γράφει : Αλεξάνδρα Τόμπρα
Ειδικά στο ζήτημα της Ιταλίας, οι παραχωρήσεις είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσιμες
Μπορεί η Ιταλία και η Γαλλία να είναι η τρίτη και η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, αλλά μάλλον θα είναι και αυτές που την οδήγησαν ένα βήμα πίσω από τον προορισμό της.
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, υπό την πίεση των ψηφοφόρων να αλλάξουν τις πολιτικές τους, πρότειναν κυβερνητικούς προϋπολογισμούς για το επόμενο έτος που δεν τηρούν τους δημοσιονομικούς κανόνες της νομισματικής ένωσης.
Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να είναι πιο «ευέλικτη» σε αυτό, παρά την αυστηρή ρητορική που υιοθέτησε.
Και μπορεί αυτή η στάση της Κομισιόν να ήταν κατανοητή, αλλά δεν φαίνεται να είναι απαραίτητα σοφή.
Διότι αυτοί οι συμβιβασμοί μπορεί να έχουν σοβαρό κόστος.
Βεβαίως, δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψιν το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Ιταλίας έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την αρχική της θέση.
Το αναθεωρημένο σχέδιο του προϋπολογισμού της έχει μια πιο ρεαλιστική πρόβλεψη ανάπτυξης και μειώνει το αναμενόμενο έλλειμμα από 2,4% σε 2% του ΑΕΠ.
Και μπορεί να μην συνάδει πλήρως με τους κανόνες, αλλά είναι αρκετά κοντά σε αυτό που ορίζει η Επιτροπή.
Από τη μεριά του, ο Γάλλος πρόεδρος E. Macron έθεσε σε εφαρμογή μια δέσμη μέτρων προκειμένου να κατευνάσει τους διαδηλωτές των «κίτρινων γιλέκων».
Ωστόσο, η Γαλλία αναμένει τώρα ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξεως του 3,2% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, αντί για 2,8%, ήτοι υψηλότερο από ό, τι απαιτούν οι κανόνες.
Και πάλι η Επιτροπή το δέχτηκε.
Με άλλα λόγια, και σε αντίθεση με τη στάση που έχει η Επιτροπή στα ζητήματα της Ελλάδας, η Κομισιόν έδειξε ότι έχει μεγάλα περιθώρια ευελιξίας.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει να ακολουθεί διαφορετικές στρατηγικές για τις συστάσεις της στα κράτη μέλη.
Ειδικά στο ζήτημα της Ιταλίας, οι παραχωρήσεις είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσιμες.
Ο νέος προϋπολογισμός περιλαμβάνει τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης και ένα νέο καθεστώς στήριξης του εισοδήματος - καινοτομίες που μια χώρα με δημόσιο χρέος άνω του 130% του ΑΕΠ δεν μπορεί να αντέξει αν δεν βρει σημαντικούς πόρους από αλλού.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η δημοσιονομική ανοχή της Ευρώπης διακυβεύει επίσης την υπονόμευση των προσπαθειών για την ενίσχυση της νομισματικής ένωσης.
Η ζώνη του ευρώ χρειάζεται έναν αποτελεσματικό κοινό προϋπολογισμό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη των χωρών που βρίσκονται σε ύφεση.
Ωστόσο, αυτή η μεταρρύθμιση απαιτεί από όλα τα κράτη μέλη να πιστεύουν ότι δεν θα καταστρατηγηθεί η δημοσιονομική αλληλεγγύη.
Και η Κομισιόν έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να αφήσει αυτήν την εντύπωση…
Αλεξάνδρα Τόμπρα
www.bankingnews.gr
Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας, υπό την πίεση των ψηφοφόρων να αλλάξουν τις πολιτικές τους, πρότειναν κυβερνητικούς προϋπολογισμούς για το επόμενο έτος που δεν τηρούν τους δημοσιονομικούς κανόνες της νομισματικής ένωσης.
Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε να είναι πιο «ευέλικτη» σε αυτό, παρά την αυστηρή ρητορική που υιοθέτησε.
Και μπορεί αυτή η στάση της Κομισιόν να ήταν κατανοητή, αλλά δεν φαίνεται να είναι απαραίτητα σοφή.
Διότι αυτοί οι συμβιβασμοί μπορεί να έχουν σοβαρό κόστος.
Βεβαίως, δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψιν το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Ιταλίας έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την αρχική της θέση.
Το αναθεωρημένο σχέδιο του προϋπολογισμού της έχει μια πιο ρεαλιστική πρόβλεψη ανάπτυξης και μειώνει το αναμενόμενο έλλειμμα από 2,4% σε 2% του ΑΕΠ.
Και μπορεί να μην συνάδει πλήρως με τους κανόνες, αλλά είναι αρκετά κοντά σε αυτό που ορίζει η Επιτροπή.
Από τη μεριά του, ο Γάλλος πρόεδρος E. Macron έθεσε σε εφαρμογή μια δέσμη μέτρων προκειμένου να κατευνάσει τους διαδηλωτές των «κίτρινων γιλέκων».
Ωστόσο, η Γαλλία αναμένει τώρα ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξεως του 3,2% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, αντί για 2,8%, ήτοι υψηλότερο από ό, τι απαιτούν οι κανόνες.
Και πάλι η Επιτροπή το δέχτηκε.
Με άλλα λόγια, και σε αντίθεση με τη στάση που έχει η Επιτροπή στα ζητήματα της Ελλάδας, η Κομισιόν έδειξε ότι έχει μεγάλα περιθώρια ευελιξίας.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που δείχνει να ακολουθεί διαφορετικές στρατηγικές για τις συστάσεις της στα κράτη μέλη.
Ειδικά στο ζήτημα της Ιταλίας, οι παραχωρήσεις είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσιμες.
Ο νέος προϋπολογισμός περιλαμβάνει τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης και ένα νέο καθεστώς στήριξης του εισοδήματος - καινοτομίες που μια χώρα με δημόσιο χρέος άνω του 130% του ΑΕΠ δεν μπορεί να αντέξει αν δεν βρει σημαντικούς πόρους από αλλού.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η δημοσιονομική ανοχή της Ευρώπης διακυβεύει επίσης την υπονόμευση των προσπαθειών για την ενίσχυση της νομισματικής ένωσης.
Η ζώνη του ευρώ χρειάζεται έναν αποτελεσματικό κοινό προϋπολογισμό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη στήριξη των χωρών που βρίσκονται σε ύφεση.
Ωστόσο, αυτή η μεταρρύθμιση απαιτεί από όλα τα κράτη μέλη να πιστεύουν ότι δεν θα καταστρατηγηθεί η δημοσιονομική αλληλεγγύη.
Και η Κομισιόν έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να αφήσει αυτήν την εντύπωση…
Αλεξάνδρα Τόμπρα
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών