«Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, οι οποίοι τείνουν να υπερεκτιμούν τα προβλήματά τους, οι Ευρωπαίοι τείνουν να υποτιμούν τα δικά τους»
Με αφορμή την ψήφο του Ηνωμένου Βασιλείου για την αποχώρηση από την ΕΕ, τις γερμανικές εκλογές αλλά και το δημοψήφισμα της Καταλονίας για την απόσχιση από την Ισπανία, ο George Friedman, ιδρυτής και πρόεδρος του ινστιτούτου Geopolitical Futures επισημαίνει σε ανάλυση του ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι εκτός πραγματικότητας και ότι δεν βλέπουν αυτό που έρχεται.
«Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ψηφίσει την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι διαπραγματεύσεις σχετικά με την αποχώρηση είναι δυσάρεστες, για να το θέσω κομψά.
Ένα κόμμα, τα μέλη του οποίου συγκρίνονται με τους νεοναζί, ελέγχει σημαντικό αριθμό εδρών στη γερμανική βουλή.
Η Καταλονία -όπου βρίσκεται η Βαρκελώνη, μια μεγάλη και ζωτικής σημασίας από οικονομικής άποψης για την Ισπανία- πραγματοποίησε δημοψήφισμα ανεξαρτησίας την 1η Οκτωβρίου, κάτι που η κυβέρνηση της Μαδρίτης προσπάθησε να σταματήσει.
Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απειλεί να αναστείλει τα δικαιώματα ψήφου της Πολωνίας λόγω των ενεργειών της πολωνικής κυβέρνησης.
Πρόσφατα επιτέθηκε στην ουγγρική κυβέρνηση για παρόμοιους λόγους» γράφει ο ίδιος στην ανάλυση του.
Αναφερόμενος στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο Friedman επισημαίνει ότι θεωρούν αυτά τα προβλήματα σοβαρά αλλά όχι υπαρξιακά.
Πιστεύουν ότι αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν και δείχνουν την οικονομική ανάπτυξη σε πολλά από τα κράτη μέλη της Ένωσης ως αποδείξεις για τη διαχείριση τους.
Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι η απόσχιση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας τους μπορεί να αντιμετωπιστεί από μια λογική προσαρμογή.
Η απειλή για την Πολωνία είναι απλώς η προσπάθεια να διορθωθεί ένα πρόβλημα εκεί.
«Θεωρούν ότι η άνοδος του ρατσιστικού δικαιώματος από τους διαδηλωτές σε σημαντικά κόμματα είναι ατυχής, αλλά δεν είναι σύμπτωμα για οποιοδήποτε μεγαλύτερο ζήτημα.
Το γεγονός ότι η επιθυμία ενός σημαντικού μέρους ενός συστατικού μέλους για τη δημιουργία μιας νέας χώρας είναι ένα τοπικό πρόβλημα το οποίο θα χειριστεί η Μαδρίτη» επισημαίνει.
Όπως γράφει ο ίδιος, εάν η Ευρώπη μπορεί να περιθωριοποιήσει τις πολιτικές αναταραχές και να επικεντρωθεί στην ευημερία, τότε ίσως τουλάχιστον να αγνοήσει τα πολιτικά και στρατιωτικά φαντάσματα που την στοιχειώνουν.
«Με άλλα λόγια, μπορεί να διαχειριστεί την πολιτική δυσαρέσκεια για όσο διάστημα ευδοκιμεί» επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι η ευημερία τέθηκε σε κίνδυνο το 2008.
Οι Βρυξέλλες παρουσιάζουν οικονομική ανάπτυξη 2% και οι πεποίθηση τους είναι ότι η ΕΕ έχει ανακάμψει εξαιτίας αυτού, αγνοώντας τα χρόνια οικονομικής πίεσης.
Επίσης, αγνοεί το πολιτικό φαινόμενο της πίεσης αυτής.
Όσο κι αν ευπρόσδεκτη είναι η ανάπτυξη του 2%, θα μπορούσε να είναι πολύ μέτριο για την επιδιόρθωση των μακροπρόθεσμων πολιτικών πληγών που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
«Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, οι οποίοι τείνουν να υπερεκτιμούν τα προβλήματά τους, οι Ευρωπαίοι τείνουν να υποτιμούν τα δικά τους» καταλήγει ο Friedman.
«Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ψηφίσει την αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι διαπραγματεύσεις σχετικά με την αποχώρηση είναι δυσάρεστες, για να το θέσω κομψά.
Ένα κόμμα, τα μέλη του οποίου συγκρίνονται με τους νεοναζί, ελέγχει σημαντικό αριθμό εδρών στη γερμανική βουλή.
Η Καταλονία -όπου βρίσκεται η Βαρκελώνη, μια μεγάλη και ζωτικής σημασίας από οικονομικής άποψης για την Ισπανία- πραγματοποίησε δημοψήφισμα ανεξαρτησίας την 1η Οκτωβρίου, κάτι που η κυβέρνηση της Μαδρίτης προσπάθησε να σταματήσει.
Και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απειλεί να αναστείλει τα δικαιώματα ψήφου της Πολωνίας λόγω των ενεργειών της πολωνικής κυβέρνησης.
Πρόσφατα επιτέθηκε στην ουγγρική κυβέρνηση για παρόμοιους λόγους» γράφει ο ίδιος στην ανάλυση του.
Αναφερόμενος στους Ευρωπαίους αξιωματούχους, ο Friedman επισημαίνει ότι θεωρούν αυτά τα προβλήματα σοβαρά αλλά όχι υπαρξιακά.
Πιστεύουν ότι αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν και δείχνουν την οικονομική ανάπτυξη σε πολλά από τα κράτη μέλη της Ένωσης ως αποδείξεις για τη διαχείριση τους.
Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι η απόσχιση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας τους μπορεί να αντιμετωπιστεί από μια λογική προσαρμογή.
Η απειλή για την Πολωνία είναι απλώς η προσπάθεια να διορθωθεί ένα πρόβλημα εκεί.
«Θεωρούν ότι η άνοδος του ρατσιστικού δικαιώματος από τους διαδηλωτές σε σημαντικά κόμματα είναι ατυχής, αλλά δεν είναι σύμπτωμα για οποιοδήποτε μεγαλύτερο ζήτημα.
Το γεγονός ότι η επιθυμία ενός σημαντικού μέρους ενός συστατικού μέλους για τη δημιουργία μιας νέας χώρας είναι ένα τοπικό πρόβλημα το οποίο θα χειριστεί η Μαδρίτη» επισημαίνει.
Όπως γράφει ο ίδιος, εάν η Ευρώπη μπορεί να περιθωριοποιήσει τις πολιτικές αναταραχές και να επικεντρωθεί στην ευημερία, τότε ίσως τουλάχιστον να αγνοήσει τα πολιτικά και στρατιωτικά φαντάσματα που την στοιχειώνουν.
«Με άλλα λόγια, μπορεί να διαχειριστεί την πολιτική δυσαρέσκεια για όσο διάστημα ευδοκιμεί» επισημαίνει χαρακτηριστικά.
Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι η ευημερία τέθηκε σε κίνδυνο το 2008.
Οι Βρυξέλλες παρουσιάζουν οικονομική ανάπτυξη 2% και οι πεποίθηση τους είναι ότι η ΕΕ έχει ανακάμψει εξαιτίας αυτού, αγνοώντας τα χρόνια οικονομικής πίεσης.
Επίσης, αγνοεί το πολιτικό φαινόμενο της πίεσης αυτής.
Όσο κι αν ευπρόσδεκτη είναι η ανάπτυξη του 2%, θα μπορούσε να είναι πολύ μέτριο για την επιδιόρθωση των μακροπρόθεσμων πολιτικών πληγών που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.
«Σε αντίθεση με τους Αμερικανούς, οι οποίοι τείνουν να υπερεκτιμούν τα προβλήματά τους, οι Ευρωπαίοι τείνουν να υποτιμούν τα δικά τους» καταλήγει ο Friedman.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών