Οι φήμες για μια μελλοντική χρηματοπιστωτική κρίση εξαπλώνονται για άλλη μια φορά αναφέρει σε ανάλυσή του το αυστριακό think tank The Mises Institute
Οι φήμες για μια μελλοντική χρηματοπιστωτική κρίση εξαπλώνονται για άλλη μια φορά, καθώς τα ενυπόθηκα δάνεια υψηλού κινδύνου έχουν επανέλθει στην αγορά με νέες ονομασίες όπως «μειωμένη πίστωση» ή «πολύπλοκη χρηματοδότηση» αναφέρει σε ανάλυσή του το αυστριακό think tank The Mises Institute.
Σε διεθνές επίπεδο, η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ προειδοποιεί ενάντια στους «κινδύνους της επαναφοράς, της πτωτικής πολυμέρειας και της κανονιστικής κόπωσης» που μπορεί να επιφέρει επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας και αποσταθεροποίηση των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών.
Το πρωτοσέλιδο Οκτωβρίου του Economist υποστηρίζει ότι η αιτία της επόμενης παγκόσμιας ύφεσης είναι πιθανό να είναι η άνιση ορμή.
«Αυτή η απόκλιση [στους ρυθμούς ανάπτυξης] μεταξύ της Αμερικής και των υπόλοιπων σημαίνει αποκλίσεις των νομισματικών πολιτικών.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έχει αυξήσει τα επιτόκια οκτώ φορές από τον Δεκέμβριο του 2015.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απέχει πολύ από την πρώτη της αύξηση.
Στην Ιαπωνία τα επιτόκια είναι αρνητικά».
Ποιες «συγκλίνουσες» νομισματικές πολιτικές συνεπάγονται, σε παγκόσμιο επίπεδο, εύκολα προκύπτει από αυτό που συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια.
Οι τρεις γύροι ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκίνησε η Fed το 2013, έδωσαν ρευστότητα όχι μόνο στις τράπεζες των ΗΠΑ αλλά και σε ξένες τράπεζες (περίπου το ήμισυ των 1,3 τρισ. δολάρια.
Αυτή η επιχείρηση, που μερικές φορές αποκαλείται «σιωπηρή διάσωση», ήταν δυνατή λόγω των εξαιρετικά συνδεδεμένων παγκόσμιων κεφαλαιαγορών.
Μόλις το QE3 των ΗΠΑ ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2014 και το δολάριο άρχισε να ανατιμάται, ήταν η σειρά της ΕΚΤ και σύντομα μετά από την Τράπεζα της Ιαπωνίας να ξεκινήσουν τους δικούς τους γύρους ποσοτικής χαλάρωσης.
Οι αναδυόμενες οικονομίες εντάχθηκαν στο παιχνίδι και αντιστάθμισαν την εκροή κεφαλαίων με την εγχώρια πιστωτική επέκταση, προκειμένου να αποτρέψουν την άνοδο των τιμών των νομισμάτων τους και να πλήξουν τις εξαγωγές τους ή επέτρεψαν μια ελαφρά αύξηση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων σε σχέση με τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα ένα αποθεματικό στην περίπτωση που τα επιτόκια στο εξωτερικό θα αυξηθούν περαιτέρω.
Οι χώρες ευθυγραμμίστηκαν με ένα επίπεδο «παγκόσμιου πληθωρισμού», αντιστάθμισαν τη μείωση του ή τόνωσαν την ανάπτυξή του με πρόσθετες χρηματικές εισφορές κρατώντας τα επιτόκια όσο το δυνατόν χαμηλότερα.
Οι «αποκλίνουσες νομισματικές πολιτικές» ή η «ανομοιογενής ορμή» είναι μόνο ευφημισμοί για μια πιο ανησυχητική τάση: με απλούστερο τρόπο, οι κεντρικές τράπεζες φαίνεται να είναι προσωρινά εσφαλμένα συντονισμένες στον νομισματικό πληθωρισμό και στην πιστωτική επέκταση.
Με το συντονισμό των κεντρικών τραπεζών και τις ευέλικτες συναλλαγματικές ισοτιμίες, η σχετική υποτίμηση των νομισμάτων είναι πολύ μειωμένη και σχετικά ανώδυνη - και οι χρηματοπιστωτικές αγορές μοιάζουν ακόμα σταθερές στην επιφάνεια.
Εάν οι ισολογισμοί ορισμένων κεντρικών τραπεζών επεκταθούν σε υψηλότερα ποσοστά από ό, τι άλλων κεντρικών τραπεζών, η εντονότερη σχετική υποτίμηση του νομίσματός τους καθιστά τον πληθωρισμό των τιμών πιο ορατό στο εσωτερικό, το εξωτερικό χρέος επιβαρύνει περισσότερο - ειδικά για τις αναδυόμενες οικονομίες - και προκαλεί αναταραχή στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Αλλά η αιτία της επόμενης ύφεσης δεν μπορεί να είναι η ανομοιογενής δυναμική ανάπτυξης ή η άνιση στροφή των νομισματικών πολιτικών.
Αυτό που προκαλεί οικονομικές κρίσεις, εσωτερικές και παγκόσμιες, είναι η υποκείμενη, συνεχιζόμενη πιστωτική επέκταση.
Οι κεντρικές τράπεζες που δρουν σε ενιαία θέση σε αυτή την επέκταση σε όλο τον κόσμο επιδεινώνονται και αυξάνουν τα αποτελέσματά της.
Ως εκ τούτου, ο ανομοιογενής συντονισμός ή οι αποσταθεροποιημένες χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να λειτουργήσουν ως η αιτία ή καταλύτης μιας οικονομικής κατάρρευσης.
Το πιο σημαντικό σημείο που πρέπει να γίνει εδώ είναι ότι η προσπάθεια αποφυγής της κατάρρευσης από την πρώτη εμφάνιση - μέσω ανανεωμένης ρύθμισης ή ισχυρότερης πολυμερούς συνεργασίας - είναι μάταιη μακροπρόθεσμα.
Η ελεύθερη κυριαρχία των κεντρικών τραπεζών επί των νομισματικών θεμάτων όχι μόνο οδήγησε στο μεγαλύτερο πληθωρισμό στην ανθρώπινη ιστορία αλλά οδήγησε στην επιδείνωση της ανάπτυξης των χρηματοπιστωτικών αγορών και των χρηματοπιστωτικών μέσων που δεν συνδέονται πλέον με τα χρηστά χρήματα ούτε με την «πραγματική» οικονομία.
Ο σάπιος πυρήνας του συστήματος παρουσιάστηκε σύντομα μόνο το 2007 κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά τα σχέδια διάσωσης και το ρυθμιστικό συνονθύλευμα των επόμενων ετών έχουν καθηλώσει τα ύδατα για άλλη μια φορά.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι οι διαβρωμένες ρίζες του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ότι η πραγματική χρηματοπιστωτική σταθερότητα είναι εφικτή χωρίς να προκληθεί τουλάχιστον μερική κατάρρευση του σημερινού συστήματος που βασίζεται στα χρήματα που παράγονται από τον αέρα.
Ένα υγιές, αναδιαρθρωμένο και «βιώσιμο» χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εφικτό μόνο με υγιή χρήματα των οποίων η παραγωγή δεν είναι πλέον αυθαίρετα και πολιτικά καθορισμένη.:
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα χρήματα μπορούν να λειτουργήσουν, μόνο εάν έχουμε ένα σύστημα στο οποίο η κυβέρνηση εμποδίζεται να χειραγωγεί την αξία των χρημάτων ... δεν πρέπει να έχουμε ένα σύστημα χρημάτων στο οποίο η αξία της νομισματικής μονάδας είναι στα χέρια της κυβέρνησης, ώστε η κυβέρνηση να μπορεί να λειτουργήσει, να χειραγωγήσει τη χρηματαγορά με τον τρόπο που θέλει.
Εάν η κυβέρνηση καταστρέψει το νομισματικό σύστημα, καταστρέφει ίσως το πιο σημαντικό θεμέλιο της διεθνούς οικονομικής συνεργασίας.
Δυστυχώς, τώρα είμαστε πιθανό να πάμε πολύ αργά και να περάσουμε από το σημείο μη επιστροφής.
Η παρακολούθηση των βημάτων μας προς ένα υγιές νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είναι αναμφισβήτητα πολύ οδυνηρό.
Ωστόσο, η αναβολή της αναπόφευκτης κατάρρευσης θα κάνει πολύ χειρότερα.
www.bankingnews.gr
Σε διεθνές επίπεδο, η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ προειδοποιεί ενάντια στους «κινδύνους της επαναφοράς, της πτωτικής πολυμέρειας και της κανονιστικής κόπωσης» που μπορεί να επιφέρει επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας και αποσταθεροποίηση των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών αγορών.
Το πρωτοσέλιδο Οκτωβρίου του Economist υποστηρίζει ότι η αιτία της επόμενης παγκόσμιας ύφεσης είναι πιθανό να είναι η άνιση ορμή.
«Αυτή η απόκλιση [στους ρυθμούς ανάπτυξης] μεταξύ της Αμερικής και των υπόλοιπων σημαίνει αποκλίσεις των νομισματικών πολιτικών.
Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έχει αυξήσει τα επιτόκια οκτώ φορές από τον Δεκέμβριο του 2015.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απέχει πολύ από την πρώτη της αύξηση.
Στην Ιαπωνία τα επιτόκια είναι αρνητικά».
Ποιες «συγκλίνουσες» νομισματικές πολιτικές συνεπάγονται, σε παγκόσμιο επίπεδο, εύκολα προκύπτει από αυτό που συνέβη τα τελευταία 10 χρόνια.
Οι τρεις γύροι ποσοτικής χαλάρωσης που ξεκίνησε η Fed το 2013, έδωσαν ρευστότητα όχι μόνο στις τράπεζες των ΗΠΑ αλλά και σε ξένες τράπεζες (περίπου το ήμισυ των 1,3 τρισ. δολάρια.
Αυτή η επιχείρηση, που μερικές φορές αποκαλείται «σιωπηρή διάσωση», ήταν δυνατή λόγω των εξαιρετικά συνδεδεμένων παγκόσμιων κεφαλαιαγορών.
Μόλις το QE3 των ΗΠΑ ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο του 2014 και το δολάριο άρχισε να ανατιμάται, ήταν η σειρά της ΕΚΤ και σύντομα μετά από την Τράπεζα της Ιαπωνίας να ξεκινήσουν τους δικούς τους γύρους ποσοτικής χαλάρωσης.
Οι αναδυόμενες οικονομίες εντάχθηκαν στο παιχνίδι και αντιστάθμισαν την εκροή κεφαλαίων με την εγχώρια πιστωτική επέκταση, προκειμένου να αποτρέψουν την άνοδο των τιμών των νομισμάτων τους και να πλήξουν τις εξαγωγές τους ή επέτρεψαν μια ελαφρά αύξηση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων σε σχέση με τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα ένα αποθεματικό στην περίπτωση που τα επιτόκια στο εξωτερικό θα αυξηθούν περαιτέρω.
Οι χώρες ευθυγραμμίστηκαν με ένα επίπεδο «παγκόσμιου πληθωρισμού», αντιστάθμισαν τη μείωση του ή τόνωσαν την ανάπτυξή του με πρόσθετες χρηματικές εισφορές κρατώντας τα επιτόκια όσο το δυνατόν χαμηλότερα.
Οι «αποκλίνουσες νομισματικές πολιτικές» ή η «ανομοιογενής ορμή» είναι μόνο ευφημισμοί για μια πιο ανησυχητική τάση: με απλούστερο τρόπο, οι κεντρικές τράπεζες φαίνεται να είναι προσωρινά εσφαλμένα συντονισμένες στον νομισματικό πληθωρισμό και στην πιστωτική επέκταση.
Με το συντονισμό των κεντρικών τραπεζών και τις ευέλικτες συναλλαγματικές ισοτιμίες, η σχετική υποτίμηση των νομισμάτων είναι πολύ μειωμένη και σχετικά ανώδυνη - και οι χρηματοπιστωτικές αγορές μοιάζουν ακόμα σταθερές στην επιφάνεια.
Εάν οι ισολογισμοί ορισμένων κεντρικών τραπεζών επεκταθούν σε υψηλότερα ποσοστά από ό, τι άλλων κεντρικών τραπεζών, η εντονότερη σχετική υποτίμηση του νομίσματός τους καθιστά τον πληθωρισμό των τιμών πιο ορατό στο εσωτερικό, το εξωτερικό χρέος επιβαρύνει περισσότερο - ειδικά για τις αναδυόμενες οικονομίες - και προκαλεί αναταραχή στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Αλλά η αιτία της επόμενης ύφεσης δεν μπορεί να είναι η ανομοιογενής δυναμική ανάπτυξης ή η άνιση στροφή των νομισματικών πολιτικών.
Αυτό που προκαλεί οικονομικές κρίσεις, εσωτερικές και παγκόσμιες, είναι η υποκείμενη, συνεχιζόμενη πιστωτική επέκταση.
Οι κεντρικές τράπεζες που δρουν σε ενιαία θέση σε αυτή την επέκταση σε όλο τον κόσμο επιδεινώνονται και αυξάνουν τα αποτελέσματά της.
Ως εκ τούτου, ο ανομοιογενής συντονισμός ή οι αποσταθεροποιημένες χρηματοπιστωτικές αγορές μπορούν να λειτουργήσουν ως η αιτία ή καταλύτης μιας οικονομικής κατάρρευσης.
Το πιο σημαντικό σημείο που πρέπει να γίνει εδώ είναι ότι η προσπάθεια αποφυγής της κατάρρευσης από την πρώτη εμφάνιση - μέσω ανανεωμένης ρύθμισης ή ισχυρότερης πολυμερούς συνεργασίας - είναι μάταιη μακροπρόθεσμα.
Η ελεύθερη κυριαρχία των κεντρικών τραπεζών επί των νομισματικών θεμάτων όχι μόνο οδήγησε στο μεγαλύτερο πληθωρισμό στην ανθρώπινη ιστορία αλλά οδήγησε στην επιδείνωση της ανάπτυξης των χρηματοπιστωτικών αγορών και των χρηματοπιστωτικών μέσων που δεν συνδέονται πλέον με τα χρηστά χρήματα ούτε με την «πραγματική» οικονομία.
Ο σάπιος πυρήνας του συστήματος παρουσιάστηκε σύντομα μόνο το 2007 κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά τα σχέδια διάσωσης και το ρυθμιστικό συνονθύλευμα των επόμενων ετών έχουν καθηλώσει τα ύδατα για άλλη μια φορά.
Αλλά αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι οι διαβρωμένες ρίζες του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα διαρκέσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή ότι η πραγματική χρηματοπιστωτική σταθερότητα είναι εφικτή χωρίς να προκληθεί τουλάχιστον μερική κατάρρευση του σημερινού συστήματος που βασίζεται στα χρήματα που παράγονται από τον αέρα.
Ένα υγιές, αναδιαρθρωμένο και «βιώσιμο» χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εφικτό μόνο με υγιή χρήματα των οποίων η παραγωγή δεν είναι πλέον αυθαίρετα και πολιτικά καθορισμένη.:
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα χρήματα μπορούν να λειτουργήσουν, μόνο εάν έχουμε ένα σύστημα στο οποίο η κυβέρνηση εμποδίζεται να χειραγωγεί την αξία των χρημάτων ... δεν πρέπει να έχουμε ένα σύστημα χρημάτων στο οποίο η αξία της νομισματικής μονάδας είναι στα χέρια της κυβέρνησης, ώστε η κυβέρνηση να μπορεί να λειτουργήσει, να χειραγωγήσει τη χρηματαγορά με τον τρόπο που θέλει.
Εάν η κυβέρνηση καταστρέψει το νομισματικό σύστημα, καταστρέφει ίσως το πιο σημαντικό θεμέλιο της διεθνούς οικονομικής συνεργασίας.
Δυστυχώς, τώρα είμαστε πιθανό να πάμε πολύ αργά και να περάσουμε από το σημείο μη επιστροφής.
Η παρακολούθηση των βημάτων μας προς ένα υγιές νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είναι αναμφισβήτητα πολύ οδυνηρό.
Ωστόσο, η αναβολή της αναπόφευκτης κατάρρευσης θα κάνει πολύ χειρότερα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών