γράφει : Νίκος Κονδυλόπουλος
Σε χαμηλά 670 ετών τα επιτόκια
Σήμερα, ζούμε σε περιβάλλον χαμηλών επιτοκίων, όπου το κόστος δανεισμού για κυβερνήσεις και επιχειρήσεις είναι χαμηλότερο από τον ιστορικό μέσο όρο.
Είναι εύκολο να διαπιστώσετε ότι τα επιτόκια είναι σε γενικές χαμηλές τιμές, αλλά, όπως σημειώνει ο Nicholas LePan του Visual Capitalist, γνωρίζετε ότι βρίσκονται επίσης σε χαμηλά επίπεδα 670 ετών;
Το διάγραμμα αυτής της εβδομάδας περιγράφει την ιστορία των επιτοκίων που συνδέονται με τα δάνεια που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1350.
Ρίξτε μια ματιά στο μειωμένο ιστορικό του κόστους του χρέους-το χρήμα δεν ήταν ποτέ φθηνότερο για τις κυβερνήσεις να δανειστεί από ό, τι είναι σήμερα.
Γέννηση της επενδυτικής κλάσης
Το εμπόριο έφερε πολλές καλές ιδέες στην Ευρώπη, βοηθώντας παράλληλα την αναγέννηση και την ανάπτυξη της οικονομίας χρήματος.
Τα βασικά ευρωπαϊκά λιμάνια και τα εμπορικά έθνη, όπως η Δημοκρατία της Γένοβας ή οι Κάτω Χώρες κατά την περίοδο της Αναγέννησης, συμβάλλουν στην καλή ένδειξη του κόστους δανεισμού στην πρώιμη ιστορία των επιτοκίων.
Δημοκρατία της Γένοβας: Επιτόκια δανεισμού 4-5 ετών
Η Γένοβα έγινε νεώτερος συνεργάτης της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, με τραπεζίτες της Γένοβας να χρηματοδοτούν πολλές από τις διεθνείς αποστολές του ισπανικού στέμματος.
Οι τραπεζίτες της Γένοβας παρείχαν στην ισπανική βασιλική οικογένεια πιστώσεις και τακτικό εισόδημα.
Το ισπανικό στέμμα μετέτρεψε επίσης ασήμι που εισήγαγε από τις αποικίες του Νέου Κόσμου σε κεφάλαια για περαιτέρω επιχειρήσεις μέσω των τραπεζών στη Γένοβα.
Ολλανδικά αέναα ομόλογα (Perpetual Bonds)
Ένα αέναο ομόλογο είναι ένα ομόλογο χωρίς ημερομηνία λήξης.
Οι επενδυτές μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τύπο ομολόγου ως μετοχικό κεφάλαιο και όχι ως χρέος.
Οι εκδότες πληρώνουν πάντα ένα κουπόνι για διαρκή χρεόγραφα και δεν χρειάζεται να εξαργυρώσουν τον κεφάλαιαο.
Μέχρι το 1640, υπήρχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στο δημόσιο χρέος της Ολλανδίας, που κατέστησε δυνατή την αναχρηματοδότηση του ανεξόφλητου χρέους με πολύ μικρότερο επιτόκιο 5%.
Οι Ολλανδοί δανειολήπτες εξέδωσαν τρεις τύπους χρέους:
Γραμμάτια (Obligatiën): Βραχυπρόθεσμο χρέος, με τη μορφή ομόλογων στον κομιστή, το οποίο ήταν άμεσα διαπραγματεύσιμο
Χρεόγραφα που εξοφλούνται (Losrenten): Καταβάλλεται ετήσιος τόκος στον κάτοχο, του οποίου το όνομα εμφανίζεται στο βιβλίο δημοσίου χρέους μέχρι την αποπληρωμή του δανείου
Ετήσιο επίδομα ζωής (Annuities, Lijfrenten): Ετήσιο επίδομα καταβαλλόμενο τόκος κατά τη διάρκεια της ζωής του αγοραστή, όπου ο θάνατος ακυρώνει τον κεφάλαιο
Σε αντίθεση με άλλες χώρες στις οποίες οι ιδιώτες τραπεζίτες εξέδωσαν δημόσιο χρέος, η Ολλανδία αντιμετώπισε απευθείας τους ενδεχόμενους ομολογιούχους, εκδίδοντα πολλά ομόλογα με μικρά κουπόνια που προσέλκυαν μικρούς αποταμιευτές, όπως βιοτέχνες και συχνά γυναίκες.
Κανόνας Britannia: British Consols
Το 1752, η βρετανική κυβέρνηση μετέτρεψε όλο το οφειλόμενο χρέος της σε ένα ομολογιακό δάνειο, με ενοποιημένο επιτόκιο 3,5%, προκειμένου να μειώσει τα τοκοχρεολύσια που κατέβαλε.
Πέντε χρόνια αργότερα, το ετήσιο επιτόκιο μειώθηκε στο 3%.
Το επιτόκιο του κουπονιού παρέμεινε στο 3% μέχρι το 1888, όταν ο υπουργός Οικονομικών μετέτρεψε το ενοποιημένο ομόλογο 3%, μαζί με τα ομόλογο του 1752 με επιτόκιο 3% και τα νέα ομόλογα του 1885 με επιτόκιο 3%, σε νέο ομολογιακό με επιτόκιο 2,75%.
Το επιτόκιο μειώθηκε περαιτέρω στο 2,5% το 1903.
Τα επιτόκια συντάχθηκαν εν συντομία το 1927, όταν ο Winston Churchill εξέδωσε νέο κυβερνητικό ομόλογο το 4% Consols, ως μερική αναχρηματοδότηση των πολεμικών ομολόγων του Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα αμερικανικά ομόλογα
Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ψήφισε μια νομοθετική πράξη το 1870, επιτρέποντας την έκδοση τριών ξεχωριστών ομολόγων με προνόμια εξαγοράς μετά από 10, 15 και 30 χρόνια.
Αυτή ήταν η αρχή αυτού που έγινε γνωστό ως έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, το σύγχρονο κριτήριο αναφοράς για τα επιτόκια.
Ο μεγάλος πληθωρισμός της δεκαετίας του 1970
Στη δεκαετία του 1970, η παγκόσμια χρηματιστηριακή αγορά βρισκόταν σε ένα χάος.
Σε διάστημα 18 μηνών, η αγορά έχασε το 40% της αξίας της.
Για σχεδόν μια δεκαετία, λίγοι άνθρωποι ήθελαν να επενδύσουν σε χρηματιστήρια.
Η οικονομική ανάπτυξη ήταν ασθενής, με αποτέλεσμα διψήφια ποσοστά ανεργίας.
Οι πολιτικές χαμηλών επιτοκίων της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ενθάρρυναν την πλήρη απασχόληση, αλλά προκάλεσαν επίσης υψηλό πληθωρισμό.
Με νέα ηγεσία, η Fed θα ανατρέψει αργότερα τις πολιτικές της, αυξάνοντας τα επιτόκια στο 20% σε μια προσπάθεια να επαναφέρει τον καπιταλισμό και να ενθαρρύνει τις επενδύσεις.
Φθηνή ρευστότητα
Έκτοτε, τα επιτόκια που καθορίζονται από τα κρατικά ομόλογα μειώνονται ραγδαία, ενώ η παγκόσμια οικονομία αναπτύχθηκε ταχέως.
Επιπλέον, οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις οδήγησαν τα επιτόκια σε επίπεδα λίγο πάνω από το μηδέν, προκειμένου να προωθήσουν τις δαπάνες και τις επενδύσεις.
Είναι σαφές ότι το τόξο του δανεισμού στρέφεται προς τα συνεχώς μειούμενα επιτόκια, αλλά πόσο χαμηλά μπορούν να πάνε;
Πηγή: Visua; Capitalist
www.bankingnews.gr
Είναι εύκολο να διαπιστώσετε ότι τα επιτόκια είναι σε γενικές χαμηλές τιμές, αλλά, όπως σημειώνει ο Nicholas LePan του Visual Capitalist, γνωρίζετε ότι βρίσκονται επίσης σε χαμηλά επίπεδα 670 ετών;
Το διάγραμμα αυτής της εβδομάδας περιγράφει την ιστορία των επιτοκίων που συνδέονται με τα δάνεια που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1350.
Ρίξτε μια ματιά στο μειωμένο ιστορικό του κόστους του χρέους-το χρήμα δεν ήταν ποτέ φθηνότερο για τις κυβερνήσεις να δανειστεί από ό, τι είναι σήμερα.
Γέννηση της επενδυτικής κλάσης
Το εμπόριο έφερε πολλές καλές ιδέες στην Ευρώπη, βοηθώντας παράλληλα την αναγέννηση και την ανάπτυξη της οικονομίας χρήματος.
Τα βασικά ευρωπαϊκά λιμάνια και τα εμπορικά έθνη, όπως η Δημοκρατία της Γένοβας ή οι Κάτω Χώρες κατά την περίοδο της Αναγέννησης, συμβάλλουν στην καλή ένδειξη του κόστους δανεισμού στην πρώιμη ιστορία των επιτοκίων.
Δημοκρατία της Γένοβας: Επιτόκια δανεισμού 4-5 ετών
Η Γένοβα έγινε νεώτερος συνεργάτης της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, με τραπεζίτες της Γένοβας να χρηματοδοτούν πολλές από τις διεθνείς αποστολές του ισπανικού στέμματος.
Οι τραπεζίτες της Γένοβας παρείχαν στην ισπανική βασιλική οικογένεια πιστώσεις και τακτικό εισόδημα.
Το ισπανικό στέμμα μετέτρεψε επίσης ασήμι που εισήγαγε από τις αποικίες του Νέου Κόσμου σε κεφάλαια για περαιτέρω επιχειρήσεις μέσω των τραπεζών στη Γένοβα.
Ολλανδικά αέναα ομόλογα (Perpetual Bonds)
Ένα αέναο ομόλογο είναι ένα ομόλογο χωρίς ημερομηνία λήξης.
Οι επενδυτές μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον τύπο ομολόγου ως μετοχικό κεφάλαιο και όχι ως χρέος.
Οι εκδότες πληρώνουν πάντα ένα κουπόνι για διαρκή χρεόγραφα και δεν χρειάζεται να εξαργυρώσουν τον κεφάλαιαο.
Μέχρι το 1640, υπήρχε τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη στο δημόσιο χρέος της Ολλανδίας, που κατέστησε δυνατή την αναχρηματοδότηση του ανεξόφλητου χρέους με πολύ μικρότερο επιτόκιο 5%.
Οι Ολλανδοί δανειολήπτες εξέδωσαν τρεις τύπους χρέους:
Γραμμάτια (Obligatiën): Βραχυπρόθεσμο χρέος, με τη μορφή ομόλογων στον κομιστή, το οποίο ήταν άμεσα διαπραγματεύσιμο
Χρεόγραφα που εξοφλούνται (Losrenten): Καταβάλλεται ετήσιος τόκος στον κάτοχο, του οποίου το όνομα εμφανίζεται στο βιβλίο δημοσίου χρέους μέχρι την αποπληρωμή του δανείου
Ετήσιο επίδομα ζωής (Annuities, Lijfrenten): Ετήσιο επίδομα καταβαλλόμενο τόκος κατά τη διάρκεια της ζωής του αγοραστή, όπου ο θάνατος ακυρώνει τον κεφάλαιο
Σε αντίθεση με άλλες χώρες στις οποίες οι ιδιώτες τραπεζίτες εξέδωσαν δημόσιο χρέος, η Ολλανδία αντιμετώπισε απευθείας τους ενδεχόμενους ομολογιούχους, εκδίδοντα πολλά ομόλογα με μικρά κουπόνια που προσέλκυαν μικρούς αποταμιευτές, όπως βιοτέχνες και συχνά γυναίκες.
Κανόνας Britannia: British Consols
Το 1752, η βρετανική κυβέρνηση μετέτρεψε όλο το οφειλόμενο χρέος της σε ένα ομολογιακό δάνειο, με ενοποιημένο επιτόκιο 3,5%, προκειμένου να μειώσει τα τοκοχρεολύσια που κατέβαλε.
Πέντε χρόνια αργότερα, το ετήσιο επιτόκιο μειώθηκε στο 3%.
Το επιτόκιο του κουπονιού παρέμεινε στο 3% μέχρι το 1888, όταν ο υπουργός Οικονομικών μετέτρεψε το ενοποιημένο ομόλογο 3%, μαζί με τα ομόλογο του 1752 με επιτόκιο 3% και τα νέα ομόλογα του 1885 με επιτόκιο 3%, σε νέο ομολογιακό με επιτόκιο 2,75%.
Το επιτόκιο μειώθηκε περαιτέρω στο 2,5% το 1903.
Τα επιτόκια συντάχθηκαν εν συντομία το 1927, όταν ο Winston Churchill εξέδωσε νέο κυβερνητικό ομόλογο το 4% Consols, ως μερική αναχρηματοδότηση των πολεμικών ομολόγων του Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα αμερικανικά ομόλογα
Το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ψήφισε μια νομοθετική πράξη το 1870, επιτρέποντας την έκδοση τριών ξεχωριστών ομολόγων με προνόμια εξαγοράς μετά από 10, 15 και 30 χρόνια.
Αυτή ήταν η αρχή αυτού που έγινε γνωστό ως έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου, το σύγχρονο κριτήριο αναφοράς για τα επιτόκια.
Ο μεγάλος πληθωρισμός της δεκαετίας του 1970
Στη δεκαετία του 1970, η παγκόσμια χρηματιστηριακή αγορά βρισκόταν σε ένα χάος.
Σε διάστημα 18 μηνών, η αγορά έχασε το 40% της αξίας της.
Για σχεδόν μια δεκαετία, λίγοι άνθρωποι ήθελαν να επενδύσουν σε χρηματιστήρια.
Η οικονομική ανάπτυξη ήταν ασθενής, με αποτέλεσμα διψήφια ποσοστά ανεργίας.
Οι πολιτικές χαμηλών επιτοκίων της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Fed) στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ενθάρρυναν την πλήρη απασχόληση, αλλά προκάλεσαν επίσης υψηλό πληθωρισμό.
Με νέα ηγεσία, η Fed θα ανατρέψει αργότερα τις πολιτικές της, αυξάνοντας τα επιτόκια στο 20% σε μια προσπάθεια να επαναφέρει τον καπιταλισμό και να ενθαρρύνει τις επενδύσεις.
Φθηνή ρευστότητα
Έκτοτε, τα επιτόκια που καθορίζονται από τα κρατικά ομόλογα μειώνονται ραγδαία, ενώ η παγκόσμια οικονομία αναπτύχθηκε ταχέως.
Επιπλέον, οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις οδήγησαν τα επιτόκια σε επίπεδα λίγο πάνω από το μηδέν, προκειμένου να προωθήσουν τις δαπάνες και τις επενδύσεις.
Είναι σαφές ότι το τόξο του δανεισμού στρέφεται προς τα συνεχώς μειούμενα επιτόκια, αλλά πόσο χαμηλά μπορούν να πάνε;
Πηγή: Visua; Capitalist
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών