Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Mises Institute: Η γέννηση ενός «τέρατος» - Τι οδήγησε στη δημιουργία της Fed το 1914

tags :
Mises Institute: Η γέννηση ενός «τέρατος» - Τι οδήγησε στη δημιουργία της Fed το 1914
Mises Institute: Η γέννηση ενός «τέρατος» - Τι οδήγησε στη δημιουργία της Fed το 1914
Η λειτουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) έχει ξεπεράσει πλέον τα 100 χρόνια και οι περισσότεροι άνθρωποι μοιράζονται σε δύο στρατόπεδα την άποψή τους για τη Fed.
Εκείνοι που θεωρούν το Fed ως ένα χρήσιμο θεσμικό όργανο, που ενισχύει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα σε έναν κόσμο καπιταλιστών που είναι επιρρεπείς σε λάθη και εξηγούν τη δημιουργία της Fed ως φυσική και υγιή ανάπτυξη του προβληματικού Εθνικού Συστήματος Τραπεζών.
Άλλοι, κυρίως εκείνοι που έχουν μια σκεπτικιστική άποψη για την Fed, αντιμετωπίζουν τη δημιουργία της ως μια άσκηση στην μυστική ανάμιξη της κυβέρνησης.
Η πραγματική δημιουργία της Fed είναι μια τραγικά όμορφη μελέτη περίπτωσης σε κλειστές πόρτες του Κογκρέσου και η τεράστια νίκη του τραπεζικού στην αμερικανική κοινή γνώμη. Ωστόσο, κανένα από αυτά τα γεγονότα δεν προέκυψε από το πουθενά.
Τα μοιραία γεγονότα που εμφανίστηκαν το 1910 στο νησί Jekyll ήταν το εξελικτικό αποτέλεσμα των πενήντα ετών κυβερνητικής ανάμιξης στα κεφάλαια.
Ως εκ τούτου, η Fed είναι μια φυσική (αν και τρομερά ατυχής) εξέλιξη ενός ολοένα και πιο λανθασμένου και κατασταλτικού νομισματικού συστήματος αναφέρει σε ανάλυσή του το think tan The Mises Institute.

Πριν από την Fed

Ποια ήταν τα γεγονότα που οδήγησαν στη δημιουργία της Fed το 1914.
Σε αντίθεση με πολλούς αμφιλεγόμενους νόμους και πολιτικές της αμερικανικής κυβέρνησης ο νόμος των ομοσπονδιακών κρατικών αποθεμάτων πέρασε με ελάχιστη δημόσια κατακραυγή.
Επίσης, περίεργο για μια βιομηχανία που έχει επιτύχει το τραπεζικό κατεστημένο καλωσόρισε την Fed με ανοιχτές αγκάλες.
Από τις αρχές του εικοστού αιώνα, το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα αντιμετώπιζε αρκετά προβλήματα.
Οι τμηματικές τράπεζες αντιμετώπιζαν συχνά ελλείψεις μετρητών για την ικανοποίηση των ημερησίων αιτήσεων ανάληψης, ανέστειλαν συχνά τις αιτήσεις για απόσυρση καταθέσεων ή τις εκδοθείσες απαιτήσεις για «πιστοποιητικά εκκαθάρισης» .
Τα «πιστοποιητικά» αυτά αποτελούσαν υποκατάστατο χρημάτων, χρησιμοποιώντας τα αποθέματα ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος που διατηρούσαν μεγάλες εκκαθαριστικές εταιρείες.
Και οι δύο αυτές λύσεις στην κοινή τράπεζα ήταν παράνομες, καθώς επέτρεπαν σε μια τράπεζα να επαναπροσδιορίσει τους όρους της αρχικής σύμβασης καταθέσεων.
Παρά το γεγονός αυτό, η αμερικανική κυβέρνηση έβαλε τα μάτια της, καθώς η εναλλακτική (εκτεταμένη αποτυχία των τραπεζών) θεωρήθηκε ότι ήταν πολύ χειρότερη.
Η δημιουργία της Fed, η συγκέντρωση των αποθεματικών που ακολούθησε και η δημιουργία μιας πιο ελαστικής προσφοράς χρήματος έγινε δεκτή από την κυβέρνηση ως τρόπος εξάλειψης των ενοχλητικών και παράνομων τραπεζικών δραστηριοτήτων των αναστολών εξαγοράς και της έκδοσης πιστοποιητικών εκκαθάρισης .
Η Fed αντιμετώπισε τον φόβο της κυβέρνησης ότι η μη επιβολή νόμου θα δημιουργούσε ευρύτερα ερωτήματα σχετικά με το γενικό κράτος δικαίου.
Η Fed παρείχε γρήγορη λύση στους καταθέτες μειώνοντας τις περιπτώσεις αναστολής των λογαριασμών τους.
Και ο τραπεζικός κλάδος είδε τη Fed ως έναν τρόπο να εξυπηρετεί καλύτερα τους πελάτες χωρίς να επιβαρύνεται με κόστος (λιγότερες τράπεζες) και ταυτόχρονα να συντονίζει τις δραστηριότητές τους για να επεκτείνει την πίστωση με ενιαίο τρόπο και να μεγιστοποιεί τα δικά της κέρδη.
Εν ολίγοις, ο νόμος της Federal Reserve είχε μια λύση για όλους.
Μέσα στα τέλη του 19ου αιώνα, οι εταιρίες εκκαθάρισης  χρησιμοποίησαν κάθε νέα τραπεζική κρίση για να εισαγάγουν έναν νέο τύπο πολιτικής, φέρνοντάς τους πιο κοντά στην εμφάνιση τους σε μια κεντρική τράπεζα.
Δεν θα έφτανα μέχρι στιγμής να πω ότι αυτά είναι παραδείγματα αρπαγής εξουσίας από τις εκκαθαριστικές υπηρεσίες, αλλά μάλλον ορθολογικές απαντήσεις σε θεμελιώδη προβλήματα σε ένα προβληματικό αμερικανικό τραπεζικό σύστημα.
Όταν σημειώθηκαν τα πρώτα «bank run», το πιστοποιητικό εκκαθάρισης τέθηκε σε λειτουργία, πρώτα το 1857, αλλά περιορίστηκε στη διατραπεζική αγορά για να εξοικονομήσει τα αποθεματικά.
Οι συναλλαγές θα μπορούσαν να εκκαθαριστούν σε είδος, αλλά χωρίς επαρκή αποθεματικά, μια προβληματική τράπεζα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα πιστοποιητικά.
Αυτά τα πιστοποιητικά ήταν από κοινού εγγυημένα από όλες τις τράπεζες στο σύστημα εκκαθάρισης μέσω των συγκεντρωτικών αποθεματικών τους.
Αυτή η κοινή εγγύηση ήταν καλοδεχούμενη από τις ασταθείς τράπεζες με κακές αποθεματικές θέσεις και επέβαλε ένα κόστος στις τράπεζες που είχαν υψηλότερα αποθεματικά.
Μια συνετή τράπεζα θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί, αλλά εάν ήθελε να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες ενός εκκαθαριστικού γραφείου και να αντλήσει τα πλεονεκτήματα κόστους που έπρεπε να συμμορφωθεί με την τότε υπάρχουσα πολιτική περί αποθεματικών.
Καθώς εντάθηκε το μέγεθος της τραπεζικής κρίσης, οι εκκαθαριστικές τράπεζες άρχισαν να επιτρέπουν στις τράπεζες να εκδίδουν τα πιστοποιητικά απευθείας στο κοινό (ξεκινώντας από τον πανικό του 1873) για περαιτέρω αποστράγγιση αποθεμάτων.
(Τα θέματα αυτά για το ευρύ κοινό ήταν παράνομα υποκατάστατα χρημάτων, αν και ήταν ανεκτά, όπως προαναφέρθηκε.)
Το 1857 είναι κάπως περίεργο για αυτά τα πιστοποιητικά εκκαθάρισης να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση.
 Αυτό το τραπεζικό σύστημα ήταν σε θέση να λειτουργήσει σταθερά, ειδικά σε σύγκριση με πιο ρυθμιζόμενες περιόδους ή καθεστώτα κεντρικών τραπεζών.
Ωστόσο, η διαταραχή μεταξύ των καταθέσεων και των δανειοδοτικών δραστηριοτήτων έθεσε σε κίνηση μια έκρηξη που τροφοδοτήθηκε με πιστώσεις και κορυφώθηκε με τον πανικό του 1857.
Οι τράπεζες υπερεκτίμησαν τις δυνατότητές τους για να χρηματοδοτήσουν τις ανερχόμενες βιομηχανίες κατά την αναδυόμενη πρόοδο της Αμερικής, κυρίως τους σιδηροδρόμους.
Η κερδοσκοπία ήταν αχαλίνωτη.
Καθώς τα πραγματοποιηθέντα κέρδη ήρθαν κάτω από τις προσδοκίες, οι επενδυτές μπήκαν σπασμωδικοί και απέσυραν χρήματα από τις τράπεζες.
Οι προβληματικές τράπεζες στράφηκαν στο πρόσφατα εγκατεστημένο γραφείο εκκαθάρισης της Νέας Υόρκης για την προώθηση της σταθερότητας. Ορισμένα δικαιώματα καταργήθηκαν οικειοθελώς σε αντάλλαγμα εγγύησης για τη φερεγγυότητά τους.
Η αρχική αμαρτία της περιόδου ελεύθερης τραπεζικής ήταν το κλασματικό απόθεμα.
Χωρίς τη δυνατότητα χρηματοδότησης της δανειοδοτικής δραστηριότητας με την καταθετική βάση τους, οι τράπεζες δεν θα είχαν ποτέ χρηματοδοτήσει σε τέτοιο στο βαθμό που θα μετατρεπόταν σε  αποσταθεροποιητικό παράγοντα.
 Η επέκταση και οι επενδύσεις θα συνέβαιναν, αν και θα λάβαιναν χώρα με βιώσιμο τρόπο που χρηματοδοτήθηκε μέσω επενδύσεων σε μετοχές και δανείων.
(Χρησιμοποιήθηκαν αυτοί οι τύποι χρηματοδότησης, αν και όπως συμβαίνει σήμερα, αυτό συνέβη λιγότερο από ό, τι θα συνέβαινε, δεδομένου ότι η τράπεζα των κλασματικών αποθεματικών ήταν ουσιαστικά δωρεάν χρηματοδότηση: η βάση καταθέσεων).
Εν κατακλείδι, η Fed δεν «γεννήθηκε» από το τίποτα το 1913.
Το «τέρας» (Fed) ήταν η φυσική έκρηξη ενός όλο και πιο προβληματικού τραπεζικού συστήματος.
Κατά την αναζήτηση του αρχικού προβλήματος που έθεσε σε κίνηση τις εκδηλώσεις που κορυφώθηκαν με τη δημιουργία της Fed, πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή στον πανικό του 1857 ως σπινθήρα που έθεσε σε κίνηση πολιτικές που αποσταθεροποιούν όλο και περισσότερο.
Ο ίδιος ο Πανικός είναι ένα παράδειγμα βιβλίου ενός αυστριακού επιχειρηματικού κύκλου, που προκαλείται από τις δανειοδοτικές δραστηριότητες των τραπεζών κλασματικών αποθεματικών.
Αυτή η αρχική αμαρτία του τραπεζικού συστήματος ολοκληρώθηκε με τη γέννηση ενός «τέρατος» το 1914, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης