Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Strategic Culture: Δεν υπάρχουν ηγέτες να αποκρούσουν την εισβολή των μεταναστών στην ΕΕ

tags :
Strategic Culture: Δεν υπάρχουν ηγέτες να αποκρούσουν την εισβολή των μεταναστών στην ΕΕ
Strategic Culture: Το μεταναστευτικό «απειλεί» την Ευρώπη
Ο Δυτικός κόσμος θα είχε υποκύψει πριν από 1.000 χρόνια, αν οι ηγέτες και οι πολίτες του δεν είχαν κάνει γενναία αντίσταση απέναντι στους ξένους εισβολείς αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank, Strategic Culture Foundation.
Σήμερα, οι λιγότερο επικίνδυνοι εισβολείς από εκείνους του παρελθόντος πέτυχαν εκεί που οι πρόγονοί τους δεν μπόρεσαν και χωρίς τη δύναμη των όπλων.
Η ιστορία του δυτικού πολιτισμού έχει διαστρεβλωθεί με επεισόδια στρατιωτικών συγκρούσεων σε μια τέτοια μνημειώδη κλίμακα, ώστε οποιαδήποτε ήττα θα είχε αντιστρέψει την πορεία της ιστορίας για πάντα.
Σκεφτείτε την «μάχη της Tours».
Ξεκινώντας από το 711 μ.Χ., ένας μουσουλμανικός στρατός υπό την ηγεσία του χαλιφάτου της Umayyad κατέκτησε ένα μεγάλο μέρος από αυτό που είναι γνωστό σήμερα ως Ισπανία και Πορτογαλία ή την Ιβηρική Χερσόνησο.
Η παλίρροια άρχισε να υποχωρεί μόνο το 732 όταν ο Γερμανός πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, Charles Martel, με μια δύναμη περίπου 20.000 ανδρών, αναδείχθηκε νικηφόρος εναντίον των μουσουλμανικών δυνάμεων σε ένα πεδίο μάχης στη νοτιοδυτική Γαλλία σε μια γνωστή μάχη της Tours.
Ο στρατιωτικός ιστορικός Victor Davis Hanson υπογράμμισε τη σημασία της σύγκρουσης όταν έγραψε ότι «οι περισσότεροι από τους ιστορικούς του 18ου και 19ου αιώνα, όπως ο Edward Gibbon, είδαν την «μάχη της Tours», ως ορόσημο που σημάδεψε την μουσουλμανική επέκταση στην Ευρώπη».
Η νίκη του Martel αντιπροσώπευε το πρώτο κεφάλαιο σε μια παρατεταμένη προσπάθεια - γνωστή ως Reconquista - μια εκστρατεία 780 ετών εκ μέρους των χριστιανικών βασιλείων για την εκρίζωση των Μαυριτανών από την Ιβηρική Χερσόνησο.
Και δεν ήταν μέχρι το 1492, το έτος που ο Κολόμβος έφυγε για να ανακαλύψει τον Νέο Κόσμο, όταν η χερσόνησος ήταν πλήρως ελεγχόμενη από χριστιανούς ηγεμόνες.
Είναι  ένα συναρπαστικό πείραμα να σκεφτεί κανείς πώς ένα ισχυρό ιστορικό πρόσωπο, όπως ο Charles Martel, ένα από τα ιδρυτικά στοιχεία του ευρωπαϊκού μεσαίωνα, θα αντιμετωπίζονταν από τα σημερινά μέσα ενημέρωσης, τα οποία έχουν αποκτήσει ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο αναφοράς για τους σύγχρονους ευρωπαίους ηγέτες - όπως ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Viktor Orban- οι οποίοι απλά παρακινούνται από την επιθυμία να ενισχυθούν τα σύνορα της Ευρώπης από τους παράνομους μετανάστες.
Για μια απάντηση πρέπει κανείς να εξετάσει μόνο τη συναρπαστική προκατειλημμένη συνέντευξη του BBC, όπου ο υπουργός Εξωτερικών της Ουγγαρίας Peter Szijjártó είπε ότι η κυβέρνησή του καθοδηγείται από «ξενοφοβία» στην απόφασή της να αποτρέψει την είσοδο παράνομων μεταναστών στη χώρα.
Κρίνοντας όμως από την ιστορία, η Ουγγαρία έχει πολύ καλούς λόγους να ανησυχεί για την ξένη εισβολή.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η απειλή ξένης εισβολής κατά της ευρωπαϊκής ηπείρου δεν τελείωσε το 1492.
Στην πραγματικότητα, αλληλεπικαλύπτοντας την ήττα των μουσουλμάνων εισβολέων στη Δυτική Ευρώπη, παρατηρήθηκε συνακόλουθη εξέλιξη στην Ανατολική Ευρώπη με την άνοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία νίκησε Βυζαντινή αυτοκρατορία το 1453.
Το 1541, οι Οθωμανοί Τούρκοι είχαν κατακτήσει την Ουγγαρία και ήταν στο «δρόμο» για τη δημιουργία μιας από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες όλων των εποχών. Μετά την κήρυξη της Ουγγαρίας ως υποτελούς κράτους, ο οθωμανικός στρατός διέσχισε τον Δούναβη προς τις φημισμένες «Πύλες της Βιέννης».
Εκεί οι Οθωμανοί θα συναντήσουν τον βασιλιά John Sobiesk της Πολωνίας, ο οποίος έβαλε τέλος στην επέλασή τους.
Όταν έφτασε στη Βιέννη στις 12 Σεπτεμβρίου 1683, με τον οθωμανικό στρατό να παραβιάζει τα τείχη της πόλης, ο Sobieski διέταξε τους  περίπου 75.000 στρατιώτες του να «χτυπήσουν» στην καρδιά της εχθρικής δύναμης, η οποία αριθμούσε περίπου 350.000 στρατιώτες.
Το σχέδιο του Sobieski λειτούργησε και νίκησε τους Οθωμανούς, ένα σημαντικό γεγονός που ξεκίνησε την απελευθέρωση της Ανατολικής Ευρώπης από τον τουρκικό ζυγό.
Για να κατανοήσει τη σημασία της νίκης, ο Πάπας χαρακτήρισε τον Sobieski ως «Σωτήρα της Βιέννης και του Δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού».
Για άλλη μια φορά πρέπει να ρωτήσουμε: πώς θα αντιμετωπίζονταν σήμερα από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης μια τέτοια ιστορική μορφή, που οδήγησε την Ευρώπη και τον δυτικό πολιτισμό να πετύχουν τελικό θρίαμβο ενάντια σε ξένο εισβολέα;
Εξάλλου, ο Sobieski δεν τοποθέτησε απλώς ένα φράχτη συρματοπλέγματος ενάντια σε μια εισβολή ορδή, όπως έκανε ο Orban της Ουγγαρίας, ο οποίος δέχθηκε περβολική κατακραυγή και ακόμη και τιμωρία από τους ευρωπαίους ομολόγους του.
Ο Sobieski κέρδισε τον εισβολέα με το σπαθί του.
Σε μια επιστολή προς τη σύζυγό του, Βασίλισσα Marie-Louise, ο Sobieski  περιέγραψε το καθαρό χάος και την αιματοχυσία που συνόδευε τη μάχη.
«Ο Κύριός μας και ο Θεός, ευλογημένος όλων των εποχών, έχει φέρει τεράστια νίκη και δόξα στο έθνος μας.
Όλα τα όπλα, ολόκληρο το στρατόπεδο, ανυπολόγιστα λάφυρα έχουν πέσει στα χέρια μα ...
Άφησαν πίσω τους μια μάζα αθώων αυστριακών ανθρώπων, ιδιαίτερα γυναικών. Έσφαξαν όσες μπορούσαν ...»
Τώρα, φυσικά, ορισμένοι θα υποστηρίξουν ότι μιλάμε για μήλα και πορτοκάλια εδώ.
Ένας στρατός απλά δεν μπορεί να συγκριθεί με μια εισροή απελπισμένων μεταναστών που θέλουν να βελτιώσουν την  ζωή τους.
Ωστόσο οι δύο ομάδες, εφαρμόζοντας ριζικά διαφορετικές μεθόδους, παράγουν παρόλα αυτά τα ίδια αποτελέσματα: και οι δύο ομάδες έχουν τεράστιο αντίκτυπο στον ιθαγενή πληθυσμό όσον αφορά τα προβλήματα αφομοίωσης, καθώς και τα έξοδα που συνεπάγεται η αναπαραγωγή σε ανθρώπους από ριζικά διαφορετικούς πολιτισμούς, θρησκείες και περιβάλλοντα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις ο γηγενής πληθυσμός υφίσταται τον κίνδυνο πλήρους εκτόπισης από την εισροή αλλοδαπών, ειδικά εάν αυτός είναι πιο παραγωγικός όταν πρόκειται για την αναπαραγωγή του αριθμού του.
Υπάρχει ακόμα ένα σημείο που πρέπει να εξεταστεί.
Όπως τόνισε ο υπουργός Εξωτερικών της Ουγγαρίας στη συνέντευξή του, πολλοί από τους μετανάστες που εισήλθαν στην Ευρώπη έφθασαν με «πρόσκληση» σε συνεργασία με μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς όπως η «Ανοιχτή Κοινωνία» του George Soros και την υπόσχεση ότι θα τους παράσχει ένα σχετικά αξιοσέβαστο επίδομα όταν θα παραβιάσουν τα σύνορα κάποιας ευρωπαϊκής χώρας (δεν θα εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γερμανία θεωρείται ως «Αγία Γη» όσον αφορά αυτούς τους οικονομικούς μετανάστες).
Σε μια έκθεση που περιγράφει λεπτομερώς τις δαπάνες που παρέχονται στους μετανάστες που έφθασαν στη Γερμανία, αναφέρθηκε ότι «ένας ενήλικος λαμβάνει 408 ευρώ/ μήνα κατά μέσο όρο για τα πάντα, πλην του ενοικίου και της ασφάλισης υγείας, την οποία πληρώνει το κράτος».
Τώρα αυτό δε σημαίνει ότι θα προκληθεί μια τεράστια μεταναστευτική ροή προς την Ευρώπη;
Μέχρι σήμερα, εκατομμύρια μετανάστες χωρίς χαρτιά έχουν εξαπλωθεί στις τέσσερις γωνιές της Ευρώπης, με συνέπειες που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει..
Ένα πράγμα όμως μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα.
Οι μεγάλες θυσίες μεγάλων Ευρωπαίων, όπως του John Sobieski και του ο Charles Martel, φαίνεται να έχουν σπαταληθεί από τους σύγχρονους ηγέτες που απλά δεν κοιτούν το συμφέρον του κράτους τους, για να μην αναφέρουμε τον δυτικό πολιτισμό.
Η ιστοσελίδα της Γερμανικής καγκελαρίου Angela Merkel, η οποία αρπάζει τη γερμανική σημαία από έναν από τους συναδέλφους της κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής συνέλευσης, ή ο γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron επιμένει ότι «δεν υπάρχει κάτι τέτοιο όπως ο γαλλικός πολιτισμός» μας λέει όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για αυτά τους λεγόμενους  «ηγέτες», οι οποίοι έχουν προδώσει το πνεύμα της ευρωπαϊκής βαρύτητας που επέτρεψε στην Ευρώπη να επιζήσει και να ανθίσει στην πρώτη θέση.
Η Ευρώπη πρέπει να είναι ευγνώμων ότι υπάρχουν ηγέτες όπως ο Viktor Orban της Ουγγαρίας ή ο Sebastian Kurz, ο νέος αυστριακός καγκελάριος, ο οποίος ανέβηκε στη εξουσία προωθώντας τους αυστηρότερους συνοριακούς ελέγχους στην Ευρώπη.
Γιατί είναι η κοινή λογική σε μια τέτοια σύντομη προσφορά στις μέρες μας στον δυτικό κόσμο;
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι μεγάλο μέρος των προβλημάτων της Ευρώπης με τη μεταναστευτική κρίση είναι το αποτέλεσμα της πρόσδεσης της στο «αστέρι που πέφτει» την αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Ωστόσο, αυτό δεν αποτελεί εύλογο επιχείρημα για την Ευρώπη να ανοίξει τις πόρτες της για εισβολή μεταναστών.
Εάν η Ευρώπη, όπως και μερικοί από τους πιο διαβόητες ΜΚΟ, θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν τους μετανάστες από τη Μέση Ανατολή, θα μπορούσαν να ξεκινήσουν απαιτώντας από τις κυβερνήσεις τους να σταματήσουν να στηρίζουν στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό.
Αυτό ακριβώς πρέπει να απαιτούν οι σύγχρονοι «πολεμιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης», αλλά είναι απολύτως σιωπηλοί στο μέτωπο του πολέμου.
Και αν επιμείνουν να πληρώσουν αυτά τα θύματα πολέμου, που σίγουρα αξίζουν συμπάθεια, τότε καλύτερα να στείλετε την ανθρωπιστική βοήθεια σε εκείνους τους κατεστραμένους από τον πόλεμο χώρους αντί να προσκαλέσετε ορδές στις ευρωπαϊκές ακτές.
Η τελική επιβίωση της Ευρώπης θα καταλήξει στους γενναίους και θαρραλέους άνδρες, τους Martels και τους Sobieskis της εποχής μας, για να ανατρέψουμε τις νέες ξένες εισβολές που φτάνουν στην πόρτα της Ευρώπης μέσα στον Δούρειο Ίππο «καλών προθέσεων», που όλοι γνωρίζουν πού τελικά οδηγούν.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης