Η πολιτική του σοσιαλιστή Maduro που οδήγησε τη Βενεζουέλα στην καταστροφή
Αν και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Nicolas Maduro ανακοίνωσε την αύξηση της κατώτατης σύνταξης κατά 50%, θεωρείται σχεδόν απίθανο να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός που -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ- το 2017 θα φτάσει το 1.600%.
Όπως φαίνεται δηλ. οι δεκαετίες «τσαβισμού» επιβεβαιώνουν τη ρήση της Margaret Thatcher: «ο σοσιαλισμός τελειώνει πάντα όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων ανθρώπων».
Κι αλήθεια είναι ότι το νόμισμα της Βενεζουέλας έχιε υποτμηθεί εντυπωσιακά πολύ.
Στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Βενεζουέλα αναφέρεται άρθρο στο InsideSources.com, όπου τονίζεται ότι «η κάποτε εύπορη και πλούσια σε πετρέλαιο χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, λόγω των πολλών καταχρήσεων, των στραβοπατημάτων και των αποφάσεων που δεν έχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα».
Όλα ξεκίνησαν όταν η Βενεζουέλα κρατικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου της το 1976.
Η πρόφαση ήταν το κέρδος των καπιταλιστών να επιστραφεί στον λαό.
Αλλά όταν η κυβέρνηση κατέσχεσε τις πετρελαϊκές εταιρείες, οι άνθρωποι δεν είχαν κανέναν ενδιαφέρον για την επίτευξη κέρδους και να διατηρήσουν τις εταιρίες.
Έτσι, όλα καταστράφηκαν.
Επίσης, οι ιδιώτες έχασαν το κίνητρο της απώλειας, δηλ. δεν υπήρχε πλέον ο φόβος της απώλειας των επιχειρήσεων τους.
«Στη Βενεζουέλα, η πολιτική ελίτ χειρίστηκε τη πετρελαιοβιομηχανία όπως χειρίζονται τα παιδιά την πιστωτική κάρτα των γονέων.
Τράβηξαν τα χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τη σοσιαλιστική ουτοπία τους, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα της επιχείρησης και κατά συνέπεια του ένθους».
Ο λόγος είναι ότι κράτησαν τα κέρδη της βιομηχανίας για τον εαυτό τους, ενώ δεν έκαναν το ίδιο και με τις ζημίες.
Αυτές τις κράτησαν για τον λαό και έτσι η παραγωγή πετρελαίου της Βενεζουέλας έπεσε κατακόρυφα.
Το σοσιαλιστικό πείραμα του Chavez τελειώνει με την ίδια ανεξέλεγκτη φτώχεια που τελειώνει κάθε σοσιαλιστικό πείραμα, επειδή όλα είναι βασισμένη στην ίδια εσφαλμένη υπόθεση: ότι η οικονομία είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να διοικείται από ένα στέλεχος της ελίτ.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η οικονομία είναι σαν ένας οργανισμός που αποτελείται από εκατομμύρια διαφορετικών ανθρώπων που χρησιμοποιούν διαφορετικές δεξιότητες, που κάνουν διαφορετικά πράγματα, για την επίτευξη των δικών τους στόχων.
Όταν η κυβέρνηση περιορίζει την οικονομία σε ένα μέρος, ο οργανισμός αντιδρά και προκύπτουν απροσδόκητες συνέπειες παντού.
Προκειμένου, η πολιτική ελίτ της Βενεζουέλας να γεμίσει τις τσέπες της κρατικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου.
Η ακούσια συνέπεια ήταν μια μείωση της παραγωγής πετρελαίου.
Σε συνδυασμό με τη μείωση της τιμής του πετρελαίου, αυτό σήμαινε λιγότερα φορολογικά έσοδα για την κυβέρνηση.
Για να αποκτήσουν τα απαραίτητα εσόδα, η κυβέρνηση τύπωσε χρήμα, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί ο πληθωρισμός.
Για να επιβραδυνθεί ο πληθωρισμός, η κυβέρνηση επέβαλε ελέγχους τιμών, με αποτέλεσμα τις τεράστιες ελλείψεις σε τρόφιμα.
Στη συνέχεια ήρθε ο περιορισμός στα τρόφιμα που μπορούν να αγοράσουν οι πολίτες, με αποτέλεσμα λιγότεροι άνθρωποι να παράγουν και να μεταφέρουν τρόφιμα.
Με στόχο την αύξηση της παραγωγής τροφίμων, η κυβέρνηση ανάγκασε τους ανθρώπους να εργάζονται σε αγροκτήματα.
Στο τέλος, όμως, ο Πρόεδρος Maduro είναι σωστός.
«Τα οικονομικά δεινά της Βενεζουέλας είναι πράγματι το αποτέλεσμα οικονομικού πολέμου και των επιθέσεων της μαφίας.
Αλλά η πολιτική ελίτ της Βενεζουέλας είναι η μαφία, και μόνο αυτή έχει εξαπολύσει οικονομικό πόλεμο δεκαετιών στον λαό της Βενεζουέλας».
Όπως φαίνεται δηλ. οι δεκαετίες «τσαβισμού» επιβεβαιώνουν τη ρήση της Margaret Thatcher: «ο σοσιαλισμός τελειώνει πάντα όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων ανθρώπων».
Κι αλήθεια είναι ότι το νόμισμα της Βενεζουέλας έχιε υποτμηθεί εντυπωσιακά πολύ.
Στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Βενεζουέλα αναφέρεται άρθρο στο InsideSources.com, όπου τονίζεται ότι «η κάποτε εύπορη και πλούσια σε πετρέλαιο χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, λόγω των πολλών καταχρήσεων, των στραβοπατημάτων και των αποφάσεων που δεν έχουν μακροπρόθεσμο ορίζοντα, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα».
Όλα ξεκίνησαν όταν η Βενεζουέλα κρατικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου της το 1976.
Η πρόφαση ήταν το κέρδος των καπιταλιστών να επιστραφεί στον λαό.
Αλλά όταν η κυβέρνηση κατέσχεσε τις πετρελαϊκές εταιρείες, οι άνθρωποι δεν είχαν κανέναν ενδιαφέρον για την επίτευξη κέρδους και να διατηρήσουν τις εταιρίες.
Έτσι, όλα καταστράφηκαν.
Επίσης, οι ιδιώτες έχασαν το κίνητρο της απώλειας, δηλ. δεν υπήρχε πλέον ο φόβος της απώλειας των επιχειρήσεων τους.
«Στη Βενεζουέλα, η πολιτική ελίτ χειρίστηκε τη πετρελαιοβιομηχανία όπως χειρίζονται τα παιδιά την πιστωτική κάρτα των γονέων.
Τράβηξαν τα χρήματα για να χρηματοδοτήσουν τη σοσιαλιστική ουτοπία τους, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα της επιχείρησης και κατά συνέπεια του ένθους».
Ο λόγος είναι ότι κράτησαν τα κέρδη της βιομηχανίας για τον εαυτό τους, ενώ δεν έκαναν το ίδιο και με τις ζημίες.
Αυτές τις κράτησαν για τον λαό και έτσι η παραγωγή πετρελαίου της Βενεζουέλας έπεσε κατακόρυφα.
Το σοσιαλιστικό πείραμα του Chavez τελειώνει με την ίδια ανεξέλεγκτη φτώχεια που τελειώνει κάθε σοσιαλιστικό πείραμα, επειδή όλα είναι βασισμένη στην ίδια εσφαλμένη υπόθεση: ότι η οικονομία είναι ένας μηχανισμός που μπορεί να διοικείται από ένα στέλεχος της ελίτ.
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι η οικονομία είναι σαν ένας οργανισμός που αποτελείται από εκατομμύρια διαφορετικών ανθρώπων που χρησιμοποιούν διαφορετικές δεξιότητες, που κάνουν διαφορετικά πράγματα, για την επίτευξη των δικών τους στόχων.
Όταν η κυβέρνηση περιορίζει την οικονομία σε ένα μέρος, ο οργανισμός αντιδρά και προκύπτουν απροσδόκητες συνέπειες παντού.
Προκειμένου, η πολιτική ελίτ της Βενεζουέλας να γεμίσει τις τσέπες της κρατικοποίησε τη βιομηχανία πετρελαίου.
Η ακούσια συνέπεια ήταν μια μείωση της παραγωγής πετρελαίου.
Σε συνδυασμό με τη μείωση της τιμής του πετρελαίου, αυτό σήμαινε λιγότερα φορολογικά έσοδα για την κυβέρνηση.
Για να αποκτήσουν τα απαραίτητα εσόδα, η κυβέρνηση τύπωσε χρήμα, με αποτέλεσμα να εκτοξευθεί ο πληθωρισμός.
Για να επιβραδυνθεί ο πληθωρισμός, η κυβέρνηση επέβαλε ελέγχους τιμών, με αποτέλεσμα τις τεράστιες ελλείψεις σε τρόφιμα.
Στη συνέχεια ήρθε ο περιορισμός στα τρόφιμα που μπορούν να αγοράσουν οι πολίτες, με αποτέλεσμα λιγότεροι άνθρωποι να παράγουν και να μεταφέρουν τρόφιμα.
Με στόχο την αύξηση της παραγωγής τροφίμων, η κυβέρνηση ανάγκασε τους ανθρώπους να εργάζονται σε αγροκτήματα.
Στο τέλος, όμως, ο Πρόεδρος Maduro είναι σωστός.
«Τα οικονομικά δεινά της Βενεζουέλας είναι πράγματι το αποτέλεσμα οικονομικού πολέμου και των επιθέσεων της μαφίας.
Αλλά η πολιτική ελίτ της Βενεζουέλας είναι η μαφία, και μόνο αυτή έχει εξαπολύσει οικονομικό πόλεμο δεκαετιών στον λαό της Βενεζουέλας».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών