America Institute for Economic Research: Η πολιτική του πληθωρισμού
Ο πληθωρισμός έχει συχνά εμπλακεί σε πολιτικές διαμάχες αναφέρει σε ανάλυση του ο Joseph Carson, πρώην επικεφαλής του America Institute for Economic Research.
Όπως αναφέρει ο Joseph Carson, οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν τη διαμάχη για τον υψηλό πληθωρισμό για να επιφέρουν αλλαγές στη μέτρησή του.
Οι νομοθέτες της νομισματικής πολιτικής χρησιμοποιούν τη διαμάχη για τον χαμηλό πληθωρισμό για να επιφέρουν αλλαγές στην πολιτική καθοδήγηση.
Καθώς οι νομοθέτες της νομισματικής πολιτικής έχουν εμπλακεί στην πολιτική των αριθμών, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς η πολιτική του πληθωρισμού έχει διαμορφώσει τη μέτρησή της.
Ο πληθωρισμός για τους πολιτικούς πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερος, ενώ ο πληθωρισμός για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής πρέπει να είναι όσο το δυνατόν ακριβέστερος.
Αυτοί οι δύο δεν είναι πάντα οι ίδιοι και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής το έκαναν αλήθεια κατά τη διάρκεια της έκρηξης της στέγασης και δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τα σήματα των τιμών της αγοράς.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής κινδυνεύουν να κάνουν και πάλι το ίδιο λάθος;
Αυτό δεν είναι το μέρος για μια λεπτομερή συζήτηση σχετικά με τους δείκτες πληθωρισμού, αλλά αρκεί να πούμε ότι υπάρχουν δύο βασικές μέθοδοι, ένα «κόστος των πραγμάτων» και ένα «κόστος ζωής», με παραλλαγές γύρω από κάθε ένα από αυτά.
Η σχέση μεταξύ των δύο μεθόδων δεν είναι σταθερή δεδομένου ότι το «κόστος ζωής» είναι περισσότερο ακαδημαϊκής αντίληψης και δεν βασίζεται πλήρως στις τιμές της αγοράς.
Η πολιτική του πληθωρισμού συχνά περιλάμβανε συζητήσεις σχετικά με την προσέγγιση που θα χρησιμοποιούσε για την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των κοινωνικών προγραμμάτων και οι πολιτικοί ευνοούσαν συχνά οποιαδήποτε προσέγγιση προκάλεσε χαμηλό πληθωρισμό.
Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (CPI), βασισμένος στο πλαίσιο του «κόστους των πραγμάτων», προκάλεσε το κόστος της ομαδοποίησης των κοινωνικών προγραμμάτων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η διαμάχη σχετικά με τη μέτρησή του , έδωσε τη δυνατότητα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ να προχωρήσει σε αλλαγές στην προσπάθειά του ταυτόχρονα να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Η διαμάχη τελείωσε με το Κογκρέσο να εγκρίνει την πρώτη… μετατόπισή του πληθωρισμού, προς το πλαίσιο του «κόστους ζωής», καθώς συνέστησε την άρση των πραγματικών τιμών των κατοικιών και την αντικατέστησε με ένα υποκειμενικό μέτρο των ενοικίων.
Η πολιτική του πληθωρισμού ξέσπασε και πάλι στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Αμερικής, Alan Greenspan, δήλωσε στο Κογκρέσο ότι το σημερινό μέτρο του πληθωρισμού υπερεκτιμά τον πραγματικό πληθωρισμό κατά μια πλήρη ποσοστιαία μονάδα (1%) και κοστίζει στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, δισεκατομμύρια στην τιμαριθμική αναπροσαρμογή των κυβερνητικών κοινωνικών προγραμμάτων. Το Κογκρέσο απαίτησε άμεση δράση, με ένα νομοθετικό μέτρο να φτάνει μέχρι να αναχαιτίσει τις πιστώσεις για τις κυβερνητικές στατιστικές υπηρεσίες μέχρι να μειώσει το Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.
Στο τέλος, το Κογκρέσο ίδρυσε μια ομάδα εξωτερικών εμπειρογνωμόνων για να μελετήσει τη διαμάχη.
Η ομάδα εμπειρογνωμόνων συνέστησε ότι ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή θα πρέπει να σχεδιαστεί περισσότερο σαν δείκτης «κόστους ζωής» και προχώρησα σε συστάσεις, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση του πληθωρισμού και θα αγνοούσαν τυχόν αλλαγές που θα αύξαναν το Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.
Λίγο αργότερα, με την επιμονή του Κογκρέσου, οι κυβερνητικοί στατιστικολόγοι άρχισαν να εφαρμόζουν διάφορες στατιστικές αλλαγές στη μέτρηση, μετακινώντας το δείκτη πληθωρισμού ένα μεγάλο βήμα πιο κοντά στην έννοια του «κόστους διαβίωσης».
Η πολιτική του πληθωρισμού έδειξε πώς οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν την πολιτική επιρροή τους για να μειώσουν τον αναφερόμενο πληθωρισμό.
Ενώ υπήρχαν θεμιτά ζητήματα της έννοιας και του σχεδιασμού που εμπλέκονταν και στις δύο συζητήσεις, η πολιτική γνώμη διαμορφώθηκε κυρίως από τα δολάρια που έπρεπε να σωθούν σε επίπεδο ομοσπονδιακής κυβέρνησης αν ο δείκτης πληθωρισμού αυξανόταν βραδύτερα.
Η διαμάχη μετασχημάτισε τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή από το «κόστος των πραγμάτων» σε δείκτη «κόστους διαβίωσης».
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο σημερινός δείκτης πληθωρισμού δεν αποτελεί πραγματικό δείκτη «κόστους ζωής», καθώς λείπουν σημαντικά στοιχεία, όπως τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία.
Έτσι, στην πράξη, ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή είναι ένα… υβρίδιο, καθώς περιλαμβάνει πραγματικές τιμές με "τεκμαρτές" τιμές.
Ο υβριδικός δείκτης πληθωρισμού δεν είναι κατάλληλος για τη νομισματική πολιτική, καθώς το επίκεντρο πρέπει να είναι το πραγματικό «κόστος των πραγμάτων».
Και η στόχευση ενός υβριδικού δείκτη γίνεται ένα πρόβλημα όταν υπάρχει μεγάλη διακύμανση μεταξύ των πραγματικών τιμών και των τεκμαρτών τιμών όπως είναι εμφανές στη δεκαετία του 2000 όταν οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν στα ύψη και τα ενοίκια μετακινήθηκαν ελάχιστα.
Αυτή η τάση υπάρχει και σήμερα, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, γεγονός που υποδηλώνει ότι το «κόστος των πραγμάτων» κινείται με ταχύτερο ρυθμό σε σχέση με το «κόστος ζωής».
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να δανείζονται μια σελίδα από το βιβλίο πολιτικών και να διεξάγουν μια μελέτη για τη μέτρηση των τιμών, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι τα σημερινά μέτρα θα ανταποκριθούν στο στόχο του πληθωρισμού της οικονομίας.
Θα ήταν επίσης καλό να εξετάσουμε γιατί οι κύκλοι των τιμών των περιουσιακών στοιχείων ήταν πολύ μεγαλύτεροι από τη μετάβαση σε δείκτη «κόστους διαβίωσης» και αριθμητική στόχευση τιμών.
Η πολιτική του πληθωρισμού δεν πρέπει ποτέ να ευνοεί τον ένα τύπο έναντι του άλλου, καθώς η ιστορία έχει δείξει σαφώς ότι τα χρήματα που δημιουργούν ή προωθούν τον πληθωρισμό μόνο σε δύο τομείς (πραγματικά και χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία) μπορεί να είναι εξίσου κακό οικονομικά και οικονομικά, σαν να εμφανίζεται σε όλα τα στοιχεία.
www.bankingnews.gr
Όπως αναφέρει ο Joseph Carson, οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν τη διαμάχη για τον υψηλό πληθωρισμό για να επιφέρουν αλλαγές στη μέτρησή του.
Οι νομοθέτες της νομισματικής πολιτικής χρησιμοποιούν τη διαμάχη για τον χαμηλό πληθωρισμό για να επιφέρουν αλλαγές στην πολιτική καθοδήγηση.
Καθώς οι νομοθέτες της νομισματικής πολιτικής έχουν εμπλακεί στην πολιτική των αριθμών, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πώς η πολιτική του πληθωρισμού έχει διαμορφώσει τη μέτρησή της.
Ο πληθωρισμός για τους πολιτικούς πρέπει να είναι όσο το δυνατόν χαμηλότερος, ενώ ο πληθωρισμός για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής πρέπει να είναι όσο το δυνατόν ακριβέστερος.
Αυτοί οι δύο δεν είναι πάντα οι ίδιοι και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής το έκαναν αλήθεια κατά τη διάρκεια της έκρηξης της στέγασης και δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τα σήματα των τιμών της αγοράς.
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής κινδυνεύουν να κάνουν και πάλι το ίδιο λάθος;
Αυτό δεν είναι το μέρος για μια λεπτομερή συζήτηση σχετικά με τους δείκτες πληθωρισμού, αλλά αρκεί να πούμε ότι υπάρχουν δύο βασικές μέθοδοι, ένα «κόστος των πραγμάτων» και ένα «κόστος ζωής», με παραλλαγές γύρω από κάθε ένα από αυτά.
Η σχέση μεταξύ των δύο μεθόδων δεν είναι σταθερή δεδομένου ότι το «κόστος ζωής» είναι περισσότερο ακαδημαϊκής αντίληψης και δεν βασίζεται πλήρως στις τιμές της αγοράς.
Η πολιτική του πληθωρισμού συχνά περιλάμβανε συζητήσεις σχετικά με την προσέγγιση που θα χρησιμοποιούσε για την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των κοινωνικών προγραμμάτων και οι πολιτικοί ευνοούσαν συχνά οποιαδήποτε προσέγγιση προκάλεσε χαμηλό πληθωρισμό.
Για παράδειγμα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή (CPI), βασισμένος στο πλαίσιο του «κόστους των πραγμάτων», προκάλεσε το κόστος της ομαδοποίησης των κοινωνικών προγραμμάτων από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η διαμάχη σχετικά με τη μέτρησή του , έδωσε τη δυνατότητα στο Κογκρέσο των ΗΠΑ να προχωρήσει σε αλλαγές στην προσπάθειά του ταυτόχρονα να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα.
Η διαμάχη τελείωσε με το Κογκρέσο να εγκρίνει την πρώτη… μετατόπισή του πληθωρισμού, προς το πλαίσιο του «κόστους ζωής», καθώς συνέστησε την άρση των πραγματικών τιμών των κατοικιών και την αντικατέστησε με ένα υποκειμενικό μέτρο των ενοικίων.
Η πολιτική του πληθωρισμού ξέσπασε και πάλι στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Αμερικής, Alan Greenspan, δήλωσε στο Κογκρέσο ότι το σημερινό μέτρο του πληθωρισμού υπερεκτιμά τον πραγματικό πληθωρισμό κατά μια πλήρη ποσοστιαία μονάδα (1%) και κοστίζει στον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, δισεκατομμύρια στην τιμαριθμική αναπροσαρμογή των κυβερνητικών κοινωνικών προγραμμάτων. Το Κογκρέσο απαίτησε άμεση δράση, με ένα νομοθετικό μέτρο να φτάνει μέχρι να αναχαιτίσει τις πιστώσεις για τις κυβερνητικές στατιστικές υπηρεσίες μέχρι να μειώσει το Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.
Στο τέλος, το Κογκρέσο ίδρυσε μια ομάδα εξωτερικών εμπειρογνωμόνων για να μελετήσει τη διαμάχη.
Η ομάδα εμπειρογνωμόνων συνέστησε ότι ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή θα πρέπει να σχεδιαστεί περισσότερο σαν δείκτης «κόστους ζωής» και προχώρησα σε συστάσεις, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση του πληθωρισμού και θα αγνοούσαν τυχόν αλλαγές που θα αύξαναν το Δείκτη Τιμών Καταναλωτή.
Λίγο αργότερα, με την επιμονή του Κογκρέσου, οι κυβερνητικοί στατιστικολόγοι άρχισαν να εφαρμόζουν διάφορες στατιστικές αλλαγές στη μέτρηση, μετακινώντας το δείκτη πληθωρισμού ένα μεγάλο βήμα πιο κοντά στην έννοια του «κόστους διαβίωσης».
Η πολιτική του πληθωρισμού έδειξε πώς οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν την πολιτική επιρροή τους για να μειώσουν τον αναφερόμενο πληθωρισμό.
Ενώ υπήρχαν θεμιτά ζητήματα της έννοιας και του σχεδιασμού που εμπλέκονταν και στις δύο συζητήσεις, η πολιτική γνώμη διαμορφώθηκε κυρίως από τα δολάρια που έπρεπε να σωθούν σε επίπεδο ομοσπονδιακής κυβέρνησης αν ο δείκτης πληθωρισμού αυξανόταν βραδύτερα.
Η διαμάχη μετασχημάτισε τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή από το «κόστος των πραγμάτων» σε δείκτη «κόστους διαβίωσης».
Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο σημερινός δείκτης πληθωρισμού δεν αποτελεί πραγματικό δείκτη «κόστους ζωής», καθώς λείπουν σημαντικά στοιχεία, όπως τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία.
Έτσι, στην πράξη, ο Δείκτης Τιμών Καταναλωτή είναι ένα… υβρίδιο, καθώς περιλαμβάνει πραγματικές τιμές με "τεκμαρτές" τιμές.
Ο υβριδικός δείκτης πληθωρισμού δεν είναι κατάλληλος για τη νομισματική πολιτική, καθώς το επίκεντρο πρέπει να είναι το πραγματικό «κόστος των πραγμάτων».
Και η στόχευση ενός υβριδικού δείκτη γίνεται ένα πρόβλημα όταν υπάρχει μεγάλη διακύμανση μεταξύ των πραγματικών τιμών και των τεκμαρτών τιμών όπως είναι εμφανές στη δεκαετία του 2000 όταν οι τιμές των κατοικιών αυξήθηκαν στα ύψη και τα ενοίκια μετακινήθηκαν ελάχιστα.
Αυτή η τάση υπάρχει και σήμερα, αλλά σε μικρότερη κλίμακα, γεγονός που υποδηλώνει ότι το «κόστος των πραγμάτων» κινείται με ταχύτερο ρυθμό σε σχέση με το «κόστος ζωής».
Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα πρέπει να δανείζονται μια σελίδα από το βιβλίο πολιτικών και να διεξάγουν μια μελέτη για τη μέτρηση των τιμών, προκειμένου να διασφαλίσουν ότι τα σημερινά μέτρα θα ανταποκριθούν στο στόχο του πληθωρισμού της οικονομίας.
Θα ήταν επίσης καλό να εξετάσουμε γιατί οι κύκλοι των τιμών των περιουσιακών στοιχείων ήταν πολύ μεγαλύτεροι από τη μετάβαση σε δείκτη «κόστους διαβίωσης» και αριθμητική στόχευση τιμών.
Η πολιτική του πληθωρισμού δεν πρέπει ποτέ να ευνοεί τον ένα τύπο έναντι του άλλου, καθώς η ιστορία έχει δείξει σαφώς ότι τα χρήματα που δημιουργούν ή προωθούν τον πληθωρισμό μόνο σε δύο τομείς (πραγματικά και χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία) μπορεί να είναι εξίσου κακό οικονομικά και οικονομικά, σαν να εμφανίζεται σε όλα τα στοιχεία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών