Με τις δημοσκοπήσεις να καταδεικνύουν ένα μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων,η χθεσινή τηλεμαχία δεν φαίνεται να λύνει τον γρίφο της ισπανικής πολιτικής
Χωρίς νικητή έληξε η χθεσινή, πρώτη, τηλεοπτική αναμέτρηση των ηγετών των τεσσάρων κύριων κομμάτων του ισπανικού Κοινοβουλίου στο κρατικό δίκτυο RTVE, στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 28ης Απριλίου 2019.
Με τις δημοσκοπήσεις να καταδεικνύουν ένα μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων (σχεδόν 2,5 εκατομμύρια) ,η χθεσινή τηλεμαχία δεν φαίνεται να λύνει τον γρίφο της ισπανικής πολιτικής και ούτε προοιωνίζει κάτι διαφορετικό στη δεύτερη αποψινή τηλεμαχία στο δίκτυο Artesmedia.
Το τηλεοπτικό κοινό των ψηφοφόρων της 28ης Απριλίου δεν είδε κανέναν από τους τέσσερις ηγέτες, τον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Pedro Sanchez, τον ηγέτη του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) Pablo Casado, τον πρόεδρο των Ciudadanos Albert Rivera και του γραμματέα των Podemos Pablo Iglesias, να λένε κάτι διαφορετικό από το διατυπωμένο πρόγραμμα των κομμάτων τους, αλλά ούτε και να βγάζουν κάποιον άσσο από το μανίκι τους.
Απεναντίας αναλώθηκαν σε γνωστές εκατέρωθεν κατηγορίες, που στη μακρά, άτυπη, προεκλογική εκστρατεία έχουν πλέον ξεπερασθεί, όπωςσημειώνει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Σύμφωνα με τον ισπανικό Τύπο, δεν έγινε σαφές και το μεγάλο διακύβευμα, που έχει προκύψει μετά τις δημοσκοπήσεις που ναι μεν φέρουν το PSOE του Sanchez νικητή, αλλά ανήμπορο να σχηματίσει κυβέρνηση μόνο με τους «φυσικούς» συμμάχους του Podemos και δείχνουν πιο εφικτή τη συνεργασία του με τους Ciudadanos.
Ούτε ο Sanchez έδωσε κάποιο δείγμα ότι μπορεί να συνεργασθεί με τον Rivera, αλλά ούτε και ο Rivera--πέρα από κάποιες νύξεις--δεσμέυθηκε πως οπωσδήποτε θα συνεργασθεί μετεκλογικά και με τον Κασάδο, ιδίως σε μία επανάληψη της περίπτωσης της Ανδαλουσίας και με τη συνδρομή του ακροδεξιού Vox.
Ο Sanchez ακολούθησε τη στρατηγική του προτάσσοντας την «φοβική ψήφο» απέναντι στην ακροδεξιά και το ενδεχόμενο να επαναληφθεί η περίπτωση της Ανδαλουσίας, με το Vox να βρεθεί στη θέση του ρυθμιστή της ισπανικής πολιτικής.
Από την πλευρά τους, οι Casado και Rivera προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν την άλλη πτυχή της «φοβικής ψήφου», επαναλαμβάνοντας την κατηγορία κατά του Sanchez ότι στηρίζεται στην κοινοβουλευτική βοήθεια των αυτονομιστών, Καταλανών και Βάσκων.
Από την πλευρά του, ο Iglesias έβαλε όπως συνήθως κατά των ανεκπλήρωτων θεσμικών και συνταγματικών αλλαγών, που κατά το κόμμα του έχει πρώτιστα ανάγκη η χώρα.
Όσον αφορά την οικονομία, ο Casado θύμισε έναν από τους προκατόχους του στην ηγεσία του ΡΡ και πρώην πρωθυπουργό, τον Jose Maria Aznar, επαναλαμβάνοντας την περίφημη φράση του: «Η Ισπανία δεν πάει καλά»( μολονότι τα επίσημα ευρωπαϊκά στοιχεία δείχνουν το αντίθετο) και υποσχέθηκε τη δημιουργία 2 εκατ. θέσεων εργασίας, χάρις σε μία μείωση της φορολογίας ύψους 16 δισ. ευρώ.
Ο Sanchez χαρακτήρισε «ανεύθυνη» την πρόταση τούτη και υπενθύμισε τα «κατορθώματα» της κυβέρνησής του στον τομέα αυτό, με πρώτο και καλλίτερο την αύξηση του κατώτατου μισθού, στο σημείο αυτό ευχαριστώντας τον Iglesias για τη συνδρομή του ώστε να κυρωθεί το μέτρο.
Από την πλευρά του, ο Rivera επανέλαβε το δικό του πρόγραμμα φοροαπαλλαγών και το μέτρο της ενιαίας σύμβασης εργασίας, ενώ ο Iglesias επανέλαβε την πάγια θέση του κόμματός του για επιστροφή των κονδυλίων της κρατικής βοήθειας που έλαβαν οι τράπεζες για τη διάθεσή τους και τη μείωση του ΦΠΑ σε μία σειρά αγροδιατροφικών προϊόντων και άλλων αναγκαίων καταναλωτικών ειδών, όπως για τη γυναικεία υγεία.
Όσον αφορά τη δέσμη των κοινωνικών προτάσεων, ο Iglesias δεσμεύθηκε για την προστασία των συντάξεων και τη νομοθετική εγγύηση της κατώτατης σύνταξης στα 600 ευρώ.
Από την πλευρά του ο Sanchez τόνισε πως το κυριότερο πρόβλημα της Ισπανίας είναι οι κοινωνικές ανισότητες και υποσχέθηκε ένα πρόγραμμα για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας.
Έντονη υπήρξε η αντιπαράθεση, ιδίως του Sanchez με τον Casado, όσον αφορά τα σκάνδαλα της διαφθοράς, για τα οποία κατά κόρον κατηγορείται το ΡΡ με πολλά πρώην στελέχη του να έχουν καταδικασθεί, ή να βρίσκονται υπόδικα, ενώ ο Iglesias βρήκε την ευκαιρία να καυτηριάσει την «βρώμικη εκστρατεία» που είχε εξαπολυθεί εναντίον του από την πρώην συντηρητική κυβέρνηση, με τις αποδεδειγμένα πλέον χαλκευμένες αποδείξεις για χρηματισμό του κόμματος από τη Βενεζουέλα, αλλά και που ο Sanchez δεν έχει βοηθήσει για να καταδικασθεί.
Όμως το φλέγον θέμα υπήρξε η πολιτική για τις περιφέρειες και τις Αυτονομίες.
Ενώ οι Sanchez και Iglesias, με διαφορετικούς τόνους, υπερασπίσθηκαν την ιδέα μίας «ενωμένης στη διαφορετικότητά της» Ισπανίας (ο πρώτος) και «πολυεθνικής» και «με λιγότερες προσβολές» (ο δεύτερος), οι Rivera και Casado σκλήρυναν τη στάση τους και στηλίτευσαν εξ ολοκλήρου την κάθε ιδέα «ανεξαρτησίας», όσων θέλουν «να διαλύσουν την Ισπανία», όπως επιχειρηματολόγησε ο Rivera.
Φυσικά η στάση του Sanchez απέναντι στην Καταλονία, με την άρνησή του να αποτρέψει οποιαδήποτε απαλλαγή των υπόδικων και κρατουμένων Καταλανών πολιτικών, πράγμα που ο ίδιος αρνήθηκε, ενώ ο Iglesias τόνισε πως το Καταλανικό δύναται να επιλυθεί μόνον μέσω της κατανόησης και του διαλόγου.
Όσον αφορά το ζήτημα της πολυαναμενόμενης μετεκλογικής σύγκλισης κομμάτων, κανένας δεν έγινε σοφότερος από τη χθεσινή αναμέτρηση.
Ο Ιglesias έτεινε χείραν προς τον Sanchez, ο οποίος τήρησε σιγή όσον αφορά μία πιθανή συνεργασία του με τον Rivera και τους Ciudadanos.
Αναφορικά με το δεύτερο ενδεχόμενο, ο Sanchez τόνισε πως εάν επιστρέψει στο Μέγαρο της Μονκλόα θέλει να αυτό να γίνει με τη στήριξη «μίας ευρείας πλειοψηφίας».
Αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης
Βάσει των μετρήσεων, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) προηγείται με 31,5%, ποσοστό που του δίνει 134 με 139 έδρες και ακολουθεί το Λαϊκό Κόμμα (PP) με 20,1% και με 81 με 86 έδρες.
Στην τρίτη θέση βρίσκεται το Ciudadanos με 13,9% (42 με 44 έδρες), ακολουθούν οι Podemos με 12,1% (27 έδρες) και το ακροδεξιό Vox με 11,4% (30 με 32 έδρες).
Τα ποσοστά αυτά και η κατανομή των εδρών δείχνουν ότι ούτε μια συμμαχία Σοσιαλιστών – Podemos ούτε μια «δεξιά» συμμαχία μπορούν να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καθώς απαιτούνται 176 έδρες προκειμένου να σχηματιστεί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Και πλέον οι δύο αυτοί σχηματισμοί εξετάζουν ποια μικρότερα κόμματα (Navarra Sum, Canary Coalition, PNV, Bildu, Καταλανοί αυτονομιστές) θα μπορούσαν να προσελκύσουν στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Το αβαντάζ στον Σοσιαλιστή Sanchez
Αναμφίβολα ο 47χρονος πρωθυπουργός Pedro Sanchez έχει το προβάδισμα στο να εκλεγεί ως ο επόμενος πρωθυπουργός της Ισπανίας.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα λαμβάνει το υψηλότερο ποσοστό στις μετρήσεις, αφήνοντας δεύτερο και με περίπου 10 μονάδες διαφορά το Λαϊκό Κόμμα του P. Casado.
Συμμαχώντας με τους Podemos, ο Sanchez συγκεντρώνει – βάσει της τελευταίας δημοσκόπησης του ινστιτούτου GAD3 για την ισπανική εφημερίδα ABC – 166 έδρες, μόλις 10 λιγότερες από την απόλυτη πλειοψηφία.
Και ευελπιστεί ότι με τη συνδρομή μικρότερων κομμάτων θα καταφέρει να φτάσει στο στόχο του.
Ένα από τα σενάρια θέλουν τον Sanchez, πέρα από τους Podemos, να συμμαχεί και με το PNV, το οποίο όμως μπορεί να του δώσει μέχρι άλλες 6 έδρες.
Αυτό σημαίνει ότι ο Sanchez είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί και τη συνδρομή των Καταλανών αυτονομιστών, κάτι που δεν έχει αποκλείσει ακόμα.
Άλλωστε έχει ποντάρει πολύ στο να «συνασπίσει» τους αριστερούς ψηφοφόρους, προβάλλοντας το σενάριο που θέλει το ακροδεξιό Vox να έρθει στην εξουσία μέσω της «κεντροδεξιάς – δεξιάς συμμαχίας».
Όλα για όλα από τον Casado
Παρόλο αυτά ο 38χρονος Pablo Casado, ο οποίος ηγείται του Λαϊκού Κόμματος, δεν χάνει την αισιοδοξία του.
Έχει υιοθετήσει μια σκληρή αντιπολιτευτική ρητορική κατά του Sanchez (μεταξύ άλλων τον κατηγορεί ότι είναι προδότης και ότι συγχωρεί τη βία λόγω της προσέγγισης του με τα καταλανικά κόμματα που ζητούν την ανεξαρτησία της Καταλονίας) προκειμένου να συγκρατήσει περαιτέρω απώλειες προς το ακροδεξιό Vox και υποστηρίζει, απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους τόσο των Ciudadanos όσο και του Vox ότι είναι η μόνη εναλλακτική απέναντι στον Sanchez.
Στο πλευρό του Casado, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία του κόμματος ύστερα από την πτώση του Mariano Rajoy λόγω ενός τεράστιου σκανδάλου διαφθοράς, τάχθηκε πρόσφατα και ο Jose Maria Aznar, (ο λόγος του έχει απήχηση στους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους) ο οποίος κάλεσε σε μια μαζική ενότητα ενόψει των βουλευτικών εκλογών.
Οι outsiders
Κρίσιμος θα είναι και ο ρόλος των υπόλοιπων ηγετών και ιδιαίτερα του 39χρονου Albert Rivera, του επικεφαλής του φιλοευρωπαϊκού κόμματος των Ciudadanos.
Ο Rivera έχει αποκλείσει κατηγορηματικά κάθε παραχώρηση στους Καταλανούς αυτονομιστές, αλλά το κυριότερο είναι ότι τάσσεται κατά κάθε συνεργασίας με τους Σοσιαλιστές του Sanchez.
Ο 40χρονος Pablo Iglesias, τον επικεφαλής των Podemos, αφού βλέπει το κόμμα του να χάνει σε δυναμικότητα και πλέον να περνά στην τέταρτη θέση πίσω πλέον και από τους Ciudadanos, έχει ξεκαθαρίσει τη στάση του, στηρίζει δηλαδή τους Σοσιαλιστές στο σχηματισμό κυβέρνησης.
Σε κάθε περίπτωση τα φώτα θα πέσουν στον Santiago Abascal, τον επικεφαλής του ακροδεξιού Vox, το οποίο ιδρύθηκε στα τέλη του 2013 από πρώην μέλη του Λαϊκού Κόμματος.
Και αυτό γιατί θα είναι το πρώτο ακροδεξιό κόμμα, το οποίο θα έχει περισσότερες από μια έδρες στο ισπανικό κοινοβούλιο μετά την επιστροφή της Ισπανίας στη Δημοκρατία στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Το κεντρικό του σύνθημα κινείται στα χνάρια του Donald Trump καθώς δεσμεύεται να «κάνουμε την Ισπανία και πάλι μεγάλη».
www.bankingnews.gr
Με τις δημοσκοπήσεις να καταδεικνύουν ένα μεγάλο ποσοστό αναποφάσιστων (σχεδόν 2,5 εκατομμύρια) ,η χθεσινή τηλεμαχία δεν φαίνεται να λύνει τον γρίφο της ισπανικής πολιτικής και ούτε προοιωνίζει κάτι διαφορετικό στη δεύτερη αποψινή τηλεμαχία στο δίκτυο Artesmedia.
Το τηλεοπτικό κοινό των ψηφοφόρων της 28ης Απριλίου δεν είδε κανέναν από τους τέσσερις ηγέτες, τον Σοσιαλιστή πρωθυπουργό Pedro Sanchez, τον ηγέτη του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (ΡΡ) Pablo Casado, τον πρόεδρο των Ciudadanos Albert Rivera και του γραμματέα των Podemos Pablo Iglesias, να λένε κάτι διαφορετικό από το διατυπωμένο πρόγραμμα των κομμάτων τους, αλλά ούτε και να βγάζουν κάποιον άσσο από το μανίκι τους.
Απεναντίας αναλώθηκαν σε γνωστές εκατέρωθεν κατηγορίες, που στη μακρά, άτυπη, προεκλογική εκστρατεία έχουν πλέον ξεπερασθεί, όπωςσημειώνει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Σύμφωνα με τον ισπανικό Τύπο, δεν έγινε σαφές και το μεγάλο διακύβευμα, που έχει προκύψει μετά τις δημοσκοπήσεις που ναι μεν φέρουν το PSOE του Sanchez νικητή, αλλά ανήμπορο να σχηματίσει κυβέρνηση μόνο με τους «φυσικούς» συμμάχους του Podemos και δείχνουν πιο εφικτή τη συνεργασία του με τους Ciudadanos.
Ούτε ο Sanchez έδωσε κάποιο δείγμα ότι μπορεί να συνεργασθεί με τον Rivera, αλλά ούτε και ο Rivera--πέρα από κάποιες νύξεις--δεσμέυθηκε πως οπωσδήποτε θα συνεργασθεί μετεκλογικά και με τον Κασάδο, ιδίως σε μία επανάληψη της περίπτωσης της Ανδαλουσίας και με τη συνδρομή του ακροδεξιού Vox.
Ο Sanchez ακολούθησε τη στρατηγική του προτάσσοντας την «φοβική ψήφο» απέναντι στην ακροδεξιά και το ενδεχόμενο να επαναληφθεί η περίπτωση της Ανδαλουσίας, με το Vox να βρεθεί στη θέση του ρυθμιστή της ισπανικής πολιτικής.
Από την πλευρά τους, οι Casado και Rivera προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν την άλλη πτυχή της «φοβικής ψήφου», επαναλαμβάνοντας την κατηγορία κατά του Sanchez ότι στηρίζεται στην κοινοβουλευτική βοήθεια των αυτονομιστών, Καταλανών και Βάσκων.
Από την πλευρά του, ο Iglesias έβαλε όπως συνήθως κατά των ανεκπλήρωτων θεσμικών και συνταγματικών αλλαγών, που κατά το κόμμα του έχει πρώτιστα ανάγκη η χώρα.
Όσον αφορά την οικονομία, ο Casado θύμισε έναν από τους προκατόχους του στην ηγεσία του ΡΡ και πρώην πρωθυπουργό, τον Jose Maria Aznar, επαναλαμβάνοντας την περίφημη φράση του: «Η Ισπανία δεν πάει καλά»( μολονότι τα επίσημα ευρωπαϊκά στοιχεία δείχνουν το αντίθετο) και υποσχέθηκε τη δημιουργία 2 εκατ. θέσεων εργασίας, χάρις σε μία μείωση της φορολογίας ύψους 16 δισ. ευρώ.
Ο Sanchez χαρακτήρισε «ανεύθυνη» την πρόταση τούτη και υπενθύμισε τα «κατορθώματα» της κυβέρνησής του στον τομέα αυτό, με πρώτο και καλλίτερο την αύξηση του κατώτατου μισθού, στο σημείο αυτό ευχαριστώντας τον Iglesias για τη συνδρομή του ώστε να κυρωθεί το μέτρο.
Από την πλευρά του, ο Rivera επανέλαβε το δικό του πρόγραμμα φοροαπαλλαγών και το μέτρο της ενιαίας σύμβασης εργασίας, ενώ ο Iglesias επανέλαβε την πάγια θέση του κόμματός του για επιστροφή των κονδυλίων της κρατικής βοήθειας που έλαβαν οι τράπεζες για τη διάθεσή τους και τη μείωση του ΦΠΑ σε μία σειρά αγροδιατροφικών προϊόντων και άλλων αναγκαίων καταναλωτικών ειδών, όπως για τη γυναικεία υγεία.
Όσον αφορά τη δέσμη των κοινωνικών προτάσεων, ο Iglesias δεσμεύθηκε για την προστασία των συντάξεων και τη νομοθετική εγγύηση της κατώτατης σύνταξης στα 600 ευρώ.
Από την πλευρά του ο Sanchez τόνισε πως το κυριότερο πρόβλημα της Ισπανίας είναι οι κοινωνικές ανισότητες και υποσχέθηκε ένα πρόγραμμα για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας.
Έντονη υπήρξε η αντιπαράθεση, ιδίως του Sanchez με τον Casado, όσον αφορά τα σκάνδαλα της διαφθοράς, για τα οποία κατά κόρον κατηγορείται το ΡΡ με πολλά πρώην στελέχη του να έχουν καταδικασθεί, ή να βρίσκονται υπόδικα, ενώ ο Iglesias βρήκε την ευκαιρία να καυτηριάσει την «βρώμικη εκστρατεία» που είχε εξαπολυθεί εναντίον του από την πρώην συντηρητική κυβέρνηση, με τις αποδεδειγμένα πλέον χαλκευμένες αποδείξεις για χρηματισμό του κόμματος από τη Βενεζουέλα, αλλά και που ο Sanchez δεν έχει βοηθήσει για να καταδικασθεί.
Όμως το φλέγον θέμα υπήρξε η πολιτική για τις περιφέρειες και τις Αυτονομίες.
Ενώ οι Sanchez και Iglesias, με διαφορετικούς τόνους, υπερασπίσθηκαν την ιδέα μίας «ενωμένης στη διαφορετικότητά της» Ισπανίας (ο πρώτος) και «πολυεθνικής» και «με λιγότερες προσβολές» (ο δεύτερος), οι Rivera και Casado σκλήρυναν τη στάση τους και στηλίτευσαν εξ ολοκλήρου την κάθε ιδέα «ανεξαρτησίας», όσων θέλουν «να διαλύσουν την Ισπανία», όπως επιχειρηματολόγησε ο Rivera.
Φυσικά η στάση του Sanchez απέναντι στην Καταλονία, με την άρνησή του να αποτρέψει οποιαδήποτε απαλλαγή των υπόδικων και κρατουμένων Καταλανών πολιτικών, πράγμα που ο ίδιος αρνήθηκε, ενώ ο Iglesias τόνισε πως το Καταλανικό δύναται να επιλυθεί μόνον μέσω της κατανόησης και του διαλόγου.
Όσον αφορά το ζήτημα της πολυαναμενόμενης μετεκλογικής σύγκλισης κομμάτων, κανένας δεν έγινε σοφότερος από τη χθεσινή αναμέτρηση.
Ο Ιglesias έτεινε χείραν προς τον Sanchez, ο οποίος τήρησε σιγή όσον αφορά μία πιθανή συνεργασία του με τον Rivera και τους Ciudadanos.
Αναφορικά με το δεύτερο ενδεχόμενο, ο Sanchez τόνισε πως εάν επιστρέψει στο Μέγαρο της Μονκλόα θέλει να αυτό να γίνει με τη στήριξη «μίας ευρείας πλειοψηφίας».
Αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης
Βάσει των μετρήσεων, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE) προηγείται με 31,5%, ποσοστό που του δίνει 134 με 139 έδρες και ακολουθεί το Λαϊκό Κόμμα (PP) με 20,1% και με 81 με 86 έδρες.
Στην τρίτη θέση βρίσκεται το Ciudadanos με 13,9% (42 με 44 έδρες), ακολουθούν οι Podemos με 12,1% (27 έδρες) και το ακροδεξιό Vox με 11,4% (30 με 32 έδρες).
Τα ποσοστά αυτά και η κατανομή των εδρών δείχνουν ότι ούτε μια συμμαχία Σοσιαλιστών – Podemos ούτε μια «δεξιά» συμμαχία μπορούν να εξασφαλίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καθώς απαιτούνται 176 έδρες προκειμένου να σχηματιστεί μια αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Και πλέον οι δύο αυτοί σχηματισμοί εξετάζουν ποια μικρότερα κόμματα (Navarra Sum, Canary Coalition, PNV, Bildu, Καταλανοί αυτονομιστές) θα μπορούσαν να προσελκύσουν στην προσπάθεια τους να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Το αβαντάζ στον Σοσιαλιστή Sanchez
Αναμφίβολα ο 47χρονος πρωθυπουργός Pedro Sanchez έχει το προβάδισμα στο να εκλεγεί ως ο επόμενος πρωθυπουργός της Ισπανίας.
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα λαμβάνει το υψηλότερο ποσοστό στις μετρήσεις, αφήνοντας δεύτερο και με περίπου 10 μονάδες διαφορά το Λαϊκό Κόμμα του P. Casado.
Συμμαχώντας με τους Podemos, ο Sanchez συγκεντρώνει – βάσει της τελευταίας δημοσκόπησης του ινστιτούτου GAD3 για την ισπανική εφημερίδα ABC – 166 έδρες, μόλις 10 λιγότερες από την απόλυτη πλειοψηφία.
Και ευελπιστεί ότι με τη συνδρομή μικρότερων κομμάτων θα καταφέρει να φτάσει στο στόχο του.
Ένα από τα σενάρια θέλουν τον Sanchez, πέρα από τους Podemos, να συμμαχεί και με το PNV, το οποίο όμως μπορεί να του δώσει μέχρι άλλες 6 έδρες.
Αυτό σημαίνει ότι ο Sanchez είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί και τη συνδρομή των Καταλανών αυτονομιστών, κάτι που δεν έχει αποκλείσει ακόμα.
Άλλωστε έχει ποντάρει πολύ στο να «συνασπίσει» τους αριστερούς ψηφοφόρους, προβάλλοντας το σενάριο που θέλει το ακροδεξιό Vox να έρθει στην εξουσία μέσω της «κεντροδεξιάς – δεξιάς συμμαχίας».
Όλα για όλα από τον Casado
Παρόλο αυτά ο 38χρονος Pablo Casado, ο οποίος ηγείται του Λαϊκού Κόμματος, δεν χάνει την αισιοδοξία του.
Έχει υιοθετήσει μια σκληρή αντιπολιτευτική ρητορική κατά του Sanchez (μεταξύ άλλων τον κατηγορεί ότι είναι προδότης και ότι συγχωρεί τη βία λόγω της προσέγγισης του με τα καταλανικά κόμματα που ζητούν την ανεξαρτησία της Καταλονίας) προκειμένου να συγκρατήσει περαιτέρω απώλειες προς το ακροδεξιό Vox και υποστηρίζει, απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους τόσο των Ciudadanos όσο και του Vox ότι είναι η μόνη εναλλακτική απέναντι στον Sanchez.
Στο πλευρό του Casado, ο οποίος ανέλαβε τα ηνία του κόμματος ύστερα από την πτώση του Mariano Rajoy λόγω ενός τεράστιου σκανδάλου διαφθοράς, τάχθηκε πρόσφατα και ο Jose Maria Aznar, (ο λόγος του έχει απήχηση στους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους) ο οποίος κάλεσε σε μια μαζική ενότητα ενόψει των βουλευτικών εκλογών.
Οι outsiders
Κρίσιμος θα είναι και ο ρόλος των υπόλοιπων ηγετών και ιδιαίτερα του 39χρονου Albert Rivera, του επικεφαλής του φιλοευρωπαϊκού κόμματος των Ciudadanos.
Ο Rivera έχει αποκλείσει κατηγορηματικά κάθε παραχώρηση στους Καταλανούς αυτονομιστές, αλλά το κυριότερο είναι ότι τάσσεται κατά κάθε συνεργασίας με τους Σοσιαλιστές του Sanchez.
Ο 40χρονος Pablo Iglesias, τον επικεφαλής των Podemos, αφού βλέπει το κόμμα του να χάνει σε δυναμικότητα και πλέον να περνά στην τέταρτη θέση πίσω πλέον και από τους Ciudadanos, έχει ξεκαθαρίσει τη στάση του, στηρίζει δηλαδή τους Σοσιαλιστές στο σχηματισμό κυβέρνησης.
Σε κάθε περίπτωση τα φώτα θα πέσουν στον Santiago Abascal, τον επικεφαλής του ακροδεξιού Vox, το οποίο ιδρύθηκε στα τέλη του 2013 από πρώην μέλη του Λαϊκού Κόμματος.
Και αυτό γιατί θα είναι το πρώτο ακροδεξιό κόμμα, το οποίο θα έχει περισσότερες από μια έδρες στο ισπανικό κοινοβούλιο μετά την επιστροφή της Ισπανίας στη Δημοκρατία στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Το κεντρικό του σύνθημα κινείται στα χνάρια του Donald Trump καθώς δεσμεύεται να «κάνουμε την Ισπανία και πάλι μεγάλη».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών