Strategic Culture: Βαδίζει η ΕΕ στα χνάρια του γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού;

Ένας εκ των πυλώνων της ευρωπαϊκής «τάξης» - η  εφημερίδα Frankfurter Allgemeiner – σε πρόσφατο άρθρο της άγγιξε ένα «καυρό θέμα», το οποίο είχε τίτλο: «Υπάρχει μία ναζιστική ΕΕ;».
Στο άρθρο αυτό η εφημερίδα διερωτάται κατά πόσον ή όχι η σημερινή ΕΕ, η οποία κυριαρχείται από τη Γερμανία, πρέπει να νοηθεί ως γραμμική επέκταση του γερμανικού εθνικού σοσιαλισμού.
Μέχρι σήμερα αυτό το ζήτημα δεν έχει τεθεί ανοικτά στη Γερμανία.
Αποδεικνύει, όμως, ότι στις ρίζες των διαφωνιών στην ΕΕ υπάρχουν και άλλα στοιχεία και όχι μόνο ο λαϊκισμός.
Πρόκειται για την επανεμφάνιση ενός αρχαίου αγώνα για την «ψυχή» της διεθνούς πολιτικής τάξης.
Ο συντάκτης, Jasper von Altenbockum, παραθέτει δηλώσεις του επικεφαλής του κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), τον επικεφαλής της AfD (Alternative für Deutschland), Alexander Gauland, ο οποίος σε συνέδριο του κόμματος είχε υποστηρίξει ότι: Οι «διεφθαρμένοι, φουσκωμένοι, αντιδημοκρατικοί και λανθάνων ολοκληρωτικοί μηχανισμοί» της ΕΕ δεν θα πρέπει να έχουν μέλλον.
Η άποψη του Gauland προέκυψε από μια λαϊκή λογική: »Επειδή τα ελλείμματα δημοκρατικής νομιμότητας μπορούν να παρατηρηθούν στα υπερεθνικά θεσμικά όργανα της ΕΕ, μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η ΕΕ πρέπει να είναι μη δημοκρατική.
Οι ριζοσπαστικοί αντίπαλοι της προοδευτικής ολοκλήρωσης [πάντως] πάνε ένα ακόμη βήμα: συγκρίνουν την ΕΕ ... με την ευρωπαϊκή ιδεολογία υπό τον Εθνικό Σοσιαλισμό ...
"Ο Gauland επίσης προωθούσε ένα πρόσφατα δημοφιλές επιχείρημα που επιτρέπει στο Brexit να κερδίσει μια ιστορική αιτιολόγηση:" [Μιλώντας για την Ευρωπαϊκή Ενωση], ο Gauland στη Riesa δήλωσε: "Ο στόχος αυτός επιδιώχθηκε από τους Γάλλους υπό τον Ναπολέοντα και, δυστυχώς, από το Εθνικό Σοσιαλιστικό κόμμα και, όπως γνωρίζουν όλοι, η Αγγλία τους αντιτάχθηκε.
Ουσιαστικά ο Alexander Gauland υποστηρίζει ότι η ΕΕ είναι μία «λανθάνουσα ολοκληρωτική οργάνωση» και ότι η ευρωπαϊκή και η γερμανική πολιτική της Ευρώπης είναι σε συνεχή επαφή με την ναζιστική προπαγάνδα της Ένωσης.
Λοιπόν, όπως είναι αναμενόμενο, ο von Altenbockum δεν βλέπει τίποτα να συνδέσει το ευρωπαϊκό σχέδιο με την παλαιότερη ναζιστική φυλετική ιδεολογία, αλλά παρ 'όλα αυτά παραδέχεται ότι δεν είναι μόνο ο Gauland και το AfD (που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως το γερμανικό κόμμα του Brexit) που στρέφονται κατά της ΕΕ με την τρέχουσα μορφή της, αλλά έχουν υπάρξει και αρκετοί ιστορικοί που υποστηρίζουν ότι η Γερμανία ασκεί ηγεμονική στάση στην Ευρώπη.
Ήδη από το 2002, ο βιογράφος του Hitler, Thomas Sandkühler είχε υποστηρίξει ότι «θα πρέπει να τονίζουμε ανά πάσα στιγμή τις παραβιάσεις που υπάρχουν στην ευρωπαϊκή πολιτική».
Τι σημαίνει αυτό; Σήμερα, είναι δύσκολο να προχωρήσουμε πέρα από την πτυχή της φυλετικής ιδεολογίας. Όμως, παρά την εμφάνιση της λέξης «εθνική» στο όνομα του γερμανικού Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Hitler δεν ήταν μεγάλος υποστηρικτής του εθνικισμού.
Ήταν ένας σκληρός επικριτής όχι μόνο του προτεσταντικού θριάμβου της Βεστφαλίας του 1648, αλλά και του θεσμού του εθνικού κράτους ειδικότερα, το οποίο είδε ως πολύ κατώτερο από την ιστορική αυτοκρατορική κληρονομιά των Γερμανών.
Αντί για τη σειρά των εθνικών κρατών, ο ίδιος θέλησε να δημιουργήσει ένα Τρίτο Ράιχ, το οποίο αντλούσε ρητά την έμπνευσή του από το «Πρώτο Ράιχ» - δηλαδή από τη γερμανική Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τις καθολικές φιλοδοξίες και τη χιλιετή βασιλεία.
Η Γερμανία του Hitler θα ήταν ένα αυτοκρατορικό κράτος με κάθε έννοια.
Εν ολίγοις, στην ευρωπαϊκή πολιτική ανά τους αιώνες, η κόντρα ήταν σχετικά απλή: από τη μία πλευρά αυτή που τάσσονταν υπέρ ελεύθερων εθνικών κρατών και αυτοί που επιθυμούσαν να υπάρξει ένωση κρατών, τα οποία θα λειτουργούσαν υπό ένα κοινό καθεστώς δικαίου και φυσικά θα ελέγχονταν από μία υπέρ-εθνική αρχή.
Το συμπέρασμα του Von Altenbockum είναι ότι η προέλευση των ιδεών που αποτελούν τη βάση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν είναι τόσο αυτές του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ, αλλά προέρχονται από τον Τριακονταετή Πόλεμο και τη Βεστφαλία, η οποία προκάλεσε την πτώση της παλαιάς (ρωμαϊκής) αντίληψης μιας χριστιανικής καθολικής αυτοκρατορίας σε ειρήνη και ευημερία.
Άλλωστε οι νικητές ήταν αυτοί που έγραψαν την ιστορία.
Η «Φιλελεύθερη» κατασκευή της ΕΕ βασίζεται στο διάσημο φιλελεύθερο μανιφέστο: Η «Δεύτερη Συνθήκη»του John Locke για την κυβέρνηση, που δημοσιεύθηκε το 1689 και στην οποία υποστηρίζεται ότι τελικά υπάρχει μόνο μία αρχή στη βάση της νόμιμης πολιτικής τάξης: δηλαδή της ατομικής ελευθερίας.
Ο Locke ήταν πάρα ένα προτεσταντικό προϊόν.
Το βιβλίο του ξεκινά με τον ισχυρισμό ότι όλα τα ανθρώπινα άτομα γεννιούνται «απόλυτα ελεύθερα» και «απόλυτα ίσα» και αυτό το  χαρακτηρίζει ως επιδίωξη ζωής, ελευθερίας και περιουσίας σε έναν κόσμο συναλλαγών που βασίζεται στη συναίνεση.
Υπό αυτή την προϋπόθεση, ο Locke δημιούργησε το πρότυπο της πολιτικής ζωής και τη θεωρία της κυβέρνησης και από τις δικές τους παραινέσεις δημιουργήθηκε το σημερινό οικονομικό μοντέλο.
Κάποια στιγμή, η φιλελεύθερη πολιτική, οικονομική θεωρία και το διεθνές επικράτησαν σε σύγκριση με άλλες ανταγωνιστικές θεωρίες και διαμόρφωσαν το πλαίσιο βάσει για το τι πρέπει να  γνωρίζει ένα μορφωμένο άτομο για τον πολιτικό κόσμο.
Και λοιπόν; Ποιο είναι το νόημα;
Κατ 'αρχάς, ο αρχηγός του AfD, Gauland, λέει ότι η ΕΕ δεν είναι ούτε φιλελεύθερη, ούτε ελεύθερη ούτε «έχει τάξη», αλλά είναι καταναγκαστική στην επιθυμία της να επιτύχει την ανθρώπινη ή κοινωνική ενότητα μέσω της μείωσης του «όλου» σε ένα ενιαίο μοντέλο.
Ο δημοσιογράφος της FAZ προχωρά, όμως, ένα βήμα πιο πέρα και υποστηρίζει το απίστευτο: Έχουν επενδυθεί πολλά στο σχέδιο της ΕΕ για να το αφήσουμε να αποτύχει.
Με αυτόν, όμως, τον τρόπο δίνει τροφή στον Gauland, ο οποίος με τη σειρά του εξηγεί ότι το Brexit είναι μία φυσιολογική εξέλιξη, καθώς η Βρετανία ποτέ δεν ήθελε να είναι κομμάτι μίας «οικουμενικής» Ευρώπης, αλλά ήθελε να παραμείνει μία ανεξάρτητη χώρα και πιθανώς να ανακτήσει τον θώκο της ως αυτοκρατορία.
Είναι φυσικό οι δύο πλευρές της ιστορίας να συγκρούονται.
Όμως κανείς δεν πρέπει να ξεχνά και την αντίθετη πλευρά: το Brexit, τα Κίτρινα Γιλέκα, τη Lega, το AfD, τις χώρες του Visegard.
Ταυτόχρονα το γεγονός ότι άρχισε, έστω και δειλά, στη Γερμανία μία συζήτηση για τη σχέση της σημερινής ΕΕ με τον Εθνικοσοσιαλισμό δεν θα πρέπει να θεωρείται ως μία κακή εξέλιξη.
Ένας τρόπος για να δούμε πώς λειτουργεί η ΕΕ είναι να ακούσουμε και αυτά που έχει να μας πει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, Γιάνης Βαρουφάκης.
Όπως σημειώνει : «Όταν ο Schäuble με υποδέχτηκε με το δόγμα του, είναι η εντολή μου εναντίον της δικής σας», τίμησε μια μακρά παράδοση της ΕΕ, δηλαδή την παραμέληση δημοκρατικών εντολών στο όνομα του σεβασμού τους.
Όπως όλες οι επικίνδυνες υποθέσεις, βασίζεται σε μια προφανή αλήθεια: οι ψηφοφόροι μιας χώρας δεν μπορούν να δώσουν στον εκπρόσωπό τους εντολή να επιβάλλει σε άλλες κυβερνήσεις συνθήκες που οι τελευταίοι δεν έχουν εντολή, από το δικό τους εκλογικό σώμα, να δεχθούν.
Όμως, ενώ αυτή είναι μια αβεβαιότητα, η αδιάκοπη επανάληψή της από τους λειτουργούς των Βρυξελλών και τους πολιτικούς εξουσιαστές, όπως η ίδια η Angela Merkel και ο Schäuble, σκοπεύει να την μετατρέψει κρυφά σε μια πολύ διαφορετική αντίληψη».
Σύμφωνα με τον κ. Βαρουφάκη «η ομάδα μου και εγώ εργαστήκαμε σκληρά για να υποβάλουμε προτάσεις βασισμένες σε σοβαρή οικονομετρική εργασία και υγιή οικονομική ανάλυση.
Μόλις δοκιμάζονταν σε ορισμένες από τις υψηλότερες αρχές στους τομείς τους, από τη Wall Street και την πόλη μέχρι τους κορυφαίους ακαδημαϊκούς, θα τις έδινα στους πιστωτές της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και τη Φρανκφούρτη. Στη συνέχεια κάθισα ήρεμα και περίμενα να δω εάν θα υπάρξει κάποια συμφωνία ή εάν θα τις εξετάσουν.
Είδα μόνο κενά βλέμαμτα.
Ήταν σαν να μην είχα μιλήσει: σαν να μην υπήρχε κανένα έγγραφο μπροστά τους.
Ήταν φανερό από τη γλώσσα του σώματός τους ότι αρνήθηκαν ακόμη και την ύπαρξη των χαρτιών που είχα τοποθετήσει μπροστά τους.
Οι απαντήσεις τους, όταν ήρθαν, δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που τους παρουσίασα.
Εάν τραγουδούσα τον σουηδικό εθνικό ύμνο, δεν θα είχε καμία διαφορά».

www.bankingnews.gr