Κατά την εφαρμογή των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, λίγοι σκέφτηκαν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες στην οικονομία και την κοινωνία
Στις… ακούσιες συνέπειες των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης που έχουν εφαρμόσει οι κεντρικές τράπεζες μετά το 2018 αναφέρεται το Bloomberg.
Όπως αναφέρεται η ποσοτική χαλάρωση έχει εκτοξεύσει τις τιμές των assets ανά τον κόσμο.
«Αυτός ήταν ο στόχος: η αντιμετώπιση μιας σοβαρής οικονομικής ύφεσης και η διάσωσης ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος που ήταν στο χείλος του γκρεμού.
Ωστόσο, δεν υπήρξε πολλή σκέψη στις πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτών των ενεργειών» επισημαίνεται στο άρθρο του Bloomberg.
Από το 2008 έως το 2015, η ονομαστική αξία των μετοχών παγκοσμίως έχει αυξηθεί κατά περίπου 40% ξεπερνώντας τα 500 τρισ. δολ. έναντι 350 τρισ. δολ. που ήταν πριν.
Ωστόσο, τα πραγματικά assets πίσω από αυτούς τους αριθμούς άλλαξαν ελάχιστα, αντικατοπτρίζοντας, στην πραγματικότητα, τον «πληθωρισμό» στις τιμές των assets λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης.
Οι επιδράσεις αυτού του «πληθωρισμού» είναι εξίσου βαθιές με αυτές του πιο γνωστού πληθωρισμού που έχει να κάνει με τις τιμές προϊόντων.
Όπως αναφέρεται στο ίδιο άρθρο, ο πληθωρισμός στις τιμές των assets εμποδίζει τη δημιουργική καταστροφή, θέτοντας ένα αρνητικό μακροπρόθεσμο πραγματικό επιτόκιο.
Αυτό επιτρέπει σε εταιρείες που δεν παράγουν πλέον αρκετά έσοδα να πληρώνουν θετική απόδοση κεφαλαίου για να συνεχίσουν ως συνήθως και όχι να αναδιαρθρωθούν.
Έτσι, η πολύ γνωστή ανάπτυξη των εταιρειών-ζόμπι είναι μια συνέπεια του πληθωρισμού των τιμών στα assets.
Δεύτερον, παράγει επίσης τεχνητούς νικητές και ηττημένους.
Οι χαμένοι εντοπίζονται κυρίως μεταξύ της μεσαίας τάξης, οι οποίοι, προκειμένου να διατηρήσουν τα μελλοντικά επίπεδα κατανάλωσης, θα πρέπει τώρα να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους.
Πράγματι, οι αποταμιεύσεις που πραγματοποιούνται από εργαζόμενους με στάσιμους μισθούς δημιουργεί ουσιαστικά λιγότερα μελλοντικά έσοδα διότι τα επενδύσιμα assets είναι τώρα πιο ακριβά.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η Γερμανία είχε συρρίκνωση σχεδόν 4% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στις καταναλωτικές δαπάνες από το 2009 έως το 2016.
Οι νικητές είναι οι πλούσιοι, οι άνθρωποι με αποταμιεύσεις στην αρχή της διαδικασίας, οι οποίοι είδαν την ονομαστική αξία των assets να ανεβαίνουν στα ύψη.
«Όμως, όπως συμβαίνει και με τον πληθωρισμό των καταναλωτών, ο μεγαλύτερος νικητής είναι το κράτος, το οποίο σήμερα διαθέτει μέσω της νομισματικής του εξουσίας, μεγάλο μέρος του δικού του χρέους, που πραγματικά πληρώνει τόκο στον εαυτό του» αναφέρεται στο ίδιο άρθρο, όπου τονίζεται ότι ο πληθωρισμός ενεργητικού είναι ένας νομισματικός φόρος.
Σήμερα, η αποδυναμωμένη μεσαία τάξη, των οποίων οι μισθοί έχουν μειωθεί για δεκαετίες, είναι εξαγριωμένη ψάχνοντας λύσεις σε λαϊκιστικές κινήσεις.
«Η νομισματική αναστάτωση του QE συνέβαλε στις ψήφους διαμαρτυρίας που έχουν παρατηρηθεί στον δυτικό κόσμο» επισημαίνεται στο ίδιο άρθρο.
Έτσι, οι κεντρικές τράπεζες φέρουν μεγάλη ευθύνη.
Εαν αγνοήσουν την πολιτική επίπτωση των μέτρων που εφάρμοσαν, θα επιδεινώσουν μια πολιτικά ασταθή κατάσταση.
Εάν από την άλλη πλευρά, τα κέρδη που έβγαλε το κράτος από το QE μπορούν να διοχετευθούν στην ανακατανομή του πλούτου, τότε θα έχουν σώσει την κατάσταση.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, αυτό είναι απολύτως εφικτό.
Αντί να συζητείται πώς και πόσο γρήγορα θα τερματιστεί η ποσοτική χαλάρωση, τα assets της κεντρικής τράπεζας που παράγονται από αυτό το πρόγραμμα θα πρέπει να συγκεντρωθούν σε ένα τεράστιο ταμείο για την εκπαίδευση και την υποδομή.
Οι τόκοι που αποκτήθηκαν από αυτά τα assets θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν πραγματικές δημόσιες επενδύσεις, όπως η έρευνα, η εκπαίδευση και η επανεκπαίδευση.
Όπως αναφέρεται η ποσοτική χαλάρωση έχει εκτοξεύσει τις τιμές των assets ανά τον κόσμο.
«Αυτός ήταν ο στόχος: η αντιμετώπιση μιας σοβαρής οικονομικής ύφεσης και η διάσωσης ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος που ήταν στο χείλος του γκρεμού.
Ωστόσο, δεν υπήρξε πολλή σκέψη στις πιο μακροπρόθεσμες συνέπειες αυτών των ενεργειών» επισημαίνεται στο άρθρο του Bloomberg.
Από το 2008 έως το 2015, η ονομαστική αξία των μετοχών παγκοσμίως έχει αυξηθεί κατά περίπου 40% ξεπερνώντας τα 500 τρισ. δολ. έναντι 350 τρισ. δολ. που ήταν πριν.
Ωστόσο, τα πραγματικά assets πίσω από αυτούς τους αριθμούς άλλαξαν ελάχιστα, αντικατοπτρίζοντας, στην πραγματικότητα, τον «πληθωρισμό» στις τιμές των assets λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης.
Οι επιδράσεις αυτού του «πληθωρισμού» είναι εξίσου βαθιές με αυτές του πιο γνωστού πληθωρισμού που έχει να κάνει με τις τιμές προϊόντων.
Όπως αναφέρεται στο ίδιο άρθρο, ο πληθωρισμός στις τιμές των assets εμποδίζει τη δημιουργική καταστροφή, θέτοντας ένα αρνητικό μακροπρόθεσμο πραγματικό επιτόκιο.
Αυτό επιτρέπει σε εταιρείες που δεν παράγουν πλέον αρκετά έσοδα να πληρώνουν θετική απόδοση κεφαλαίου για να συνεχίσουν ως συνήθως και όχι να αναδιαρθρωθούν.
Έτσι, η πολύ γνωστή ανάπτυξη των εταιρειών-ζόμπι είναι μια συνέπεια του πληθωρισμού των τιμών στα assets.
Δεύτερον, παράγει επίσης τεχνητούς νικητές και ηττημένους.
Οι χαμένοι εντοπίζονται κυρίως μεταξύ της μεσαίας τάξης, οι οποίοι, προκειμένου να διατηρήσουν τα μελλοντικά επίπεδα κατανάλωσης, θα πρέπει τώρα να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους.
Πράγματι, οι αποταμιεύσεις που πραγματοποιούνται από εργαζόμενους με στάσιμους μισθούς δημιουργεί ουσιαστικά λιγότερα μελλοντικά έσοδα διότι τα επενδύσιμα assets είναι τώρα πιο ακριβά.
Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η Γερμανία είχε συρρίκνωση σχεδόν 4% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος στις καταναλωτικές δαπάνες από το 2009 έως το 2016.
Οι νικητές είναι οι πλούσιοι, οι άνθρωποι με αποταμιεύσεις στην αρχή της διαδικασίας, οι οποίοι είδαν την ονομαστική αξία των assets να ανεβαίνουν στα ύψη.
«Όμως, όπως συμβαίνει και με τον πληθωρισμό των καταναλωτών, ο μεγαλύτερος νικητής είναι το κράτος, το οποίο σήμερα διαθέτει μέσω της νομισματικής του εξουσίας, μεγάλο μέρος του δικού του χρέους, που πραγματικά πληρώνει τόκο στον εαυτό του» αναφέρεται στο ίδιο άρθρο, όπου τονίζεται ότι ο πληθωρισμός ενεργητικού είναι ένας νομισματικός φόρος.
Σήμερα, η αποδυναμωμένη μεσαία τάξη, των οποίων οι μισθοί έχουν μειωθεί για δεκαετίες, είναι εξαγριωμένη ψάχνοντας λύσεις σε λαϊκιστικές κινήσεις.
«Η νομισματική αναστάτωση του QE συνέβαλε στις ψήφους διαμαρτυρίας που έχουν παρατηρηθεί στον δυτικό κόσμο» επισημαίνεται στο ίδιο άρθρο.
Έτσι, οι κεντρικές τράπεζες φέρουν μεγάλη ευθύνη.
Εαν αγνοήσουν την πολιτική επίπτωση των μέτρων που εφάρμοσαν, θα επιδεινώσουν μια πολιτικά ασταθή κατάσταση.
Εάν από την άλλη πλευρά, τα κέρδη που έβγαλε το κράτος από το QE μπορούν να διοχετευθούν στην ανακατανομή του πλούτου, τότε θα έχουν σώσει την κατάσταση.
Σύμφωνα με το ίδιο άρθρο, αυτό είναι απολύτως εφικτό.
Αντί να συζητείται πώς και πόσο γρήγορα θα τερματιστεί η ποσοτική χαλάρωση, τα assets της κεντρικής τράπεζας που παράγονται από αυτό το πρόγραμμα θα πρέπει να συγκεντρωθούν σε ένα τεράστιο ταμείο για την εκπαίδευση και την υποδομή.
Οι τόκοι που αποκτήθηκαν από αυτά τα assets θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν πραγματικές δημόσιες επενδύσεις, όπως η έρευνα, η εκπαίδευση και η επανεκπαίδευση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών