Strategic Culture: Καταστροφική η μη κατασκευή τείχους στα σύνορα ΗΠΑ - Μεξικό
Η αμερικανική κυβέρνηση έχει κατασκευάσει με τεράστιο κόστος στους φορολογούμενους της, μερικές από τις πιο εντυπωσιακές στρατιωτικές δομές - αρχιτεκτονικά και οργανωτικά - όλων των εποχών.
Ωστόσο, με κάποιο τρόπο απέτυχε να οικοδομήσει έναν βιώσιμο τοίχο στα σύνορα με το Μεξικό αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Strategic Culture Foundation.
Το 1931 στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, η αμερικανική κυβέρνηση άρχισε να κατασκευάζει το φράγμα Hoover, ένα από τα πιο φιλόδοξα έργα που επιχείρησε ποτέ.
Χρησιμοποιώντας χιλιάδες αμερικανούς εργάτες, περίπου 100 από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του έργου, το φράγμα είναι καταπληκτικό λόγω του μεγάλου μεγέθους του, συγκρινόμενο με αυτό των πυραμίδων.
Σε ύψος 726 ποδών, η σφηνοειδής δομή έχει πάχος 660 πόδια (200 μέτρα).
Στη βάση του, ενώ η κορυφή του στέκεται στα 45 μέτρα (14 μέτρα.), γεγονός που παρέχει αρκετό χώρο για να φιλοξενήσει μια εθνική οδό που συνδέει τη Νεβάδα και την Αριζόνα.
Το έργο απαιτούσε εκατομμύρια κυβικά πόδια από σκυρόδεμα - που λέγεται ότι είναι αρκετό για να ανοίξει έναν αυτοκινητόδρομο δύο λωρίδων από το Σαν Φρανσίσκο στη Νέα Υόρκη - και δεκάδες εκατομμύρια λίβρες χάλυβα.
Πολλές δεκαετίες αργότερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανέλαβε ένα άλλο έργο γνωστό ως Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βαγδάτη.
Αν και σπάνια συζητείται στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, αυτό το κομμάτι αμερικανικής ιδιοκτησίας 104 στρεμμάτων σε μια ξένη χώρα είναι τόσο τεράστιο που ανταγωνίζεται την πόλη του Βατικανού από άποψη μεγέθους [το Βατικανό είναι μισ ανεξάρτητη πόλη - κράτος, με το δικό του νόμισμα με βάση το ευρώ και λεπτομέρειες ασφαλείας, που βρίσκονται στο εσωτερικό της Ρώμης.
Η Πρεσβεία άνοιξε τις πύλες της επίσημα το 2009, (η αξία κατασκευής της ξεπέρασε τα 750 εκατ. δολάρια), βρίσκεται στη λεγόμενη Πράσινη Ζώνη της Βαγδάτης και είναι η πιο μεγάλη και ακριβή πρεσβεία στον κόσμο.
Γιατί ένα ξένο έθνος χρειάζεται ένα αποτύπωμα τέτοιου μεγέθους σε μια μικρή χώρα για να στεγάσει μερικές χιλιάδες διπλωμάτες και ιδιωτικούς εργολάβους;
Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα, αλλά αυτό που ποτέ δεν επιδιώχθηκε από τους νομοθέτες όταν το Κογκρέσο ενέκρινε σχέδια το 2005 για τη μεγαλοπρέπεια υπό την κυβέρνηση Bush.
Μέχρι σήμερα, μεγάλο μέρος του συγκροτήματος παραμένει κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας λόγω "ανησυχιών για την ασφάλεια". Ωστόσο, αυτή η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Ιράκ συνεχίζει να απορροφά τα χρήματα από τα δημόσια ταμεία.
Το 2012, μόλις μερικά χρόνια μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του, η κυβέρνηση Obama ζήτησε και πήρε περισσότερα από 100 εκατ. δολάρια για μια "μαζική" αναβάθμιση στην πρεσβεία.
Μιλώντας για το Ιράκ, το οποίο υπέστη στρατιωτική κατάκτηση στα χέρια των δυνάμεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ξεκινώντας το 2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν επίσης να βρουν τρόπους για την κατασκευή περίπου 900 και πλέον στρατιωτικών βάσεων σε όλο τον κόσμο. Περιττό να πούμε ότι αυτό δεν είναι φθηνό εγχείρημα και εξηγεί γιατί ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ προσεγγίζει τα 1 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως - περισσότερο από την Κίνα, τη Ρωσία, τη Σαουδική Αραβία, την Ινδία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία.
Υπό το πρίσμα αυτών των μνημειακών έργων, είναι αυτονόητο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν βεβαίως την τεχνική αντοχή και τα οικονομικά μέσα για να εκτελέσουν το απλό έργο της κατασκευής ενός τοίχου και πιο συγκεκριμένα ενός τοίχου στα σύνορα με το Μεξικό.
Μέχρι στιγμής, και παρά το γεγονός ότι ο Donald Trump υποσχέθηκε ότι κατά την προεκλογική του εκστρατεία ότι η κατασκευή του τοίχους στα σύνορα με το Μεξικό θα είναι το πρώτο καθήκον της κυβέρνησής του, η κατασκευή του παραμένει - λίγο σαν την προηγούμενη υπόσχεση του B. Obama να κλείσει το κέντρο κράτησης στο Guantanamo.
Πώς έφτασαν οι Αμερικανοί σε ένα τόσο θεμελιώδες στοιχείο εθνότητας, δηλαδή την ικανότητα ελέγχου των συνόρων τους από οποιονδήποτε εξωτερικό παράνομο εισβολέα θεωρείται ριζοσπαστική έννοια;
Από πότε έγινε αντικείμενο πολιτικής διαμάχης η δυνατότητα ενός κράτους να ελέγχει τα σύνορά του;
Από πότε το να έχει ένα κράτος, ιδιαίτερα μια παγκόσμια υπερδύναμη, αδύναμους συνοριακούς ελέγχους;
Μέρος της απάντησης φαίνεται να βρίσκεται μέσα στο σημερινό κλίμα πολιτικού λόγου όπου έχει συνδυάσει την ανάγκη για ισχυρά σύνορα με το ρατσισμό και ακόμη με την εξτρεμιστική ιδεολογία.
Ακριβώς αυτή την εβδομάδα, μέρος του μεταναστευτικού «καραβανιού» που τα κύρια μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ αποκαλεί «μύθο», εμφανίστηκε στην «πόρτα» των ΗΠΑ στην πόλη του Τιχουάνα του Μεξικού.
Οι εικόνες δείχνουν δεκάδες νεαρούς άνδρες που διασχίζουν την κορυφή του συνοριακού φράχτη Μεξικό - ΗΠΑ χωρίς κανένα από τα αμερικανικά στρατεύματα που ενεργοποίησε ο Trump να φαίνεται στον ορίζοντα.
Όπως αναφέρει το Strategic Culture Foundation, εάν την εξουσία στις ΗΠΑ την είχαν οι Δημοκρατικοί αυτοί οι χιλιάδες παράνομοι μετανάστες θα έπαιρναν αμνηστία και θα εισχωρούσαν στην αμερικανική κοινωνία.
Και για εκείνους -συμπεριλαμβανομένου του προέδρου των ΗΠΑ- που εκφράζουν την αντίθεσή τους στην εισβολή αυτή, η κοινή γνώμη τους αποκαλεί ρατσιστές.
Ωστόσο, το πραγματικό κίνητρο για τους Δημοκρατικούς πίσω από τέτοιες επιθέσεις είναι ο πολιτικός οπορτουνισμός.
Αυτό που τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ δεν καταφέρνουν να ενημερώσουν το αμερικανικό κοινό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων από αυτό το λεγόμενο «καραβάνι» είναι νέοι άνδρες και συχνά επικίνδυνοι.
Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον Chris Farrell της Judicial Watch, ένας από τους μοναδικούς δυτικούς δημοσιογράφους που ταξίδευαν πραγματικά στη Νότια Αμερική και ανέφεραν από πρώτο χέρι την πορεία των μεταναστών.
Εκτός από την αναφορά ότι, κατά την εκτίμησή του, περίπου το 98% των μεταναστών ήταν νέοι και άνδρες, πρόσθεσε ότι μερικοί από αυτούς έφεραν τατουάζ που τα προσδιόρισαν ως μέλη της διαβόητης συμμορίας διεθνούς εγκληματικότητας MS13.
Για να κατανοήσω καλύτερα αυτό το τροχόσπιτο και το αληθινό μακιγιάζ των συμμετεχόντων, θα ενθαρρύνω τον αναγνώστη να παρακολουθήσει στο σύνολό του τη συνέντευξη του Farrell.
Τώρα αυτό μας οδηγεί στο θέμα της κατασκευής ενός τοίχου στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού.
Μέχρι σήμερα, οι προσπάθειες αυτές έχουν «παγώσει».
Τον Μάρτιο, το Κογκρέσο ψήφισε το νομοσχέδιο για τις δαπάνες ύψους τρισεκατομμυρίων δολαρίων, στο οποίο όμως απουσιάζει η χρηματοδότηση για την κατασκευή του τείχους στα σύνορα με τοπ Μεξικό.
Αντ 'αυτού, διατέθηκαν 1,6 δισ. δολάρια για την "ασφάλεια των συνόρων", αλλά και για την αντικατάσταση τμημάτων του υφιστάμενου φράχτη.
Με άλλα λόγια, τίποτα που θα εμποδίσει τους παρανόμους να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Ρεπουμπλικάνος Αντιπρόεδρος Jim Jordan δήλωσε αυτή την εβδομάδα ότι ο Λευκός Οίκος έχει μια τελευταία ευκαιρία - με ένα κομματικό Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο που εξακολουθεί να βρίσκεται σε ισχύ - να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για τον μεθοριακό τοίχο των ΗΠΑ-Μεξικού.
"Θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό το κύριο θέμα τις επόμενες εβδομάδες καθώς έχουμε ακόμα λίγες εβδομάδες, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχουν όλη την κυβέρνηση", δήλωσε η Ιορδανία σε συνέντευξή της.
Ο χρόνος ταιριάζει σαν βόμβα για τον αμερικανικό λαό για να αποκαταστήσει τον έλεγχο των νότιων συνόρων του και δεν υπάρχει καμία καλή δικαιολογία για να μην ολοκληρωθεί αυτό το εγχείρημα.
Οι Αμερικανοί δεν θα πρέπει να καλύπτονται από κατηγορίες για «ρατσισμό», όταν η ίδια η χώρα έχει ιδρυθεί με το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα των μεταναστών σε όλη την ιστορία της.
Μεγάλο μέρος του λεγόμενου ρατσισμού που υπάρχει στην Αμερική είναι ένα εξάρτημα της υπερκινητικής φαντασίας των μέσων ενημέρωσης.
Το συνολικό κόστος της αποτυχίας προστασίας των συνόρων της Αμερικής θα ξεπεράσει πολύ τη συνολική τιμή κατασκευής ενός τείχους εάν δεν ληφθούν μέτρα τώρα.
Ήρθε η ώρα να ενεργήσει η Αμερική σαν ένα πραγματικό έθνος - μια υπερδύναμη και να προστατεύσει τα σύνορά της.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, με κάποιο τρόπο απέτυχε να οικοδομήσει έναν βιώσιμο τοίχο στα σύνορα με το Μεξικό αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Strategic Culture Foundation.
Το 1931 στη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, η αμερικανική κυβέρνηση άρχισε να κατασκευάζει το φράγμα Hoover, ένα από τα πιο φιλόδοξα έργα που επιχείρησε ποτέ.
Χρησιμοποιώντας χιλιάδες αμερικανούς εργάτες, περίπου 100 από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του έργου, το φράγμα είναι καταπληκτικό λόγω του μεγάλου μεγέθους του, συγκρινόμενο με αυτό των πυραμίδων.
Σε ύψος 726 ποδών, η σφηνοειδής δομή έχει πάχος 660 πόδια (200 μέτρα).
Στη βάση του, ενώ η κορυφή του στέκεται στα 45 μέτρα (14 μέτρα.), γεγονός που παρέχει αρκετό χώρο για να φιλοξενήσει μια εθνική οδό που συνδέει τη Νεβάδα και την Αριζόνα.
Το έργο απαιτούσε εκατομμύρια κυβικά πόδια από σκυρόδεμα - που λέγεται ότι είναι αρκετό για να ανοίξει έναν αυτοκινητόδρομο δύο λωρίδων από το Σαν Φρανσίσκο στη Νέα Υόρκη - και δεκάδες εκατομμύρια λίβρες χάλυβα.
Πολλές δεκαετίες αργότερα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ανέλαβε ένα άλλο έργο γνωστό ως Πρεσβεία των ΗΠΑ στη Βαγδάτη.
Αν και σπάνια συζητείται στα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, αυτό το κομμάτι αμερικανικής ιδιοκτησίας 104 στρεμμάτων σε μια ξένη χώρα είναι τόσο τεράστιο που ανταγωνίζεται την πόλη του Βατικανού από άποψη μεγέθους [το Βατικανό είναι μισ ανεξάρτητη πόλη - κράτος, με το δικό του νόμισμα με βάση το ευρώ και λεπτομέρειες ασφαλείας, που βρίσκονται στο εσωτερικό της Ρώμης.
Η Πρεσβεία άνοιξε τις πύλες της επίσημα το 2009, (η αξία κατασκευής της ξεπέρασε τα 750 εκατ. δολάρια), βρίσκεται στη λεγόμενη Πράσινη Ζώνη της Βαγδάτης και είναι η πιο μεγάλη και ακριβή πρεσβεία στον κόσμο.
Γιατί ένα ξένο έθνος χρειάζεται ένα αποτύπωμα τέτοιου μεγέθους σε μια μικρή χώρα για να στεγάσει μερικές χιλιάδες διπλωμάτες και ιδιωτικούς εργολάβους;
Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα, αλλά αυτό που ποτέ δεν επιδιώχθηκε από τους νομοθέτες όταν το Κογκρέσο ενέκρινε σχέδια το 2005 για τη μεγαλοπρέπεια υπό την κυβέρνηση Bush.
Μέχρι σήμερα, μεγάλο μέρος του συγκροτήματος παραμένει κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας λόγω "ανησυχιών για την ασφάλεια". Ωστόσο, αυτή η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Ιράκ συνεχίζει να απορροφά τα χρήματα από τα δημόσια ταμεία.
Το 2012, μόλις μερικά χρόνια μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του, η κυβέρνηση Obama ζήτησε και πήρε περισσότερα από 100 εκατ. δολάρια για μια "μαζική" αναβάθμιση στην πρεσβεία.
Μιλώντας για το Ιράκ, το οποίο υπέστη στρατιωτική κατάκτηση στα χέρια των δυνάμεων υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ξεκινώντας το 2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν επίσης να βρουν τρόπους για την κατασκευή περίπου 900 και πλέον στρατιωτικών βάσεων σε όλο τον κόσμο. Περιττό να πούμε ότι αυτό δεν είναι φθηνό εγχείρημα και εξηγεί γιατί ο στρατιωτικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ προσεγγίζει τα 1 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως - περισσότερο από την Κίνα, τη Ρωσία, τη Σαουδική Αραβία, την Ινδία, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιαπωνία.
Υπό το πρίσμα αυτών των μνημειακών έργων, είναι αυτονόητο ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν βεβαίως την τεχνική αντοχή και τα οικονομικά μέσα για να εκτελέσουν το απλό έργο της κατασκευής ενός τοίχου και πιο συγκεκριμένα ενός τοίχου στα σύνορα με το Μεξικό.
Μέχρι στιγμής, και παρά το γεγονός ότι ο Donald Trump υποσχέθηκε ότι κατά την προεκλογική του εκστρατεία ότι η κατασκευή του τοίχους στα σύνορα με το Μεξικό θα είναι το πρώτο καθήκον της κυβέρνησής του, η κατασκευή του παραμένει - λίγο σαν την προηγούμενη υπόσχεση του B. Obama να κλείσει το κέντρο κράτησης στο Guantanamo.
Πώς έφτασαν οι Αμερικανοί σε ένα τόσο θεμελιώδες στοιχείο εθνότητας, δηλαδή την ικανότητα ελέγχου των συνόρων τους από οποιονδήποτε εξωτερικό παράνομο εισβολέα θεωρείται ριζοσπαστική έννοια;
Από πότε έγινε αντικείμενο πολιτικής διαμάχης η δυνατότητα ενός κράτους να ελέγχει τα σύνορά του;
Από πότε το να έχει ένα κράτος, ιδιαίτερα μια παγκόσμια υπερδύναμη, αδύναμους συνοριακούς ελέγχους;
Μέρος της απάντησης φαίνεται να βρίσκεται μέσα στο σημερινό κλίμα πολιτικού λόγου όπου έχει συνδυάσει την ανάγκη για ισχυρά σύνορα με το ρατσισμό και ακόμη με την εξτρεμιστική ιδεολογία.
Ακριβώς αυτή την εβδομάδα, μέρος του μεταναστευτικού «καραβανιού» που τα κύρια μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ αποκαλεί «μύθο», εμφανίστηκε στην «πόρτα» των ΗΠΑ στην πόλη του Τιχουάνα του Μεξικού.
Οι εικόνες δείχνουν δεκάδες νεαρούς άνδρες που διασχίζουν την κορυφή του συνοριακού φράχτη Μεξικό - ΗΠΑ χωρίς κανένα από τα αμερικανικά στρατεύματα που ενεργοποίησε ο Trump να φαίνεται στον ορίζοντα.
Όπως αναφέρει το Strategic Culture Foundation, εάν την εξουσία στις ΗΠΑ την είχαν οι Δημοκρατικοί αυτοί οι χιλιάδες παράνομοι μετανάστες θα έπαιρναν αμνηστία και θα εισχωρούσαν στην αμερικανική κοινωνία.
Και για εκείνους -συμπεριλαμβανομένου του προέδρου των ΗΠΑ- που εκφράζουν την αντίθεσή τους στην εισβολή αυτή, η κοινή γνώμη τους αποκαλεί ρατσιστές.
Ωστόσο, το πραγματικό κίνητρο για τους Δημοκρατικούς πίσω από τέτοιες επιθέσεις είναι ο πολιτικός οπορτουνισμός.
Αυτό που τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ δεν καταφέρνουν να ενημερώσουν το αμερικανικό κοινό είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων από αυτό το λεγόμενο «καραβάνι» είναι νέοι άνδρες και συχνά επικίνδυνοι.
Αυτό επιβεβαιώθηκε από τον Chris Farrell της Judicial Watch, ένας από τους μοναδικούς δυτικούς δημοσιογράφους που ταξίδευαν πραγματικά στη Νότια Αμερική και ανέφεραν από πρώτο χέρι την πορεία των μεταναστών.
Εκτός από την αναφορά ότι, κατά την εκτίμησή του, περίπου το 98% των μεταναστών ήταν νέοι και άνδρες, πρόσθεσε ότι μερικοί από αυτούς έφεραν τατουάζ που τα προσδιόρισαν ως μέλη της διαβόητης συμμορίας διεθνούς εγκληματικότητας MS13.
Για να κατανοήσω καλύτερα αυτό το τροχόσπιτο και το αληθινό μακιγιάζ των συμμετεχόντων, θα ενθαρρύνω τον αναγνώστη να παρακολουθήσει στο σύνολό του τη συνέντευξη του Farrell.
Τώρα αυτό μας οδηγεί στο θέμα της κατασκευής ενός τοίχου στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού.
Μέχρι σήμερα, οι προσπάθειες αυτές έχουν «παγώσει».
Τον Μάρτιο, το Κογκρέσο ψήφισε το νομοσχέδιο για τις δαπάνες ύψους τρισεκατομμυρίων δολαρίων, στο οποίο όμως απουσιάζει η χρηματοδότηση για την κατασκευή του τείχους στα σύνορα με τοπ Μεξικό.
Αντ 'αυτού, διατέθηκαν 1,6 δισ. δολάρια για την "ασφάλεια των συνόρων", αλλά και για την αντικατάσταση τμημάτων του υφιστάμενου φράχτη.
Με άλλα λόγια, τίποτα που θα εμποδίσει τους παρανόμους να εισέλθουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Ρεπουμπλικάνος Αντιπρόεδρος Jim Jordan δήλωσε αυτή την εβδομάδα ότι ο Λευκός Οίκος έχει μια τελευταία ευκαιρία - με ένα κομματικό Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο που εξακολουθεί να βρίσκεται σε ισχύ - να εξασφαλίσει χρηματοδότηση για τον μεθοριακό τοίχο των ΗΠΑ-Μεξικού.
"Θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό το κύριο θέμα τις επόμενες εβδομάδες καθώς έχουμε ακόμα λίγες εβδομάδες, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι ελέγχουν όλη την κυβέρνηση", δήλωσε η Ιορδανία σε συνέντευξή της.
Ο χρόνος ταιριάζει σαν βόμβα για τον αμερικανικό λαό για να αποκαταστήσει τον έλεγχο των νότιων συνόρων του και δεν υπάρχει καμία καλή δικαιολογία για να μην ολοκληρωθεί αυτό το εγχείρημα.
Οι Αμερικανοί δεν θα πρέπει να καλύπτονται από κατηγορίες για «ρατσισμό», όταν η ίδια η χώρα έχει ιδρυθεί με το αίμα, τον ιδρώτα και τα δάκρυα των μεταναστών σε όλη την ιστορία της.
Μεγάλο μέρος του λεγόμενου ρατσισμού που υπάρχει στην Αμερική είναι ένα εξάρτημα της υπερκινητικής φαντασίας των μέσων ενημέρωσης.
Το συνολικό κόστος της αποτυχίας προστασίας των συνόρων της Αμερικής θα ξεπεράσει πολύ τη συνολική τιμή κατασκευής ενός τείχους εάν δεν ληφθούν μέτρα τώρα.
Ήρθε η ώρα να ενεργήσει η Αμερική σαν ένα πραγματικό έθνος - μια υπερδύναμη και να προστατεύσει τα σύνορά της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών