Σε μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση από τους δανειστές ευελπιστεί η Αθήνα
Η αισιοδοξία που είχε καλλιεργηθεί στην κυβέρνηση ότι με το τέλος της πρώτης αξιολόγησης θα άνοιγε μια περίοδος – έστω και σύντομη – πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας και ομαλότητας, δεν επιβεβαιώνεται.
Οι διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και μια σειρά κλυδωνισμών που καταγράφονται στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ (ιταλικές τράπεζες, ενδεχόμενο κυρώσεων κατά Ισπανίας και Πορτογαλίας από την Κομισιόν για τα ελλείμματα, κρίσιμα δημοψηφίσματα το φθινόπωρο σε Ουγγαρία και Ιταλία, επαναληπτικές εκλογές στην Αυστρία) διαμορφώνουν ένα πραγματικά εκρηκτικό πολιτικό και οικονομικό τοπίο, το οποίο περιορίζει και τα περιθώρια ελιγμών της κυβέρνησης Τσίπρα.
Άλλωστε η «γραμμή» που δίνει η Γερμανία και υιοθετείται από τα ευρωπαϊκά όργανα είναι ότι υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δεν είναι ανεκτές και ότι οι κανόνες θα πρέπει να τηρούνται, μια και πλέον αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Υπό αυτά τα δεδομένα, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει εντός των επόμενων ημερών να έχει ετοιμάσει σε μορφή νομοσχεδίου το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την περίοδο 2017 – 2020 (η κυβέρνηση διεκδικεί να μειωθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2018 και μετά κάτω του 3,5%, αν και οι δανειστές δεν επιθυμούν να ανοίξει η συζήτηση αυτή τώρα παραπέμποντας την στο μέλλον), θα πρέπει εντός του Σεπτεμβρίου να έχει εκπληρώσει τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης των 2,8 δις ευρώ ενώ εντός του Οκτωβρίου θα πρέπει να κλείσει και τη δεύτερη αξιολόγηση με τα περισσότερα από 40 προαπαιτούμενα, ανάμεσα στα οποία και τα εργασιακά.
Εξελίξεις που θα «τρέχουν» παράλληλα με το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο εκτιμάται ότι σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθούν και οι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, την ίδια στιγμή που η λαϊκή δυσαρέσκεια θα είναι στα ύψη λόγω του εξαιρετικά βαρύ λογαριασμού που θα εξακολουθούν να πληρώσουν οι πολίτες.
Τα ανοιχτά μέτωπα για τον Τσίπρα είναι πολλά και ιδιαίτερα κρίσιμα τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό πεδίο.
Από το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα είναι αντιμέτωπη με ένα πραγματικά εκρηκτικό τοπίο, η επιτυχής και επαρκής διαχείριση του οποίου δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια.
Κύρια – αν όχι μόνη – ελπίδα της είναι ότι οι δανειστές δεν θα θελήσουν να οδηγήσουν την κατάσταση στα άκρα με την Ελλάδα, μια και οι ανοιχτές πληγές της θα είναι ήδη αρκετές και δύσκολα διαχειρίσιμες.
Και ότι συνεπώς υπό αυτό το «βάρος», θα υπάρξει μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος.
Κάτι πάντως που αυτή τη στιγμή δεν διαφαίνεται.
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι πρέπει να τρέξει προς τα μπροστά.
Αλλά ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο με ποιους και προς ποια κατεύθυνση.
Και μπορεί να υποστηρίζει ότι τα δυσκολότερα για την Ελλάδα έχουν μείνει πίσω, αλλά αυτή η προσδοκία και η αισιοδοξία μάλλον αποτελούν κεκτημένη ταχύτητα…
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Οι διαπραγματεύσεις για την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ και μια σειρά κλυδωνισμών που καταγράφονται στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ (ιταλικές τράπεζες, ενδεχόμενο κυρώσεων κατά Ισπανίας και Πορτογαλίας από την Κομισιόν για τα ελλείμματα, κρίσιμα δημοψηφίσματα το φθινόπωρο σε Ουγγαρία και Ιταλία, επαναληπτικές εκλογές στην Αυστρία) διαμορφώνουν ένα πραγματικά εκρηκτικό πολιτικό και οικονομικό τοπίο, το οποίο περιορίζει και τα περιθώρια ελιγμών της κυβέρνησης Τσίπρα.
Άλλωστε η «γραμμή» που δίνει η Γερμανία και υιοθετείται από τα ευρωπαϊκά όργανα είναι ότι υποχωρήσεις και παραχωρήσεις δεν είναι ανεκτές και ότι οι κανόνες θα πρέπει να τηρούνται, μια και πλέον αυτό που διακυβεύεται είναι το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Υπό αυτά τα δεδομένα, η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει εντός των επόμενων ημερών να έχει ετοιμάσει σε μορφή νομοσχεδίου το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την περίοδο 2017 – 2020 (η κυβέρνηση διεκδικεί να μειωθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα από το 2018 και μετά κάτω του 3,5%, αν και οι δανειστές δεν επιθυμούν να ανοίξει η συζήτηση αυτή τώρα παραπέμποντας την στο μέλλον), θα πρέπει εντός του Σεπτεμβρίου να έχει εκπληρώσει τα προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της δόσης των 2,8 δις ευρώ ενώ εντός του Οκτωβρίου θα πρέπει να κλείσει και τη δεύτερη αξιολόγηση με τα περισσότερα από 40 προαπαιτούμενα, ανάμεσα στα οποία και τα εργασιακά.
Εξελίξεις που θα «τρέχουν» παράλληλα με το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, από το οποίο εκτιμάται ότι σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθούν και οι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, την ίδια στιγμή που η λαϊκή δυσαρέσκεια θα είναι στα ύψη λόγω του εξαιρετικά βαρύ λογαριασμού που θα εξακολουθούν να πληρώσουν οι πολίτες.
Τα ανοιχτά μέτωπα για τον Τσίπρα είναι πολλά και ιδιαίτερα κρίσιμα τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό πεδίο.
Από το φθινόπωρο η κυβέρνηση θα είναι αντιμέτωπη με ένα πραγματικά εκρηκτικό τοπίο, η επιτυχής και επαρκής διαχείριση του οποίου δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια.
Κύρια – αν όχι μόνη – ελπίδα της είναι ότι οι δανειστές δεν θα θελήσουν να οδηγήσουν την κατάσταση στα άκρα με την Ελλάδα, μια και οι ανοιχτές πληγές της θα είναι ήδη αρκετές και δύσκολα διαχειρίσιμες.
Και ότι συνεπώς υπό αυτό το «βάρος», θα υπάρξει μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος.
Κάτι πάντως που αυτή τη στιγμή δεν διαφαίνεται.
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι πρέπει να τρέξει προς τα μπροστά.
Αλλά ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο με ποιους και προς ποια κατεύθυνση.
Και μπορεί να υποστηρίζει ότι τα δυσκολότερα για την Ελλάδα έχουν μείνει πίσω, αλλά αυτή η προσδοκία και η αισιοδοξία μάλλον αποτελούν κεκτημένη ταχύτητα…
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών