Καμία Κεντρική Τράπεζα δεν μπορεί, πλέον, μόνη της να επηρεάσει την παγκόσμια οικονομία
Την εκτίμηση ότι οι Κεντρικές Τράπεζες θα πρέπει, πλέον, να προσέξουν μην πέσουν στην παγίδα της… μοναχικότητας, τονίζει σε άρθρο του στο Project Syndicate, ο Kaushik Basu, πρώην κορυφαίος οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας και νυν στέλεχος των Cornell University και Brookings Institute.
Όπως αναφέρει στο άρθρο του η παγκόσμια οικονομία κινείται με αργό αλλά σταθερά αναπτυξιακό ρυθμό, ακολουθώντας τον δρόμο της ανάκαμψης.
Το ΔΝΤ στην έκθεση Παγκόσμιες Οικονομικές Προοπτικές (WEO) προχώρησε σε αναβάθμιση της εκτίμησής του για την παγκόσμια ανάπτυξη στο 3,5% για φέτος από 3,2% που ήταν το 2016.
Όμως υπάρχει μία παγίδα: η χαλαρή νομισματική πολιτική που βοήθησε να επιστρέψει η ανάπτυξη έχει φθάσει στα όριά της και μάλιστα απειλεί να ανακόψει την ανάκαμψη δημιουργώντας τις συνθήκες που πιθανώς να οδηγήσουν σε μία νέα οικονομική κρίση.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι κορυφαίες Κεντρικές Τράπεζες ακολούθησαν εξαιρετικά χαλαρή νομισματική πολιτική, οδηγώντας τα επιτόκια –όπως σημειώνει και έκθεση της Deutsche Bank- στο χαμηλότερο επίπεδο για σχεδόν μισό αιώνα.
Η παραπάνω πολιτική σε συνδυασμό με την εφαρμογή προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης έχει βοηθήσει ώστε να «πέσουν» 32 τρισ. δολάρια στην παγκόσμια οικονομία κατά τη διάρκεια της τελευταίας 9ετίας.
Όμως αυτές οι μη συμβατικές πολιτικές δημιουργούν μία εύθραυστη και επικίνδυνη ισορροπία: κάθε Κεντρική Τράπεζα έχει κέρδος από τη διατήρηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα, αλλά, εν συνόλω, αυτές οι πολιτικές αποτελούν μία παγίδα.
Στον σημερινό κόσμο της παγκοσμιοποίησης έστω και μία μικρή μείωση επιτοκίων από μία Κεντρική Τράπεζα μπορεί να φέρει οφέλη, καθώς οδηγεί σε αποδυνάμωση του νομίσματος και πιθανώς προσφέρει ώθηση στις εξαγωγές.
Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η πολιτική μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον τραπεζικό κλάδο.
Αυτό είναι περισσότερο εμφανές στην Ευρώπη, όπου οι αποτιμήσεις των τραπεζικών μετοχών έχουν υποχωρήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών.
Επιπρόσθετα τα χαμηλά ή τα αρνητικά επιτόκια καθιστούν τη διακράτηση μετρητών απαγορευτική, με αποτέλεσμα οι επενδυτές να στρέφονται σε πιο ριψοκίνδυνες τοποθετήσεις προκειμένου να έχουν καλύτερες αποδόσεις.
Αποτέλεσμα οι διασφαλισμένες δανειακές υποχρεώσεις (Collateralized Loan Obligations – CLOs) έχουν υπερδιπλασιαστεί φέτος, με την κεφαλαιοποίηση της αγοράς να φθάνει στα 460 δισ. δολάρια.
Ανάλογη άνοδο είχε εμφανίσει η συγκεκριμένη αγορά και λίγο πριν το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008.
Επιπρόσθετα η διατήρηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να κάνει τους πολίτες να ανησυχήσουν για τα χρήματά τους ενόψει σύνταξης, κάτι που μπορεί να τους ωθήσει σε μεγαλύτερη αποταμίευση.
Δηλαδή αντί να στηρίξει την κατανάλωση, κάτι το οποίο επιθυμεί, η νομισματική πολιτική στήριξης δημιουργεί ένα περιβάλλον όπου η ζήτηση υποχωρεί και κατ’ επέκταση υποχωρούν και οι προοπτικές της ανάπτυξης.
Σήμερα καμία χώρα δεν μπορεί μόνη της να σώσει τον κόσμο από αυτήν την παγίδα.
Οι ΗΠΑ, που πιθανόν στο παρελθόν ήταν ο απόλυτος ηγέτης, έχουν χάσει τη δυναμική τους.
Ταυτόχρονα η ομάδα των 20 ισχυρότερων χωρών του κόσμου (G20) φαίνεται να μην έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει μία στενότερη συνεργασία σε νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται είτε από τις ανεπτυγμένες είτε από τις αναπτυσσόμενες χώρες.
www.bankingnews.gr
Όπως αναφέρει στο άρθρο του η παγκόσμια οικονομία κινείται με αργό αλλά σταθερά αναπτυξιακό ρυθμό, ακολουθώντας τον δρόμο της ανάκαμψης.
Το ΔΝΤ στην έκθεση Παγκόσμιες Οικονομικές Προοπτικές (WEO) προχώρησε σε αναβάθμιση της εκτίμησής του για την παγκόσμια ανάπτυξη στο 3,5% για φέτος από 3,2% που ήταν το 2016.
Όμως υπάρχει μία παγίδα: η χαλαρή νομισματική πολιτική που βοήθησε να επιστρέψει η ανάπτυξη έχει φθάσει στα όριά της και μάλιστα απειλεί να ανακόψει την ανάκαμψη δημιουργώντας τις συνθήκες που πιθανώς να οδηγήσουν σε μία νέα οικονομική κρίση.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, οι κορυφαίες Κεντρικές Τράπεζες ακολούθησαν εξαιρετικά χαλαρή νομισματική πολιτική, οδηγώντας τα επιτόκια –όπως σημειώνει και έκθεση της Deutsche Bank- στο χαμηλότερο επίπεδο για σχεδόν μισό αιώνα.
Η παραπάνω πολιτική σε συνδυασμό με την εφαρμογή προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης έχει βοηθήσει ώστε να «πέσουν» 32 τρισ. δολάρια στην παγκόσμια οικονομία κατά τη διάρκεια της τελευταίας 9ετίας.
Όμως αυτές οι μη συμβατικές πολιτικές δημιουργούν μία εύθραυστη και επικίνδυνη ισορροπία: κάθε Κεντρική Τράπεζα έχει κέρδος από τη διατήρηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα, αλλά, εν συνόλω, αυτές οι πολιτικές αποτελούν μία παγίδα.
Στον σημερινό κόσμο της παγκοσμιοποίησης έστω και μία μικρή μείωση επιτοκίων από μία Κεντρική Τράπεζα μπορεί να φέρει οφέλη, καθώς οδηγεί σε αποδυνάμωση του νομίσματος και πιθανώς προσφέρει ώθηση στις εξαγωγές.
Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η πολιτική μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στον τραπεζικό κλάδο.
Αυτό είναι περισσότερο εμφανές στην Ευρώπη, όπου οι αποτιμήσεις των τραπεζικών μετοχών έχουν υποχωρήσει κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών.
Επιπρόσθετα τα χαμηλά ή τα αρνητικά επιτόκια καθιστούν τη διακράτηση μετρητών απαγορευτική, με αποτέλεσμα οι επενδυτές να στρέφονται σε πιο ριψοκίνδυνες τοποθετήσεις προκειμένου να έχουν καλύτερες αποδόσεις.
Αποτέλεσμα οι διασφαλισμένες δανειακές υποχρεώσεις (Collateralized Loan Obligations – CLOs) έχουν υπερδιπλασιαστεί φέτος, με την κεφαλαιοποίηση της αγοράς να φθάνει στα 460 δισ. δολάρια.
Ανάλογη άνοδο είχε εμφανίσει η συγκεκριμένη αγορά και λίγο πριν το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2008.
Επιπρόσθετα η διατήρηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα μπορεί να κάνει τους πολίτες να ανησυχήσουν για τα χρήματά τους ενόψει σύνταξης, κάτι που μπορεί να τους ωθήσει σε μεγαλύτερη αποταμίευση.
Δηλαδή αντί να στηρίξει την κατανάλωση, κάτι το οποίο επιθυμεί, η νομισματική πολιτική στήριξης δημιουργεί ένα περιβάλλον όπου η ζήτηση υποχωρεί και κατ’ επέκταση υποχωρούν και οι προοπτικές της ανάπτυξης.
Σήμερα καμία χώρα δεν μπορεί μόνη της να σώσει τον κόσμο από αυτήν την παγίδα.
Οι ΗΠΑ, που πιθανόν στο παρελθόν ήταν ο απόλυτος ηγέτης, έχουν χάσει τη δυναμική τους.
Ταυτόχρονα η ομάδα των 20 ισχυρότερων χωρών του κόσμου (G20) φαίνεται να μην έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει μία στενότερη συνεργασία σε νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές που εφαρμόζονται είτε από τις ανεπτυγμένες είτε από τις αναπτυσσόμενες χώρες.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών