Η κρίση στην ΕΕ μπορεί να αποδειχθεί θετική για τις ελληνικές επιδιώξεις
Μόλις δύο εβδομάδες απομένουν έως το κρίσιμο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου και το τοπίο εξακολουθεί να παραμένει θολό.
Και κατ’επέκταση όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά και πιθανά.
Από το κλείσιμο της αξιολόγησης έως την προκήρυξη πρόωρων εκλογών.
Το σκηνικό είναι γνωστό.
Άλλωστε έχει επαναληφθεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν.
Η διαπραγμάτευση κυβέρνησης και δανειστών είναι πάλι σε αδιέξοδο.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να βρει διέξοδο μέσω πολιτικής λύσης.
Καθώς υποστηρίζει ότι έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ότι η ελληνική οικονομία αποδίδει, ότι δεν χρειάζονται περαιτέρω μέτρα λιτότητας και ότι πρέπει επιτέλους η Ευρώπη να αλλάξει κατεύθυνση.
Γνωστή είναι όμως και η στάση των δανειστών.
Η καγκελάριος Merkel κατανοεί τις θέσεις της κυβέρνησης αλλά παραπέμπει στους θεσμούς για λύσεις.
Ο «σκληρός» Schaeuble δεν κατανοεί τίποτα και υποδεικνύει στην Ελλάδα πως πρέπει να κάνει αυτά που ορίζει το πρόγραμμα και να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Η Κομισιόν παραμένει στο πλευρό της Ελλάδας αλλά η δυναμική της παρέμβασης της είναι περιορισμένη και η ΕΚΤ περιμένει τις εξελίξεις.
Από την πλευρά του το ΔΝΤ περιγράφει μια βαθιά απαισιόδοξη εικόνα.
Μια και τονίζει αφενός ότι εάν τα πρωτογενή πλεονάσματα παραμείνουν στο 3,5% του ΑΕΠ (όπως θέλει η Γερμανία) απαιτούνται δραστικά μέτρα ύψους 4,5 δις ευρώ, τα οποία θα πρέπει να ψηφιστούν προκαταβολικά και αφετέρου επισημαίνει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, ακόμα και αν επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ ακόμα και για μια δεκαετία.
Κάτι που όπως αναφέρεται δεν έχει πετύχει ποτέ καμία οικονομία παγκοσμίως!
Και για αυτό ζητά διαγραφή του ελληνικού χρέους, το οποίο όμως δεν δέχεται η Γερμανία.
Και ενώ η κυβέρνηση διαμηνύει πως δεν μπορεί να περάσει νέα επώδυνα μέτρα αλλά απορρίπτει κατηγορηματικά και το σενάριο των πρόωρων εκλογών, το αδιέξοδο γίνεται πιο περίπλοκο λόγω μιας σειράς πρόσθετων παραμέτρων.
Κανείς στην Ευρώπη δεν θέλει μια αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης λόγω των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία που αρχίζουν από τα μέσα Μαρτίου και λήγουν στα τέλη Σεπτεμβρίου.
Επίσης, λόγω τόσο της προεδρίας Trump και του Brexit όσο και της ανόδου της ακροδεξιάς, οι Ευρωπαίοι θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι παραμένουν ενωμένοι, ότι έχουν τις λύσεις στα προβλήματα και ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ζωντανό, στέρεο και κυρίως βιώσιμο.
Θα ήταν ενδεχομένως αρκετά παράδοξο τον ερχόμενο Μάρτιο, όταν η ΕΕ θα γιορτάζει τα 60 χρόνια της και θα θέλει να σηματοδοτήσει μια νέα εκκίνηση, να έχει απέναντι της ανοιχτή για όγδοη χρονιά την ελληνική «πληγή».
Και ανοιχτή θα είναι η «πληγή» της Ελλάδας, ακόμα και αν οι δανειστές επιλέξουν το ελληνικό ζήτημα να «σέρνεται» χωρίς λύση σε βάθος χρόνου.
Ίσως αυτή η «ανάγνωση», ότι δηλαδή οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν περισσότερη αστάθεια και αβεβαιότητα, να είναι και η μόνη που γεννά αισιοδοξία ότι θα υπάρξει λύση στο ελληνικό ζήτημα.
Βέβαια το ερώτημα παραμένει.
Θα υπάρξει λύση με υπαναχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης ή μέσω της κάλπης;
Σαφής απάντηση από το παρελθόν δεν υπάρχει, μια και έχουν συμβεί και τα δύο.
Αυτό πάντως που έχει διαπιστωθεί είναι ότι οι πρόωρες εκλογές έχουν δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι έχουν λύσει.
Αν και το βασικό ερώτημα, είναι αν κάποιος από όλους τους εμπλεκόμενους – κυβέρνηση και δανειστές – διαθέτει πραγματικό σχέδιο για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Και κατ’επέκταση όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά και πιθανά.
Από το κλείσιμο της αξιολόγησης έως την προκήρυξη πρόωρων εκλογών.
Το σκηνικό είναι γνωστό.
Άλλωστε έχει επαναληφθεί αρκετές φορές κατά το παρελθόν.
Η διαπραγμάτευση κυβέρνησης και δανειστών είναι πάλι σε αδιέξοδο.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να βρει διέξοδο μέσω πολιτικής λύσης.
Καθώς υποστηρίζει ότι έχει τηρήσει τις δεσμεύσεις της, ότι η ελληνική οικονομία αποδίδει, ότι δεν χρειάζονται περαιτέρω μέτρα λιτότητας και ότι πρέπει επιτέλους η Ευρώπη να αλλάξει κατεύθυνση.
Γνωστή είναι όμως και η στάση των δανειστών.
Η καγκελάριος Merkel κατανοεί τις θέσεις της κυβέρνησης αλλά παραπέμπει στους θεσμούς για λύσεις.
Ο «σκληρός» Schaeuble δεν κατανοεί τίποτα και υποδεικνύει στην Ελλάδα πως πρέπει να κάνει αυτά που ορίζει το πρόγραμμα και να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Η Κομισιόν παραμένει στο πλευρό της Ελλάδας αλλά η δυναμική της παρέμβασης της είναι περιορισμένη και η ΕΚΤ περιμένει τις εξελίξεις.
Από την πλευρά του το ΔΝΤ περιγράφει μια βαθιά απαισιόδοξη εικόνα.
Μια και τονίζει αφενός ότι εάν τα πρωτογενή πλεονάσματα παραμείνουν στο 3,5% του ΑΕΠ (όπως θέλει η Γερμανία) απαιτούνται δραστικά μέτρα ύψους 4,5 δις ευρώ, τα οποία θα πρέπει να ψηφιστούν προκαταβολικά και αφετέρου επισημαίνει ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, ακόμα και αν επιτυγχάνονται πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ ακόμα και για μια δεκαετία.
Κάτι που όπως αναφέρεται δεν έχει πετύχει ποτέ καμία οικονομία παγκοσμίως!
Και για αυτό ζητά διαγραφή του ελληνικού χρέους, το οποίο όμως δεν δέχεται η Γερμανία.
Και ενώ η κυβέρνηση διαμηνύει πως δεν μπορεί να περάσει νέα επώδυνα μέτρα αλλά απορρίπτει κατηγορηματικά και το σενάριο των πρόωρων εκλογών, το αδιέξοδο γίνεται πιο περίπλοκο λόγω μιας σειράς πρόσθετων παραμέτρων.
Κανείς στην Ευρώπη δεν θέλει μια αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης λόγω των εκλογικών αναμετρήσεων σε Ολλανδία, Γαλλία και Γερμανία που αρχίζουν από τα μέσα Μαρτίου και λήγουν στα τέλη Σεπτεμβρίου.
Επίσης, λόγω τόσο της προεδρίας Trump και του Brexit όσο και της ανόδου της ακροδεξιάς, οι Ευρωπαίοι θέλουν να στείλουν το μήνυμα ότι παραμένουν ενωμένοι, ότι έχουν τις λύσεις στα προβλήματα και ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ζωντανό, στέρεο και κυρίως βιώσιμο.
Θα ήταν ενδεχομένως αρκετά παράδοξο τον ερχόμενο Μάρτιο, όταν η ΕΕ θα γιορτάζει τα 60 χρόνια της και θα θέλει να σηματοδοτήσει μια νέα εκκίνηση, να έχει απέναντι της ανοιχτή για όγδοη χρονιά την ελληνική «πληγή».
Και ανοιχτή θα είναι η «πληγή» της Ελλάδας, ακόμα και αν οι δανειστές επιλέξουν το ελληνικό ζήτημα να «σέρνεται» χωρίς λύση σε βάθος χρόνου.
Ίσως αυτή η «ανάγνωση», ότι δηλαδή οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν περισσότερη αστάθεια και αβεβαιότητα, να είναι και η μόνη που γεννά αισιοδοξία ότι θα υπάρξει λύση στο ελληνικό ζήτημα.
Βέβαια το ερώτημα παραμένει.
Θα υπάρξει λύση με υπαναχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης ή μέσω της κάλπης;
Σαφής απάντηση από το παρελθόν δεν υπάρχει, μια και έχουν συμβεί και τα δύο.
Αυτό πάντως που έχει διαπιστωθεί είναι ότι οι πρόωρες εκλογές έχουν δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται ότι έχουν λύσει.
Αν και το βασικό ερώτημα, είναι αν κάποιος από όλους τους εμπλεκόμενους – κυβέρνηση και δανειστές – διαθέτει πραγματικό σχέδιο για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών