Συνέντευξη στον ΑΝΤ1 παραχώρησε ο πρόεδρος της ΝΔ, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης
Έκκληση προς τους πολίτες και κυρίως στους νέους να ψηφίσουν στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 απηύθυνε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ΑΝΤ1.
Σε μία διαφορετική συνέντευξη, καθώς αυτή έλαβε χώρα στην εκπομπή «The 2night show» και στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε τόσο στην πολιτική και στους στόχους που έχει θέσει η Νέα Δημοκρατία όσο και σε θέματα της προσωπικής του ζωής και της οικογένειάς του.
Επανέλαβε ότι ένας από τους βασικούς στόχους της ΝΔ είναι κερδίζοντας τις εκλογές να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να επιστρέψουν στην Ελλάδα οι νέοι που την έχουν εγκαταλείψει λόγω της κρίσης.
Αναφέρθηκε εκτενώς στις σχέσεις με τους γονείς του και κυρίως τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά και στην οικογένειά του.
Ξεκαθάρισε ότι είναι απόλυτα αποφασισμένος να επιβάλλει τον αντικαπνιστικό νόμο, ενώ δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έκανε και ορισμένα καλά όπως κάποια νομοσχέδια για τη στήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν και σε ορισμένα ζητήματα, κατά την άποψή του, «προχώρησε παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε».
Υπογράμμισε την ανάγκη να υπάρξει αλλαγή συμπεριφοράς απέναντι στα άτομα με κινητικές δυσκολίες, ενώ υποστήριξε ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να ανεχθεί το επονομαζόμενο «ρουσφέτι».
Προσέθεσε ότι ζήτησε από τους βουλευτές του «να μην ράβουν υπουργικά κοστούμια», καθώς, παρά το γεγονός ότι η ΝΔ προηγείται και μάλιστα σημαντικά στις δημοσκοπήσεις έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν σημαίνει ότι «όλα έχουν τελειώσει».
Αναλυτικά η συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη
ΜΟΥΣΙΚΗ : Guns n’ roses, Sweet child o’ mine
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Πολύ καλοί.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Καλωσήρθατε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δύσκολο τραγούδι και, η αλήθεια είναι ότι, πληροφορίες λένε πως το έχετε στο κινητό κ. Μητσοτάκη, όταν σας παίρνουν τηλέφωνα ακούγεται αυτός ο ήχος.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Στο κινητό έχω το Paradise city των Guns n Roses.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Αμάν λάθος τραγούδι μάθαμε!
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αλλά αυτό είναι ακόμα πιο αγαπημένο μου. 1989 όταν ήμουν τριτοετής στην Αμερική.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τους έχετε δει από κοντά;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν τους είδα ποτέ από κοντά, δυστυχώς, και είναι κρίμα γιατί ήταν μια από τις τελευταίες πολύ μεγάλες μπάντες της ροκ.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σας άκουσα όταν ήρθατε μέσα, που ρωτήσατε για τον κιθαρίστα, και το είδατε έτσι με ένα παράπονο στο μάτι σας. Δεν παίζετε κάποιο μουσικό όργανο;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δυστυχώς, όχι, θα ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν ασχολήθηκα μικρός και δεν νομίζω ότι έχω τον χρόνο τώρα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δεν ήσασταν ποτέ δηλαδή ο έφηβος που με μια κιθάρα σαγήνευσε μια γυναίκα.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Όχι.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Το έκαναν άλλοι για εσάς.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν ξέρω, πάντως είχαμε έναν ντράμερ στην παρέα. Μέχρι εκεί φτάσαμε.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θέλω, καταρχάς, να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ προσωπικά. Και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με πολιτική ιδιότητα, ούτε με πολιτικό λόγο. Γιατί; Έχουν έρθει πολλοί πολιτικοί εδώ και έχουν καθίσει στην καρέκλα που βρίσκεστε τώρα. Κανένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε κάποιος που μελλοντικά μπορεί να γίνει πρωθυπουργός. Και μου επιτρέπετε το μπορεί, γιατί πρέπει να είμαι απόλυτος και τίμιος, δεν θα είμαι εγώ ο προφήτης.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Καλά κάνεις και το λες, μιλάμε στον ενικό.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Όχι, δεν μπορώ να σας μιλάω στον ενικό.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ωραία, τότε μιλάμε στον πληθυντικό για να έχουμε ίσους κανόνες μεταχείρισης.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εγώ δεν μπορώ, εσείς μιλήστε μου όπως θέλετε. Δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν εννοείται καμία προεξόφληση του εκλογικού αποτελέσματος, οπότε το λέτε πολύ καλά.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Βεβαίως. Θέλω να πω ότι, κάνω αυτή τη δουλειά σχεδόν 30 χρόνια, και κάτι που πασχίζω είναι ότι υπήρξε μια κατάσταση με την πολιτική στην Ελλάδα να είναι όλοι μέσα στη σοβαροφάνεια -αφήνω τη σοβαρότητα, γιατί φαίνεται ποιος είναι ο σοβαρός ή ο σοβαροφανής- και είχα ανάγκη λίγο να δούμε τους πολιτικούς κάπως διαφορετικά. Και ξεκινάτε εσείς αυτό το όνειρό μου, σήμερα, να έρθει ένας πολιτικός της δικής σας κλίμακας, και επιτέλους σε ένα late night show. Κάτι που το βλέπουμε παγκοσμίως, να πηγαίνουν παντού, και στην Ελλάδα δεν ερχόταν κανείς.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Καταρχάς, είναι χαρά μου που είμαι μαζί σας, είναι μια εξαιρετική εκπομπή, διαφορετική από τις συνηθισμένες -συνηθισμένες τουλάχιστον ως προς την αντίληψη του Έλληνα τηλεθεατή για το τι περιμένει να δει από τον πολιτικό. Σωστά το είπατε, στην Αμερική δεν νοείται υποψήφιος Πρόεδρος ή και εν ενεργεία Πρόεδρος, να μην περάσει από κάποια late night εκπομπή και πιστεύω ότι είναι και πολύ χρήσιμο - αυτό εξαρτάται και από εσάς βέβαια- να γίνουν κουβέντες που να δείχνουν και άλλες πτυχές ενός πολιτικού, που πηγαίνουν πέρα από τα τρέχοντα ζητήματα της επικαιρότητας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα προσπαθήσω να αποφύγω τις πολιτικές κουβέντες σήμερα, γιατί κάπως αλλιώς θέλω να σας γνωρίσω και να σας γνωρίσει και ο κόσμος, αλλά αυτή η ερώτηση μου βγαίνει γιατί είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται με τα πολιτικά όλη μου τη ζωή. Τι συνέβη στην Ελλάδα -αφήνω την κρίση- και υπήρξε τέτοια απαξίωση με τους πολιτικούς. Πείτε μου δηλαδή πού έγινε το λάθος; Ακούσαμε τόσα πολλά χρόνια, όλα αυτά που συνέβαιναν. Υπήρξε μια φάση πλέον να λέμε, πολιτικός βουλευτής, έλα μωρέ τώρα, έλα μωρέ τώρα, έλα μωρέ τώρα. Έγινε κάτι στραβό, κάθομαι και το λέω πολλές φορές: όποιος δεν πάει να ψηφίσει -γιατί πέφτει και μέσα στο καλοκαίρι τώρα- δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλήσει για τίποτα που θα συμβεί στην Ελλάδα.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Σε αυτό θα συμφωνήσω. Γιατί τις τύχες μας τις διαμορφώνουμε όλοι. Και παρότι οι εκλογές πέφτουν 7 Ιουλίου, αν μπορώ να κάνω μια πολιτική έκκληση, είναι η έκκληση της συμμετοχής ειδικά στα νέα παιδιά, μπορούν πρώτα να ψηφίσουν και μετά να πάνε για μπάνιο, μπορεί πρώτα να πάνε για μπάνιο και μετά να ψηφίσουν, μέχρι τις 7 είναι ανοιχτές οι κάλπες, αλλά οφείλουν να συνδιαμορφώσουν το μέλλον τους. Και να πω και κάτι; Ακούω και εγώ αυτή την κριτική. Σε ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη, διότι υπήρχε μια συνολική απογοήτευση από τους πολιτικούς διότι απέτυχαν να διαχειριστούν μια τεράστια κρίση που προκάλεσε πάρα πολύ πόνο σε πάρα πολύ κόσμο. Και νομίζω ότι υπήρχε και μια διπλή απαξίωση σε σχέση με πολλά ψέματα τα οποία ειπώθηκαν. Διότι, σε έναν πολιτικό μπορεί κάποιος να συγχωρέσει ότι δεν κατάφερε να πετύχει αυτό το οποίο ήθελε. Αυτό το οποίο για εμένα, όμως, είναι ασυγχώρητο είναι η έλλειψη θάρρους και πολιτικής ειλικρίνειας. Να λες τα πράγματα όπως τα πιστεύεις, να μην εξαπατάς τους πολίτες και να κρίνεσαι για αυτά τα οποία λες και κάνεις. Είχαμε πολλά παραδείγματα, από όλους θα έλεγα τους πολιτικούς χώρους, πολιτικών που υπερέβαλαν. Νομίζω βέβαια ότι αυτό που ζήσαμε τα τελευταία 4 χρόνια το τελίκιασε, για να χρησιμοποιήσω μια φράση πιο νεανική, με το ψέμα και τον λαϊκισμό. Και θεωρώ ότι έχω μια μεγάλη ευθύνη να βοηθήσω, να συνεισφέρω -δεν είναι δουλειά που μπορώ να την κάνω μόνος μου- στο να ανακτηθεί το κύρος της πολιτικής και η χαμένη αξιοπιστία της. Διότι τελικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι μαζί ζούμε σε αυτήν την χώρα και όλοι μαζί θα προχωρήσουμε ή όλοι μαζί θα οπισθοχωρήσουμε.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Όλοι μαζί είμαστε πάνω σε αυτό το πλοίο.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Το πλοίο είναι ένα, δυστυχώς πολλοί το εγκατέλειψαν και έφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Και αυτή είναι μια ακόμα πρόκληση, πώς κάποια από τα παιδιά τα οποία έφυγαν θα ΄χουν την επιλογή, τουλάχιστον, να γυρίσουν πίσω -γιατί εγώ σέβομαι απόλυτα την επιλογή κάποιου να ζήσει όπου θέλει. Στο κάτω κάτω ζούμε πια σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, δικτυωμένο, και είναι απολύτως θεμιτό νέοι άνθρωποι με ταλέντα να αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Αλλά να το κάνουν από επιλογή. Όχι γιατί είναι μονόδρομος.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εσείς πόσα χρόνια μένατε στο εξωτερικό όταν σπουδάσατε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Εγώ 7 χρόνια σπούδασα στο εξωτερικό και δούλεψα άλλα 3. Έλειψα συνολικά μια δεκαετία.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Μπορώ να ρωτήσω τι δουλειά κάνατε εκεί;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δούλεψα στην αρχή σε τράπεζα, μετά σε μεγάλη εταιρεία συμβούλων και μετά γύρισα και δούλεψα και στην Ελλάδα, σχεδόν μια επταετία σε έναν τομέα που τότε ξεκινούσε, είναι ο τομέας του venture capital, της στήριξης δηλαδή νεοφυών επιχειρήσεων. Εγώ ασχολήθηκα με τις νεοφυείς επιχειρήσεις -που τώρα ευτυχώς είναι της μόδας- πολύ πριν οι πιο πολλοί γνωρίσουν τον όρο νεοφυείς επιχειρήσεις.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σκεφτήκατε ποτέ να μη γυρίσετε πίσω;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, βέβαια το σκέφτηκα. Πολλές φορές σκεφτόμουν και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν κάποιες επιλογές είχαν γίνει διαφορετικά. Αν είχα μείνει στην Αμερική να δουλέψω, αν είχα πάρει κάποια άλλη δουλειά, ενδεχομένως, αλλά τελικά γύρισα το ΄97, μόλις είχαμε παντρευτεί με τη Μαρέβα, μόλις είχε γεννηθεί η πρώτη μας κόρη η Σοφία. Και πήραμε την απόφαση τότε να γυρίσουμε, γιατί θέλαμε η Σοφία να μεγαλώσει στην Ελλάδα. Γύρισα τότε με αρκετά χαμηλότερο μισθό από αυτόν που κέρδιζα στο εξωτερικό, αλλά επειδή πίστευα ότι η χώρα πήγαινε προς τη σωστή κατεύθυνση και επειδή ήθελα να ξεκινήσω την επαγγελματική μου καριέρα στην Ελλάδα. Λέμε πώς θα γυρίσουν οι νέοι από το εξωτερικό, λέμε για το το brain drain. Βεβαίως είναι σημαντικό να μειώσουμε τη φορολογία, είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε δουλειές, αλλά είναι σημαντικό και οι νέοι που έφυγαν στο εξωτερικό να ξέρουν ότι η χώρα έχει μακροπρόθεσμη προοπτική. Ένας άνθρωπος που σηκώθηκε και έφυγε, πήρε την οικογένειά του, έφτιαξε τη ζωή του, δεν ξαναγυρνάει εύκολα. Άρα δεν είναι μόνο τα λεφτά, δεν είναι μόνο η δουλειά. Πρέπει να υπάρχει μια συνολική αισιοδοξία για την πορεία της χώρας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Συμφωνώ. Προσέχω το βραχιολάκι σας τώρα, που είναι πάρα πολύ ωραίο, το μπλε το βραχιολάκι αυτό, μπορώ να ρωτήσω την ιστορία του; Καινούριο μου φαίνεται.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αυτό ναι... Την Κυριακή ήμουν στα Χανιά, είχα μια περιοδεία στην Κρήτη, ήμουν στο Ηράκλειο όλη μέρα, και όταν βρίσκομαι στα Χανιά προσπαθώ νωρίς το πρωί να πηγαίνω να κολυμπάω στο Μαράθι. Εκεί, λοιπόν, ένας φίλος μου ο οποίος είναι εκεί πολλά χρόνια και φτιάχνει ωραία βραχιολάκια, έχει πολλά τατουάζ, τον είδα και με γενειάδα φέτος και μου λέει έλα να σου βάλω ένα για καλή τύχη και είπα να το βάλω.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τατουάζ έχετε εσείς;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Τατουάζ δεν έχω, όχι.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δεν κάνατε ποτέ;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν έκανα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Το σκέφτηκα, βέβαια το σκέφτηκα να κάνω, σε άλλες όμως εποχές, πριν γίνουν της μόδας. Είμαι τώρα σε διαπραγμάτευση με τον γιο μου αν πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σας έχει ήδη πιάσει…; πόσο χρονών είναι ο γιος;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Του λέω κάνε ό,τι θέλεις. 21 θα γίνει. Για τα τατουάζ πιστεύω ότι, βλέπω πολλά νέα παιδιά που έχουν πολλά τατουάζ και σίγουρα είναι μια μόδα. Αυτό που του είπα απλά, είναι σκέψου καλά τι θα κάνεις, πού θα το κάνεις, και σκέψου τον εαυτό σου σε 30 χρόνια, επειδή δεν βγαίνει το τατουάζ, αν θα θέλεις να το έχεις ή αν θα θέλεις να φαίνεται.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Αντιλαμβάνομαι, γιατί είναι τώρα δύσκολη η θέση σας, αλλά θα σας βγάλω εγώ από τη δύσκολη θέση, γιατί το εννοώ. Εκπροσωπείτε τώρα ένα κόμμα που σας ψηφίζουν πολλά νέα παιδιά με τατουάζ. Ξέρω και το λέω και εγώ, γιατί και εγώ έχω γιο, που σε λίγα χρόνια θα μου πει να κάνει τατουάζ. Θέλω να του πω ότι υπάρχουν ακόμα -που βέβαια καμία σχέση δεν έχει η προσωπικότητα και η καλοσύνη και το πόσο τίμιος είσαι με κάποιο τατουάζ, δεν το συζητάω- κάποια μυαλά που δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Δηλαδή έμαθα πρόσφατα ότι αεροσυνοδός δεν μπορείς να γίνεις αν έχεις τατουάζ. Δεν σε παίρνουν οι αεροπορικές εταιρείες.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, υπάρχει ένα ζήτημα, με...
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Αδίκως θα μου πείτε, το ρωτώ, αλλά...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αλλά, είναι μια πραγματικότητα. Αν τα τατουάζ φαίνονται, είναι σε σημεία που είναι τελείως εκτεθειμένα, αυτό είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να το σκεφτούν τα νέα παιδιά, γιατί μπορεί να τους δημιουργήσει πρόβλημα στη συνέχεια.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εσείς του είπατε του γιού κάνε ό,τι θέλεις;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Εγώ τον συμβούλευσα, αν θέλει να κάνει, να πειραματιστεί σε ένα σημείο που να μην πολυφαίνεται και μετά να δει. Να προχωρήσει από εκεί.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Λογικό. Νομίζω ότι είναι πολύ ωραία πατρική συμβουλή. Αν εσείς ποτέ κάνατε τατουάζ στη ζωή σας, έστω αργότερα, θα κάνατε τα πρόσωπα της οικογένειας;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Νομίζω θα έκανα κάτι που να έχει σχέση με τα παιδιά μου.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Μάλιστα. Και τώρα, επειδή λέω για οικογένεια, οι γονείς σας σας λείπουν αυτή τη στιγμή; Πάτε να βιώσετε μια πολύ ωραία στιγμή προσωπική. Ίσως τα πράγματα συμβούν και γίνετε Πρωθυπουργός. Θα θέλατε να ζει ο μπαμπάς και η μαμά να σας δουν;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ποιος δεν θα το ήθελε. Και κάθε φορά που βρίσκομαι στα Χανιά πάω και αφήνω ένα λουλούδι στον τάφο των γονιών μου. Και σίγουρα αυτή τη φορά αισθάνθηκα πιο έντονη την απουσία τους, αλλά ίσως και με έναν τρόπο την παρουσία τους. Διότι όλο και πιστεύω ότι από κάπου μπορεί να βλέπουν και να χαίρονται. Η μάνα μου έφυγε πιο νωρίς. Ο πατέρας μου έχω τη χαρά ότι πρόφτασε να με δει τουλάχιστον Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Άρα, είδε ίσως το πρώτο επεισόδιο από αυτό το οποίο, όπως είπες, ενδεχομένως, πιθανώς, μπορεί να συμβεί σε λίγες ημέρες από τώρα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Ο μπαμπάς ήθελε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Ήταν ένας άνθρωπος, του οποίου και η κόρη και ο γιος ασχολήθηκαν με την πολιτική. Ουσιαστικά είναι μια ιστορία που δεν μπορείς να ξεφύγεις πολύ αν ο μπαμπάς υπήρξε Πρωθυπουργός;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ο πατέρας μου ποτέ δεν μου είπε να ασχοληθώ με την πολιτική, ποτέ δεν μου είπε να μην ασχοληθώ με την πολιτική. Και πρέπει να σας πω ότι για πολλά χρόνια δεν ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική, παρότι σπούδασα πολιτικές επιστήμες. Είχα πάντα ένα ενδιαφέρον για τα κοινά, είχα ένα ενδιαφέρον για την πολιτική θεωρία, για την ιστορία, για τις εξελίξεις των γεγονότων, για το πως διαμορφώνονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί. Αλλά όταν ο πατέρας μου έχασε τις εκλογές του ‘93, ήμουν αρκετά θυμωμένος, γιατί θεωρούσα ότι με κάποιον τρόπο έκανε μια μεγάλη προσπάθεια. Αισθάνθηκα ότι δεν δικαιώθηκε και είπα ότι αυτό δεν είναι για μένα. Εξ ου και δούλεψα πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, όχι με σκοπό να προετοιμαστώ να ασχοληθώ με την πολιτική, αλλά με σκοπό να κάνω μια καριέρα στον ιδιωτικό τομέα. Άρα, δεν θεωρώ ότι στη δική μου περίπτωση ήταν νομοτελειακά δεδομένο ότι θα ασχολιόμουν με την πολιτική. Κάποια στιγμή, ζώντας στην Ελλάδα και βλέποντας τον εαυτό μου μονίμως σε συζητήσεις για το πως τα πράγματα πρέπει να γίνουν καλύτερα ή μπορούν να γίνουν καλύτερα, είπα στον εαυτό μου: “Κοίταξε να δεις έχεις ένα μεγάλο πλεονέκτημα, μπορείς αντικειμενικά να μπεις στην πολιτική σχετικά εύκολα”. Δεν έκρυψα ποτέ ότι το όνομα είναι ένα διαβατήριο αναγνωρισιμότητας στην πρώτη εκλογή. Μετά μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Αλλά στην αρχή είναι πλεονέκτημα. Οπότε είπα στον εαυτό μου: “Κοίταξε να δεις, δεν μπορείς να λες σε άλλους ασχολήσου, πρέπει να ασχοληθείς εσύ πρώτος”. Και πρέπει να πω ότι και τώρα που προσπαθώ να πείσω κόσμο εκτός πολιτικής να ασχοληθεί με τα κοινά -πείσαμε πάρα πολλούς νέους ανθρώπους να είναι υποψήφιοι με τη Νέα Δημοκρατία και μπορεί να χρειαστεί να πείσουμε και άλλους στη συνέχεια- το επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιώ είναι ότι αν έχεις τη δυνατότητα να συμμετέχεις και δεν συμμετέχεις, μετά δεν έχεις και δικαίωμα να ασκείς κριτική. Είναι αυτό που είπες και για αυτούς οι οποίοι μπορούν ή πρέπει ή δεν πρέπει να ψηφίζουν. Και το ίδιο ισχύει, βέβαια, για ανθρώπους που μπορούν να κάνουν μια διαφορά και τελικά επιλέγουν για διάφορους λόγους, που μπορεί να είναι απολύτως σεβαστοί, να μην εμπλακούν με τα κοινά. Και ένας λόγος που δεν εμπλέκονται είναι διότι δεν αντέχουν την τοξικότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης ή δεν αντέχουν την προοπτική ότι θα δουν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους “κρεμασμένους στα μανταλάκια”. Διότι η αλήθεια είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, έχουμε ξεφύγει από τη συνηθισμένη πολιτική κριτική και έχουμε περάσει σε μια άλλη φάση τοξικότητας. Και αυτό πρέπει να το αφήσουμε πίσω μας. Μακάρι να κλείσει και αυτός ο κύκλος της τοξικότητας στις 7 Ιουλίου. .
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα μέσα στη Βουλή, αν σήμερα μπορούσα να πω του γιου μου να δει Βουλή, αυτά που ακούγονται εκεί πέρα μέσα -και νομίζω πρέπει να είσαστε και εσείς ειλικρινής- και δεν ξέρω αν θέλετε να πείτε και κάτι για τον εαυτό σας, αν πότε έχετε ξεφύγει και το είπατε ότι ναι, ήταν λάθος μου.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Και εγώ είναι φορές που έχω ανεβάσει τους τόνους αμυνόμενος, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό το οποίο δεν θέλει να βλέπει ο κόσμος είναι μονίμως πολιτικούς να τσακώνονται. Γι’ αυτό επέλεξα συνειδητά -και στην προεκλογική εκστρατεία των ευρωεκλογών και σίγουρα σε αυτήν την εθνικών εκλογών- τη στρατηγική να μην μπω σε καμία αντιπαράθεση, να παρουσιάσω το πρόγραμμά μου. Να μιλήσω όχι μόνο για το όραμά μου -το όραμα ακούγεται αρκετά αφηρημένο- για το σχέδιό μας για την Ελλάδα της επόμενης μέρας, για το τι σημαίνει ισχυρή ανάπτυξη, για το τι σημαίνει πολλές καλές δουλειές, για το πως θα μειώσουμε τους φόρους και να συνομιλήσω ευθέως με την κοινωνία. Συνομιλητές μας σήμερα είναι οι πολίτες. Εξάλλου μεταξύ εμού και του κ. Τσίπρα υπήρξαν 42 αντιπαραθέσεις στη Βουλή αυτά τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Δεν έλειψε η συζήτηση μεταξύ μας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Είσαστε δύο πάρα πολύ νέοι άνθρωποι. Τώρα με πάτε από ερώτηση σε ερώτηση, έχω μια άλλη, θα την κρατήσω όμως αυτή με τον κ. Τσίπρα. Και εδώ θέλω να πω ότι αν δεν ήταν πολιτικός, αν θα μπορούσατε να κάνετε παρέα μαζί του. Αν δεν ήσασταν πολιτικοί και ήσασταν στο Πανεπιστήμιο και δεν σας χώριζαν πολιτικές ιδεολογίες, θα μπορούσατε να πιείτε ένα ποτό μαζί του ή θεωρείτε ότι δεν σας ταιριάζει και σαν παρέα;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Είναι μια θεωρητική ερώτηση στην οποία ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω διότι είμαστε όλοι προϊόν των βιωμάτων μας. Δεν μπορώ να δω έναν άνθρωπο έξω από το πλαίσιο που τον έκανε αυτό που είναι σήμερα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Κατάλαβα. Γυρίζω. Πριν που είπατε ότι θύμωσα όταν ο πατέρας μου έχασε τις εκλογές το ‘93. Τι άλλο σας θύμωνε που ακούγατε για τον μπαμπά σας; Ας πούμε είχε αυτήν την -θα το πω τώρα στο πιο απλό, στο πιο λαϊκό- τη γρουσουζιά του Μητσοτάκη, μην μπεις στο αεροπλάνο με τον Μητσοτάκη ή όλα αυτά που άκουγε ο μπαμπάς. Υπήρξαν πράγματα που σας θύμωναν; Που λέτε ότι είναι άδικο; Αυτό για το θέμα της γρουσουζιάς, το συζητούσατε ποτέ;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Μα βέβαια, ήταν πάρα πολύ ψύχραιμος και με πάρα πολύ χιούμορ. Και βέβαια να πω το εξής: Ένας άνθρωπος ο οποίος έφτασε 99 ετών, έζησε μια γεμάτη ζωή, έγινε Πρωθυπουργός, δικαιώθηκε εν πολλοίς εν ζωή και άφησε πίσω του μια μεγάλη οικογένεια με 13 εγγόνια και πρόφτασε και είδε 13 δισέγγονα. Μόνο γρουσούζης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Λέω αν σας θύμωνε, όταν το ακούγατε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, εμένα με ενοχλούσε και ειδικά όταν ήμουν έφηβος και μεγάλωνα. Πολλά από αυτά είναι δύσκολα να τα διαχειριστεί κανείς. Πόσο πιο δύσκολα είναι τώρα για τα δικά μου παιδιά, τα οποία έχουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η οποία δεν υπήρχε τότε. Τώρα μπορείς να μπεις και να δεις τι γράφεται για σένα, καλόβουλα, αλλά και συχνά κακόβουλα στο facebook. Είναι δύσκολο να μπλοκάρω τα παιδιά μου από αυτήν την πληροφορία.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Έχουν έρθει σε δύσκολη θέση τα παιδιά; Δηλαδή έχουν αντιμετωπίσει ακόμα και στο δρόμο, όταν είπαν ότι είμαστε τα παιδιά του Κυριάκου, το ενδεχόμενο να πρέπει να αμυνθούν για κάτι που άκουσαν;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Νομίζω ότι ο κόσμος στην απευθείας επαφή με ένα παιδί...
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: ...δεν το κάνει.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Έχει σεβασμό. Δεν είχαμε τέτοια.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Συμφωνώ. Δεν έχουν στις ίδιες ηλικίες, είναι σκληρά τα παιδιά.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Το ανώνυμο. Τα παιδιά είναι πιο σκληρά από ό,τι νομίζουμε και είναι και πολύ πολιτικοποιημένα και έχουν άποψη. Νομίζω ότι είναι πια δυνατά τα παιδιά, ξέρουν ότι στον κόσμο υπάρχει και το καλό και το κακό, ότι όπως υπάρχει καλοσύνη, υπάρχει και κακία. Την κακία άστη να περάσει, μην της απαντήσεις, μείνε στο καλό και προσπάθησε πάντα τα αρνητικά αισθήματα τα οποία όλοι μας έχουμε να τα διαχειριστείς με έναν τρόπο πιο δημιουργικό. Δεν είναι εύκολο, μεγάλωσαν από αυτής της πλευράς σε δύσκολο σχολείο, ειδικά η μικρή μου κόρη, η οποία είναι 16 τώρα και η οποία πέρασε όλη την εφηβεία, τα τελευταία τριάμισι χρόνια, που είμαι Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Τα μεγάλα ήταν πιο προστατευμένα, αλλά νομίζω ότι και εγώ και η Μαρέβα έχουμε ασχοληθεί πολύ να τους δώσουμε εκείνες τις αξίες και τις αρχές που θεωρούμε ότι πρέπει να έχει ένα παιδί που μεγαλώνει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Νώθετε καλός πατέρας, γιατί βιώσατε το πως είναι ο μπαμπάς να είναι Πρόεδρος Κόμματος και Πρωθυπουργός. Είχε το χρόνο για σας ή πολλές φορές σκεφτήκατε ότι αν και εγώ ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική, γίνω Πρόεδρος, γίνω Πρωθυπουργός, θα έχω χρόνο με τα παιδιά μου να πάω μια βόλτα, να πάω σινεμά, να μιλήσω για τα προβλήματά τους; Ή θα με παίρνουν τηλέφωνο και θα τους λέω: “Αχ κλείσε, θα σε πάρω τηλέφωνο σε μισή ώρα;”.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ο πατέρας μου ήταν ένας εξαιρετικός πατέρας με την απόσταση μισού αιώνα ηλικιακής διαφοράς, γιατί με έκανε στα πενήντα του. Και βέβαια με τη σκληρή πραγματικότητα ότι όταν εγώ μεγάλωνα ήταν ήδη Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και διεκδικούσε την Πρωθυπουργία. Σε αντίστοιχη θέση βρίσκεται η Δάφνη σήμερα. Δεν πέρασα πολύ χρόνο με τον πατέρα μου μεγαλώνοντας. Και αυτό ήταν πάντα ένα μικρό παράπονο. Χτίσαμε, όμως, συν τω χρόνω, μια καταπληκτική θέση. Και πιστεύω ότι και αυτός με είδε εκεί που ήθελε να με δει και εγώ του είπα αυτά που ήθελα να του πω.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τα είπατε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Τα είπαμε. Βέβαια.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Ξέρετε, είναι ένα μεγάλο ερώτημα που κάνω σε πολλούς καλεσμένους αν πρόλαβαν, γιατί πολλές φορές δεν βγαίνουν να πιουν ούτε μια ρετσίνα με τον πατέρα τους, λέγοντας ότι θα τα πούμε την επόμενη φορά. Τα είπατε αυτά που θέλατε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως και μιλούσα στον πατέρα μου δύο και τρεις φορές την ημέρα, όχι κατ’ ανάγκη για πολιτικά, περί ανέμων και υδάτων και περάσαμε πάρα πολύ καιρό μαζί. Πολλές φορές σκέφτομαι και τώρα τι θα μου έλεγε...
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τι θα σας έλεγε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ξέρω ήδη την απάντηση.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Την ξέρετε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Στο ερώτημα τι θα μου έλεγε ο πατέρας μου, σχεδόν σε όλα τα ερωτήματα ξέρω την απάντηση. Άρα, νομίζω ότι από αυτής της πλευράς αυτά που ήταν να μου δώσει, μου τα έχει δώσει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα ήταν άδικο να μη ρωτήσω και για τη μητέρα. Η μητέρα μια γυναίκα , η Μαρίκα Μητσοτάκη, που ήταν πάντα πάρα πολύ διακριτικά πίσω από τον μπαμπά.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Όχι και τόσο.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δεν ήταν ενεργά πολιτικά, δηλαδή.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Και ναι και όχι. Η μητέρα μου ήταν ένας άνθρωπος με φοβερή προσωπικότητα. Ένας πολύ δυνατός άνθρωπος.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Φοβερή. Όλοι για τη μαγειρική της μιλούσαν.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, άδικο, με την έννοια του ότι είχε καταπληκτικό πολιτικό αισθητήριο. Ίσως καλύτερο αισθητήριο, άποψη σ’ ό,τι αφορά στους ανθρώπους απ΄ ό,τι είχε ο πατέρας μου, και βέβαια δεν ξεχνώ ότι τον βοήθησε πάρα πολύ. Γύρισε όλη την Ελλάδα το ‘89 - ‘90, παρότι είχε ήδη κινητικές δυσκολίες. Έβγαζε ομιλίες σε γυναίκες και μετά προσπάθησε η ίδια. Και αυτό είναι ένα μεγάλο παράπονο, διότι ήταν η πρώτη η οποία έβαλε στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της αναπηρίας, μιλώντας με θάρρος για το δικό της πρόβλημα. Ήταν η πρώτη που έβαλε στο δημόσιο διάλογο το θέμα του καρκίνου. Είχε καρκίνο του μαστού, τον πολέμησε και βγήκε και μίλησε, τότε που δεν μιλούσαμε για καρκίνο, λέγαμε η επάρατος. Δεν αναφέραμε το όνομα. Και είχε ένα όραμα, να φτιάξει ένα μεγάλο κέντρο αποκατάστασης, για το οποίο πολεμήθηκε χυδαία. Κάποια στιγμή το εγκατέλειψε και ήταν το μεγάλο της παράπονο ήθελε από τη δική της προσπάθεια ως σύζυγος Πρωθυπουργού να κάνει τη διαφορά.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Είχε πει κάποτε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, ότι για να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, γιατί η μητέρα σας είχε κάποια στιγμή στο τέλος κινητικά θέματα...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως, εντονότατα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Είναι το ότι πρέπει ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να έχει άμεσα στο σπίτι του ένα πρόσωπο με κινητικά προβλήματα. Και αυτό το λέμε για μια πόλη και μια χώρα που δεν μπορεί κανένας με καροτσάκι να περπατήσει, να ζήσει, να μπορέσει να γυρίσει άνετα. Δεν ξέρω τώρα βέβαια -και εδώ δεν θέλω να είμαι ούτε αιθεροβάμων- αν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα. Αφού οι δρόμοι πλέον είναι αυτοί, τα πεζοδρόμια είναι αυτά. Να πούμε την αλήθεια; Μπορεί να φτιαχτεί ένα καλύτερο επίπεδο για αυτούς τους ανθρώπους;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως και μπορεί και το πρώτο το οποίο πρέπει να γίνει είναι να αλλάξουμε μυαλά. Να αλλάξουμε νοοτροπία και να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους αυτούς με το σεβασμό που τους αξίζει. Έχουμε κάνει βήματα προόδου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Και νομίζω ότι και η ενασχόληση με τα κοινά ανθρώπων με αναπηρία, βοηθά στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Η επιλογή μας να τοποθετήσουμε έναν άνθρωπο σαν τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ο οποίος βγήκε πρώτος με ρεκόρ ψήφων, πεντακόσιες χιλιάδες, δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία έχει μια κρυμμένη ευαισθησία, την οποία όμως πρέπει να τη δείξει και στην πράξη. Όταν παρκάρεις μπροστά σε αυτές τις λίγες ράμπες αναπήρων που έχουμε, στην ουσία είναι μια πράξη βαθύτατης περιφρόνησης του δικαιώματος ενός συμπολίτη μας στην ίση πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, που εν προκειμένω είναι η προσβασιμότητα. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα στον τομέα αυτό και βέβαια κάθε κατηγορία αναπηρίας έχει τα δικά της ειδικά ζητήματα, εμείς τυπώσαμε το πρόγραμμα μας στη γραφή braille.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Το έχω εδώ και μου έκανε εντύπωση γιατί μου το φέραν οι συνεργάτες σας και έχω μείνει πραγματικά άναυδος. Να δώσω συγχαρητήρια, έχει τυπωθεί όλο το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Στη γραφή braille, για τους ανθρώπους που έχουν...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Προβλήματα όρασης.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Προβλήματα όρασης και είναι πραγματικά υπέροχο, το εξώφυλλο είναι αυτό.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Είναι το περιεχόμενο του προγράμματός μας, ήταν η ελάχιστη υποχρέωση που μπορούμε, στους ανθρώπους οι οποίοι έχουν προβλήματα όρασης, να εξοικειωθούν με το πρόγραμμά μας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τώρα μου έρχονται οι ερωτήσεις, φανταστείτε ότι έχω κάποιες γραμμένες, αλλά δεν ξέρω αν θα τις δω καν. Και αυτό το λέω τώρα γιατί σας ρώτησα αν μπορεί να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Αλλά πάει η ερώτησή μου λίγο πιο γενικά: Ακούγεται στην πιάτσα, γιατί κυκλοφορώ πάρα πολύ, όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου, μια φράση, που δεν γίνεται να μη σας τη ρωτήσω. Ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Ότι όλα έρχονται απ’ έξω. Ότι «αφήστε τι ψηφίζουμε εδώ μέσα». Ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ότι όλα είναι στημένα, ότι όποιον και να βγάλουμε, όσο και να θέλει ο Κυριάκος, ο Αλέξης, ο Κώστας, ο Μιχάλης, δεν γίνεται να αλλάξει τίποτα. Αυτή η θεωρία που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία είναι αληθινή ή κάπου κάνουμε λάθος;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Τίποτα δεν με θυμώνει πιο πολύ από την άποψη ότι δεν μπορούμε να γίνουμε κυρίαρχοι της τύχης μας. Εάν βρεθήκαμε σε αυτήν την κατάσταση, ευθυνόμαστε πρωτίστως εμείς ως χώρα. Έγιναν τεράστια λάθη στη διαχείριση της κρίσης και από το εξωτερικό και από τους πιστωτές μας. Αλλά το ζήτημα είναι να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Και πρέπει να πω ότι η διαδρομή και η δική μου, αυτά τα τέσσερα χρόνια, στην ουσία από τότε που επέλεξα να θέσω υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, με κάνει να πιστεύω ότι αλλάζουν πράγματα στην ελληνική κοινωνία. Εγώ δεν ήμουν το φαβορί για να εκλεγώ. Πολλοί θεωρούσαν ότι είμαι πολύ εκσυγχρονιστής, ίσως πιο φιλελεύθερος ή δεν ταιριάζω με τη Νέα Δημοκρατία έτσι όπως την ήξεραν κάποιοι. Και όμως, ήρθαν πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, με εξέλεξαν πρόεδρο γιατί πίστευαν στην ανάγκη να αλλάξει η Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα με αρχές και με αξίες, με ρίζες στην ελληνική κοινωνία, το οποίο, όμως, χρειαζόταν μια σημαντική δόση εκσυγχρονισμού. Σε ιδέες, σε πρόσωπα, σε αντιλήψεις. Και πιστεύω ότι αυτο το πέτυχα. Και πιστεύω ότι αν καταφέρουμε να κερδίσουμε τις εκλογές και να λάβουμε την ισχυρή εντολή που ζητώ από τον ελληνικό λαό, θα είναι μια ένδειξη μεγάλης ωριμότητας της ελληνικής κοινωνίας. Γιατι θα το έχουμε κάνει χωρίς να λαϊκίσουμε, χωρίς να οξύνουμε τα πνεύματα, με έναν μετριοπαθή λόγο, μιλώντας για τα πραγματικά προβλήματα και υποσχόμενοι σκληρή δουλειά, αξίες και προφανώς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο θα κάνει τη ζωή των Ελλήνων καλύτερη. Αλλά και μια επαναφορά σε μια κανονικότητα, στην οποία η πολιτική δεν θα είναι ένα συνεχές δράμα. Δηλαδή κάπου ο πολιτικός μπορεί να πρέπει να κάνει και τη δουλειά του, χωρίς να πολυφαίνεται. Και ο άλλος, ο πολίτης να βλέπει το αποτέλεσμα στην καθημερινότητά του. Δεν είναι όλα προβολή ή δραματοποίηση ή show. Δεν είμαι άνθρωπος που επιδιώκω την προβολή. Η προσωπική μου ζωή και οι φίλοι μου δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική, η προβολή είναι απαραίτητο εργαλείο για να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Αλλά τελικά η ουσία μένει. Εκλεγόμαστε για να λύσουμε προβλήματα: Μικρά, μεσαία, μεγάλα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Άρα, η φράση που κυκλοφορεί στην πιάτσα είναι άδικη, οτι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως είναι άδικη και για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε πια πολύ αυξημένους δείκτες ελευθερίας. Να δώσω ένα παράδειγμα μόνο: Από τότε που κερδίσαμε τις ευρωεκλογές με τη μεγάλη διαφορά, την οποία φαίνεται ότι πολλοί δεν προέβλεπαν, εγώ βλέπω την αντίδραση των αγορών. Θα μου πεις οι αγορές ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, αλήθεια είναι αυτό. Αλλά υπάρχει και μια τάση που προεξοφλεί ότι μια σοβαρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση θα κάνει τη δουλειά, άρα «θα σε δανείζω με χαμηλότερο κόστος δανεισμού ως χώρα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι εσύ, ως επιχειρηματίας, θα δανείζεσαι και εσύ με χαμηλότερο κόστος. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάναμε κάτι για να αλλάξουμε…
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Πολύ σημαντικό.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ...το μείγμα πολιτικής. Φόροι, δαπάνες, η πολιτική της εξόντωσης της μεσαίας τάξης, ήταν ταξική πολιτική, το ομολόγησαν οι ίδιοι. Το ομολόγησε ο κ. Τσακαλώτος, ο Υπουργός Οικονομικών, πάνω από μια φορά. «Κάνουμε ταξική πολιτική. Μεροληπτούμε υπέρ» -στο μυαλό τους- «των πιο αδύναμων». Εγώ τους απαντώ: μεροληπτείτε εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Διότι αν μια κοινωνία φτωχαίνει ή πάντως δεν πλουτίζει, τότε όλοι την πληρώνουν, και οι πιο αδύναμοι. Και δεν νομίζω ότι υπάρχουν αδύναμοι συμπολίτες μας οι οποίοι θέλουν σήμερα να είναι μόνο εξαρτημένοι από ένα επίδομα. Το επίδομα είναι απαραίτητο για να ανακουφίζει τους συμπολίτες μας. Αλλά δεν θέλουμε πολίτες οι οποίοι να είναι δια βίου εξαρτημένοι από ένα επίδομα. Θέλουμε πολίτες οι οποίοι να δουλεύουν.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα σας κάνω μια παράξενη ερώτηση: κρατάτε τίποτα καλό από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Με έναν τρόπο κρατώ το γεγονός ότι εάν δεν είχαμε περάσει από αυτή τη διαδικασία, από αυτή τη διάψευση των προσδοκιών, από αυτήν την απομυθοποίηση του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος, αυτή η καραμέλα ότι κάποιοι, επειδή πιστεύουν σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία είναι πιο έντιμοι, πιο καλοί, πιο έξυπνοι, πιο αγνοί, από κάποιους άλλους, -το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της δήθεν αριστεράς- θα κρατούσε ακόμη. Διότι δεν θεωρώ ότι αυτό που μας κυβέρνησε ήταν αριστερά, η απομυθοποίηση όλων αυτών νομίζω ότι είναι μια προίκα για την ελληνική κοινωνία για την επόμενη μέρα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εννοείτε ότι ίσως η κατάρρευση του πρώτη φορά αριστερά...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Εννοώ ότι περνώντας από αυτή την επώδυνη διαδικασία, χάνοντας στην ουσία τέσσερα χρόνια, με πολύ πόνο, με ένα τρίτο μνημόνιο, που ήταν τελείως αχρείαστο, με αυτό το τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015, το οποίο ξαναθυμάμαι τώρα και επειδή διαβάζω και ένα βιβλίο.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Ποιο βιβλίο;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Διαβάζω αυτό το βιβλίο της Ελένης Βαρβιτσιώτη, «Η τελευταία μπλόφα», που περιγράφει πάρα πολύ ωραία, το τι έγινε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Και το διάβασα στο αεροπλάνο γυρίζοντας από τις Βρυξέλλες. Και πρέπει να σου πω ότι θύμωσα. Θύμωσα. Θύμωσα πολύ από την ανικανότητα, τον κυνισμό και το πόσο κοντά φτάσαμε στην απόλυτη καταστροφή.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Μου απαντήσατε στην ερώτηση. Θέλω να δω τι κρατήσατε. Νομίζω ότι κρατήσατε πάλι ένα πλεονέκτημα για εσάς, αλλά το δέχομαι, γιατί ουσιαστικά πολλοί το είπαν αυτό. Και επίσης πάρα πολλοί, πραγματικά αριστεροί, γιατί πρέπει να δώσω τιμή στους πραγματικά αριστερούς, και εδώ νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι λέω, υπάρχει μια αριστερή πλευρά ανθρώπων που είναι πολύ σημαντική πλευρά, ακόμη και οι ίδιοι είπαν ότι δεν ήταν αυτό, μη μας μπλέκετε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Στα ζητήματα των δικαιωμάτων, νομίζω ότι η κουβέντα πήγε πιο μπροστά. Ενδεχομένως σε κάποια σημεία πήγε πιο μπροστά απ’ ό,τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να πάμε. Αλλά η κατεύθυνση ήταν σωστή. Άρα, επειδή δεν θέλω να νομίζεις πάντα ότι μετατρέπω κάτι αρνητικό σε θετικό για μένα, κρατώ μια συζήτηση γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα η οποία νομίζω ότι μας πηγαίνει στην κατεύθυνση στην οποία πρέπει να πάμε ως κοινωνία.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Χόμπυ έχετε; Μου λέτε ότι διαβάζετε. Τι άλλο κάνετε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αθλούμαι.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Έχετε παχύνει ποτέ στη ζωή σας;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Να έχω παχύνει, όχι. Παίζει το βάρος μου, αλλά όχι πολύ.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Όταν λέτε αθλήστε, παίζετε μπάσκετ νομίζω.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Παίζω μπάσκετ, ακόμη προσπαθώ και παίζω μπάλα σε ένα πρωτάθλημα αποφοίτων.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Α, παίζετε και τώρα. Ξέρετε δεν είχαν καλή εικόνα οι Πρόεδροι του Κόμματος λόγω του Καραμανλή. Πήγε να βαρέσει ένα σουτ και έπεσε κάτω, τη θυμάστε τη σκηνή, οπότε πρέπει να δικαιώσετε εσείς τώρα τους Προέδρους, σαν ποδοσφαιριστής εννοώ.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Έχω περάσει από πολλούς αθλητικούς τραυματισμούς, να ξέρει ότι όποιος αθλείται, κινδυνεύει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Νομίζω ότι πρέπει να αποκαταστήσετε λίγο την εικόνα...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Μου αρέσει το τένις και χαίρομαι πραγμ
Σε μία διαφορετική συνέντευξη, καθώς αυτή έλαβε χώρα στην εκπομπή «The 2night show» και στον Γρηγόρη Αρναούτογλου, ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε τόσο στην πολιτική και στους στόχους που έχει θέσει η Νέα Δημοκρατία όσο και σε θέματα της προσωπικής του ζωής και της οικογένειάς του.
Επανέλαβε ότι ένας από τους βασικούς στόχους της ΝΔ είναι κερδίζοντας τις εκλογές να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να επιστρέψουν στην Ελλάδα οι νέοι που την έχουν εγκαταλείψει λόγω της κρίσης.
Αναφέρθηκε εκτενώς στις σχέσεις με τους γονείς του και κυρίως τον πατέρα του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, αλλά και στην οικογένειά του.
Ξεκαθάρισε ότι είναι απόλυτα αποφασισμένος να επιβάλλει τον αντικαπνιστικό νόμο, ενώ δεν δίστασε να υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έκανε και ορισμένα καλά όπως κάποια νομοσχέδια για τη στήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αν και σε ορισμένα ζητήματα, κατά την άποψή του, «προχώρησε παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε».
Υπογράμμισε την ανάγκη να υπάρξει αλλαγή συμπεριφοράς απέναντι στα άτομα με κινητικές δυσκολίες, ενώ υποστήριξε ότι ο ίδιος δεν πρόκειται να ανεχθεί το επονομαζόμενο «ρουσφέτι».
Προσέθεσε ότι ζήτησε από τους βουλευτές του «να μην ράβουν υπουργικά κοστούμια», καθώς, παρά το γεγονός ότι η ΝΔ προηγείται και μάλιστα σημαντικά στις δημοσκοπήσεις έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό δεν σημαίνει ότι «όλα έχουν τελειώσει».
Αναλυτικά η συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη
ΜΟΥΣΙΚΗ : Guns n’ roses, Sweet child o’ mine
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Πολύ καλοί.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Καλωσήρθατε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ευχαριστώ πάρα πολύ.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δύσκολο τραγούδι και, η αλήθεια είναι ότι, πληροφορίες λένε πως το έχετε στο κινητό κ. Μητσοτάκη, όταν σας παίρνουν τηλέφωνα ακούγεται αυτός ο ήχος.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Στο κινητό έχω το Paradise city των Guns n Roses.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Αμάν λάθος τραγούδι μάθαμε!
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αλλά αυτό είναι ακόμα πιο αγαπημένο μου. 1989 όταν ήμουν τριτοετής στην Αμερική.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τους έχετε δει από κοντά;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν τους είδα ποτέ από κοντά, δυστυχώς, και είναι κρίμα γιατί ήταν μια από τις τελευταίες πολύ μεγάλες μπάντες της ροκ.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σας άκουσα όταν ήρθατε μέσα, που ρωτήσατε για τον κιθαρίστα, και το είδατε έτσι με ένα παράπονο στο μάτι σας. Δεν παίζετε κάποιο μουσικό όργανο;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δυστυχώς, όχι, θα ήθελα πάρα πολύ, αλλά δεν ασχολήθηκα μικρός και δεν νομίζω ότι έχω τον χρόνο τώρα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δεν ήσασταν ποτέ δηλαδή ο έφηβος που με μια κιθάρα σαγήνευσε μια γυναίκα.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Όχι.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Το έκαναν άλλοι για εσάς.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν ξέρω, πάντως είχαμε έναν ντράμερ στην παρέα. Μέχρι εκεί φτάσαμε.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θέλω, καταρχάς, να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ προσωπικά. Και αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με πολιτική ιδιότητα, ούτε με πολιτικό λόγο. Γιατί; Έχουν έρθει πολλοί πολιτικοί εδώ και έχουν καθίσει στην καρέκλα που βρίσκεστε τώρα. Κανένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε κάποιος που μελλοντικά μπορεί να γίνει πρωθυπουργός. Και μου επιτρέπετε το μπορεί, γιατί πρέπει να είμαι απόλυτος και τίμιος, δεν θα είμαι εγώ ο προφήτης.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Καλά κάνεις και το λες, μιλάμε στον ενικό.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Όχι, δεν μπορώ να σας μιλάω στον ενικό.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ωραία, τότε μιλάμε στον πληθυντικό για να έχουμε ίσους κανόνες μεταχείρισης.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εγώ δεν μπορώ, εσείς μιλήστε μου όπως θέλετε. Δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν εννοείται καμία προεξόφληση του εκλογικού αποτελέσματος, οπότε το λέτε πολύ καλά.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Βεβαίως. Θέλω να πω ότι, κάνω αυτή τη δουλειά σχεδόν 30 χρόνια, και κάτι που πασχίζω είναι ότι υπήρξε μια κατάσταση με την πολιτική στην Ελλάδα να είναι όλοι μέσα στη σοβαροφάνεια -αφήνω τη σοβαρότητα, γιατί φαίνεται ποιος είναι ο σοβαρός ή ο σοβαροφανής- και είχα ανάγκη λίγο να δούμε τους πολιτικούς κάπως διαφορετικά. Και ξεκινάτε εσείς αυτό το όνειρό μου, σήμερα, να έρθει ένας πολιτικός της δικής σας κλίμακας, και επιτέλους σε ένα late night show. Κάτι που το βλέπουμε παγκοσμίως, να πηγαίνουν παντού, και στην Ελλάδα δεν ερχόταν κανείς.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Καταρχάς, είναι χαρά μου που είμαι μαζί σας, είναι μια εξαιρετική εκπομπή, διαφορετική από τις συνηθισμένες -συνηθισμένες τουλάχιστον ως προς την αντίληψη του Έλληνα τηλεθεατή για το τι περιμένει να δει από τον πολιτικό. Σωστά το είπατε, στην Αμερική δεν νοείται υποψήφιος Πρόεδρος ή και εν ενεργεία Πρόεδρος, να μην περάσει από κάποια late night εκπομπή και πιστεύω ότι είναι και πολύ χρήσιμο - αυτό εξαρτάται και από εσάς βέβαια- να γίνουν κουβέντες που να δείχνουν και άλλες πτυχές ενός πολιτικού, που πηγαίνουν πέρα από τα τρέχοντα ζητήματα της επικαιρότητας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα προσπαθήσω να αποφύγω τις πολιτικές κουβέντες σήμερα, γιατί κάπως αλλιώς θέλω να σας γνωρίσω και να σας γνωρίσει και ο κόσμος, αλλά αυτή η ερώτηση μου βγαίνει γιατί είμαι ένας άνθρωπος που ασχολείται με τα πολιτικά όλη μου τη ζωή. Τι συνέβη στην Ελλάδα -αφήνω την κρίση- και υπήρξε τέτοια απαξίωση με τους πολιτικούς. Πείτε μου δηλαδή πού έγινε το λάθος; Ακούσαμε τόσα πολλά χρόνια, όλα αυτά που συνέβαιναν. Υπήρξε μια φάση πλέον να λέμε, πολιτικός βουλευτής, έλα μωρέ τώρα, έλα μωρέ τώρα, έλα μωρέ τώρα. Έγινε κάτι στραβό, κάθομαι και το λέω πολλές φορές: όποιος δεν πάει να ψηφίσει -γιατί πέφτει και μέσα στο καλοκαίρι τώρα- δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλήσει για τίποτα που θα συμβεί στην Ελλάδα.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Σε αυτό θα συμφωνήσω. Γιατί τις τύχες μας τις διαμορφώνουμε όλοι. Και παρότι οι εκλογές πέφτουν 7 Ιουλίου, αν μπορώ να κάνω μια πολιτική έκκληση, είναι η έκκληση της συμμετοχής ειδικά στα νέα παιδιά, μπορούν πρώτα να ψηφίσουν και μετά να πάνε για μπάνιο, μπορεί πρώτα να πάνε για μπάνιο και μετά να ψηφίσουν, μέχρι τις 7 είναι ανοιχτές οι κάλπες, αλλά οφείλουν να συνδιαμορφώσουν το μέλλον τους. Και να πω και κάτι; Ακούω και εγώ αυτή την κριτική. Σε ένα βαθμό είναι δικαιολογημένη, διότι υπήρχε μια συνολική απογοήτευση από τους πολιτικούς διότι απέτυχαν να διαχειριστούν μια τεράστια κρίση που προκάλεσε πάρα πολύ πόνο σε πάρα πολύ κόσμο. Και νομίζω ότι υπήρχε και μια διπλή απαξίωση σε σχέση με πολλά ψέματα τα οποία ειπώθηκαν. Διότι, σε έναν πολιτικό μπορεί κάποιος να συγχωρέσει ότι δεν κατάφερε να πετύχει αυτό το οποίο ήθελε. Αυτό το οποίο για εμένα, όμως, είναι ασυγχώρητο είναι η έλλειψη θάρρους και πολιτικής ειλικρίνειας. Να λες τα πράγματα όπως τα πιστεύεις, να μην εξαπατάς τους πολίτες και να κρίνεσαι για αυτά τα οποία λες και κάνεις. Είχαμε πολλά παραδείγματα, από όλους θα έλεγα τους πολιτικούς χώρους, πολιτικών που υπερέβαλαν. Νομίζω βέβαια ότι αυτό που ζήσαμε τα τελευταία 4 χρόνια το τελίκιασε, για να χρησιμοποιήσω μια φράση πιο νεανική, με το ψέμα και τον λαϊκισμό. Και θεωρώ ότι έχω μια μεγάλη ευθύνη να βοηθήσω, να συνεισφέρω -δεν είναι δουλειά που μπορώ να την κάνω μόνος μου- στο να ανακτηθεί το κύρος της πολιτικής και η χαμένη αξιοπιστία της. Διότι τελικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι μαζί ζούμε σε αυτήν την χώρα και όλοι μαζί θα προχωρήσουμε ή όλοι μαζί θα οπισθοχωρήσουμε.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Όλοι μαζί είμαστε πάνω σε αυτό το πλοίο.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Το πλοίο είναι ένα, δυστυχώς πολλοί το εγκατέλειψαν και έφυγαν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Και αυτή είναι μια ακόμα πρόκληση, πώς κάποια από τα παιδιά τα οποία έφυγαν θα ΄χουν την επιλογή, τουλάχιστον, να γυρίσουν πίσω -γιατί εγώ σέβομαι απόλυτα την επιλογή κάποιου να ζήσει όπου θέλει. Στο κάτω κάτω ζούμε πια σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, δικτυωμένο, και είναι απολύτως θεμιτό νέοι άνθρωποι με ταλέντα να αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό. Αλλά να το κάνουν από επιλογή. Όχι γιατί είναι μονόδρομος.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εσείς πόσα χρόνια μένατε στο εξωτερικό όταν σπουδάσατε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Εγώ 7 χρόνια σπούδασα στο εξωτερικό και δούλεψα άλλα 3. Έλειψα συνολικά μια δεκαετία.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Μπορώ να ρωτήσω τι δουλειά κάνατε εκεί;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δούλεψα στην αρχή σε τράπεζα, μετά σε μεγάλη εταιρεία συμβούλων και μετά γύρισα και δούλεψα και στην Ελλάδα, σχεδόν μια επταετία σε έναν τομέα που τότε ξεκινούσε, είναι ο τομέας του venture capital, της στήριξης δηλαδή νεοφυών επιχειρήσεων. Εγώ ασχολήθηκα με τις νεοφυείς επιχειρήσεις -που τώρα ευτυχώς είναι της μόδας- πολύ πριν οι πιο πολλοί γνωρίσουν τον όρο νεοφυείς επιχειρήσεις.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σκεφτήκατε ποτέ να μη γυρίσετε πίσω;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, βέβαια το σκέφτηκα. Πολλές φορές σκεφτόμουν και πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου αν κάποιες επιλογές είχαν γίνει διαφορετικά. Αν είχα μείνει στην Αμερική να δουλέψω, αν είχα πάρει κάποια άλλη δουλειά, ενδεχομένως, αλλά τελικά γύρισα το ΄97, μόλις είχαμε παντρευτεί με τη Μαρέβα, μόλις είχε γεννηθεί η πρώτη μας κόρη η Σοφία. Και πήραμε την απόφαση τότε να γυρίσουμε, γιατί θέλαμε η Σοφία να μεγαλώσει στην Ελλάδα. Γύρισα τότε με αρκετά χαμηλότερο μισθό από αυτόν που κέρδιζα στο εξωτερικό, αλλά επειδή πίστευα ότι η χώρα πήγαινε προς τη σωστή κατεύθυνση και επειδή ήθελα να ξεκινήσω την επαγγελματική μου καριέρα στην Ελλάδα. Λέμε πώς θα γυρίσουν οι νέοι από το εξωτερικό, λέμε για το το brain drain. Βεβαίως είναι σημαντικό να μειώσουμε τη φορολογία, είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε δουλειές, αλλά είναι σημαντικό και οι νέοι που έφυγαν στο εξωτερικό να ξέρουν ότι η χώρα έχει μακροπρόθεσμη προοπτική. Ένας άνθρωπος που σηκώθηκε και έφυγε, πήρε την οικογένειά του, έφτιαξε τη ζωή του, δεν ξαναγυρνάει εύκολα. Άρα δεν είναι μόνο τα λεφτά, δεν είναι μόνο η δουλειά. Πρέπει να υπάρχει μια συνολική αισιοδοξία για την πορεία της χώρας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Συμφωνώ. Προσέχω το βραχιολάκι σας τώρα, που είναι πάρα πολύ ωραίο, το μπλε το βραχιολάκι αυτό, μπορώ να ρωτήσω την ιστορία του; Καινούριο μου φαίνεται.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αυτό ναι... Την Κυριακή ήμουν στα Χανιά, είχα μια περιοδεία στην Κρήτη, ήμουν στο Ηράκλειο όλη μέρα, και όταν βρίσκομαι στα Χανιά προσπαθώ νωρίς το πρωί να πηγαίνω να κολυμπάω στο Μαράθι. Εκεί, λοιπόν, ένας φίλος μου ο οποίος είναι εκεί πολλά χρόνια και φτιάχνει ωραία βραχιολάκια, έχει πολλά τατουάζ, τον είδα και με γενειάδα φέτος και μου λέει έλα να σου βάλω ένα για καλή τύχη και είπα να το βάλω.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τατουάζ έχετε εσείς;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Τατουάζ δεν έχω, όχι.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δεν κάνατε ποτέ;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Δεν έκανα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Το σκέφτηκα, βέβαια το σκέφτηκα να κάνω, σε άλλες όμως εποχές, πριν γίνουν της μόδας. Είμαι τώρα σε διαπραγμάτευση με τον γιο μου αν πρέπει ή δεν πρέπει να κάνει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σας έχει ήδη πιάσει…; πόσο χρονών είναι ο γιος;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Του λέω κάνε ό,τι θέλεις. 21 θα γίνει. Για τα τατουάζ πιστεύω ότι, βλέπω πολλά νέα παιδιά που έχουν πολλά τατουάζ και σίγουρα είναι μια μόδα. Αυτό που του είπα απλά, είναι σκέψου καλά τι θα κάνεις, πού θα το κάνεις, και σκέψου τον εαυτό σου σε 30 χρόνια, επειδή δεν βγαίνει το τατουάζ, αν θα θέλεις να το έχεις ή αν θα θέλεις να φαίνεται.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Αντιλαμβάνομαι, γιατί είναι τώρα δύσκολη η θέση σας, αλλά θα σας βγάλω εγώ από τη δύσκολη θέση, γιατί το εννοώ. Εκπροσωπείτε τώρα ένα κόμμα που σας ψηφίζουν πολλά νέα παιδιά με τατουάζ. Ξέρω και το λέω και εγώ, γιατί και εγώ έχω γιο, που σε λίγα χρόνια θα μου πει να κάνει τατουάζ. Θέλω να του πω ότι υπάρχουν ακόμα -που βέβαια καμία σχέση δεν έχει η προσωπικότητα και η καλοσύνη και το πόσο τίμιος είσαι με κάποιο τατουάζ, δεν το συζητάω- κάποια μυαλά που δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Δηλαδή έμαθα πρόσφατα ότι αεροσυνοδός δεν μπορείς να γίνεις αν έχεις τατουάζ. Δεν σε παίρνουν οι αεροπορικές εταιρείες.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, υπάρχει ένα ζήτημα, με...
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Αδίκως θα μου πείτε, το ρωτώ, αλλά...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αλλά, είναι μια πραγματικότητα. Αν τα τατουάζ φαίνονται, είναι σε σημεία που είναι τελείως εκτεθειμένα, αυτό είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να το σκεφτούν τα νέα παιδιά, γιατί μπορεί να τους δημιουργήσει πρόβλημα στη συνέχεια.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εσείς του είπατε του γιού κάνε ό,τι θέλεις;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Εγώ τον συμβούλευσα, αν θέλει να κάνει, να πειραματιστεί σε ένα σημείο που να μην πολυφαίνεται και μετά να δει. Να προχωρήσει από εκεί.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Λογικό. Νομίζω ότι είναι πολύ ωραία πατρική συμβουλή. Αν εσείς ποτέ κάνατε τατουάζ στη ζωή σας, έστω αργότερα, θα κάνατε τα πρόσωπα της οικογένειας;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Νομίζω θα έκανα κάτι που να έχει σχέση με τα παιδιά μου.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Μάλιστα. Και τώρα, επειδή λέω για οικογένεια, οι γονείς σας σας λείπουν αυτή τη στιγμή; Πάτε να βιώσετε μια πολύ ωραία στιγμή προσωπική. Ίσως τα πράγματα συμβούν και γίνετε Πρωθυπουργός. Θα θέλατε να ζει ο μπαμπάς και η μαμά να σας δουν;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ποιος δεν θα το ήθελε. Και κάθε φορά που βρίσκομαι στα Χανιά πάω και αφήνω ένα λουλούδι στον τάφο των γονιών μου. Και σίγουρα αυτή τη φορά αισθάνθηκα πιο έντονη την απουσία τους, αλλά ίσως και με έναν τρόπο την παρουσία τους. Διότι όλο και πιστεύω ότι από κάπου μπορεί να βλέπουν και να χαίρονται. Η μάνα μου έφυγε πιο νωρίς. Ο πατέρας μου έχω τη χαρά ότι πρόφτασε να με δει τουλάχιστον Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Άρα, είδε ίσως το πρώτο επεισόδιο από αυτό το οποίο, όπως είπες, ενδεχομένως, πιθανώς, μπορεί να συμβεί σε λίγες ημέρες από τώρα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Ο μπαμπάς ήθελε να ασχοληθείτε με την πολιτική; Ήταν ένας άνθρωπος, του οποίου και η κόρη και ο γιος ασχολήθηκαν με την πολιτική. Ουσιαστικά είναι μια ιστορία που δεν μπορείς να ξεφύγεις πολύ αν ο μπαμπάς υπήρξε Πρωθυπουργός;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ο πατέρας μου ποτέ δεν μου είπε να ασχοληθώ με την πολιτική, ποτέ δεν μου είπε να μην ασχοληθώ με την πολιτική. Και πρέπει να σας πω ότι για πολλά χρόνια δεν ήθελα να ασχοληθώ με την πολιτική, παρότι σπούδασα πολιτικές επιστήμες. Είχα πάντα ένα ενδιαφέρον για τα κοινά, είχα ένα ενδιαφέρον για την πολιτική θεωρία, για την ιστορία, για τις εξελίξεις των γεγονότων, για το πως διαμορφώνονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί. Αλλά όταν ο πατέρας μου έχασε τις εκλογές του ‘93, ήμουν αρκετά θυμωμένος, γιατί θεωρούσα ότι με κάποιον τρόπο έκανε μια μεγάλη προσπάθεια. Αισθάνθηκα ότι δεν δικαιώθηκε και είπα ότι αυτό δεν είναι για μένα. Εξ ου και δούλεψα πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα, όχι με σκοπό να προετοιμαστώ να ασχοληθώ με την πολιτική, αλλά με σκοπό να κάνω μια καριέρα στον ιδιωτικό τομέα. Άρα, δεν θεωρώ ότι στη δική μου περίπτωση ήταν νομοτελειακά δεδομένο ότι θα ασχολιόμουν με την πολιτική. Κάποια στιγμή, ζώντας στην Ελλάδα και βλέποντας τον εαυτό μου μονίμως σε συζητήσεις για το πως τα πράγματα πρέπει να γίνουν καλύτερα ή μπορούν να γίνουν καλύτερα, είπα στον εαυτό μου: “Κοίταξε να δεις έχεις ένα μεγάλο πλεονέκτημα, μπορείς αντικειμενικά να μπεις στην πολιτική σχετικά εύκολα”. Δεν έκρυψα ποτέ ότι το όνομα είναι ένα διαβατήριο αναγνωρισιμότητας στην πρώτη εκλογή. Μετά μπορεί να δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Αλλά στην αρχή είναι πλεονέκτημα. Οπότε είπα στον εαυτό μου: “Κοίταξε να δεις, δεν μπορείς να λες σε άλλους ασχολήσου, πρέπει να ασχοληθείς εσύ πρώτος”. Και πρέπει να πω ότι και τώρα που προσπαθώ να πείσω κόσμο εκτός πολιτικής να ασχοληθεί με τα κοινά -πείσαμε πάρα πολλούς νέους ανθρώπους να είναι υποψήφιοι με τη Νέα Δημοκρατία και μπορεί να χρειαστεί να πείσουμε και άλλους στη συνέχεια- το επιχείρημα το οποίο χρησιμοποιώ είναι ότι αν έχεις τη δυνατότητα να συμμετέχεις και δεν συμμετέχεις, μετά δεν έχεις και δικαίωμα να ασκείς κριτική. Είναι αυτό που είπες και για αυτούς οι οποίοι μπορούν ή πρέπει ή δεν πρέπει να ψηφίζουν. Και το ίδιο ισχύει, βέβαια, για ανθρώπους που μπορούν να κάνουν μια διαφορά και τελικά επιλέγουν για διάφορους λόγους, που μπορεί να είναι απολύτως σεβαστοί, να μην εμπλακούν με τα κοινά. Και ένας λόγος που δεν εμπλέκονται είναι διότι δεν αντέχουν την τοξικότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης ή δεν αντέχουν την προοπτική ότι θα δουν τον εαυτό τους, την οικογένειά τους “κρεμασμένους στα μανταλάκια”. Διότι η αλήθεια είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, έχουμε ξεφύγει από τη συνηθισμένη πολιτική κριτική και έχουμε περάσει σε μια άλλη φάση τοξικότητας. Και αυτό πρέπει να το αφήσουμε πίσω μας. Μακάρι να κλείσει και αυτός ο κύκλος της τοξικότητας στις 7 Ιουλίου. .
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα μέσα στη Βουλή, αν σήμερα μπορούσα να πω του γιου μου να δει Βουλή, αυτά που ακούγονται εκεί πέρα μέσα -και νομίζω πρέπει να είσαστε και εσείς ειλικρινής- και δεν ξέρω αν θέλετε να πείτε και κάτι για τον εαυτό σας, αν πότε έχετε ξεφύγει και το είπατε ότι ναι, ήταν λάθος μου.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Και εγώ είναι φορές που έχω ανεβάσει τους τόνους αμυνόμενος, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό το οποίο δεν θέλει να βλέπει ο κόσμος είναι μονίμως πολιτικούς να τσακώνονται. Γι’ αυτό επέλεξα συνειδητά -και στην προεκλογική εκστρατεία των ευρωεκλογών και σίγουρα σε αυτήν την εθνικών εκλογών- τη στρατηγική να μην μπω σε καμία αντιπαράθεση, να παρουσιάσω το πρόγραμμά μου. Να μιλήσω όχι μόνο για το όραμά μου -το όραμα ακούγεται αρκετά αφηρημένο- για το σχέδιό μας για την Ελλάδα της επόμενης μέρας, για το τι σημαίνει ισχυρή ανάπτυξη, για το τι σημαίνει πολλές καλές δουλειές, για το πως θα μειώσουμε τους φόρους και να συνομιλήσω ευθέως με την κοινωνία. Συνομιλητές μας σήμερα είναι οι πολίτες. Εξάλλου μεταξύ εμού και του κ. Τσίπρα υπήρξαν 42 αντιπαραθέσεις στη Βουλή αυτά τα τελευταία τριάμισι χρόνια. Δεν έλειψε η συζήτηση μεταξύ μας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Είσαστε δύο πάρα πολύ νέοι άνθρωποι. Τώρα με πάτε από ερώτηση σε ερώτηση, έχω μια άλλη, θα την κρατήσω όμως αυτή με τον κ. Τσίπρα. Και εδώ θέλω να πω ότι αν δεν ήταν πολιτικός, αν θα μπορούσατε να κάνετε παρέα μαζί του. Αν δεν ήσασταν πολιτικοί και ήσασταν στο Πανεπιστήμιο και δεν σας χώριζαν πολιτικές ιδεολογίες, θα μπορούσατε να πιείτε ένα ποτό μαζί του ή θεωρείτε ότι δεν σας ταιριάζει και σαν παρέα;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Είναι μια θεωρητική ερώτηση στην οποία ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω διότι είμαστε όλοι προϊόν των βιωμάτων μας. Δεν μπορώ να δω έναν άνθρωπο έξω από το πλαίσιο που τον έκανε αυτό που είναι σήμερα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Κατάλαβα. Γυρίζω. Πριν που είπατε ότι θύμωσα όταν ο πατέρας μου έχασε τις εκλογές το ‘93. Τι άλλο σας θύμωνε που ακούγατε για τον μπαμπά σας; Ας πούμε είχε αυτήν την -θα το πω τώρα στο πιο απλό, στο πιο λαϊκό- τη γρουσουζιά του Μητσοτάκη, μην μπεις στο αεροπλάνο με τον Μητσοτάκη ή όλα αυτά που άκουγε ο μπαμπάς. Υπήρξαν πράγματα που σας θύμωναν; Που λέτε ότι είναι άδικο; Αυτό για το θέμα της γρουσουζιάς, το συζητούσατε ποτέ;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Μα βέβαια, ήταν πάρα πολύ ψύχραιμος και με πάρα πολύ χιούμορ. Και βέβαια να πω το εξής: Ένας άνθρωπος ο οποίος έφτασε 99 ετών, έζησε μια γεμάτη ζωή, έγινε Πρωθυπουργός, δικαιώθηκε εν πολλοίς εν ζωή και άφησε πίσω του μια μεγάλη οικογένεια με 13 εγγόνια και πρόφτασε και είδε 13 δισέγγονα. Μόνο γρουσούζης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Λέω αν σας θύμωνε, όταν το ακούγατε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, εμένα με ενοχλούσε και ειδικά όταν ήμουν έφηβος και μεγάλωνα. Πολλά από αυτά είναι δύσκολα να τα διαχειριστεί κανείς. Πόσο πιο δύσκολα είναι τώρα για τα δικά μου παιδιά, τα οποία έχουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η οποία δεν υπήρχε τότε. Τώρα μπορείς να μπεις και να δεις τι γράφεται για σένα, καλόβουλα, αλλά και συχνά κακόβουλα στο facebook. Είναι δύσκολο να μπλοκάρω τα παιδιά μου από αυτήν την πληροφορία.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Έχουν έρθει σε δύσκολη θέση τα παιδιά; Δηλαδή έχουν αντιμετωπίσει ακόμα και στο δρόμο, όταν είπαν ότι είμαστε τα παιδιά του Κυριάκου, το ενδεχόμενο να πρέπει να αμυνθούν για κάτι που άκουσαν;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Νομίζω ότι ο κόσμος στην απευθείας επαφή με ένα παιδί...
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: ...δεν το κάνει.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Έχει σεβασμό. Δεν είχαμε τέτοια.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Συμφωνώ. Δεν έχουν στις ίδιες ηλικίες, είναι σκληρά τα παιδιά.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Το ανώνυμο. Τα παιδιά είναι πιο σκληρά από ό,τι νομίζουμε και είναι και πολύ πολιτικοποιημένα και έχουν άποψη. Νομίζω ότι είναι πια δυνατά τα παιδιά, ξέρουν ότι στον κόσμο υπάρχει και το καλό και το κακό, ότι όπως υπάρχει καλοσύνη, υπάρχει και κακία. Την κακία άστη να περάσει, μην της απαντήσεις, μείνε στο καλό και προσπάθησε πάντα τα αρνητικά αισθήματα τα οποία όλοι μας έχουμε να τα διαχειριστείς με έναν τρόπο πιο δημιουργικό. Δεν είναι εύκολο, μεγάλωσαν από αυτής της πλευράς σε δύσκολο σχολείο, ειδικά η μικρή μου κόρη, η οποία είναι 16 τώρα και η οποία πέρασε όλη την εφηβεία, τα τελευταία τριάμισι χρόνια, που είμαι Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Τα μεγάλα ήταν πιο προστατευμένα, αλλά νομίζω ότι και εγώ και η Μαρέβα έχουμε ασχοληθεί πολύ να τους δώσουμε εκείνες τις αξίες και τις αρχές που θεωρούμε ότι πρέπει να έχει ένα παιδί που μεγαλώνει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Νώθετε καλός πατέρας, γιατί βιώσατε το πως είναι ο μπαμπάς να είναι Πρόεδρος Κόμματος και Πρωθυπουργός. Είχε το χρόνο για σας ή πολλές φορές σκεφτήκατε ότι αν και εγώ ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική, γίνω Πρόεδρος, γίνω Πρωθυπουργός, θα έχω χρόνο με τα παιδιά μου να πάω μια βόλτα, να πάω σινεμά, να μιλήσω για τα προβλήματά τους; Ή θα με παίρνουν τηλέφωνο και θα τους λέω: “Αχ κλείσε, θα σε πάρω τηλέφωνο σε μισή ώρα;”.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ο πατέρας μου ήταν ένας εξαιρετικός πατέρας με την απόσταση μισού αιώνα ηλικιακής διαφοράς, γιατί με έκανε στα πενήντα του. Και βέβαια με τη σκληρή πραγματικότητα ότι όταν εγώ μεγάλωνα ήταν ήδη Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και διεκδικούσε την Πρωθυπουργία. Σε αντίστοιχη θέση βρίσκεται η Δάφνη σήμερα. Δεν πέρασα πολύ χρόνο με τον πατέρα μου μεγαλώνοντας. Και αυτό ήταν πάντα ένα μικρό παράπονο. Χτίσαμε, όμως, συν τω χρόνω, μια καταπληκτική θέση. Και πιστεύω ότι και αυτός με είδε εκεί που ήθελε να με δει και εγώ του είπα αυτά που ήθελα να του πω.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τα είπατε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Τα είπαμε. Βέβαια.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Ξέρετε, είναι ένα μεγάλο ερώτημα που κάνω σε πολλούς καλεσμένους αν πρόλαβαν, γιατί πολλές φορές δεν βγαίνουν να πιουν ούτε μια ρετσίνα με τον πατέρα τους, λέγοντας ότι θα τα πούμε την επόμενη φορά. Τα είπατε αυτά που θέλατε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως και μιλούσα στον πατέρα μου δύο και τρεις φορές την ημέρα, όχι κατ’ ανάγκη για πολιτικά, περί ανέμων και υδάτων και περάσαμε πάρα πολύ καιρό μαζί. Πολλές φορές σκέφτομαι και τώρα τι θα μου έλεγε...
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τι θα σας έλεγε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ξέρω ήδη την απάντηση.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Την ξέρετε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Στο ερώτημα τι θα μου έλεγε ο πατέρας μου, σχεδόν σε όλα τα ερωτήματα ξέρω την απάντηση. Άρα, νομίζω ότι από αυτής της πλευράς αυτά που ήταν να μου δώσει, μου τα έχει δώσει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα ήταν άδικο να μη ρωτήσω και για τη μητέρα. Η μητέρα μια γυναίκα , η Μαρίκα Μητσοτάκη, που ήταν πάντα πάρα πολύ διακριτικά πίσω από τον μπαμπά.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Όχι και τόσο.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Δεν ήταν ενεργά πολιτικά, δηλαδή.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Και ναι και όχι. Η μητέρα μου ήταν ένας άνθρωπος με φοβερή προσωπικότητα. Ένας πολύ δυνατός άνθρωπος.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Φοβερή. Όλοι για τη μαγειρική της μιλούσαν.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Ναι, άδικο, με την έννοια του ότι είχε καταπληκτικό πολιτικό αισθητήριο. Ίσως καλύτερο αισθητήριο, άποψη σ’ ό,τι αφορά στους ανθρώπους απ΄ ό,τι είχε ο πατέρας μου, και βέβαια δεν ξεχνώ ότι τον βοήθησε πάρα πολύ. Γύρισε όλη την Ελλάδα το ‘89 - ‘90, παρότι είχε ήδη κινητικές δυσκολίες. Έβγαζε ομιλίες σε γυναίκες και μετά προσπάθησε η ίδια. Και αυτό είναι ένα μεγάλο παράπονο, διότι ήταν η πρώτη η οποία έβαλε στο δημόσιο διάλογο το ζήτημα της αναπηρίας, μιλώντας με θάρρος για το δικό της πρόβλημα. Ήταν η πρώτη που έβαλε στο δημόσιο διάλογο το θέμα του καρκίνου. Είχε καρκίνο του μαστού, τον πολέμησε και βγήκε και μίλησε, τότε που δεν μιλούσαμε για καρκίνο, λέγαμε η επάρατος. Δεν αναφέραμε το όνομα. Και είχε ένα όραμα, να φτιάξει ένα μεγάλο κέντρο αποκατάστασης, για το οποίο πολεμήθηκε χυδαία. Κάποια στιγμή το εγκατέλειψε και ήταν το μεγάλο της παράπονο ήθελε από τη δική της προσπάθεια ως σύζυγος Πρωθυπουργού να κάνει τη διαφορά.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Είχε πει κάποτε ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, ότι για να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, γιατί η μητέρα σας είχε κάποια στιγμή στο τέλος κινητικά θέματα...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως, εντονότατα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Είναι το ότι πρέπει ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας να έχει άμεσα στο σπίτι του ένα πρόσωπο με κινητικά προβλήματα. Και αυτό το λέμε για μια πόλη και μια χώρα που δεν μπορεί κανένας με καροτσάκι να περπατήσει, να ζήσει, να μπορέσει να γυρίσει άνετα. Δεν ξέρω τώρα βέβαια -και εδώ δεν θέλω να είμαι ούτε αιθεροβάμων- αν μπορεί να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα. Αφού οι δρόμοι πλέον είναι αυτοί, τα πεζοδρόμια είναι αυτά. Να πούμε την αλήθεια; Μπορεί να φτιαχτεί ένα καλύτερο επίπεδο για αυτούς τους ανθρώπους;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως και μπορεί και το πρώτο το οποίο πρέπει να γίνει είναι να αλλάξουμε μυαλά. Να αλλάξουμε νοοτροπία και να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους αυτούς με το σεβασμό που τους αξίζει. Έχουμε κάνει βήματα προόδου, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Και νομίζω ότι και η ενασχόληση με τα κοινά ανθρώπων με αναπηρία, βοηθά στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Η επιλογή μας να τοποθετήσουμε έναν άνθρωπο σαν τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ο οποίος βγήκε πρώτος με ρεκόρ ψήφων, πεντακόσιες χιλιάδες, δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία έχει μια κρυμμένη ευαισθησία, την οποία όμως πρέπει να τη δείξει και στην πράξη. Όταν παρκάρεις μπροστά σε αυτές τις λίγες ράμπες αναπήρων που έχουμε, στην ουσία είναι μια πράξη βαθύτατης περιφρόνησης του δικαιώματος ενός συμπολίτη μας στην ίση πρόσβαση στα δημόσια αγαθά, που εν προκειμένω είναι η προσβασιμότητα. Μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα στον τομέα αυτό και βέβαια κάθε κατηγορία αναπηρίας έχει τα δικά της ειδικά ζητήματα, εμείς τυπώσαμε το πρόγραμμα μας στη γραφή braille.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Το έχω εδώ και μου έκανε εντύπωση γιατί μου το φέραν οι συνεργάτες σας και έχω μείνει πραγματικά άναυδος. Να δώσω συγχαρητήρια, έχει τυπωθεί όλο το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας. Στη γραφή braille, για τους ανθρώπους που έχουν...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Προβλήματα όρασης.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Προβλήματα όρασης και είναι πραγματικά υπέροχο, το εξώφυλλο είναι αυτό.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Είναι το περιεχόμενο του προγράμματός μας, ήταν η ελάχιστη υποχρέωση που μπορούμε, στους ανθρώπους οι οποίοι έχουν προβλήματα όρασης, να εξοικειωθούν με το πρόγραμμά μας.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Τώρα μου έρχονται οι ερωτήσεις, φανταστείτε ότι έχω κάποιες γραμμένες, αλλά δεν ξέρω αν θα τις δω καν. Και αυτό το λέω τώρα γιατί σας ρώτησα αν μπορεί να αλλάξει κάτι στην Ελλάδα για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Αλλά πάει η ερώτησή μου λίγο πιο γενικά: Ακούγεται στην πιάτσα, γιατί κυκλοφορώ πάρα πολύ, όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου, μια φράση, που δεν γίνεται να μη σας τη ρωτήσω. Ότι δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα. Ότι όλα έρχονται απ’ έξω. Ότι «αφήστε τι ψηφίζουμε εδώ μέσα». Ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ότι όλα είναι στημένα, ότι όποιον και να βγάλουμε, όσο και να θέλει ο Κυριάκος, ο Αλέξης, ο Κώστας, ο Μιχάλης, δεν γίνεται να αλλάξει τίποτα. Αυτή η θεωρία που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία είναι αληθινή ή κάπου κάνουμε λάθος;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Τίποτα δεν με θυμώνει πιο πολύ από την άποψη ότι δεν μπορούμε να γίνουμε κυρίαρχοι της τύχης μας. Εάν βρεθήκαμε σε αυτήν την κατάσταση, ευθυνόμαστε πρωτίστως εμείς ως χώρα. Έγιναν τεράστια λάθη στη διαχείριση της κρίσης και από το εξωτερικό και από τους πιστωτές μας. Αλλά το ζήτημα είναι να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι ότι μπορούμε να αλλάξουμε. Και πρέπει να πω ότι η διαδρομή και η δική μου, αυτά τα τέσσερα χρόνια, στην ουσία από τότε που επέλεξα να θέσω υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, με κάνει να πιστεύω ότι αλλάζουν πράγματα στην ελληνική κοινωνία. Εγώ δεν ήμουν το φαβορί για να εκλεγώ. Πολλοί θεωρούσαν ότι είμαι πολύ εκσυγχρονιστής, ίσως πιο φιλελεύθερος ή δεν ταιριάζω με τη Νέα Δημοκρατία έτσι όπως την ήξεραν κάποιοι. Και όμως, ήρθαν πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι, με εξέλεξαν πρόεδρο γιατί πίστευαν στην ανάγκη να αλλάξει η Νέα Δημοκρατία. Ένα κόμμα με αρχές και με αξίες, με ρίζες στην ελληνική κοινωνία, το οποίο, όμως, χρειαζόταν μια σημαντική δόση εκσυγχρονισμού. Σε ιδέες, σε πρόσωπα, σε αντιλήψεις. Και πιστεύω ότι αυτο το πέτυχα. Και πιστεύω ότι αν καταφέρουμε να κερδίσουμε τις εκλογές και να λάβουμε την ισχυρή εντολή που ζητώ από τον ελληνικό λαό, θα είναι μια ένδειξη μεγάλης ωριμότητας της ελληνικής κοινωνίας. Γιατι θα το έχουμε κάνει χωρίς να λαϊκίσουμε, χωρίς να οξύνουμε τα πνεύματα, με έναν μετριοπαθή λόγο, μιλώντας για τα πραγματικά προβλήματα και υποσχόμενοι σκληρή δουλειά, αξίες και προφανώς ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα το οποίο θα κάνει τη ζωή των Ελλήνων καλύτερη. Αλλά και μια επαναφορά σε μια κανονικότητα, στην οποία η πολιτική δεν θα είναι ένα συνεχές δράμα. Δηλαδή κάπου ο πολιτικός μπορεί να πρέπει να κάνει και τη δουλειά του, χωρίς να πολυφαίνεται. Και ο άλλος, ο πολίτης να βλέπει το αποτέλεσμα στην καθημερινότητά του. Δεν είναι όλα προβολή ή δραματοποίηση ή show. Δεν είμαι άνθρωπος που επιδιώκω την προβολή. Η προσωπική μου ζωή και οι φίλοι μου δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική, η προβολή είναι απαραίτητο εργαλείο για να μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Αλλά τελικά η ουσία μένει. Εκλεγόμαστε για να λύσουμε προβλήματα: Μικρά, μεσαία, μεγάλα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Άρα, η φράση που κυκλοφορεί στην πιάτσα είναι άδικη, οτι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Βεβαίως είναι άδικη και για τον απλούστατο λόγο ότι έχουμε πια πολύ αυξημένους δείκτες ελευθερίας. Να δώσω ένα παράδειγμα μόνο: Από τότε που κερδίσαμε τις ευρωεκλογές με τη μεγάλη διαφορά, την οποία φαίνεται ότι πολλοί δεν προέβλεπαν, εγώ βλέπω την αντίδραση των αγορών. Θα μου πεις οι αγορές ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, αλήθεια είναι αυτό. Αλλά υπάρχει και μια τάση που προεξοφλεί ότι μια σοβαρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση θα κάνει τη δουλειά, άρα «θα σε δανείζω με χαμηλότερο κόστος δανεισμού ως χώρα». Τι σημαίνει αυτό; Ότι εσύ, ως επιχειρηματίας, θα δανείζεσαι και εσύ με χαμηλότερο κόστος. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάναμε κάτι για να αλλάξουμε…
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Πολύ σημαντικό.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: ...το μείγμα πολιτικής. Φόροι, δαπάνες, η πολιτική της εξόντωσης της μεσαίας τάξης, ήταν ταξική πολιτική, το ομολόγησαν οι ίδιοι. Το ομολόγησε ο κ. Τσακαλώτος, ο Υπουργός Οικονομικών, πάνω από μια φορά. «Κάνουμε ταξική πολιτική. Μεροληπτούμε υπέρ» -στο μυαλό τους- «των πιο αδύναμων». Εγώ τους απαντώ: μεροληπτείτε εις βάρος ολόκληρης της κοινωνίας. Διότι αν μια κοινωνία φτωχαίνει ή πάντως δεν πλουτίζει, τότε όλοι την πληρώνουν, και οι πιο αδύναμοι. Και δεν νομίζω ότι υπάρχουν αδύναμοι συμπολίτες μας οι οποίοι θέλουν σήμερα να είναι μόνο εξαρτημένοι από ένα επίδομα. Το επίδομα είναι απαραίτητο για να ανακουφίζει τους συμπολίτες μας. Αλλά δεν θέλουμε πολίτες οι οποίοι να είναι δια βίου εξαρτημένοι από ένα επίδομα. Θέλουμε πολίτες οι οποίοι να δουλεύουν.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα σας κάνω μια παράξενη ερώτηση: κρατάτε τίποτα καλό από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Με έναν τρόπο κρατώ το γεγονός ότι εάν δεν είχαμε περάσει από αυτή τη διαδικασία, από αυτή τη διάψευση των προσδοκιών, από αυτήν την απομυθοποίηση του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος, αυτή η καραμέλα ότι κάποιοι, επειδή πιστεύουν σε μια συγκεκριμένη ιδεολογία είναι πιο έντιμοι, πιο καλοί, πιο έξυπνοι, πιο αγνοί, από κάποιους άλλους, -το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της δήθεν αριστεράς- θα κρατούσε ακόμη. Διότι δεν θεωρώ ότι αυτό που μας κυβέρνησε ήταν αριστερά, η απομυθοποίηση όλων αυτών νομίζω ότι είναι μια προίκα για την ελληνική κοινωνία για την επόμενη μέρα.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Εννοείτε ότι ίσως η κατάρρευση του πρώτη φορά αριστερά...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Εννοώ ότι περνώντας από αυτή την επώδυνη διαδικασία, χάνοντας στην ουσία τέσσερα χρόνια, με πολύ πόνο, με ένα τρίτο μνημόνιο, που ήταν τελείως αχρείαστο, με αυτό το τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015, το οποίο ξαναθυμάμαι τώρα και επειδή διαβάζω και ένα βιβλίο.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Ποιο βιβλίο;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Διαβάζω αυτό το βιβλίο της Ελένης Βαρβιτσιώτη, «Η τελευταία μπλόφα», που περιγράφει πάρα πολύ ωραία, το τι έγινε το πρώτο εξάμηνο του 2015. Και το διάβασα στο αεροπλάνο γυρίζοντας από τις Βρυξέλλες. Και πρέπει να σου πω ότι θύμωσα. Θύμωσα. Θύμωσα πολύ από την ανικανότητα, τον κυνισμό και το πόσο κοντά φτάσαμε στην απόλυτη καταστροφή.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Μου απαντήσατε στην ερώτηση. Θέλω να δω τι κρατήσατε. Νομίζω ότι κρατήσατε πάλι ένα πλεονέκτημα για εσάς, αλλά το δέχομαι, γιατί ουσιαστικά πολλοί το είπαν αυτό. Και επίσης πάρα πολλοί, πραγματικά αριστεροί, γιατί πρέπει να δώσω τιμή στους πραγματικά αριστερούς, και εδώ νομίζω ότι καταλαβαίνετε τι λέω, υπάρχει μια αριστερή πλευρά ανθρώπων που είναι πολύ σημαντική πλευρά, ακόμη και οι ίδιοι είπαν ότι δεν ήταν αυτό, μη μας μπλέκετε.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Στα ζητήματα των δικαιωμάτων, νομίζω ότι η κουβέντα πήγε πιο μπροστά. Ενδεχομένως σε κάποια σημεία πήγε πιο μπροστά απ’ ό,τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να πάμε. Αλλά η κατεύθυνση ήταν σωστή. Άρα, επειδή δεν θέλω να νομίζεις πάντα ότι μετατρέπω κάτι αρνητικό σε θετικό για μένα, κρατώ μια συζήτηση γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα η οποία νομίζω ότι μας πηγαίνει στην κατεύθυνση στην οποία πρέπει να πάμε ως κοινωνία.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Χόμπυ έχετε; Μου λέτε ότι διαβάζετε. Τι άλλο κάνετε;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Αθλούμαι.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Έχετε παχύνει ποτέ στη ζωή σας;
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Να έχω παχύνει, όχι. Παίζει το βάρος μου, αλλά όχι πολύ.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Όταν λέτε αθλήστε, παίζετε μπάσκετ νομίζω.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Παίζω μπάσκετ, ακόμη προσπαθώ και παίζω μπάλα σε ένα πρωτάθλημα αποφοίτων.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Α, παίζετε και τώρα. Ξέρετε δεν είχαν καλή εικόνα οι Πρόεδροι του Κόμματος λόγω του Καραμανλή. Πήγε να βαρέσει ένα σουτ και έπεσε κάτω, τη θυμάστε τη σκηνή, οπότε πρέπει να δικαιώσετε εσείς τώρα τους Προέδρους, σαν ποδοσφαιριστής εννοώ.
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Έχω περάσει από πολλούς αθλητικούς τραυματισμούς, να ξέρει ότι όποιος αθλείται, κινδυνεύει.
Γ. ΑΡΝΑΟΥΤΟΓΛΟΥ: Νομίζω ότι πρέπει να αποκαταστήσετε λίγο την εικόνα...
Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ: Μου αρέσει το τένις και χαίρομαι πραγμ
Σχόλια αναγνωστών