H στροφή της Βενεζουέλας στον σοσιαλισμό αποτελεί ιστορία θανάτου.
Η στροφή της Βενεζουέλας στον σοσιαλισμό ήταν η καταδίκη της αναφέρει σε ανάλυση του το Misses institute.
Με βάση τα ευρήματα του οικονομολόγου Steve Hanke ο πληθωρισμός στην Βενεζουέλα ανέρχεται στο 60.324%, καθιστώντας το Bolivar το εθνικό νόμισμα της Βενεζουέλας πρακτικά άχρηστο.
Η κατάρρευση του Bolivar είναι τραγική, δεδομένου ότι ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα της Λατινικής Αμερικής κατά τη διάρκεια της αιχμής της Βενεζουέλας από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1970.
Όμως η στροφή της Βενεζουέλας στον σοσιαλισμό αποτελεί ιστορία θανάτου.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας ιδρύθηκε την παραμονή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ωστόσο, η Βενεζουέλα διατήρησε αποθέματα χρυσού κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν τη δεκαετία του 1970, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξαν στρατηγική και η Βενεζουέλα έμεινε να στηρίζεται μόνο στην πετρελαϊκή της βιομηχανία.
Ο Carlos Andrés Pérez, ο πρόεδρος που προήδρευσε την εθνικοποίηση του πετρελαίου της Βενεζουέλας, πίστευε ότι ο ορθολογιστικός σχεδιασμός θα μπορούσε να οδηγήσει τη Βενεζουέλα σε νέα ύψη.
Εκτός από την εθνικοποίηση του πετρελαίου, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πολιτικοποίησε την κεντρική της τράπεζα όταν η κυβέρνηση του Pérez αγόρασε το μερίδιο των ιδιωτών της κεντρικής τράπεζας και έθεσε τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Pérez στο διοικητικό συμβούλιο της κεντρικής τράπεζας.
Με τα ελλείμματα να αυξάνονται και το χρέος να συσσωρεύεται από το ξέσπασμα των δαπανών της δεκαετίας του 1970, αυτή η κίνηση αποδείχθηκε πολιτικά έξυπνη.
Τώρα, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας είχε το δρόμο της να πείσει την υποτιθέμενη ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα να ακολουθήσει τις εύκολες πολιτικές παροχής χρημάτων.
Η αρχή του πληθωρισμού στη δεκαετία του 1980
Μέχρι τις αρχές του 1980, η Βενεζουέλα είχε βυθιστεί στο χρέος. Όπως και οι αμέτρητες άλλες κυβερνήσεις τον 20ό αιώνα, η Βενεζουέλα κατέφυγε στις εύκολες πολιτικές χρημάτων για να συνεχίσει τα δαπανηρά προγράμματα δαπανών.
Το 1983, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας διεξήγαγε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση του νομίσματός της για να προσπαθήσει να ξεφύγει από τις λάθος επιλογές της.
Συγκεκριμένα, η γνωστή ως Μαύρη Παρασκευή, η υποτίμηση του 1983 ήταν μια αιχμή της ιστορίας της Βενεζουέλας.
Σύντομα ο διψήφιος πληθωρισμός έγινε το νέο φυσιολογικό στη Βενεζουέλα.
Το τελευταίο έτος που η Βενεζουέλα είχε πληθωρισμό «λογικό» ήταν το 1983.
Ο Carlos Andrés Pérez επανήλθε ως Πρόεδρος στα τέλη της δεκαετίας του 1980 υποσχόμενος να μειώσει τις δαπάνες στην περίοδο του 1970.
Ωστόσο η οικονομική πραγματικότητα ήταν αδυσώπητη.
Η Βενεζουέλα πριν από αυτόν ήταν υπερβολικά ρυθμισμένη, χρεωμένη και μη ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο.
Ο Pérez στράφηκε στο ΔΝΤ για μεταρρυθμίσεις της αγοράς και προήγαγε αρκετά λογικά μέτρα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η πολιτική αποκέντρωση στις τοπικές εκλογές, οι περικοπές των επιδοτήσεων και οι μειώσεις των δασμών.
Δυστυχώς, ο Pérez δεν μπόρεσε να μετριάσει τον πληθωρισμό καθ 'όλη τη δεύτερη θητεία του.
Το 1989, όταν η Βενεζουέλα πέρασε από το περίφημο Caracazo, μια κυβερνητική καταστολή που άφησε εκατοντάδες ανθρώπους νεκρούς, ο πληθωρισμός ανήλθε στο 84%.
Από το 1989 έως το 1993, ο μέσος πληθωρισμός ήταν περίπου 46%.
Δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι ήταν σκεπτικοί σχετικά με την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων του Pérez, που κατά τα άλλα ήταν αξιοπρεπείς, όταν ο πληθωρισμός έπληττε την οικονομία.
Για να έχουν κοινωνική αποδοχή τα οικονομικά μέτρα, είναι σημαντικό οι μεταρρυθμίσεις να επιφέρουν ταχεία και διατηρήσιμη ανάπτυξη.
Όταν εκλέχτηκαν ο Alberto Fujimori στο Περού, ο Carlos Menem στην Αργεντινή και ο Fernando Cardozo στη Βραζιλία αμέσως έδρασαν για οικονομική ανάπτυξη και μειωμένο πληθωρισμό.
Το κλειδί για τις επιτυχίες των τελευταίων χωρών ήταν η επικέντρωσή τους στην πάταξη του πληθωρισμού πρώτα και συνέχεια στην εφαρμογή πολιτικών που μείωσαν το κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και ώθησαν την ισχυρή εγχώρια ανάπτυξη.
Δυστυχώς, το τέρας του πληθωρισμού δεν διέφυγε και ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ανατροπή του Pérez στην Βενεζουέλα.
Η πολιτική ένταση συνέχισε να αυξάνεται, με δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα που ξεκίνησαν το 1992.
Η ανατροπή ήρθε το 1993, όταν το Κόμμα Δημοκρατικής Δράσης, το κόμμα του Pérez, τον κατηγόρησε για υπεξαίρεση.
Οι μεταγενέστερες ηγεσίες της Βενεζουέλας αντιμετώπισαν την αδυναμία του Pérez να μετριάσουν τον πληθωρισμό.
Υπό την προεδρία του Rafael Caldera, του τελευταίου δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου της Βενεζουέλας, ο μέσος πληθωρισμός από το 1994 έως το 1996 ήταν 74% και 100% το 1996.
Ο Hugo Chavez κατάφερε να εκμεταλλευτεί την οικονομική αστάθεια της Βενεζουέλας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και να κερδίσει στις προεδρικές εκλογές του 1998.
Ο Chavez όχι μόνο θα συνέχιζε τις ίδιες πολιτικές αντι-ανάπτυξης της προηγούμενης πολιτικής τάξης αλλά θα τις ενίσχυσε σε καταστροφικά ποσοστά.
Οι δημόσιες δαπάνες, οι οικονομικοί έλεγχοι, τα εύκολα χρήματα και οι συνεχείς απαλλοτριώσεις κατέστρεψαν τις παραγωγικές ικανότητες της Βενεζουέλας.
Το 2014, όταν ο ξεσηκωμός των κατοίκων της Βενεζουέλας άρχισε να απασχολεί την διεθνή κοινή γνώμη, ο πληθωρισμός κυμαινόταν πάνω από 60%.
Μέχρι το 2017, η Βενεζουέλα ήταν βαθιά υπερπληθωρισμένη χώρα.
Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας αύξησε την προσφορά χρήματος σε διψήφιο αριθμό προς το τέλος του 2017.
Φυσικά, τέτοιες αυξήσεις στην προσφορά χρήματος έφεραν πληθωρισμό στο 60.324%.
Ο πληθωρισμός δεν είναι φυσικό φαινόμενο
Η καταστροφικότητα της κεντρικής τράπεζας δεν μπορεί να θεωρηθεί φυσικό φαινόμενο.
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι ο πληθωρισμός δεν είναι πράξη του Θεού, ο πληθωρισμός δεν είναι μια ξαφνική καταστροφή ή μια ασθένεια που έρχεται όπως η πανούκλα.
Ο πληθωρισμός είναι μια πολιτική.
Στην Βενεζουέλα οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τον πληθωρισμό σαν μια κούκλα βουντού που πρέπει να καρφώνουν με καρφίτσες ακατάπαυστα.
www.bankingnews.gr
Με βάση τα ευρήματα του οικονομολόγου Steve Hanke ο πληθωρισμός στην Βενεζουέλα ανέρχεται στο 60.324%, καθιστώντας το Bolivar το εθνικό νόμισμα της Βενεζουέλας πρακτικά άχρηστο.
Η κατάρρευση του Bolivar είναι τραγική, δεδομένου ότι ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα ισχυρότερα νομίσματα της Λατινικής Αμερικής κατά τη διάρκεια της αιχμής της Βενεζουέλας από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του 1970.
Όμως η στροφή της Βενεζουέλας στον σοσιαλισμό αποτελεί ιστορία θανάτου.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας ιδρύθηκε την παραμονή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ωστόσο, η Βενεζουέλα διατήρησε αποθέματα χρυσού κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα.
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν τη δεκαετία του 1970, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες άλλαξαν στρατηγική και η Βενεζουέλα έμεινε να στηρίζεται μόνο στην πετρελαϊκή της βιομηχανία.
Ο Carlos Andrés Pérez, ο πρόεδρος που προήδρευσε την εθνικοποίηση του πετρελαίου της Βενεζουέλας, πίστευε ότι ο ορθολογιστικός σχεδιασμός θα μπορούσε να οδηγήσει τη Βενεζουέλα σε νέα ύψη.
Εκτός από την εθνικοποίηση του πετρελαίου, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας πολιτικοποίησε την κεντρική της τράπεζα όταν η κυβέρνηση του Pérez αγόρασε το μερίδιο των ιδιωτών της κεντρικής τράπεζας και έθεσε τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Pérez στο διοικητικό συμβούλιο της κεντρικής τράπεζας.
Με τα ελλείμματα να αυξάνονται και το χρέος να συσσωρεύεται από το ξέσπασμα των δαπανών της δεκαετίας του 1970, αυτή η κίνηση αποδείχθηκε πολιτικά έξυπνη.
Τώρα, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας είχε το δρόμο της να πείσει την υποτιθέμενη ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα να ακολουθήσει τις εύκολες πολιτικές παροχής χρημάτων.
Η αρχή του πληθωρισμού στη δεκαετία του 1980
Μέχρι τις αρχές του 1980, η Βενεζουέλα είχε βυθιστεί στο χρέος. Όπως και οι αμέτρητες άλλες κυβερνήσεις τον 20ό αιώνα, η Βενεζουέλα κατέφυγε στις εύκολες πολιτικές χρημάτων για να συνεχίσει τα δαπανηρά προγράμματα δαπανών.
Το 1983, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας διεξήγαγε μια άνευ προηγουμένου υποτίμηση του νομίσματός της για να προσπαθήσει να ξεφύγει από τις λάθος επιλογές της.
Συγκεκριμένα, η γνωστή ως Μαύρη Παρασκευή, η υποτίμηση του 1983 ήταν μια αιχμή της ιστορίας της Βενεζουέλας.
Σύντομα ο διψήφιος πληθωρισμός έγινε το νέο φυσιολογικό στη Βενεζουέλα.
Το τελευταίο έτος που η Βενεζουέλα είχε πληθωρισμό «λογικό» ήταν το 1983.
Ο Carlos Andrés Pérez επανήλθε ως Πρόεδρος στα τέλη της δεκαετίας του 1980 υποσχόμενος να μειώσει τις δαπάνες στην περίοδο του 1970.
Ωστόσο η οικονομική πραγματικότητα ήταν αδυσώπητη.
Η Βενεζουέλα πριν από αυτόν ήταν υπερβολικά ρυθμισμένη, χρεωμένη και μη ανταγωνιστική σε διεθνές επίπεδο.
Ο Pérez στράφηκε στο ΔΝΤ για μεταρρυθμίσεις της αγοράς και προήγαγε αρκετά λογικά μέτρα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η πολιτική αποκέντρωση στις τοπικές εκλογές, οι περικοπές των επιδοτήσεων και οι μειώσεις των δασμών.
Δυστυχώς, ο Pérez δεν μπόρεσε να μετριάσει τον πληθωρισμό καθ 'όλη τη δεύτερη θητεία του.
Το 1989, όταν η Βενεζουέλα πέρασε από το περίφημο Caracazo, μια κυβερνητική καταστολή που άφησε εκατοντάδες ανθρώπους νεκρούς, ο πληθωρισμός ανήλθε στο 84%.
Από το 1989 έως το 1993, ο μέσος πληθωρισμός ήταν περίπου 46%.
Δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι οι άνθρωποι ήταν σκεπτικοί σχετικά με την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων του Pérez, που κατά τα άλλα ήταν αξιοπρεπείς, όταν ο πληθωρισμός έπληττε την οικονομία.
Για να έχουν κοινωνική αποδοχή τα οικονομικά μέτρα, είναι σημαντικό οι μεταρρυθμίσεις να επιφέρουν ταχεία και διατηρήσιμη ανάπτυξη.
Όταν εκλέχτηκαν ο Alberto Fujimori στο Περού, ο Carlos Menem στην Αργεντινή και ο Fernando Cardozo στη Βραζιλία αμέσως έδρασαν για οικονομική ανάπτυξη και μειωμένο πληθωρισμό.
Το κλειδί για τις επιτυχίες των τελευταίων χωρών ήταν η επικέντρωσή τους στην πάταξη του πληθωρισμού πρώτα και συνέχεια στην εφαρμογή πολιτικών που μείωσαν το κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας και ώθησαν την ισχυρή εγχώρια ανάπτυξη.
Δυστυχώς, το τέρας του πληθωρισμού δεν διέφυγε και ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ανατροπή του Pérez στην Βενεζουέλα.
Η πολιτική ένταση συνέχισε να αυξάνεται, με δύο αποτυχημένα πραξικοπήματα που ξεκίνησαν το 1992.
Η ανατροπή ήρθε το 1993, όταν το Κόμμα Δημοκρατικής Δράσης, το κόμμα του Pérez, τον κατηγόρησε για υπεξαίρεση.
Οι μεταγενέστερες ηγεσίες της Βενεζουέλας αντιμετώπισαν την αδυναμία του Pérez να μετριάσουν τον πληθωρισμό.
Υπό την προεδρία του Rafael Caldera, του τελευταίου δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου της Βενεζουέλας, ο μέσος πληθωρισμός από το 1994 έως το 1996 ήταν 74% και 100% το 1996.
Ο Hugo Chavez κατάφερε να εκμεταλλευτεί την οικονομική αστάθεια της Βενεζουέλας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 και να κερδίσει στις προεδρικές εκλογές του 1998.
Ο Chavez όχι μόνο θα συνέχιζε τις ίδιες πολιτικές αντι-ανάπτυξης της προηγούμενης πολιτικής τάξης αλλά θα τις ενίσχυσε σε καταστροφικά ποσοστά.
Οι δημόσιες δαπάνες, οι οικονομικοί έλεγχοι, τα εύκολα χρήματα και οι συνεχείς απαλλοτριώσεις κατέστρεψαν τις παραγωγικές ικανότητες της Βενεζουέλας.
Το 2014, όταν ο ξεσηκωμός των κατοίκων της Βενεζουέλας άρχισε να απασχολεί την διεθνή κοινή γνώμη, ο πληθωρισμός κυμαινόταν πάνω από 60%.
Μέχρι το 2017, η Βενεζουέλα ήταν βαθιά υπερπληθωρισμένη χώρα.
Η κεντρική τράπεζα της Βενεζουέλας αύξησε την προσφορά χρήματος σε διψήφιο αριθμό προς το τέλος του 2017.
Φυσικά, τέτοιες αυξήσεις στην προσφορά χρήματος έφεραν πληθωρισμό στο 60.324%.
Ο πληθωρισμός δεν είναι φυσικό φαινόμενο
Η καταστροφικότητα της κεντρικής τράπεζας δεν μπορεί να θεωρηθεί φυσικό φαινόμενο.
Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι ο πληθωρισμός δεν είναι πράξη του Θεού, ο πληθωρισμός δεν είναι μια ξαφνική καταστροφή ή μια ασθένεια που έρχεται όπως η πανούκλα.
Ο πληθωρισμός είναι μια πολιτική.
Στην Βενεζουέλα οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τον πληθωρισμό σαν μια κούκλα βουντού που πρέπει να καρφώνουν με καρφίτσες ακατάπαυστα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών