Οι ΗΠΑ βρίσκονται σε παγίδα χρέους από την οποία δεν μπορεί να υπάρξει απόδραση
Η έκδοση χρέους (ομόλογα) υπόκειται κανονικά σε μια σύμβαση ότι θα εξοφληθεί στη λήξη, μαζί με το επιτόκιο του κουπονιού.
Η εξαίρεση είναι τα διαρκή ομόλογα, όπου πρέπει να πληρωθεί μόνο το επιτόκιο.
Στην πράξη, οι κυβερνήσεις και πολλές εταιρείες μετατρέπουν το χρέος σε νέες υποχρεώσεις ομολόγων στο τέλος της λήξης τους, αλλά τουλάχιστον οι κάτοχοι ομολόγων έχουν την ευκαιρία να εξοφληθούν το κεφάλαιό τους.
Ως εκ τούτου, η αξιοπιστία του δημόσιου χρέους βασίζεται στην υπόθεση ότι ο εκδότης μπορεί να αντέξει οικονομικά και να το αποπληρώσει.
Ωστόσο, το roll over των παλαιών ομολόγων και η συνεχής έκδοση νέων ομολόγων θα είναι σχεδόν σίγουρα ένα πρόβλημα για τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Mises Institute.
Αυτό θα αποτελούσε λιγότερο πρόβλημα όταν το χρέος χρησιμοποιούνταν για παραγωγική χρήση, αλλά αυτό σπάνια γίνεται από τις κυβερνήσεις.
Για να κρίνουμε αν το roll over των ομολόγων είναι βιώσιμο και σε ποιο κόστος, πρέπει να βασιστούμε σε άλλες μετρήσεις τονίζει το Mises Institute.
Η παραδοσιακή μέθοδος είναι να συγκρίνουμε το οφειλόμενο χρέος με το ΑΕΠ και χρησιμοποιώντας αυτή την προσέγγιση, δύο οικονομολόγοι (Carmen Reinhart και Ken Rogoff) έθεσαν έναν καπιταλιστικό κανόνα, ότι όταν ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ υπερβεί το 90%, η οικονομική ανάπτυξη βαίνει προοδευτικά μειωμένη.
Ο κανόνας Reinhart-Rogoff βασίστηκε εμπειρικά και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η τρέχουσα κατάσταση για τις ΗΠΑ και άλλα έθνη με υψηλούς δείκτες χρέους προς ΑΕΠ είναι μη βιώσιμη.
Το κλειδί σε αυτό το σκεπτικό είναι ότι η άνοδος των επιπέδων χρέους εκτρέπει τις οικονομίες από τη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης και επομένως υπονομεύεται η ικανότητα της κυβέρνησης να την εξυπηρετεί προκαλεί την αύξηση των φόρων.
Είναι απολύτως λογικό ότι η κυβέρνηση που θα αναγκαστεί να φορολογήσει υπερβολικά τον ιδιωτικό τομέα, για να αποπληρώσει το χρέος της και τα τοκοχρεολύσια θα περιορίσει τις οικονομικές δυνατότητες συνολικά.
Η ανάλυση αυτή δημοσιεύθηκε μετά την κρίση της Lehman, όταν μια επιτακτική επιτάχυνση του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους παντού ήταν επιτακτική.
Τα σημάδια από τις χρηματοπιστωτικές αγορές σήμερα δείχνουν ότι θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας πιστωτικής κρίσης, οπότε τα φορολογικά έσοδα θα υποχωρήσουν και πάλι κάτω από τις υπάρχουσες εκτιμήσεις και το κόστος κοινωνικής πρόνοιας θα αυξηθεί πάνω από αυτά.
Ως εκ τούτου, το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί απροσδόκητα, όπως συνέβη και με την έκδοση του κανόνα Reinhart-Rogoff το 2010.
Για να εξετάσουμε την αύξηση του δημόσιου χρέους μεταξύ 2007 και 2009, όπως έπραξαν οι Reinhart-Rogoff, δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε, αρκετό χρονικό πλαίσιο για να αντανακλά πλήρως τις συνέπειες της κρίσης Lehman στο δημόσιο χρέος.
Η αύξηση (για το δημόσιο χρέος) που σημειώθηκε κατά την περίοδο 2007-2009 ήταν 32%, ωστόσο οι οικονομολόγοι και άλλοι εξακολουθούσαν να μιλούν για λιτότητα μέχρι πρόσφατα.
Όλη η περίοδος μεταξύ της κρίσης Lehman και της εκλογής του Προέδρου Trump είναι ίσως καλύτερο χρονικό πλαίσιο και βλέπουμε ότι το χρέος των ΗΠΑ μεταξύ 2007 και 2016 αυξήθηκε κατά ένα εκπληκτικό 217%.
Αποδεικνύεται ότι η έκθεση Reinhart-Rogoff υποτίμησε σοβαρά το πρόβλημα.
Το 90% του χρέους τους προς το ΑΕΠ έχει πλέον ξεπεραστεί, με το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ σε όλο τον κόσμο να ξεπερνά το 100% και αυτό να γίνεται κοινά αποδεκτό.
Στην περίπτωση των ΗΠΑ, το συνολικό ομοσπονδιακό χρέος, συμπεριλαμβανομένων του χρέους των πολιτειών, υπερβαίνει σήμερα το 105% και αυξάνεται.
Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου προβλέπει σημαντικά ελλείμματα του προϋπολογισμού έως το 2028, προσθέτοντας επιπλέον ελλείμματα ύψους 4,776 τρισεκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ των δημοσιονομικών ετών 2019-23 ή 9,446 τρισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ του δημοσιονομικού έτους 2019-28.
Αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχει πιστωτική κρίση, επομένως για όσους από εμάς γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει μία κατά τα επόμενα δέκα χρόνια, αυτοί οι αριθμοί είναι υπερβολικά αισιόδοξοι.
Συνεπώς, θα πρέπει να εξετάσουμε δύο πιθανά αποτελέσματα: πρώτον, μια καλύτερη περίπτωση όπου ο πληθωρισμός των τιμών συνεχίζει να επιτυγχάνεται με επιτυχία με ένα ποσοστό στόχου δύο τοις εκατό και μια δεύτερη βασική περίπτωση που περιλαμβάνει εκτίμηση των επιπτώσεων του επόμενου πιστωτικού κύκλου στην κυβέρνηση οικονομικά.
Βέλτιστα και βασικά σενάρια
Το καλύτερο αποτέλεσμα του ελεγχόμενου πληθωρισμού τιμών είναι ουσιαστικά αυτό που προβλέπει η Υπηρεσία Προϋπολογισμού του Κογκρέσου των ΗΠΑ.
Με βάση τα στοιχεία της CBO, μέχρι το 2023 μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι το συσσωρευμένο χρέος συμπεριλαμβανομένων των χρεών των πολιτειών θα ανέλθει σε 26,3 τρισεκατομμύρια δολάρια3 συμπεριλαμβανομένου του εκτιμώμενου κόστους τοκοχρεολυσίων που ανέρχεται σε 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτή είναι το καλύτερο πιθανό σενάριο.
Τώρα ας υποθέσουμε το πιο πιθανό αποτέλεσμα, το βασικό μας σενάριο, όπου οι επιπτώσεις ενός πιστωτικού κύκλου παίζουν σημαντικό ρόλο.
Αυτό θα οδηγήσει σε πτώση των εσόδων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και αύξηση των συνολικών δαπανών.
Οι δύο τελευταίοι κύκλοι (2000-07 και 2007-18) οδήγησαν σε αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 59% και 239% αντίστοιχα. Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι ο δανεισμός έχει ήδη επιταχυνθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω κυρίως της αποσταθεροποιητικής επίδρασης των αυξανόμενων βίαιων πιστωτικών κύκλων.
Εάν ο επόμενος πιστωτικός κύκλος ταιριάζει μόνο με τις επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά του πιστωτικού κύκλου 2007-18, το δημόσιο χρέος συμπεριλαμβανομένων των χρεών των πολιτειών αναμένεται να ανέλθει σε 51,4 τρισεκατομμύρια δολάρια έως το 2028.
Αυτό συγκρίνεται με τις υποτιθέμενες προβλέψεις της CBO για 34 τρισεκατομμύρια δολάρια κρατικού χρέους στο ίδιο χρονικό πλαίσιο και δεν λαμβάνει υπόψη την κυκλική επίδραση στα επιτόκια.
Περισσότερα για τα επιτόκια αργότερα.
Επειδή η υποκείμενη τάση είναι να επιδεινώνονται οι διαδοχικοί πιστωτικοί κύκλοι, το ποσό των 51,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για το χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης γίνεται βασικό σενάριο από το οποίο θα δουλέψουμε.
Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές αβεβαιότητες.
Ο χαρακτήρας του επόμενου πιστωτικού κύκλου είναι απίθανο να αναπαράγει τον τελευταίο, ο οποίος ήταν ξαφνικό οικονομικό και συστηματικό σοκ.
Σήμερα, το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ είναι καλύτερα κεφαλαιοποιημένο και η ταυτοποιήσεις εκτός ισολογισμού έχουν τεθεί σε μεγάλο βαθμό υπό έλεγχο.
Ωστόσο, υπάρχουν αβεβαιότητες σχετικά με το τραπεζικό σύστημα της ζώνης του ευρώ.
Υπάρχουν επίσης κίνδυνοι στις παγκόσμιες αγορές παραγώγων και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις από τις αθετήσεις πληρωμών των αντισυμβαλλομένων απέναντι στις αμερικανικές τράπεζες.
Επιπλέον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ξαφνικό συστηματικό σοκ της Lehman παρείχε σε ένα βαθμό προστασίας για την αγοραστική δύναμη του δολαρίου και επομένως των άλλων mainstream νομισμάτων, παρά την άνευ προηγουμένου νομισματική επέκταση.
Την τελευταία φορά η απειλή ήταν συστημική για τις τράπεζες, αλλά την επόμενη φορά οι πληθωριστικές συνέπειες των δημόσιων οικονομικών πιθανόν να είναι το κυρίαρχο πρόβλημα.
Η έκρηξη της ποσότητας του δημόσιου χρέους που συνεπάγεται η ανάλυσή μας έχει πολλές οικονομικές συνέπειες.
Στο πλαίσιο της ανάλυσης, πρέπει να σχολιάσουμε το σημείο που έγινε στο αρχικό έγγραφο Reinhart-Rogoff, το οποίο είναι ότι η μείωση του δυναμικού του ΑΕΠ που προκύπτει από την αύξηση του λόγου του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ είναι πιθανό να είναι σημαντική.
Η αύξηση του ομοσπονδιακού χρέους που αναπαράγει την εμπειρία μετά το Lehman θα αφήσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ με λόγο χρέους προς ΑΕΠ πάνω από 170%.
Το CBO υποθέτει ότι το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 48% έως το 2028 στα 29,803 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η κυκλική μας περίπτωση είναι το χρέος να ανέλθει σε 51,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Ενώ και τα δύο αυτά στοιχεία πρέπει να ληφθούν ως καθαρά ενδεικτικά, σαφώς, το χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ θα αυξηθεί με ταχύτερο ρυθμό από την αύξηση του ΑΕΠ και θα πνίξει την οικονομική δραστηριότητα.
Αν η αγοραστική δύναμη του δολαρίου μειωθεί ταχύτερα από ό, τι υποδηλώνει ο υποτιθέμενος στόχος του CBO για πληθωρισμό τιμών 2%, οι τόκοι που καταβάλλονται στο ομοσπονδιακό χρέος θα είναι με τη σειρά του σαφώς υψηλότεροι από ό, τι αναμενόταν, αυξάνοντας το πρόβλημα του χρέους.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει μια πιθανή τελική παγίδα χρέους από την οποία δεν μπορεί να υπάρξει απόδραση.
www.bankingnews.gr
Η εξαίρεση είναι τα διαρκή ομόλογα, όπου πρέπει να πληρωθεί μόνο το επιτόκιο.
Στην πράξη, οι κυβερνήσεις και πολλές εταιρείες μετατρέπουν το χρέος σε νέες υποχρεώσεις ομολόγων στο τέλος της λήξης τους, αλλά τουλάχιστον οι κάτοχοι ομολόγων έχουν την ευκαιρία να εξοφληθούν το κεφάλαιό τους.
Ως εκ τούτου, η αξιοπιστία του δημόσιου χρέους βασίζεται στην υπόθεση ότι ο εκδότης μπορεί να αντέξει οικονομικά και να το αποπληρώσει.
Ωστόσο, το roll over των παλαιών ομολόγων και η συνεχής έκδοση νέων ομολόγων θα είναι σχεδόν σίγουρα ένα πρόβλημα για τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο αναφέρει σε ανάλυσή του το think tank Mises Institute.
Αυτό θα αποτελούσε λιγότερο πρόβλημα όταν το χρέος χρησιμοποιούνταν για παραγωγική χρήση, αλλά αυτό σπάνια γίνεται από τις κυβερνήσεις.
Για να κρίνουμε αν το roll over των ομολόγων είναι βιώσιμο και σε ποιο κόστος, πρέπει να βασιστούμε σε άλλες μετρήσεις τονίζει το Mises Institute.
Η παραδοσιακή μέθοδος είναι να συγκρίνουμε το οφειλόμενο χρέος με το ΑΕΠ και χρησιμοποιώντας αυτή την προσέγγιση, δύο οικονομολόγοι (Carmen Reinhart και Ken Rogoff) έθεσαν έναν καπιταλιστικό κανόνα, ότι όταν ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ υπερβεί το 90%, η οικονομική ανάπτυξη βαίνει προοδευτικά μειωμένη.
Ο κανόνας Reinhart-Rogoff βασίστηκε εμπειρικά και είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η τρέχουσα κατάσταση για τις ΗΠΑ και άλλα έθνη με υψηλούς δείκτες χρέους προς ΑΕΠ είναι μη βιώσιμη.
Το κλειδί σε αυτό το σκεπτικό είναι ότι η άνοδος των επιπέδων χρέους εκτρέπει τις οικονομίες από τη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης και επομένως υπονομεύεται η ικανότητα της κυβέρνησης να την εξυπηρετεί προκαλεί την αύξηση των φόρων.
Είναι απολύτως λογικό ότι η κυβέρνηση που θα αναγκαστεί να φορολογήσει υπερβολικά τον ιδιωτικό τομέα, για να αποπληρώσει το χρέος της και τα τοκοχρεολύσια θα περιορίσει τις οικονομικές δυνατότητες συνολικά.
Η ανάλυση αυτή δημοσιεύθηκε μετά την κρίση της Lehman, όταν μια επιτακτική επιτάχυνση του ρυθμού αύξησης του δημόσιου χρέους παντού ήταν επιτακτική.
Τα σημάδια από τις χρηματοπιστωτικές αγορές σήμερα δείχνουν ότι θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας νέας πιστωτικής κρίσης, οπότε τα φορολογικά έσοδα θα υποχωρήσουν και πάλι κάτω από τις υπάρχουσες εκτιμήσεις και το κόστος κοινωνικής πρόνοιας θα αυξηθεί πάνω από αυτά.
Ως εκ τούτου, το δημόσιο χρέος θα αυξηθεί απροσδόκητα, όπως συνέβη και με την έκδοση του κανόνα Reinhart-Rogoff το 2010.
Για να εξετάσουμε την αύξηση του δημόσιου χρέους μεταξύ 2007 και 2009, όπως έπραξαν οι Reinhart-Rogoff, δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε, αρκετό χρονικό πλαίσιο για να αντανακλά πλήρως τις συνέπειες της κρίσης Lehman στο δημόσιο χρέος.
Η αύξηση (για το δημόσιο χρέος) που σημειώθηκε κατά την περίοδο 2007-2009 ήταν 32%, ωστόσο οι οικονομολόγοι και άλλοι εξακολουθούσαν να μιλούν για λιτότητα μέχρι πρόσφατα.
Όλη η περίοδος μεταξύ της κρίσης Lehman και της εκλογής του Προέδρου Trump είναι ίσως καλύτερο χρονικό πλαίσιο και βλέπουμε ότι το χρέος των ΗΠΑ μεταξύ 2007 και 2016 αυξήθηκε κατά ένα εκπληκτικό 217%.
Αποδεικνύεται ότι η έκθεση Reinhart-Rogoff υποτίμησε σοβαρά το πρόβλημα.
Το 90% του χρέους τους προς το ΑΕΠ έχει πλέον ξεπεραστεί, με το ποσοστό του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ σε όλο τον κόσμο να ξεπερνά το 100% και αυτό να γίνεται κοινά αποδεκτό.
Στην περίπτωση των ΗΠΑ, το συνολικό ομοσπονδιακό χρέος, συμπεριλαμβανομένων του χρέους των πολιτειών, υπερβαίνει σήμερα το 105% και αυξάνεται.
Το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου προβλέπει σημαντικά ελλείμματα του προϋπολογισμού έως το 2028, προσθέτοντας επιπλέον ελλείμματα ύψους 4,776 τρισεκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ των δημοσιονομικών ετών 2019-23 ή 9,446 τρισεκατομμύρια δολάρια μεταξύ του δημοσιονομικού έτους 2019-28.
Αυτό προϋποθέτει ότι δεν υπάρχει πιστωτική κρίση, επομένως για όσους από εμάς γνωρίζουμε ότι θα υπάρξει μία κατά τα επόμενα δέκα χρόνια, αυτοί οι αριθμοί είναι υπερβολικά αισιόδοξοι.
Συνεπώς, θα πρέπει να εξετάσουμε δύο πιθανά αποτελέσματα: πρώτον, μια καλύτερη περίπτωση όπου ο πληθωρισμός των τιμών συνεχίζει να επιτυγχάνεται με επιτυχία με ένα ποσοστό στόχου δύο τοις εκατό και μια δεύτερη βασική περίπτωση που περιλαμβάνει εκτίμηση των επιπτώσεων του επόμενου πιστωτικού κύκλου στην κυβέρνηση οικονομικά.
Βέλτιστα και βασικά σενάρια
Το καλύτερο αποτέλεσμα του ελεγχόμενου πληθωρισμού τιμών είναι ουσιαστικά αυτό που προβλέπει η Υπηρεσία Προϋπολογισμού του Κογκρέσου των ΗΠΑ.
Με βάση τα στοιχεία της CBO, μέχρι το 2023 μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι το συσσωρευμένο χρέος συμπεριλαμβανομένων των χρεών των πολιτειών θα ανέλθει σε 26,3 τρισεκατομμύρια δολάρια3 συμπεριλαμβανομένου του εκτιμώμενου κόστους τοκοχρεολυσίων που ανέρχεται σε 1,3 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτή είναι το καλύτερο πιθανό σενάριο.
Τώρα ας υποθέσουμε το πιο πιθανό αποτέλεσμα, το βασικό μας σενάριο, όπου οι επιπτώσεις ενός πιστωτικού κύκλου παίζουν σημαντικό ρόλο.
Αυτό θα οδηγήσει σε πτώση των εσόδων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και αύξηση των συνολικών δαπανών.
Οι δύο τελευταίοι κύκλοι (2000-07 και 2007-18) οδήγησαν σε αύξηση του δημόσιου χρέους κατά 59% και 239% αντίστοιχα. Ως εκ τούτου, είναι σαφές ότι ο δανεισμός έχει ήδη επιταχυνθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω κυρίως της αποσταθεροποιητικής επίδρασης των αυξανόμενων βίαιων πιστωτικών κύκλων.
Εάν ο επόμενος πιστωτικός κύκλος ταιριάζει μόνο με τις επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά του πιστωτικού κύκλου 2007-18, το δημόσιο χρέος συμπεριλαμβανομένων των χρεών των πολιτειών αναμένεται να ανέλθει σε 51,4 τρισεκατομμύρια δολάρια έως το 2028.
Αυτό συγκρίνεται με τις υποτιθέμενες προβλέψεις της CBO για 34 τρισεκατομμύρια δολάρια κρατικού χρέους στο ίδιο χρονικό πλαίσιο και δεν λαμβάνει υπόψη την κυκλική επίδραση στα επιτόκια.
Περισσότερα για τα επιτόκια αργότερα.
Επειδή η υποκείμενη τάση είναι να επιδεινώνονται οι διαδοχικοί πιστωτικοί κύκλοι, το ποσό των 51,4 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για το χρέος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης γίνεται βασικό σενάριο από το οποίο θα δουλέψουμε.
Ωστόσο, εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές αβεβαιότητες.
Ο χαρακτήρας του επόμενου πιστωτικού κύκλου είναι απίθανο να αναπαράγει τον τελευταίο, ο οποίος ήταν ξαφνικό οικονομικό και συστηματικό σοκ.
Σήμερα, το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ είναι καλύτερα κεφαλαιοποιημένο και η ταυτοποιήσεις εκτός ισολογισμού έχουν τεθεί σε μεγάλο βαθμό υπό έλεγχο.
Ωστόσο, υπάρχουν αβεβαιότητες σχετικά με το τραπεζικό σύστημα της ζώνης του ευρώ.
Υπάρχουν επίσης κίνδυνοι στις παγκόσμιες αγορές παραγώγων και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις από τις αθετήσεις πληρωμών των αντισυμβαλλομένων απέναντι στις αμερικανικές τράπεζες.
Επιπλέον, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ξαφνικό συστηματικό σοκ της Lehman παρείχε σε ένα βαθμό προστασίας για την αγοραστική δύναμη του δολαρίου και επομένως των άλλων mainstream νομισμάτων, παρά την άνευ προηγουμένου νομισματική επέκταση.
Την τελευταία φορά η απειλή ήταν συστημική για τις τράπεζες, αλλά την επόμενη φορά οι πληθωριστικές συνέπειες των δημόσιων οικονομικών πιθανόν να είναι το κυρίαρχο πρόβλημα.
Η έκρηξη της ποσότητας του δημόσιου χρέους που συνεπάγεται η ανάλυσή μας έχει πολλές οικονομικές συνέπειες.
Στο πλαίσιο της ανάλυσης, πρέπει να σχολιάσουμε το σημείο που έγινε στο αρχικό έγγραφο Reinhart-Rogoff, το οποίο είναι ότι η μείωση του δυναμικού του ΑΕΠ που προκύπτει από την αύξηση του λόγου του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ είναι πιθανό να είναι σημαντική.
Η αύξηση του ομοσπονδιακού χρέους που αναπαράγει την εμπειρία μετά το Lehman θα αφήσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ με λόγο χρέους προς ΑΕΠ πάνω από 170%.
Το CBO υποθέτει ότι το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 48% έως το 2028 στα 29,803 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ η κυκλική μας περίπτωση είναι το χρέος να ανέλθει σε 51,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Ενώ και τα δύο αυτά στοιχεία πρέπει να ληφθούν ως καθαρά ενδεικτικά, σαφώς, το χρέος της κυβέρνησης των ΗΠΑ θα αυξηθεί με ταχύτερο ρυθμό από την αύξηση του ΑΕΠ και θα πνίξει την οικονομική δραστηριότητα.
Αν η αγοραστική δύναμη του δολαρίου μειωθεί ταχύτερα από ό, τι υποδηλώνει ο υποτιθέμενος στόχος του CBO για πληθωρισμό τιμών 2%, οι τόκοι που καταβάλλονται στο ομοσπονδιακό χρέος θα είναι με τη σειρά του σαφώς υψηλότεροι από ό, τι αναμενόταν, αυξάνοντας το πρόβλημα του χρέους.
Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει μια πιθανή τελική παγίδα χρέους από την οποία δεν μπορεί να υπάρξει απόδραση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών