υμπέρασμα: Το QE δεν μπορεί να τελειώσει έχει παγιδεύσει κεντρικές τράπεζες, τράπεζες και κυβερνήσεις σε ένα φαύλο κύκλο.
Η ποσοτική χαλάρωση των κεντρικών τραπεζών άλλαξε ριζικά την φύση των τραπεζών του δυτικού κόσμου, το QE ή ποσοτική χαλάρωση δημιουργήθηκαν για να συντηρήσουν το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων της γης, φορτώνοντας λιτότητα το υπόλοιπο 99% αναφέρει το Ιρλανδικό site Saker
Τα περιουσιακά στοιχεία της elite (τα πλούσια άτομα που διαθέτουν - αποθέματα, ακίνητα, χρηματοοικονομικά παράγωγα, πολυτελή προϊόντα κ.λπ.) έχουν δει τις αξίες τους να αυξάνονται σε επίπεδα πριν από το 2008.
Το χρέος έχει διογκωθεί σε απίστευτα επίπεδα και αυξήσει κατακόρυφα τα χρέη των κρατών.
Η «πραγματική» οικονομία αποδυναμώθηκε, όπως αποδεικνύεται από την χαμηλή οικονομική ανάπτυξη σε ολόκληρη τη Δύση και την Ιαπωνία.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα οικονομικά αποτελέσματα των πολιτικών "εύκολου χρήματος" της Δύσης - δηλαδή το QE η ποσοτική χαλάρωση είχε στόχο να συντηρήσει το 1% των πλουσίων της γης και να επιβάλλει λιτότητα για το 99% (όπως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις).
Η ποσοτική χαλάρωση δημιούργησε τεχνητή ζήτηση εάν διακοπεί για κάποιο λόγο τότε η αξία των περιουσιακών στοιχείων θα καταρρεύσει με τεράστιες επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Η Δύση θα επιστρέψει στα τοξικά προβλήματα που είχε πρίν το 2007, με το χρέος να μην είναι βιώσιμο διεθνώς και μια «πραγματική» οικονομία που έχει καταστεί πιο αδύναμη μέσω της λιτότητας.
Αποκαλύπτεται ότι οι ΗΠΑ ενορχήστρωσαν το σχέδιο αρχικά διάσωσης των αμερικανικών τραπεζών και αυτό το πέτυχαν μέσω των κεντρικών τραπεζών όπου συμφωνήθηκε να ξεκινήσει μαζικά η ποσοτική χαλάρωση ή QE.
Στην αρχή της κρίσης, οι ΗΠΑ καθοδήγησαν τις τράπεζες των G7, της Ελβετία και της Σκανδιναβίας να δημιουργήσουν πιστωτικές σχέσεις μεταξύ τους, ώστε να μπορούν να μεταφέρουν χρήματα σε οποιοδήποτε τόπο και έθνος.
Ουσιαστικά το τραπεζικό σύστημα διευρύνθηκε τόσο πολύ που έχει πολύ μεγάλο για να αποτύχει.
Πλέον οι διμερείς συμβάσεις ανταλλαγής ρευστότητας αποτελούν πλέον μόνιμο χαρακτηριστικό του δυτικού τραπεζικού συστήματος. Επομένως, δεν έχει σημασία πού εκτυπώνονται τα νέα χρήματα, αυτό που μετράει είναι μόνο ότι είναι τυπωμένα.
Έτσι, δεν υπάρχει πια πραγματική "δύναμη αγοράς" αλλά μόνο δύναμη των κεντρικών τραπεζών.
Ο μόνος στόχος τους είναι να διαιωνίσουν το status quo, όχι να βελτιώσουν το status quo.
Το 1% των πλουσίων της γης είναι πολύ μεγάλο για να αποτύχει. Ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, Mark Carney το 2015, είχε αναφέρει.
«Όπως έγραψα στους ηγέτες των G20, η δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει αλλάξει σημαντικά από την κρίση.
Σχεδόν ολόκληρη η καθαρή πίστωση από την κρίση προέρχεται από τις αγορές ομολόγων και το μέγεθος των υπό διαχείριση περιουσιακών στοιχείων αυξήθηκε κατά 60% στα 74 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτοί οι αριθμοί είναι εκπληκτικοί.
Η εκτίμηση για το 2017 ήταν ότι το παγκόσμιο συνολικό ΑΕΠ ήταν περίπου 75 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το παγκόσμιο QE είχε φτάσει τα 12 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2016.
Ο Carney επεσήμανε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης έχει παραμορφωθεί δραματικά και ότι το πιο επείγον ζήτημα είναι οι αγορές ομολόγων και για προφανείς λόγους
Το QE δεν αντιπροσωπεύει την «κυβερνητική πολιτική» αλλά αντιπροσωπεύει την κορυφή της «αντι-κυβερνητικής πολιτικής». Καμία κυβέρνη δεν ψήφισε για το QE.
Οι δυτικές κεντρικές τράπεζες είναι όλες ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις τους!
Είναι σαφές ότι το QE είναι μια πολιτική που δεν υπόκεινται καθόλου σε κυβερνητική εποπτεία
Το QE στην Ευρώπη, για παράδειγμα, έχει την εντύπωση ότι η ΕΚΤ ενεργεί ως η τράπεζα των πολιτών της ευρωζώνης, αλλά στην πραγματικότητα μόνος πελάτης είναι οι τράπεζες.
Έτσι, η ΕΚΤ δεν εργάστηκε για την προστασία των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά υποστηρίζει τα συμφέροντα του 1%.
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι την τελευταία τα χρήματα της ποσοτικής χαλάρωσης, χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν την αγορά κρατικών ομολόγων, ειδικά στην Ευρωζώνη.
Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να πληρώνουν μισθούς, και για να το κάνουν πρέπει να δανείζονται χρήματα ή να τα εκτυπώνουν.
Η ποσοτική χαλάρωση έδωσε στις τράπεζες, την δυνατότητα να ανταλλάξουν εθνικά ομόλογα με τις κεντρικές τράπεζες, επί της ουσίας δεν δημιουργήθηκε καμία αξία,.
Το QE δεν προσθέτει αξία, αλλά μόνο παρασιτικά εξάγει αξία..
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με το QE ήταν μια απάτη τουλάχιστον μέχρι το 2015, όταν οι ελληνικές τράπεζες αποκλείστηκαν από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων.
Αυτή η εξέλιξη ήταν απίστευτα κωμικό-τραγική, διότι έδειξε πως δεν υπήρχε αλληλεγγύη στην ευρωζώνη.
Οι κεντρικοί τραπεζίτες κατέφυγαν στην QE επειδή οι ιδιωτικές τράπεζες είχαν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και έτσι οι κεντρικές τράπεζες πήραν πάνω τους όλους τους κινδύνους και τις δυνητικές απώλειες.
Όμως τι συμβαίνει όταν οι ιδιωτικές τράπεζες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στις κεντρικές τράπεζες;
Η απάντηση περισσότερο χάος από το 2008, διότι ακόμη και αν οι δυτικές κεντρικές τράπεζες είναι «ανεξάρτητες» από τις κυβερνήσεις δεν παύουν να είναι υπόλογες σε αυτές.
Έτσι, δεν έχουμε πλέον μόνο μια κρίση τύπου "subprime bank" ή ένα "subprime δάνειο".
Υποβόσκει μια νέα κρίση "subprime κεντρικών τραπεζών".
Το QE έχει πλέον καταστεί παγκοσμίως μονόδρομος, θα είναι μόνιμη πολιτική για πολλά χρόνια παγκοσμίως.
Πότε το QE έγινε ένα μεγάλο λάθος;
Το FED δεν έσωσε απλά το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, άλλαξε τη ροή κεφαλαίων δομικά.
Η αποτυχία του QE έγινε εμφανής με το τρίτο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Στις ΗΠΑ, το QE 1 ήταν χρήματα που δόθηκαν για την αγορά κακών περιουσιακών στοιχείων ενυπόθηκων δανείων το Νοέμβριο του 2008.
Το QE 1,5 ήρθε 4 μήνες αργότερα αγοράζοντας χρεόγραφα.
Το QE 2 ήρθε το Νοέμβριο του 2009 με 600 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ αγορών κρατικών ομολόγων.
Το QE 3 συνεχίζεται.
Το QE 3 προκάλεσε μεγάλη οργή διεθνώς ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Κανένας από τους βασικούς κεντρικούς τραπεζίτες δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.
Πίστευαν ότι θα μπορούσαν να σώσουν τις οικονομίες μέσω του σωστού συνδυασμού QE, παρέμβασης και δανεισμού των χρημάτων σε χαμηλό κόστος.
Δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι οι οικονομίες τους είχαν παραμορφωθεί από την οικονομική κρίση των ΗΠΑ και ότι η συμπαιγνία της Fed με τις συμμαχικές κεντρικές τράπεζες διαιωνίζει τον κίνδυνο στο παγκόσμιο σύστημα».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 2012 ήταν η χρονιά της κρίσης του ευρωπαϊκού κρατικού χρέους
Με το QE 3 αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να διακοπεί η ποσοτική χαλάρωση, τότε οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι οι σύμμαχοί τους θα εκτυπώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα, προκειμένου να συντηρούσουν το 1% των πλουσίων της γης.
Το 2012 ορισμένοι πίστεψαν ότι με τις χρεοκοπίες της Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας θα τερματιστεί το QE.
Ωστόσο, το QE παραμένει γιατί π.χ. τράπεζες όπως η Deutsche Bank δεν μπορούν να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον χωρίς ποσοτική χαλάρωση.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι όταν τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων αρχίζουν να αυξάνονται τότε το χάος θα χτυπήσει το παγκόσμιο σύστημα.
Συμπέρασμα: Το QE δεν μπορεί να τελειώσει έχει παγιδεύσει κεντρικές τράπεζες, τράπεζες και κυβερνήσεις σε ένα φαύλο κύκλο.
www.bankingnews.gr
Τα περιουσιακά στοιχεία της elite (τα πλούσια άτομα που διαθέτουν - αποθέματα, ακίνητα, χρηματοοικονομικά παράγωγα, πολυτελή προϊόντα κ.λπ.) έχουν δει τις αξίες τους να αυξάνονται σε επίπεδα πριν από το 2008.
Το χρέος έχει διογκωθεί σε απίστευτα επίπεδα και αυξήσει κατακόρυφα τα χρέη των κρατών.
Η «πραγματική» οικονομία αποδυναμώθηκε, όπως αποδεικνύεται από την χαμηλή οικονομική ανάπτυξη σε ολόκληρη τη Δύση και την Ιαπωνία.
Η πραγματικότητα είναι ότι τα οικονομικά αποτελέσματα των πολιτικών "εύκολου χρήματος" της Δύσης - δηλαδή το QE η ποσοτική χαλάρωση είχε στόχο να συντηρήσει το 1% των πλουσίων της γης και να επιβάλλει λιτότητα για το 99% (όπως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις).
Η ποσοτική χαλάρωση δημιούργησε τεχνητή ζήτηση εάν διακοπεί για κάποιο λόγο τότε η αξία των περιουσιακών στοιχείων θα καταρρεύσει με τεράστιες επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Η Δύση θα επιστρέψει στα τοξικά προβλήματα που είχε πρίν το 2007, με το χρέος να μην είναι βιώσιμο διεθνώς και μια «πραγματική» οικονομία που έχει καταστεί πιο αδύναμη μέσω της λιτότητας.
Αποκαλύπτεται ότι οι ΗΠΑ ενορχήστρωσαν το σχέδιο αρχικά διάσωσης των αμερικανικών τραπεζών και αυτό το πέτυχαν μέσω των κεντρικών τραπεζών όπου συμφωνήθηκε να ξεκινήσει μαζικά η ποσοτική χαλάρωση ή QE.
Στην αρχή της κρίσης, οι ΗΠΑ καθοδήγησαν τις τράπεζες των G7, της Ελβετία και της Σκανδιναβίας να δημιουργήσουν πιστωτικές σχέσεις μεταξύ τους, ώστε να μπορούν να μεταφέρουν χρήματα σε οποιοδήποτε τόπο και έθνος.
Ουσιαστικά το τραπεζικό σύστημα διευρύνθηκε τόσο πολύ που έχει πολύ μεγάλο για να αποτύχει.
Πλέον οι διμερείς συμβάσεις ανταλλαγής ρευστότητας αποτελούν πλέον μόνιμο χαρακτηριστικό του δυτικού τραπεζικού συστήματος. Επομένως, δεν έχει σημασία πού εκτυπώνονται τα νέα χρήματα, αυτό που μετράει είναι μόνο ότι είναι τυπωμένα.
Έτσι, δεν υπάρχει πια πραγματική "δύναμη αγοράς" αλλά μόνο δύναμη των κεντρικών τραπεζών.
Ο μόνος στόχος τους είναι να διαιωνίσουν το status quo, όχι να βελτιώσουν το status quo.
Το 1% των πλουσίων της γης είναι πολύ μεγάλο για να αποτύχει. Ο επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αγγλίας, Mark Carney το 2015, είχε αναφέρει.
«Όπως έγραψα στους ηγέτες των G20, η δομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει αλλάξει σημαντικά από την κρίση.
Σχεδόν ολόκληρη η καθαρή πίστωση από την κρίση προέρχεται από τις αγορές ομολόγων και το μέγεθος των υπό διαχείριση περιουσιακών στοιχείων αυξήθηκε κατά 60% στα 74 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Αυτοί οι αριθμοί είναι εκπληκτικοί.
Η εκτίμηση για το 2017 ήταν ότι το παγκόσμιο συνολικό ΑΕΠ ήταν περίπου 75 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το παγκόσμιο QE είχε φτάσει τα 12 τρισεκατομμύρια δολάρια το 2016.
Ο Carney επεσήμανε ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης έχει παραμορφωθεί δραματικά και ότι το πιο επείγον ζήτημα είναι οι αγορές ομολόγων και για προφανείς λόγους
Το QE δεν αντιπροσωπεύει την «κυβερνητική πολιτική» αλλά αντιπροσωπεύει την κορυφή της «αντι-κυβερνητικής πολιτικής». Καμία κυβέρνη δεν ψήφισε για το QE.
Οι δυτικές κεντρικές τράπεζες είναι όλες ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις τους!
Είναι σαφές ότι το QE είναι μια πολιτική που δεν υπόκεινται καθόλου σε κυβερνητική εποπτεία
Το QE στην Ευρώπη, για παράδειγμα, έχει την εντύπωση ότι η ΕΚΤ ενεργεί ως η τράπεζα των πολιτών της ευρωζώνης, αλλά στην πραγματικότητα μόνος πελάτης είναι οι τράπεζες.
Έτσι, η ΕΚΤ δεν εργάστηκε για την προστασία των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά υποστηρίζει τα συμφέροντα του 1%.
Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι την τελευταία τα χρήματα της ποσοτικής χαλάρωσης, χρησιμοποιήθηκαν για να στηρίξουν την αγορά κρατικών ομολόγων, ειδικά στην Ευρωζώνη.
Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς να πληρώνουν μισθούς, και για να το κάνουν πρέπει να δανείζονται χρήματα ή να τα εκτυπώνουν.
Η ποσοτική χαλάρωση έδωσε στις τράπεζες, την δυνατότητα να ανταλλάξουν εθνικά ομόλογα με τις κεντρικές τράπεζες, επί της ουσίας δεν δημιουργήθηκε καμία αξία,.
Το QE δεν προσθέτει αξία, αλλά μόνο παρασιτικά εξάγει αξία..
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με το QE ήταν μια απάτη τουλάχιστον μέχρι το 2015, όταν οι ελληνικές τράπεζες αποκλείστηκαν από το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων.
Αυτή η εξέλιξη ήταν απίστευτα κωμικό-τραγική, διότι έδειξε πως δεν υπήρχε αλληλεγγύη στην ευρωζώνη.
Οι κεντρικοί τραπεζίτες κατέφυγαν στην QE επειδή οι ιδιωτικές τράπεζες είχαν χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και έτσι οι κεντρικές τράπεζες πήραν πάνω τους όλους τους κινδύνους και τις δυνητικές απώλειες.
Όμως τι συμβαίνει όταν οι ιδιωτικές τράπεζες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στις κεντρικές τράπεζες;
Η απάντηση περισσότερο χάος από το 2008, διότι ακόμη και αν οι δυτικές κεντρικές τράπεζες είναι «ανεξάρτητες» από τις κυβερνήσεις δεν παύουν να είναι υπόλογες σε αυτές.
Έτσι, δεν έχουμε πλέον μόνο μια κρίση τύπου "subprime bank" ή ένα "subprime δάνειο".
Υποβόσκει μια νέα κρίση "subprime κεντρικών τραπεζών".
Το QE έχει πλέον καταστεί παγκοσμίως μονόδρομος, θα είναι μόνιμη πολιτική για πολλά χρόνια παγκοσμίως.
Πότε το QE έγινε ένα μεγάλο λάθος;
Το FED δεν έσωσε απλά το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, άλλαξε τη ροή κεφαλαίων δομικά.
Η αποτυχία του QE έγινε εμφανής με το τρίτο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Στις ΗΠΑ, το QE 1 ήταν χρήματα που δόθηκαν για την αγορά κακών περιουσιακών στοιχείων ενυπόθηκων δανείων το Νοέμβριο του 2008.
Το QE 1,5 ήρθε 4 μήνες αργότερα αγοράζοντας χρεόγραφα.
Το QE 2 ήρθε το Νοέμβριο του 2009 με 600 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ αγορών κρατικών ομολόγων.
Το QE 3 συνεχίζεται.
Το QE 3 προκάλεσε μεγάλη οργή διεθνώς ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Κανένας από τους βασικούς κεντρικούς τραπεζίτες δεν ήξερε τι άλλο να κάνει.
Πίστευαν ότι θα μπορούσαν να σώσουν τις οικονομίες μέσω του σωστού συνδυασμού QE, παρέμβασης και δανεισμού των χρημάτων σε χαμηλό κόστος.
Δεν μπορούσαν να παραδεχτούν ότι οι οικονομίες τους είχαν παραμορφωθεί από την οικονομική κρίση των ΗΠΑ και ότι η συμπαιγνία της Fed με τις συμμαχικές κεντρικές τράπεζες διαιωνίζει τον κίνδυνο στο παγκόσμιο σύστημα».
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 2012 ήταν η χρονιά της κρίσης του ευρωπαϊκού κρατικού χρέους
Με το QE 3 αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να διακοπεί η ποσοτική χαλάρωση, τότε οι ΗΠΑ αποφάσισαν ότι οι σύμμαχοί τους θα εκτυπώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα, προκειμένου να συντηρούσουν το 1% των πλουσίων της γης.
Το 2012 ορισμένοι πίστεψαν ότι με τις χρεοκοπίες της Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας θα τερματιστεί το QE.
Ωστόσο, το QE παραμένει γιατί π.χ. τράπεζες όπως η Deutsche Bank δεν μπορούν να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον χωρίς ποσοτική χαλάρωση.
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι όταν τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων αρχίζουν να αυξάνονται τότε το χάος θα χτυπήσει το παγκόσμιο σύστημα.
Συμπέρασμα: Το QE δεν μπορεί να τελειώσει έχει παγιδεύσει κεντρικές τράπεζες, τράπεζες και κυβερνήσεις σε ένα φαύλο κύκλο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών