Τεράστιο το έλλειμμα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας…
Πολύ κουβέντα έγινε τα τελευταία 24ωρα με αφορμή ότι η κυβέρνηση δεν αποκλείει το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για τις αλλαγές στον εκλογικό νόμο και τη συνταγματική αναθεώρηση.
Σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση κάνοντας λόγο για επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που ως στόχο είχαν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τα επώδυνα μέτρα και να κρύψουν την αποτυχημένη πολιτική της, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος το πήγε ένα βήμα πιο πέρα, λέγοντας πως συνταγματικές αλλαγές με διαβούλευση και δημοψήφισμα επιχείρησε μόνο η δικτατορία.
Αναμφίβολα, τα θέματα του εκλογικού νόμου και της αναθεώρησης του Συντάγματος είναι κεφαλαιώδους σημασίας και αξίας, μόνο που τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ένα ζήτημα που αφορά λίγους, αν όχι ελάχιστους πολίτες.
Με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας να αγωνίζεται σε καθημερινή βάση για την επιβίωση του, τέτοιου είδους πολιτικά ζητήματα αντιμετωπίζονται ως «πολυτέλεια».
Αυτό που επιζητά η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε μεγαλοστομίες ούτε τερτίπια.
Φράσεις όπως «έχει έρθει η ώρα που οι πολιτικοί πρέπει να πουν την αλήθεια στο λαό» κινούνται στα όρια της γραφικότητας και έχουν την ίδια αξία με τις εξίσου βαρύνουσες ρήσεις «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο», κοκ.
Εξίσου γραφική όμως είναι και η σχεδόν μόνιμη «επωδός» της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση ότι με αυτές τις «πρωτοβουλίες – πυροτεχνήματα» προχωρά σε κινήσεις αντιπερισπασμού για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα.
Λες και οι πολίτες δεν έχουν επίγνωση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ή ότι τέλος πάντων αν η κυβέρνηση τους μιλά για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για τον εκλογικό νόμο, αυτοί θα μπερδευτούν και θα «ξεχαστούν» π.χ. από το πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, τις οφειλές τους, το φαγητό τους, κοκ.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση μοιάζουν ανίκανες να αντιληφθούν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, οι οποίες συνίστανται στην εξής μια: ότι πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αρχίσει να βελτιώνεται σταδιακά η καθημερινότητα, η ζωή των πολιτών.
Μόνο που ολοένα και περισσότεροι πολίτες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις κυρίως διότι νιώθουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από ένα πολιτικό σύστημα που θεωρούν ότι κινείται αποκλειστικά και μόνο στο δικό του κόσμο.
Όσο μάλιστα πιο απελπισμένος και πιο εξαθλιωμένος είναι κάποιος τόσο πιο έντονη είναι αυτή η αίσθηση.
Και κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι τόσο για την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος όσο και για την επόμενη ημέρα της κοινωνίας.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση κάνοντας λόγο για επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που ως στόχο είχαν να αποπροσανατολίσουν την κοινωνία από τα επώδυνα μέτρα και να κρύψουν την αποτυχημένη πολιτική της, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος το πήγε ένα βήμα πιο πέρα, λέγοντας πως συνταγματικές αλλαγές με διαβούλευση και δημοψήφισμα επιχείρησε μόνο η δικτατορία.
Αναμφίβολα, τα θέματα του εκλογικού νόμου και της αναθεώρησης του Συντάγματος είναι κεφαλαιώδους σημασίας και αξίας, μόνο που τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι ένα ζήτημα που αφορά λίγους, αν όχι ελάχιστους πολίτες.
Με το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας να αγωνίζεται σε καθημερινή βάση για την επιβίωση του, τέτοιου είδους πολιτικά ζητήματα αντιμετωπίζονται ως «πολυτέλεια».
Αυτό που επιζητά η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε μεγαλοστομίες ούτε τερτίπια.
Φράσεις όπως «έχει έρθει η ώρα που οι πολιτικοί πρέπει να πουν την αλήθεια στο λαό» κινούνται στα όρια της γραφικότητας και έχουν την ίδια αξία με τις εξίσου βαρύνουσες ρήσεις «θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο», κοκ.
Εξίσου γραφική όμως είναι και η σχεδόν μόνιμη «επωδός» της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση ότι με αυτές τις «πρωτοβουλίες – πυροτεχνήματα» προχωρά σε κινήσεις αντιπερισπασμού για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα πραγματικά προβλήματα.
Λες και οι πολίτες δεν έχουν επίγνωση των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν ή ότι τέλος πάντων αν η κυβέρνηση τους μιλά για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος για τον εκλογικό νόμο, αυτοί θα μπερδευτούν και θα «ξεχαστούν» π.χ. από το πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, τις οφειλές τους, το φαγητό τους, κοκ.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση μοιάζουν ανίκανες να αντιληφθούν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, οι οποίες συνίστανται στην εξής μια: ότι πρέπει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να αρχίσει να βελτιώνεται σταδιακά η καθημερινότητα, η ζωή των πολιτών.
Μόνο που ολοένα και περισσότεροι πολίτες δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις κυρίως διότι νιώθουν ότι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από ένα πολιτικό σύστημα που θεωρούν ότι κινείται αποκλειστικά και μόνο στο δικό του κόσμο.
Όσο μάλιστα πιο απελπισμένος και πιο εξαθλιωμένος είναι κάποιος τόσο πιο έντονη είναι αυτή η αίσθηση.
Και κάπου εκεί χάνεται το παιχνίδι τόσο για την αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος όσο και για την επόμενη ημέρα της κοινωνίας.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών