Η κρίση κόστισε την Ελλάδα το 25% του ΑΕΠ της - χωρίς προηγούμενο για οποιοδήποτε ευρωπαϊκό έθνος σε καιρό ειρήνης
Η διάσωση της Ελλάδας τελείωσε, αλλά ήταν μια αποτυχία.
Αυτό αναφέρει η αρθρογράφος - αναλύτρια του Guardian, Marina Prentoulis, η οποία υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια νέα, "κανονική" φάση.
Αλλά μετά από οκτώ χρόνια λιτότητας, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια των στοιχείων.
Η κρίση κόστισε την Ελλάδα το 25% του ΑΕΠ της - χωρίς προηγούμενο για οποιοδήποτε ευρωπαϊκό έθνος σε καιρό ειρήνης - το ποσοστό ανεργίας βρίσκεται σχεδόν στο 20%, ακόμη και μετά από μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και το δημόσιο χρέος είναι περίπου στο 180% του ΑΕΠ.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από τους πιστωτές - μια σειρά ελέγχων θα διασφαλίσει ότι οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις θα προχωρήσουν για να εξασφαλίσουν μια "υγιή" οικονομία.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, η Ελλάδα απεικονίστηκε ως ο χρόνιος ασθενής ασθενής της ευρωζώνης.
Αυτές οι ιατρικές μεταφορές θα παραμείνουν παρά τα ενθαρρυντικά μηνύματα που έστειλαν αυτήν την εβδομάδα οι Ευρωπαίοι εταίρους της.
Τώρα η χώρα είναι επίσημα θεραπευμένη - αλλά παραμένει υπό επιτήρηση.
Όπως συμβαίνει σε περιπτώσεις συνεχούς νοσηλείας, το ελληνικό ηθικό είναι αρκετά χαμηλό, ακόμα και μετά από τα καλά νέα αυτής της εβδομάδας.
Για όσους υποστήριζαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου στις 12 Ιουλίου του 2015 για την εξασφάλιση συνεχιζόμενης οικονομικής στήριξης ήταν μια στιγμή ηθικού και πολιτικού σοκ που ξεπέρασε τις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Ήταν το σημείο που η Ελλάδα και ο υπόλοιπος κόσμος συνειδητοποίησαν ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν είχαν καμία πρόθεση να σπάσουν τις επιβαλλόμενες πολιτικές λιτότητας, παρά το τεράστιο κόστος στις ανθρώπινες ζωές.
Έδειξαν επίσης ότι δεν θα σταματήσουν να απαιτούν νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές προσαρμογές - συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικοποιήσεων εθνικών περιουσιακών στοιχείων - που ποτέ δεν είχαν επιβληθεί σε ευρωπαϊκές χώρες.
Ήταν η στιγμή που ο «ασθενής» συνειδητοποίησε ότι ο «γιατρός» είχε ξεχάσει τον ιατρικό όρκο: στην περίπτωση αυτή, να ενεργήσει προς το συμφέρον του λαού της Ευρώπης και όχι προς το συμφέρον ενός ελλιπούς οικονομικού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι περικοπές των συντάξεων και των μισθών κατά 40% και η επιθετική φορολογία οδήγησαν στην κατάπτωση των περισσότερων συνταξιούχων και στην κατάρρευση των μεσαίων τάξεων.
Παρά τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και μετά από όλες τις θυσίες του λαού, το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τη συνεχή ανάπτυξη της οικονομίας και την επίτευξη δημοσιονομικών πλεονασμάτων κάθε χρόνο.
Και παρόλο που έχει δοθεί κάποια ανάσα για το χρέος για τα επόμενα 10 χρόνια, οι αποπληρωμές της Ελλάδας πρόκειται να συνεχιστούν μέχρι το 2060.
Έτσι, ο Έλληνας ασθενής δεν μπορεί πραγματικά να γιορτάσει για όλα αυτά.
Αλλά τι μάθαμε από αυτή τη δοκιμασία;
Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα και η ΕΕ, στο μέλλον;
Το τέλος της διάσωσης μπορεί να επιτρέψει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών.
Πρώτον, φαίνεται ότι στο άμεσο μέλλον, τα σημερινά πλεονάσματα του προϋπολογισμού ενδέχεται να επιτρέψουν τη διανομή ορισμένων μερισμάτων στα πιο ευάλωτα άτομα.
Δεύτερον, η κυβέρνηση θα μπορούσε ενδεχομένως να μειώσει τη φορολογία αυξάνοντας παράλληλα τις κοινωνικές δαπάνες.
Τέλος, θα μπορούσαν να διεξαχθούν περαιτέρω διαπραγματεύσεις με τους ελεγκτές, οι οποίες, αν επιτύχουν, θα μπορούσαν να σταματήσουν τις προγραμματισμένες περικοπές των συντάξεων το 2019.
Αυτό που είναι λιγότερο σίγουρο είναι αν η ΕΕ έχει μάθει κάτι από τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Πριν από ένα χρόνο, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Pierre Moscovici, παραδέχθηκε ότι οι αποφάσεις που έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες σχετικά με το ελληνικό σχέδιο διάσωσης ήταν ένα σκάνδαλο δημοκρατικής διαδικασίας.
Η έλλειψη διαφάνειας και η επιβολή λιτότητας ως η μόνη λύση για τις χώρες της νότιας Ευρώπης που επλήγησαν από τη χρηματοπιστωτική κρίση από το 2008, σε μια εποχή που άλλες χώρες όπως η Γερμανία συνέχισαν να ευημερούν, έθεσε αμφιβολίες σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό σχέδιο.
Από τότε και μετά, ο ευρωσκεπτικισμός εξαπλώνεται και μπορεί να θεωρηθεί ως ένας παράγοντας που συμβάλλει στο Brexit και την ταχεία άνοδο ορισμένων εθνικιστικών, ξενόφοβων ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την ήπειρο.
Και η Marina Prentoulis καταλήγει ότι ο πραγματικός ασθενής είναι η ΕΕ και η ευρωζώνη.
Και αυτές χρειάζονται επειγόντως νέα θεραπεία.
www.bankingnews.gr
Αυτό αναφέρει η αρθρογράφος - αναλύτρια του Guardian, Marina Prentoulis, η οποία υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει σε μια νέα, "κανονική" φάση.
Αλλά μετά από οκτώ χρόνια λιτότητας, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αντέξει την αλήθεια των στοιχείων.
Η κρίση κόστισε την Ελλάδα το 25% του ΑΕΠ της - χωρίς προηγούμενο για οποιοδήποτε ευρωπαϊκό έθνος σε καιρό ειρήνης - το ποσοστό ανεργίας βρίσκεται σχεδόν στο 20%, ακόμη και μετά από μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και το δημόσιο χρέος είναι περίπου στο 180% του ΑΕΠ.
Την ίδια ώρα, η Ελλάδα δεν είναι εντελώς απαλλαγμένη από τους πιστωτές - μια σειρά ελέγχων θα διασφαλίσει ότι οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις θα προχωρήσουν για να εξασφαλίσουν μια "υγιή" οικονομία.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, η Ελλάδα απεικονίστηκε ως ο χρόνιος ασθενής ασθενής της ευρωζώνης.
Αυτές οι ιατρικές μεταφορές θα παραμείνουν παρά τα ενθαρρυντικά μηνύματα που έστειλαν αυτήν την εβδομάδα οι Ευρωπαίοι εταίρους της.
Τώρα η χώρα είναι επίσημα θεραπευμένη - αλλά παραμένει υπό επιτήρηση.
Όπως συμβαίνει σε περιπτώσεις συνεχούς νοσηλείας, το ελληνικό ηθικό είναι αρκετά χαμηλό, ακόμα και μετά από τα καλά νέα αυτής της εβδομάδας.
Για όσους υποστήριζαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου στις 12 Ιουλίου του 2015 για την εξασφάλιση συνεχιζόμενης οικονομικής στήριξης ήταν μια στιγμή ηθικού και πολιτικού σοκ που ξεπέρασε τις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Ήταν το σημείο που η Ελλάδα και ο υπόλοιπος κόσμος συνειδητοποίησαν ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι δεν είχαν καμία πρόθεση να σπάσουν τις επιβαλλόμενες πολιτικές λιτότητας, παρά το τεράστιο κόστος στις ανθρώπινες ζωές.
Έδειξαν επίσης ότι δεν θα σταματήσουν να απαιτούν νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές προσαρμογές - συμπεριλαμβανομένων των ιδιωτικοποιήσεων εθνικών περιουσιακών στοιχείων - που ποτέ δεν είχαν επιβληθεί σε ευρωπαϊκές χώρες.
Ήταν η στιγμή που ο «ασθενής» συνειδητοποίησε ότι ο «γιατρός» είχε ξεχάσει τον ιατρικό όρκο: στην περίπτωση αυτή, να ενεργήσει προς το συμφέρον του λαού της Ευρώπης και όχι προς το συμφέρον ενός ελλιπούς οικονομικού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, οι περικοπές των συντάξεων και των μισθών κατά 40% και η επιθετική φορολογία οδήγησαν στην κατάπτωση των περισσότερων συνταξιούχων και στην κατάρρευση των μεσαίων τάξεων.
Παρά τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και μετά από όλες τις θυσίες του λαού, το μέλλον της χώρας εξαρτάται από τη συνεχή ανάπτυξη της οικονομίας και την επίτευξη δημοσιονομικών πλεονασμάτων κάθε χρόνο.
Και παρόλο που έχει δοθεί κάποια ανάσα για το χρέος για τα επόμενα 10 χρόνια, οι αποπληρωμές της Ελλάδας πρόκειται να συνεχιστούν μέχρι το 2060.
Έτσι, ο Έλληνας ασθενής δεν μπορεί πραγματικά να γιορτάσει για όλα αυτά.
Αλλά τι μάθαμε από αυτή τη δοκιμασία;
Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα και η ΕΕ, στο μέλλον;
Το τέλος της διάσωσης μπορεί να επιτρέψει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μεγαλύτερο περιθώριο ελιγμών.
Πρώτον, φαίνεται ότι στο άμεσο μέλλον, τα σημερινά πλεονάσματα του προϋπολογισμού ενδέχεται να επιτρέψουν τη διανομή ορισμένων μερισμάτων στα πιο ευάλωτα άτομα.
Δεύτερον, η κυβέρνηση θα μπορούσε ενδεχομένως να μειώσει τη φορολογία αυξάνοντας παράλληλα τις κοινωνικές δαπάνες.
Τέλος, θα μπορούσαν να διεξαχθούν περαιτέρω διαπραγματεύσεις με τους ελεγκτές, οι οποίες, αν επιτύχουν, θα μπορούσαν να σταματήσουν τις προγραμματισμένες περικοπές των συντάξεων το 2019.
Αυτό που είναι λιγότερο σίγουρο είναι αν η ΕΕ έχει μάθει κάτι από τα τελευταία οκτώ χρόνια.
Πριν από ένα χρόνο, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων, Pierre Moscovici, παραδέχθηκε ότι οι αποφάσεις που έγιναν πίσω από κλειστές πόρτες σχετικά με το ελληνικό σχέδιο διάσωσης ήταν ένα σκάνδαλο δημοκρατικής διαδικασίας.
Η έλλειψη διαφάνειας και η επιβολή λιτότητας ως η μόνη λύση για τις χώρες της νότιας Ευρώπης που επλήγησαν από τη χρηματοπιστωτική κρίση από το 2008, σε μια εποχή που άλλες χώρες όπως η Γερμανία συνέχισαν να ευημερούν, έθεσε αμφιβολίες σε ολόκληρο το ευρωπαϊκό σχέδιο.
Από τότε και μετά, ο ευρωσκεπτικισμός εξαπλώνεται και μπορεί να θεωρηθεί ως ένας παράγοντας που συμβάλλει στο Brexit και την ταχεία άνοδο ορισμένων εθνικιστικών, ξενόφοβων ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την ήπειρο.
Και η Marina Prentoulis καταλήγει ότι ο πραγματικός ασθενής είναι η ΕΕ και η ευρωζώνη.
Και αυτές χρειάζονται επειγόντως νέα θεραπεία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών