Μάχη μέχρις εσχάτων με το ΚΙΝΑΛ ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων του 2019
Οι τελευταίες πολιτικές κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα δείχνουν πως στο στόχαστρο του έχουν μπει για τα καλά οι ψηφοφόροι του προοδευτικού κέντρου.
Τόσο η Συμφωνία των Πρεσπών όσο και οι προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος και η «συμφωνία» με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για τις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πρόκειται για κινήσεις πολλαπλής στόχευσης.
Από τη μια να δείξουν πως η κυβέρνηση κινείται, ότι δεν διστάζει να ασχοληθεί με τα δύσκολα και πως μέλημα της είναι να κλείσει διαχρονικά, μεγάλα προβλήματα - ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη και δεδομένου ότι όλα τα παραπάνω θέματα (Σκοπιανό, σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας) προκαλούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, να αποδείξει την προοδευτική «ταυτότητα» της πολιτικής της.
Με την οποία επιδιώκει:
Αφενός να αναδείξει τη συντηρητική στροφή της ΝΔ και την απομάκρυνση της από τον χώρο του κέντρου και αφετέρου να εγκλωβίσει και να πιέσει το Κίνημα Αλλαγής.
Πρόκειται για κινήσεις επιβεβλημένες εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διατηρήσει δυνάμεις και να παραμείνει πρωταγωνιστής ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων του 2019, όσο και μετά από αυτές.
Είναι προφανές πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδιαίτερα περιθώρια για προσέλκυση ψηφοφόρων από τα αριστερά.
Εξίσου προφανές είναι ότι οι εκλογικές νίκες που πέτυχε το 2015, οφείλονταν ως επί το πλείστον στις δεξαμενές ψηφοφόρων του πρώην κραταιού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι κυρίως προέρχονταν από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Πρόκειται για την ίδια εκλογική βάση, στην οποία προσδοκά για ανάκαμψη και το Κίνημα Αλλαγής.
Και για αυτόν ακριβώς το λόγο ο κ.Τσίπρας ενισχύει την πίεση του προς το ΚΙΝΑΛ είτε με τις συνεχείς εμφανίσεις του στα συνέδρια των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών είτε με τις διαρκείς εκκλήσεις του προς την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ να ακολουθήσει το παράδειγμα των Ευρωπαίων «συντρόφων» τους, να αφήσει την πολιτική των ίσων αποστάσεων και να συμπλεύσει με το ΣΥΡΙΖΑ.
Σαφής επιδίωξη είναι ο εγκλωβισμός του ΚΙΝΑΛ είτε προς την κατεύθυνση της «απορρόφησης» του – εφόσον υπάρξει υπόνοια συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ – είτε προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης του και της απώλειας ψηφοφόρων με αντί-δεξιά αντανακλαστικά, εάν διαπιστωθεί συμπόρευση με τη ΝΔ.
Η πίεση εντείνεται στους εν λόγω ψηφοφόρους και με την υπόθεση Σημίτη αλλά και με τις προηγούμενες των Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου, οι οποίες αν μη τι άλλο θέλουν να στείλουν και το μήνυμα της διαχωριστικής γραμμής του «παλιού» με το «νέο» με απώτερο στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδυνάμωση του ΚΙΝΑΛ, εξέλιξη ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας μετεκλογικά.
Και ενώ στοχεύουν στην εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ, Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ ρίχνουν τα «δίχτυα» τους και δεξιότερα, στην καραμανλική «πτέρυγα» της ΝΔ, στους προοδευτικούς δεξιούς ψηφοφόρους που κάθε άλλο παρά ικανοποιημένοι θα πρέπει να θεωρούνται από τη «στροφή προς τα δεξιά» του κ.Μητσοτάκη.
Η πολιτική στόχευση του κ.Τσίπρα είναι σαφής.
Εάν δεν καταφέρει να κερδίσει τους προοδευτικούς ψηφοφόρους, χάνει οριστικά το τρένο των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019.
Το ερώτημα όμως είναι εάν μπορεί να τους κερδίσει.
Εάν μπορεί πράγματι να τους πείσει.
Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει και οι δύο αυτές μεγάλες «συμφωνίες» με την ΠΓΔΜ και με την Εκκλησία να προχωρήσουν.
Κάτι που μέχρι στιγμής δεν φαντάζει και τόσο πιθανό.
www.bankingnews.gr
Τόσο η Συμφωνία των Πρεσπών όσο και οι προτάσεις για την αναθεώρηση του Συντάγματος και η «συμφωνία» με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο για τις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πρόκειται για κινήσεις πολλαπλής στόχευσης.
Από τη μια να δείξουν πως η κυβέρνηση κινείται, ότι δεν διστάζει να ασχοληθεί με τα δύσκολα και πως μέλημα της είναι να κλείσει διαχρονικά, μεγάλα προβλήματα - ζητήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία.
Από την άλλη και δεδομένου ότι όλα τα παραπάνω θέματα (Σκοπιανό, σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας) προκαλούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, να αποδείξει την προοδευτική «ταυτότητα» της πολιτικής της.
Με την οποία επιδιώκει:
Αφενός να αναδείξει τη συντηρητική στροφή της ΝΔ και την απομάκρυνση της από τον χώρο του κέντρου και αφετέρου να εγκλωβίσει και να πιέσει το Κίνημα Αλλαγής.
Πρόκειται για κινήσεις επιβεβλημένες εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διατηρήσει δυνάμεις και να παραμείνει πρωταγωνιστής ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων του 2019, όσο και μετά από αυτές.
Είναι προφανές πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ιδιαίτερα περιθώρια για προσέλκυση ψηφοφόρων από τα αριστερά.
Εξίσου προφανές είναι ότι οι εκλογικές νίκες που πέτυχε το 2015, οφείλονταν ως επί το πλείστον στις δεξαμενές ψηφοφόρων του πρώην κραταιού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι κυρίως προέρχονταν από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Πρόκειται για την ίδια εκλογική βάση, στην οποία προσδοκά για ανάκαμψη και το Κίνημα Αλλαγής.
Και για αυτόν ακριβώς το λόγο ο κ.Τσίπρας ενισχύει την πίεση του προς το ΚΙΝΑΛ είτε με τις συνεχείς εμφανίσεις του στα συνέδρια των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών είτε με τις διαρκείς εκκλήσεις του προς την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ να ακολουθήσει το παράδειγμα των Ευρωπαίων «συντρόφων» τους, να αφήσει την πολιτική των ίσων αποστάσεων και να συμπλεύσει με το ΣΥΡΙΖΑ.
Σαφής επιδίωξη είναι ο εγκλωβισμός του ΚΙΝΑΛ είτε προς την κατεύθυνση της «απορρόφησης» του – εφόσον υπάρξει υπόνοια συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ – είτε προς την κατεύθυνση της συρρίκνωσης του και της απώλειας ψηφοφόρων με αντί-δεξιά αντανακλαστικά, εάν διαπιστωθεί συμπόρευση με τη ΝΔ.
Η πίεση εντείνεται στους εν λόγω ψηφοφόρους και με την υπόθεση Σημίτη αλλά και με τις προηγούμενες των Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου, οι οποίες αν μη τι άλλο θέλουν να στείλουν και το μήνυμα της διαχωριστικής γραμμής του «παλιού» με το «νέο» με απώτερο στόχο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδυνάμωση του ΚΙΝΑΛ, εξέλιξη ιδιαίτερης πολιτικής σημασίας μετεκλογικά.
Και ενώ στοχεύουν στην εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ, Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ ρίχνουν τα «δίχτυα» τους και δεξιότερα, στην καραμανλική «πτέρυγα» της ΝΔ, στους προοδευτικούς δεξιούς ψηφοφόρους που κάθε άλλο παρά ικανοποιημένοι θα πρέπει να θεωρούνται από τη «στροφή προς τα δεξιά» του κ.Μητσοτάκη.
Η πολιτική στόχευση του κ.Τσίπρα είναι σαφής.
Εάν δεν καταφέρει να κερδίσει τους προοδευτικούς ψηφοφόρους, χάνει οριστικά το τρένο των διαδοχικών εκλογικών αναμετρήσεων του 2019.
Το ερώτημα όμως είναι εάν μπορεί να τους κερδίσει.
Εάν μπορεί πράγματι να τους πείσει.
Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει και οι δύο αυτές μεγάλες «συμφωνίες» με την ΠΓΔΜ και με την Εκκλησία να προχωρήσουν.
Κάτι που μέχρι στιγμής δεν φαντάζει και τόσο πιθανό.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών