεί η μείωση.
Τότε, σε περίπτωση εφαρμογής της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς, θα μπορούσε αυτός ο δημοσιονομικός χώρος να χρησιμοποιηθεί για την μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στον ιδιωτικό τομέα που αφορά και το εμπορεύσιμο κομμάτι της οικονομίας.
Άλλωστε, η μείωση του μη-μισθολογικού κόστους, μπορεί να δώσει ώθηση στον εμπορεύσιμο τομέα καθώς εκείνος είναι που παράγει, εξάγει και μπορεί να δημιουργήσει αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας.
Σοφία Τσαρουχά, Οικονομολόγος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών