Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Mises Institute: Πώς ο σοσιαλιστικός παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση

tags :
Mises Institute: Πώς ο σοσιαλιστικός παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση
Mises Institute: Πώς ο σοσιαλιστικός παράδεισος μετατρέπεται σε κόλαση
Η λαχτάρα για το σοσιαλιστικό όνειρο προέρχεται εν μέρει από τη μεγάλη επιτυχία του καπιταλισμού ως κινητήρια δύναμη της ευημερίας.
Από τον δέκατο ένατο αιώνα, η επιχειρηματική οικονομία δημιούργησε ευημερία σε κλίμακα που δεν είχε δει ποτέ στην ιστορία αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank The Mises Institute.
Οι σοσιαλιστές, ωστόσο, πίστευαν ότι η οικονομική επιτυχία θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερη σε μια κοινωνία ισόρροπης αναδιανομής.
Οι σοσιαλιστές αναμένουν ότι κάτω από την εξουσία τους, η οικονομία θα γίνει πιο παραγωγική και η κοινωνία πιο δίκαιη.
Αυτή η ψευδαίσθηση της απόκτησης ευημερίας και δικαιοσύνης κάτω από το σοσιαλισμό ήταν ήδη εμφανής στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του 1848.
Στο φυλλάδιο τους, ο Karl Marx και ο χορηγός του Friedrich Engels επαίνεσαν με ενθουσιασμό τα καπιταλιστικά επιτεύγματα:
Η μπουρζουαζία, δήλωσαν, «ήταν η πρώτη που έδειξε τι μπορεί να επιφέρει η δραστηριότητα του ανθρώπου.
Έχει επιτύχει τα θαύματα που ξεπερνούν τις αιγυπτιακές πυραμίδες, τα ρωμαϊκά υδραγωγεία και τους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς.
Έχει πραγματοποιήσει εκστρατείες που έβαλαν στη σκιά όλες τις πρώην εξόδους των εθνών και των σταυροφοριών. "
Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησής του, η αστική τάξη δημιούργησε πιο μαζικές και πιο κολοσσιαίες παραγωγικές δυνάμεις από όλες τις προηγούμενες γενιές μαζί.
Η υποταγή των δυνάμεων της Φύσης στον άνθρωπο, τα μηχανήματα, η εφαρμογή της χημείας στη βιομηχανία και τη γεωργία, η ατμοπλοΐα, οι σιδηρόδρομοι, τα ηλεκτρικά τηλεγραφήματα, η εκκαθάριση ολόκληρων ηπείρων για καλλιέργεια, η αποχέτευση ποταμών, ολόκληροι πληθυσμοί που εξερχόταν από το έδαφος - μια αίσθηση ότι τέτοιες παραγωγικές δυνάμεις έπεσαν στην αγκαλιά της κοινωνικής εργασίας;
Ωστόσο, σύμφωνα με τον Marx και τον Engels, το καπιταλιστικό σύστημα είναι καταδικασμένο και η ιδιοκτησία βρίσκεται στο δρόμο προς μια τέλεια κοινωνία: «η θεωρία των κομμουνιστών μπορεί να συνοψιστεί στη μόνη πρόταση: την κατάργηση της ιδιοκτησίας».
Η ιδιοκτησία συνεπάγεται την «κατάργηση της αστικής ατομικότητας, της αστικής ανεξαρτησίας και της αστικής ελευθερίας ...»
Για τον Marx και τον Engels, η αστική οικογένεια παρέμεινε θεμελιώδες μέρος των φιλελεύθερων και των καπιταλιστών.
Έτσι, κάτω από τον κομμουνισμό, η «αστική οικογένεια θα εξαφανιστεί μαζί με τη χώρα, την εθνικότητα και τη θρησκεία».

Το σοσιαλιστικό σχέδιο

Για να επιτύχει αυτούς τους στόχους, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο απαιτεί τα ακόλουθα μέτρα:

1. Κατάργηση ιδιοκτησίας σε γη και εφαρμογή όλων των μισθωμάτων γης για δημόσιους σκοπούς.
2. Βαρύ προοδευτικό ή διαβαθμισμένο φόρο εισοδήματος.
3. Κατάργηση όλων των δικαιωμάτων κληρονομιάς.
4. Κατασχέσεις ιδιοκτησίας όλων των μεταναστών και των ανταρτών.
5. Κεντρικοποίηση της πίστωσης στα χέρια του κράτους, μέσω εθνικής τράπεζας με κρατικό κεφάλαιο και αποκλειστικού μονοπωλίου.
6. Κεντρικοποίηση των μέσων επικοινωνίας και μεταφοράς στα χέρια του κράτους.
7. Επέκταση εργοστασίων και οργάνων παραγωγής που ανήκουν στο κράτος. η καλλιέργεια των αποβλήτων και η βελτίωση του εδάφους γενικά σύμφωνα με ένα κοινό σχέδιο.
8. Ίση ευθύνη όλων για εργασία. Δημιουργία βιομηχανικών στρατών, ειδικά για τη γεωργία.
9. Συνδυασμός της γεωργίας με τις μεταποιητικές βιομηχανίες. τη σταδιακή κατάργηση όλων των διακρίσεων μεταξύ πόλης και χώρας μέσω μιας πιο ισότιμης κατανομής του πληθυσμού στη χώρα.
10. Δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά στα δημόσια σχολεία. Κατάργηση της εργοστασιακής εργασίας των παιδιών με τη σημερινή της μορφή. Συνδυασμός της εκπαίδευσης με τη βιομηχανική παραγωγή

Κάτω από το σοσιαλισμό, ο ατομικισμός πρέπει να απομακρυνθεί από τον κολεκτιβισμό.
Στη συνέχεια το κράτος θα αντικαταστήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Ο κομμουνιστικός κανόνας απαιτεί επίσης τη συγκέντρωση των χρημάτων και των πιστώσεων στα χέρια ενός κράτους και η παραγωγή πρέπει να ακολουθεί ένα κεντρικό σχέδιο.
Η δημόσια εκπαίδευση έρχεται με την υποχρέωση εργασίας και το συνδυασμό της με τη βιομηχανική παραγωγή.
Στο δρόμο για την επίτευξη αυτών των στόχων, «οι κομμουνιστές υποστηρίζουν παντού κάθε επαναστατικό κίνημα ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη των πραγμάτων...
Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι στόχοι τους μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη βίαιη ανατροπή όλων των υφιστάμενων κοινωνικών συνθηκών».

Από το όνειρο στον εφιάλτη

Το κίνητρο για αυτήν την επανάσταση δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί.
Ποιος δεν θα ήθελε μια κοινωνία που να εγγυάται την ευημερία για όλους, αλλά δεν ζητάει μια ισοδύναμη καταβαλλόμενη προσπάθεια;
Ο σοσιαλισμός υπόσχεται ισότητα και ότι όλοι θα λάβουν αυτό που χρειάζεται - είτε προσθέτει λίγο είτε τίποτα για να παράγει τα αγαθά.
Η θανατηφόρα έλξη προς τον σοσιαλισμό είναι αποτέλεσμα της ευσεβούς σκέψης ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένα οικονομικό σύστημα, το οποίο θα ήταν τόσο παραγωγικό όσο ο καπιταλισμός και θα ερχόταν με ισότητα.
Το πρόβλημα με αυτήν την υπόσχεση είναι ότι δεν λειτουργεί.
Ενώ η ιδιωτική ιδιοκτησία βρίσκεται στην καρδιά της ελεύθερης τάξης του κλασσικού φιλελευθερισμού, ο σοσιαλισμός απαιτεί την κατάργησή του.
Τα μέσα παραγωγής πρέπει να υπόκεινται στον έλεγχο του καθεστώτος.
Όμως, όχι όλοι οι υποστηρικτές του σοσιαλισμού επιθυμούν άμεση και ολική επανάσταση όπως υπονοούσαν οι Marx και Engels. Διαφορετικοί από τους κομμουνιστές - που θέλουν να εγκαταστήσουν τη «δικτατορία του προλεταριάτου» - είναι οι «δημοκρατικοί σοσιαλιστές», οι οποίοι πιστεύουν σε μια σταδιακή μέθοδο και πιστεύουν επίσης ότι μπορούμε να διατηρήσουμε την προσωπική ελευθερία κάτω από το σοσιαλισμό.
Ωστόσο, ενώ ο δηλωμένος στόχος είναι διαφορετικός, οι σύγχρονοι σοσιαλιστές σχεδιάζουν να χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα με τους κομμουνιστές.
Οι σοσιαλιστές θέλουν να καταργήσουν την ιδιωτική ιδιοκτησία και την αγορά.
Ωστόσο, αν οι τιμές ως σύστημα πληροφοριών και κινήτρων δεν υπάρχουν πλέον, ένα σύστημα εντολών πρέπει να το αντικαταστήσει.
Όταν δεν υπάρχει αγορά, οι κρατικές οδηγίες πρέπει να πάρουν τη θέση της.
Ωστόσο, χωρίς τιμές, δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε τον τρόπο συντονισμού της οικονομικής δραστηριότητας.
Οι κυβερνήτες πρέπει να εφαρμόσουν τον εξαναγκασμό και όλοι πρέπει να ακολουθήσουν τα κεντρικά σχέδια.
Στην πράξη, ο σοσιαλισμός εγκαθιστά ένα κέντρο εξουσίας, το κυβερνών κόμμα, το οποίο συνεργάζεται με τον κεντρικό μηχανισμό οικονομικού σχεδιασμού.
Αλλά δεν είναι το προλεταριάτο που στηρίζει τη δικτατορία.
Είναι η μυστική αστυνομία και ο στρατός που θα υποστηρίξουν όλες τις διαφωνίες και θα διασφαλίσουν ότι η αληθινή φωνή των ανθρώπων παραμένει σιωπηρή και ότι οι εργαζόμενοι υπακούουν στα σχέδια του κράτους.

Μεταμφιεσμένος σοσιαλισμός

Όταν η δολοφονική πραγματικότητα του κομμουνισμού στο σοβιετικό σύστημα έγινε γνωστή στη Δύση με τη δημοσίευση του Αρχιπελάγους Gulag του Solzhenitsyn το 1973, ο όρος «κομμουνισμός» έπεσε και αντικαταστάθηκε από την λιγότερο επαχθή έννοια του «σοσιαλισμού».
Όταν ο όρος αυτός έγινε λιγότερο ελκυστικός, η έκφραση «αριστερά» ήρθε στο προσκήνιο.
Όταν «αριστερά» πήρε ένα κακό όνομα, "φιλελεύθερος" έγινε το εμπορικό σήμα, όπως συνέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εδώ, οι σοσιαλιστές έχουν σφετεριστεί την έννοια του «φιλελεύθερου», έτσι ώστε ο «φιλελευθερισμός» να υποδηλώνει το αντίθετο της αρχικής του σημασίας.
Τώρα, ο όρος «δημοκρατικός σοσιαλισμός» είναι μόδα.
Στην έκφραση αυτή, ο «δημοκρατικός» αντικατέστησε την κομμουνιστική αντίληψη του «προλεταριάτου».
Η ιδέα πίσω από αυτή την αλλαγή είναι ότι «ο λαός» είναι πανομοιότυπος με το προλεταριάτο επειδή είναι η μεγάλη πλειοψηφία.
Η «δικτατορία του προλεταριάτου» αποκτά ένα νέο νόημα.
Για τους δημοκρατικούς σοσιαλιστές, ο κανόνας της πλειοψηφίας δίνει στο κόμμα στην εξουσία τη νομιμότητα να διαβρώνει και τελικά να καταργεί την ιδιωτική ιδιοκτησία - αρχικά με φορολογία και ρύθμιση και τελικά με τη συλλεκτικοποίηση των μέσων παραγωγής.
Όλα αυτά είναι στην υπηρεσία του σοσιαλιστικού ονείρου το οποίο υποστηρίζει ότι κάτω από το σοσιαλισμό θα υπήρχε τόσο υλική αφθονία όσο και ισότητα.
Όπως πρότεινε ο Marx και ο Engels, ο σοσιαλισμός πρέπει να προσφέρει όλα τα οφέλη και την αφθονία του καπιταλισμού, αλλά και να διατηρήσει την τέλεια ισότητα.
Η πραγματικότητα, ωστόσο, δείχνει ότι ο σοσιαλισμός έρχεται με οικονομική δυστυχία, κοινωνική στέρηση και πολιτική καταστολή.
Ο σοσιαλισμός δείχνει ότι όσο περισσότερο θέλει κανείς να συνειδητοποιήσει τον παράδεισο στη γη με τη χρήση βίας, τόσο περισσότερο θα δημιουργήσει μια κόλαση.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης