Το συμπέρασμα του LSE είναι ότι η νομισματική ένωση των δημοσιονομικών κυρίαρχων κρατών δεν μπορεί να γίνει
Η νομισματική ένωση απλά απέτυχε ως οικονομική και πολιτική προσπάθεια.
Τα αποδεικτικά στοιχεία της «χαμένης δεκαετίας» της Ευρώπης είναι ότι μπορεί να λειτουργήσει μόνο κάτω από ένα καθεστώς τεχνοκρατών του Καισαροπαπισμού - δηλαδή με την απομάκρυνση των εκλεγμένων κοινοβουλίων από τον έλεγχο της ζωής των πολιτών για τη φορολογία, τις δαπάνες και τις βασικές οικονομικές πολιτικές του έθνους -κατάσταση.
Αυτό αναφέρει ο Ambrose Evans-Pritchard, συγγραφέας και αρθρογράφος στην Telegraph, υπενθυμίζοντας τα λόγια του οικονομολόγου και ιδρυτικού μέλους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Otmar Issing, ότι "μια μέρα το 'σπίτι των καρτών' θα καταρρεύσει".
Επίσης, υπενθυμίζει την εργασία των Mark Copelovitch, Jeffry Frieden και Stefanie Walter του London School of Economics, η οποία αναφέρει ότι το καταστροφικό έπος της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης οδήγησε στη "σοβαρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Έχει κάνει τις "πιο μακροχρόνιες ζημίες" σε ευρωπαϊκές χώρες από τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 και έχει καταστήσει τα κράτη της ευρωζώνης αντιμέτωπα μεταξύ τους σε έναν πικρό αγώνα για τον έλεγχο της πολιτικής.
Η πολιτική δυναμική έχει γίνει δηλητηριώδης.
Τα χρόνια της κρίσης "εδραίωσαν και ενίσχυσαν την εξουσία και την επιρροή των χωρών - πιστωτών όπως η Γερμανία", μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Με άλλα λόγια, τα όργανα της ΕΕ έγιναν συλλέκτες χρεών για το μπλοκ και επιβολής μιας στρατηγικής για τον αποπληθωρισμό του χρέους και τη δημοσιονομική συρρίκνωση.
Το βάρος της προσαρμογής έπεσε στα ασθενέστερα κράτη, οδηγώντας σε μια συστολική μεροληψία για ολόκληρο το σύστημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι νομπελίστες έχουν παρακολουθήσει αυτή την απεικόνιση του προ-σύγχρονου και προ-Κεϋνσιανού αναλφαβητισμού με ένα μείγμα τρόμου και απελπισίας.
Ωστόσο, τίποτα δεν αλλάζει.
Δεν υπήρξε αλήθεια που να μπορεί να διερευνήσει την καταστροφή που επιτράπηκε.
Όσοι ελέγχουν την ΕΕ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο.
Η ιδεολογία κυριαρχεί.
Σύμφωνα με την εργασία του London School of Economics, οι ηγέτες της ΕΕ έχουν ανταποκριθεί σε όλα τα στάδια με μισά μέτρα σε έναν «διαδοχικό κύκλο αποσπασματικών μεταρρυθμίσεων», αρκετές μεν για να σταματήσουν την κατάρρευση της ΟΝΕ, ανεπαρκείς δε για να επιλύσουν τις βασικές παραμορφώσεις ενός νομίσματος.
"Αυτό που είναι σαφές είναι ότι το status quo δεν μπορεί να παραμείνει επ 'αόριστον αν το ευρώ πρόκειται να επιβιώσει μακροπρόθεσμα", ανέφερε.
Κι ενώ οι ηγέτες της ΕΕ έδωσαν σημαντικά ψηφίσματα για τη διαχείριση του χρέους των χωρών, τα ποσοστά ανεργίας των νέων έφτασαν το 57% στην Ελλάδα, το 56% στην Ισπανία, και το ίδιο ποσοστό στο ιταλικό νότο.
Αυτά ήταν επίπεδα αδιανόητα σε μια σύγχρονη αναπτυγμένη δημοκρατία.
Κι αυτά τα ποσοστά έχουν αφήσει σημαντική κληρονομιά για την παραγωγικότητα της επόμενης γενιάς.
Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικοί πρόσφυγες πήγαν να εργαστούν στη Βρετανία από την ζώνη της ΟΝΕ.
Ένα ακόμη κύμα από την Ανατολική Ευρώπη πήγε στο Ηνωμένο Βασίλειο αντί να πάει στην ευρωζώνη, όπως θα έκαναν σε κανονικές περιόδους.
Το κύμα αυτό είχε μέγιστο αντίκτυπο λίγο πριν το δημοψήφισμα για το Brexit.
Η κρίση του ευρώ αποκάλυψε ότι η παθολογία της νομισματικής ένωσης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κανονικά δημοκρατικά μέσα.
Οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Ιταλίας ανατράπηκαν το 2010 και το 2011 και αντικαταστάθηκαν από λειτουργούς της ΕΕ.
Έγιναν δηλαδή "μαλακά" πραξικοπήματα που οργανώθηκαν από τις Βρυξέλλες και τα συμφέροντα της κάθε χώρας υπέρ της ΟΝΕ.
Η ΕΚΤ διέκοψε τη στήριξη ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες το 2015, εν γνώσει (και παράνομα), προκαλώντας την τραπεζική κατάρρευση που δύσκολα συμβιβάζεται με το καθήκον της ΕΚΤ να διατηρήσει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα.
Μάλιστα, το LSE αναφέρει ότι η κρίση του ευρώ ήταν προβλέψιμη και στην πραγματικότητα ήταν ευρέως προβλεπόμενη.
Υπήρξαν αμέτρητα επεισόδια στη Λατινική Αμερική, στην Ανατολική Ασία και σε άλλες αναδυόμενες αγορές, όπου οι οφειλέτες δανειζόταν σε δολάρια που δεν μπορούσαν να καλύψουν.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι χώρες υποκύπτουν σε χώρες - πιστωτές, ενώ η νομισματική πολιτική είναι χαλαρή και το εμπόριο σε πλήρη άνθιση.
Όταν η εμπιστοσύνη όμως μειωθεί και οι ροές κεφαλαίου υποχωρούν, η κρίση είναι μονόδρομος για τα κράτη που δεν δανείζονται στο δικό τους νόμισμα.
Οι ελίτ της Ευρώπης φαντάστηκαν ότι τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών δεν είχαν σημασία στη μαγική ένωση του ευρώ, παρόλο που οι χώρες στη νότια Ευρώπη και η Ιρλανδία είχαν χάσει τα κυριαρχικά πολιτικά τους μέσα και δεν είχαν πλέον πίσω τους έναν δανειστή τελευταίας ανάγκης.
Ως εκ τούτου, η κατάσταση δεν ήταν διαφορετική από την Αργεντινή ή την Ταϊλάνδη.
Οι ελίτ δεν κατάφεραν επίσης να αντιληφθούν ότι τα σταθερά συστήματα συναλλαγματικών ισοτιμιών (χωρίς πλήρη δημοσιονομική ένωση) μετατρέπουν τον συναλλαγματικό κίνδυνο σε κίνδυνο αθέτησης υποχρεώσεων.
Οι οργανισμοί αξιολόγησης έχασαν επίσης αυτό το φαινόμενο, όπως επίσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο ομολόγησε αργότερα την καταστροφική πολιτική του με mea culpa.
Η ιδεολογική σύλληψη αποστραγγίζει όλες τις αισθήσεις τους.
Η ψευδαίσθηση ότι η νομισματική ένωση ήταν ελεύθερη από κινδύνους οδήγησε σε επικές φούσκες, που επιδεινώθηκαν από ένα εξαιρετικά χαμηλό επιτόκιο.
Όταν η καταιγίδα χτύπησε, η αντιπαράθεση Βερολίνου-Φρανκφούρτης-Βρυξελλών ήταν να παραπλανήσει τους φορολογούμενους.
Αντί να παραδεχτεί ότι ήταν μια διασυνοριακή κρίση τραπεζικών και κεφαλαιακών ροών, την παρουσίασε σαν μια κρίση για τη φορολογική ατιμία στο νότο.
Αυτό έγινε η εκδοχή της «ιστορίας της ηθικής» της ΟΝΕ.
Ο καθηγητής Issing παραδέχτηκε ότι η διάσωση της Ελλάδας το 2010 ήταν στην πραγματικότητα μια διάσωση για τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες.
Το ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι η χώρα θυσιάστηκε στην πράξη για να σώσει το ευρώ και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα σε μια λεπτή στιγμή.
Ναι, ο νότος ήταν αφελής.
Τα έθνη απολάμβαναν το θαύμα των χαμηλότερων επιτοκίων.
Άφησαν το κόστος ανά μονάδα εργασίας να αυξάνεται, αλλά ξέχασαν ότι δεν μπορούν να παρέμβουν στην ισοτιμία συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Το βασικό λάθος της ΕΕ ήταν να προσπαθήσει στη συνέχεια να αναγκάσει τα κράτη υψηλού χρέους να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της απώλειας εργασίας κατά 20% ή 30% έναντι της Γερμανίας μέσω «εσωτερικών υποτιμήσεων», ενός ευφημισμού για τη μείωση της ζήτησης.
Αυτό ήταν αυτοκαταστροφικό ακόμα και με τους δικούς του όρους.
Εξάρθρωσε την οικονομική βάση και οδήγησε πιο γρήγορα τους λόγους του χρέους στα ύψη.
Το London School of Economics αναφέρει ότι το αποτέλεσμα τόσο μεγάλης ζημίας είναι ότι τα προβλήματα της ευρωζώνης σήμερα "εμφανίζονται ανησυχητικά παρόμοια" με εκείνα της Ιαπωνίας, η οποία έχει παγιδευτεί σε αποπληθωριστική στασιμότητα για 20 χρόνια με προβληματικές τράπεζες.
Εκτός από το ότι η ευρωζώνη δεν είναι η Ιαπωνία, δεν είναι μια συνεκτική κοινωνία με έναν νομισματικό και φορολογικό μηχανισμό που λειτουργεί αρμονικά.
"Τα προβλήματα χρέους της Ευρώπης φαίνονται ακόμα πιο σοβαρά και απειλητικά", αναφέρει το LSE.
Οι δείκτες του χρέους προς το ΑΕΠ σε μια σειρά ευάλωτων χωρών είναι πολύ πιο κοντά στη γραμμή κινδύνου τώρα, παρά στην έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από μια δεκαετία
Ενδεικτικά, από 68% στο 125% στην Πορτογαλία, από 36% στο 98% στην Ισπανία, από 99% στο 131% στην Ιταλία, από 65% στο 99% στη Γαλλία, από 54% στο 96% στην Κύπρο και από το 103% στο 176% στην Ελλάδα (παρά το haircut).
Το ασθενέστερο ευρώ, τα καταθετικά επιτόκια στο -0,4%, η ποσοτική χαλάρωση και η δημοσιονομική λιτότητα προκάλεσαν μια μέτρια κυκλική ανάκαμψη από το 2015 έως το 2017, αλλά δεν είναι αυτοσυντηρούμενη και ήδη χάνει την ορμή της.
Η ευρωζώνη κινδυνεύει να καταρρεύσει στην επόμενη παγκόσμια κρίση χωρίς άμυνα.
Οι τιμές δεν μπορούν να μειωθούν.
Δεν υπάρχει κατάλληλη τραπεζική ένωση με την ασφάλεια καταθέσεων, ενώ οι κίνδυνοι για τις κυβερνήσεις παραμένουν.
Το μεγάλο σχέδιο του Ε. Macron για την ανασυγκρότηση της ΟΝΕ δεν έχει προχωρήσει.
Τα δημοσιονομικά κίνητρα δεν υπάρχουν, ενώ η ΕΚΤ εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να ενεργήσει ως δανειστής έσχατης λύσης.
Το Βερολίνο έχει θέσει ένα "χρεωστικό φρένο" στο γερμανικό σύνταγμα, έναν τρόπο να πει στον κόσμο ότι δεν θα λάβει σοβαρά μέτρα για τη μείωση του πλεονάσματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Αυτό είναι μια πολύ μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση της ΟΝΕ από ό, τι ήταν η Ελλάδα.
Και η ομάδα του LSE, συγκρίνοντας τις ασκήσεις της ευρωζώνης με τους αγώνες σχετικά με τον χειρισμό κρατικών χρεών στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δημιουργία μιας λειτουργούσας οικονομικής και νομισματικής ένωσης είναι ένας μακρύς, σκληρός δρόμος.
Το τεκμήριο είναι ότι οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει τελικά να συμφωνήσουν σε κάποια μορφή φορολογικής ένωσης, αλλά αυτό εμπίπτει στο θεμελιώδες φραγμό της δημοκρατίας.
Ένα τέτοιο σύστημα θα κατέστρεφε τα προνόμια των εκλεγμένων κοινοβουλίων, ξεχνώντας τα διδάγματα του αγγλικού εμφυλίου πολέμου και μάλιστα της αμερικανικής επανάστασης.
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι η νομισματική ένωση των δημοσιονομικών κυρίαρχων κρατών δεν μπορεί να γίνει.
Όλα τα άλλα είναι αυταπάτη...
www.bankingnews.gr
Τα αποδεικτικά στοιχεία της «χαμένης δεκαετίας» της Ευρώπης είναι ότι μπορεί να λειτουργήσει μόνο κάτω από ένα καθεστώς τεχνοκρατών του Καισαροπαπισμού - δηλαδή με την απομάκρυνση των εκλεγμένων κοινοβουλίων από τον έλεγχο της ζωής των πολιτών για τη φορολογία, τις δαπάνες και τις βασικές οικονομικές πολιτικές του έθνους -κατάσταση.
Αυτό αναφέρει ο Ambrose Evans-Pritchard, συγγραφέας και αρθρογράφος στην Telegraph, υπενθυμίζοντας τα λόγια του οικονομολόγου και ιδρυτικού μέλους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Otmar Issing, ότι "μια μέρα το 'σπίτι των καρτών' θα καταρρεύσει".
Επίσης, υπενθυμίζει την εργασία των Mark Copelovitch, Jeffry Frieden και Stefanie Walter του London School of Economics, η οποία αναφέρει ότι το καταστροφικό έπος της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης οδήγησε στη "σοβαρότερη οικονομική κρίση στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης".
Έχει κάνει τις "πιο μακροχρόνιες ζημίες" σε ευρωπαϊκές χώρες από τη Μεγάλη Ύφεση της δεκαετίας του 1930 και έχει καταστήσει τα κράτη της ευρωζώνης αντιμέτωπα μεταξύ τους σε έναν πικρό αγώνα για τον έλεγχο της πολιτικής.
Η πολιτική δυναμική έχει γίνει δηλητηριώδης.
Τα χρόνια της κρίσης "εδραίωσαν και ενίσχυσαν την εξουσία και την επιρροή των χωρών - πιστωτών όπως η Γερμανία", μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Με άλλα λόγια, τα όργανα της ΕΕ έγιναν συλλέκτες χρεών για το μπλοκ και επιβολής μιας στρατηγικής για τον αποπληθωρισμό του χρέους και τη δημοσιονομική συρρίκνωση.
Το βάρος της προσαρμογής έπεσε στα ασθενέστερα κράτη, οδηγώντας σε μια συστολική μεροληψία για ολόκληρο το σύστημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι νομπελίστες έχουν παρακολουθήσει αυτή την απεικόνιση του προ-σύγχρονου και προ-Κεϋνσιανού αναλφαβητισμού με ένα μείγμα τρόμου και απελπισίας.
Ωστόσο, τίποτα δεν αλλάζει.
Δεν υπήρξε αλήθεια που να μπορεί να διερευνήσει την καταστροφή που επιτράπηκε.
Όσοι ελέγχουν την ΕΕ εξακολουθούν να πιστεύουν ότι έχουν δίκιο.
Η ιδεολογία κυριαρχεί.
Σύμφωνα με την εργασία του London School of Economics, οι ηγέτες της ΕΕ έχουν ανταποκριθεί σε όλα τα στάδια με μισά μέτρα σε έναν «διαδοχικό κύκλο αποσπασματικών μεταρρυθμίσεων», αρκετές μεν για να σταματήσουν την κατάρρευση της ΟΝΕ, ανεπαρκείς δε για να επιλύσουν τις βασικές παραμορφώσεις ενός νομίσματος.
"Αυτό που είναι σαφές είναι ότι το status quo δεν μπορεί να παραμείνει επ 'αόριστον αν το ευρώ πρόκειται να επιβιώσει μακροπρόθεσμα", ανέφερε.
Κι ενώ οι ηγέτες της ΕΕ έδωσαν σημαντικά ψηφίσματα για τη διαχείριση του χρέους των χωρών, τα ποσοστά ανεργίας των νέων έφτασαν το 57% στην Ελλάδα, το 56% στην Ισπανία, και το ίδιο ποσοστό στο ιταλικό νότο.
Αυτά ήταν επίπεδα αδιανόητα σε μια σύγχρονη αναπτυγμένη δημοκρατία.
Κι αυτά τα ποσοστά έχουν αφήσει σημαντική κληρονομιά για την παραγωγικότητα της επόμενης γενιάς.
Αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικοί πρόσφυγες πήγαν να εργαστούν στη Βρετανία από την ζώνη της ΟΝΕ.
Ένα ακόμη κύμα από την Ανατολική Ευρώπη πήγε στο Ηνωμένο Βασίλειο αντί να πάει στην ευρωζώνη, όπως θα έκαναν σε κανονικές περιόδους.
Το κύμα αυτό είχε μέγιστο αντίκτυπο λίγο πριν το δημοψήφισμα για το Brexit.
Η κρίση του ευρώ αποκάλυψε ότι η παθολογία της νομισματικής ένωσης δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κανονικά δημοκρατικά μέσα.
Οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Ιταλίας ανατράπηκαν το 2010 και το 2011 και αντικαταστάθηκαν από λειτουργούς της ΕΕ.
Έγιναν δηλαδή "μαλακά" πραξικοπήματα που οργανώθηκαν από τις Βρυξέλλες και τα συμφέροντα της κάθε χώρας υπέρ της ΟΝΕ.
Η ΕΚΤ διέκοψε τη στήριξη ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες το 2015, εν γνώσει (και παράνομα), προκαλώντας την τραπεζική κατάρρευση που δύσκολα συμβιβάζεται με το καθήκον της ΕΚΤ να διατηρήσει τη χρηματοοικονομική σταθερότητα.
Μάλιστα, το LSE αναφέρει ότι η κρίση του ευρώ ήταν προβλέψιμη και στην πραγματικότητα ήταν ευρέως προβλεπόμενη.
Υπήρξαν αμέτρητα επεισόδια στη Λατινική Αμερική, στην Ανατολική Ασία και σε άλλες αναδυόμενες αγορές, όπου οι οφειλέτες δανειζόταν σε δολάρια που δεν μπορούσαν να καλύψουν.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι χώρες υποκύπτουν σε χώρες - πιστωτές, ενώ η νομισματική πολιτική είναι χαλαρή και το εμπόριο σε πλήρη άνθιση.
Όταν η εμπιστοσύνη όμως μειωθεί και οι ροές κεφαλαίου υποχωρούν, η κρίση είναι μονόδρομος για τα κράτη που δεν δανείζονται στο δικό τους νόμισμα.
Οι ελίτ της Ευρώπης φαντάστηκαν ότι τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών δεν είχαν σημασία στη μαγική ένωση του ευρώ, παρόλο που οι χώρες στη νότια Ευρώπη και η Ιρλανδία είχαν χάσει τα κυριαρχικά πολιτικά τους μέσα και δεν είχαν πλέον πίσω τους έναν δανειστή τελευταίας ανάγκης.
Ως εκ τούτου, η κατάσταση δεν ήταν διαφορετική από την Αργεντινή ή την Ταϊλάνδη.
Οι ελίτ δεν κατάφεραν επίσης να αντιληφθούν ότι τα σταθερά συστήματα συναλλαγματικών ισοτιμιών (χωρίς πλήρη δημοσιονομική ένωση) μετατρέπουν τον συναλλαγματικό κίνδυνο σε κίνδυνο αθέτησης υποχρεώσεων.
Οι οργανισμοί αξιολόγησης έχασαν επίσης αυτό το φαινόμενο, όπως επίσης και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο ομολόγησε αργότερα την καταστροφική πολιτική του με mea culpa.
Η ιδεολογική σύλληψη αποστραγγίζει όλες τις αισθήσεις τους.
Η ψευδαίσθηση ότι η νομισματική ένωση ήταν ελεύθερη από κινδύνους οδήγησε σε επικές φούσκες, που επιδεινώθηκαν από ένα εξαιρετικά χαμηλό επιτόκιο.
Όταν η καταιγίδα χτύπησε, η αντιπαράθεση Βερολίνου-Φρανκφούρτης-Βρυξελλών ήταν να παραπλανήσει τους φορολογούμενους.
Αντί να παραδεχτεί ότι ήταν μια διασυνοριακή κρίση τραπεζικών και κεφαλαιακών ροών, την παρουσίασε σαν μια κρίση για τη φορολογική ατιμία στο νότο.
Αυτό έγινε η εκδοχή της «ιστορίας της ηθικής» της ΟΝΕ.
Ο καθηγητής Issing παραδέχτηκε ότι η διάσωση της Ελλάδας το 2010 ήταν στην πραγματικότητα μια διάσωση για τις γαλλικές και τις γερμανικές τράπεζες.
Το ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι η χώρα θυσιάστηκε στην πράξη για να σώσει το ευρώ και το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα σε μια λεπτή στιγμή.
Ναι, ο νότος ήταν αφελής.
Τα έθνη απολάμβαναν το θαύμα των χαμηλότερων επιτοκίων.
Άφησαν το κόστος ανά μονάδα εργασίας να αυξάνεται, αλλά ξέχασαν ότι δεν μπορούν να παρέμβουν στην ισοτιμία συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Το βασικό λάθος της ΕΕ ήταν να προσπαθήσει στη συνέχεια να αναγκάσει τα κράτη υψηλού χρέους να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητα της απώλειας εργασίας κατά 20% ή 30% έναντι της Γερμανίας μέσω «εσωτερικών υποτιμήσεων», ενός ευφημισμού για τη μείωση της ζήτησης.
Αυτό ήταν αυτοκαταστροφικό ακόμα και με τους δικούς του όρους.
Εξάρθρωσε την οικονομική βάση και οδήγησε πιο γρήγορα τους λόγους του χρέους στα ύψη.
Το London School of Economics αναφέρει ότι το αποτέλεσμα τόσο μεγάλης ζημίας είναι ότι τα προβλήματα της ευρωζώνης σήμερα "εμφανίζονται ανησυχητικά παρόμοια" με εκείνα της Ιαπωνίας, η οποία έχει παγιδευτεί σε αποπληθωριστική στασιμότητα για 20 χρόνια με προβληματικές τράπεζες.
Εκτός από το ότι η ευρωζώνη δεν είναι η Ιαπωνία, δεν είναι μια συνεκτική κοινωνία με έναν νομισματικό και φορολογικό μηχανισμό που λειτουργεί αρμονικά.
"Τα προβλήματα χρέους της Ευρώπης φαίνονται ακόμα πιο σοβαρά και απειλητικά", αναφέρει το LSE.
Οι δείκτες του χρέους προς το ΑΕΠ σε μια σειρά ευάλωτων χωρών είναι πολύ πιο κοντά στη γραμμή κινδύνου τώρα, παρά στην έναρξη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης πριν από μια δεκαετία
Ενδεικτικά, από 68% στο 125% στην Πορτογαλία, από 36% στο 98% στην Ισπανία, από 99% στο 131% στην Ιταλία, από 65% στο 99% στη Γαλλία, από 54% στο 96% στην Κύπρο και από το 103% στο 176% στην Ελλάδα (παρά το haircut).
Το ασθενέστερο ευρώ, τα καταθετικά επιτόκια στο -0,4%, η ποσοτική χαλάρωση και η δημοσιονομική λιτότητα προκάλεσαν μια μέτρια κυκλική ανάκαμψη από το 2015 έως το 2017, αλλά δεν είναι αυτοσυντηρούμενη και ήδη χάνει την ορμή της.
Η ευρωζώνη κινδυνεύει να καταρρεύσει στην επόμενη παγκόσμια κρίση χωρίς άμυνα.
Οι τιμές δεν μπορούν να μειωθούν.
Δεν υπάρχει κατάλληλη τραπεζική ένωση με την ασφάλεια καταθέσεων, ενώ οι κίνδυνοι για τις κυβερνήσεις παραμένουν.
Το μεγάλο σχέδιο του Ε. Macron για την ανασυγκρότηση της ΟΝΕ δεν έχει προχωρήσει.
Τα δημοσιονομικά κίνητρα δεν υπάρχουν, ενώ η ΕΚΤ εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να ενεργήσει ως δανειστής έσχατης λύσης.
Το Βερολίνο έχει θέσει ένα "χρεωστικό φρένο" στο γερμανικό σύνταγμα, έναν τρόπο να πει στον κόσμο ότι δεν θα λάβει σοβαρά μέτρα για τη μείωση του πλεονάσματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Αυτό είναι μια πολύ μεγαλύτερη απειλή για την επιβίωση της ΟΝΕ από ό, τι ήταν η Ελλάδα.
Και η ομάδα του LSE, συγκρίνοντας τις ασκήσεις της ευρωζώνης με τους αγώνες σχετικά με τον χειρισμό κρατικών χρεών στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δημιουργία μιας λειτουργούσας οικονομικής και νομισματικής ένωσης είναι ένας μακρύς, σκληρός δρόμος.
Το τεκμήριο είναι ότι οι ηγέτες της Ευρώπης πρέπει τελικά να συμφωνήσουν σε κάποια μορφή φορολογικής ένωσης, αλλά αυτό εμπίπτει στο θεμελιώδες φραγμό της δημοκρατίας.
Ένα τέτοιο σύστημα θα κατέστρεφε τα προνόμια των εκλεγμένων κοινοβουλίων, ξεχνώντας τα διδάγματα του αγγλικού εμφυλίου πολέμου και μάλιστα της αμερικανικής επανάστασης.
Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι ότι η νομισματική ένωση των δημοσιονομικών κυρίαρχων κρατών δεν μπορεί να γίνει.
Όλα τα άλλα είναι αυταπάτη...
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών