Σύμφωνα με την ανάλυση του Strategic Culture Foundation, Merkel και Macron στηρίζουν την ιδέα ενός ευρωπαϊκού στρατού για χάρη των κερδών των αμυντικών εταιρειών
Με την πρόταση για τη δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού και τις αιτίες αλλά και τις επιπτώσεις που αυτό θα έχει ασχολείται το think tank, Strategic Culture Foundation σε ανάλυσή του.
Όπως τονίζει η ιδέα δημιουργίας ενός κοινού στρατού των χωρών της ΕΕ έχει προταθεί εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία από την ελίτ της παγκοσμιοποίησης.
Η τελευταία πρόταση κατέφθασε από τον πρόεδρο της Γαλλίας, Emmanuel Macron, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να την επαναφέρει κατά τη διάρκεια των εορτασμών για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Παρίσι.
Πρόκειται περισσότερο για μία φαντασίωση παρά για κάτι που μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Ας δούμε, όμως, πρώτα την καλή πλευρά.
Ο Richard Shirreff, πρώην κορυφαίο στέλεχος των βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων, υποστήριξε ότι «θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν κάνουμε αυτή τη χαλαρή κουβεντούλα για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού.
Στρατός σημαίνει μία συγκέντρωση νόμιμων ένοπλων δυνάμεων οι οποίες λειτουργούν υπό την αιγίδα μίας σταθερής και κυρίαρχης κυβέρνησης.
Εάν δεχθούμε αυτόν τον ορισμό τότε η δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού είναι κάτι που δεν μπορεί να ισχύσει εκτός εάν υπάρξει μία κοινή κυρίαρχη ευρωπαϊκή κυβέρνηση, κάτι που φυσικά δεν υπάρχει.
Και νομίζω ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από το να υπάρξει».
Όπως είναι φυσικό το ερώτημα που δημιουργείται είναι γιατί Macron και Merkel ενδιαφέρονται τόσο πολύ να στηρίξουν κάτι που είναι μη ρεαλιστικό, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλή και μάλλον ολοφάνερη.
Είναι μία στρατηγική που έχει ως στόχο ένα άμεσο κτύπημα στον Trump, όπως αποκάλυψαν και οι δηλώσεις Merkel, όταν τόνισε ότι στηρίζει τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού.
Η καγκελάριος τόνισε ότι «οι εποχές που μπορούσαμε να στηριζόμαστε σε άλλους έχουν παρέλθει».
Σαφώς με τον όρο «άλλους» εννοούσε τις ΗΠΑ.
Επιπρόσθετα σε πλήρη αντίθεση με τον Trump, με τον οποίο δεν έχει και τόσο καλές σχέσεις, ο Macron όπως και η Merkel είναι οπαδός της παγκοσμιοποίησης.
Η συμφωνία μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού αποσκοπεί στο να μετακινήσει την Ευρώπη προς μια πιο ευχάριστη κατεύθυνση, εστιάζοντας στην ανάγκη προσέλκυσης περισσότερων επενδύσεων σε ευρωπαϊκά όπλα, σε συνδυασμό με την επιθυμία να μειωθεί η εξάρτηση από τα οπλικά συστήματα των ΗΠΑ.
Όπως τόνισε ο Macron «η Ευρώπη πρέπει να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες, αλλά τα χρήματα πρέπει να πάνε σε ευρωπαϊκές, όχι αμερικανικές εταιρείες».
Το κύριο ζήτημα, επομένως, περιστρέφεται γύρω από τα οικονομικά της εισαγωγής και εξαγωγής όπλων στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, μια επιχείρηση αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Όπως μας υπενθυμίζει η ετήσια έκθεση του SIPRI: «Οι πέντε μεγαλύτεροι προμηθευτές της Δυτικής Ευρώπης - η Γαλλία, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία και η Ιταλία - αντιπροσωπεύουν το 23% των παγκόσμιων πωλήσεων όπλων το 2013-17.
Οι συνδυασμένες εξαγωγές όπλων από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) αντιπροσώπευαν το 27% του παγκόσμιου συνόλου για το διάστημα 2013-17».
Πιο συγκεκριμένα η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο αύξησαν τις εξαγωγές τους κατά 27% και 34% αντίστοιχα, ενώ αυτές της Γερμανίας μειώθηκαν κατά 14% τα τελευταία 5 χρόνια.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα στοιχεία είναι μόνο μέχρι το 2017 και από τότε έχουν συναφθεί πολλές συμφωνίες, ιδίως μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, με τη Γαλλία και τη Γερμανία να οδηγούν την κούρσα των εξαγωγών.
Η έκθεση του SIPRI μας παρουσιάζει μια αρκετά σαφή εικόνα των εισαγωγών από χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, ακόμη και όταν οι ΗΠΑ είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς, με 20 από τις 40 χώρες εισαγωγής να έχουν ως κύριο προμηθευτή τις ΗΠΑ.
Η Γαλλία, η τέταρτη χώρα που έχει αυξήσει τις εξαγωγές της από το 2008-2017, έχει περάσει από 5,8% των παγκόσμιων εξαγωγών σε 6,7%, αυξάνοντας τις εξαγωγές κατά 27%.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, ο 18ος μεγαλύτερος εισαγωγέας στον κόσμο, εισάγει περίπου το 80% από τις ΗΠΑ.
Η Ιταλία είναι ο 22 ο μεγαλύτερος εισαγωγέας στον κόσμο, εισάγοντας 55% από τις ΗΠΑ και περίπου 28% από τη Γερμανία.
Η Ιταλία είναι η ευρωπαϊκή χώρα που εισάγει τα περισσότερα όπλα από μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (Γερμανία), περίπου 28%, περίπου 55% από τις ΗΠΑ, και το υπόλοιπο 8,4% από το Ισραήλ.
Όσον αφορά τις εισαγωγές, η Ελλάδα είναι ο 28ος εισαγωγέας στον κόσμο, εισάγοντας 68% από τη Γερμανία, 17% από τις ΗΠΑ και 10% από τη Γαλλία.
Από τους 40 πρώτους εισαγωγείς, οι ΗΠΑ είναι ο κορυφαίος προμηθευτής για 20 από τα 40 κράτη, ενώ τις ακολουθούν οι Ρωσία με επτά χώρες, η Κίνα με τρεις και επτά για Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία (συνολικά).
Εκτός από τη δημιουργία ενός ομίλου που θα συνδύαζε κυρίως τη γαλλική και τη γερμανική βιομηχανία, η Merkel τόνισε ότι ένας τέτοιος ευρωπαϊκός στρατός δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει μεγαλύτερη κυριαρχία στην ΕΕ, αλλά να συμπληρώσει το ΝΑΤΟ, ενισχύοντας έτσι την ιμπεριαλιστική και υπερ- νεοφιλελεύθερες θέσεις που έχουν καταστρέψει τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες.
Όπως τόνισε «αυτόw δεν είναι ένας στρατός εναντίον του ΝΑΤΟ, μπορεί να είναι ένα καλό συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ», επισημαίνοντας επίσης τις διοικητικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ευρώπη καθώς υπάρχουν περισσότερα από 150 διαφορετικά συστήματα όπλων σε αντίθεση με τα 50 ή 60 των ΗΠΑ.
Αυτή η αποκαλυπτόμενη διατύπωση υποδηλώνει την επιθυμία της Merkel και του Macron να μειώσουν περαιτέρω την εισαγωγή όπλων από αμερικανικές εταιρείες, ακόμη και αν η συνολική Γερμανία και η Γαλλία εισάγουν λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ ετησίως από τις ΗΠΑ.
Η Γαλλία και η Γερμανία θα αντιμετωπίσουν μια κρίσιμη ανάγκη να εκσυγχρονίσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους την επόμενη δεκαετία, δεδομένης της σχετικής καθυστέρησης της Ευρώπης σε σύγκριση με τα πρόσφατα βήματα που έγιναν στη Ρωσία, την Κίνα και ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Macron δήλωσε ότι είναι σημαντικό να δοθεί το 2% του ΑΕΠ στις στρατιωτικές δαπάνες μέσα στα επόμενα τέσσερα έως πέντε χρόνια.
Ο νέος γαλλικός προϋπολογισμός για την άμυνα, δήλωσε ο Macron, θα επιτρέψει την απόκτηση «1.700 τεθωρακισμένων οχημάτων για τον στρατό, καθώς και πέντε φρεγατών, τεσσάρων «επιθετικών» υποβρυχίων με πυρηνική ενέργεια και εννέα ανοικτών σκαφών περιπολίας για το Πολεμικό Ναυτικό ...
Η Πολεμική Αεροπορία θα αποκτήσει 12 αεροσκάφη ανεφοδιασμού σε πτήση, 28 αεριωθούμενα αεροσκάφη Rafale και 55 αναβαθμισμένα Mirage 2000...
Οι δαπάνες θα αυξηθούν το 2018 θα αυξηθούν κατά €1,8 δισ. με τον ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό να φθάνει στα €34,2 δισ. Εξ αυτών €650 εκατ. προορίζονται για την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στο εξωτερικό ...
Η στρατηγική εκσυγχρονισμού δεν θα να είναι απλώς αριθμοί, δεδομένου ότι οι επιδόσεις πρέπει να επιδιωχθούν και ο εξοπλισμός πρέπει να πληροί την απαίτηση για «ισορροπημένη» συνεργασία μεταξύ των υπηρεσιών και του γραφείου προμηθειών της Direction Générale de l'Armement ».
Η ιδέα της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού συμβάλλει επίσης στον δημοσιονομικό προγραμματισμό, ο οποίος θα ξεκινήσει κυρίως από το 2022, καθώς «ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων θα απελευθερωνόταν μόνο το 2024 και το 2025, μετά από μια αναθεώρηση του προϋπολογισμού το 2021».
Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν την τέλεια δικαιολογία για την αύξηση των αμυντικών προϋπολογισμών, με στόχο έναν ευρωπαϊκό στρατό που θα δημιουργήσει προφανώς κάποια ανεξαρτησία από την Αμερική του Trump, ενώ ταυτόχρονα θα αποκρούσει τη Ρωσία του Putin.
Τόσο ο Trump όσο και ο Putin δεν είναι τόσο συμπαθείς από τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και μάλιστα θεωρούνται εχθροί της, ενώ αυτή η ελίτ φροντίζει οι Macron και Merkel να τους απεικονίζουν ως τον μπαμπούλα, λες και ανά πάσα στιγμή η Μόσχα είναι έτοιμη να εισβάλει στις χώρες της Βαλτικής, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν ορισμένοι αναλυτές του ΝΑΤΟ.
Οι αναλυτές αυτοί πρέπει να προβάλουν τέτοιους ισχυρισμούς για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του ΝΑΤΟ και των μισθών που λαμβάνουν, με τον τομέα της άμυνας να είναι μεταξύ των κυριότερων βιομηχανιών της Ευρώπης, προσφέροντας "άμεσα περίπου μισό εκατομμύριο θέσεις εργασίας (συν το ήμισυ αυτού του αριθμού έμμεσα) και 1.300 εταιρείες. Τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά στρατιωτικο-βιομηχανικά συγκροτήματα είναι τεράστιοι εργοδότες.
Και φυσικά αντιπροσωπεύουν μια ομάδα ψηφοφόρων που η Merkel και ο Macron πρέπει να διατηρήσουν, ακριβώς όπως χρειάζονται οικονομική υποστήριξη από τους διευθύνοντες συμβούλους των μεγάλων κατασκευαστών όπλων σε αντάλλαγμα για συμβάσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων, πράγμα που απλώς θα ονομάζεται δωροδοκία αν ασκηθεί σε άλλα μέρη του κόσμου.
Με την οικονομική κρίση του 2008, οι ευρωπαϊκές δαπάνες για όπλα μειώθηκαν κατά 22%.
Αλλά με τις προκλήσεις στην Ουκρανία το 2014 και μετά με την επιθετικότητα που στρέφεται στην περιοχή του Donbass δημιουργώντας εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ, υπήρξε νέα αιτιολόγηση για αύξηση στις στρατιωτικές δαπάνες, ιδίως από το 2017.
Για παράδειγμα, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Σουηδία αποφάσισαν να αποκτήσουν συστήματα αεροπορικής άμυνας μεγάλης εμβέλειας από τις ΗΠΑ και η Λιθουανία έχει παραγγείλει μεσαίας κλίμακας συστήματα αεροπορικής άμυνας που περιέχουν εξαρτήματα που προέρχονται από τη Νορβηγία και τις ΗΠΑ .
Ευτυχώς η χρήση του Trump και του Putin ως «μπαμπούλα» για να δικαιολογήσει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού είναι μια μπλόφα που δεν θα οδηγήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες.
Για άλλη μια φορά, η μελέτη της SIPRI μας υπενθυμίζει ότι η Ουάσιγκτον κυριαρχεί στον τομέα αυτό, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, με «τέσσερις αμερικανικές εταιρείες που αντιπροσωπεύουν πάνω από το 60% όλων των πωλήσεων όπλων που απαριθμούνται από τη SIPRI.
Στον κατάλογο ανέρχεται μόλις το 30%, ενώ η Γαλλία και η Γερμανία οδηγούν το πακέτο, ακολουθούμενες από το Ηνωμένο Βασίλειο».
Αυτό συμβαίνει λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ «δεν έχουν νόμιμη υποχρέωση να δηλώνουν τι πωλούν οι εταιρείες τους.
Ο κώδικας τους δεν έχει επιτύχει ούτε διαφάνεια ούτε συνέπεια».
Μπορεί να προκύψει το ερώτημα πώς πρέπει να εμποδιστεί η Ευρώπη να αναπτύξει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες.
Η απλή, αν και εύκολη απάντηση είναι ότι αυτό δεν είναι εφικτό εφόσον η Ευρώπη παραμένει εξαρτώμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις ιμπεριαλιστικές και υπερκαταβαλιστικές φιλοδοξίες της.
Οι ευρωπαϊκές χώρες θα χρειάζονταν πρωτίστως μια κυρίαρχη κεντρική τράπεζα με το δικό της νόμισμα, εκτός από έναν εθνικό στρατό που θα μπορούσε να υπερασπιστεί το ευρωπαϊκό έδαφος.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ στην πραγματικότητα κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση και αυτό μπορεί να διαπιστωθεί σχεδόν στις καθημερινές δραστηριότητες και στις δηλώσεις ηγετών όπως η Merkel και ο Macron. Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού, αντί να εγγυάται μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία και να απομακρύνει την ΕΕ από τις ΗΠΑ, θα χρησίμευε μόνο για να στηρίξει την ιδεολογία της Ουάσιγκτον ως τη μόνη παγκόσμια υπερδύναμη.
Σε αντίθεση με ό, τι στην πραγματικότητα θα χρειαζόταν - περισσότερη στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία των κρατών μελών της ΕΕ - η ηγεσία της ΕΕ φαίνεται να κατευθύνεται προς την άλλη κατεύθυνση.
Σε έναν κόσμο που γίνεται πιο πολυπολικός, η παραίτηση από κάθε είδους πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία είναι μια συνταγή που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο Macron και η Merkel ελπίζουν και περιμένουν έναν νέο Ομπάμα, μετά από τις προεδρικές εκλογές του 2020, αντί να εξισορροπήσουν το πολιτικό βάρος της Ευρώπης με την Κίνα, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, προκειμένου να υποτάξουν ολόκληρη την Ευρώπη στην κυριαρχία της Ουάσιγκτον, με το Παρίσι και το Βερολίνο να ενεργούν ως τοπικοί σατράπες, αντιμετωπίζοντας τα υπόλοιπα 25 κράτη της ΕΕ ως επαρχίες της γαλλό-γερμανικής υπό-αυτοκρατορίας.
www.bankingnews.gr
Όπως τονίζει η ιδέα δημιουργίας ενός κοινού στρατού των χωρών της ΕΕ έχει προταθεί εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία από την ελίτ της παγκοσμιοποίησης.
Η τελευταία πρόταση κατέφθασε από τον πρόεδρο της Γαλλίας, Emmanuel Macron, ο οποίος βρήκε την ευκαιρία να την επαναφέρει κατά τη διάρκεια των εορτασμών για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Παρίσι.
Πρόκειται περισσότερο για μία φαντασίωση παρά για κάτι που μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Ας δούμε, όμως, πρώτα την καλή πλευρά.
Ο Richard Shirreff, πρώην κορυφαίο στέλεχος των βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων, υποστήριξε ότι «θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν κάνουμε αυτή τη χαλαρή κουβεντούλα για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού.
Στρατός σημαίνει μία συγκέντρωση νόμιμων ένοπλων δυνάμεων οι οποίες λειτουργούν υπό την αιγίδα μίας σταθερής και κυρίαρχης κυβέρνησης.
Εάν δεχθούμε αυτόν τον ορισμό τότε η δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού στρατού είναι κάτι που δεν μπορεί να ισχύσει εκτός εάν υπάρξει μία κοινή κυρίαρχη ευρωπαϊκή κυβέρνηση, κάτι που φυσικά δεν υπάρχει.
Και νομίζω ότι βρισκόμαστε πολύ μακριά από το να υπάρξει».
Όπως είναι φυσικό το ερώτημα που δημιουργείται είναι γιατί Macron και Merkel ενδιαφέρονται τόσο πολύ να στηρίξουν κάτι που είναι μη ρεαλιστικό, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι απλή και μάλλον ολοφάνερη.
Είναι μία στρατηγική που έχει ως στόχο ένα άμεσο κτύπημα στον Trump, όπως αποκάλυψαν και οι δηλώσεις Merkel, όταν τόνισε ότι στηρίζει τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού.
Η καγκελάριος τόνισε ότι «οι εποχές που μπορούσαμε να στηριζόμαστε σε άλλους έχουν παρέλθει».
Σαφώς με τον όρο «άλλους» εννοούσε τις ΗΠΑ.
Επιπρόσθετα σε πλήρη αντίθεση με τον Trump, με τον οποίο δεν έχει και τόσο καλές σχέσεις, ο Macron όπως και η Merkel είναι οπαδός της παγκοσμιοποίησης.
Η συμφωνία μεταξύ Βερολίνου και Παρισιού αποσκοπεί στο να μετακινήσει την Ευρώπη προς μια πιο ευχάριστη κατεύθυνση, εστιάζοντας στην ανάγκη προσέλκυσης περισσότερων επενδύσεων σε ευρωπαϊκά όπλα, σε συνδυασμό με την επιθυμία να μειωθεί η εξάρτηση από τα οπλικά συστήματα των ΗΠΑ.
Όπως τόνισε ο Macron «η Ευρώπη πρέπει να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες, αλλά τα χρήματα πρέπει να πάνε σε ευρωπαϊκές, όχι αμερικανικές εταιρείες».
Το κύριο ζήτημα, επομένως, περιστρέφεται γύρω από τα οικονομικά της εισαγωγής και εξαγωγής όπλων στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, μια επιχείρηση αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Όπως μας υπενθυμίζει η ετήσια έκθεση του SIPRI: «Οι πέντε μεγαλύτεροι προμηθευτές της Δυτικής Ευρώπης - η Γαλλία, η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ισπανία και η Ιταλία - αντιπροσωπεύουν το 23% των παγκόσμιων πωλήσεων όπλων το 2013-17.
Οι συνδυασμένες εξαγωγές όπλων από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) αντιπροσώπευαν το 27% του παγκόσμιου συνόλου για το διάστημα 2013-17».
Πιο συγκεκριμένα η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο αύξησαν τις εξαγωγές τους κατά 27% και 34% αντίστοιχα, ενώ αυτές της Γερμανίας μειώθηκαν κατά 14% τα τελευταία 5 χρόνια.
Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι τα στοιχεία είναι μόνο μέχρι το 2017 και από τότε έχουν συναφθεί πολλές συμφωνίες, ιδίως μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, με τη Γαλλία και τη Γερμανία να οδηγούν την κούρσα των εξαγωγών.
Η έκθεση του SIPRI μας παρουσιάζει μια αρκετά σαφή εικόνα των εισαγωγών από χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, ακόμη και όταν οι ΗΠΑ είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς, με 20 από τις 40 χώρες εισαγωγής να έχουν ως κύριο προμηθευτή τις ΗΠΑ.
Η Γαλλία, η τέταρτη χώρα που έχει αυξήσει τις εξαγωγές της από το 2008-2017, έχει περάσει από 5,8% των παγκόσμιων εξαγωγών σε 6,7%, αυξάνοντας τις εξαγωγές κατά 27%.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, ο 18ος μεγαλύτερος εισαγωγέας στον κόσμο, εισάγει περίπου το 80% από τις ΗΠΑ.
Η Ιταλία είναι ο 22 ο μεγαλύτερος εισαγωγέας στον κόσμο, εισάγοντας 55% από τις ΗΠΑ και περίπου 28% από τη Γερμανία.
Η Ιταλία είναι η ευρωπαϊκή χώρα που εισάγει τα περισσότερα όπλα από μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (Γερμανία), περίπου 28%, περίπου 55% από τις ΗΠΑ, και το υπόλοιπο 8,4% από το Ισραήλ.
Όσον αφορά τις εισαγωγές, η Ελλάδα είναι ο 28ος εισαγωγέας στον κόσμο, εισάγοντας 68% από τη Γερμανία, 17% από τις ΗΠΑ και 10% από τη Γαλλία.
Από τους 40 πρώτους εισαγωγείς, οι ΗΠΑ είναι ο κορυφαίος προμηθευτής για 20 από τα 40 κράτη, ενώ τις ακολουθούν οι Ρωσία με επτά χώρες, η Κίνα με τρεις και επτά για Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία (συνολικά).
Εκτός από τη δημιουργία ενός ομίλου που θα συνδύαζε κυρίως τη γαλλική και τη γερμανική βιομηχανία, η Merkel τόνισε ότι ένας τέτοιος ευρωπαϊκός στρατός δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει μεγαλύτερη κυριαρχία στην ΕΕ, αλλά να συμπληρώσει το ΝΑΤΟ, ενισχύοντας έτσι την ιμπεριαλιστική και υπερ- νεοφιλελεύθερες θέσεις που έχουν καταστρέψει τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες.
Όπως τόνισε «αυτόw δεν είναι ένας στρατός εναντίον του ΝΑΤΟ, μπορεί να είναι ένα καλό συμπλήρωμα του ΝΑΤΟ», επισημαίνοντας επίσης τις διοικητικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ευρώπη καθώς υπάρχουν περισσότερα από 150 διαφορετικά συστήματα όπλων σε αντίθεση με τα 50 ή 60 των ΗΠΑ.
Αυτή η αποκαλυπτόμενη διατύπωση υποδηλώνει την επιθυμία της Merkel και του Macron να μειώσουν περαιτέρω την εισαγωγή όπλων από αμερικανικές εταιρείες, ακόμη και αν η συνολική Γερμανία και η Γαλλία εισάγουν λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ ετησίως από τις ΗΠΑ.
Η Γαλλία και η Γερμανία θα αντιμετωπίσουν μια κρίσιμη ανάγκη να εκσυγχρονίσουν τις ένοπλες δυνάμεις τους την επόμενη δεκαετία, δεδομένης της σχετικής καθυστέρησης της Ευρώπης σε σύγκριση με τα πρόσφατα βήματα που έγιναν στη Ρωσία, την Κίνα και ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Macron δήλωσε ότι είναι σημαντικό να δοθεί το 2% του ΑΕΠ στις στρατιωτικές δαπάνες μέσα στα επόμενα τέσσερα έως πέντε χρόνια.
Ο νέος γαλλικός προϋπολογισμός για την άμυνα, δήλωσε ο Macron, θα επιτρέψει την απόκτηση «1.700 τεθωρακισμένων οχημάτων για τον στρατό, καθώς και πέντε φρεγατών, τεσσάρων «επιθετικών» υποβρυχίων με πυρηνική ενέργεια και εννέα ανοικτών σκαφών περιπολίας για το Πολεμικό Ναυτικό ...
Η Πολεμική Αεροπορία θα αποκτήσει 12 αεροσκάφη ανεφοδιασμού σε πτήση, 28 αεριωθούμενα αεροσκάφη Rafale και 55 αναβαθμισμένα Mirage 2000...
Οι δαπάνες θα αυξηθούν το 2018 θα αυξηθούν κατά €1,8 δισ. με τον ετήσιο αμυντικό προϋπολογισμό να φθάνει στα €34,2 δισ. Εξ αυτών €650 εκατ. προορίζονται για την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων στο εξωτερικό ...
Η στρατηγική εκσυγχρονισμού δεν θα να είναι απλώς αριθμοί, δεδομένου ότι οι επιδόσεις πρέπει να επιδιωχθούν και ο εξοπλισμός πρέπει να πληροί την απαίτηση για «ισορροπημένη» συνεργασία μεταξύ των υπηρεσιών και του γραφείου προμηθειών της Direction Générale de l'Armement ».
Η ιδέα της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού συμβάλλει επίσης στον δημοσιονομικό προγραμματισμό, ο οποίος θα ξεκινήσει κυρίως από το 2022, καθώς «ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων θα απελευθερωνόταν μόνο το 2024 και το 2025, μετά από μια αναθεώρηση του προϋπολογισμού το 2021».
Όλα αυτά αντιπροσωπεύουν την τέλεια δικαιολογία για την αύξηση των αμυντικών προϋπολογισμών, με στόχο έναν ευρωπαϊκό στρατό που θα δημιουργήσει προφανώς κάποια ανεξαρτησία από την Αμερική του Trump, ενώ ταυτόχρονα θα αποκρούσει τη Ρωσία του Putin.
Τόσο ο Trump όσο και ο Putin δεν είναι τόσο συμπαθείς από τους οπαδούς της παγκοσμιοποίησης και μάλιστα θεωρούνται εχθροί της, ενώ αυτή η ελίτ φροντίζει οι Macron και Merkel να τους απεικονίζουν ως τον μπαμπούλα, λες και ανά πάσα στιγμή η Μόσχα είναι έτοιμη να εισβάλει στις χώρες της Βαλτικής, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν ορισμένοι αναλυτές του ΝΑΤΟ.
Οι αναλυτές αυτοί πρέπει να προβάλουν τέτοιους ισχυρισμούς για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη του ΝΑΤΟ και των μισθών που λαμβάνουν, με τον τομέα της άμυνας να είναι μεταξύ των κυριότερων βιομηχανιών της Ευρώπης, προσφέροντας "άμεσα περίπου μισό εκατομμύριο θέσεις εργασίας (συν το ήμισυ αυτού του αριθμού έμμεσα) και 1.300 εταιρείες. Τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά στρατιωτικο-βιομηχανικά συγκροτήματα είναι τεράστιοι εργοδότες.
Και φυσικά αντιπροσωπεύουν μια ομάδα ψηφοφόρων που η Merkel και ο Macron πρέπει να διατηρήσουν, ακριβώς όπως χρειάζονται οικονομική υποστήριξη από τους διευθύνοντες συμβούλους των μεγάλων κατασκευαστών όπλων σε αντάλλαγμα για συμβάσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων, πράγμα που απλώς θα ονομάζεται δωροδοκία αν ασκηθεί σε άλλα μέρη του κόσμου.
Με την οικονομική κρίση του 2008, οι ευρωπαϊκές δαπάνες για όπλα μειώθηκαν κατά 22%.
Αλλά με τις προκλήσεις στην Ουκρανία το 2014 και μετά με την επιθετικότητα που στρέφεται στην περιοχή του Donbass δημιουργώντας εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ, υπήρξε νέα αιτιολόγηση για αύξηση στις στρατιωτικές δαπάνες, ιδίως από το 2017.
Για παράδειγμα, η Πολωνία, η Ρουμανία και η Σουηδία αποφάσισαν να αποκτήσουν συστήματα αεροπορικής άμυνας μεγάλης εμβέλειας από τις ΗΠΑ και η Λιθουανία έχει παραγγείλει μεσαίας κλίμακας συστήματα αεροπορικής άμυνας που περιέχουν εξαρτήματα που προέρχονται από τη Νορβηγία και τις ΗΠΑ .
Ευτυχώς η χρήση του Trump και του Putin ως «μπαμπούλα» για να δικαιολογήσει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού είναι μια μπλόφα που δεν θα οδηγήσει σε συγκεκριμένες ενέργειες.
Για άλλη μια φορά, η μελέτη της SIPRI μας υπενθυμίζει ότι η Ουάσιγκτον κυριαρχεί στον τομέα αυτό, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, με «τέσσερις αμερικανικές εταιρείες που αντιπροσωπεύουν πάνω από το 60% όλων των πωλήσεων όπλων που απαριθμούνται από τη SIPRI.
Στον κατάλογο ανέρχεται μόλις το 30%, ενώ η Γαλλία και η Γερμανία οδηγούν το πακέτο, ακολουθούμενες από το Ηνωμένο Βασίλειο».
Αυτό συμβαίνει λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ «δεν έχουν νόμιμη υποχρέωση να δηλώνουν τι πωλούν οι εταιρείες τους.
Ο κώδικας τους δεν έχει επιτύχει ούτε διαφάνεια ούτε συνέπεια».
Μπορεί να προκύψει το ερώτημα πώς πρέπει να εμποδιστεί η Ευρώπη να αναπτύξει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες.
Η απλή, αν και εύκολη απάντηση είναι ότι αυτό δεν είναι εφικτό εφόσον η Ευρώπη παραμένει εξαρτώμενη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις ιμπεριαλιστικές και υπερκαταβαλιστικές φιλοδοξίες της.
Οι ευρωπαϊκές χώρες θα χρειάζονταν πρωτίστως μια κυρίαρχη κεντρική τράπεζα με το δικό της νόμισμα, εκτός από έναν εθνικό στρατό που θα μπορούσε να υπερασπιστεί το ευρωπαϊκό έδαφος.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ στην πραγματικότητα κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση και αυτό μπορεί να διαπιστωθεί σχεδόν στις καθημερινές δραστηριότητες και στις δηλώσεις ηγετών όπως η Merkel και ο Macron. Η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού, αντί να εγγυάται μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία και να απομακρύνει την ΕΕ από τις ΗΠΑ, θα χρησίμευε μόνο για να στηρίξει την ιδεολογία της Ουάσιγκτον ως τη μόνη παγκόσμια υπερδύναμη.
Σε αντίθεση με ό, τι στην πραγματικότητα θα χρειαζόταν - περισσότερη στρατιωτική και οικονομική κυριαρχία των κρατών μελών της ΕΕ - η ηγεσία της ΕΕ φαίνεται να κατευθύνεται προς την άλλη κατεύθυνση.
Σε έναν κόσμο που γίνεται πιο πολυπολικός, η παραίτηση από κάθε είδους πολιτική, οικονομική και στρατιωτική κυριαρχία είναι μια συνταγή που οδηγεί στην καταστροφή.
Ο Macron και η Merkel ελπίζουν και περιμένουν έναν νέο Ομπάμα, μετά από τις προεδρικές εκλογές του 2020, αντί να εξισορροπήσουν το πολιτικό βάρος της Ευρώπης με την Κίνα, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, προκειμένου να υποτάξουν ολόκληρη την Ευρώπη στην κυριαρχία της Ουάσιγκτον, με το Παρίσι και το Βερολίνο να ενεργούν ως τοπικοί σατράπες, αντιμετωπίζοντας τα υπόλοιπα 25 κράτη της ΕΕ ως επαρχίες της γαλλό-γερμανικής υπό-αυτοκρατορίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών